ယောက္ခထီးနှင့်ရှယ်ချွေးမ | အပြာစာအုပ် | အောစာအုပ်

ဦးမောင်မှာ စောစောက ဂျိုင်းပြတ် ဂါဝန်ပြာလေးနဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေသော ချွေးမလေး။ ချွေးမလေးကို အခုလို ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲရင်း သူ့ အလှတရားကို ရှုစား ရမယ်လို့ပင် စိတ်မကူးခဲ့။ ပေါင်တံလေးမှာ ဦးမောင်နှင့်လက် တစ်ကမ်းပင်မရှိ။ ချွေးမလေးကသာ သူ့ပေါင်ကို နှိပ်နယ်ပေးနေရှာသည်။ ဦးမောင်လည်း အပြန်အလှန် သူ့ချွေးမလေးပေါင်တံကို နှိပ်ပေးချင်လှသည်။

ပေါင်ကို နှိပ်ပေးနေတုန်း မပြောမဆိုနှင့် ရုတ်တရက် ခြေသလုံးသို့ ရွှေ့ပြောင်းနှိပ်နေသဖြင့် ဦးမောင်က လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။ အမယ်လေးးး…. သောက်ရှက်တွေတော့ ကွဲပါပြီ။ သူ့ဂွေးတံကြီးမှာ လက်တစ်ထွာလောက် မြှောက်တက်လာသောကြောင့် ချွေးမလေးက မျက်နှာလွဲကာ ခြေသလုံးဖက် ပြောင်းပြီး နှိပ်ပေးနေခြင်းပင်။

ဦးမောင်လည်း ကဗျာကယာ ခေါင်းရင်းဘေးက ခေါင်းအုံးအပို တစ်လုံးကို သူ့လီးတံကြီးကို ဖုံးထားလိုက်ရသည်။ ချွေးမလေးမှာ ဖောင်းအိနေသော ပါးဖောင်းလေးနှစ်ဖက်မှာ ရှက်လွန်း၍ လားမသိ….ပန်းနုရောင်ပင် သန်းနေတော့သည်။ ဦးမောင်လည်း မျက်နှာပူလှသည်။

“အေး…သမီး …အဖေ့ ခြေဖဝါးလေးရော နှိပ်ပေးပါဦးနော်”

နူးညံ့ပျော့ပျောင်းလှသော လက်ဖဝါးနု၏ တိုက်ရိုက် အထိအတွေ့ကြောင့် ဦးမောင်မှာ လိုးချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသည်။ သေးသွယ်သော လက်ချောင်းလေများက ခြေဖမိုးနှင့် ခြေဖဝါး တလျှောက် အသာအယာလေး ပြေးလွှားနေသည်ကို ဦးမောင် အသာအယာကြီး သာယာနေခဲ့သည်။

နောက်တစ်နေ့…..

” အဖေ ထတော့ ၊ မနက်စာတောင် လုပ်ပြီးနေပြီ”
ချွေးမလေးက အခန်းထဲ ဝင်လာနိုးကာမှပဲ မနေ့က သူ ဘယ်အချိန်အိပ်ပျော်သွားသည် မသိပေ။

” အေး…သမီး၊ ထပြီနော်”
သူ့လိင်တံကြီးကို စမ်းမိမှပဲ စိုစိုစိစိ ဖြစ်နေသည်ကို သိလိုက်သည်။ မနေ့ညက  အိပ်မက်ထဲမှာ သူ့ချွေးမလေးကို ဦးမောင် စိတ်ရှိလက်ရှိ ပေါင်ဖြဲ လိုးရသည်ဟု အိမ်မက်ပင် မက်ခဲ့သေးသည်။

အခုဒီမနက်ရောက်တော့ ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးမှာ လရည်ကွက်တွေ စွန်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ငါ့ကို စွဲဆောင်နိုင်လှချည်လား ချွေးမလေးရယ်…ဟု တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်မိသည်။
မနက်စာစားပြီး အိပ်ရာထဲ လာလှဲရင်း ဖုန်းတစ်လုံးနှင့် ဖေ့စ်ဘွတ်ပွတ်နေစဉ် တံမြက်စည်း တစ်ချောင်းကိုင်ကာ ချွေးမလေးက ဝင်လာပြန်သည်။ ” အဖေ၊  အခန်းတံမြက်စည်း လှဲပေးမလို့ပါ၊ အဖေ ဖုန်မရှူချင်ရင် ဧည့်ခန်းထဲ ခဏသွားနေပါလား”

” အော်….ရပါတယ် သမီးရဲ့။ အဖေဒီမှာပဲ လှဲနေမယ်၊ သမီးလုပ်စရာရှိသာ တာလုပ်သွားနော်”

ပေါင်တဝက်ပေါ်  အနက်ရောင် ဂျင်းဘောင်းဘီတို အကျပ်လေးဝတ်ထားပုံလေးက ဦးမောင်ကို ခါတိုင်းနေ့များနှင့် မတူ တစ်မျိုးဆွဲဆောင်နေသည်။ ဦးမောင်ဖက်ကို တခါတခါ ကုန်းကုန်းပြီး တံမြက်စည်းလည်းပြနေသည်ကလား အသည်းယားစရာကောင်းလှသည်။ ဦးမောင်က ဖုန်းပေါ် အာရုံမရှိတော့။ ချွေးမလေး၏ တင်သား၊ ပေါင်သား အလှတွေကနေ မျက်စိက မခွာနိုင် ဖြစ်သွားသည်။

သွေးကြော စိမ်းလေးများ ထင်းနေသော ပေါင်တံ ဖြူလေးများနှင့် အိထွက်နေသော တင်သားလေးများမှာ ဆွဲဆုပ်ပြီး ပွတ်နယ်လိုက်ချင်စရာ ကောင်းနေတော့သည်။ အကျီလေးက ကိုယ်ကျပ် စပို့ရှပ် လက်တို အနီရောင်လေးနဲ့။ အိမ်နေရင်းမို့ ဘော်လီဝတ်မထားတာကို ဦးမောင်သိသည်။
ရုတ်တရက် ဦးမောင်၏ ခါးပိုင်း ဂွေးစိ ရှိရာ နေရာကို ယမင်းလေး၏ အကြည့်က ရောက်သွားသည်။

ယမင်းမှာ မျက်လုံး အဝိုင်းသားနှင့် ရပ် ကြည့်နေသည်။ ဒီအချိန်မှ ဦးမောင်လည်း သူ့ဟာသူ ပြန်ငုံ့ကြည့်မှပဲ လီးတံကြီးက ထောင်မတ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ပုဆိုး ဝတ်ထားလို့သာ တော်တော့သည်။ ဦးမောင်လည်း ကဗျာကယာထပြီး ဧည့်ခန်းထဲ အမြန်ပြေးရတော့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲရောက်ကာမှ ဦးမောင် စိတ်ကို မနည်းထိန်းရင်း သက်ပြင်းကြီးချလိုက်မိသည်။

ယောက္ခထီးကြီး ဦးမောင် သူ့အပေါ်မရိုးသားသည်ကို ယမင်းသိနေသည်။ စတွေ့တဲ့ နေ့ကတည်းက ယောက္ခထီး ဦးမောင်၏ အကြည့်တွေကို သူမကြိုက်။ ရှေ့တည့်တည့်ကစကားပြောရင် သူ့ရင်သားတွေကိုသာ အငမ်းမရ လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတတ်သည်။ နောက်ကျောပေးနေရင်လည်း သူ့တင်ပါးကို ကြည့်နေတတ်သည်ကို စိတ်ထဲကနေ ရိပ်မိနေသည်။ သို့သော် ယမင်း၏ ချစ်လှစွာသော ကိုမျိုးသိန်း၏ ချစ်ဖခင်ဖြစ်နေတော့ သူ အတတ်နိုင်ဆုံး အဆင်ပြေအောင် ဆက်ဆံချင်သည်။

တချိန်ကျရင် ဦးမောင်လည်း သူ့ကို ကြည့်ရင်း ရိုးသွားမှာပါ ဟုသာ စိတ်ထဲက တွက်ထားခဲ့သည်။ မနေ့ကလည်း အခန်းထဲ နှိပ်ပေးနေတုန်း သူ့ လီးကြီး ထောင်မတ်လာသည်မှာ ကြောက်စရာ။ အခုလည်း သူကျောပေးတံမြက်စည်း လှည်းနေရင်း စိတ်ထဲ တစ်မျိုးကြီး မလုံမလဲ ခံစားရလာ၍ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဂွေးထောင်နေသော ယောက္ခထီး၏ အကြည့်ရိုင်းများကို မြင်ခဲ့ရပြန်သည်။

ကိုမျိုး ရှိလို့သာ တော်သေးသည် ဟုတွေးမိသည်။ မနက်ဖြန် ယောက်ျားဖြစ်သူ ကိုမျိုး သင်္ဘောတက်သွားလျှင် သူ့ယောက္ခမနှင့် နှစ်ယောက်တည်း ဘယ်လို ရှေ့ဆက်ရမလဲ မသိတော့။ အမေ့အိမ်လည်း မပြန်ချင်။ အမေနှင့် အဖေက အစကတည်းက ကိုမျိုးနှင့် သဘောမတူခဲ့။ သူက ခေါင်းမာမာနှင့် လက်ထပ်ခဲ့တာမို့ အဖေနှင့် အမေကလည်း ယမင်းကို အမြင်မကြည် ဖြစ်နေကြဆဲပင်။ အခုလို လက်ထပ်ပြီးကာမှ တပတ်ပင်မရှိသေးဘဲ အိမ်ပြန်သွားလို့ကတော့ ငါတို့ ပြောတယ်မလား ဆိုတဲ့ အကြည့်တွေကို သူရင်မဆိုင်ချင်။

သူ့အဖေ ဘယ်လောက်ဏှာကြီးလဲဆိုတာကို… သားဖြစ်သူ မျိုးသိန်း အသိဆုံးပင် ။ ဦးမောင်သည် သားဖြစ်သူ မျိုးသိန်းရှေ့မှာပင် မရှောင် အပြာကားများကြည့်ပြီး မိန်းမများ၏ အချိုးအစားတို့ကို ဝေဖန်တတ်သူ မဟုတ်ပါလား။ တခါတလေ သားဖြစ်သူကိုပင် သူနှင့် အတူကြည့်ဖို့ အပါခေါ်တတ်သေးသူပင်။

အမေ မရှိတော့တဲ့ လေးနှစ်အတွင်း ဖခင်မှာ အပြာကားလေးကြည့်လိုက် ဂွင်းတိုက်လိုက်နှင့် နေခဲ့သည်ကို မျိုးသိန်း အသိဆုံးပင်။ ဖင်ခင်ဖြစ်သူကို မျိုးသိန်း သနားသည်။ တခါတခါ သူ့ဖခင်ဂွင်းတိုက်နေသည်ကို သုံးထပ်သား နံရံပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်ရင်း တွေ့မိတတ်သည်။

အဖေ့ဘဝနှင့် ဆာလောင်တပ်မက်နေမှုကို သားဖြစ်သူအနေနှင့် ကရုဏာသက်မိသည်။ သူ့အဖေ စိတ်ဝင်စားသော မိန်းမများမှာလည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် တောင့်တောင့်တင်းတင်းများသာ ဖြစ်နေတတ်သည်။ အခုလည်း သူ့ဇနီးအပေါ် ကြည့်သော အဖေ့မျက်လုံးများမှာ သမီးတစ်ယောက်ကို ကြည့်သောမျက်လုံးမဟုတ်။

အဖေ ယမင်းအား ခိုးငမ်းနေတာကို မကြာကြာ မြင်ခဲ့သည်။ သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ အနှစ်နှစ် အလလ ဆာလောင်နေသော ဖခင်ရဲ့ ဆန္ဒကို တတ်နိုင်သလောက်ဖြည့်ဆည်းပေးချင်သည်၊ ဒီလို ဖိုမကိစ္စကလည်း အဖေနှင့်သားကြားမှာ ထင်ထင်ပေါ်ပေါ်ကြီး လမ်းကြောင်းခင်းထားတာက မကောင်း။ မသိမသာလေး လမ်းခင်းထားပေးရုံသာ မျိုးသိန်းလည်း တတ်နိုင်ပေမည်။ မျိုးသိန်းလည်း ရက်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ သင်္ဘောစတက်တော့မယ် ဆိုတော့ကာ အဖေတောင့်တ ဆာလောင်နေသော အရာကို လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ဇနီးလေးက ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တော့မလား ဆိုတာတော့ မသေချာပေ။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ သူလည်းမနက်ဖြန် သင်္ဘောတက်ရတော့မည်….ယမင်းနှင့် ဖခင် ဦးမောင်တို့ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြေပြေလည်လည်ပိုဖြစ်လာမည်ဟု သူမျှော်လင့်ပါသည်။

နောက်တစ်နေ့…….

“အဖေ…သားသွားပြီနော်….ယမင်းရေ…အဖေ့ကို ကိုမရှိတုန်း ကို့အစား ဂရုစိုက်ပေးပါကွာ…။ ညတိုင်း အဖေ့ကို နှိပ်ပေးလိုက်ဦးနော်….”

မျိုးသိန်း ဇနီးနှင့်ဖခင်ကို နှုတ်ဆက်ကာ တိုက်ခန်းထဲမှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။

ထမင်းစားပြီး အချိုပွဲတည်းနေတုန်း ချွေးမလေးက ဘေစင်မှာ ပန်းကန်တွေ သွားဆေးနေသည်။

ချွေးလေးများစို့နေသော ဂါဝန်အပြာနုနုလေး အောက်က နောက်ကျောအလှနှင့် ဆံပင်တွေ ပင့်တင်ထားသော ကုပ်သားနုနုလေးပေါ်က ချွေးစလေးများကို လျှာဖြင့် သပ်ပေးလိုက်ချင်သည်။ သူစားနေသော အချိုပွဲနှင့် ယမင်း၏ ကုပ်သားပေါ်က ချွေးစလေးများ လဲလို့ရရင် လဲလိုက်ချင်တော့သည်။ တင်သားနှစ်ဖက်ကြား ညှပ်နေသော ဂါဝန်ပြာနုနုလေးကလည်း အသည်းယားချင်စရာကောင်းနေလေသည်။ ပန်းကန်တွေ အားရပါးရပွတ်တိုင်း မသိမသာ ယိမ်းထိုးနေသော တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက် ပေါ်က ပင်လာပြာ ရေလှိုင်းများမှာ လှိုင်းများ ထနေသလားပင် မြင်ယောင်မိသည်။ လိုးချင်လိုက်တာ ချွေးမလေးရယ်…..။

အမှန်ပြောရင် ဦးမောင်လည်း သူ့ချွေးမ ယမင်းကို လိုးပစ်ချင်နေတာ စမြင်ကတည်းက ပင်မဟုတ်ပါလား။ အကယ်လို့များ သူ့ချွေးမသာ ရေလာမြောင်းပေးဖြစ်ဖြစ် အထာလေးဖြစ်ဖြစ် ပေးလာရင် သူ့ဖက်က လုပ်ဖြစ်ဖြစ်အောင် လုပ်မည်ဟုလည်း အကြိမ်ကြိမ်တွေးနေခဲ့တာ များလှပြီ။

ယမင်းလည်း ပန်းကန်များဆေးကြောပြီးနောက် ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ် လှဲနေလိုက်သည်။ မျက်စိလေးမှေးကာ လင်ဖြစ်သူ ကိုမျိုးကို လွမ်းနေမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲလည်း မဝင်ချင်.. အခန်းထဲဝင်မိလျှင် ကိုမျိုးကို လွမ်းကာငိုမိမှာ သေချာသည်။

အချိန်က ညနေ ရး ၄၀။ အသံတွေက လမ်းမပေါ်က ကားသံ အချို့သာ ကြားနေရသည်။

“သမီးရေ…အဖေ့ကို လာနှိပ်ပေးပါဦးကွာ…ခဏပေါ့”

ယောက္ခထီး ဦးမောင်၏ အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

အခုတော့ ဦးမောင်နှင့် ယမင်း ခုတင်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်တည်းပင်။

အစာပြတ်နေသော ကျားလှောင်အိမ်ထဲ သမင်တစ်ကောင် ဝင်လာပါက ဒီအတိုင်းတော့ လွတ်ပေးရိုး ထုံးစံဆိုတာမရှိဘူး မဟုတ်လား။ ဒီအချိန် အကြမ်းဖက်ပြီး အတင်း ဝင်လုံးပါက လိုးဖြစ်သွားမည်မှာ သေချာသလောက်ပင်။ ဦးမောင် ခြေဖျား လက်ဖျားတွေ အေးစက်လာသည်။ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း မြည်ဟီးလာသည်။

” ဟင်……အမလေးတော့။ အဖေ၊ သမီးသွားတော့မယ်….”
“ဘာလို့လဲ သမီး” အသံတွေ ကတုန်ကယင်နှင့် ဦးမောင် မေးလိုက်မိသည်။

ဟိုက်ရှားပါး… သူ့လီးကြီးမှာ ထောင်မတ်နေသည်ကို သူကိုယ်တိုင် အလန့်တကြားဖြစ်သွားမိသည်။ ဒါကြောင့် ချွေးမလေးက ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းရန်ပြင်နေသည်။ အရှက်တော့ကွဲပြီ။။။ အရှက်ကွဲလက်စနဲ့ မထူးတော့ တခါတည်းသာ ချွေးမလေးကို ကြုံးထည့်တော့မည်။ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် ချွေးမလေးက သူ့ကိုမြင်တိုင်း အနေကျပ်နေမှာ ဖြစ်သလို သူလည်း မျက်နှာပူလှသည်။

ဦးမောင်သည် ဖွေးဥနေသော ယမင်း၏ လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို အတင်းဆွဲထားလိုက်သည်။ ” အို… ဘာလုပ်တာလဲ၊ လွှတ်နော်၊ ကိုနဲ့တိုင်ပြောမှာ”

ကဲ…. မထူးတော့ပေ။ ယမင်း၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်လုံးကိုပါ အတင်း ချူပ်ထားပြီး အိပ်ရာပေါ် တွန်းဖိထားလိုက်သည်။ ယမင်း၏ ဗိုက်ပေါ်ကိုလည်း တက်ခွထား လိုက်သည်။ ချွေးမလေး၏ ပင့်ချည်ထားသော ဆံနွယ်များမှာ ပြေလျော့ကျကာ အိပ်ရာပေါ်မှာ ဖြန့်ကျဲနေတော့သည်။

ထိုအခါမှ ချွေးမလေးက မျက်ရည်ဝိုင်း လေးနှင့် “မလုပ်ပါနဲ့နော်၊ တောင်းပန်ပါတယ်” တဲ့လေ။ ချစ်စဖွယ်ကလေးတစ်ယောက်လို သူတောင်းပန်ပုံကြောင့် ဦးမောင်မှာ လပြွတ်ကြီး ပိုထောင်မတ်လာသည်။

အတင်းရုံးနေသောကြောင့် ဂါဝန်မှ ပခုံးဆွဲ ကြိုးစလေးမှာ သူ့ ဘယ်ဖက်လက်မောင်းထိအောင် လျော့ကျလာသည်။ ထိုအခါ ဖွေးဥနေသော ဘယ်ဖက်ရင်သားမှ နို့သီးခေါင်း စိမ်းစိမ်းလေးကို ပါမြင်လိုက်ရသည်။ ဦးမောင် အလွတ်မပေးနိုင်ပါ။ မြင်ကတည်းက စို့ချင်နေသော ရင်သားကြီးမှာ သူရှေ့မှောက်ရောက်လို့လာပြီ။

ဦးမောင် အငမ်းမရ စို့ပစ်လိုက်သည်။ ” အ…မလုပ်ပါနဲ့…. တောင်းပန်ပါတယ် ….အဖေ..အ….အ”
ပန်းနုရောင်သန်းနေသော နှုတ်ခမ်းများကို ဆွဲစုပ်နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ယမင်းကတော့ ခေါင်းကို ခါရမ်းနေသည်။ အမွေးရေးရေးလေးပေါ်နေသော လည်ပင်းဖွေးလေးကို ပါ လျှာနှင့်သပ်ပစ်လိုက်သည်။
လီးကလည်း အတော် ထောင်မတ်ပြီး လရည်များမှာလည်း တစိမ့်စိမ့်ထွက်နေသည်ကို ဦးမောင် သတိထားမိလိုက်သည်။ ကဲ…..ကြာတယ်…။ သူ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲထောင်ရင်း အတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ အတင်းကြီးပေါင်ကို စေ့ထားသည်။

ဦးမောင် စားပွဲပေါ်က မုတ်ဆိတ်ညှပ် ကပ်ကျေး အသေးလေးကို လှမ်းတွေ့လိုက်သဖြင့် ကုတင်ပေါ်ကနေပဲ လှမ်းယူလိုက်သည်။ ” ငြိမ်ငြိမ်နေ၊ မင်းလည်းပင်တွေကို ဖောက်ပစ်လိုက်မယ်၊ နားလည်လား။ ငါ အခု မင်းကို အရမ်းဆာလောင်နေတာ။ အသာလေးငြိမ်ပေး။ မဟုတ်လို့ကတော့ မင်းလည်းသေ၊ ငါလည်း ထောင်ထဲနေရမယ်။ ကျော်မကောင်းကြားမကောင်းတွေ ဖြစ်ကုန်မယ်။ ငြိမ်ငြိမ်နေပါ၊ မင်းအသားတွေ ပဲ့မသွားစေရပါဘူး၊ မနာကျင်စေရဘူး”

ချွေးမလေးမှာ မျက်ရည်များ နားထင်သို့ စီးကျကုန်သည်။ ပါးဖောင်ဖောင်းလေး နှစ်ဖက်မှာလည်း နီရဲလို့နေသည်။ ဦးမောင် ကပ်ကြေးလေး လှမ်းယူပြီး ခြိမ်းခြောက်လိုက်တာ အလုပ်ဖြစ်သွားသည်ဟု ဆိုရမည်။ ဦးမောင် အသာအယာပဲ သူ့ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်ပြီး ပေါင်ကို အနေတော်လောက် ချဲ့ပစ်လိုက်သည်။

အဖုတ်လေး၏ နှုတ်ခမ်းသားမှာ နီကျင်ကျင်အရောင်။ ဦးမောင် ညာဖက်လက်ချောင်း နှစ်ချောင်းကို အဆုံးထိ ထိုးထည့်ပြီး မွေပစ်လိုက်သည်။

“ဟင်းးးး…..အင်းးးးးး…..အ…..အ…အင်းး….ဟင်းးးးး…အာ….အင်း.းး”

ချွေးမလေးမှာ အခုမှပဲ မျက်လုံးလေးများမှေးကာ ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။ သူ့အပေါ် နှုတ်ခမ်းလေးများကို လျှာဖျားလေး ထုတ်ပြီး အရသာခံ သပ်နေသည်။ လျှာဖျားလေး ထွက်လာသည်ကို ကြည့်ရင်း ဦးမောင် မနည်နိုင်တော့။ ယမင်း၏ လျှာနှင့် ဦးမောင်လျှာတို့ အထိအတွေ့ချင်း ဖလှယ်ကြသည်။ စောစောက ဘယ်ပြန်ညာပြန်ယိမ်းထိုး ငြင်းဆန်နေသော ယမင်း၏ နှုတ်ခမ်းများမှာ ဦးမောင် လျှာဖျား၏ ချည်နှောင်မှုအောက်ကို အသာအယာ ဝပ်စင်းခတွားကြကုန်ပြီ။

ချွေးမလေး၏ သာယာမှုအရှိန်ကောင်းလာနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဦးမောင်၏ စေစားမှု ဦးဆောင်မှုအောက်သို့ တကောက်ကောက်ပါအောင် မျောပါနေမိသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲမှ အရည်များ တဖြည်းဖြည်း စိမ့်ထွက်လာသည်။ ဦးမောင်၏ လက်ချောင်းများ ရွဲရွဲစိုနေပြီ။
အားလုံး အသင့်အနေထားကို ရောက်နေလေပြီ။ ဖွေးဥနေသော ပေါင်နှစ်ပေါင်ကြားက အဖုတ်လေးကို လိုးရမှာကိုပင် အားနာသလို ဖြစ်မိသွားသည်။ ဦးမောင် ပုဆိုးပင် ချွတ်စရာမလိုတော့။ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ကျွတ်နေမှန်းမသိ။ ပုဆိုးကွင်းက ဒူးရောက်နေပြီ။
ချွေးမလေးကလည်း အနေတော် ဒူးထောင်ပြီး ကားထားဆဲပင်။ ဖြူအိနေသော ပေါင်အတွင်းပိုင်း နှစ်ဖက်ပေါ်မှာ သွေးကြောစိမ်းလေးများထင်းနေသည်မှာ အသည်းယားစရာကောင်းလှသည်။ မည်းချိတ် နေသော သူ့ လပြွတ်ကြီးကို ချွေးမလေး အဖုတ်ထဲသို့ ထည့်ရမှာကိုပင် အားနာမိသလို ဖြစ်မိသည်။ အဖုတ်ပေါက်ဝကို လပြွတ်ထိပ်ဖျားလေးနှင့် နည်းနည်း တေ့ထားကာ အချိန်ဆ ယူလိုက်သည်။ ဦးမောင် ရင်တွေ လှုပ်ရှားပြီး မွန်ထူနေသည်။
လေးလက်မခွဲလောက်ရှိသော လပြွတ်ကို ချွေးမချောလေး၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်။

” အား……. အင်းးးး”  ချွေးမလေးမှာ မျက်လုံးများကို မှိတ်ပြီး  သူ၏ ပန်းနုရောင် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို သွားတက်ပါသော သွားလေးနှင့် ကိုက်ရင်း ငြီးနေပုံမှာ ချစ်စရာကောင်းလွန်းနေသည်။
လီးတဝက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက် အဆုံးထိ ဆောင့်ချလိုက်နှင့် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ချွေးမလေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အသာအယာ ဆွဲခေါ်သွားတော့သည်။

ချွေးမလေး၏ အဖုတ်အတွင်းပိုင်းက ကျဉ်းနေသေးသည်။ လပြွတ်ဝင်တဲ့ အကြိမ်ရေ နည်းသေးတာကို သက်သေပြနေခြင်းပင်။ ချွေးမလေး၏ အဖုတ်မှာ လတ်ဆတ်နေဆဲဟု ဆိုရမည်။ ဦးမောင်၏ လပြွတ်တစ်ခုလုံးလည်း ယမင်း၏ စောက်စိရည်များဖြင့် ရွဲနှစ်ကုန်တော့သည်။ ချွေးမလေး၏ စောက်စိရည်များကြောင့် ဦးမောင်၏ လပြွတ်ကြီးမှာလည်း ပူပူနွေးနွေး ချိုမြိန်လတ်ဆတ်သော အရသာ အထိအတွေ့ကို အပြည့်အဝခံစားလိုက်ရသည်။ လပြွတ်ကြီးက အရည်လျှံနေသော စောက်ဖုတ်လေးကို နာနာလေး ထောင်းပေးနေတာကြောင့် အသံများက တပြွတ်ပြွတ် မြည်နေတော့သည်။

လပြွတ်မဝင်ခင်ကတော့ အတင်းရုန်းကန်နေသည်…အခုတော့လည်း သူပဲ မဟုတ်သလိုလိုနှင့်….မျက်လုံးလေး မှိန်းရင်း…တိုးတိုးလေး ငြီးတွားရင်း….သာယာချင်တိုင်း သာယာနေလိုက်တဲ့ ချွေးမလေး… …..။
ရမက်စိတ်များနှင့် သာယာမှု အထွပ်ထိတ်ကို တက်လှမ်းနေသော ချွေးမလေး၏ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း လိုးရင်းနှင့် ဦးမောင်၏ လီးကြီးမှာ ပိုပို တောင့်တင်းမာတောင်လာတော့သည်။ ယမင်း၏ သေးသွယ်သော နှာခေါင်းဖျားထိပ်၌ ချွေးစက်လေးများ နေရာယူလာကြသည်။

နှာဖူးလေးမှာလည်း ချွေးဆီများ ကပ်ငြိလာနေသည်။ ဦးမောင်၏ ကျောပြင်တစ်ခုလုံးနှင့် ရင်ဘတ်ကြီးတစ်ခုလုံးလည်း ချွေးစေးများဖြင့် တဝင်းဝင်း ဖြစ်လာသည်။  ယမင်းခင်ဗျာ ရုန်းမထွက်နိုင်တော့….။ သူ့ အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေလည်း တစိမ့်စိမ့် ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်လာသည်ကို ယမင်းကိုယ်တိုင် သိနေပါသည်။ ဒီအရသာကို ယမင်း မက်မောပါသည်ဟု မရှက်တမ်း ဝန်ခံလိုက်ချင်သည်။ သူ၏ စောက်စိရည်များမှာ အဖုတ်တွင်းမှ လျှံ၍ သူ့တင်ပါးဆီသို့ စီးနေသည်ကိုပါ ခံစားနေရသည်။

” အင်းးးး အင်းးးး ”
” ကောင်းလား….သမီးရေ…” ချွေးမလေးက မဖြေ။

ဦးမောင်၏ မေးသံကို ကြားသော်လည်း သူမဖြေချင်…. ခုချိန်မှာ ဦးမောင်၏ လပြွတ်ကြီး သူ့ အဖုတ်ထဲမှ ပြန်နှုတ်သွားမှာကိုလည်း ယမင်း မလိုလားပေ။ ယောက္ခထီးကို သူသာယာတပ်မက်နေကြောင်းလည်း ပြောပြချင်နေသည်။ မိန်းမတို့ မာယာဆိုတဲ့ အတိုင်း… ဦးမောင်ကို သွယ်ဝိုက်ကာ အချက်ပြလိုက်သည်။

ယမင်းက သူ၏စောက်စိ အတွင်းကြွက်သားများနှင့် ဦးမောင်၏ လီးတံကြီးကို ဆွဲညှစ်ထားလိုက်သည်။ အတွင်းကြွက်သားများနှင့် ယောက္ခထီး၏ လီးကြီးကို ညှစ်ပေးလိုက် ဖြည်ပေးလိုက် ကစားပြလိုက်သည်။

“အားးး… ကောင်းလိုက်တာ သမီးလေးရယ်……. ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ သမီး…အင်းးး…..ကျွတ် ကျွတ်”

ယောက္ခထီး၏ လီးကြီးမှာ ကိုမျိုးထက် ပိုရှည်သည်ဟု ခံစားမိသည်။ ဒါကြောင့်လားမသိ….သူ့ စောက်ဖုတ် အတွင်းပိုင်းထိကို ယောက္ခထီးက လီးရှည်ကြီးဖြင့် ထိထိမိမိကို ဝင်မွှေပေးနိုင်သည်။

အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရလျှင် ကိုမျိုးနှင့်တုန်းက တစ်ခါမှ ဒီလောက် စောက်ရည်တွေ စိမ့်မထွက်ဘူးသလို သာယာမှုလည်း အခုလောက် မရခဲ့ပဲ။ ယောက္ခထီးက သူ့ လီးရှည်ကြီးဖြင့် ယမင်း၏ ရမက်စိတ်ကို အဆုံးထိ ဆွပေးနိုင်ခဲ့သည်။ စောက်စိရည်များလည်း အဖုတ်ထဲမှာ  ရွဲရွဲစိုကာ လျှံကာ ထွက်ကုန်ကြပြီ။ ကိုမျိုးနဲ့ဆို ယမင်းလေးမှာ တစ်ကြိမ်တောင် မပြီးသည်က ခပ်များများပင်။

ကာမဆက်ဆံတဲ့ အရသာဆိုတာကို ယောက္ခထီး၏ လပြွတ်ရှည်ကြီးကြောင့် ယမင်း ကောင်းကောင်း သိခွင့် စားသုံး ခွင့်ရလိုက်သည်။ ခုချိန် အလိုးခံနေတုန်း တန်းလန်းမှာပင် သုံးကြိမ်ပြီးသွားပြီလေ…..။ နောက် စတုတ္ထအကြိမ် ကာမ အထွပ်ထိပ် ရောက်ဖို့ကို ယောက္ခမနှင့် ကာမ ခရီးတိုလေးကို ဆက်သွားချင်သေးသည်။

အခု ယောက္ခမကြီးက ပေးနိုင်စွမ်းရှိတဲ့ ဒီလို အရသာမျိုးကို နောက်များမှာလည်း ထပ်လိုချင်မိနေ၏။ ယမင်းလည်း သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို သူဒီထက်ပို ဆာလှောင်တောင့်တသေးကြောင်းနှင့် ကိစ္စမပြီးချင်သေးကြောင်း အချက်ထပ်ပြလိုက်သည်။

ဝမ်းဗိုက်သားနှင့် စောက်ဖုတ်ကို အလိုက်တသင့်လေး ကော့ကော့ပေးလိုက်သည်။ ယောက္ခထီးကြီးက အဆောင့် ချွေးမလေးက အကော့….ဟန်ချက် ညီညီ လှုပ်ရှားနေကြသည်။ နည်းနည်းမောလာတာကြောင့် ကော့ပေးနေတာတွေကို ရပ်ပြီး  ထောင်ထားတဲ့ ဒူးနှစ်ဖက်ကို ဖြုတ်ပြီး ယောက္ခထီး၏ မည်းပြောင်ပြောင် တင်ပါးကြီးကို ခြေသလုံးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲချိတ်ထားလိုက်သည်။ လှုပ်ရှားနေသော ယောက္ခထီး၏ တင်ပါးမည်းကြီးမှာ ယမင်းလေး၏ လုံးသွယ်သော ခြေသလုံးဖြူဖြူလေးများ အောက်မှာ စုန်ချည် ဆန်ချည် ပြေးလွှားနေတော့သည်။

” အိုးးး… ကောင်းလိုက်တာ….ကောင်းလိုက်တာ…. အရမ်းကြိုက်တယ်”

ယမင်းလေးမှာ ချစ်စရာ အသံတိုးတိုးလေးနှင့် နှုတ်မှ လွှတ်ခနဲ ရေရွတ်လိုက်မိသည်။

အတော်လည်း ထန်တဲ့ ချွေးမချောလေးပဲဟု လိုးနေရင်း ဦးမောင်တွေးနေမိသည်။ ရွဲစိုပြီး ညှပ်အားကောင်းတဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေးပိုင်ရှင် ချွေးမလေးကို ဘာနှင့်မှ  မလဲပစ်နိုင်တော့ပါ။

” အားးး… ပြီးတော့မယ် … အရည်တွေ လွှတ်လိုက်တော့မယ်နော်…သမီး…။ အဆင်ပြေလားသမီး….. အဆင်ပြေပါတယ်နော်…. ”

ပြောရမယ်ဆို ယမင်း မတော်ချင်သေးပါ….ထပ်ပြီး လပြွတ်ရှည်ကြီး သူ့ အဖုတ်ထဲ စိမ်ထားတဲ့ အရသာကြီးကို ခံချင်သေးသည်။ မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကို ခပ်မှေးမှေးလေးနှင့် ယောက္ခထီးကြီးကို လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။ ယောက္ခထီးကြီးမှာ ဇောချွေးတွေက သူ့မျက်နှာမည်းကြီး တစ်ခုလုံး ဝင်းနေသည်။  မောဟိုက်နေသော ယောက္ခထီးကို လှမ်းကြည့်ရင်း အားနာမိသည်။

“အင်း….ပြေတယ်…အဖေ.. အရည်တွေ လွှတ်လိုက်နော်….အဖေ…အ….အ”

ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့် ယမင်း၏ အကျင့်လေးအတိုင်း အောက်နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ကလေးလေးသဖွယ် ကိုက်ဖိထားလိုက်သည်။ ဦးမောင်လည်း ခပ်မြန်မြန်လေး အရှိန်ဖြင့် တရပ်စပ် မညှာတမ်း ဆောင့်ထိုးတော့သည်။ စောက်ရည်များမှာ လီးတံရှည်ကြီးက ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ထိုးနေတာမို့ တပြွတ်ပြွတ် အသံတွေ ထွက်လာပြန်သည်။

“အ…အ…အ….ဟင်းးးး..အ..ကောင်းလိုက်တာ…အဖေရယ်….အားး…ဟင်းးးးး.”
ယမင်းလေးလည်း အခုမှပဲ ကာမ အထွတ်ထိပ်ကို ရောက်ကာ စတုတ္ထအကြိမ် ပြီးသွားခဲ့ပြန်သည်။ ဦးမောင်၏ သုတ်ရည်များလည်း လပြွတ်ဝဆီသို့ အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် စီးလာကုန်ကြပြီ။

ဦးမောင် တစ်ကိုယ်လုံး တုံခါသွားတော့သည်။ လပြွတ်တံထဲကနေ သုတ်ရည်များ ထွက်သွားသော အရသာထူးကြီးကို အားပါးတရ ထိတွေ့ခံစားလိုက်သည်။ သူ့လီးတစ်ခုလုံးမှာ ချွေးမလေး၏ စောက်ရည်များရော၊ သူ့ သုတ်ရည်များပါ အပြွတ်လိုက် အခဲလိုက် ကပ်ကုန်တော့သည်။

အဖုတ်တွင်းသို့ နွေးထွေးသော သုတ်ရည်လေးများ အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် အင်နှင့်အားနှင့် ဝင်လာနေတာကို နှင်းဖွေးလေး ခံစားလိုက်မိသည်။ သုတ်ရည်လေးများ အဖုတ်တွင်းထဲထိ စီးဝင်သွားသော အရသာမှာလည်း တစ်မျိုးတစ်မည် ချိုမြိန်လှသည်။ အခုလို သုတ်ရည်အများအပြား သူ့ အဖုတ်ထဲဝင်သွားသည်ကို ယမင်း တစ်ခါမှ မခံစားဖူးပါ။ ယောက္ခထီးကြီးကြောင့်သာ ဒီလို အရသာထူးတွေ ကြုံခွင့် ခံစားခွင့် ရခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား…..

ဦးမောင်လည်း  မိန်းမဆုံးပြီးကတည်းက အငတ်ငတ် အပြတ်ဖြစ်ခဲ့ရသော ဆာလှောင် မွတ်သိပ်မှုကို အသားဖြူဖြူ တင်တောင့်တောင့် နို့ကြီးကြီး ချွေးမလေးကြောင့်သာ  အာသာပြေခွင့်ရခဲ့သည်။
လပြွတ်ကြီးလည်း ၂ လက်မလောက်ထိ ပြန်ကျုံ့သွားတော့သည်။ သို့သောသုတ်ရည်များမှာ လပြွတ်ထိပ်မှ တစက်စက်ကျကောင်းတုန်း ရှိသေးသည်။ အိပ်ယာမှာလည်း ယောက္ခထီး၏ သုတ်ရည်များကြောင့် ဟိုတစ်ကွက် ဒီတစ်ကွက် ပေကျန်ကုန်၏။ ချွေးမလေး၏ အဖုတ်တွင်းမှ သုတ်ရည်များမှာလည်း ပြန်လျှံထွက်ကာ  အိပ်ယာခင်း၌ အိုင်ကွက်ငယ်လေး ဖြစ်နေလေပြီ။

” အဖေ အိပ်တော့မယ် သမီးရေ”

ယမင်းလည်း ကုန်းရုန်းထကာ ဒူးထထောက်လိုက်သည်။ သူ့ပေါင်အတွင်းခြမ်း နှစ်ဖက်လုံး သုတ်ရည်များ ချောင်းစီးကုန်ကြ၏။ ဒူးထောက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးများ ဆူထားပုံမှာ ချစ်စရာကောင်းလွန်းသလို နို့ဖွေးဖွေးကြီးများ တင်းတင်းရင်းရင်း တွဲနေတာလေးက ရှုမငြီးပုံရိပ်ပင်။

ဗိုက်သားတဝိုက်မှာ လုံးကာ လိမ့်နေသော ဂါဝန်ပါးလေး၏ ပခုံးကြိုးသိုင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲတင်လိုက်ပြီး လက်ဝဲဘက်အစွန်နားသို့ လေးဖက်ထောက် သွားကာ ယောက္ခထီးဖက်ကျောပေးရင်း လှဲအိပ်နေလိုက်သည်။ ဂါဝန်ပြာလေး၏ အောက်စများက ပေါင်တဝက်လောက်သာ ဖုံးထားသဖြင့် ဖြူနုနေသော အနောက်ပိုင်း ပေါင်သားလေးနှင့် သွယ်လျသော ခြေသလုံးတို့မှာ ရင်ဖိုစရာ။

ဦးမောင်လည်း သားဖြစ်သူ အိပ်ခဲ့သော နေရာမှာပဲ ကျောဆန့်ရင်း  ချွေးမလေး၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ရင်တလျှပ်လျှပ်နှင့် ကြည့်ကာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

“ဟင့်….ဟင့်…ဟင့်…ရှလွှတ်”

ငိုသံတွေ နားထဲကြားနေရသဖြင့် ဦးမောင် အိပ်ယာမှနိုးလာသည်။ နာရီလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မနက် ရနာရီ ၁ဝမိနစ်ပင် ရှိနေပြီ။ တစ်ညလုံး အိပ်ကောင်းကောင်းဖြင့် အိပ်လိုက်ရာ ငိုသံတွေ ကြားမှပဲ ဦးမောင် နိုးလာတော့သည်။ ချွေးမလေး ယမင်း ငိုနေခြင်းဖြစ်သည်။

ဖွေးဥနေသော လက်ဖျံ သေးသေးသွယ်လေးကို ထောင်ထားသော ဒူးနှစ်ဖက်ပေါ် တင်၍  ယူကျုံးမရတဲ့ ခံစားချက်တို့ဖြင့် မျက်နှာအပ်ကာ ငိုနေမိသည်။ အိမ်မက်သာ ဖြစ်ခွင့်ရပါက အိမ်မက်သာ ဖြစ်လိုက်ချင်သည်။ ရှက်လည်းရှက်မိသည်။ ဘယ်သူ့ကို အပြစ်တင်လို့ တင်ရမှန်း မသိ။

” သမီး….အဖေ တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ…။ သမီးရဲ့ အလှတွေအောက်က အဖေ မရုန်းထွက်နိုင်ခဲ့တာပါ သမီးရယ်…။ အိုးချင်းထား အိုးချင်းထိ၊ ကြိုးချင်းထား ကြိုးချင်းငြိ စကားလည်း ရှိတယ်လေ….သမီးရဲ့။ အဲဒီစကားအတိုင်း သမီးနဲ့ အခုလို ဖြစ်သွားခဲ့တာပါ သမီး…။”

ဦးမောင် ချွေးမလေး အနီးတိုးရင်း ခေါင်းကို အသာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ယမင်းလေး၏ နူးအိနေသော ဆံနွယ်လေးများကို အသာအယာ စုပြီး ဘယ်ဖက်တစ်ခြမ်းသို့ ပို့ပေးလိုက်မိသည်။  မွေးညှင်းနုလေးများ ဖွေးဥနေသော ဂုတ်သားလေးပေါ်တွင် ဝဲပျံနေကြသည်။  ဦးမောင် စိတ်ရိုင်းတွေ ပြန်ဝင်လာပြန်သည်။

” ဟင့်….ဟင့်…အဖေ့သား ကိုမျိုးကို ဘယ်လို မျက်နှာပြရမလဲတောင် မသိတော့ဘူး….ဟင့်….ဟင့် သေတာ သေလိုက်ချင်တယ်…”

ချွေးမလေးက မျက်နှာလေးမော့ကာ တရှုတ်ရှုတ် ငိုညဉ်းပြနေသည်။ ချွေးမလေး၏ မျက်နှာ ဖွေးဖွေးနုနုလေးပေါ်မှာ ပန်းရောင်သန်းနေပုံကို ကြည့်ပြီး ဦးမောင် လီးမှာ တဖြည်းဖြည်း ထောင်လာတော့သည်။
ချွေးမလေး၏ အိစက်နေသော မျက်နှာလေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အသာလေး ဖမ်းဆုပ်ပြီး သူ့မျက်နှာဖက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လှည့်လိုက်သည်။ ချွေးမလေးက မကြည့်ရဲ၊ မျက်လွှာကို အောက်စိုက်ထားသည်။

” သမီး……..သမီးကို ချစ်တယ်….အရမ်းချစ်တယ်။ သမီးကို အချစ်ဆုံးပဲ။ သမီးနဲ့ တသက်လုံး အတူတူ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေသွားလို့ရတယ်…သမီး။ ဘာမှတွေးပူမနေနဲ့။ အဖေတို့နှစ်ယောက်က ဘာမှ မပြောဘဲနေရင် ဘယ်သူမှလည်း သိမှာမဟုတ်ဘူး။ တိုက်ခန်းထဲမှာလည်း တို့နှစ်ယောက်တည်းရှိတာ….”

ယောက္ခထီးကြီး ပြောတာလည်း ဟုတ်သလိုတော့ရှိသည်။ ဒီအိမ်မှာက ယောက္ခထီးနဲ့ နှစ်ယောက်တည်းရယ်…။ ကိုမျိုးကလည်း အနည်းဆုံး ၆လတောင်ကြာမည်။ ယောက္ခထီးဆီမှာ တိုက်ခန်းအပိုင်၊ Taxi တစ်စီးအပိုင်၊ ဘဏ်မှာ စုထားတာကလည်း ရှိတယ်ဆိုတော့ ပူစရာသိပ်မရှိ။ ယမင်းလေးလည်း တွေးရင်း နည်းနည်းတော့ စိတ်ပူလျော့သွားသလို ဖြစ်သွားသည်။

နှုတ်ခမ်းလေးဆူကာ ပါးလေးကို ဖောင်းဖောင်းလေးလုပ်ပြီး ယောက္ခထီးကြီးကို မျက်တောင်လေး အသာပင့်ကာ တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

ချစ်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ ချွေးမလေး…..ချွေးမလေး၏ အကြည့်တစ်ချက်ကြောင့် ဦးမောင်မှာ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာရသည်။ ချွေးမလေး၏ လည်ဟိုက်နေသော ရင်အုံအပေါ်ပိုင်းကို ကြည့်ပြီး ဦးမောင် ရမ္မက်စိတ်များ ထကြွသောင်းကျန်လာပြန်သည်။ လီးချောင်းကြီးမှာ ပိုပြီး ထောင်မတ်လာရသည်။

ဦးမောင် မျက်နှာကိုရှေ့တိုးကာ ချွေးမလေး၏ ဆူနေသော နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ဆွဲနမ်းပစ်လိုက်သည်။ ချွေးမလေးကလည်း အလိုက်တသိ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဟပေးလိုက်၏။ လျှာချင်းလျှာ ကူးလူးဆက်ဆံကြတော့သည်။
ချွေးမလေး၏ အသက်ရှူသံများ အခန်းထဲမှာ ပျံ့နှံ့သွားသည်။ ချွေးမလေး၏ သွားရည်စလေးများ ဘေးနှုတ်ခမ်းစွန်းတစ်ဖက်မှ နည်းနည်းစီးကျလာသည်။ နှစ်ယောက်လုံး ရမ္မက်စိတ်ပြင်းလာကြသည်။ နှစ်ယောက်သား အပေးအယူ မျှစွာဖြင့် ဟန်ချက်ညီညီ လျှာချင်းလျှာ မွေနှောက် ကစားနေကြသည်။

ယမင်း၏လက်တဖက်မှာ ဦးမောင်၏ လီးချောင်းကြီးကို အသာအယာ ညှစ် ပေးနေသည်။  နှစ်ယောက်သားဆီမှ သက်ပြင်းသံများလည်း တိုးငြီးစွာ ထွက်ပေါ်နေသည်။
ယမင်းလည်း ယောက္ခထီး၏ လီးအားစုပ်ချင်စိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာမိသည်။ သူ့ကို သူလည်းဘာဖြစ်မှန်း ယမင်းမသိတော့ပါ။ သိလည်းမသိချင်တော့ပါ။ သူ့ စောက်ရည်များ စို့တက်လာသည်ကို ယမင်းခံစားလိုက်မိသည်။ ယောက္ခထီးကို ပက်လက်လှန်အနေအထားဖြစ်အောင် တွန်းလှဲ လိုက်ရင်း ယောက္ခထီး၏ လီးတံရှည်ကြီးကို သူ့ဖင်နှစ်ဖက်ကုံးကာ မြိန်ရေယှက်ရေ လျှက်ပေးလိုက် စုပ်ပေးလိုက် လုပ်ပေးနေမိတော့သည်။

” အား…ကောင်းလိုက်တာ….သမီးရယ်…..အ…အား”

ဒီလိုနှင့် သူတို့ နှစ်ဦးသား ချစ်ရမ္မက်စခန်းကို တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ဖွင့်လှစ်ခဲ့ကြလေသည်….

ဒိုမီနို ရေးသားသည်
(၁၆၊ စက်တင်ဘာ၊ ၂၀၁၈)

➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅️