ကြည်ပြာ ၁၅ နှစ်သမီးမှာပဲ အဖေ့ညီရှိရာ မြို့ကိုသွား
ပြီးကျောင်းတက်ရပါတယ်။ကြည်ပြာနေတဲ့ရွာနဲ့မြို့က ကားနဲ့ တညအိပ်ခရီးစီးရတဲ့ အကွာအဝေးရှိပါတယ်။
ကြည်ပြာအမေက မနှစ်ကပဲ ဆုံးသွားခဲ့ပါပြီ။မွေး
ချင်းဆိုလို့ အကိုဖြစ်တဲ့ ကိုဖြိုးနှင့်နှစ်ယောက်သာ။
အဖေကတော့ ရပ်ရွာမှာ အလွန်အေးဆေးပြီး စကားနည်းသူ အလုပ်ကြိုးစားသူအဖြစ် လူသိများတယ်
ကိုဖြိုးကတော့ လူပျိုမဖြစ်ခင်ကတဲက ရွာကကာလ
သားကြီးတွေနဲ့ပေါင်းပြီး အရက်သောက် ကြက်တိုက်
ဖဲရိုက်တတ်နေပြီ။
အဖေ့နာမည်က ဦးတေဇ အကိုနာမည်က ပိုင်ဖြိုး။
အကိုက ကြည်ပြာငယ်ငယ်လေးထဲက အိမ်မကပ်ဘူး
များသောအားဖြင့် အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ ကြက်ဝိုင်း
ဖဲဝိုင်း အရက်ဝိုင်းတွေမှာ အချိန်ကုန်နေတာများတယ်။
ကြည်ပြာမြို့ကိုကျောင်းတက်ဖို့ သွားရမဲ့နေ့ရောက်ခဲ့
တာတောင်ကိုဖြိုးကပေါ်မလာခဲ့ဘူး။ဒါပေမဲ့မြို့ကိုမသွားခင် ရက်ပိုင်းအလိုမှာညီမဖြစ်သူ
ကျမကို မုန့်ဖိုးတစ်သိန်းတော့ပေးပါတယ်။
ကျောင်းမပြီးမချင်း ပြန်မလာနဲ့ ငွေလိုရင်လှမ်းမှာလိုက်
ရည်းစားလည်းမထားနဲလို့ မှာတယ်။
အဖေကတော့ ကျန်းမာရေးဂရုစိုက် ဒီလောက်ပဲပြော
တယ်။ကိုဖြိုးမပို့တော့ အဖေပဲကားဆီလိုက်ပို့ပေးပါ
တယ်။ဒီလိုနဲ့ အဖေ့ညီကျမဦးလေးရှိရာ မြို့ကိုကျောင်း
တက်ဖို့ရောက်ခဲ့ရာကစပြီး ကျမဘဝရဲ့ အတွေ့အကြုံ
တွေ ထူးခြားပြောင်းလဲခဲ့ရပါတော့တယ်။
ပြောစရာကျန်နေသေးတာက အဖေ့မိသားစုအကြောင်း
ပါ။အဖေ့မှာလဲ ညီအကိုနှစ်ယောက်ပဲ မွေးချင်းရှိတာ။
အဖေနဲ့ ဦးလေးနဲ့က သိပ်အဆင်မပြေပါဘူး။မပြေရတဲ့
အကြောင်းရင်းက လူပျိုဘဝတုန်းက အရမ်းလှတဲ့
အမေ့ကိုညီအကိုနှစ်ယောက်လုံးကြိုက်ခဲ့လိုက်ခဲ့တာတဲ့။အမေက အဖေတို့အိမ်ရဲ့ အိမ်ဖော်လုပ်ခဲ့တာတဲ့လေ။
ဦးလေးငယ်ငယ်တုန်းက ကိုဖြိုးလိုပဲ အပေါင်းအသင်းမင်တယ်
ပျော်တတ်ပါးတတ် စားသောက်တတ်တယ်ပေါ့။အဖေကတော့ ငယ်စဉ်ထဲကအစ အနေအေးပြီး စကား
နဲခဲ့တော့ သူ့စိတ်ထဲဘယ်လိုဆိုတာ ခန့်မှန်းရခက်တယ်
ပေါ့။အဖိုးနဲ့အဖွားက အဖေ့ကို အချစ်ပိုသလိုပဲတဲ့။
အမေက ဦးလေးနဲ့ အရင်ကြိုက်တာတဲ့ ။အဖွားကသိ
တော့ ဦးလေးနဲ့သဘောမတူဘူးဆိုပါတော့။အဲ့ဒိမှာ
အမေ့ကို ရွာပြန်လွှတ်တယ်ပေါ့။ဦးလေးက အမေ့ကို
ခိုးပြေးမယ် စီစဉ်ခဲ့တာမအောင်မြင်ပဲ ကြည်ပြာ့အဖေနဲ့
သာ ညားပါလေရော။
ညားတာကလည်း တခြားမဟုတ်ဖူး ဦးလေးရဲ့ အပေါင်း
အသင်းမင်မှုကြောင့်ပြောရင် မမှားဘူး။ခိုးပြေးဖို့ စီစဉ်
ထားတဲ့ညမှာ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ တခွက်တဖလား
ချရာက ရေချိန်လွန်ပြီး အမေနဲ့ချိန်းထားတဲ့နေရာ
ရောက်မလာခဲ့ဘူးတဲ့လေ။
အဖေက အမေတို့ချိန်းထားတဲ့နေရာကို သိတော့
ငိုနေတဲ့အမေ့ကို ရွာကိုသူလိုက်ပို့ပေးမယ်ပြောပြီး
အမေနဲ့ ရွာကိုလိုက်ခဲ့ကာ မြို့ကိုမပြန်တော့ပဲ
အမေနဲ့ယူလိုက်ကြတယ်ပေါ့။အဖေက အိမ်ထောင်ကျ
ပြီးမှ အမေ့ကို ဘယ်တုန်းထဲကချစ်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့အ
ကြောင်း ဘယ်လောက်ထိချစ်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း
ရင်ဖွင့်တော့တာဆိုပဲ။
အဲ့ဒိမှာအဖွားက အဖေ့ကိုစိတ်တိုပြီး အမွေပြတ်စွန့်
တော့တာတဲ့။အဖိုးကတော့ အဖွားကို မလွန်ဆန်နိူင်သူ
ဆိုတော့ ဘာမှ ဝင်မပြောနိူင်ခဲ့ဘူးတဲ့လေ။အဖေတို့
ထွက်ပြေးပြီး မကြာခင်မှာပဲ ဦးငယ်ကို အဖွားကိုယ်တိုင်
မိန်းမပေးစားလိုက်တာ ဦးငယ်ကလည်း အဖေ့ကိုစိတ်
ဆိုး အမေ့ကိုလည်း ရွဲ့ချင်နေတော့ အဖွားပေးစားတဲ့
ခုဒေါ်မေရီမြင့်နဲ့ ညားတော့တယ်ပေါ့။ဦးငယ်က အရင်
ဆုံး ကလေးရတာပါ။သမီးလေးပါပဲ နာမည်က ဧကရီ
မြင့်တဲ့ ကျမထက် တနှစ်ကြီးပါတယ်။
အဖွားနဲ့အဖိုးက မရှိတော့ပါဘူး။အဖွားကအရင်ဆုံးတာ
ပါ အမေနဲ့အိမ်ထောင်ကျပြီးထဲက အဖွားဆုံးမှ အဖေက
အိမ်ကိုပြန်ရောက်တာ။အဖွားဆုံးပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ
အဖိုးလည်းဆုံးပြန်ရော။ဒါပေမဲ့ အဖိုးမဆုံးခင်မှာ အမွေ
တွေကို ညီအကိုနှစ်ယောက်ကို ပြန်ခွဲပေးထားခဲ့တယ်။
အဖေ့ကို တခါတလေ ကြည်ပြာလဲ နားမလည်ပါဘူး။
အဖိုးဆုံးပြီးတော့ အမွေတွေကို ရှေ့နေရှေ့ရပ်တွေနဲ့
ခွဲကြပြုကြတော့ အဖေက ဦးငယ်ကို ဘာမှပြန်မပြောပဲ
ထပြန်လာခဲ့တာတဲ့။
ဒါတွေကို ဘာလို့ကျမသိရလဲဆိုတော့ အချို့ကို အဖေ့
ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်ထဲမှာဖတ်လို့သိရတာ။အဖေက အနေ
အေးပြီး စကားနည်းပေမယ့် ဒိုင်ယာရီတော့ ရေးတဲ့အကျင့်ရှိတယ်။အချို့ကို ကိုဖြိုးပြောပြလို့ အချို့ကို ကြတော့ ဦးငယ်ဆီကသိရတာပါ။
ဦးငယ်ဆီရောက်တော့ ဦးငယ်မိသားစုတွေက နွေးနွေး
ထွေးထွေးမရှိသလို ခံစားရတယ်။ဦးငယ်ကတော့ အရမ်းဝမ်းသာပြီး
ကျမနေရမဲ့ အခန်းကို သူကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ပေးပါတယ်။
ပြီးတော့ ဘာမှ အားနာစရာမလိုတဲ့အကြောင်း လိုအပ်
တာအားလုံး အချိန်မရွေးပြော သူဖြစ်အောင်လုပ်ပေးမဲ့
အကြောင်း ကြည်ပြာ့ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကြိုဆို အား
ပေးပါတယ်။
ဦးငယ်မိန်းမ ကျမဒေါ်လေးလည်း ကျမကို မကြည်ဖြူ
တဲ့ပုံပေါက်နေပေမဲ့ အရမ်းကြီးတော့ မသိသာပါဘူး။
ဦးငယ်ကိုတော့ မကျော်ဝံ့ပုံပါ။ဝမ်းကွဲအမ ဧကရီမြင့်
ကတော့ အဖေရှေ့မို့လားမသိ ဖော်ရွေသယောင် ဆက်
ဆံပါတယ်။သက်လတ်ပိုင်း အရွယ်ရောက်နေတာတောင် ဒေါ်လေးကမြို့သူဆို
တော့ ပြင်တတ်ဆင်တတ်ပြီးအရမ်းကို ကြည့်ကောင်းပါတယ်။ဝမ်းကွဲအမ ဧကရီမြင့်ကတော့
ပိုလို့ ကြည့်ကောင်းနေတာပေါ့။ငယ်ရွယ်တာရော
ပြင်တတ်ဆင်တတ်တာရော။
ဦးလေးတို့အိမ်မှာ ကျောင်းတက်တာ တနှစ်လောက်ထိ
အရာရာဟာ ပုံမှန်ပဲလို့ ကျမထင်ခဲ့မိတယ်။အဖေက
ကျမဆီ မရောက်ခဲ့ပေမဲ့ စာကတော့ပို့ပါတယ် ။
ကိုဖြိုးသာ ကျမဆီကို ခါတိခါရံ ရောက်ရောက်လာ
တတ်တာ။တကယ်တမ်းတော့ ကျမထင်ကြေးတွေဟာ
လုံးဝမမှန်ခဲ့ပါဘူး။မထင်မှတ်ထားတဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ
ဖြစ်နေခဲ့တာ ကျမသတိမထားမိခဲ့ဘူး။ကျမရဲ့ မပါးနပ်မှု
လို့ပြောရမလား? နမော်နမဲ့ နိူင်မှုလို့ပြောရမလား?
ကောင်းကွက်ကြည့်ပြောမယ်ဆိုရင်တော့ ကျောင်းစာ
တခုထဲကိုပဲ အာရုံစိုက်နေမိလို့ လိုပဲပြောရမလားပဲ။
ဦးငယ်တို့အိမ်ကို အမြဲတမ်း အဝင်အထွက်ရှိနေတာက
ဒေါ်လေး မေရီမြင့်ရဲ့မောင် လူပျိုကြီး ဦးစိန်မြင့်တဲ့။
ဒေါ်မေရီမြင့်ထက် တနှစ်ပဲငယ်တယ်လို့ ပြောတယ်။
တပတ်ကို တခါလောက် သူ့အမကို ဈေးဝယ်ပို့ဖို့
ပုံမှန်လိုလာတယ်။သူ့တူမကိုလည်း အရမ်းချစ်ပုံပါ။
ခုထိ လူရှေ့သူရှေ့မရှောင် ဖက်နမ်းလား ဆွဲလား
ရမ်းလား ကစားတုန်း။ဦးငယ်ကတော့ မထူးဆန်းသလို
ပဲ ဘာမှပြောတယ်မတွေ့ရဘူး။ပြီးတော့ ဦးငယ်ကြည့်ရ
တာ သူ့မိန်းမနဲ့ သမီးကို အရမ်းအလေးနက် မရှိသလို
ပဲ ထင်ရတယ်။
တနေ့ ကျောင်းရောက်ပီးနဲနဲကြာမှ အိမ်မှာပစ္စည်းတခု
မေ့ကျန်ခဲ့တာသတိရလို့ အိမ်ကိုပြန်ယူလာတာမှာ
ကျမဘဝရဲ့ ပထမဦးဆုံး အင်းစက်ဇာတ်လမ်းကို ကိုယ်
တိုင်မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင် နားနဲ့ ဆတ်ဆတ်ကြားခဲ့ရတဲ့
အဖြစ်ကို ကြုံခဲ့ရပါတော့တယ်။အဲ့ဒိနေ့က ဦးလေးမရှိပါ
ဘူး ကျမထက်အရင် သူ့အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ လုပ်ငန်
းကိစ္စ ချိန်းထားလို့ပြောပြီး မနက်စာတောင်မစားပဲ ထွ
က်သွားတာ။ဒေါ်မေရီမြင့်ကလည်း ဘာကိစ္စလို့ မသိ။
ဦးလေးထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာပဲ မနက်စာစားပြီးပြီး
ချင်း ထွက်သွားပြန်တယ်။ဧကရီမြင့်က
ကျမကျောင်းသွားသည်ထိ အိပ်ယာမထသေးပဲ ကျန်နေ
ခဲ့တာ။
ကျမအိမ်ကိုရောက်တော့ ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရတဲ့
အသံကြောင့် အံ့အားသင့်သွားမိတယ်။ကျမလည်း
အရွယ်ရောက်နေပြီပဲလေ”ဒါ ဘာသံဆိုတာ ခန့်မှန်း
သိရှိ ခံစားမိပါတယ်။ဟုတ်တယ် ကြားနေရတဲ့ အသံ
ဟာ မိန်းမယောက်ျား လိင်ဆက်ဆံရာမှာ ထွက်လာတဲ့
အသံမျိုးပဲ” ဧကရီမြင့်နဲ့ ယောက်ျားတဦးရဲ့အသံပေါ့
ပြောရရင် ဦးလေးဖြစ်တဲ့ဦးစိန်မြင့် နဲ့ တူမဖြစ်သူ ဧကရီ
မြင့်တို့ရဲ့ လိုးကြဆော်ကြတဲ့ အသံပေါ့ရှင်”
