ရှေ့နေမလေး မူမူချယ်နဲ့ သူမ၏ အမှုတွဲများ
ရှေ့နေလောကတွင် သူပိုင်သည့် အမှု ကိုယ်ပိုင်သည့်အမှုဟူ၍ ရှိကြသည်။ ဘယ်လို အမှုမျိုးဆိုလျှင် ဘယ်သူ့ဆီသွား စသဖြင့် ညွှန်းကြသည်မှာ ထုံးစံဖြစ်သည်။ မူမူချယ်က အစတော့ သည်အမှုမျိုးကို မလိုက်ချင်ပါ။ သို့သော်လည်း သူမကိုယ်တိုင်က ဤကိစ္စမျိုးနဲ့ ရင်းနှီးခဲ့ရာ အခြားသော မိန်းကလေးများလည်း မိမိကဲ့သို့ မဖြစ်စေချင်လှသဖြင့် အမှုတွဲတခုကို စတင် လက်ခံခဲ့ရာမှ ထိုအမှုကို လိုက်ပေးရင်း နာမည် ရလာ ခဲ့သည်။ နည်းနည်းခက်သော်လည်း သူမအမှုသည် များကို သေချာလိုက်စုံစမ်း မေးမြန်းတတ်သည်။ အဘက်ဘက်မှ လေ့လာခဲ့သည်။ အမှုနဲ့ ပတ်သက်၍လည်း မှတ်စုမှတ်ရာကို ပြန်ဖတ်တိုင်း အမှတ်ရနေအောင် သူများဖတ်လျင်လည်း နားလည် အောင် ရေးထားတတ်သည်။ နာမည် လေးပါ ပေးထားတတ်သည်။ သူမ အမှုများ ကိုဖတ်ကြည့်မည်ဆိုလျင် ရသအမျိုးမျိုးပေးသည်ကို တွေ့ရပါလိမ့်မည်။ သူမအမှုတွေကလည်း ခပ်ဆန်းဆန်း အမှုတွေက များတတ်ပါသည်။ ဥပမာ အားဖြင့် သူမလိုက်ခဲ့သည့် ပထမဆုံးအမှုကို ကြည့်ရမည်ဆိုလျင်
ဇရာအိုနဲ့ကညာပျို
ဦးဝင်းအောင်သည် သူ့သားနဲ့ ချွေးမ အလုပ်ကိုထွက်သွားပြီဆိုလျှင် အိမ်တွင်း ပျင်းရိစွာ ကျန်ကျန်ခဲ့တတ်သည်။ ချွေးမနဲ့ ပတ်သက်သည့် ဟန်နီဆိုသည့် ခုနှစ်တန်းကျောင်းသူလေး တယောက်တော့ ရှိသည်။
တောက တက်လာတာမို့ အူတူတူလေးနိုင်သည်။ ဦးဝင်းအောင်က ဒါကို တော်တော် သဘောမကျ ဖြစ်နေသည်။ သို့သော်လည်း နည်းနည်းပါးပါး ခိုင်းရသည်ကို သဘောကျသည်။ မြို့မှာ တက်နေ သည့်အတွက်မို့လား နဂိုရှိမို့လားတော့ မသိ၊ ဦးဝင်းအောင် မျက်စိထဲတော့ နည်းနည်း အဆင် ပြေပြေ ဖြစ်လာသည်။
ဟန်နီမှာ အစက ကြောက်သော်လည်း အဘိုး ဖြစ်သူက နည်းနည်းပြုံးပြလာတာ ဟို ပြော သည်ပြောလုပ်လာတာ တွေ့ရတော့ သိပ်မကြောက်တော့။ သူမကိုယ်တိုင်လည်း နည်းနည်းပါးပါး စကားပြန်ပြောသည်။ စာလေး ဘာလေး မေးကြည့်သည်။ စာမေးပွဲပြီးတော့ အဒေါ်က အိမ်တွင် သန့်ရှင်းရေးလေး ဘာလေး လုပ်ဖို့ ရွာမပြန်ဖို့ ပြောသဖြင့် နေုဖြစ်ခဲ့ရာ အဘိုး နဲ့လည်း ရင်းနှီးလာသည်။
အစပိုင်းတော့ ဦးဝင်းအောင်က ရိုးရိုးသားသားပဲ ဟန်နီက မုန့်ဖိုးတောင်းတော့ ပေးသည်။ ရှစ်တန်းကျောင်းသူ ဖြစ်လာလို့လား မြို့မှာ အနေကြာလာလို့လား မသိ တော်တော်ပြင်တတ်လာသည်။
“ဟန်နီ”
“ရှင် အဘိုး”
“ငါ့ဆီက ချေးထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေ ပြန်ပေးမယ်ဆို”
“ပြန်ပေးပါ့မယ် အဘိုးကလည်း”
ဟန်နီနည်းနည်းတော့ စိတ်ပူသည်။ သူမ ချေးထားသည့် ပိုက်ဆံက တသိန်းကျော်နေသည်။ အဒေါ်က မုန့်ဖိုး တလကို နှစ်သောင်းခွဲပေးသည်။ အိမ်က တလကို တသောင်းသာ ပို့ပေးနိုင်သည်။ အစတုန်းက အဘိုးကို ပြန်ပေးမည် ပြောထားသော်လည်း အဘိုးက ပြန်တောင်းလိမ့်မည်ဟု မထင်ထား။ အဘိုး မျက်နှာကို ကြည့်တော့လည်း တည်တည်နဲ့မို့ တကယ်တောင်းနေတာ ဆိုတာ သိသည်။
“အဘိုး တကယ် အသုံးလိုနေပြီလားဟင်”
အဘိုးက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ဟန်နီသည် ကျောင်းသွားတော့လည်း သိပ်မပျော်ပါ။ ကျောင်းပြန်လာတော့ အဘိုးကို ပုန်းနေမိသည်။ သုံးလေးရက် အဘိုးနဲ့ မတွေ့အောင် နေနိုင်သော်လည်း တအိမ်တည်း ရေရှည်နေရသည်မို့ မရှောင်သာ။
“မုန့်ဖိုး ရှိလား”
ဟန်နီက ထိုင်ခုံပေါ် ထိုင်ရင်း စာကျက်နေချိန် အဘိုးက နောက်မှ ရောက်လာပြီး မေးသည်။
“…….”
သူမ ခေါင်းမခါ ခေါင်းမညိတ်မိ။
“သမီး”
“ရှင်”
အဘိုးဖြစ်သူက သူမ ပခုံးကိုကိုင်ထားသည်။
“အကြွေး ဆပ်စရာမလိုပါဘူး”
ဟန်နီက နည်းနည်းဝမ်းသာသွားသည်။ မျက်နှာ ကလည်းချက်ချင်း ပြုံးသွားသည်။
“တကယ်လားဟင်”
“အင်းပေါ့၊ ဒါပေမယ့် . . .”
“ဘာလဲဟင်”
“ဒီကိစ္စ နင်ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူး၊ နင့်အန်တီ ပြီးတော့ ငါ့သား အပြင်က နင့်သူငယ်ချင်း၊ နင့်အိမ် ဘယ်သူ့ဆို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူး၊ အဲလိုဆို နင်လည်း ပိုက်ဆံကြိုက်သလောက် သုံးနိုင်မယ် စိတ်လည်း မဆင်းရဲရဘူး”
ဟန်နီက နည်းနည်းတော့ ဝမ်းသာသည်။ ဘာမှန်းတော့ မသိသေး။ အဘိုးကလည်း သူမ မျက်နှာကို အသေအချာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ အတော်ကြာတော့မှ အဘိုးက ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပုံရသည်။
“ကိုကြီးနဲ့ သမီးတို့ လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားမယ်လေ”
“အယ်”
ဟန်နီ ထပြေးခဲ့သည်။ အခန်းထဲ ဝင်ပြေးမိသည်။ တကိုယ်လုံးထူပူနေသည်။ အဘိုးက အခန်းထဲ လိုက်ဝင်လာသည်။ သူမ ကြောက်နေသည်။
“ညည်း သဘောတူရင် ညနေ ထမင်းစားချိန်ကျရင် ငါ့ပန်းကန်ထဲ ဟင်းခပ်ထည့်ပေး”
အဘိုးက ထိုသို့ကပ်ပြောပြီး ထွက်သွားသည်။ ဟန်နီတယောက်တွေဝေကျန်ခဲ့သည်။ ညနေရောက်တော့ သူမ အဘိုးပန်ကန်းထဲကို ဟင်းခပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“အံမယ် လိမ္မာနေပါလား”
အဘိုးက ပြောတော့ ဟန်နီက ပြုံးပြသည်။ လင် မယားလုပ်ဆိုလည်း လုပ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည် မို့ ဟန်နီတယောက် ညက ဘာမှမတွေးမိဘဲ အိပ် ပျော်သွားသလောက် ဦးဝင်အောင် တယောက် အကွက်တွေချနေသည်။ မနက်ဖန် တနင်္ဂနွေ၊ တရက်တည်းဆိုလျှင် နောက်နေ့တွေ ဆန့်တငင်ငင် ကျန်ခဲ့နိုင်သည်။ သူ့အသက် လေးဆယ့်ငါးနှစ် ကတည်းက ဒါမျိုးနဲ့ ဝေးခဲ့သည်မှာ နှစ်ပေါင်းပင် ၂ဝ ကျော်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့အသက် ၆၅ နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ အရင်တုန်းက သူ စိတ်ပင် မကူးခဲ့ပါ။ သတိလည်း မရ။ သို့သော် ဟန်နီ၏ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်၊ ဟန်နီ၏ အိုး၊ ဟန်နီ၏ အမူအရာက သူ့ကို ကိုင်လှုပ်နေချေပြီ။ ဟန်နီလေး ခုနှစ်တန်း အောင်ပြီး ရှစ်တန်းတက်ဖို့ အိမ်တွင် နေနေစဉ် အသံလေးတွေ ပြောင်းလာ သည်။ အပျိုဖော် ဝင်လာသည်ကို သူ သတိထား မိသည်။ သို့သော် ဤမျလောက် လုံးလုံးကျစ်ကျစ် လေးလှလာလိမ့်မည်ဟု မတွေးထားမိ။
ကားဟွန်းသံများ၊ ပဲပြုတ်ဆိုသည့် အော်သံများ အိမ်ထဲမှ အိုးသံခွက်သံများနဲ့အတူ မနက်ခင်းလေးက နိုးထလာသည်။ မနေ့ညက သူမ စာကျက်နေတုန်း အဘိုးက ခဏရောက်လာသေးသည်။ အဘိုးက သူ့ကိုသူ အကိုကြီးဟု သုံးနှုန်းသွားသည်။ သူမကိုလည်း ဤသို့သာခေါ်ရန် မှာသွားသေးသည်။ အန်တီကို မနက်စာ အတွက် လုပ်ကူသည်။ မနက်စာစားသည်။ ခဏနေတော့ အန်တီတို့ လင်မယားက ကားလေးနဲ့ အလုပ်ထွက် သွားကြသည်။ သူမက ခြံဝင်းတံခါးကို လိုက်ပိတ်ပေးသည်။ သူမအတွက် ဘဝတစ်ဆစ်ချိုးတော့မည်ကို သူမ မသိခဲ့သော နေ့လည်း ဖြစ်သည်ကိုတော့ သူမ မသိသေးပါ။ အဘိုးက သူမကို ရေးမိုးချိုး အလှပြင်စေသဖြင့် သူမကလည်း ခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်သည်။
သူမ ပန်းနုရောင် ဝမ်းဆက်လေးက နွမ်းနေပြီမို့ သူမက ထမီကိုပဲ ဝတ်လိုက်သည်။ သူမကို အဘိုးက နောက်ကနေ စိုက်ကြည့်နေသည်။ အကျႌကတော့ အကြားစိပ်လေး။
“ငါ့ကို ဘယ်လို ခေါ်ရမလဲ”
“ကိုကြီး”
“လိမ္မာတယ် ငါ့ရှေ့ကိုလာ”
ဟန်နီသည် ဆက်တီခုံပေါ်တွင် အေးဆေးထိုင်နေသော အဘိုးရှေ့တွင် လက်ပိုက်၍ မတ်တပ်ရပ်နေသည်။ ဦးဝင်းအောင်က စိုက်ကြည့်နေသည်။
“နင့်အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”
“နက်ဖန်ဆို သမီး ၁၂ နှစ်ပြည့်ပါပြီ”
ဦးဝင်းအောင်က ခုခေတ်ကာလသားသမီးများ အပျိုဖော်ဝင်ချိန် မြန်သည်ကို အံ့ဩနေသည်။ ထို့အတူ နက်ဖန် ၁၃ နှစ်ထဲဝင်သွားပြီမို့လည်း နည်းနည်းတော့ စိတ်ပျက်သည်။ ၁၂ နှစ်သမီးလေးကို ဆိုလျှင် ပိုကောင်းမည်။ ခုတော့ ၁၃ နှစ်သမီးလေးကို ဖြစ်နေသည်။ ကိစ္စတော့ မရှိဟု ထင်သည်။ ဒါမျိုးက လူတွေ သိလို့ ကောင်းတဲ့ ကိစ္စလည်း မဟုတ်။
ကြည့်စမ်းပါဦး။ ဆံပင်က နည်းနည်း အနီရောင် ခပ်သန်းသန်းလေး ဆိုးထားသည်။ နက် ဖန် ၁၃ နှစ်ထဲ ဝင်ပြီဆို၍သာ တော် တော့သည်ဟု ပြောရမည့် အနေအထားတွင် ရှိနေသည့် ရင်သားက မယုံနိုင်စရာ။ အိုးကလည်း စွင့်နေသေးသည်။ ခါးလေးက သွယ်နေသည်။ ဗိုက် သားကလည်း ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်လေး။ ဆီးခုံလေး လည်း မရှိသေး။ အရပ်အမောင်းနဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အချိုး အစားကလည်း ကိုက်နေသည်။ အသားအရေ က ဖွေးသည်ဟုလည်း မဆိုသာ။ အလား လတ် သည်ဟု ပြော၍ ရသည်။
နက်ဖန် ၁၂ နှစ်ပြည့်၊ ၁၃ နှစ်ထဲ အဝင်။ ဒီနေ့မှာ သူသိခွင့်ရသည်။ သည်ကောင်မလေးကို သူစိတ်ကြိုက် ချယ်လှယ်ခွင့် ရမရစမ်းကြည့်ချင်သေးသည်။
“လင်မယား လုပ်တမ်း ကစားတယ် ဆိုတာ သိလား”
“သိ သိပါတယ်”
“သိတယ်ဆို ငါ့ကို ပြောပြပါလား”
“အို ကိုကြီးကလည်း ရှက်တယ်”
ဟန်နီက လက်ညိုးချင်း လိမ်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ပါ လိမ်နေမိသည်။ ကိုယ်ကလည်း တွန့်နေသည်။
“ပြောကြည့်ပါ”
“ဟို ဟို အတူ အတူ အိပ်တာလေ”
“အတူ အိပ်ပြီး ဘာလုပ်တုန်း”
“အို ကိုကြီးကလည်း”
“မပြောလို့ မရဘူးနော်”
“လိုးကြမယ်လေ”
“လိုးတယ် ဆိုတာက ဘယ်လို လုပ်တာတုန်း”
ဟန်နီက တွန့်လိမ်ကာ နေမိသည်။ လှုပ်ရမ်း နေသည်။ ကိုကြီးက တကယ်ဆိုးသည်။
“စော စောက်ပတ်ထဲ လိ လိလီးထည့်တာ”
ဟန်နီက လက်ညိုးကလေး ကိုက်ပြီး ဖြေသည်။ ဦးဝင်းအောင်က ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည်။ သည်ကောင်မလေးကို သူမ မွေးနေ့ ဖြစ်သည့် မနက်ဖန်ကျမှ အသေအချာ လိုးပေးမည်။ သည်နေ့ကေတော့ သူမကို လိုးနည်းတွေ ပြောပြမည်။ နည်းနည်းပါးပါး စမ်းခိုင်းမည်။
“သမီး စောက်ဖုတ်လေး ပြပါဦး”
“အယ်”
“အနားကပ်”
ဟန်နီက ပြပါ ဆိုကာမှ စောက်ဖုတ်တည့်တည့်ကို လက်ဝါးနဲ့ အစုံလိုက် အုပ်လိုက်သည်။ ဦးဝင်းအောင်က ပြုံးလိုက်သည်။
“အနားကပ်ပါဦး”
မိန်းကလေးဘာဝ ယောက်ျားတယောက်က ကိုယ့်ကို ကင်တော့မည်သိတော့ နည်းနည်းကြောက်သလို စောက်ဖုတ်ကို ပြဖို့ကျတော့လည်း ရှက်သည်။ ခြေအစုံက သံမှိုဖြင့် ရိုက်ထားသလို ကြမ်းပြင်တွင် ကပ်သွား သည်။ ဦးဝင်းအောင်က သူမလက်ကို အသာလေး ဆွဲကာ ခေါ်သည်။ သူမကလည်း ခြေမကြွပဲ ရှေ့တိုးရသည်။
“သမီးလေး စောက်ပတ်က ဘယ်နားရှိတာလဲ ကိုကြီးကို လက်ညိုးလေး ထိုးပြပါဦး”
ဟန်နီတယောက် ခေါင်းကိုသာ ငုံ့ထားမိသည်။
“ပြပါကွယ့်”
ဟန်နီက လက်ဝါးဖြင့် “ဒီ ဒီနား” ဟုပြောကာ ပြသည်။
“ကိုကြီးက သမီးလေး ပြတာကို ကြည့်ချင်သေးတယ်”
ဟန်နီက ထမီချွတ်မည်လုပ်တော့ ဦးဝင်းအောင်က တားသည်။ ထမီချွတ်ပြရင် ဖီးလ်မလာတော့ဘူး။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပင့်ပြဆို သဖြင့် ဟန်နီတယောက် ထမီကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပင့်ပြရသည်။ ဦးဝင်းအောင်က သူမ၏ ခြေသလုံးကို မြင်ကတည်းက ပြူး၍ ကြည့်သည်။ သူမပေါင်ကို မြင်တော့ တံတွေးမြိုချသံက တော်တော် ကျယ်သည်။ ထမီကို လိပ်တက် ရင်းအပေါ် ပေါင်ရင်းနားရောက်လာသည်။ ဦးဝင်းအောင်က စိန်းစိန်းကြီး စိုက်ကြည့်သည်။
“ဟူး”
ဦးဝင်းအောင်က သက်ပြင်းပူမှုတ်ထုတ်သည်။ အနီရောင် အဖြူ စင်းကြားလေးနဲ့ စပင်ဒါလေးကို စိုက်ကြည့်သည်။ နက်ဖန်ဆို လျှင် ၁၃ နှစ်ထဲဝင်မည့် ကလေးမလေး၏ အဖုတ်သည် အတော် လေးငယ်နေသေးသည်။ အမွေးဆို၍လည်း ရှိဦးမည် မဟုတ်။
“ပင့်ထားနော် သမီး”
ဟန်နီက ထမီကို ဆက်လက်ပင့်ထားသည်။ ဦးဝင်းအောင်က သူမအိုးကို ဖက်၍ ဆုပ်ကိုင်သည်။ ဟန်နီမှာ လူသာ ငယ်သော်လည်း အိုးက မငယ်ပါ။ ဦးဝင်းအောင် လက်ဝါးက တော်တော်ကြီးသည်ပင် အမိအရ မဆုပ်မိနိုင် အောင် ကြီးနေသည်။
“စမီး”
“အယ်”
“လိုးတော့မယ်နော်”
“ဟုတ်”
“မကြောက်ဘူးလား”
“ဟင့်အင်း”
“ကိုကြီးလီးက အကြီးကြီးနော်”
“ပြ”
“စမီးလေး စုပ်ပေးမှ ပြမယ်”
“စုပ်မယ်”
“မကြောက်ဘူးလား”
“ဟုအုး”
ဦးဝင်းအောင်က ဟန်နီ၏ ဖွေးနေသော ပေါင်ရင်းကို တချက်စုပ်နမ်းလိုက်သည်။
“စမီး”
“အာ်”
“စမီးကို ကိုကြီးက လီးလည်း စုပ်ခိုင်းမယ်၊ စောက်ဖုတ်လည်း ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ လိုးမယ် ဖင်လည်း လိုးမယ် တနေကုန် လိုးမယ်ဆိုရင်ကော”
“လိုးပေါ့လို့”
“ကြောက်ဘူးလား”
“ကြောက်ပါဘူး”
“စမီး”
“အင်”
“လီးတကယ် စုပ်ရဲတယ်ပေါ့”
“စုပ်ရဲပါတယ်”
ဦးဝင်းအောင်က ဟန်နီကို ထမီအပင့်လိုက် ပေါင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ရင်ခွင်ထဲဆွဲထည့်ကာ ပါးကို နမ်းသည်။ ပေါင်ကို ပွတ်ပြီး အဖုတ်အက်ကြောင်းလေးကို လက်ညိုးဖြင့် ဖိထောက်သည်။
“စောက်ဖုတ်ကို လိုးပြီး လီးရည်ကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ရင်ကော”
“စားမှာပေါ့”
“ဖင်လိုးရင်ကော”
“ခံမှာပဲ”
“ပါးစပ်ကိုပဲ လိုးရင်ကော”
“ခံမှာပါဆို”
“စမီး”
“အယ်”
“နက်ဖန်က စမီးမွေးနေ့ဆိုတော့ နက်ဖန်မှ စမီးကို လိုးမယ် ဒီနေ့တော့ စမီးကို နည်းနည်းကျင့်ပေးမယ်”
“ဟု ဟု”
“ပြီးတော့ နက်ဖန်က ကျောင်းဖွင့်တယ်၊ ဒါပေမယ့် စမီးကို နေမကောင်းဘူးဆိုပြီး ကျောင်းခွင့် တပတ် တိုင်ပေးမယ်၊ ကိုကြီးနဲ့ စမီး တပတ်လုံးလုံး လိုးကြမယ်၊ စမီးအန်တီကို မပြောရဘူးနော်”
“အင်းပါ”
“ပြီးတော့ စမီးအန်တီက မနက် ရ နာရီဆို အလုပ်သွားတယ်၊ စမီးက ၈ ခွဲမှ ကျောင်းသွားတယ်၊ အဲမှာ တချီလိုးမယ်၊ ညနေ စမီးက လေးနာရီဆို ပြန်ရောက်တယ်၊ စမီးအန်တီက ၆ ခွဲမှ ပြန်ရောက်တယ် အဲအချိန်မှာ တချီလိုးမယ်၊ စနေ တနင်္ဂနွေဆို တနေကုန်လိုးမယ်နော်”
“ဟုဟု”
ဤသို့ဖြင့် ဦးဝင်းအောင်သည် ပြောသည့်အတိုင်းပင် ဟန်နီလေး ဆယ်တန်း သုံးနှစ်လုံးလုံး ပြန်ဖြေခဲ့ရအောင် လိုးနေခဲ့သည်။ သူမ၏ အန်တီကလည်း မရိပ်မိ။ ပုံမှန်နေနေခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ဦးဝင်းအောင်တယောက် သေဆုံးသွားသည့်အခါတွင်တော့ ဟန်နီက အမွေရလိုကြောင်း တရားစွဲရာမှ အမှုကြီး ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သဖြင့် မူမူချယ်လိုက်ပေးခဲ့ရသော်လည်း ဟန်နီတယောက် အပျက်မလေးဖြစ်သွားသည်မှအပ တရားမနိုင်ခဲ့ရှာပေ။
မူမူချယ် ဒုတိယအမှုအဖြစ် လိုက်ရသော အမှုကလည်း ထူးဆန်းလှသော အမှုကြီး တခုဖြစ်သည်။ ဘယ်သူမှ ထင်မထားလောက်သည့်အမှု။
