“သီတာ”
“ရှန်”
“အရင်လရော ဒီလအတွက်ပါ ညည်းကျူရှင်ကြေး မပေးရသေးဘူးနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ၊ သမီး နက်ဖန် ပေးပါ့မယ်”
“သမီးနဲ့ ဆရာ ပွင့်ပွင့်လင်းလ င်း ပြောရ အောင်လေ သမီး”
“ပြောပါဆရာ”
“ဆရာက ယောက်ျားလေး ဆိုတော့ အဝတ် လျှော်တာ ထမင်းချက်တာ တော်တော် ပျင်းတယ်၊ သမီးက ကျူရှင်ကြေးအတွက် တော်တော်လေး ခက်နေရင် ညနေ ကျူရှင်ပြန်တဲ့အချိန် တနာရီ လောက် ထမင်းချက် အဝတ်လျှော် လုပ်ပေးမယ်ဆိုရင် သမီးကို ကျူရှင်ခ မယူတဲ့ အပြင် မုန့်ဖိုးပါပေးမယ်၊ ဘယ်လိုလဲ”
အားလုံးရှေ့တွင် ပြောသဖြင့် သီတာက ရှက် သည်။
“သမီး အိမ်နဲ့ တိုင်ပင်လိုက်ဦးမယ် ဆရာ”
အစကတော့ သီတာတယောက် ကျူရှင် မယူချင်ပါ။ သို့သော်လည်း ဒီဆရာက သူ့အင်္ဂလိပ်စာကို ကျူရှင်တွင် သာအဓိက ထားသင်နေသည်။ ကျောင်းတွင် ဟိုပုံပြင်ပြော ဒီပုံပြင်ပြော လုပ်သည်။ သို့နှင့် ပထမလပတ် စာမေး ပွဲ ဒုန်းဒုန်းကျသည်။ အခြားဘာသာအောင်ပြီး အင်္ဂလိပ် တဘာသာတည်းကျသဖြင့် အားလုံးကလည်း ကျူရှင် ယူဖို့ပြောကြသည်။ ကျူရှင်အတွက် သူမ ငွေမတတ်နိုင်ပါ။ ဒါကို သူမသိသော်လည်း ပထမလတွင် မုန့်ဖိုးလေး စုပြီး သီတာစိုးတယောက် ကျူရှင်ယူလိုက်သည်။ တကယ်ပဲ ဆရာက ကျူရှင်တွင်သာ စာသင်သည်။ သို့နှင့် ထိုလ စာမေးပွဲဘာသာစုံ အောင်သည်။ နောက်လတွင် သူမက ကလေးမျှသာ ရှိသေးသည်။ အသိစုံသေး သည်မဟုတ်။ မုန့်ဖိုး ဆက်မစုနိုင်။ အိမ်ကိုတော့ ဆရာအချိန်ပိုခေါ်သည်ဟု ပြောကာ ကျူရှင်ယူရခြင်း ဖြစ်ရာ အိမ်ကိုလည်း မပြောရဲ။ အိမ်က မိထွေးနဲ့နေရသည်။ အဖေကလည်း မိထွေးသဘောအတိုင်း ဆိုတော့ ကျူရှင် ဖိုးရဖို့ မမြင်ပါ။ သို့သော်လည်း အိမ်ကိုပြန်ရင်း အရဲစွန့်ကာ တောင်းမည်လုပ်ကာမှ အိမ်တွင် အဖေနဲ့ မိထွေးက ရန်ဖြစ်နေပြန်သည်။ သူမ စိတ်ဓာတ်ကျကာ အိပ်ခန်းတွင်း ခိုးငိုခဲ့သည်။ သူငယ်ချင်းတွေ များများစားစား မရှိသော် လည်း ရှိသည့် သူငယ်ချင်းများက ဆရာကျော်သက်ပြောသည်ကို လက်ခံခိုင်းသည်။ သူမကလည်း ဤကိစ္စက ခက်သည့်ကိစ္စ မဟုတ်သဖြင့် လက်ခံခဲ့သည်။
“သီတာစိုး”
“ရှန် ဆရာ”
“ညည်း ဒီည လခပေးနိုင်ပြီလား”
“ဆရာပြောတာကိုပဲ သမီး”
“အေးပါ ညည်းလည်း အဆင်ပြေ ငါလည်း အဆင်ပြေတဲ့ကိစ္စပါ ဟုတ်တယ်မလား”
ဆရာကျော်သက်က ရိုးရိုးမပြောဘဲ အခြား ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေကိုပါ မေးလိုက် သေးသည်။ အခြားကျောင်းသား ကျောင်းသူများက ဟုတ်ကဲ့ဆရာဟု ထုံးစံ အတိုင်း ဖြေကြလေသည်။ အားလုံးကလည်း သူမ ကိုဝိုင်းကြည့်သည်။ သူမ ခေါင်းငုံ့ထားမိသည်။ ထို ည စာသင်တာကိုပင် စိတ်မဝင်စားဖြစ်။
ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေ အားလုံး ပြန်သွား ကြသည်။ အခန်းထဲတွင် ဆရာနဲ့ သူမသာ ကျန်ခဲ့သည်။ ရေချိုးခန်းနဲ့ မီးဖိုးခန်းက ကျူရှင် နောက်ကျော တွင် ဖြစ်သည်။ ဆရာက တံခါးတွေ ပိတ်နေသည်။ သူမကလည်း ထိုင်သည့်နေရာမှ ဆက်ထိုင်နေသည်။
“လာ အပေါ်တက်”
“ရှင် ဆရာ”
ဆရာက သူမ လက်မောင်းကနေ ကိုင်ကာ သူမကို ဆွဲထူသည်။ သူမကလည်း ဘုမသိ ဘမသိ ကန့်လန့် ကန့်လန့် ပါသွားသည်။ အပေါ်ထပ်ကို တက်သည့် လှေကားကတော့ ကျဉ်းကျဉ်းလေး ဖြစ်သည်။ ဆရာက သူမကို ရှေ့ ကနေတက်ခိုင်းသည်။ သူမက ဆရာ့ကို လှည့်ကြည့်ကာ ဆရာအရင်တက်ဟု ပြောမည်လုပ်တော့ ဆရာ့ မျက်နှာ ကခက်ထန်နေသဖြင့် သူမလန့်ကာ တက်လိုက်သည်။ ဆရာက ထပ်ကြပ်မကွာ နောက်ကနေ လိုက်တက် လာသည်။
“သမီး ဘာလုပ်ရမလဲ ဆရာ”
“ဟိုမှာ အိပ်ခန်း အဲထဲဝင်”
“ရှင် ဆရာ”
“အိပ်ခန်းထဲမှာ အဝတ်တွေ ရှိတယ် လာ ငါပြပေးမယ်”
ဆရာက သူမလက်မောင်းကနေ ဆွဲခေါ်ပြန်သည်။ အခန်းထဲကို အတင်းခေါ်ထည့်သည်။ သူမလည်း အခန်းထဲ လိုက်ပါသွားသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ဆရာက တံခါးကို ချက်ချလိုက်သည်။
“ဆ ဆရာ”
“ကုတင်ပေါ်တက်”
“ဘာ ဘာလ ဘာလုပ်မလို့လဲ ဆရာ”
“နင် လျှာတော်တော်ရှည်ပါလား ငါခိုင်းတာလုပ်”
ကျော်သက်သည် ကုတင်ပေါ် ခေါင်းလေး ငုံ့ကာ ထိုင်ချလိုက်သော သီတာစိုးကို ကြည့်လိုက် သည်။ လှရမည်။ ချို့တဲ့ရမည်။ ကြောက်တတ် ရမည်။ သည်ကောင်မလေးမျိုးကို သူနှစ်တိုင်း ရှာတွေ့တတ်သည်။
“ရော့ဖုန်း နင့်အိမ်ကို ဆက်လိုက်”
“ဘာ ဘာလဲဟင်ဆရာ”
“ဒီည ဆရာ့အိမ်မှာ စာကျက်ရင်း စုအိပ်ကြမှာ မို့ ဒီည ပြန်မလာနိုင်ဘူးလို့ဆက်”
“မ မဖြစ်ဘူးထင်တယ် ဆရာ”
“နင်ပြန်မလာလည်း နင့်မိထွေးက နင့်အတွက် စဉ်းစားမှာ မဟုတ်ဘူး၊ နင့်မိထွေးကို ဆက်”
“သမီး ဖုန်းနံပါတ် မ မသိ”
“ငါ သိတယ် ရော့ ခေါ်ထားပြီးပြီ ပြောလိုက်”
ဖုန်းကို နားနား ကပ်နားထောင်လိုက်တော့ တဖက်မှ မိထွေးအသံက ဟိန်းထွက်လာသည်။
“ဟလို ဘယ်သူတုန်း”
“သ သမီးပါ အန်တီ ဒီဒီည သမီးတို့ စာစုကျက်ရမှာမို့ ဒီည အိမ်မပြန်အိပ်တော့ဘူး အန်တီ”
“အေး ပြီးတာပဲ”
တဖက်က ဖုန်းချက်ချင်း ဂွက်ခနဲချလိုက်သည်။ ကျော်သက်သည် သီတာစိုးလက်ထဲမှ ဖုန်းလေးကို ယူပြီး ပါဝါပိတ်လိုက်သည်။ ကိုတန်းကျောင်းသူတယောက်ဆိုသည်မှာ ဒီလိုကိစ္စမျိုးကို နားလည်လွယ်သည်။ ဒါကို သူသိထားတာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ ကျော်သက်သည် မိန်းမမယူပါ။ ကျူရှင်လေးပြရင်း တစ်နှစ်ကို ကျောင်းသူ တယောက်လောက်ကို အေးဆေးအငြိမ် စားသည်။ သူ အုထားတာ သုံးလလောက်ရှိနေပြီ။ သည်ည သူ အငြိုးတွေနဲ့ အေးဆေးအငြိမ်စားမည်။
ကျောင်းစိမ်း ဝတ်စုံလေးနဲ့ သီတာစိုးလေးမှာ လှလို့ နေသည်။ ဆံပင်လေးက ပခုံးနားတွဲ ဝဲနေ သည်။ အကျႌဖြူက လက်ပြတ်လေး။ နို့နေရာက နည်းနည်းလေး စူကာ အရာလေး ပြနေသည် ။ ကျောင်းစိမ်းက အစိမ်းနုနုလေးဖြင့် နည်းနည်း လေးနွမ်းကာ ပါးနေသည်။
“သမီး အိမ်ပြန်ချင်တယ်”
“အေးဆေးပေါ့ကွာ”
ကျော်သက်သည် သီတာစိုးနား ကပ်လိုက်သည်။ သူလည်း ကျောင်းဆရာမို့ ကျောင်းစိမ်း ပုဆိုး ဝတ်ထားသည်။ စဉ်းစားကြည့်စေချင်သည်။ သူ့ ပုဆိုးထဲက အတွင်းခံဘောင်းဘီ တော်တော် တင်း နေသည်။
မတ်တပ်အရပ်လိုက်ပင် သီတာစိုးကို ဖက် လိုက်သည်။ သီတာစိုးခေါင်းကို ဆွဲ၍ ပေါင်ရင်း နားကပ်လိုက်သည်။ သီတာစိုးက ခေါင်းကို မာမာလေး ထားသော်လည်း ကျော်သက်က အားနဲ့ ဆွဲကပ်သမို့ သီတာစိုး ပေါင်ရင်းနား ကပ်ရသည်။ မိန်းကလေး သဘာဝ အရ မိမိကို မတရားလုပ်တော့မည်ကို သိသဖြင့် သီတာစိုး မျက်ရည်တွေ ကျလာသည်။ အသံထွက် ငိုသည်။ ကျော်သက်က သီတာစိုး မငိုမည်ကိုပင် စိုးသေးသည်။ ခုလို ငိုတော့ သူပိုအရသာ ရှိသည်။ သူ့လီး တွေ တအားတောင်နေသည်။ ထို့ကြောင့် သီတာစိုးမျက်နှာဖြင့် သူ့ပေါင်ရင်းလီးနားကို ဘယ်ညာဆွဲပွတ်သည်။ ဝဲကျ နေသော ဆံပင်များကို နားရွက်တွင် ညပ်ပေးသည်။ ပါးပြင်က မျက်ရည်တွေ စိုနေသည်။ ပါးပြင်ကို လက်ခုံ ဖြင့်ပွတ်ကစားသည်။ နဖူးပေါ်က ဆံစကိုလည်း သိမ်းကာ ဘေးကို ဆွဲချထားသည်။ မျက်နှာလေး ပြောင် သလင်းခါနေသည်။ သီတာစိုး၏ နှုတ်ခမ်းကို လက်မဖြင့် ဖိသည်။ နှုတ်ခမ်းအိအိနွေးနွေးလေးက ကျော်သက် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောကို တင်းစေသည်။
ကျော်သက် ပုဆိုးကို ချွတ်ချတော့ သီတာစိုးမျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီဖြူဖြူကြီးက ဖောင်းနေသည်ကို မြင်ဖြစ်အောင် မြင်သည်ဟု ဆိုရမည်။ သူမပါးကို အတွင်းခံဖြင့် ပွတ်သည်။ နွေးနွေးအိအိ လီးလုံးကြီးက သူမပါးပြင်ပေါ် လိမ့်နေသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းကို လက်မဖြင့် ကစားရင်း လက်မကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။
“ကိုင်”
ကျော်သက်က သူမလက်ကို ဆွဲယူကာ ပေါင်ရင်းကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမတုန်နေသည်။ မထိရဲသော်လည်း ကျော်သက်က အတင်းဖိသဖြင့် ကျော်သက်လီးကြီးကို ကိုင်ရသည်။
“အသေကြီး မကိုင်နဲ့”
ကျော်သက်က တဖက်က သူမခေါင်းကို သူ့ပေါင်ရင်း နားဆွဲကပ်ထားသည်။ တဖက်က သူမလက်ကို ဆွဲကာ လီးကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမ ကိုင်ထားသည့်အခါ သူမနို့ကို အသာပွတ်သည်။
“ဒီလိုလေးကိုင် ခေး”
ကျော်သက်သည် သူမနို့ကို ပွတ်သပ်ကစားသည်။
“ဖြန်း”
သူမပါးကို ရိုက်သည်။
“ကိုင်ပါ လို့ပြောနေတာ ဒီလိုကိုင်”
ကျော်သက်က ဒေါသထွက်သွားသည်။ သူမနို့ကို တဖက်ပြီး တဖက်ညစ်ကိုင်သည်။ သူမ ကြောက်သဖြင့် လီးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်းပွတ်သပ်ပေးသည်။ ကျော်သက်က သူမခေါင်းက ဆံပင်ကို ဖွကစားရင်း သူမလီးကိုင်ပေးသည်ကို ဖီးအပြည့်ဖြင့် ခံစားသည်။ ဘဝက ဆိုးသည်။ အဖေက မယားငယ်ယူသည်။ မိထွေးနဲ့ နေရသည်။ မိထွေးက နှိပ်စက်သည်။ ကျောင်းတက်တော့ ဆရာက အနိုင်ကျင့်သည်။ သီတာစိုး ဝမ်းနည်း၍ ငိုသည်။
“အား ငိုစမ်းပါကွာ အသံထွက်ငိုစမ်းပါ”
ကျော်သက်က ငိုနေသည်ကို သဘောကျနေသည်။ ကျော်သက်က အကျႌချွတ်သည်။ အပေါ်ပိုင်းက ဗလာဖြစ်သွားပြီ။ ဘောင်းဘီတိုလေး တထည်သာ ကျန်သည်။ ချက်အောက်ကနေ မည်းနေသည့် အမွေးတွေက လှနေသည်။ ကျော်သက်က သူ့ပစ္စည်းကို သူအလွန်သဘောကျသူ ဖြစ်သည်။ သီတာစိုးလေး ငိုရင်း သူ့လီးကို ကစားပေးနေသည်ကိုက သူ့အတွက် အပြည့်စုံဆုံး အချိန်ဖြစ်သည်။
သီတာစိုး ကျန်သည့် လက်တဖက်ကို သူ့ပေါင်ကို ဖက်ခိုင်းထားသည်။ ပြီးတော့ ကျော်သက်က သီတာစိုး ကို ဆွဲမော့သည်။ သီတာစိုး၏ နှုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးဖြင့် တို့သည်။ နည်းနည်းဖိဆွဲကစားသည်။ နောက် လက်ညိုးကို သီတာစိုး ပါးစပ်ထဲထည့်သည်။
သီတာစိုးသည် လက်ညိုးကို စုပ်ပေးရင်း ကျော်သက်ကို မော့ကြည့်နေသည်။ ကျော်သက်က သဘောတွေ့ နေသည်။ ကျော်သက်က လက်ညိုးကို ပါးစပ်ထဲ ဟိုထိုး ဒီထိုးလုပ်သည်။ လျှာပေါ်လိမ့်သည်။
“ငါ့လက်ညိုးကို လိုက်စုပ် နားလည်လား”
ကျော်သက်က ပြောသည်။ သီတာစိုးက သဘောတူကြောင်း မျက်နှာဖြင့် ပြသည်။ ကျော်သက်က လက်ညိုးကို ထုတ်သည်။ သီတာစိုး လိုက်စုပ်သည်။ ဘယ်ယိမ်းတော့ လိုက်ယိမ်းကာ လက်ညိုးကို စုပ်သည်။ ညာယိမ်းတော့ လည်း လိုက်စုပ်ပေးသည်။
“လက်ညိုးဖျားကို လျှာဖျားနဲ့လျက်”
ကျော်သက်က ပေါင်ကို ဖက်ထားသော သီတာစိုး လက်တဖက်ကို သူ့ဖင်ကိုင်ခိုင်းရင်း တဖက်ကို လီးကို ကိုင် ထားစေကာ လက်ညိုးကို စုပ်ခိုင်း လျက်ခိုင်းသည်။
“စုပ်တတ်ပြီလား”
သီတာစိုးေ ခါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်သည်။
“ငါ့ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး လီးကို စုပ်တော့”
“အော့”
သီတာစိုး လည်ပင်းထဲမှ လေလုံးတက်လာသည်။ မျက်ရည်တွေပင် သီးသွားသည်။
“နင်က ရွံတယ် ဟုတ်လား”
သီတာစိုး ခေါင်းညိတ်မိသည်။
“မတ်တပ်ရပ် လက်ပိုက်”
ကျောင်းသူလည်းဖြစ် မိမိဆရာကလည်း ခိုင်းသည်မို့ သီတာစိုးတယောက် မဆိုင်းမတွပင် လုပ်မိသည်။ ကျော်သက်တယောက်က ဆရာပီပီ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သော သီတာစိုးကို ခေါင်းမှ ဆံပင်ကို ဆွဲကိုင် ကာဆောင့်လိုက်သည်။ သီတာစိုးမှာ ကြောက်နေသည်။ မတ်တပ်ရပ်နေသော သီတာစိုးကို လှည့်ပတ်၍ ကြည့်သည်။ အိုးကို ပုတ်ကစားသည်။ ဆုပ်ကိုင်ကာ ညစ်နယ်သည်။ ကျော်သက်သည် ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူလိုး ရတော့မည်။ သူပိုင်ဆိုင်ရတော့မည် ဖြစ်သဖြင့် အေးဆေးအငြိမ် ကျီစယ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
ကျော်သက်တယောက် သီတာစိုးကို လိုးလိုက်လျှင် ရှစ်ယောက်မြောက် အပျိုစင်လေးတွေကို ပါကင်ဖောက်ကာ တစ်နှစ်တာပတ်လုံး မယားလုပ်တမ်း ကစားလို့ရပြီ ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေးတွေဆိုတာ သည်လိုပဲ ဖြစ်သည်။ သူလည်း မိန်းကလေး ခုနှစ်ယောက်စလုံးကို ကောင်းကောင်းသမလာခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်ရာ မိန်းကလေးအထာကျေ နေသူ ဖြစ်သည်။ သီတာစိုးသည် ကံဆိုးလှသော သူ့ဘဝကို စိတ်နာနေသည်။ ရှေ့ စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသော စက္ကူဖြတ်ဓားကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ကျောက်သက်သည် သူမနောက် ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချကာ သူမအိုးကို အောက်ကနေ ပင့်၍ ကစားနေသည်။ အိုးကို ဘယ်က ပုတ်လိုက် ညာက ပုတ်လိုက် လုပ်သည်။ အောက်ကနေ တွန်းတင်သည်။ သီတာစိုးသည် စက္ကူဖြတ်ဓားကို ဖြတ်ခနဲ လှမ်းကောက် ယူလိုက်သည်။ ဓားကို ခလုတ်လေးကနေ နှိပ်ထုတ်လိုက်သည်။ ရမ်းသမ်း၍ နောက်ပြန် ဆွဲချလိုက်သည်။ ဘယ် သို့တချက် ညာသို့တချက် ဆွဲချလိုက်သည်။ ကျော်သက်သည် ဤကဲ့သို့ အလုပ်ခံရလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားသဖြင့် ငြိမ်နေမိသည်။ အလွန်ပြတ်ရှသော ဓားဒဏ်ရာက ရင်ဘတ်ကို ဘယ်ညာကြက်ခြေခတ်လိုက် သလို ဖြစ်သွား သည်။ သွေးတွေ ပန်းထွက်နေသည်။
“အား”
ကျော်သက် ရုတ်တရက် ထအော်သည်။ သီတာစိုးလည်း လန့်ကာ ထွက်ပြေးသည်။ အောက်ထပ်ကို ဆင်းပြေး သည်။ တံခါးပိတ်ထားသဖြင့် ဖွင့်မရဘဲ တဒုန်းဒုန်းထုမိသည်။ ကျော်သက်အော်သံက ဆက်တိုက် ဖြစ်နေသည်။ သူမကလည်း တံခါးကို အတင်းတွန်းဖွင့်သည်။
“ခွေးမ နင့်ကို ငါသတ်မယ် ခွေးမ”
ကျော်သက်က သွေးရူးသွေးတန်း ဖြစ်နေသည်။ ကျော်သက်က လှေကားအတိုင်း လိုက်ဆင်းလာ သည်။ သို့သော်လည်း ဒလိမ့်ခေါက်ခွေး။
ကျော်သက်သွေားသည်။ သီတာစိုး ထောင်ကျသည်။ သီတာစိုးဖော်လိုက်မှ နောက်မှ မိန်းကလေးများလည်း တသီတတန်းကြီး တရားစွဲ ကြသည်။ သို့သော်လည်း မိန်းကလေးက လေး ယောက်သာ တရားစွဲသည်။ အခြားသော မိန်းကလေးများက ရှက်၍ တိတ်နေခဲ့ကြသော်လည်း အားလုံးက သိနေသည်။ မူမူချယ်သည် စာအုပ်ကို ခဏပိတ်ကာ သူမလိုက်ခဲ့သော အမှုများကို ရင်မောနေမိသည်။
