ပျောက်ဆုံးနေသော အမှုတွဲများစွာ ရှိတတ်သည်။ ဥပမာ မိန်းကလေးက မတိုင်ရဲလို့၊ ရှက်လို့၊ ဘယ်လို တိုင်ရမှန်း မသိလို့၊ တိုင်ရကောင်းမှန်း မသိလို့ စသဖြင့် မျိုးစုံရှိတတ်သည့်အထဲ ဤအမှုသည် တိုင်ရကောင်းမှန်းပင် မသိ သဖြင့် သိသာ သိလိုက်ရသည် ကိုင်တွယ်ခွင့်မရခဲ့သော အမှုတခု ဖြစ်သည်။ ရှေ့သွားနောက်လိုက် ညီလွန်း လသော လင်မယားနှစ်ယောက်အကြောင်းဖြစ်သည်။ ရှင်းပြဖို့ ရှုပ်ထွေးလှသော အမှုတခုလည်း ဖြစ်သည်။ ဈေးထဲတွင်တော့ သူမကို မခိုင်ဟု ခေါ်ကြသည်။ တကယ်တော့ သူမအမည်က ခိုင်ခိုင်ကြည်ဖြစ်သည်။ သူမအမပျိုဘဝကတည်းက မခိုင် မခိုင်ဟု ခေါ်လာခဲ့ကြသဖြင့် သူမအိမ်ထောင်ကျခဲ့ သော်လည်း မခိုင်ဆိုသည့် အမည်က စွဲနေသည်။ မခိုင်မှာ မိမိကိုယ်တိုင် စီးပွား ရှာ နိုင်သူမို့ ဘယ်ယောကျာ်းကိုမှ အားမကိုးဘဲ မိမိဘာသာ ရပ်တည်မည်ဟု ကြံကာ တယောက် တည်းစီးပွားကို ကုန်းရုန်းရှာခဲ့သည်။ သူမ ရှာ သလိုလည်း သူမတဖြည်းဖြည်း ချမ်းသာ လာသည်။ မိဘနဲ့ မောင်နှမများကတော့ သူမ ကိုအမျိုးမျိုး နားချကြသည်။ သူမ အတန်တန် ငြင်းသည်။ သူမအသက်ကလည်း ၃၅ နှစ်နား ရောက်လာသည်။ အသက်ကြီးလာ လျှင် မလွယ်ကူဟု အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ သူမ မိဘများက သူမကို အိမ်ထောင်အတင်း ချပေးခဲ့ သည်။ သူမ၏ အိမ်ထောင်ဘက်က သူမထက် ၁၅ နှစ်ပင် ကြီးသေးသည်။
“ဘယ်လိုပဲ ပြောပြောပါအေ နောက်ဆုံးတော့ ပိုက်ဆံရှိတဲ့သူ ကောက်ယူလိုက်တာပါပဲ”
မုဆိုးဖိုနဲ့လည်းငြားသေး မိမိထက်လည်း အသက်ကြီးသေးသဖြင့် မခိုင်တယောက် တော်တော် ရှက်သည်။ မိဘကိုလည်း စိတ်တိုသည်။ သို့သော်လည်း အတင်းရော အဓမ္မရော ပေးစားတော့ သူမ မတတ်နိုင်ပြန်။ သူမ ရှာသော စီးပွားရေးက သူမယောက်ျားဝင်ငွေထက် ၁ဝ ပုံတပုံမျှပင် မရှိသောအခါ သူမ စိတ်တိုရပြန်သည်။ ဖုန်းလေး ဆက်တာနဲ့ ငွေတွေ ဝင်နေတဲ့သူ။ သူ့သားသမီးတွေကလည်း သူမကို မကြည်။ သူမလည်း သူ့သား သမီးတွေကို မကြည်ပါ။ သို့သော် ဘာမှ မတတ်နိုင်။ အားလုံးက ဝိုင်းစီစဉ်ပြီးမှတော့ မင်္ဂလာပွဲတွင် မိမိကိုယ်တိုင် သတို့သမီး လုပ်ပေးလိုက်ရသည်။
ခိုင်ခိုင်ကြည်၏ ယောက်ျားနာမည်ကလည်း ခိုင်ပါလေသည်။ ခိုင်အောင် တဲ့။ မိခိုင်စိတ်ညစ်သွားသည်။ သူ့ကို ဦးခိုင်ဟု ခေါ်ခိုင်းသည်။ သူမလည်း ဦးခိုင်ဟု ခေါ်လိုက်သည်။ မိမိထက် အသက်လည်းကြီး လူကြီးလည်းမက အိုလည်းအိုပြီမို့ ကာမကိစ္စတွေဘာတွေ သိပ်ထင်မထားခဲ့သော ခိုင်ခိုင်ကြည်တယောက် မင်္ဂလာဦးညတွင် တချီ တက်ဆင်း အဖိုက်ခံရသည်။
ဦးခိုင်သည် အားလုံးက မိမိကို ဂုဏ်သရေရှိ လူကြီးမင်းတယောက်အနေဖြင့် သိထားသဖြင့် အိန္ဓြေသိက္ခာနဲ့ နေသည်။ မိန်းမဆုံးထားသော်လည်း မငတ်အောင်တော့ စီးပွားရေး အကြောင်းပြကာ နာမည် သိပ်မထင်ရှားသည့်မြို့တွင် သာမာန်တောသားတယောက်လိုဝတ်စားကာ တည်းခိုခန်းတက်ပြီး အပျက်မနဲ့ နည်းနည်းပါးပါးကဲရသည်။ ရောဂါတွေဘာတွေလည်း ကြောက်ရသေးသဖြင့် အလွန့်အလွန်ဆာမှသာလျှင် သွားဖြစ်သည်။ ခုတော့ သူက ဖိအားသဘောမျိုးနည်းနည်းပေးလိုက်သည်။ မခိုင်၏ မိဘများကလည်း သူတို့ သမီးကလေးတင့်တောင့်တင့်တယ်လေး မြင်ချင်ရှာသည်ကိုး။
“မိခိုင်လေး အဝတ်ချွတ်တော့လေ”
“အို ဘာဆိုင်လို့တုန်း”
“ငါတို့က လင်မယားလေကွာ”
“အဲတာ ဘာဖြစ်တုန်း”

သည်မိန်းမ ပြောတာကို သိပ်နားလည်မည် မဟုတ်ဟု ဦးခိုင်တွက်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုယ်လုံးကို သိမ်း ဖက်လိုက်သည်။ မခိုင်သည် မိမိကိုယ်ကို အားကိုးသည့် အပျိုကြီးပီပီ ဆံပင်ကို တိုတိုညပ်သည်။ ကိုယ်တိုင် အလုပ် လုပ်ခဲ့သဖြင့် လက်မောင်းအိုးကလည်း တုတ်ခိုင်လှသည်။ ထို့အတူ မိခိုင်၏ အိုးကလည်း အယ်တက်နေသည်။ ဦးခိုင် မခိုင်ကို လက်ခံခြင်းမှာ မခိုင်အိုးကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။ အိုးက နည်းနည်းနောနောမှ မဟုတ်တာ။ တလုံးစီ တလုံးစီ တင်းရင်းနေသည်။ အပျိုကြီးဖြစ်၍ ရင်သားက သိပ်မတင်း သော်လည်း တင်သားက ကွယ်မရ ဖွက်မရ တင်းရင်းနေရာ မြင်သူ ပုရိသတို့ စိတ်ထစရာလည် း ဖြစ် နေ သည်။
ဖွံ့ဖြိုးမှုအစုံနဲ့ မိခိုင်သည် တသက်တာလုံး ယောက်ျားနဲ့ မပတ်သက်ခဲ့ဖူးသော်လည်း ဦးခိုင်၏ မိန်းမကြမ်းကြေ သေအပြုအမူကြောင့် ညွတ်ကျသွားသည်။ ဦးခိုင်က တင်းတင်းဖက်ရင်း ပါးတွေကို တရစပ်နမ်း သည်။ နမ်းရင်း ကုတင်ပေါ် လှဲချသည်။ မခိုင်က စိတ်များ ခိုးလိုးခုလု ဖြစ်နေသည်။ ယောက်ျားတွေက ဒါပဲဟု တွေးမိသလို ကောင်းသားပဲဟုလည်း တွေးမိသည်။
ထမီကို ပင့်တင်ခြင်းခံရတော့ မိခိုင်တယောက် ရှက်သည်။ ထို့ကြောင့် ပြန်ဆွဲချမိသည်။ ဦးခိုင်တယောက် အသက် ၃၅ နှစ်အရွယ် အပျိုကြီးဖြစ်သူ အပျိုစစ်စစ်ကို တွေ့ရလိမ့်မည် မမျှော်လင့်ထားသော်လည်း မိခိုင်ကို တော်တော်ကျေနပ်သွားသည်။ ပေါင်ကိုချုပ်၍ ထမီကိုပင့်တင်သည်။ မခိုင်ပါးကိုလည်း နမ်းသည်။ မခိုင်က ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းကာ အနမ်းကို ရှောင်သည်။ ဦးခိုင်လည်း ရအောင်နမ်းသည်။ မခိုင်လက်တွေက ဘေးကို အသေချထားသည်။ ဦးခိုင်က မခိုင်လက်ကို သူ့ကျောပေါ်တင်လိုက်သည်။ မခိုင်က မတင်ချင်တင်ချင် တင်သည်။
ဦးခိုင်က ပါးသာမက နားထင်ပါနမ်းသည်။ လည်ပင်းကိုလည်း နမ်းသည်။ ထမီက အပေါ် ရောက်လာသည်။ လက်ကို နောက်ပို့ကာ အိုးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်၍ ညစ်သည်။ အိုးက ကြီးလွန်းသဖြင့် သူ့လက်နဲ့ ဘယ်လိုမှ မမိပါ။ သို့သော်လည်း မိန်းမအိုးမို့ အသေအချာပွတ်နယ် ကစားသည်။ နောက်အိုးတလုံးကို ဆက်ကိုင် သည်။ ပြီးလျှင် ထမီကို ခပ်မြန်မြန်ချွတ်ချလိုက် သည်။ မခိုင်သည်ပေါင်ကို ချက်ချင်းစေ့လိုက်သည်။ တော်တော်ရှက်သလိုလည်း ခံစားရသည်။ သူမပေါင်ရင်းပေါ် လက်နှစ်ဖက်ကို အုပ်ထားလိုက်သည်။ ဦးခိုင်က သူမနို့အစုံကို ကိုင်သည်။ သူမလက်မောင်းဖြင့် အုပ်သည်။ ဦးခိုင်က လက်မောင်း အိုးကြီးကို နမ်းသည်။ အကျႌကိုလည်း သူမရှက်နေသည့်ကြားက ချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံနဲ့ ဘော်လီသာ ကျန်သည်။ ဦးခိုင်က သူ့အဝတ်တွေကို ချွတ်သည်။ မခိုင်ရှက်၍ မျက်နှာကို တဖက်လှည့်ထားသည်။ ခဏတော့ သူမပေါင်တွင် နွေးခနဲ ဦးခိုင်လီးလာထောက်သည်။ ဦးခိုင်က သူမစပင်ဒါကို အသာချွတ်ချသည်။ သူမ လက်နှစ် ဖက်ဖြင့် မျက်နှာကို အုပ်ထားသည်။ ဦးခိုင်က အသာဆွဲဖွင့်ကာ စေ့စေ့ကြည့်ရင်း သူမစောက်ဖုတ်ထဲကို လီး ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ကော်ဖီထဲ သကြားရော ကော်ဖီပါ ခပ်များများ ထည့်မိသလို ဘယ်လိုအရသာ ဖြစ်သွား မှန်းမသိသည့်ပုံစံမျိုး ခံစားရသည်။ ပေါင်ကြားထဲ လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းသိပ်ထည့်သည်။ ပြည့်လာသလို ခံစားရသည်။ ပေါင်ကြားမှတဆင့် အကြောများ ပုရွက်ဆိတ်တက်လာသလို ဖြစ်နေသည်။ ဗိုက်သားသို့ ရောက် သည်။ ရင်ဘတ်သို့ ရောက်သည်။ ရင်ညွှန့်သို့ရောက်သည်။ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာသည်။ လက်ဖျားတွေ အေးစက်လာသည်။ ဦးနှောက်တခုလုံး လင်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးတော့ အားလုံး မှောင်ကျလာ သည်။ အမှောင်ကမာ္ဘထဲ တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေသလို ခံစားရသည်။ ဦးခိုင်ကိုယ်လုံးက သူမအပေါ် ပိကျကာ လှုပ်နေသည်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ဖြစ်နေသည်။ တအင့်အင့်နဲ့လည်း ညည်းနေသည်။ သူမပါးကိုလည်း နမ်းသည်။ သူမနို့ကိုလည်း ကိုင်သည်။ သူမမှာ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသည်။ “ငါ့ကို လိုးနေတာပဲ” ဟုတွေးမိလိုက် “ငါ ဘာဖြစ်နေတာလဲ” ဟုတွေးမိလိုက် ဖြစ်နေသည်။ စောက်စိက ယားသလိုလို ကျောကယားသလိုလို ဆံပင်တွေ မလျှော်ရသေးသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ ဦးခိုင်က အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ ဆောင့်နေသည်။ စောက်ဖုတ်တွေ ပူ သလိုလို စပ်သလိုလို ဖြစ်နေသည်။ နာကလည်းနာသည်။ ငိုချင်သလိုလိုလည်း ဖြစ်နေသည်။ အော်လိုက်ချင် ပေမည့်လည်း မအော်ရဲသလို ဖြစ်နေသည်။
တခါမှ အလိုးမခံရဖူးသေးသေး မိန်းမကိုလိုးလျှင် ပထမဆုံးအကြိမ်၌ လရည်မထည့်မိဖို့လိုကြောင်း ဦးခိုင် တယောက် ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူ့လရည်ထွက်ခါနီး အိမ်သာထဲ ပြေးဝင်ကာ အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ အပျိုစင်ကို လိုးရသော်လည်း အပျိုကြီးဖြစ်နေ၍ အောင့်သက်သက်လေး ဖြစ်နေသည်။
မခိုင်တယောက် အရသာတွေ့လုနီးနီး အချိန်မှ ရုတ်တရက် အဖြတ်ခံလိုက်ရတော့ ဆန့်တငင် ငင်လေး ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း ဦးခိုင်က လီးတန်းလန်းကြီးဖြင့် ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်လာ တော့ ရှက်သလိုလို ဖြစ်ပြန်သည်။ ဦးခိုင်က သူမ ဘေးတွင်ဝင်အိပ်ပြီး ပါးတွေကို နမ်းသည်။ သူမကို ဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲထည့်သည်။ သူမ ပေါင်ကြားထဲကို လက်ထည့်ကာ လက်ခလယ်ဖြင့် သူမအစေ့ကို ပွတ်သည်။ ဦးခိုင် က သူမနှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ ပထမတချက် တော့ သူမလည်း ပြန်နမ်းရမှန်း မသိသေး။ သို့ သော်လည်း နောက်တခါ ထပ်နမ်းတော့ သူမ လည်းပြန်နမ်းသည်။
“ထပ်လိုးမယ်နော်”
သူမ ခေါင်းညိတ်မိသလား မညိတ်မိသလား မသိပါ။ ဦးခိုင်က သူမအပေါ် တက်ခွသည်။ သူမ အသာလေး ကားပေးလိုက်မိသည်ဟု ထင်ပါသည်။ တကိုယ်လုံး ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဦးခိုင်က သူမဖင်ကို ကိုင်လိုက် နို့ကိုကိုင်လိုက် နမ်းရင်းအ ဆက်မပြတ်လိုးသည်။ တော်တော်ကြာသည်အထိ မနားတမ်းလိုးရင်း သူမစောက်ဖုတ်တွေ ပူလာသည်။ အရည်တွေစိုလာသည်။ ခဏတော့ ဦးခိုင်က တအားအားနဲ့ညည်းကာ သူမ အပေါ် ဖိချသည်။ သူမလည်း မတွန်းထုတ်မိ။ ဦးခိုင်က စိမ်ထားသည်။ သူမကို နမ်းရင်း နို့ကို ကစားသည်။ ခဏ လေးသာနားသည်။ သူမစောက်ဖုတ်ထဲ ဦးခိုင်လီးက ပြန်မာလာသည်။ ပြန်ဆောင့်သည်။ တညလုံး ဦးခိုင် တယောက် မနားတမ်းလိုးသည်။
“မနက်လင်းပြီလေ တော်တော့”
“သူ့ဘာသူလင်းတဲ့ဥစ္စာကွာ ဆက်လိုးကြမယ်နော် လို့နော်”
မခိုင်တယောက် သက်ပြင်းခပ်တိုးတိုးလေး မှုတ်ထုတ်သည်။ သို့သော် ဦးခိုင်ကတော့ မသိ။ သူမအပေါ် ထပ်ခွ သည်။
“ကလင် ကလင် ကလင်”
“ဖုန်း နင့်ဖုန်းပဲ ရော့”
မခိုင် ဖုန်းကိုကြည့်လိုက်သည်။ မောင်ခိုင် ဖုန်းနံပါတ်ဖြစ်နေသည်။ မောင်ခိုင်ဆိုသူက သူ့ဆိုင်က အလုပ်သမား။ နှစ်ယောက်ရှိသည်။ မောင်ခိုင့်နာမည်အရင်းတော့ မမှတ်မိတော့။ ခိုုင်ပါနေသဖြင့် မောင်ခိုင်ဟု ခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ တယောက်ကျန်သေးသည်။ သူလည်း နာမည်ရင်း မမှတ်မိ။ မောင်နိုင်ဟု ခေါ်သည်။ ကောင်လေးနှစ်ယောက်က နည်းနည်းလည်း သွက်သည်။ ဟိုခိုင်းဒီခိုင်း ခိုင်းရတာ အဆင်ပြေသည်။
“ဘာ ပြောစရာရှိတာလဲ”
“ဂိုဒေါင်က ပစ္စည်းတချို့ထုတ်ဖို့ရှိတယ်ခင်ဗျာ၊ အဲဒါ မမ ဒီနေ့လာမလားလို့ပါ”
“လာခဲ့မယ်လေ မောင်ခိုင်”
ဦးခိုင်က ခေါင်းခါပြသည်။ “အော် ခဏ” ဟု သူမ တားကာ ဖုန်းမိုက်ပေါက်ကို ပိတ်၍ မေးငေါ့မေးသည်။ ဦးခိုင်က ဘယ်လက်ညိုးနဲ့ လက်မကို ကွင်းကာ ညာလက်ညိုးဖြင့် ထိုးပြသည်။ လိုးဦးမည်ဆိုသည့် သဘော။
“အေး မောင်လေး မမဒီနေ့ နားလိုက်ဦး မယ်ကွာ၊ မောင်လေးတို့လည်း နားရင်နားလိုက်”
တဖက်က ကျေးဇူးပါပဲဟု ပျော်ပျော်ကြီး ပြောကာ ဖုန်းချသွားသည်။ ဦးခိုင်ကတော့ သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ သူမနို့သီးဖျားကို လက်ညိုးဖျားနဲ့ ကလိသည်။ နှုတ်ခမ်းကို မနားတမ်း စုပ်နမ်းသည်။ ဦးခိုင်က မခိုင်လက်ကို ဆွဲယူကာ သူ့လီးကိုင်ခိုင်းသည်။ မခိုင်ကလည်း တညလုံး အသင်ခံထားရသဖြင့် တတ်လာပြီမို့ ကွင်းထုပေး သည်။ သိပ်တော့ မခံစား တတ်သော်လည်း လင်နဲ့ မယားဖြစ်လာလျင်တော့ သည်ကိစ္စ ရှောင်မရသည်မှာ သဘာဝ တရားဖြစ်လိမ့် မည်ဟုတွေးကာ ဦးခိုင်တက်ခွသည်နှင့် သူမ အသင့် ကားပေးလိုက်လေတော့သည်။
“ဘွားတော်ကြီး ရှယ်အကြုံးခံနေရလောက်တယ် ဟေ့ကောင်”
“သူ့အိုးကြီးက မိုက်တယ်ကွာ”
အောင်ခိုင်နဲ့ အောင်နိုင်တို့နှစ်ယောက်သား ဆွေးနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ အလုပ်သမားဆိုပေမယ့် မခိုင်နဲ့ တော်တော် ရင်းနှီးသည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် သူတို့က မခိုင်ကို နည်းနည်းကျနေသည့် အထဲတွင် ပါသည်။ အကြောင်းမဲ့ သက်သက်တော့ မဟုတ်။ မခိုင်အိုးကြီးကို ဖြစ်သည်။ ခုတော့ သူများ ဖြိုပြီ ဖြစ်သည်။
“အလုပ်ထွက်မလား”
“အေး နည်းနည်းပါးပါး လုပ်ရင်း အလုပ်ရှာကြတာပေါ့ကွာ”
မောင်ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင်တို့ထိုသို့ ပြောနေစဉ် မခိုင်ကတော့ ရှယ်အဖုတ်ခံနေရသည်။ ဦးခိုင်က ရေခေါ်ချိုးကာ အမွေးတွေလည်း ပြောင်နေအောင် ရိတ်ပေးသည်။ အဖုတ်ကို သပေးပြီးတော့လည်း ဦးခိုင်က လျက်ပေးသည်။ မခိုင်မှာ မျော့နေအောင် ခံရသည်။ အဘိုးကြီးခမျာ ဘယ်အချိန်ကတည်းက စုထားသည်မသိ။ သုံးရက်လုံးလုံး မခိုင်ခမျာ ကုတင်ပေါ်က မဆင်းရ။ လေးရက်မြောက်နေ့တော့ သူမ အလှတွေ ပြင်ပြီး အလုပ်ဆင်းသည်။ မောင်နိုင်နဲ့ မောင်ခိုင်က ခိုးခိုးကြည့်နေသည်။ သူမကလည်း ရိပ်မိသည်။ တခါခါ ညရောက် လျှင် အိမ်တောင် သိပ်မပြန်ချင်သလို ခံစားရသည်။ ဆိုင်က သုံးခွဲ လေးနာရီလောက် ပိတ်သော်လည်း ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်သွားကာ ရှစ်ခွဲလောက်မှ အိမ်ပြန်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဦးခိုင်က သူမကို ရှယ်ကင် သည်။ ဦးခိုင်သည် နေ့နေ့အိပ်၍ အားမွေးသည်။ ညညကျ သူမကို မနားတမ်း ကင်သည်။ သူမ အိပ်ရေးပျက် သဖြင့် တောင်းပန်သော်လည်း မရ။
“ကိုကြီး ရယ် နည်းနည်းလျှော့ပါလားဟင် ညလေး မခံနိုင်လို့ပါ”
“ညလေးကလည်းကွာ ကိုကြီးက ချစ်တာကို”
“ကိုကြီး ချစ်တာကို ညလေးကြောက်တယ်”
“ဒါဆို ဒီညကိုကြီး နည်းနည်းလျှော့ပေးမယ်”
“တချီပဲနော်”
“လေးချီလောက်ကွာ”
“ဟူး” မခိုင်သက်ပြင်းချသည်။ နောက်တော့ မခိုင်စဉ်းစားသည်။ သည်လူကြီးက တကယ့်ဏှာဗူးကြီး။ လိုးနေရရင် ကျေနပ်တဲ့ပုံရှိသည်။ မခိုင်တယောက် အလုပ်သမားပွဲစားထံ ချဉ်းကပ်သည်။ အလုပ်သမလေး နှစ်ယောက်ခေါ်သည်။ မယ်ခိုင်နဲ့ မယ်နိုင်ဆိုသည့် ကလေးမလေးနှစ်ယောက်ကို သူမရွေးခဲ့သည်။ မယ်ခိုင်က ပိန်ပိန်ပါးပါး။ အသက်အားဖြင့် ၁၃ နှစ်ရှိပြီ။ မယ်နိုင်က နည်းနည်းပြည့်သည်။ နည်းနည်းပုသည်။ မျက်နှာက လေးထောင့်နည်းနည်းကျသည်။ လှတာတော့ လှသည်။ အိမ်ကို ချက်ခြင်း ခေါ်လာသည်။ ညကျ ဦးခိုင်ကို ပြောသည်။
“ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ခေါ်ထားတယ်၊ အလုပ်ခိုင်းခိုင်း ဘာခိုင်းခိုင်း ဘာလုပ်လုပ်”
ဦးခိုင်က သူမကို ကြည့်သည်။ သူမက တဖက်စောင်းအိပ်သည်။
“ဘာလုပ်လုပ်လို့ မင်းပြောလိုက်သလားလို့”
ဦးခိုင်က မေးသည်။ သူမ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ဦးခိုင်က သူမအိုးကို ပွတ်ကစားနေသည်။ အသာလှည့်ပြီး သူမထမီကိုပင့်သည်။ မှတ်မှတ်ရရ ထိုညသည် သူမ နောက်ဆုံး အလိုးခံရသည့်ည ဖြစ်သည်။ နောက်ည သူမ ပြန်လာတော့ ဦးခိုင်က အခန်းပြောင်းအိပ်သည်။ ကလေးမလေး နှစ်ယောက်ကို သွားကြည့်တော့ အငယ်မ တယောက်ကို မတွေ့။ ဒါနဲ့ မယ်နိုင်ကို မေးကြည့်သည်။ မယ်နိုင်က ၁၄ နှစ်လောက်ရှိပြီး နည်းနည်းတော့ သိ တတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။
“အဆင်ပြေလား သမီး”
မယ်နိုင်ငိုနေသည်။
“ပြောပါ သမီး အဆင်ပြေလားလို့”
“ဘ ဘဘ အမီးတို့ကို အနိုင်ကျင့် ကျင့်တယ်”
“ဟင် ဟုတ်လား အို သမီးလေးရယ်”
မခိုင်မှာ သိသော်လည်း မသိယောင်ဆောင်ကာ ဘယ်လိုလုပ်တာလဲဟု မေးသည်။ မယ်နိုင်က ပြောပြ သည်။ မမလေး အလုပ်ထွက်သွားတော့..
“လာစမ်း နင်တို့နှစ်ယောက်”
အလုပ်ရှင်က ခေါ်သဖြင့် မယ်နိုင်နဲ့ မယ်ခိုင် အပြေး ကလေးရောက်သွားသည်။ဘဘရှေ့တွင် အသာ မတ်တပ်ရပ်ကြသည်။ ဘဘက အနီးသို့ လာရန် ထပ်ခေါ်သဖြင့် သူမတို့ အနီးသို့ သွားသည်။ ဘဘက ထပ်နီးလာဦးဆိုသဖြင့် ထပ်နီးသည်။ ဘဘဘေးတွင် တယောက်တဖက်ရပ်နေကြသည်။ ဘဘက မဆိုင်း မတွပင် သူမတို့ ဖင်အိုးကို ကိုင်သည်။ အိုးတလုံးချင်း စီ ကျကျနနကိုင်သည်။ နောက် မယ်နိုင်ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ကာ ပါးကို နမ်းသည်။ မယ်နိုင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဝအောင် နမ်းပြီး မယ်ခိုင်ကို တဖက်က ဆွဲဖက်ကာ နမ်းပြန်သည်။ လက်ကလည်း သူမတို့အိုးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ နယ်ကစား သည်။ မယ်ခိုင်ကို နမ်းပြီး မယ်နိုင်ကို နမ်းပြန်သည်။ သူမတို့ပါးကို အထပ်ထပ်အခါခါ နမ်းသည်။ သူမတို့ ဖင်ကို လည်း အမျိုးမျိုးဖိနယ်ကစားသည်။
“မယ်နိုင်က မယ်ခိုင်အကျႌကို ချွတ်လိုက်”
ဘဘက ခိုင်းသဖြင့် ဘဘရင်ခွင်ထဲမှနေ၍ မယ်ခိုင့်အကျႌကို ချွတ်ပေးသည်။ မယ်ခိုင်က ခုမှ အပျိုဖော်ဝင်စ ဖြစ်သော်လည်း ဘော်လီဝတ်ထားသည်။ ဘော်လီအဖြူတွင် ငါးမန်းရုပ်ပါသည့် ဘော်လီလေး ဖြစ်သည်။ မယ်ခိုင်က ဘဘဘေး ဆိုဖာပေါ်တွင် ဒူးထောက်ရပ်နေသည်။
“အလဲ့ ဘော်လီနဲ့ပဲ မိုက်တယ် အဲဒါကိုတော့ နင့်ကိုယ်တိုင် ချွတ်ပြ”
မယ်ခိုင်က လက်နောက်ပြန်ကာ ဘော်လီကို ချွတ်လိုက်သည်။ နို့သီးလေးက စူတူတူလေး လှနေသည်။ ဘဘက မယ်ခိုင် နို့သီးတွေကို စမ်း၍ နို့တွေကို ပွတ်သပ်သည်။
“သူ့အကျႌ ပြန်ချွတ်ပေးလိုက်”
မယ်ခိုင်က မယ်နိုင့်အကျႌကို ချွတ်သည်။ အဖြူ စင်းလေးများပါသည့် ဘော် လီလေး ပေါ်လာသည်။
“နင်လည်း မခေဘူးပဲ ချွတ်ပြပါဦး”
မယ်နိုင်က ဘော်လီချွတ်ပေးလိုက်သည်။ သူမနို့က မယ်ခိုင်နို့ထက် မဆိုစလောက်လေး ကြီးသည်။ ဘဘက ခါးကနေ ဆွဲဖက်ကာ နို့ကို စို့သည်။ ဘယ်ဘက်နို့ကို ကိုက်စို့ပြီးနောက် ညာဘက်နို့ကို လျှာဖြင့် ဝှိုက်ကာ စုပ်သည်။
“အောက်မှာ ဒူးထောက်ပြီးရပ်”
သူမတို့ကို ဘဘက ထိုအတိုင်းနေခိုင်းသည်။ သူမတို့ ဒူးထောက်ရပ်နေတော့ ဘဘက သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချသည်။ ဘဘသည် ဘောင်းဘီဝတ်မထားပါ။ ဘဘ၏ လီးက တန်းမတ်အောင် တောင်နေသည်။
“ပါးစပ်ဟ”
မယ်နိုင်နဖူးကို တွန်းကာ မျက်နှာကို မော့စေရင်း ပြောသည်။ မယ်နိုင်က ပါးစပ်ဟပေးသည်။ ဘဘက လီးဖြင့် ပါးစပ်ထဲထည့်သည်။ ဘဘလီးက အကြီးကြီး ဖြစ်သဖြင့် မယ်နိုင် ပါးစပ်တော်တော်ဟထားပေးရသည်။ ဘဘက လည်း ဘာမှ စဉ်းစားသည့်ဟန် မရှိဘဲ မယ်နိုင် ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ မယ်နိုင်ခမျာ အသက်ရှူပင် ကြပ်သည်။ တံတွေးတွေလည်း စီးကျကုန်သည်။ ဘဘကတော့ ပါးစပ်ကို စိတ်လိုလက်ရ လိုးနေသည်။ ခဏအားရတော့ မယ်နိုင်ကို တွန်းလွတ်သည်။ မယ်ခိုင်ကို ပါးစပ်ဟခိုင်းသည်။ မယ်ခိုင် ပါးစပ်ကိုလည်း တရစပ်လိုးသည်။ ဘဘ လီးက ကြီးသဖြင့် မယ်ခိုင်ပါးစပ်နဲ့ပင် မဆန့်သလို ဖြစ်နေသော်လည်း ဘဘက လီးကို တဆုံးထိ မရရအောင် သွင်းကာ မင်ခိုင်ကို လိုးသည်။ မယ်ခိုင်ကို လိုးစဉ် မယ်နိုင်က နောက်ကို လက်ထောက်၍ ရှောင်သော်လည်း ဘဘက မယ်နိုင်ကို ပေါင်ရင်းဆွဲကပ်ထားသည်။ နောက် မယ်ခိုင်ပါးစပ်ထဲလီးကို ထုတ်၍ မယ်နိုင် ပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ မယ်ခိုင်ကိုလည်း ပေါင်ရင်းဆွဲကပ်ထားသည်။ လက်တဖက်လျှင် ခေါင်းတလုံးကိုင်ကာ သူမတို့ ပါးစပ်ကို တပေါက်ပြီး တပေါက်လိုးသည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့ မယ်နိုင်ပါးစပ်ထဲ အဖြူရည်တွေ ထည့်ပေး သည်။ မယ်နိုင်ကို မြိုချခိုင်းသဖြင့် မယ်နိုင် မြိုချသည်။
“သွား မျက်နှာသွားသစ်ပြီး ပြန်လာ”
မယ်နိုင်နဲ့ မယ်ခိုင်တို့နှစ်ယောက် မျက်နှာ သစ်နေစဉ်ပင် ဘဘက မြန်မြန်လုပ်ဟု အော်သဖြင့် မြန်မြန် ပြန်ပြေးလာရသည်။
“ဝပ်ပြီးတော့ ကုန်းကြစမ်း”
သူမတို့နှစ်ယောက် ဦးချသလို ဝပ်ပြီး နေတော့ ဘဘက ဖင်ထောင် ခိုင်းသည်။ သူမတို့က ဖင်ထောင် ပေးရသည်။ အဝတ်ကိုလည်း အကုန်ချွတ်ကြရသည်။
“နှစ်ယောက်လုံး နောက်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်”
ဆိုသဖြင့် ဖင်ထောင်ကာ ကုန်းပေးရင်း နှစ်ယောက်သား ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ နောက်ကို ပြန်လှည့်ကြည့် နေသည်။ ဘဘက ခါးပတ်ကြိုးကို နှစ်ခေါက်ခေါက်လိုက်ပြီး သူမတို့ ဖင်အိုးပေါ် အသာဆွဲကစားသည်။ နောက် မယ်နိုင် ဖင်အိုးကို တချက်ရိုက်သည်။
“ဖြန်း”
“အ အမေ့”
မယ်ခိုင် ဖင်အိုးကို ထပ်ရိုက်သည်။
“ဖြန်း”
“အု အမမလေး ”
မယ်နိုင်၏ အသားအရေက ဆွတ်ဆွတ်ဖြူနေသလောက် မယ်ခိုင်ကတော့ အသားလတ်သည်။ မယ်နိုင့် ဖင်အိုးတွင် အစင်းရာလေး ထင်ကျန်ခဲ့သော်လည်း မယ်ခိုင့်ဖင်အိုးတွင် မကျန်ခဲ့ပါ။ ထို့ကြောင့် ဘဘက မယ်ခိုင် ကို ထပ်ရိုက်သည်။
“ဖြန်”
“အမလေး”
နောက်မှ မယ်နိုင်ဖင်အိုး နောက်တခြမ်းကို ဆက်ရိုက်သည်။
“ဖြန်း”
“အမေ့”
“ဒီဘက်လှည့်ပြီး ငါ့ခါးပတ်ကြိုးကို နမ်းကြစမ်း”
ဘဘက ပြောသဖြင့် မယ်ခိုင်နဲ့ မယ်နိုင်တို့ ခါးပတ်ကြိုးကို မွေးမွေးပေးကြသည်။ သူမတို့ မွှေးမွှေးပေးပြီး သောအခါ ခါးပတ်ကြိုးဖြင့် သူမတို့နှစ်ယောက်၏ လည်ပင်းကို ပတ်လိုက်သည်။ ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ ပါးချင်း အ အပ်လိုက် ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ဘဘသည် သူမတို့ပါးစပ်ကို ပြန်လိုးသည်။ လရည်ကို မယ်ခိုင်အား မြိုချခိုင်း သည်။ ဘဘသည် ဆက်တီခုံတွင် နားပြီး သူမတို့လည်ပင်းတွင် ချည်ထားသော ခါးပတ်ကြိုးကို ဖြည်ကာ သူမတို့ နှစ်ယောက်ကို တမျိုး ထပ်ခိုင်းပြန်သည်။
“နင်တို့နှစ်ယောက် ဒီကြမ်းပြင်မှာ လေးဖက်ထောက် သွားကြစမ်း”
သူမတို့နှစ်ယောက် ပူးတွဲ၍ လေးဖက်ထောက်ကာ ဧည့်ခန်း ဆက်တီစားပွဲဝိုင်းကို ပတ်ပြကြရသည်။ ဘဘက ရပ်ပါ ဟု မပြောမချငင်းလေးငါးပတ်လောက် ပတ်လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် အနားကို ခေါ်ကာ ပါးစပ်ကိုပင် နောက်တခါ ထပ်လိုးကြောင်း မယ်နိုင်ပြောပြသည်။
“နေပါဦး သမီးရယ် ညည်းဘဘက တနေကုန်ပဲ ပါးစပ်ကို လိုးနေတာလား”
“ဟီးးးးးးးးးးးးး ဟုတ်”
မခိုင်တယောက် တော်တော်အံ့ဩသွားသည်။ တော်တော်ယုတ်ပတ်သည့် လူကြီးပဲဟု တွေးမိသည်။ ပါးစပ်ကို လိုးသတဲ့။
“အေးပါ သမီးရယ် အဲလို မဖြစ်အောင် အန်တီပြောထားပေးမယ်နော် အိပ် အိပ်”
နည်းနည်းပါးပါး ချော့သိပ်ကာ ဦးခိုင်အိပ်နေသေည့် အခန်းကို ချောင်းကြည့်မလို့ လုပ်သေးသော်လည်း မိမိ စိတ်မကုန်သေးဟု ထင်မည်စိုးကာ ကိုယ့်အခန်းထဲကိုယ်ဝင်လာခဲ့သည်။ ဦးခိုင်က တခြားအခန်းကိုပင် ပြောင်း အိပ်နေပြီလေ။ ထိုည မခိုင်တယောက် စိတ်ချမ်းသာလက်ချမ်းသာ အိပ်ခွင့်ရလိုက်သည်။
နောက်တညပြန်လာတော့ မယ်ခိုင်တယောက်တည်းကို တွေ့သည်။ မယ်နိုင့်ကို သည်ည ခေါ်အိပ်သည်ပေါ့ လေ။ တော်တော် ဏှာဗူးကြီးဟု စိတ်ထဲက ပြောလိုက်သည်။ သို့နှင့် သည်နေ့ ဘယ်လိုလုပ်လဲဟု မယ်ခိုင် ကိုမေးကြည့်တော့ သည်နေ့တနေ့လုံး မယ်နိုင်ဖင်ကို လိုးသည်ဟု ပြောသည်။
“ဘာ”
မခိုင် အံ့ဩသွားသည်။
“ဖင်ကို ဟုတ်လား၊ စောက်ပတ်ကို နေမှာပါအေ”
“ဟင့်အင်း မဟုတ်ဘူး အန်တီ”
“ဟုတ်လို့လားအေ”
“ဟုတ်တယ် အန်တီ သမီးက ဒီနေ့တနေ့လုံး မယ်နိုင်ဖင်ပဲ လျက်ပေးနေရတာ၊ မယ်နိုင်ဖင်လျက်ပေးပြီးရင် ဘဘက မယ်နိုင်ဖင်ကို လိုးတယ်၊ မယ်နိုင်ဖင်လိုးနေတုန်း သမီးကိုလည်း ဘယ်မှပေးမသွားဘူး၊ မယ်နိုင်ဖင် ဘေးမှာ ပါးစပ်ဟပေးထားရတယ်၊ ဘဘက မယ်နိုင်ဖင်လိုးလိုက် သမီးပါးစပ်လိုးလိုက် လုပ်တာ”
“ဟို အရည် အရည်ထွက်ရင်ကော”
“ပထမတခါတော့ သမီးပါးစပ်ထဲထည့်တယ် နောက် ခြောက်ခါလား ခုနှစ်ခါလား မသိဘူး မယ်နိုင့်ဖင်ထဲ ထည့်တယ်၊ သမီးက ကုန်အောင် စုပ်ပေးရတယ်”
“မယ်နိုင့်ဖင်ထဲကို သမီးစုပ်ပေးရတယ်ပေါ့”
မခိုင်တယောက် မအန်မိအောင် မနည်းသတိထားလိုက်ရသည်။ ယုတ်မာ ပက်စက်လှချည်လားဟု လည်း တွေးသည်။ ကလေးတွေကို သနားသော်လည်း သူမဘဝက ရှိသေးသည်။ မဟုတ်လျှင် သည်ကိစ္စမျိုး နောက်ပိုင်း သူမအပေါ် လုပ်လာနိုင်သည်။ သူမ သက်ပြင်းရှည်မှုတ်ထုတ်ရင်း ထိုည ကြိုးစား၍ အိပ်လိုက်ရသည်။ နောက်နေ့တွင် မေးကြည့်တော့ မယ်ခိုင်ဖင်ကို လိုးသည်တဲ့။ မယ်နိုင်က ဖင်လျက်အလှည့် တဲ့။ စတုတ္ထနေ့တွင် ဖင်ပြိုင်တူကုန်းပြီး အလိုးခံရသည်ဆိုပါလား။ ဘာကြောင့် ရှေ့ပေါက် မလိုးသေးတာပါလိမ့်။ သူမတွေးမိသည်။ ကလေးတွေမို့လား။ သို့သော်လည်း မဆိုပါ။
“ဒီနေ့ စောက်ပတ်လိုးတယ် အန်တီ”
ညတိုင်းနီးပါး သူမက မေးတတ်သည်မို့ ကလေးမတွေက ဖြေသည်။ သူမက ဘယ်လိုလဲဟု မေးဆတ်ပြသည်။
“မယ်နိုင်က သူ့စောက်ပတ် သူဖြဲပေးရတယ် သမီးက လီးကိုင်ပြီးထည့်ပေးရတယ်”
“ကိုင်ထည့်ပေးရုံပဲလား”
“ဟင့်အင်း စုပ်လည်း စုပ်ပေးရတယ်လျက်လည်း လျက်ပေးရတယ်”
“ဒါပဲပေါ့”
“လရည်ကို သမီးဖင်ပေါ် လွတ်ချပြီး မယ်နိုင်က ပြောင်အောင် စားပေးရတယ်”
မခိုင်တယောက် ဘယ်လို ယောက်ျားမျိုးရထားမှန်း မသိ။ တော်တော်ယုတ်မာပြီး တော်တော်လည်း ဏှာကြီးသည့် ယောကျာ်းးကို ယူထားမိသည်။ မိဘက ပေးစားထားတော့လည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်ပြန်။ နောက်ပိုင်း တော့ သူမမေးလို့ မရတော့။ သူမယောက်ျားက ကလေးနှစ်ယောက်လုံးကို ညခေါ် အိပ်သည်။ အစပိုင်းတော့ သူမ သိပ်မသိသာပေမယ့် ဆယ်ရက်လောက် ရှိလာတော့ သူမ ဆာလာသည်။ ယောက်ျားလီးကို လွမ်းလာသည်။ သို့သော်လည်း ကောင်မလေး ၂ ယောက် ရောက်ကတည်းက သူမနဲ့ သူမယောက်ျား မဆုံဖြစ်ပဲ ရှိနေသည်။ ထို့ကြောင့် မျက်နှာမပြရတော့ ကိုယ့်လိုအင်ကို သူမသိ ဖြစ်နေသည်။ ထိုည ဆာလွန်း သဖငြ့် သူမ အိပ်မပျော်။ မနက်တော့ ကပျာကယာထကာ ဆိုင်ကို ထွက်ခဲ့ သည်။ ဆိုင်ရောက်ကာမှ အိမ်သာ တက်ချင်လာသဖြင့် အိမ်သာကို ပြေး လိုက်သည်။
“အမလေး”
သူမ အိမ်သာ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ မောင်ခိုင်ကို ဘွား ခနဲတွေ့ရသည်။ မောင်ခိုင်တယောက် အိမ်သာတံခါး မပိတ်မိ။ ဖုန်းကို ရေပိုက်လိုင်းပေါ် ထောင်တင် ကာ ဖုန်းကြည့်၍ ကွင်းထုနေသော မောင်ခိုင်ကို မခိုင်တယောက် တန်းမိလေသည်။ ဖုန်းပေါ် အကြည့်ရောက်သွားတော့ သူမ ပို မျက်လုံး ပြူးသွားရသည်။ သူမပုံမှန်း သူမ သိသည်။ သူမ ကုန်းပြီး ပစ္စည်းကို သယ်နေချိန် နောက်ကနေ မိမိရရ ရိုက်ယူထားသည့်ပုံ။
“မောင် မောင်ခိုင် နင် နင်”
မောင်ခိုင်က ပုဆိုးကို အမြန်ကောက်ဝတ်သည်။ သူမက ဖုန်းကို ဖျတ်ခနဲ ဖမ်းယူလိုက်သည်။ ဖုန်းကို ပွတ်ကြည့် လိုက်သည်။ ဖုန်းထဲတွင် သူမကို နောက်ကနေ ရိုက်ထားသည့်ပုံချည်းတော်တော်များများ တွေ့ရသည်။
“နင်”
“တ တော ော တောင်းပန် တောင်းပန်ပါတယ် မမ”
မောင်ခိုင် ဒူးထောက်သည်။ သူမ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသည်။ ဖုန်းကို ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။ အိမ်သာ အုတ်နံရံနဲ့ ထိကာ ဖုန်းတခုလုံး ကြေမွထွက်သွားသည်။ သူမ ချက်ချင်း အပြင်ပြန်ထွက်လာသည်။ မောင်ခိုင်တယောက် အိမ်သာထဲ ဒူးထောက် ကျန်ခဲ့သည်။
“မောင်ခိုင်”
သူမ အသံခပ်အုပ်အုပ်ဖြင့် ခေါ်လိုက်သည်။ မောင်ခိုင် ယို့ယို့လေး ထွက်လာသည်။ သူမ အနီးတွင် လာရပ်နေသည်။ မောင်ခိုင် တုန်နေသည်။
“နင့် အသက် ဘယ်လောက် ရှိပြီလဲ”
“ဆယ့် ဆယ့်ခြောက်ပါ မ မမ”
“နင် ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဒါတွေ တတ်နေလဲ”
“အ အလုပ်ဝင်ဝင်စကတည်းက”
“ဒါဆို မနှစ်ကတည်းကပေါ့”
“ဟ ဟကဲ့”
“နင်က ဒါတွေ နားလည်နေပြီပေါ့”
“ဟ ဟကဲ့”
“မောင်နိုင်ရောလား”
“ဟ ဟက ဟကဲ့”
“မောင်နိုင်ကနင့်ထက် ငယ်တယ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ မမ”
“နင့်ဖုန်းကို ငါပြန်လျော်ပေးပါ့မယ်”
“ရ ရပါတယ်မမ”
“မောင်ခိုင်”
“နင် ငါ့ကို တကယ်လိုးချင်တာလား”
“ခ ခ ခင် ခင်ဗျာ”
မောင်ခိုင်မှာ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ ဖြစ်နေသည်။
“ငါ မေးတာ ဖြေလေ”
“ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့”
“ဒါကျ မထစ်ဘူး”
“ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့”
“မောင်ခိုင်”
“ခင်ဗျာ”
“နင် ငါ့ကို တကယ် စိတ်ဝင်စားလား”
“ဟုတ်ကဲ့”
“နင် ငါ့ဆန္ဒဖြည့်ပေးနိုင်ပါ့မလား”
“မမလေး”
မောင်ခိုင်သည် မခိုင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မခိုင် သည် အဖြူရောင် ဝမ်းဆက်ဖြင့် တကယ့်ကို လှနေသည်။ ဆံပင်ကို နဖူးကနေစ၍ နောက်ကို သိမ်းကာ စုချည်ထားပြီး ပခုံးတဖက်ပေါ် လွှဲချ ထားသည်။ စိန်နားကပ်ကလည်း ဝင်းပြော င် နေသည်။ လက်ထပ်လက်စွပ်ကလည်း အထင်း သား။ နှုတ်ခမ်းတွေ အကြည့်တွေ မျက်နှာ အမူ အရာတွေကလည်း သူ့ကို တကယ်ပြောနေတာ သိသာသည်။ မောင်ခိုင်တယောက် အံ့ဩ နေသည်။ မောင်နိုင်လည်း မယောင်မလည် ဘေး တွင်လာရပ်သည်။
“ရော့ နင်တို့နှစ်ယောက် အားဆေးသွားရှာဝယ်ပြီး စားထားကြ၊ ဒီည ဆိုင်စောစောသိမ်းမယ် ငါတို့ ဂိုဒေါင်ကို သွားမယ် အဲမှာ ညအိပ်ကြတာပေါ့”
မောင်ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင်တို့ တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ကြသည်။ မမလေး ပေးသော ပိုက်ဆံ အထပ်လိုက်ကို မယုံရဲ ယုံရဲယူသည်။
“နင်တို့ ပါးစပ်ဖွာလို့ကတော့ ငါ့အကြောင်း အသိပဲ နားလည်လား”
“အို မမလေးကလည်း ဒါက ပြောရမယ့် ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ”
နေ့ခင်း ၁ နာရီလောက်ကျတော့ မောင်ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင် ပြန်ရောက်လာသည်။ မခိုင်က ခုနကတည်းက အိမ်ကို ခရီးထွက်ဖို့ရှိသည်ဟု ဖုန်းဆက်ထားလိုက်သည်။ မနက်ကတည်းက ဆက်သည်မို့ သူမ ယောက်ျားကလည်း သူမကို ဘာမှ မသင်္ကာမဖြစ်။ မသင်္ကာမဖြစ်သည့်အပြင် ပိုတောင် ဝမ်းသာမည်ထင်သည်။ ကလေးမ နှစ်ယောက်နဲ့ ခွေးဇာတ်ခင်းနိုင်ကြမည်ကိုး။ ဘေးဆိုင် ကိုလည်း ခရီးထွက်ရမည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောထား လိုက်သည်။ မောင်ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင်က ကြွနေသည်။ မောင်ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင်တို့မှာ ကားနောက်ခန်းကနေ လိုက်နေ ရသော်လည်း တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက် ပြုံးလိုက်လုပ်နေကြသည်။ မခိုင်ကလည်း တေး လိုက်သည်။ ဒင်းနှစ်ယောက် လမ်းပင် မလျှောက်နိုင်လောက်အောင် လိုးခိုင်းလိုက်မည်ဟု တေးသည်။ မောင် ခိုင်နဲ့ မောင်နိုင်တို့ကလည်း နည်းမျိုးစုံနှင့် တွဲပြီး လိုးလိုက်ဦးမည်ဟု တေးနေလေသည်။
အမှန်မှာဤကိစ္စက ဤတွင် သူ့ဘာသာသူ ရပ်သွားမည့် ကိစ္စ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း မခိုင်ကို လိုးရင်း မောင်ခိုင်တယောက် လက်ဆော့ကာ ဗွီဒီယို မှတ်တမ်းတင်မိလိုက်သည်။ ထိုဖုန်းကလည်း မတော် တဆ ပျောက်သွားခဲ့ရာမှ ဇာတ်ရှုပ်ကြီး ပေါ်လာရပါတော့သည်။ မူမူချယ်က ဤအမှုကို လိုက်သော်လည်း ဦးခိုင်က ငွေသိန်းတစ်ရာပေးကာ အစဖျောက်ခိုင်းသဖြင့် ဤအမှုပိတ်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း မောင်နိုင်နဲ့ မောင်ခိုင်ကိုမူ သီးခြားအမှုဖြင့် ဖမ်း၍ ထောင်ချလိုက်သည်။ မယ်နိုင်နဲ့ မယ်ခိုင်ကတော့ တဏှာဘီလူးကြီး၏ ကာမကျွန်အဖြစ်မှ မလွတ်ပဲ ကျန်နေသည်။ မခိုင်တယောက်ကတော့ ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်သွားလေသည်။ မူမူချယ်သည် ရရှိလာသော သိန်းတရာကို မိဘမဲ့ကျောင်းအား တချို့တဝက် ပေးလှူကာ တဝက်အား မိမိကိုယ်တိုင် ချို့တဲ့သော ကလေးများကို ရှာ၍ ပေးလှူခဲ့သည်။ အဘယ်ကြော်င့ဆိုသော သူမလို မကြုံစေချင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅️
