ဖိုးသား “ဖြိူး”
“စားလေ…ရော့”
စားပွဲပေါ်ရှိ ပန်းကန်ထဲက ဘူးသီးကျော်တစ်ခုကို ကောက်ယူပြီး ဖြိုးဆိုတဲ့ ချစ်သူလေးကို ဖိုးကျော်က ခွံ့ကျွေး လိုက်သည်။ ဖြိုးကို ဖိုးကျော် မြတ်မြတ်နိုးနိုးကို ချစ်ရှာသည်။ ချစ်သူ သက်တမ်း (၂)နှစ် အတွင်းမှာ လက်ကိုင်ရုံ ပါးလေးနမ်းရုံကလွဲပြီး ကျန်တာဘာမှ မလုပ်ပေ။ ချစ်ရသောဖြိုးကို ဖိုးကျော် တန်ဖိုးထားသည်။ ဒါကြောင့်မို့လည်း ဆင်ဆင်ချင်ချင်နေသည်။ အခွင့်အရေးတွေရှိပေမယ့် မယူခဲ့တာ ဖိုးကျော်ရဲ့ ဖြိုးအပေါ်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းသည်သာ။
ဘူးသီးကြော်ခွံ့ကျွေးနေတဲ့ မောင့်ကိုကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာအချစ်တွေပြည့်နေသည်။ ဒီလိုဂရုတစိုက် ရှိတဲ့သူမို့ လည်း ဖြိုးကို သူပစ်သွားမှာကြောက်သည်။ အခွင့်အရေး မယူတတ်သောသူမို့လည်း မောင့်ကို လေးစားမိသည်။ (အခွင့်အရေး ယူခဲ့မယ်ဆိုရင်လည်း ပေးဖို့အသင့်ပါမောင်ရယ်)။
“အန်တီ”
“ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လောက်ကျလဲခင်ဗျ”
“ဘူးသီးကြော်တစ်ပွဲတည်းဆိုတော့…ငါးရာပဲကျပါတယ်ကွယ်”
ဖိုးကျော် ငါးရာတစ်ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပိုက်ဆံရှင်းပေးပြီးသည်နှင့် ကားတံခါးကို ဖြိုးဝင်ထိုင်ဖု့ိ အသင့် ဖြစ်အောင် ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
“မောင့်ရဲ့ ဒီလို ဂရုတစိုက်ရှိမှုတွေကြောင့် ဖြိုး စိတ်ချမ်းသာရပါတယ် မောင်ရယ်” လို့ ရင်ထဲမှာ တိုးတိုး လေးပြောနေမိတယ်။
” ဖြိုးဖာသာဖွင့်လု့ိရပါတယ် မောင်ရဲ့ ”
“မောင်ကိုယ်တိုင် ဖွင့်ပေးချင်လု့ိပေါ့ ဖြိုးရဲ့… ”
” ဖြိူဘယ်သွားချင်သေးလဲ… ”
” သွားစရာမရှိတော့ပါဘူးမောင်ရယ် ”
ဖြိုးကို လမ်းထိပ်ချပေးပြီး ဖိုးကျော် အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့သည်။
…
” သား…လာထိုင်အုန်း ”
ကျောမှီတဲ့ ပေါ်မှာ နဂါးပုံ ဖော်ထားတဲ့ တတ်မလမ်းသားခုံကြီးပေါ်မှာ မိန့်မိန့်ကြီး ထိုင်သော ဦးဘထူးက အခုမှဝင်လာသော သားဖြစ်သူကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
” ဟုတ်ကဲ့…ဖေဖေ ”
ဖိုးကျော် ခါးလေးကိုင်းကာ ဖေဖေ့ရှေ့ရှိ ခုံတစ်ခုံတွင် ထိုက်လိုက်သည်။ ဖေဖေ့ကို ဖိုးကျော် ချစ်ကြောက် ရိုသေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိခင်မရှိတော့သဖြင့် ဒီအဖေကပဲ သူ့အပေါ်မှာ မိခင်လိုတစ်မျိုး ဖခင်လိုတစ်မျိုး ဒီအရွယ်ထိရောက်အောင် ထိန်းကျောင်းလာခဲ့ရတာ ဖိုးကျော်အသိပါ။
” သားအခု မင်းအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလည်း ” “၂၅ နှစ်ထဲမှာပါ ဖေဖေ”
” အေး…ဒါဆို ငါ့သားမှာ ချစ်သူရှိလောက်ရောပေါ့ ”
ဗျာ… ”
ဖေဖေအခုလို မေးလာလိမ့်မယ်လို့ ဖိုးကျော်မထင်ထားပေ။ ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှန်းလည်း မသိပါ။ ရင်တွေ လည်းတုန်နေသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဖေ့ဖေ့ရှေ့ကနေ ချက်ခြင်းပျောက်ကွယ် သွားချင်မိတယ်။
” ဖေဖေ…မေးနေတာ ဖြေလေ သား ”
” သားမှာ ရည်းစားရှိနေပြီလား ”
ဖေဖေကထပ်မေးနေတော့ မဖြေလို့မဖြစ်တော့ပေ။ ဖေဖေစိတ်တိုလာလျှင် ကြောက်ဖို့ ကောင်းသည်။ အရဲ စွန့်ပြီး ဖြေလိုက်သည်။
“ဟုတ်ရှိပါတယ်…ဖေဖေ”
“ဟား…ဟား….ဟား…”
“ငါ့သားက ဘယ်ဆိုးလို့လဲကွ”
“ရည်းစာစးတွ ဘာတွေတောင် ရှိနေပါပေါ့လား”
“ဟား…ဟား….ဟား…”
ဖေဖေရဲ့ရယ်မောသံကြားမှပဲ စိတ်တွေတည်ငြိမ်စပြုလာခဲ့သည်။ နောက်ထပ်ဘာများ ပြောဦးမလည်းဆိုပြီး နားစိုက်ထောင်နေမိသည်။
” ဖေဖေဟာ အခုအချိန်မှာ မိခင်တစ်ယောက်လိုမျိုး သားဖြစ်သူကို မေးနေရှာသည့်အတွက် ဖိုးကျော် စိတ်မ ကောင်း ဖြစ်မိပြန်သည်။ ”
” ကဲ သားမှာ ရည်းစားရှိတယ်ဆိုတော့ မနက်ဖြန် သား ကောင်မလေးကို ဖေဖေနဲ့ တွေ့ဖို့ ခေါ်လာခဲ့ ဟုတ် ပြီလား”
” ဖေဖေတို့က ချမ်းသာပြီးသားဆိုတော့ ဆင်းရဲတာချမ်းသာတာမလိုဘူး စိတ်ရင်းကောင်းတဲ့သူပဲလိုတယ် ”
“ကဲ…ကဲ… သားလည်း သွားတော့ ဖေဖေ သတင်းစာဖတ်လိုက်ဦးမယ်”
ဖခင်ရှေ့မှ ဝမ်းသာခြင်းများစွာနဲ့ မိမိအခန်းရှိရာသို့ ခြေလှေမ်းတွေ ဦးတည်လိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖြိုးနဲ့တွေ့ရင် ပြောပြဖို့ စကားတွေစဉ်းစားရင်း ညအတော်နက်တော့မှ အိပ်ပျော်သွားသည်။
…
” ဖြိုး ”
” ပြောလေမောင် ဘာပြောမလို့လည်း ”
” မောင့် ရဲ့ ဖေဖေက ဖြိုးကိုတွေ့ချင်လို့တဲ့ ”
” အဲဒါဖြိုးဘက်က လိုက်တွေ့ဖို့ရာ အဆင်ပြေမပြေ ” ” ဖြစ်ပါ့မလားမောင်ရယ် ဖြိုးကဆင်ရဲတော့ ”
ဖြိုးဆီကသိမ်ငယ်တဲ့ စကားတွေ ထပ်မကြားချင်တော့၍ ဖြိုးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိုးကျော် လက်ဖြင့် ပိတ်လိုက်သည်။ ” အဲဒါတွေလျောက်မပြောပါနဲ့ ဖြိုးရယ် ”
” မောင့်ဖေဖေက ဆင်းရဲချမ်းသာမရွေးတတ်ပါဘူး ”
” အခုလိုခေါ်တွေ့တာကလည်း ဖေဖေကဖြိုးကို အကဲခပ်ကြည့်ရုံ သက်သက်ပါ ”
” ကျန်တာဘာမှ လျောက်မတွေးနဲ့တော့ ”
” မနက်ဖြန် ဖြိုးကို မောင် လမ်းထိပ်ကနေ လာစောင့်ပြီးခေါ်မယ် ” ” ကဲ…တစ်ခုခုစားပြီး ပြန်ကြစို့ ”
ပန်းခြံထဲကအထွက်မှာ ဖြိုးလက်ကလေးကို ဖိုးကျော် အားပေးသည့်အနေဖြင့် ကိုင်လျောက်လာသည်။ မနက်ဖြန် ဖေဖေနှင့် သူ့ချစ်သူလေးဖြိုးတို့ တွေ့ဆုံမှုမှာ အဆင်ပြေပါစေလို့လည်း ရင်ထဲမှာ ကြိတ်ပြီးဆုတောင်း နေမိသည်။
*****
” လာပါ ဖြိုးရဲ့ မကြောက်ပါနဲ့ ”
မောင့်ဖေဖေရဲ့ အိမ်ကြီးက ခမ်းနားလွန်းလှသည်။ မိမိက ပိုက်ဆံတအား မချမ်းသာပေမယ့် သူများစားသလို စားနိုင်သည်။ သူများဝတ်သလို ဝတ်နိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် မောင့်ဖေဖေရဲ့ ချမ်းသာမှုက သူမကို အားငယ်စေသည်။ အိမ်ထဲသို့ ချေလှမ်းရန်ပင် မဝံ့ရဲတော့ပေ။
မောင်ဇွတ်အတင်းဆွဲခေါ်လာလို့သာ မောင့်ဖေဖေရှေ့ ရောက်လာရတာ။ ဘေးမှာ မောင်သာမရှိရင် ဒူးတွေ ခွေပြီးလဲကျသွားနိုင်သည်။ မောင့်ဖေဖေကို မကြည့်ရဲကြည့်ရဲဖြင့်ကြည့်လိုက်တော့ ခန့်ညားလွန်းလှသည်။ မောင်က သာ အသက်ငါ့ဆယ့်ငါးနှစ်လု့ိ ပြောမထားရင် လေးဆယ်ကျော်လောက်ပဲ ထင်ရလောက်အောင် မောင့်ဖေဖေက နုပျိုလှသည်။
” ဖေဖေ ”
” သားသူ့ကိုခေါ်လာခဲ့ ပါပြီ ”
ဦးဘထူး သတင်းစာ ဖတ်နေရာကနေ ကောင်မလေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက အသားလေးကဝင်းဖန့်ပြီး မျက်နှာလေးကလည်း ချောသည်။ အရပ်ကလည်း မြင့်သည်လို့ ပြောလို့ ရသည်။ ခါးလေးကလည်း သေးသွယ်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း ကွေးညွှတ်နေသည်။ သားဖြစ်သူ ရွေးတက်သား ပဲလို့ စိတ်ထဲကနေ ပြောမိသည်။
” ကဲ ထိုင်ကြ ”
နှစ်ယောက်သား နီးရာ ခုံတွေမှာဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။
” သူ့နာမည်က ဖြိုးဖြိူးပါ ဖေဖေ ”
” ဖေ့ဖေ့ နာမည်က ဦးဘထူးတဲ့ ”
” သမီးအသက် ဘယ်လောက် ရှိပြီလည်း ”
ဘယ်ကနေ စမေးရမှန်း မသိတော့ ဦးဘထူးအသက်ကို အရင်မေးလိုက်ရသည်။ ” ၁၉ နှစ်ထဲမှာပါ ဦး ”
” ကျောင်းကရော ပြီးသွားပြီလား ”
” ဟုတ်ကဲ့ ရှင့် ”
“ဘာမေဂျာနဲ့လဲ သမီး”
“အီးမေဂျာနဲ့ပါ ရှင့်”
ဖေဖေနှင့် ဖြိုးစကားပြောနေတာကို ကြည့်ရင်း ဖိုးကျော်ကြည်နူးမိနေသည်။ ဖြိုးနဲ့ ဖေဖေ တော်တော်လေး အဆင်ပြေတာတွေ့တော့ ဝမ်းသာမိသည်။ ဖြိုးကို ဖေဖေချွေးမအဖြစ် လက်ခံမည့်သဘောမှာရှိသည်။ ဖေဖေတို့ပြော နေတာတော်တော် ကြာပြီလို့ တွေးနေတုန်းရှိသေးတယ်….
” သားတို့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြော ကြအုန်း။ ဖေဖေ အခန်းထဲ သွားနားလိုက်ဦးမယ် ”
” ဪ ဒါနဲ့…သားသူ့ကို ထမင်းကျွေးပြီးမှပြန်ပို့။ ဒေါ်လေးမြကို ဖေဖေ ထမင်းဟင်းချက်ခိုင်း ထားတယ်။ ” ” သမီးလည်း ထမင်းစားပြီးတော့မှပဲသွား ”
” ဟုတ်ကဲ့ ရှင့် ”
ဖေဖေကတော့ ဖြိုးကို ချွေမတော်ဖု့ိ လက်ခံသွားပြီနဲ့တူတယ်။ မောင် ပျော်လိုက်တာ ဖြိုးရယ်။
*****
သူတို့ မင်္ဂလာဆောင်ကို လာတဲ့ဧည့်သည်တွေကို လိုက်လံနှုတ်ဆက်ရင်း ဖိုးကျော်နဲ့ ဖြိုးဖြိုး ပျော်လို့ မဆုံး တော့။ ဖေဖေက ဇွတ်စီစဉ်လု့ိသာ ဒီမင်္ဂလာပွဲလေး ဖြစ်လာခဲ့တာ။ လာသမျှဧည့်သည်တွေကို အပြုံးကိုယ်စီနှင့် ဧည့်ခံနေကြသည်။ မင်္ဂလာဆောင်အခန်းအနားပြီးသွားတော့ ဖိုးကျော်တို့တု့ိနှစ်ယောက်ကို ဦးဘထူးက သူ့အိမ်မှာပဲ ခေါ်ထားလိုက်သည်။
“သား…”
“ဗျာ…ဖေဖေ”
“ရော့…သားတို့အတွက် အခန်းသော့”
“ဖေဖေက သတို့နှစ်ယောက်အတွက် မင်္ဂလာဦးလက်ဆောင် အဖြစ်ပေးတာ”
ဖေဖေကတော့ သူတိုနှစ်ယောက်အတွက် အခန်းသော့ပေးပြီးတာနဲ့ ထွက်သွားသညိ။ ဖေဖေပေးသော အခန်းသော့လေးကို ကိုင်ကာ ပူပူနွေးနွေး ဇနီးလေးဖြိုးနှင့်အတူ မိမိတို့နှစ်ယောက် အိပ်မည့်အခန်းကို အပြေးလေး သွားကြည့်မိတော့သည်။ လုံးဝကို မထင်မှတ်ထားရလောက်အောင် ဖေဖေ အခန်းကိုပြင်ပေး ထားတာပါလား။ ကုတင်နဲ့မွေ့ယာကလည်း နိုင်ငံခြားဖြစ်တွေ။
မှန်တင်ခုံကအစ နိုင်ငံခြားဖြစ်တွေ။ မွေ့ယာကို သေသေခြာခြာ ကြည့် လိုက်တော့ စပလိန်မွေ့ယာဖြစ်နေသည်။ ဖြိုးကတော့ မှန်တင်ကုန်မှာထိုင်ပြီး အလှပြင်ထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ဖြုတ်မလို့ လုပ်နေသည်။ ဝတ်ထားသောထိုင်မ သိမ်းအကျင်္ႌလေးကိုပါ လဲတော့မည်ထင်သည်။
“ဖြိူး”
“ပြောလေမောင်”
“လက်ဝက်လက်စားနဲ့ ထိုင်မသိမ်းအကျင်္ႌတွေကို မလဲသေးပါနဲ့အုန်း” “ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်ရဲ့”
“မောင့်ဇနီးလေးကို ဒီသတို့သမီဝတ်စုံလေးနဲ့ ချစ်ချင်လို့ပါ” “ဟာ…မောင်နော် ဘာတွေလျောက်ပြောနေတာလည်း”
“ရှက်စရာကြီး”
” လျောက်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး ဖြိုးရဲ့ နှစ်ယောက်ကောင်းဖု့ိပြောတာပါ” “မောင်နော်…သွား”
” မသွားပါဘူးဖြိုးရဲ့…ဖြိုးကို ချစ်ရအုန်းမယ်လေ ”
” ဟာကွာ ဒါပဲပြောပြောနေတော့တာပဲ ”
ဖြိုးဖြိူးရဲ့ သွယ်လျတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဖိုကျော်ပွေ့ချီးပြီး ကုတင်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ ဖြိုးဖြိုးရဲ့ ပါးလေးကို စပြီးနမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အောက်က ညီတော်မောင်ကလည်း တောင်လာလေသည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ….
” ဖိုးကျော်…ရေ…ဖိုးကျော် ”
သူ့နာမည်ကို အိမ်အပြင်ဘက်မှလှမ်းခေါ်သံကြားလိုက်ရသည်။ အခုမှအစပျိုးကာရှိသေး အပြင်ဘက်က ခေါ်သံကြောင့် ဖိုးကျော် ဖီးပျက်သွားသည်။
” ဟေး…ဘာလဲကွာ ”
” ခဏလေးနော် ဖြိုး မောင့်သူငယ်ချင်းတွေကို ထွက်တွေ့ လိုက်အုန်းမယ် ”
” မင်းရဲ့ Bachelor Night မှာ ငါတု့ိကို လိုက်ပြီး ပြုစုဦးမှပေါ့ကွ ”
ငဟိန်းက စပြီးပြောလိုက်သည်။
” မင်းငါတို့ကိုလိုက်မတိုက်ရင် ငါတို့နှစ်ယောက်စလုံး မပြန်ပဲဒီမှာ အိပ်လိုက်မှနော် ”
ငဝင်းက ထပ်ပြီး ချွန်ပေးလိုက်သည်။
” ဟာမင်းတို့ကလဲကွာ…ဒီလိုလုပ်လု့ိဘယ်ဖြစ်ပါ့မလည်း ”
” မနက်ဖြန်မှ ငါလိုက်တိုက်မယ်လေနော်”
” ငါတို့ကဒီနေ့သောက်ချင်တာ မင်းလိုက်တိုက်မလား မတိုက်ဘူးလား ”
” ငါတို့တော်တော်တင်းလာပြီနော် ”
ငဟိန်းနှင့် ငဝင်းတို့ စိတ်ဆိုးမှာကို ဖိုးကျော်မလိုချင်ပါ။ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့လည်း လိုက်တိုက်ဖု့ိ ဆုံဖြတ်လိုက်သည်။
” ဒါဆိုလည်း ခဏစောင့်အုန်းကွာ”
” ဖြိုးကို အကြိုးအကြောင်းသွားပြောလိုက်အုနားမယ် ”
” ဟေး…ဒါမှ ငါ့တို့သူငယ်ချင်းကွ ”
ငဟိန်းနှင့် ငဝင်းပြိုင်တူပြောလိုက်ကြသည်။
” ဖြိုး…ဟိုလေ… ”
” ဘာပြောမလို့လဲ မောင် ပြောလေ ”
” မောင့်သူငယ်ချင်းတွေက ဇွတ်လိုက်တိုက်ခိုင်းနေလို့ အဲဒါ ”
” ဪ…မောင်ရယ်…ဒါများ လိုက်တိုက်လိုက်ပေါ့ ”
” တစ်ခုတော့ ရှိတယ်နော် မောင်သာအများကြီး မသောက်ခဲ့နဲ့ ” ” အင်းပါ ဖြိုးရဲ့ ”
“ဒါတွေကြောင့် ဖြိုးကို မောင်ချစ်နေရတာ”
“အဝတ်စားတွေ မလဲပစ်နဲ့နော်”
“အင်းပါ”
သူ့ရဲ့အသစ်စက်စက်ဇနီးလေးကို နဖူးလေးနမ်းပြီးဖိုးကျော် သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဘီယာဆိုင်ကို လိုက်သွားတော့သည်။
“ဒင်ဒေါင်…ဒင်ဒေါင်….”
နာရီသံကြားလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ၁ဝ နာရီထိုးသွားပြီ။ မောင့်သူငယ်ချင်းတွေ မောင့်ကို အရက်တွေများ မူးအောင်တိုက်နေတာလား။ မောင်ကလည်း ပြန်မလာသေးဘူး။ ဗိုက်တွေကလည်း ဆာနေပြီ။ ဒီအချိန်ထိ ထိုင်မ သိမ်း အကျင်္ႌကြီးနဲ့ဆိုတော့ အပြင်ထွက်စားဖို့ကလည်း မသင့်ပေ။ မောင့်အဖေတွေ့သွားရင် သူမကို ရူးသွားပြီ ထင်ရင် အခက်ပါ။ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိပါ။
” ဝှီး ”
” ဖုတ် ”
” အမလေး…”
အိမ်မြှောင်တစ်ကောင် သူမ၏ အပေါ်သို့ကျလာသဖြင့် သူမ လန့်ပြီးအော်ပြီနောက်မေ့သွားသည်။
” ဟေ့…ဘာဖြစ်နေကြတာလည်း ”
ဦးဘထူး လှမ်းပြီအော်မေးလိုက်သည်။ စူးစူးဝါးဝါးအော်သံကြောင့် လင်မယားနှစ်ယောက်ရကာစရှိသေးတယ် ရန်ဖြစ်နေတာလားဆိုပြီး စိတ်ပူသွားသည်။ သတင်းစာဖတ်နေသည့် အရှိန်လေးတောင် ပျက်သွားသည်။
ဘာသံမှထပ်မကြားတော့ ပိုပြီးစိတ်ပူသွားကာ သားဖြစ်သူတို့အခန်းရှေ့ရပ်ကာ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ချွေးမဖြစ်သူ ဖြိူးဖြိုးက ကြမ်းပြင်တွင် လဲကျနေသည်။ သားဖြစ်သူကို ရှာတော့ အခန်းထဲမရှိ။ ဒီကောင် ဘယ်များ ထွက်သွားပါလိမ့်။ အင်း…မဖြစ်ချေသေးပါဘူးဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ ချွေးမဖြစ်သူ ဘယ်လိုကနေ သတိလစ် သွားလည်းမသိ။ ဦးဘထူး သတိပြန်လည်အောင ်လုပ်နေရသည်။
” သမီး…သမီး… ”
ဖြိုးဖြိုးရဲ့ ပခုန်းလေးကိုကိုင်လှုပ်ပြီး ဦးဘထူးခေါ်နေသည်။ ” အား…ကျွတ်… ”
” သမီး သတိရလာပြီလား ”
” ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး သတိလစ်နေတာလည်းကွယ် ”
” ဟို…သမီးအပေါ်ကို အိမ်မြှောင်ပြုတ်ကျလို့ ”
ဦးဘထူးအခုမှ သူ့ချွေးမလေးကို သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်မိသည်။ သတို့သမီး ထိုင်မသိမ်း အကျင်္ႌကို အခုအချိန်ထိ မလဲရသေးတာကို သတိထားမိလိုက်သည်။ စီးထားသော ပုံတော်ကတ္တီပါ ဖိနပ်ကလေးကအစ ရှိနေ သည်။ ဒီတော့ ဦးဘထူး မနေနိုင်တော့ပဲ မေးလိုက်သည်။
” သမီ…အခုချိန်ထိ ဘာတစ်ခုမှမလဲရသေးတာလည်း ”
” ဟို…မောင်က သူပြန်လာတဲ့ထိ ဒီပုံစံအတိုင်းလေးထားဆိုလု့ိပါ ”
” သူပြန်လာတဲ့အထိဆိုတော့ အဲဒီကောင်က ဘယ်သွားနေလို့လည်း ”
” သူ့သူငယ်ချင်းတွေ အိမ်ကိုလာပြီး ခေါ်လို့ ဘီယာဆိုင် လိုက်သွားတာပါ ဖေဖေ ”
” အေးကောင်းကွာ ပြန်လာမှတွေ့ဦးမယ် ဒီကောင်တော့လား ”
” သမီး မသက်သာသေးဘူးလား ”
ခေါင်းကို လက်ချောင်းလေးတွေနှင့် ဖိနှိပ်နေရှာသော ချွေမလေးရဲ့ ပုခုန်းလေးကို ထိန်းကိုင်ထားရင်းက ဦးဘထူး မေးလိုက်သည်။
” ဟုတ်…ကဲ့ရှင့်… ”
” ကဲထထ ဒီကြမ်းပြင်ပေါ်အကြာကြီး ထိုင်လို့မကောင်းဘူး သမီး ”
” ကြွေပြားတွေ ခင်းထားတာဆိုတော့ အေးတယ်… တော်ကြာ ဖျားနေအုန်းမယ် ” ” ကုတင်ပေါ်မှာ ခဏလှဲနေ… ”
” ဒုတ်… ”
” ဘုန်း… ”
ချွေးမလေးရဲ့ လက်မောင်းလေးကို ဦးဘထူးကိုင်ပြီး လိုက်အပို့မှာ ကုတင်နားတွင် တစ်ယောက်ခြေ တစ် ယောက် ခလုပ်တိုက်မိသလိုဖြစ်ပြီး ဟန်ချက်ပျက်ကာ အသစ်စက်စက် စပရိန်မွေ့ယာကြီးပေါ်သို့ နှစ်ယောက်သား လဲကျသွားသည်။ အသက်ငါးဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ်ရှိ ဦးဘထူး၏ ကျန်းမာတောင့်တင်းသော ကိုယ်လုံးကြီးအောက်မှာ တော့ အသက်၁၉နှစ်အရွယ်ပင်ဖြစ်သော်လည်း ဖွံ့ထွားလှသော ဖြိုးဖြိုးတစ်ယောက် ပိလို့နေသည်။
” လှလိုက်တာ…သမီးလေးရယ် ”
မိန်းမဖြစ်သူ ဆုံးပါးသွားကတည်းက တစ်ကိုယ်ရေနေလာတဲ့ ဦးဘထူးတစ်ယောက် အထိအတွေ့တွေကို မရှောင်နိုင်တော့ပေ။ သားဖြစ်သူ အခုမှမင်္ဂလာဆောင်ထားသော မိန်းကလေးပါလား ဆိုတာလည်း သတိမရတော့။ သတို့သမီး ထိုင်မသိမ်း အကျင်္ႌလေးနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေရှာသော ဖြိုးဖြိုးရဲ့ နုနယ်ပျိုမြစ်တဲ့ အလှတရားတွေပဲ မြင်နေရသောကြောင့် ဦးဘထူးရဲ့ အသိစိတ်တွေ ဖုန်းလွှမ်းသွားသည်။
ချွေမဖြစ်သူရဲ့ မျက်နှာလေးကလည်း မိမိ၏ မျက်နှာနှင့် မျက်နှာခြင်းဆိုင်ဆိုတော့ ချွေးမဖြစ်သူရဲ့ စိုပြည်ပြီး ရှင်းသန့်နေတဲ့ မျက်နှာလေးရဲ့ အလှတရားများကလည်း ဦးဘထူးကို ပိုပြီးရင်ခုန်စေသည်။ ဦးဘထူးတစ်ယောက် ပါးစပ်ကနေ နှစ်ကိုယ်ကြားရေရွတ်ပြီး ချွေမဖြစ်သူရဲ့ ပန်းရောင်ဆိုးထားထားသော ကော့ညွတ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို အငမ်းမရ စုပ်ယူနမ်းလိုက်မိတော့သည်။
” ပြွတ်…ပြွတ်… ”
” အွန့်…အွန့်… ”
ဖြိုးဖြိုးခဗျာ ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားတာကြောင့် ရှောင်တိမ်းလို့မရတော့ပဲ ဦးဘထူးရဲ့ ငတ်မွတ်တဲ့ အနမ်း တွေအောက်မှာ အသံလေး တအွန့်…အွန့်…မည်ရင်း ခံလိုက်ရရှာသည်။ တွန်းထုတ်ဖို့ ကြိုးစားတော့လည်း ဦးဘထူး ရဲ့ သန်စွမ်းတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ဘေးလဲကျအောင် မတွန်းထုတ်နိုင်တော့ပေ။ သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း တဖြည်းဖြည်း မာပြီးကြီးလာသည့် မောင့်ဖေဖေရဲ့ အတန်ကြီးကလည်း သူမရဲ့ ထိုင်မသိမ်း လုံချည်အောက်က အဖုတ်လေးကို ဖိထားသည်။
နောက်ပြီးတော့ မောင့်ဖေဖေရဲ့ လက်တွေကလည်း အငြိမ်မနေတော့ပဲ သူမရဲ့ လဖက်ရည်ကြမ်းပန်းကန် သာသာရှိသော သူမရဲ့ နု့ိအုံလေးကို ထိုင်မသိမ်းအကျင်္ႌပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်၊ ပွတ်သပ်လိုက်၊ နယ်လိုက်လုပ်နေ သည်။ မောင် တစ်ခါမှ မထိမကိုင်ခဲ့တဲ့ နေရာတွေကို မောင့်ဖေဖေက အငမ်းမရ ကိုင်တွယ်နေတော့ စိတ်ထဲမှာလည်း ဝမ်းနည်းတာလိုလို သာယာမိတာ လိုလိုဖြစ်နေရပြီ။
မောင့်စောင့်ထိန်းသမျှကို မောင့်ဖေဖေက တစ်ရက်တည်း တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖျက်စီးပစ်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်။ တည်ကြည်ခန့်ညားလှတဲ့ မောင့်ဖေဖေက သူ့သားအခုမှယူထားတဲ့ သတို့သမီးလေးဆိုတာ လားဆိုတာတောင် သတိမရနိုင်လောက်အောင် အသိစိတ် ကင်းမဲ့သလိုဖြစ်နေသည်။ မျက်လုံးတွေကလည်း ရဲနေပြီး နှုတ်းခမ်းမွှေးတွေ လည်း ထောင်နေသည်။ သူ့သားပြန်မလာခင် ကိစ္စတွေပြီးပြတ်ဖို့အတွက် ချွေးမပူပူနွေးနွေးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံစုပ်နေရာကရပ်လိုက်ပြီး ချွေမလေးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲပြီး အလယ်မှာ နေရာယူလိုက်သည်။
” တော်ပါတော့ ဖေဖေရယ်…မလုပ်ပါနဲ့တော့… ”
” သမီးကို သနားပါအုန်း…. ”
” အင့်…ရွှတ်…. ”
ဖြိုးဖြိုး အခုမှတောင်းပန်ပြီး ငိုရှိုက်နိုင်တော့သည်။ သူမအဖုတ်လေးကိုလည်း လုံချည်ပေါ်ကနေ အုပ်ပြီးကာ ထားသည်။
” ဖေဖေ့စိတ်တွေထိန်းလို့ မရတော့ဘူးသမီးရယ် ”
” ဖေဖေ ကိုခွင့်လွှတ်ပါတော့ကွယ် ”
ဖိုးကျော် လူမှန်းမသိခင်ကတည်းက ကင်းကွာခဲ့တဲ့ အရာဆိုတော့လည်း ဦးဘထူး လက်မလွှတ်ချင်တော့။ ချွေးမလေးရဲ့ ပေါင်ကိုလည်းဖြဲထားပြီး လိုးဖို့နေရာယူထားပြီးပြီ။ လိုးတော့မည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်ကာ ပန်းရောင်ထိုင် မသိမ်းလုံချည်လေးကို လှန်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝတ်ထားတဲ့အတွင်းခံ အဖြူရောင်ဘာင်းဘီလေးကို ရိူးရိုး တန်းတန်း မချွတ်တော့ပဲ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို မြင်တွေ့ချင်ဇောကြောင့် ဖြဲပစ်လိုက်သည်။
” ဗြိ… ”
ဖြိုးဖြိုးမှာ အတွင်းခံလေး ပြဲသွားသံနှင့်အတူ အဖုတ်လေးက အေးကနဲဖြစ်သွားသည်။ အရမ်းလည်းရှက်သွား သည။်မျကစ်ကိစိုပုံတြိ်ပီပေါ်သွားသောဖတုဖ်တု်လေးကိုလက်ဖြင့်မမမှီကန်းလမှ်းပတိလ်ကိုသ်ည။်တစမိ်းယောက်ျား တစ်ယောက်ရှေ့မှာ ပထမဦးဆုံး ဖုတ်ဖုတ်လေးပေါ်သွားတာဆိုတော့ တော်တော်တော်အရှက်သည်းမိသွားသည်။
” ဖွေးသန့်ပြီး ဖောင်းနေတာပါလား သမီးရယ် ”
ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ချွေးမလေးရဲ့ ပစ္စည်းလေးကိုကြညိ့ရင်း ဦးဘထူး တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးမှာ အမွေးနုလေးသာ ရေးတေးတေး ပေါက်နေသည်က အူယားစရာ။
” ပြွတ်… ”
” အို… ”
” အား…အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့… ”
” သမီးတော့ ငရဲကြီးတော့မှာပဲ… ”
” ပလက်..ပလက်… ”
ချွေးမလေးဖြိုးဖြိုးရဲ့ ဖင်သားတွေကို လက်နဲ့လျိုပြီး ပင့်ကိုင်လိုက်ကာ ကြွတက်လာတဲ့ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို ဦးဘထူး လျာပြားကြီးနှင့် လျက်ပစ်လိုက်သည်။ လျာဖျားနဲ့လည်း အစိလေးပတ်ပတ်လည်ကို မွှေပေးလိုက်သည်။
” ပြွတ်… ”
” ဖတ်… ”
ဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုကိုလည်း ဦးဘထူးသူ၏ နှုတ်ခမ်းနှင့် ညှပ်ဆွဲပြီး လွှတ်ထည့်လိုက်သည်။
” အား…”
“ဟင့်…”
“အို….မရတော့ဘူး….” “ဆက်မလုပ်ပါနဲ့တော့ ဖေဖေရယ်” “ပလက်…ပလက်”
ဖိုးသား
ဦးဘထူးမှာ ချွေးမလေးရဲ့ ဖင်သားနှစ်ခုကို ကိုင်ပြီးလျက်နေသဖြင့် သူ့ချွေမလေး ပြီတော့မယ်ဆိုတာကို အိစက်နေသော ဖင်းသားလေးများက သူ့လက်ထဲမှာ တင်းလာလိုက် ပြန်အိသွားလိုက် ဖြစ်နေသောကြောင့် ကြိုသိ သည်။ ထု့ိကြောင့် အသက်ရှုကြပ်မတတ် နှာခေါင်ပါ ဖုတ်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထဲ နစ်ဝင်အောင် ဖိလိုက်ပြီး ဖုတ်ဖုတ် လေးရဲ့ အတွင်းသားများကို တရစပ်လျက်ပစ်လိုက်သည်။
” ပလက်…ပလက်…. ” ” ဟင့်… ”
” အား… ”
” ပလက်…ပလက်… ” ” ဗွက်… ”
ဖြိုးဖြိုးမှာ ဦးဘထူး၏ အပြုစုအောက်တွင် တင်းနေသောဖင်သားလေးများ ပြေလျော့ကာ အရည်လေးများ ထွက်ကျကုန်သည်အထိ ကာမ၏အရသာကို သိရှိသွားသည်။ စောက်ဖုတ်လေး တစ်ခုလုံးလည်း သတွေးများနှင့် စောက်ရည်လေးများပါ ပေကျံလျက်သည်။
*****
သတို့သမီး ထိုင်မသိမ်း အကျႌပန်းရောင်လေးနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေပြီး ပြီးသွားလို့ ပျော့ခွေသွားတဲ့ ချွေးမလေး ကို ဦးဘထူး တပ်မက်စွာကြည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာမှားလည်းရှက်သွားလေးများနီရဲနေသဖြင့် သူမ၏အလှကို ထထပ်ဆင့်လှနေအောင်ချယ်သထားလို ဖြစ်နေသည်။
ဦးဘထူး ပုဆိုးလှန်လိုက်ပြီး လီးကိုထုတ်ကာ စောက်ရည်လေးများ ရွှဲနေသော ချွေမလေးရဲ့ စိနေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းလေးရဲ့ ကြားထဲကို လီးကိုလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြဲလန်နေသော ဒစ်ပြဲကြီးကို စိနေတဲ့အဖုတ်လေးထဲကို ခါးလေးကော့ပြီး ထိုးထည့်လိုက်သည်။
” ဗြစ်… ”
” ဗြိ… ”
” အား…အမလေး… ”
” သေပါပြီ…နာလိုက်တာ… ”
” ထပ်မလုပ်ပါနဲ့တော့ ဖေဖေရယ်… ” ” အရမ်းနာလု့ိပါ…စပ်လဲစပ်တယ်…. ”
ချွေမလေးဖြိုးဖြိုး လူးလွန့်သွားကာ ညည်းသံပါထွက်လာသည်။ မိမိလီးကြောင့် ဖုတ်ဖုတ်လေးကွဲသွားမှန်း ဦးဘထူးသိသည်။ သားဖြစ်သူ ဖိုးကျော်၏ လီးကတော်တော်သေးတာပဲလို့တွေးမိသည်။ သူလုပ်လိုက်မှ ချွေးမလေးရဲ့
ဖုတ်ဖုတ်က ကွဲသွားသဖြင့် အရသာတွေ့ သွားသည်။
ခါးအားကိုသုံးကာ ဖြေးဖြေးလေးခြင်း ညှောင့်သွင်းသည်။ ညှောင့်ရင်းနှင့်ပင် တစ်စုံတစ်ခုသော အတားအဆီက ဦးဘထူးရဲ့ လီးတစ်ဝက်ကျော်လောက်အဝင်မှာ ဒစ်ထိပ်ကို လာထိမိသည်။ ဦးဘထူး အံ့ဩသွားသည်။ ချွေးမလေးရဲ့ အပျိုးအမှေးပါးလေးမှန်း ဒက်ခနဲသိလိုက်သလို လီးကြီကလည်း ထိုအပျိုအမှေးလေးကို ထိုးဖောက်ရန်အတွက် တအားမာထောင်လာသည်။
ပန်းရောင်အိပ်ယာခင်းလေးမှာ အပျိုအမှေးလေးပေါက်သွားရင် သွေးစတွေပေသွားနိုင်သည်ကိုတွေးမိသဖြင့် ခုနက ဆုတ်ဖြဲထားသော အဖြူရောင် အတွင်းခံလေးကို ချွေးမလေး၏ ဖင်အောက်၌ ဖြန့်ခင်းလိုက်သည်။
“ဒုတ်…”
ဖောက်….”
“အား… သေပါပြီ ဖေဖေရယ်”
“ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်…ချွေးမလေးရယ်”
ဖြိုးဖြိုးရဲ့ အပျိုအမှေးပါးလေးမှာ ဦးဘထူး၏ ဆောင့်ထည့်လိုက်သော အရှိန်ကြောင့် ပေါက်ပြဲသွားသည်။ ဦးဘထူး ဖြန့်ခင်းထားသော အဖြူရောင်အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးမှာလည်း ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲမှ ထွက်လာသောသွေးများနှင့် စွန်းပေသွားသည်။
“ဗြစ်…”
“ဒုတ်…”
“ဗြစ်…”
“ဒုတ်…”
“အား…နာလိုက်တာ ဖေဖေရယ်…”
“ဖြေးဖြေးလုပ်ပါတော့…”
“အမလေး…”
“ကျွတ်…ကျွတ်…”
ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော လီးကြီးက သူမရဲ့ သားအိမ်ကို လာထိတိုင်း သူမမှာ အောင့်အောင့်တတ်သွားသည်။ သူမ၏ ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲသို့ မဆန်မပြဲဝင်လိုက် ထွက်လိုက်လုပ်နေသောလီးကြီးက ကြီးလှသဖြင့် ဖုတ်ဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး ကြိမ်းစပ်နေသည်။ ဒီအခြေအနေထိရောက်မှတော့ သူမလည်း မောင့်ဖေဖေရဲ့ အလိုးကို ဆက်ပြီးခံရုံပဲ ရှိတော့သည်။
ဦးဘထူးမှာလည်း အပျိုစစ်စစ်လေးကို လိုးနေရသဖြင့် ဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့ ကျဉ်းကြပ်တဲ့ အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီးခံစားနေရသည်။
“သမီးရယ်….အား….သမီလေးရယ်…”
“ဖေဖေ…အား….ဖေဖေရယ်….”
“ဗြစ်…”
“ဒုတ်…”
“ပြွတ်…”
“ဗြွက်”
တယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ခေါ်ကြရင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ ပြိုင်တူတက်လှမ်းလိုက်ကြသည်။
ပန်းဦးချွေသောမောင့်ဖေဖေ Credit to ဖိုးသား (အပိုင်း ၂) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅️
