ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၄) | အပြာစာအုပ် | အောစာအုပ်

ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၁) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၂) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၃) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

အခန်း (၃၁)
ယမင်း၏ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် စုတ်ချက်ကြောင့် ကိုကို့လီးမှာ တောင်သထက် တောင်ကာ အကြောကြီးများပင် တင်းလာတော့သည်။ တောင်သည်မှာ လီးက ယမင်းပါးစပ်ထဲ တဝက်မျှပင် ဝင်နိုင်တော့သည်။ အားရပါးရ လေးငါးဆယ်ချက် မနားတမ်းစုတ်ပြီး ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ကာ လက်ဖြင့် ဂွင်းဆက်ထုပေးရင်း
“နင့်အစ်ကိုလီးကတော့ တကယ်ကြီးတယ်ဟ၊ ငါရှုံးပြီ၊ နင်ကိုင်ကြည့်မလား”
“ဟာ နင်ကလဲ မကိုင်ပါဘူး၊ ငါ့အစ်ကိုပါဆိုမှ”
“နင်တို့က အဲဒါခက်တာ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လိမ်နေတဲ့သူတွေ၊ မောင်နှမအရင်းမှ မဟုတ်တဲ့ဟာ၊ ကိုင်တော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ လာ ကိုင်ကြည့်၊ နင်က တစ်ခါမှ လီးကိုင်ဘူးတာလဲ မဟုတ်ပဲ မူမနေနဲ့၊ ကိုင်ကြည့်၊ကိုင်လို့ ကောင်းတယ်ဟ”
ယမင်းမှာ လက်တစ်ဖက်က ဂွင်းထုပေးရင်း လက်တစ်ဖက်က တွန့်ဆုတ် တွန့်ဆုတ် ဖြစ်နေသည့် ချိုမာ့လက်ကို ဆွဲကာ လီးကို ပေးကိုင်လိုက်သည်။ ချိုမာမှာ သူ့အစ်ကိုကို လှမ်းကြည့်လိုက် လီးကို ကြည့်လိုက်နှင့် မသိမသာ ရုန်းရင်း လီးကို ကိုင်မိသွားသည်။ ကိုင်မိသည်နှင့် အထိအတွေ့ကြောင့် လက်မလွှတ်ချင်ပဲ ကိုင်နေရာမှ မသိမသာ ဂွင်းထုကစားရင်း အရှိန်ရကာ ယမင်းလုပ်သလို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဂွင်းထုပေးမိသည်။ အရှိန်ရလာသည့် ချိုမာ့ကို ကြည့်ကာ ယမင်းလည်း သူ့အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့သည်။ ကိုကိုလည်း မျက်စိဖွင့်လာပြီး သူ့ညီမ ချိုမာ သူ့လီးကို ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးနေသည်ကို တွေ့သော်လည်း ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ ဖီးလ်တက်နေသည်မို့ ဆက်မှိန်းနေလေသည်။ ယမင်းမှာ အင်္ကျီသာမက ဘရာကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဂွင်းထုပေးနေသည့် ချိုမာ့ လက်ထဲမှ လီးကို ငုံ့စုတ်ပြန်သည်။ စုတ်ရင်း ချိုမာ့ကို
“နင့် အစ်ကိုလီးက သန့်နေတာပဲ၊ မနေနိုင်ဘူးဟ၊ နင့်လဲ စုတ်ကြည့်လေ၊ စုတ်လို့ကောင်းတယ်ဟ၊ နင်ကြိုက်သွားမယ်” ဟု ပြောရင်း လီးကို တပြွတ်ပြွတ် အသံထွက်အောင်ပင် စုတ်နေတော့သည်။ လီးချောင်းကိုလည်း လျှာနှင့် ယက်ကာ ချိုမာ့ကို မချိုမချဉ် ပြုံးကြည့်ရင်း အမျိုးမျိုး စုတ်ပြ၊ ယက်ပြတော့သည်၊ အမျိုးမျိုး စုတ်ပြ ယက်ပြပြီးမှ လီးကို ကိုင်ကာ ချိုမာ့ဘက် ထိုးပေးလိုက်သည်။ ချိုမာမှာ သူဂွင်းတိုက်ပေးသည်ကို သူ့အစ်ကို တွေ့သွားပြီး ဘာမှမပြောတာမို့ အတင့်ရဲလာကာ ခုလို ယမင်းက စုတ်ကြည့် ခိုင်းသည်နှင့် ချိုမာလည်း မနေနိုင်တော့ပဲ အလိုလို လီးကို ငုံ့စုတ်လိုက်တော့သည်။ ချိုမာစုတ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း ယမင်းလည်း ဂွေးဥကို အတင်းဝင်စုတ်တော့သည်။ ဒီတော့မှ ကိုကိုလည်း မှိန်းနေရာမှ မနေနိုင်တော့ဘဲ တအင်းအင်း အသံထွက်ကာ ခေါင်းထောင်ပြီး သူ့လီးကို ကုန်းစုတ်နေသည့် ချိုမာ့ဖင်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဖင်ကို ဆုတ်လိုက် ကိုင်လိုက် လုပ်နေရာမှ ကိုကို့ လက်က ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကို လာနှိုက်သည်။ ချိုမာက အိမ်နေရင်း ဂါဝန်ဝတ်ထားသည်မို့ လက်က ဂါဝန်အောက်မှ ဝင်လာပြီး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပေါ်မှ စောက်ဖုတ်ကို လာပွတ်နေသည်၊
“ငါ မနေနိုင်တော့ဘူးဟာ၊ မရတော့ဘူး”
ယမင်းက ပြောပြောဆိုဆို ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့စကဒ်နှင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို သူ့ဖာသူ ဆွဲချွတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လဲနေသည့် ကိုကို့ပေါ် တက်ခွကာ လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ သွင်းကာ လိုးတော့သည်။ ယမင်းမှာ အတွေ့အကြုံ အတော်ရှိသည်မို့ ကောင်းကောင်းလိုးတတ်ကာ အပေါ်မှ စည်းချက်မှန်မှန် လိုးနေတော့သည်။ ချိုမာမှာ လိုးသည်ကို ဗီဒီယိုထဲတွင်သာ မြင်ဖူးသည်မို့ အခုလို သူ့မျက်စိရှေ့မှာ သူ့အစ်ကိုလီးက သူ့သူငယ်ချင်း စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်နှင့် လိုးနေသည်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ပါလာကာ သူ့အဝတ်အစား အကုန်ဆွဲချွတ်ပြီး သူ့သူငယ်ချင်းနည်းတူ သူကြည့်ဘူးသည့် ဗီဒီယိုများအတိုင်း သူ့အစ်ကို မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်ခိုင်းတော့သည်။ ထန်နေသည့် စိတ်က မောင်နှဆိုသည့် အသိကို ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိတော့၊ ကိုကိုကလည်း သူ့မျက်နှာပေါ် တက်ခွလာသည့် ချိုမာ ပေါင်နှစ်ဘက်ကို လှမ်းထိမ်းပြီး စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ လျှာထိုးကာ အားရပါးရပင် ယက်တော့သည်။ ချိုမာမှာ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးသည့် အထိအတွေ့ကြောင့် ညည်းသံ တအင်းအင်းနှင့် ထွက်နေသလို ယမင်းမှာလည်း ကြီးမားသည့် ကိုကို့လီးကြောင့် တအင်းအင်းနှင့် အော်ရင်း အရသာတွေ့နေတော့သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ညည်းသံကိုယ်စီနှင့် ကာမအရသာ ခံစားနေရင်း
“အား အား မရတော့ဘူး၊ ပြီးပြီ ပြီးပြီ အား”
ယမင်းဆီမှ အသံထွက်လာသလို
“အား အား ငါလဲ ပြီးပြီ ပြီးပြီ၊ အား အား”
အဆုံးသတ် ပြီးဆုံးခြင်း အရသာကို ခံစားရင်း နှစ်ယောက်သား ငြိမ်ကျသွားသလို၊ ချိုမာလည်း ကိုကို့မျက်နှာပေါ် ခွထားရာမှ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက် ခြေပြစ်လက်ပြစ် လဲလိုက်သည်။ ယမင်းလည်း ခွထားရာမှ ကုန်းထကာ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှ ပလွတ်ကနဲ ကျွတ်သွားသည့် လီးကိုကြည့်ရင်း
“ကိုကို နင်မပြီးသေးဘူးလား”
“ဟင်အင်း မပြီးသေးဘူး၊ ငါလိုးချင်သေးတယ်”
“ဒါဆို ချိုမာ့ကို တစ်လှည့်လိုးဟာ၊ ချိုမာ နင်တစ်ခါမှ အလိုးမခံဘူးသေးဘူးမို့လား၊ ခံမလား”
ချိုမာမှာ ပြီးထားသော်လည်း အလိုးမခံရသေးတာမို့ အာသာမပြည့်၊ ထို့ကြောင့် ယမင်းအမေးကို ချက်ခြင်းပင်
“အင်း ခံမယ်”
“ကိုကို နင်ချိုမာ့ကို လိုးဟာ၊ ငါမခံနိုင်တော့ဘူး၊ နင့်လီးက ကြီးတော့ ကျိမ်းနေပြီ”
ကိုကိုကလည်း ထန်နေပြီး မပြီးသေးတာမို့ ဘာမှ မစဉ်းစားမိတော့၊ ကုန်းထကာ ပက်လက်လဲနေသည့် ချိုမာ့ ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့လီးကို ချိုမာ့စောက်ဖုတ်နှင့် တေ့လိုက်သည်။
“ဖြေးဖြေးသွင်းနော် ကိုကို၊ ချိုမာက အတွေ့အကြုံ မရှိသေးဘူး”
ဆန္ဒပြည့်ထားသည့် ယမင်းက သတိပေးသလို ပြောရင်း ချိုမာ စိတ်ထအောင် စောက်စေ့ကို လက်နှင့် အသာပွတ်ပေးနေသည်။ ကိုကိုကလည်း သူ့လီးကို ချိုမာ့စောက်ဖုတ်နှင့် တေ့ကာ ဒစ်မြုတ်အောင် အသာသွင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် အဖျားပိုင်း ထုတ်ချည်သွင်းချည်ဖြင့် အစပျိုးသလို စလိုးနေပြီး ယမင်းကလည်း စောက်စိကို ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ချေကစားပေးသည်။ အထိအတွေ့ကြောင့် ချိုမာမှာ တအားအားနှင့် အော်နေသော်လည်း အသံက နာလို့အော်သည့် အသံမဟုတ်ဘဲ ဖီးလ်အတက်လွန်ပြီး အော်သည့် အသံဖြစ်သည်မို့ ကိုကိုကလည်း လိုးရင်း လီးကို တဖြေးဖြေး သွင်းလာသည်။ ချိုမာ စောက်ဖုတ်ကလည်း အပျိုစစ်စောက်ဖုတ်မို့ တင်းကျပ်ကာ လိုးလို့ကောင်းလှသည်။ စောစောကတည်းက ဖီးလ်တက်နေသည့် ကိုကိုမှာ ချိုမာ စောက်ဖုတ်ကို လိုးရင်း ကြာကြာတောင့်မခံနိုင်တော့၊ ကောင်းလွန်းသည့် အရသာကြောင့် ပြီးချင်လာသည်မို့ လီးကို အဆုံးထိ အပြီးသတ် ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။ ချိုမာလည်း လီးတဆုံးဝင်သည်နှင့် တအားအားနှင့် နာကျင်သလို အော်သော်လည်း ကိုကိုမှာ ပြီးခါနီးပြီမို့ မရပ်နိုင်ပဲ လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဆောင့်လိုက်သည်နှင့် မထိမ်းနိုင်တော့ပဲ ကမန်းကတမ်း ဆွဲထုတ်ပြီး ချိုမာ့ဗိုက်ပေါ် သုတ်ရည် ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ ပန်းထွက်လာသည့် သုတ်ရည်က ဗိုက်ပေါ်တင်သာမက နို့ထိအောင် စင်သွားသည်မို့ ယမင်းက သုတ်ရည်များကို ကြည့်ကာ “အိုး အိုး အများကြီးပဲ” ဟု ဆိုကာ သုတ်ရည်များကို လက်နှင့် လိုက်ပွတ်တော့သည်။ ချိုမာလည်း ကိုကိုလီးထုတ်လိုက်သည်နှင့် ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။ သုတ်ရည် ထွက်သွားသည်နှင့် ကိုကိုလဲ ထန်စိတ်ပျောက်ကာ အသိစိတ် ပြန်ဝင်လာပြီး ချက်ခြင်းပင်
“ဟာ ဟာ ဒုက္ခဘဲ မှားပြီ မှားပြီ ငါတို့မှားပြီ”
ကိုကို၏ မှားပြီ မှားပြီနဲ့ တတွတ်တွတ် အော်နေသံကြောင့် ချိုမာလည်း အိပ်ယာမှ လူးလဲ ကုန်းထကာ သူ့အဝတ်အစားပင် မယူတော့ပဲ အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်သွားသည်၊ အဝတ်အစား ပြန်ဝတ်နေသည့် ယမင်းက ကိုကို ငူငူကြီး ထိုင်ကာ မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ပြီး မှားပြီ မှားပြီနှင့် တတွတ်တွတ် ရွတ်နေသံကြောင့် စိတ်တိုသလို
“ကိုကို နင်ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ၊ စိတ်ပါလို့ ဖြစ်သွားတာ ဘယ်သူမှ မမှားဘူး၊ ပြီးတော့ နင်နဲ့ ချိုမာလဲ မောင်နှမ အရင်းတွေ မဟုတ်ဘူး၊ ခုဖြစ်ပြီးသွားတဲ့ ကိစ္စလဲ ဘာမှပြင်လို့မရတော့ဘူး၊ အိုကေ?၊ နင် မေ့လိုက်၊ ဒီကိစ္စ မေ့လိုက်တော့၊ မှားပြီ မှားပြီနဲ့ စွပ်အော်မနေနဲ့၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ပဲ သဘောထား၊ ငါတို့ ဒီအကြောင်း ဘာမှ ထပ်မပြောကြေး၊ ယောက်ကျားဖြစ်ပြီး ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ငါလဲ ပြန်တော့မယ်” ဟု စိတ်တိုတိုနှင့် သူခံယူချက်အတိုင်း ပြောရင်း ပြန်သွားသည်။ ကိုကိုသာ တစ်ယောက်တည်း ကုတင်ပေါ်တွင် ငူငူကြီး ထိုင်ကာ ချိုမာ့ကျန်ခဲ့သည့် အဝတ်အစားများကို ကြည့်ရင်း ချိုမာ့အပေါ် သူပြုမိသည့် သူ့အမှားအတွက် နောင်တရနေလေတော့သည်။
==================++++==============

အခန်း (၃၂)
“ကဲ သားနဲ့ သမီး စိတ်ကောက်နေကြတာလား၊ ရန်ဖြစ်ထားပြန်ပြီလား”
ခါတိုင်း ရီကာမောကာနှင့် ပြောဆိုငြင်းခုန်နေကျ နှစ်ယောက် ခုစကားမပြောပဲ နေသည်မှာ သုံးရက်လောက် ရှိနေပြီကို ရိပ်မိသည့် ချိုမာ့အမေက ပြောလိုက်သည်၊ ကို့ကို့ အဖေကလည်း သားကလဲ ကိုယ့်ညီမလေးကို စိတ်ဆိုးအောင် စရသလား ဟု လှမ်းမန့်သည်။ မိဘက ဝင်ပြောနေသော်လည်း ကိုကိုနှင့် ချိုမာမှာ တုန့်တုန့်မျှ မလှုတ်၊ ကိုကိုအဖေက အလုပ်သွားခါနီးမို့ စိတ်ရှည်ဟန် မတူ
“သား ခု မင်းညီမကို တောင်းပန်လိုက်၊ ဘယ်သူမှားမှား မှန်မှန် သားကအကြီး သား တောင်းပန်လိုက်”
သူ့အဖေ ခပ်ငေါက်ငေါက် အပြောကြောင့် ကိုကိုက ချိုမာ့ကို စွေစောင်းကြည့်သည်၊ ချိုမာကလည်း ကိုကို့ကို လှမ်းကြည့်တာနှင့် ဆုံသွားပြီး ကိုကို့ အကြည့်ကြောင့် ချိုမာက မျက်စောင်းထိုးကာ မျက်နှာကို ရွဲ့ပြတော့သည်။ ချိုမာ့ အမူအရာကြောင့် ကိုကိုလည်း ရုတ်တရက်
“ဒါက ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ဟွန့် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊ သူနဲ့လဲ စကားမပြောပဲ လာပြောနေတယ်”
“ဟဲ့ သမီး၊ ကိုယ့်အစ်ကိုကို ဒီလိုမပြောနဲ့လေ”
“မေမေက ဘာသိလို့လဲ ကိုကိုက သမီးကို စကားစ,မပြောတာ”
“ဟုတ်လားသား၊ သားက ဘာလို့ သမီးကို မပြောတာလဲ”
“မဟုတ်ဘူး ဖေဖေ၊ သူမပြောလို့ သားမပြောတာ”
“မလိမ်နဲ့ ကိုကို အရင်မပြောတာ”
“မဟုတ်ဘူး ညီမလေး မပြောတာ”
“ကဲ ကဲ ငြင်းမနေကြနဲ့၊ သားက ညီမလေးကို တောင်းပန်လိုက်”
“တောင်းပန်ဘို့ မလိုပါဘူး၊ မုန့်ဟင်းခါး ဝယ်ကျွေး”
မိဘများ၏ အတင်းတိုက်တွန်းမှု့ကြောင့် ချိုမာလဲ ပါးစပ်က ထွက်ရာပြောရင်း သူ့အခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။
“ကဲ ကဲ သား ကြားလား၊ သမီးက မုန့်ဟင်းခါး ဝယ်ကျွေးခိုင်းနေတာ၊ သား သွားဝယ်ပေးပြီး ညီမလေးကို ချော့လိုက်၊ ညနေ မေမေတို့ ပြန်လာရင် စိတ်ကောက်နေတာ မမြင်ချင်ဘူးနော်”
ကိုကို မုန့်ဟင်းခါးဝယ်ပြီး ပြန်လာတော့ ချိုမာက အိပ်ခန်းထဲတွင် အိပ်နေလေသည်။ သူ့အဖေနှင့် အမေမှာ အလုပ်ထွက်သွားပြီမို့ အိမ်တွင် ဘယ်သူမှ မရှိ၊ ဖြစ်စကတော့ ထူပူကာ သူမှားသွားပြီဟု ထင်ခဲ့သော်လည်း နောက်တစ်နေ့ သွေးအေးအေးနှင့် တကယ်တန်း စဉ်းစားကြည့်တော့ သူနှင့် ညီမလေးမှာ ဘာမှမတော်၊ ပြီးတော့ ညီမလေးကလည်း သူ့ကို ပြစ်ပြစ်ခါခါ စိတ်ဆိုးပုံမရ၊ ဟိုတစ်နေ့က ညီမလေးကပင် သူ့ကို စိတ်ပါလက်ပါနှင့် လုပ်ပေးခဲ့သည်ကို သူပြန်မြင်ယောင်လာသည်။ သူကလည်း ညီမလေးနှင့် ဖြစ်ခဲ့သည့် အဖြစ်ကို ပြန်စဉ်းစားမိတိုင်း ညီမလေးနှင့် ဟိုနေ့ကလို အတူနေချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်နေသည်။
သူ့ကုတင်ပေါ်တွင် ညီမလေး ကျန်ခဲ့သည့် အဝတ်အစားများကို ကြည့်ပြီး ညီမလေးနှင့် ဖြစ်ခဲ့သည်ကို သတိရနေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ကျန်ခဲ့သည့် ညီမလေး အဝတ်အစားများကို ခဏခဏ နမ်းမိသည်။ သို့သော် ဘယ်လိုစရမှန်း မသိသည့်အပြင် ညီမလေးကလည်း သူ့နှင့် အရင်လို စကားလာမပြောသဖြင့် ဘယ်လိုစရမှန်း မသိ ဖြစ်နေတုန်း မနက်က ဖေဖေနှင့် မေမေက ဆူသဖြင့် ညီမလေးနှင့် စကားပြောရန် အခွင့်ကောင်း ရသွားတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ဝယ်လာသည့် မုံ့ဟင်းခါးကို ထမင်းစား စားပွဲပေါ်တင်ထားခဲ့ပြီး ညီမလေး အခန်းကို ထွက်လာခဲ့သည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ ညီမလေးက ကုတင်ပေါ်တွင် တစောင်းအိပ်နေသည်။ သူဝင်လာတာ တွေ့တော့ ချိုမာက ဘာမှ မပြောဘဲ တစ်ချက်ကြည့်ကာ မျက်စောင်းထိုးသည်။ သူက ချိုမာဘေး ဝင်ထိုင်းရင်း
“ကိုကို့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ညီမလေးရာ၊ ကိုကို သေချာစဉ်းစားပြီးပြီ၊ ညီမလေးနဲ့ ကိုကိုက တကယ်တော့ မောင်နှမ အရင်းမှ မဟုတ်တာ ယမင်းပြောတာမှန်တယ် သိလား”
“ဟင်အင်း ဟင်အင်း လာမပြောနဲ့၊ ကိုကိုပဲ ပြောတာ မောင်နှမချင်း မလုပ်ကောင်းဘူးတဲ့၊ ချိုမာ အရမ်းရှက်တာပဲ”
ပြောပြောဆိုဆို ချိုမာက အိပ်ယာပေါ် မှောက်ကာ တရှုံ့ရှုံ့နှင့် ငိုတော့သည်။
“အာ ညီမလေးကလဲကွာ၊ အဲဒီတုန်းက ကိုကို လန့်ပြီး ပြောလိုက်တာပါ၊ တကယ်မောင်နှမမှ မဟုတ်တဲ့ဟာ၊ ကိုကို အဲလိုမပြောတော့ဘူး၊ ညီမလေးနဲ့ ကိုကို အမြဲတန်း အဲလိုနေမယ်နော် နော် တိတ် တိတ်”
ကိုကိုက ချိုမာကို ချော့မော့ပြောရင်း မှောက်အိပ်နေသည်ကို ချိုမာ့ဂုတ်သားကို နမ်းသည်၊ ချိုမာက ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်နေသည်မို့ ပက်လက်ဆွဲလှန်ကာ ပါးနှစ်ဘက်ကို နမ်းတော့သည်။ အနမ်းက တဖြေးဖြေးနှင့် နှုတ်ခမ်းဆီပါ ရောက်လာပြီး ဆွဲစုတ်နမ်းနေတာမို့ ငိုသံပျောက်ကာ သူ့အပေါ် အုံ့မိုးနေသည့် ကိုကို့ကို ပြန်ဖက်လာသည်။ ထို့နောက် ချိုမာ့ အင်္ကျီကို ဆွဲလှန်ကာ နို့အုံကို ဘရာစီယာပေါ်မှ နမ်းရုံမက ဘရာပါ လှန်တင်ပြီး ပန်းနုရောင် နို့သီးလေးကို ငုံစို့တော့သည်။
ချိုမာမှာ ကိုကို၏ လုပ်ရပ်ကြောင် ဖီးလ်တက်လာပြီ တအင်းအင်းနှင့် လူးလှိမ့်ကာ ခေါင်းကို အတင်းဖက်ထားမိသည်။ ထိုနောက် ချိုမာဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီခပ်ပွပွကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားကို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပေါ်မှ နမ်းတော့သည်။ နမ်းရင်း ဘောင်းဘီဂွကြားကို ဆွဲဟပြီး ပေါ်လာသည့် အကွဲကြောင်းကြားကို လျှာဖြင့် ယက်ပြန်သည်။
ချိုမာမှာ တအင်းအင်းနှင့် လူးလှိမ့်ကာ အောက်ပိုင်းက တဆတ်ဆတ် တုန်နေတော့သည်။ ကိုကိုမှာ ယက်ရင်း အားမရတော့သလို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်နှင့် ချိုမာ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို အတင်း ဆွဲစုတ်တော့သည်။
“အား အား အား အား ကိုကို ကိုကို အား အား မရတော့ဘူး မခံနိုင်ဘူး မခံနိုင်ဘူး”
တင်ပါးတစ်ခုလုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အတင်းကပ်ထားသည် ကိုကို့ခေါင်းကို အတင်းတွန်းထုတ်နေသော်လည်း ကိုကိုက အလျှော့မပေးပဲ အတင်းယက်နေသည်မို့ ချိုမာမှာ အတင်းပင် ရုန်းထွက်ကာ ထထိုင်လိုက်ပြီး ကိုကို့ကို အိပ်ယာပေါ် တွန်းချကာ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်တော့သည်။ ကိုကိုကလည်း ချိုမာ ဘာလုပ်တော့မည်ကို သိသည့်အလား အလိုက်သင့်ပင် ကိုယ်ကိုကြွပေးသည်။
ဘောင်းဘီကျွတ်သွားသည်နှင့် ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည့် တောင်နေသော လီးကို ဖမ်းဆုတ်ရင်း ကိုကို့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုကိုက မျက်စိမှိတ် ဇိမ်ခံနေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်မို့ နှုတ်ခမ်းကို မဲ့ရင်း လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ဂွင်းထုကစားပေးကာ ဒစ်ကို လှမ်းငုံလိုက်သည်။ တကယ်တန်း ချိုမာက အတွေ့အကြုံ မရှိသော်လည်း အပြာဗီဒီယိုများ ကြည့်ဖူးသည်မို့ ဘယ်လို လုပ်ရမှန်း သိနေသည်။ ဒစ်ကို ငုံလို လျှာနှင့် ပွတ်ဆွဲရင်း ဆွဲစုတ်လိုက်သည်နှင့် ကိုကိုက အားကနဲ အသံခပ်တိုးတိုး ထွက်လာပြီး တင်ပါးပါ ကြွတက်လာသည်။ ချိုမာက ကိုကို့ကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ကိုကို ဖီးလ်တက်နေမှန်း သိသည်နှင့် လီးကို ပါးစပ်ထဲ သွင်းနိုင်သမျှ သွင်းကာ ဆွဲဆွဲစုတ်တော့သည်။
“အီး အီး အ အ ညီမလေး ညီမလေး၊ တော်ပြီ တော်ပြီ ရပြီ ရပြီ ကိုကို လုပ်မယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ကိုကိုက ထထိုင်ကာ ချိုမာကို အိပ်ယာပေါ် လှဲချကာ ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ထိုင်တော့သည်။ ကိုကိုဘာလုပ်တော့မည်ကို သိလိုက်သည်မို့
“ကိုကို၊ ဖြေးဖြေးနော်၊ ချိုမာကြောက်တယ်၊ ဟိုနေ့က ကိုကိုက အတင်းကြီး လုပ်တာ နာလိုက်တာ”
“ဆောရီး ဆောရီး ညီမလေးရာ၊ အဲ့တုန်းက အရှိန်အရမ်းတက်ပြီး ဘာမှန်းကို မသိတော့လို့”
“ကိုကိုလုပ်တာ နှစ်ရက်လောက် ကျိမ်းပြီး နာနေတာ သိလား”
“အင်းပါ အင်းပါ ဒီတစ်ခါ ဖြေးဖြေးလေး လုပ်ပေးမယ်၊ နာတာနဲ့ ပြော”
“တကယ်နော်၊ ချိုမာကြောက်တယ်”
“တကယ်ပြောတာပါ၊ မနာအောင် အဆုံးထိ မလုပ်ဘူးလေ၊ ညီမလေး ခံနိုင်သလောက်လေးပဲ သွင်းပြီးလုပ်မယ်၊ နာရင်ပြော၊ ကိုကို ထိမ်းပြီးလုပ်မယ်”
“တကယ်နော်”
“အင်းပါ၊ ကဲ ကြည့် ကိုကို အဖျားလေးပဲ သွင်းပြီး လုပ်မယ်”
“အို့ အို့ အို့”
“နာလို့လား ညီမလေး”
ချိုမာက ဘာမှပြန်မပြောပဲ အသာမှိန်းခံနေသည်။ ခဏကြာတော့ နည်းနည်း ထပ်ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“အ အ”
ချိုမာ့ဆီမှ အသံထွက်လာသည်မို့
“အင်း အင်း နာရင်ပြောနော် ညီမလေး”
“အ အ အ အ အင်း အင်း”
“နာလားညီမလေး”
“ဟင်အင်း မနာပါဘူးဆို ဒီမှာ ကောင်းနေတာ ဘာတွေလာမေးနေလဲ မသိဘူး”
“အင်းပါ အင်းပါ”
“အို့ အို့ ကိုကိုနော် ကိုကို အ အ အင်း အင်း ”
မိဘတွေ ပြန်လာသည့် အချိန်မှာတော့ ကိုကိုနှင့် ချိုမာတို့ နှစ်ယောက် တခစ်ခစ် တဟီးဟီးနှင့် ငြင်းခုံကြရင်း အိမ်ရှေ့ဆိုဖာတွင် အတူထိုင်ကာ ဂိမ်းကစားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
===================================

အခန်း (၃၃)
ချိုမာက သူကြုံခဲ့ရသည်များကို ဝါဝါကျော်နှင့် ခက်ခက်ကို ပြောပြသည်မို့ အပျိုမလေး နှစ်ယောက်မှာ ချိုမာ့ကို အားကျနေကြသည်။ အပြင်မှာ ရီးစားထားစရာမလိုပဲ တစ်အိမ်ထဲ လိုတာရနေသည့် ချိုမာ့ကို အားကျရာမှ ဝါဝါကျော်က သူ့အစ်မ ယောက်ကျား ကိုသက်မောင်ကို မျက်စိကျလာတော့သည်။ ဝါဝါကျော် ကိုသက်မောင်ကို မျက်စိကျလာရသည့် အကြောင်းကလည်း ရှိသည်။
ဝါဝါကျော်တွင် သူ့ထက် အသက် ငါးနှစ်မျှ ကြီးသည့် ဝါဝါအောင် ဆိုသည့် အစ်မတစ်ယောက် ရှိသည်။ ဝါဝါအောင်ကား အရွယ်ရောက်ကတည်းက ရီးစားထားကာ ရီးစားအလိုကို အမျိုးမျိုး အလိုလိုက်ခဲ့ရမှန်း ညီမဖြစ်သူ ဝါဝါကျော်က သိနေသည်။ ဝါဝါကျော်နှင့် ဝါဝါအောင်မှာ အသက် ငါးနှစ်မျှ ကွာသည့် ညီအစ်မ ဆိုသော်လည်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနှင့် သူငယ်ချင်းလို ပေါင်းသည့် ညီအစ်မ ဖြစ်သည်။ တကယ်ချစ်၍ အလိုလိုက်ခဲ့သည့် ဝါဝါအောင်ကို စား၍ ဝသွားသည့် ရီးစားက လက်မထပ်ပဲ ပြစ်သွားသည့်အပြင် သူ့နှင့် လွန်လွန်ကျူးကျူး ဖြစ်ခဲ့သည်ကိုပါ ကြွားဝါပြောဆိုသဖြင့် ဝါဝါအောင်မှာ မျက်ရည်နှင့် မျက်ခွက်ဖြစ်ကာ ဘဝပျက် လုဆဲဆဲ ဖြစ်နေရာမှ ယခု လက်ထပ်ထားသည့် လူရိုးကြီး ကိုသက်မောင်က ဝါဝါအောင်ကို မေတ္တာသက်ဝင်ကာ အတည်တကျ လက်ထပ်ယူခဲ့လေသည်။
ကိုသက်မောင်က ဝါဝါအောင်ထက် ခုနစ်နှစ်မျှ ကြီးကာ အစိုးရဌာနကြီးတစ်ခုတွင် ညွှန်ကြားရေးမှုး ရာထူးနှင့် လုပ်ကိုင်နေပြီး သူ့ခယ်မ ဝါဝါကျော်ထက် ဆယ်နှစ်ကျော် အသက်ကြီးလေသည်။ တည်တည်တံ့တံ့နှင့် နေတတ်သည့် ကိုသက်မောင်က သူ့ခယ်မ ဝါဝါကျော်ကို ညီမအရင်းသဖွယ် ဆက်ဆံကာ သူတို့နှင့် တစ်အိမ်ထဲ အတူနေလေသည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက ကိုသက်မောင်က မိဘများရဲ့ လက်ငုတ်လက်ရင်း အလုပ်ဖြစ်သည့် သိမ်ကြီးစျေးထဲမှ အထည်ဆိုင်ကို ဝါဝါအောင် ဦးစီးရတော့သည်။ သားဖြစ်သူက အစိုးရအလုပ် လုပ်နေသဖြင့် ချွေးမကို ဦးစီးခိုင်းရခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုသက်မောင်တွင် တခြားညီးအစ်ကို မောင်နှမလည်း မရှိချေ။
ထို့ကြောင် ဆယ်တန်းကို သုံးနှစ်မျှ ဆက်တိုက်ကျထားသည့် ဝါဝါကျော်နှင့် ကိုသက်မောင်တို့ နှစ်ဦးထဲ တစ်အိမ်ထဲတွင် အတူနေရသည့် အချိန်က များလာသည်။ ဝါဝါကျော်မှာ သူ့အစ်မအဖြစ်ကို သိထားသူမို့ ရီးစားထားရမှာ ကြောက်လေသည်။ သို့သော်လည်း အရွယ်ရောက်လာပြီ ဖြစ်သဖြင့် စပ်စပ်စုစုနှင့် သိထားသမျှ ကာမသုခကိုလည်း ကိုယ်တွေ့အရသာ ခံကြည့်ချင်သည်။ ရီးစားထားကာ သူ့အစ်မလို နာမည်ပျက်မှာလည်း ကြောက်သည်။ သို့နှင့် အတူနေသည့် ခဲအိုနှင့် တိတ်တိတ်ပုန်း ဖြစ်တာမှ သူ့ဆန္ဒလည်းပြည့်ကာ သူ့အတွက် လူမသိသူမသိ လုံခြုံမှု့ ရှိသည်ဟု နားလည်လာသည်။
နောက်တစ်ချက်မှာ သူ့အစ်မ ဝါဝါအောင်က ကိုသက်မောင်ကို ယူထားသော်လည်း မချစ်မှန်း သူသိသည်။ ကာမဆက်ဆံမှု့မှာလည်း စိတ်ပါလက်ပါမရှိပဲ ဝတ်ကြေတန်းကြေမျှသာ ပြုမူနေမှန်းလည်း သိသည်၊ ခု နောက်ပိုင်း ဝါဝါအောင်မှာ ကိုသက်မောင်ကို အကပ်မခံတော့မှန်း တစ်အိမ်ထဲ အတူနေသူမို့ ရိပ်မိလာသည်။ တကယ်တန်းဆိုလျှင် ကိုသက်မောင်မှာ သူတို့ ညီအစ်မ၏ ကျေးဇူးရှင် ဖြစ်သည်မို့ သူ့အစ်မ ဝါဝါအောင်၏ အပြုအမူကို သူ,မနှစ်သက်ချေ၊ ထိုအကြောင်းကို အစ်မဖြစ်သူအား မပြောချင်၍သာ ကျိတ်မှိတ်နေနေရပေမဲ့ ကိုသက်မောင်ကို ထိုကိစ္စအတွက် အားရကျေနပ်မှု့ ရှိစေချင်သည်။
သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်၏ ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်သည့် ကိုသက်မောင်ကို သူ့အပျိုဘဝနှင့် သူ့အစ်မ မပေးသည့် အရသာမျိုး သူပေးကာ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကျေးဇူးဆပ်လျှင် ကောင်းမည်ဟု အကြောင်းပြချက် ခိုင်လုံသည့် အတွေးက သူ့ခေါင်းထဲ ဝင်လာသည်နှင့် သူ့ဆန္ဒကို ကိုသက်မောင်နှင့် အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ စတင်တော့သည်။ သို့သော် လူရိုးလူအေးကြီး ကိုသက်မောင်ကား သူ့ကို ညီမအရင်းသဖွယ် သဘောထားနေသည်မို့ စရန်ခက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ပထမ အကဲစမ်းသည့် အနေနှင့် သူ့အစ်မ မရှိသည့် အချိန်တွင် သူ့အတွင်းသား မသိမသာ ပေါ်သည့် အတိုအပြတ် ဝတ်၍သော်လည်းကောင်း၊ အသားချင်း မထိတထိ ထိ၍ ပြောဆိုဆက်ဆံ၍လည်းကောင်း စကြည့်သည့်အခါ လူရိုးကြီး ကိုသက်မောင်လည်း မရိုးနိုင်တော့ပဲ ယောက်ကျားပီပီ သူ့အပေါ် မသိမသာ ပြန်လည် အခွင့်အရေး ယူလာတော့သည်ကို သတိထားမိလာသည်။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား တဖြေးဖြေးနှင့် အနေအထိုင် ရဲတင်းလာကာ အပြောအဆိုလည်း ပွင့်လင်းလာသည်။
===================================

အခန်း (၃၄)
“ကိုကြီး”
“အင် ဘာလဲ”
“ကိုကြီးကို တိုင်ပင်မလို့”
“အင်း၊ ပြော”
“ကျူရှင်က ကောင်တစ်ကောင် သမီးကို အသေလိုက်နေတယ် သိလား၊ အဲဒါ ရီးစား ပြန်ထားလိုက်ရမလား”
“အမ်”
ကိုသက်မောင် ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ၊ သူကလဲ ဝါဝါကျော်အပေါ် သာယာနေသည်မို့ ရီးစားမထားစေချင်၊ တစ်ဖက်က ကြည့်ပြန်တော့လဲ တားလို့မဖြစ်နိုင်သည်မို့
“ကိုကြီး ပြောလေ၊ ဘာမှလဲ ပြန်မပြောဘူး”
ဝါဝါကျော်က ကိုသက်မောင် ညိမ်နေသည်ကို အားမရသည့် သဘောနှင့် အနား အတင်းတိုးကပ်ရင်း ထပ်မေးသည်။ ဒီတော့မှ ယောင်ယောင်မှားမှားနှင့်
“ညီမက ရီးစားထားချင်လို့လား”
“မသိပါဘူး ကိုကြီးရာ၊ ရီးစားထားကြည့်ရင် ကောင်းမလားလို့၊ တစ်ခါတစ်လေ ရီးစားနဲ့ ချိန်းတွေ့ပြီး ဒီလိုလေး နေရင်ကောင်းမလားလို့၊ ခစ် ခစ် ခစ် သမီး ရူးနေပြီလား မသိဘူး နော်”
ပြောရင်း ကိုသက်မောင် ရင်ခွင်ကို သူ့ခေါင်းနှင့် မှီလိုက်သည်။
“ဒီလိုနေတာများ ရီးစားထားစရာ မလိုပါဘူး၊ ကိုကြီးနဲ့နေပေါ့”
ကိုသက်မောင်က အရဲစွန့်ကာ ပြောရင်း ဝါဝါကျော် ပခုံးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။
“ကိုကြီးက သမီးနဲ့ ရီးစားလို နေချင်လို့လား”
“အင်း”
“ခစ် ခစ် ကိုကြီးနော်၊ မမ သိရင် မလွယ်ဘူး”
ဝါဝါကျော်၏ စကားက ကိုသက်မောင်ကို မီးစိမ်းပြသလို ဖြစ်သည်မို့
“မသိအောင် နေမှာပေါ့”
“သမီးကတော့ မမ မသိအောင် နေလို့ရတယ် သိလား၊ မမ အိမ်မှာရှိရင် ကိုကြီးနား မကပ်ဘူး၊ ကိုကြီးလဲ သမီးနား မကပ်နဲ့၊ ခပ်တည်တည်နဲ့ နေရမှာ၊ ကိုကြီးက အဲလို နေနိုင်လို့လား”
“အင်း”
“ခစ် ခစ် ခစ် တကယ်နော်”
“အင်းပါ၊ ကိုကြီးသိပါတယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ဝါဝါကျော်ကို ကိုသက်မောင်က တင်းတင်းဖက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။
“ကိုကြီးနော် နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုပြီး သမီးကို အရမ်းမလုပ်ရဘူး”
ဟန်ကိုယ်ဘို့ ဆိုသည့်အတိုင်း ဝါဝါကျော်က မူသည်ကို ကိုသက်မောင်က ချက်ခြင်းပင် သဘောတူလိုက်တော့သည်။
“အင်းပါ”
ဝါဝါကျော်ကလည်း ကိုသက်မောင်ရင်ခွင်ထဲ မှိန်းနေသလို ကိုသက်မောင်ကလဲ ဖက်ထားရင်း လက်မောင်းကို ဖွဖွလေး ပွတ်နေသည်။ ဝါဝါကျော်လည်း အပျိုရိုင်းလေးပီပီ မကြုံဖူးသည့် ရင်ခုံသည့် အရသာကို ခံစားနေရင်း ခဏနေတော့
“ကိုရီး”
ကိုကြီးလို့ ခေါ်နေရာမှ မပီကလာ ပီကလာနှင့် အသံပြုရင်း ခေါင်းမော့ပေးသည်။ နှုတ်ခမ်းအစုံက မပွင့်တပွင့်နှင့် အတွင်းမှ လျှာက နှုတ်ခမ်းဝမှာ အသင့်၊ ကိုသက်မောင်က ငုံ့ကြည့်ရင်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အကြည့်ချင်းဆုံကာ စကားမပြောပဲ ကြည့်နေရာမှ အလိုလို မျက်နှာချင်း တဖြေးဖြေး နီးလာသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ထိမိလိုက်သည်နှင့် ဝါဝါကျော်ဆီမှ အင်း လိုလို ဟင်း လိုလို ဖီးလ်တက်တဲ့ အသံလိုလို ထွက်လာကာ လက်က ကိုသက်မောင် လည်တိုင်ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းနှင့်အတူ နှုတ်ခမ်းအစုံက အရသာခံကာ ပွတ်ကစားနေမိသည်။
ကိုသက်မောင်က ဝါဝါကျော် နှုတ်ခမ်းကို အတင်းစုတ်မနမ်း၊ နှုတ်ခမ်းချင်း အသာပွတ်ကစားရင်း သူ့လျှာလည်း နှုတ်ခမ်းဝမှ ဝါဝါကျော်လျှာကို မထိတထိ တို့ကစားနေသည်။ ဝါဝါကျော်လဲ အထိအတွေ့မှာ အရသာတွေ့ပြီး ပါးစပ်မှ တဟင်းဟင်း ညည်းသံတိုးတိုးလေး ထွက်နေသလို ကိုသက်မောင် ကစားတာ မခံနိုင်တော့ပဲ သူ့လျှာကို ကိုသက်မောင်ပါးစပ်ထဲ ထိုးမိတော့သည်။ ဒီတော့မှ ကိုသက်မောင်လည်း လျှာကိုသာမက အောက်နှုတ်ခမ်းကိုပါ ဖွဖွလေး ငုံခဲရင်း လက်က ရင်ညွန့်ဆီ အလိုလို ရောက်လာကာ နို့အုံကို အင်္ကျီပေါ်မှ အသာအယာကိုင်ကာ ပွတ်ကစားမိသည်။
နှစ်ယောက်သား အထိအတွေ့မှာ အချိန်တော်တော်ကြာ နစ်မြောနေပြီးမှ ကိုသက်မောင်က အားမရတော့သလို ဝါဝါကျော် ကိုယ်လုံးကိုဖက်ကာ သူ့ပေါင်ပေါ် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲတင်လိုက်သည်။ ဝါဝါကျော်ကလဲ ကိုသက်မောင် အလိုကျ ပေါင်ပေါ် အလိုက်သင့် ခွထိုင်လိုက်တော့ ကိုသက်မောင်က ဝါဝါကျော် အင်္ကျီကို ပင့်တင်ကာ နို့သီးကို စို့သည်။ လက်ကလည်း ထမီအောက်မှ လျိုဝင်ပြီး သူ့ကို ခွထားသည့် ပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်ကို ဘောင်းဘီပေါ်မှ အသာအယာ ပွတ်ကစားပေးသည်၊ ဝါဝါကျော်လဲ အရသာထူးကြောင့် တဟင်းဟင်း ညည်းသံနှင့်အတူ လက်က အလိုလို ကိုသက်မောင်၏ မာထောင်နေသည့် လီးကို လုံချည်ပေါ်မှ လာဆုတ်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖွဖွလေး အရသာခံ ပွတ်ကစားနေမိသည်။
ထို့နောက် တဖြေးဖြေးနှင့် နှစ်ဦးသား ခံစားမှု့ အထွဋ်အထိပ် ရောက်ပြီး တဟင်းဟင်း ညည်းသံပေးကာ ညိမ်ကျသွားတော့သည်။ ကိုသက်မောင်ကလဲ လုံချည်အတွင်း သုတ်ရည် ထွက်သွားသလို ဝါဝါကျော်လည်း ရင်ထဲ တလှိုက်လှိုက်ဖြစ်ကာ ပြီးဆုံးချင်းသို့ ရောက်သွားလေသည်။ ထိုအချိန်မှ စ၍ ကိုသက်မောင်နှင့် ဝါဝါကျော်တို့သည် အခွင့်အရေး ရလျှင်ရသလို သမီးရီးစားပမာ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး ပွေ့ဖက်ပူးကပ် ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ ပြောဆိုရင်း အပြန်အလှန် လက်နှင့် ကိုင်ကစားကာ အာသာဖြေဖြစ်တော့သည်။ ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်နေရာမှ သာယာမှု့နောက် လိုက်ရင်း နှစ်ယောက်သား တဖြေးဖြေး အဆင့်တိုးသထက် တိုးလာတော့သည်။
===================================

အခန်း (၃၅)
ထိုနေ့က ရုံးတွင် ကိုသက်မောင် နေရထိုင်ရ ခက်နေသည်။ စိတ်က ဝါဝါကျော်ဆီ ရောက်နေသည်။ ခုချိန်ဆိုလျှင် အိမ်တွင် ဝါဝါကျော် တစ်ယောက်တည်း ရှိနေမည်ကို သိနေသည်။ ခုနေ အိမ်ပြန်ပြီး ဝါဝါကျော်နှင့် အတူနေချင်စိတ်က တားမရအောင် ဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ဖြစ်နေသည့် စိတ်ဆန္ဒကို မတားနိုင်ပဲ အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ စိတ်ဆိုသည်က ထူးဆန်းသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် ထိုအချိန်က ဝါဝါကျော်လည်း ကိုသက်မောင်ကို တမ်းတနေမိသည်။ အားနေသည်မို့ အိပ်ယာပေါ်တွင် မှိန်းရင်း ဟိုလူး ဒီလှိမ့်ဖြင့် ကိုသက်မောင်ကို တကာ လက်ဖြင့် ကိုယ့်ဖာသာ အာသာဖြေရန် ကြိုးစားကြည့်သော်လည်း မရ၊ ကိုသက်မောင် အကိုင်အတွယ်နှင့် အပြုအစုကိုသာ လိုချင်နေသည်။
ကိုသက်မောင် အိမ်ထဲရောက်လာတော့ ဝါဝါကျော်မှာ ကုတင်ပေါ်တွင် မျက်စိမှိတ်ကာ အိပ်နေသည်။ ဝါဝါကျော်မှာ အိပ်ပျော်နေသည်တော့ မဟုတ်၊ ကုတင်ပေါ်တွင် မှိန်းကာ ကိုသက်မောင် အပြုအစုကို စိတ်ကူးနှင့် အရသာ ခံနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုသက်မောင်လည်း ဝါဝါကျော် အခန်းတံခါးကို အသံမမြည်အောင် အသာတွန်းဖွင့်ကာ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ဝင်လာပြီး ဝါဝါကျော် ကုတင်ခြေရင်းတွင် အသာအယာ ဝင်ထိုင်ကာ ခြေထောက်ကို အသာလှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဝါဝါကျော်က အိမ်နေရင်းမို့ အားကစား ဘောင်းဘီအတိုနှင့် စွပ်ကျယ်လို တီရှပ်ကို အောက်ခံမပါပဲ ဝတ်ထားသည်။ မှိန်းနေရာမှ သူကုတင် သိမ့်ကနဲ တစ်ချက်လှုတ်ကာ ခြေထောက်ကို တစ်စုံတစ်ယောက် လာကိုင်သည်မို့ ရုတ်တရက် လန့်ကာ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူတမ်းတနေသည့် ကိုကြီး ဖြစ်နေသည်။ ရုတ်တရက် သူ့ဆန္ဒပြည့်သွားသလို ဝမ်းသာသွားကာ ပြုံးပြီး ကိုရီး ဟုပင် ခပ်တိုးတိုးလေး အသံထွက် ခေါ်မိကာ ကျေနပ်သွားသလို မျက်စိကို ပြန်မှိတ်ပြီး မှိန်းနေလိုက်သည်။
“ကိုရီး”
ကိုသက်မောင်က ဘာမှပြန်မပြော၊ ဝါဝါကျော် ခြေထောက်ကို အသာကိုင်မြှောက်ကာ မလုပ်စဖူး ခြေသလုံးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သည်။ သုံးလေးငါးခါမျှ ခြေသလုံးကို အစုန်အဆန် နမ်းလိုက်တော့ ဝါဝါကျော်လဲ ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထကာ ပီးသလို ကိုယ်တွင်းမှ အရည်များ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ စီးဆင်းထွက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး တအင်းအင်းနှင့် ညည်းသံထွက်လာသည်။ အနမ်းက ခြေသလုံးမှ ပေါင်ထိ ရောက်လာပြီး သူ့ကိုယ်လဲ ဝါဝါကျော် ပေါင်ကြားထဲ လှဲချလိုက်တော့သည်။ ကိုသက်မောင် ဘာလုပ်တော့မည်ကို သိသလို ဝါဝါကျော်လဲ မနေနိုင်ပဲ အလိုလို ခါးကော့ပေးမိသည်။ အရင်က လက်နှင့်သာ ပွတ်ကစားပေးသည့် သူ့စောက်ဖုတ်ကို ဘောင်းဘီပေါ်မှ မျက်နှာအပ်ကာ နမ်းသည်။ ခပ်သင်းသင်း အပျိုနံ့က ကိုသက်မောင်အတွက် ရှူလို့ကောင်းနေသည်။
ဝါဝါကျော်လဲ နေမထိထိုင်မသာ အဆက်မပြတ် ညည်းသံထွက်ကာ တစ်ချက်တစ်ချက် ကော့ကော့ပေးရင်း ကိုသက်မောင် ခေါင်းကို လမ်းကိုင်သည်။ ကိုသက်မောင် လက်က ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်တော့ တင်ပါးကို ကြွပေးရင်း သူ့ခြေထောက်မှ ကျွတ်ထွက်သွားအောင် ခြေထောက်ကိုပါ မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်မှ အလိုက်သင့် ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်ကို သေချာကြည့်မိသည်။ ခြေထောက်ကားထားဖြင့် အမွေးပါးပါးနှင့် ခပ်ဟဟဖြစ်ကာ အတွင်းမှ အရည်တလဲ့လဲ့နှင့် ပန်းနုရောင် ခပ်ရဲရဲ အတွင်းသားကို မျက်တောင်မခပ်ပဲ ကြည့်နေမိသည်။ အရင်က ကိုင်ကစားခဲ့သော်လည်း တစ်ခါမျှ အနီးကပ် မကြည့်ဖူးချေ၊ ဖီးလ်တက်တာ တဟင်းဟင်းနှင့် အသံထွက် ညည်းနေသည့် ဝါဝါကျော် စောက်ဖုတ်ကို အရသာခံ ကြည့်ရင်း မနေနိုင်တော့ပဲ အရည်စိုရွှဲနေသည့် အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လျှာနှင့် ပင့်ယက်လိုက်သည်။
“အိုး ကိုရီး”
အသံနှင့်အတူ ကော့တက်လာကာ လက်က ခေါင်းကို လာကိုင်သည်။ အရသာ သိသွားသည့် ကိုသက်မောင်က တစ်ချက်ပြီး တစ်ချက် ပင့်ယက်တော့သည်။ ပင့်ယက်ရုံသာမက အားမရတော့သလို စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်နှင့် ငုံကာ စုတ်သည်။ လျှာကို အတင်းထိုးသည်။ အစေ့ကို စုတ်ရုံမက လက်ညိုးဖြင့် အဝကို တဖြေးဖြေးထိုးကာ လက်ချောင်းကို ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နှင့် ကစားသည်။ ပထမ လက်တစ်ဆစ်၊ နောက် လက်နှစ်ဆစ် တဖြေးဖြေးနှင့် ကိုသက်မောင်လက်ချောင်း အဆုံးထိ ရောက်တော့သည်။ ကိုသက်မောင် လုပ်ရပ်ကြောင့် ဝါဝါကျော်မှာ တအားအား တအီးအီးဖြင့် ကုတင်ပေါ်တွင် လူးနေတော့သည်။ ဘယ်နှစ်ကြိမ်လောက် ပြီးသွားသည်ကိုပင် မသိတော့၊ ပူကနဲ ပူကနဲ ဆင်းသွားသည့် အကြိမ်ပေါင်း မနည်းတော့၊ ကိုသက်မောင် အားရအောင် ယက်အပြီး ခဏ နားသည်နှင့် ဝါဝါကျော်မှာ ကိုသက်မောင်လုံချည်ကို လှမ်းဆွဲချွတ်ကာ အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်မှ တင်းနေသည့် လီးကို လက်နှင့် အသာပွတ်ကစားရင်း ကိုသက်မောင် လုပ်သလို ဘောင်းဘီပေါ်မှ လီးကို အရင်နမ်းသည်။ ထိုနောက် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချကာ မာထောင်နေသည့် လီကို သေချာကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိသည်။ လျှာဖြင့် မထိတထိတို့သည်။ ထို့နောက် တဖြေးဖြေးနှင့် ငုံကာ စုတ်တော့သည်။ အစထဲက စိတ်ထန်နေသည့် ကိုသက်မောင်မှာ ခုလို သူ့လီးကို ငုံစုတ်ပေးနေသည့် ဒဏ်ကို ကြာကြာမခံနိုင်ပဲ တပြစ်ပြစ်နှင့် အရည်ပန်းထွက်တော့သည်။
ပန်းထွက်လာသည့် အရည်က ဝါဝါကျော် ပါးစပ်အတွင်းမှနေ လီးချောင်းအတိုင်း စီးကျလာသည်။ လက်ကလဲ သုတ်ရည်ရွှဲနေသည့် လီးကိုကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးသည်။ ပါးစပ်ကလည်း တပြစ်ပြစ်နှင့် သုတ်ထွက်နေသည့် လီးကို စုတ်လို့ မဝသလို လီးကို အဆက်မပြတ် စုတ်နေသည်။ ကိုသက်မောင်မှာ ဝါဝါကျော်လုပ်ရပ်ကို မခံနိုင်သလို တအားအားနှင့် အောက်မှ ကော့လူးနေသည်။ စောစောက သူ ဝါဝါကျော်ကို လုပ်ထားသလို ပြန်ခံနေရသည်။ ဝါဝါကျော်ကလည်း ကိုသက်မောင် သုတ်ထွက်သွားတာတောင် မရပ်နိုင်တော့၊ လီးကို ပါးစပ်မှ မချွတ်စတမ်းပင် ဆွဲဆွဲစုတ်နေတော့သည်။
ထိုမှစ၍ ကိုသက်မောင်လည်း မကြာခဏ ဆိုသလို ရုံးမှ လစ်ထွက်လာပြီး ဝါဝါကျော်နှင့် နှစ်ကိုယ်တူ တက်ညီလက်ညီ ချစ်ရည်လူးတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား အခြေအနေက ပိုပွင့်လင်းလာကာ ကိုသက်မောင် လီးက ဝါဝါကျော် စောက်ဖုတ်နား တဖြေးဖြေး ရောက်လာသည်။ ထိုနေ့က ထုံးစံအတိုင်း ကိုသက်မောင် စိတ်ထနေပြန်သည်။ သူနှင့် ဝါဝါကျော် လွတ်လွတ်လပ်လပ် မနေရသည်မှာ တစ်ပတ်မျှရှိပြီ၊ ဝါဝါကျော် ရာသီလာသည့် နေ့မှစ၍ မနေသည်မှာ ခုရာသီလာပြီး နှစ်ရက်မျှ ရှိနေသော်လည်း အခွင့်အရေး မရသဖြင့် မနေဖြစ်၊ ထို့ကြောင့် မနေနိုင်ပဲ တောင်းတနေသည်။ ထို့ကြောင့် ရုံးမှ နေ့တဝက် လစ်ထွက်ခဲ့ပြန်သည်။ ကိုသက်မောင်က ရုံးတွင် ရာထူးကြီးသည်မို့ ဝန်ကြီးနှင့် အရေးတကြီး ကိစ္စမရှိလျှင် လစ်ထွက်ရန် အဆင်ပြေသည်။ အိမ်သို့ ရောက်သည်နှင့် ထုံးစံအတိုင်း ဝါဝါကျော် အခန်းထဲတွင် အနောက်မှ ဖက်ထားရင်း လက်က နို့ကိုင်လိုက်၊ စောက်ဖုတ်ကိုင်လိုက် ကစားနေသလို ဝါဝါကျော်ကလည်း လီးကို ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ကစားကာ နှစ်ယောက်သား အရသာခံ မှိန်းနေကြသည်။ ဝါဝါကျော်ကလဲ ရာသီလာပြီးစမို့ စိတ်က အရင်ကထက် ပိုထနေသည်။ ခုချိန်ထိ အဆုံးစွန်ထိ မဖြစ်ကြသေးသော်လည်း နှစ်ယောက်စလုံးက ခုချိန်က အန္တရာယ်မရှိသည့် အချိန်ဖြစ်မှန်း သိနေကြသည်။ ပွတ်သတ်ကစားရင်း မနေနိုင်သည့်အဆုံး ကိုသက်မောင်က သူ့လီးကို ဝါဝါကျော် နောက်မှ ပေါင်ကြားထဲ အသာတေ့လိုက်သည်။ ကိုသက်မောင် ဘာလုပ်ချင်သည်ကို သိသည့်အလား ဝါဝါကျော်က ထုံးစံအတိုင်း တားသည်။
“ကိုရီးနော်၊ လွန်မယ်”
“ဒီလိုလေး နေမလို့”
ဝါဝါကျော်ကိုင်ထားသည့် သူ့လီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကြား ညှပ်ကာ သူ့လက်နှင့် ကပ်နေအောင် ဖိထားရင်း ခပ်ဖြေးဖြေး လီးကို ပွတ်ဆွဲကစားလိုက်သည်။ လီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ဆွဲနေသည့် အရသာထူးကြောင့်
“ကိုရီးကလဲကြာ”
အသံသာ ခပ်တိုးတိုးထွက်လာပြီး မငြင်းဆန်နိုင်၊
“အင်း အင်း”
ချွဲကျိနေသည့် အရည်တွေနှင့်မို့ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ထိုးခွဲကာ ပြေးနေသည့် လီးက လက်နှင့် ပွတ်ကစားသည်နှင့် မတူပဲ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အရသာရှိလွန်းသည်။ မနေနိုင်သည့် အဆုံး ကိုသက်မောင် ဖိထားသည့် လက်ကို ဝါဝါကျော် လက်က အပေါ်မှ လာဖိသည်။ ဝါဝါကျော် လာဖိသည်မို့ ကိုသက်မောင်က သူ့လက်ကို လွှတ်ကာ အားသွားသည့် လက်နှင့် နို့ကို ပြောင်းကိုင်ရာမှ မျက်နှာကလည်း လည်တိုင်ကို လှမ်းနမ်းသည်။ ဝါဝါကျော်က သူ့မျက်နှာကို လှည့်ပေးသည်မို့ ကိုသက်မောင်က ကိုယ်ကို အနည်းငယ် ကြွကာ နှုတ်ခမ်းကို လှမ်းနမ်းရင်း လျှာကိုစုတ်သည်။ လျှာကိုလည်းစုတ်၊ လက်ကလည်း နို့ကို ဆုတ်နယ်ကစားနေရင်း လီးက စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းတလျှောက် ပွတ်ဆွဲနေရင်း ဝါဝါကျော်က အားမလိုအားမရ ရုတ်တရက် ခပ်တင်းတင်း ဖိချလိုက်သည်မို့ လီးထိပ်က ရုတ်တရက် အပေါက်ထဲ ဒစ်မြုတ်အောင် ဝင်သွားလေသည်။
“အို့ ကိုရီး”
ဝါဝါကျော်ဆီမှ အသံထွက်လာသော်လည်း ခံစားလိုက်ရသည့် အရသာကြောင့် နှစ်ယောက်သား မလှုတ်မိ၊ ခဏကြာမှ ဒစ်ကို ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် သုံးလေးခါမျှ ကစားပြီး ပြန်ထုတ်ကာ စောစောကလို ပြန်ပွတ်ဆွဲပြန်သည်၊ ခဏကြာတော့ ဝါဝါကျော်၏ ခပ်တင်းတင်း အဖိမှာ ဒစ်က ဝင်သွားပြန်သည်။ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် ကစားမှု့က တဖြေးဖြေး အကြိမ်ရေ များလာသလို ဝါဝါကျော်လဲ မနေနိုင်တော့သလို ခဏခဏ ဖိသွင်းနေသည်မို့ လီးကလဲ တဖြေးဖြေး နစ်သထက် နစ်ဝင်လာသည်။ တအင်းအင်းနှင့် ကိုယ်စီထွက်နေသည့် ညည်းညူသံများက ဆန္ဒကို အားပေးသလို ဖြစ်ကာ လီးတဝက်လောက် သွင်းအပြီးမှာတော့ အထုတ်အသွင်း လုပ်နေရင်း ကိုသက်မောင် မထိမ်းနိုင်တော့ပဲ သုတ်ရည် ပန်းထွက်တော့သည်။ ဝါဝါကျော်ကလည်း အလိုအလျှောက် ကိုသက်မောင် ပြီးသည်ကို သိသည်နှင့် နောက်ပြန် အတင်းတွန်းကာ ခံသလို ကိုသက်မောင်ကလဲ လီးကို သွင်းထားရင်း ကော့ကာ ကော့ကာနှင့် ဆောင့်နေသလို ပန်းတာကြောင့် သုတ်ရည် ပန်းအပြီးမှာတော့ လီးက စောက်ဖုတ်ထဲ တဆုံးနီးပါး နစ်နေလေပြီ။ သုတ်ရည် ထွက်သွားသော်လည်း ကိုသက်မောင် လီးက ပျော့ကျမသွား၊ အထိအတွေ့ထူးမှာ နှစ်ယောက်စလုံးက နစ်မြောနေသည်။ အရည်ပြည့်နေသည့် ဝါဝါကျော် စောက်ဖုတ်ကို ဆက်ကာ ဆက်ကာ ဆောင့်လိုးနေမိသလို ဝါဝါကျော်ကလည်း နောက်ပြန် အတင်း ကော့ကာ ကော့ကာနှင့် အရသာထူးကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံစားနေတော့သည်။ ထိုနေ့ကတော့ ကိုသက်မောင်နှင့် ဝါဝါကျော်တို့ ကာမသုခကို အပြည့်အဝ စတင်ခံစားရသည့် နေ့ပင်ဖြစ်တော့သည်။
================++++===============

အခန်း (၃၆)
ထိုကဲ့သို့ သူ့သူငယ်ချင်းများ၏ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ဖြစ်နေသည့် အကြောင်းများကို သိပြီးနောက် ခက်ခက်လည်း သူ့နှင့် သွေးသားမတော်စပ်သည့် ပထွေးဖြစ်သူ ဦးမင်းညိုအပေါ် သူ့ဆန္ဒပြည့်ရန် အသုံးချလို့ရမှန်း နားလည်လာသည်။ နောက်တစ်ချက်မှာ ဦးမင်းညိုမှာ သူတို့ သားအမိ ကျေးဇူးရှင်လည်း ဖြစ်သည်မို့ သူ့သူငယ်ချင်း ဝါဝါကျော်ပြောသလို ကျေးဇူးဆပ်ရာ ကျသည် ဆိုသည့် ဖြစ်ချင်သည့် ဆန္ဒကို အားပေးသည့် အတွေးမျိုးကလည်း ဝင်ရောက်လာသည်မို့ ဦးမင်းညိုအပေါ် ပို၍ စိတ်ဝင်စားလာသည်။ ထိုသို့ အတွေးပေါက် သွားရာမှ ခက်ခက်လည်း ဦးမင်းညိုအား မိခင် လစ်သည်နှင့် အရင်ကထက် ပို၍ ပူးပူးကပ်ကပ် နေတော့သည်။ ယခင်ကလည်း သမီးတစ်ယောက်လို ရင်းရင်းနှီးနှီး နေခဲ့သည်မို့ ခက်ခက်အတွက် မခက်ပေ၊ ခက်သည်က ခက်ခက် လိုချင်နေသည်ကို မသိပဲ ဦးမင်းညိုက သမီးတစ်ယောက်လို ပုံမှန်ဆက်ဆံနေသည်မို့ ခက်ခက်အဖို့ တစ်နေ့တခြား တက်လာသည့် ရောဂါကို ကုရန် ဦးမင်းညိုကို မြူဆွယ်တော့သည်။
“ဖေကြီး သမီး လှလား”
“လှတာပေါ့၊ ငါ့သမီးလေး အလှဆုံး”
“အိုး ဖေကြီးကလဲ အဲလိုမဟုတ်ဘူးလေ၊ ဒီမှာ သမီးကို သေချာကြည့်ပြီး ပြောလေ၊ သမီး နို့တွေက သေးသေးလေး ဖြစ်မနေဘူးလား”
ခက်ခက်က သူ့ရင်သားကို ကော့ပြရင်း ပြောသည်။
“မသေးပါဘူး သမီးကလဲ”
“သေးပါတယ် ဖေကြီးကလဲ၊ သမီးသူငယ်ချင်း ဝါဝါကျော်ဆို နို့အုံက ကြည့်လိုက်ရင် အဲ့လောက်ရှိတာ၊ အရမ်းကြည့်ကောင်းတာ”
ခက်ခက်က သူ့ရင်သားအစုံကို သူ့လက်ဖြင့် ပင့်တင်ကာ ရင်သားကြီးလာသလို လုပ်ပြရင်း ပြောသည်။ ဝတ်ထားသည့် အင်္ကျီကလည်း ရင်ညွန့်ပေါ်အောင် ဟိုက်သည်မို့ ပင့်တင်လိုက်သည်နှင့် ရင်သားက သိသိသာသာ ကြွတက်လာသည်မို့ ကြီးလာသယောင် ထင်ရသည်။ ဦးမင်းညိုက မောက်တက်လာသည့် ခက်ခက်ရင်သားကို ကြည့်ကာ
“ခု ကြီးလာတာပဲ”
“အိုး ဖေကြီးကလဲ အဲဒါ သမီးက ပင့်တင်လိုက်တာကိုးလို့၊ သမီးပြောတာ နဂို အတိုင်းလေ၊ ဒီမှာလေ ကြည့် ကြည့်” ဆိုပြီး ဟိုက်နေသည့် အင်္ကျီအောက်မှ သူ့ဘရာစီယာကို အတင်းဆွဲဟကာ ပြသည်။ ဆွဲဟလိုက်တော့ နို့အုံတစ်ခုလုံးက ဘရာစီယာအောက်မှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပေါ်လာကာ အညိုရောင်ဖျော့ဖျော့ အဝိုင်းလေးပေါ်မှ ပန်းနုရောင် သေးသေးကျစ်ကျစ် နို့သီးလေးကိုပင် မြင်နေရသည်။ နို့အုံတစ်ခုလုံးကို မြင်သည်နှင့် ဦးမင်းညိုက “အိုး အိုး” ဟု အသံထွက်ကာ တခြားတစ်ဖက် လှည့်လိုက်သည်။ ဦးမင်းညို မကြည့်ရဲသည်ကို ခက်ခက်က
“အိုး ဖေကြီးက ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ သူစိမ်းကျနေတာပဲ၊ ဘာမှန်းလဲမသိဘူး၊ ကဲ ပြော သေးလား မသေးဘူးလား”
သူကပင် စိတ်ဆိုးသယောင်ယောင် ပြောရင်း ဘရာစီယာကြိုးကို ပခုံးပေါ်မှ ဆွဲချကာ နို့အုံတစ်ခုလုံး ပေါ်မတတ် ဟပြလိုက်သည်။ ဦးမင်းညိုမှာ တဟဲ့ဟဲ့နှင့် မျက်နှာကို လွှဲထားသော်လည်း မြင်နေရသည်။
“ဖေကြီးနော် ဖေကြီး ပြောနော် သေးနေလားလို့”
“မဟုတ်ဘူးလေ သမီးကလဲ၊ ဖေကြီး သမီးနို့ကို ကြည့်လို့ မဖြစ်ဘူး”
“ဘာဖြစ်လို့ မဖြစ်ရမှာလဲ၊ ကြည့်ရင် ဘာဖြစ်လဲ သေသွားမှာမို့လို့လား၊ သမီးမှာ တိုင်ပင်စရာလို့ ဖေကြီးပဲ ရှိတဲ့ဟာကို”
ဦးမင်းညိုမှာ မတတ်နိုင်တော့ ဇွတ်တရွတ်နိုင်သည့် ခက်ခက်ကို အရှုံးပေးရတော့သည်။ ခက်ခက်ကျေနပ်အောင် တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ကာ
“မသေးပါဘူးသမီးရ၊ အနေတော်လေးပါ”
“အာ ဖေကြီးကလဲ သေချာလဲ မကြည့်ပဲ လျှောက်ပြောနေတယ်၊ ကြည့်ပါ သေချာကြည့်ပြော”
ခက်ခက်က ရင်ကိုကော့ကာ ဦးမင်းညို ကြည့်မကြည့် မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ပြောသည်။ ဦးမင်းညိုက အသက်ကို တစ်ချက် ပြင်းပြင်းရှူလိုက်ပြီး ခက်ခက်ရင်သားကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ အမှန်တကယ် သူပြောသလို ခက်ခက်ရင်သားမှာ သေးသေးလေးတော့ မဟုတ် သေးသယောင်ယောင် ဖြစ်နေသော်လည်း ခက်ခက် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နှင့် ဆိုလျှင် အနေတော်ပင် ဖြစ်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကလဲ သေးသေးကျစ်ကျစ်လေးနှင့် ပန်းရောင်လေး ဖြစ်နေသည်မို့ ကြည့်ကောင်းလှသည်။ ကြည့်ကောင်းသည်မို့ ရုတ်တရက်ပင် အသက်ရှူ ရပ်သွားသလို ဖြစ်ကာ ဘာမှ မပြောနိုင်၊ သူ့သမီးနို့ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။
“ဖေကြီး ပြောလေ၊ သေးနေတယ်မို့လား၊ သေးနေတယ်ဆိုတာ ဖေကြီး မပြောချင်လို့ စဉ်းစားနေတာလား”
ခက်ခက်အသံကြားမှ သူသတိဝင်လာသလို
“မဟုတ်ပါဘူး သမီးကလဲ၊ ဖေကြီးက သမီးကိုယ်လုံးနဲ့ နို့အရွယ် ယှဉ်ကြည့်နေတာ၊ သမီးကိုယ်လုံးနဲ့ဆို နို့က အတော်ပဲ၊ ဒီထက်ကြီးရင် ကြည့်မကောင်းတော့ဘူး၊ သေးသွားရင်လဲ မလှတော့ဘူး၊ ခုဆို အနေတော်လေး၊ လှလဲလှတယ်”
“တကယ်နော် ဖေကြီး”
“အင်း တကယ်၊ တကယ်၊ ဖေကြီး သေချာကြည့်ပြောတာ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဒါကြောင့် သမီးက ဖေကြီးကို ချစ်တာ သိလား”
အဲဒီတော့မှ ခက်ခက်မှာ ကျေနပ်သွားသလို ဘရာကို ပြန်ဝတ်တော့သည်။
===================================

အခန်း (၃၇)
နှစ်ယောက်ထည်း အိမ်မှာရှိနေသည့် အချိန်တွင် ဂွကြားကျယ်သည့် တိုနံနံ ဘောင်းဘီအပြတ်ကို အတွင်းမှ အခံမပါပဲ ဝတ်ကာ သူ့ပေါင်ကြားမှ အရာကို ဦးမင်းညို မြင်အောင် ဒူးထောင်ပေါင်ကား၍ မသိသလို ပြတတ်သည်။
“ဖေကြီး သမီးကို ကြည့်ပေးပါအုံး ခြေသည်းဆိုးထားတာ ပန်းရောင်ကောင်းလား၊ အနီကောင်းလား”
ဝတ်ထားသည်ကလဲ ဂွကျယ်သည့် တိုနံ့နံ့ဘောင်းဘီ၊ ဦးမင်းညိုရှေ့ ကြမ်းပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း အနီတစ်ဖက် ပန်းရောင်တစ်ဖက် ဆိုးထားသည့် သူ့ခြေထောက်ကို လာပြသည်။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခြေသည်းသာမဟုတ် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ဒူးနှစ်ဘက်ကို ထောင်ပြီး ဒူးပေါ်တွင် မေးတင်ရင်း ပြောနေသည်မို့ ဂွကြားကျယ်သည့် ဘောင်းဘီကြားမှ နှုတ်ခမ်းသားတွင် ပေါက်နေသည့် အမွေးကျဲကျဲများပင် မြင်နေရသည်။ ငယ်ငယ်ထဲကပင် သမီးလိုချစ်ကာ သမီးအရင်းလို ထင်မှတ်ထားသောကြောင့် ဦးမင်းညိုစိတ်ထဲမှာ ဘာမှမဖြစ်ပဲ သူ့သမီး အနေအထိုင် မတတ်ဟုသာ မှတ်ယူမိသည်။ ထို့ကြောင့် သမီးမေးသည်ကိုပဲ အာရုံစိုက်ကာ
“အင်း အနီရောင်က ပိုလှမယ်ထင်တယ်၊ ရဲရဲတောက်လေး သမီးခြေထောက် ဖြူဖြူလေးနဲ့ လိုက်တယ်”
“ဟုတ်တယ်နော် ဖေကြီး သမီးလဲ အနီပဲ ကြိုက်တယ်” ဟု ပြောရင်း ပန်းရောင်ဆိုးထားသည့် ခြေတစ်ဖက်ကို ဘေးတိုက်ကားချလိုက်ပြီး အနီတစ်ဖက်ထည်းကို သေချာကြည့်ခိုင်းသဖြင့် ပေါင်ကြားက ပိုဟသွားကာ စောစောက နှုတ်ခမ်းသားလေးသာ ပေါ်နေရာမှ အခု အကွဲကြောင်းလေးပါ ပေါ်လာသည်မို့
“သမီးကလဲ အိမ်မှာနေပေမဲ့ အတွင်းခံလေး ဘာလေး ဝတ်ပြီးနေပါလား၊ ကိုယ်က မိန်းကလေးလေ၊ အဝတ်အစားကို ဖြစ်သလို မဝတ်ရဘူး သမီးရ”
“အိုး ဖေကြီးကလဲ၊ ရာသီက ပူရတဲ့အထဲ အတွင်းခံတွေ မဝတ်ချင်ပါဘူး၊ ခုလဲ ဘောင်းဘီတို ဝတ်ထားတာပဲ၊ ပြီးတော့ အိမ်မှာ ဖေကြီးနဲ့ သမီးပဲ ရှိတဲ့ဟာ”
“အေးပါ၊ ခု သမီးဝတ်ထားတာကြီးက ဂွကြားက ကျယ်လွန်းတော့ အမြင်မတော်လို့ပါ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ဖေကြီးကလဲ အဲလို ဂွကြားကျယ်မှ လေဝင်လေထွက်ကောင်းပြီး အေးတာ၊ သမီးပေါ်တာ ဘာအရေးလဲ၊ သမီးတစ်ကိုယ်လုံး ငယ်ငယ်လေးထဲက ဖေကြီး မြင်ဘူးနေတာဘဲ၊ အထူးဆန်းမှ မဟုတ်တဲ့ဟာ လာပြောနေတယ်”
“သမီးကလဲ ဒါကငယ်ငယ်က၊ ခု သမီးက အပျိုလေးလေ၊ မနေသင့်တော့ဘူးလေ”
“ဖေကြီးနော် မဆိုင်တာတွေ လာပြောမနေနဲ့၊ အိမ်မှာ တခြားသူစိမ်းမှ မရှိပဲ၊ ဖေကြီးပဲ ရှိတဲ့ဟာကို အဲလိုနေတော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ ငယ်ငယ်ကနဲ့ ခု ဘာကွာလို့လဲ၊ အခုက လူက ကြီးလာတော့ နို့လဲ ကြီးလာတာရယ်၊ အမွေးတွေ ပေါက်လာတာရယ်ပဲ ကွာတဲ့ဟာ၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ဘာထူးလို့လဲ၊ ခု သမီးမေးတဲ့ ဘယ်အရောင်ကောင်းလဲ မေးတာကျ သေချာမကြည့်ပေးပဲနဲ တခြားဟာတွေ လျှောက်ကြည့်ပြီး လာပြောမနေနဲ့”
“အေးပါ၊ အေးပါ အနီရောင် အနီရောင် ပိုလှ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် တကယ်နော် သေချာကြည့်အုံး၊ မြင်ဖူးပြီးသားချည်းပဲ ကြည့်မနေနဲ့”
နဂိုထဲမှ အလိုလိုက်ထားသည်မို့ သမီးရဲ့ ကလေးဆန်သည့် အပြောအဆိုနှင့် အပြုအမူကို အတိုက်ခံ ပြောမနေတော့ပဲ စကားနည်း ရန်စဲ သမီးအလိုကျ အနီရောင်ကိုသာ ရွေးပေးလိုက်သည်။ သမီးပစ္စည်း မြင်လိုက်ရလို့လဲ ဦးမင်းညိုမှာ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ခက်ခက်ကတော့ သူပြချင်သည့်အရာ ဦးမင်းညို မြင်လိုက်မှန်း သိလိုက်ရ၍ ကျေနပ်သွားသည်။
တဖြေးဖြေးနှင့် ခက်ခက်မှာ အတင့်ရဲသထက် ရဲလာပြီး ဦးမင်းညိုကို အမျိုးမျိုး မြူဆွယ်တော့သည်။ တစ်နေ့ ဦးမင်းညိုနှင့် အိမ်တွင် နှစ်ယောက်တည်းရှိခိုက် သတိထားမိအောင် ငှက်ပျောသီးကို ဦးမင်းညို မြင်အောင် စုတ်ကာ စုတ်ကာနှင့် စားပြသည်။ ဦးမင်းညိုက ခက်ခက် ငှက်ပျောသီးကို စုတ်နေသည်ကို ပထမ ဘာမှမပြောသေးပဲ ကြည့်နေသေးသည်။ သို့သော် ခက်ခက်ပုံစံက စုတ်ပြီး စားသည်လည်း မဟုတ် ပါးစပ်ထဲ သွင်းကာထုတ်ကာနှင့် စုတ်လိုက်၊ လျှာနှင့် ယက်လိုက်နှင့် လုပ်နေသည်မို့ မနေနိုင်တော့ဘဲ
“သမီး ငှက်ပျောသီးကို ဘယ်လိုစားနေတာလဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ဖေကြီးကလဲ စုတ်စားတာလေ”
“ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ သမီးကလဲ ငှက်ပျောသီးက စုတ်စားစရာမှ မဟုတ်တာ”
“ဖေကြီးကလဲ အဲလို ငှက်ပျောသီးကို စုတ်စားပြတာ ဆက်ဆီကျတယ်ဆိုလို့ ဖေကြီးကို စားပြတာ၊ ဟုတ်လား၊ သမီးစုတ်စားနေတာ ဆက်ဆီကျလား”
“ဟဲ့ ကိုယ့်အဖေကို မေးစရာလား”
“ခစ် ခစ် ဖေကြီးကလဲ၊ သမီးစားပြတာ ကြည့်ပြီး အသဲမယားဘူးလား”
“သမီးနော် သမီး မဟုတ်တာတွေ မစဉ်းစားနဲ့၊ ကလေးက ကလေးလိုနေ”
“ဖေကြီးကလဲ ဘာကလေးလဲ၊ သမီးသူငယ်ချင်းတွေဆို ရီးစားကိုယ်စီနဲ့ ညိမ့်နေတာ၊ သူတို့က သူတို့ရီးစားတွေနဲ့ ဘာလုပ်လဲဆိုတာ သမီးကို လာလာကြွားနေတာ သိလား”
“ဘာလဲ သမီးက အားကျပြီး သူတို့လို ရီးစားထားမလို့လား”
“မထားပါဘူး၊ သမီးနားမှာ ဖေကြီးရှိတာဘဲ၊ သူတို့ကို အားကျရင် သူတို့လုပ်သလို ဖေကြီးကို လုပ်မှာပေါ့”
“ဟဲ့ သမီး”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
ခက်ခက်က သူပြောချင်တာ ပြောပြီး ရယ်ကာ ဦးမင်းညို အနားမှ ပြေးထွက်သွားတော့သည်။
==================================

အခန်း (၃၈)
တစ်နေ့ ဦးမင်းညို အိပ်ခန်းထဲ လှဲနေခိုက် ခက်ခက်က အခန်းဝ ရောက်လာပြီး
“ဖေကြီး”
ခက်ခက်၏ လေသံနှင့် အမူအရာကို ကြည့်ပြီး ဦးမင်းညိုက ထုံးစံအတိုင်း
“ကဲ ဘာပူစာအုံးမလို့လဲ၊ ဖေကြီးမှာ ပိုက်ဆံသိပ်မရှိဘူးနော်”
“မပူစာပါဘူး ဖေကြီးကလဲ၊ ခု ဖေကြီးနဲ့ သမီးနဲ့ စီးကရက် ကိစ္စတစ်ခုလုပ်မလို့” ဟု ပြောရင်း ကုတင်ပေါ် ဦးမင်းညို ခြေရင်းဘက်မှ လေးဘက်ထောက်ကာ တက်လာသည်။ ပက်လက်အိပ်နေသည့် ဦးမင်းညို ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို သူ့လက်နှင့် ဆွဲကားကာ ပေါင်ကြားထဲ တိုးဝင်လာသည်။ ရုတ်တရက်မို့ ဦးမင်းညိုက အလိုက်သင့် ပေါင်ကားပေးလိုက်မိသည်။
“ဘာများလဲ သမီးရဲ့”
“ခစ် ခစ် စီးကရက်၊ စီးကရက် ဖေကြီးနဲ့ သမီး နှစ်ယောက်ထဲ သိတဲ့ စီးကရက်၊ လျို့ဝှက်ချက်”
ပေါင်ကြားထဲ တိုးဝင်လာပြီး ဦးမင်းညိုကိုယ်ပေါ် မှောက်လျှက် အိပ်ချရင်း ပြောသည်။
“ဘာ စီးကရက်လဲ သမီးရဲ့၊ ခု သမီးရီးစားရနေတဲ့ အကြောင်း ဖေကြီးကို ပြောပြမလို့လား”
ပြောပြီးမှ ရုတ်တရက် သိလိုက်ရသည့် အထိအတွေ့ကို ဦးမင်းညို သတိထားမိလိုက်သည်။ ဘလောက်စ် အင်္ကျီအောက်မှ အခုအခံ မပါသည့် ခက်ခက်နို့အုံက ပေါင်ကြားမှ သူ့လီးနှင် ဖိမိနေပြီး ခက်ခက်က သူ့ဗိုက်ပေါ် လက်နှစ်ဘက်ကို ယှက်တင်ကာ သူ့လက်ပေါ် မေးစေ့ ထောက်ထားရင်း စကားဆက်သည်။
“အာ ဖေကြီးကလဲ၊ သမီး ပြောထားတာပဲ ရီးစားမထားပါဘူးဆိုမှ၊ ခုက ဖေကြီးနဲ့ သမီးကြားမှာ ဘယ်သူမှ မသိအောင် စီးကရက် တစ်ခု လုပ်မယ်လေ၊ ဖေကြီး သဘောတူလား”
“ဘာများလဲ သမီးကလဲ”
“အိုး ဖေကြီးကလဲ စီးကရက်ပါဆို၊ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကိစ္စပေါ့၊ ဖေကြီးနဲ့ သမီးပဲ သိတယ်၊ ဘယ်သူမှ မသိဘူး၊ ဘယ်သူ့မှလဲ မပြောကြေး၊ ဖေကြီးသဘောတူလားဆို”
အထိအတွေ့က ဦးမင်းညိုအတွက် နေရခက်နေသည်။ သမီးရင်သားအိအိက သူ့လီးကို နှိုးဆွသလို ဖြစ်နေသည်မို့ ပျော့နေသည့် လီးက အလိုလို တင်းလာသည်။
“အင်း၊ အင်း ကဲ သမီးရဲ့ စီးကရက်ဆိုလဲ စီးကရက်၊ ဖေကြီး ဘယ်သူမှမပြောဘူး၊ ကဲ ဘာစီးကရက်လဲ”
ဦးမင်းညိုက ထွေထွေထူးထူး မစဉ်းစားတော့ပဲ သူ့သမီး မြန်မြန်ပြောပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ထသွားဘို့ အရေးကြီးနေသည်မို့ လွယ်လွယ်ပင် သဘောတူလိုက်သည်။ သူ့လီးပေါ် ဖိထားသည့် သမီး၏ နို့အထိအတွေ့ကြောင့် သူ့မှာ နေရခက်နေသည်။
“တကယ်နော် ဖေကြီး”
“အင်း၊ ပြော ဘာစီးကရက်လဲ”
ခက်ခက်က ဘာမှမပြောဘဲ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ဦးမင်းညို ဗိုက်ပေါ် ပါးအပ်ကာ အိပ်ချလိုက်သည်။
“ဟဲ့ ဟဲ့ သမီကလဲ ကလေးမဟုတ် ဘယ်နှယ် ဖေကြီးကိုယ်ပေါ် လာအိပ်တာလဲ၊ အိပ်ချင် ကိုယ့်အခန်းထဲ သွားအိပ်လေ”
“ဖေကြီးကလဲ ခစ် ခစ် ခစ် ”
ခက်ခက်က ရယ်ရင်း ကိုယ်ကိုလှုတ်ကာ သူ့နို့နှင့် ဦးမင်းညိုလီးကို ပွတ်ကစားရင်း လက်က ဦးမင်းညို အင်္ကျီကို ပင့်တင်ကာ ဗိုက်ပေါ် မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။
“ဟဲ့ မတော်တရော်”
သမီးဟုပဲ သဘောထားသည်မို့ ပါးစပ်က ရုတ်တရက် ထွက်သွားသည်ကို
“အိုး ဖေကြီးကလဲ စီးကရက်ပါဆို၊ မသိဘူးလား”
အဲဒီတော့မှ သမီးဘာဆိုလိုသည်ကို ဦးမင်းညို သဘောပေါက်ကာ
“သမီးကလဲ အဲလို နေလို့ကောင်းဘူးလေ၊ သမီးအမေသိရင်လဲ မကောင်းဘူး၊ သူများတွေ သိရင်လဲ ဖေကြီးကိုပဲ အပြစ်တင်ကြမှာ”
“ဘာမကောင်းဘူးလဲ၊ သမီးက ဖေကြီး သမီးအရင်းလဲ မဟုတ်ဘူး၊ ပြီးတော့ စီးကရက်ပါဆိုမှ ဘယ်သူမှ မသိအောင် လုပ်မှာပေါ့၊ ခုဆို မေကြီးက အိမ်မှာမှ သိပ်မရှိတော့တာ၊ မေကြီးမသိပါဘူး၊”
“မသင့်တော်ပါဘူး သမီးရယ်”
“ဖေကြီးကလဲ ရပါတယ်ဆို၊ ဟိုမှု့ခင်းမဂ္ဂဇင်းတွေမှာ မတွေ့ဘူးလား၊ သူများတွေဆို ပထွေးက လုပ်ချင်လွန်းလို့ မယားပါသမီးကို အနိုင်ကျင့်တာတို့ ဘာတို့နဲ့ အမှု့တွေ ဘာတွေတောင် ဖြစ်ကြတာ၊ ခုဟာက သမီးက ဖေကြီးနဲ့ သမီးနဲ့ စီးကရက် ကိစ္စဆိုပြီး လုပ်မှာ၊ ဘယ်သူမှ မသိဘူး၊ ဖေကြီး ဘာကြောက်နေလဲ”
“သမီးကလဲကြာ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ဖေကြီးကလဲကွာ၊ သမီးက ရီးစားမှ မထားချင်တဲ့ဟာကို၊ ခုလို ဖေကြီးနဲ့ တိုးတိုးတိတ်တိတ်လေး နေတော့ ဘယ်လောက်အဆင်ပြေလဲ၊ ဘာလဲ ဖေကြီးက သမီးကို အပြင်မှာ ရီးစားထားစေချင်တာလား”
“အဲလိုတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ သမီးကလဲ”
“ဒါဆို ဖေကြီးနဲ့ပဲ အဲလိုနေမယ်၊ သမီးရင်းမှ မဟုတ်တာ နေလို့ရနေတဲ့ဟာကို၊ ဖေကြီးနော် သမီးက ဖေကြီးကို ယုံလို့နေတာ၊ သမီးသူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ဆို ရီးစားထားတာ သူ့ရီးစားက သူ့ကို အကုန်လျှောက်လုပ်ပြီး သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို လျှောက်ပြောတော့ နာမည်ပျက်ပြီး အပျိုမစစ်တော့ဘူး ဆိုပြီး အိုး… အရှက်ကိုကွဲရော၊ ယောက်ကျားတွေက မကောင်းဘူး ဖေကြီးရ၊ ဒါကြောင့် သမီးက ရီးစားလဲ မထားချင်ဘူး၊ ရီးစားမထားပဲ ဟိုလေ ဟို ဟို အတွေ့အကြုံ နဲနဲပါးပါးရအောင် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ဖေကြီး သိလား သမီးပြောတာ”
“အင်း”
“သိရင်ပြီးရော၊ သမီးသူငယ်ချင်းတွေဆို အကုန်သိ၊ သမီးက သူတို့ပြောတာပဲ နားထောင်နေရတာ၊ ဟိုလေ သူတို့ ပြတဲ့ ဗီဒီယိုတွေဆို အသဲယားစရာကြီး သိလား”
“ဟို ဟို ဒါပေမဲ့ . . . .”
“ဖေကြီးနော် ဖေကြီး၊ သမီးသိတယ်နော်၊ ဖေကြီးလဲ စိတ်ပါနေတယ်မို့လား၊ ဖေကြီးဟာကြီး တင်းလာတာ သမီးသိနေတယ်နော်၊ အပိုတွေ လျှောက်ပြောမနေနဲ့”
“သမီးကလဲကြာ”
“ဖေကြီးကလဲကွာ . . . . ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
ခက်ခက်က ရယ်ရင်း သူ့နို့နှင့် ဖိထားသည့် လီးကို ကိုယ်ကိုလှုတ်ကာ ထပ်ပွတ်ကစားပြန်တော့ လီးမှာ တင်းသထက် တင်းလာတော့သည်။
“ဟော ဟော သိနေတယ်နော်၊ ဖေကြီး လိမ်လို့မရဘူး၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
သိသိသာသာ တင်းလာသည်နှင့် သူ့ကိုယ်ကို ကြွကာ လက်တစ်ဖက်က တင်းနေသည့် သူ့လီးကို လုံချည်ပေါ်မှ ခပ်ဖွဖွ လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။
“ဟဲ့ ဟဲ့ သမီး”
ရုတ်တရက်မို့ ဦးမင်းညိုလည်း လန့်ပြီး အိပ်နေရာမှ ခေါင်းထောင်လာကာ သူ့သမီးလက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း အသံထွက်လာသည်။
“ဖေကြီးကလဲ ကိုင်ကြည့်တာပါ၊ ဟုတ်ပါတယ်၊ တင်းနေတာ သိသာကြီး၊ ဖေကြီး စိတ်ပါနေတယ်မို့လား၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ မလိမ်နဲ့နော်”
သူ့သမီး အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး ခုချိန် တားလို့မလွယ်မှန်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။ တားလိုက်ပါက သူ့သမီး ရှက်ပြီး ထင်ရာလျှောက်လုပ်မှာလည်း စိုးရသည်။ ပြီးတော့ သမီးနှင့် ခုလိုနေရသည်ကို သူလည်း ကြိုက်လာသည်။ သမီးနှင့် ပူးပူးကပ်ကပ် နေသည်ကို သူ့စိတ်ထဲ ရိုးရိုးသားသား ဟု သတ်မှတ်ထားသော်လည်း သူ့အတွင်း စိတ်ရင်းအမှန်က သမီးနှင့် ခုလိုနေရတာ ကြိုက်နေမှန်း အခုမှ သူကိုယ်သူ သိသွားတော့သည်။
===================================

အခန်း (၃၉)
ဦးမင်းညိုလဲ မနေနိုင်တော့၊ ခက်ခက်ကိုလည်း ပြောလို့ မရတော့သည်မို့ ဖြစ်နေသည့် ခက်ခက်ဆန္ဒကို သူမတားချင်၊
“စီးကရက်နော် သမီး”
“ခစ် ခစ် ခစ် ဖေကြီးသဘောပေါက်လာပြီ၊ စီးကရက်တောင် ရိုးရိုးမဟုတ်ဘူး၊ တော့စီးကရက် တော့စီးကရက် ခစ် ခစ် ခစ် သိပြီလား”
“ပြီးတော့ ဖေကြီးစကား နားထောင်ရမယ်၊ အပြင်မှာ ရီးစားလဲ မထားရဘူး”
“ဖေကြီးက ဘာပူနေတာလဲ၊ အပြင်မှာ ရီးစားထားချင်မှတော့ သမီးက ဖေကြီးနဲ့ ဒီလိုနေမလား၊ ပြီးတော့ သမီးက ဖေကြီးစကား နားမထောင်တာ ရှိဖူးလို့လား၊ နားမထောင်တာဆိုလို့ စာမေးပွဲ မအောင်တာပဲ ရှိတယ်၊ ဒါက သူ့ဖာသာ မအောင်တာ သမီးလဲ မတတ်နိုင်ဘူး”
သမီးက သူ့အပြောနှင့် သူတော့ ဟုတ်နေသည်။ တကယ်တန်းလည်း သမီးက သူ့စကားဆို နားထောင်တတ်သည်။ သူ့ကိုလည်း ချစ်သည်။ ပြောရလျှင် သမီးနှင့် သူ သံယောဇဉ်က သူ့အမေရင်းထက်ပင် ပိုနေသည်ဟု သူထင်သည်။ သမီးက သူ့ကိုယ်ကို အသာကြွကာ ဘေးဘက်တစောင်း လှဲရင်း ကားထားသည့် သူ့ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ် ချိုင်းနှင့် ခွလိုက်သည်။ လက်က တင်းမာလာသည့် လီးကို လုံချည်ပေါ်မှ အသာပွတ်ကစားရင်း
“ခစ် ခစ် ခစ် အကြီးကြီးပဲ ထင်တယ်၊ သမီးလက်နဲ့တောင် မဆန့်ဘူး၊ ခိ ခိ ခိ ခိ အဲလောက်ကြီး”
သမီးက ကလေးဆန်ဆန် စိတ်ထဲထင်ရာ လျှောက်ပြောနေသည်။ တင်းသထက် တင်းလာသည့် လီးကို လုံချည်ပေါ်မှ လက်ချောင်းနှင့် လိုက်ပွတ်ကြည့်ရင်း
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကြည့်လဲကြည့်ချင်တယ်၊ မကြည့်လဲ မကြည့်ရဲဘူး”
သမီးက သူလုပ်ချင်တာ လုပ်ရလို့လား မသိ၊ ပျော်နေပုံရသည်။ စကားပြာတာကအစ တခစ်ခစ်နှင့် သဘောကျနေသည်။ သမီးပျော်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး ဦးမင်းညိုကိုပါ အပျော်ကူးစက်လာကာ သမီးကိုယ်ကို ခြေထောက်တစ်ဖက်နှင့် လှမ်းခွလိုက်သည်။
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
သူ့ကို ခွထားသည်ကို သဘောကျပုံနှင့် ရယ်မဆုံး၊ လက်က ကိုင်ထားသည့် လီးကို မလွှတ်၊ ခွလိုက်မှ လီးက ခက်ခက်မျက်နှာနှင့် နီးလာသည်။ ခက်ခက်က ရယ်ရင်း
“ကိုက်ထည့်လိုက်ရမလား” ဟု ပြောကာ မျက်နှာကို လီးနှင့် လာကပ်သည်။ ခက်ခက်က ကြောင်မလေး ခေါင်းနှင့်ဝှေ့သလို လီးကို သူ့မျက်နှာနှင့် တိုးဝှေ့ကာ လက်ကလည်း ကိုင်ထားတာကို မလွှတ်၊
“ဖေကြီး”
“အင်”
“ကိုက်ထည့်လိုက်ရမလားဆို”
လေသံက တကယ်မလုပ်မှန်း သိနေသည်။
“အင်း”
“တကယ်”
“အင်း”
ခေါင်းနှင့် ဝှေ့ရင်း ဗိုက်ပေါ်လဲနေသည့် လီးအချောင်းကို ပါးစပ်ဖြင့် ဖွဖွလေး လာကိုက်သည်။ တကယ်တော့ ကိုက်တာမဟုတ်၊ နှုတ်ခမ်းနှင့် လာညှပ်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ လုံချည်ခံနေသဖြင့် ပါးစပ်ဖြင့် ကိုက်ရဲတာလည်း ပါမည်ထင်သည်။ ဦးမင်းညိုက ခက်ခက်ခေါင်းကို အသာပွတ်ပေးသည်။
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး”
တစ်ခါမှ မကြုံဖူးသည့်အပြင် ကလေးစိတ်ကလည်း မပျောက်သေးတာမို့ ကစားစရာ အသစ် ရသူလိုဖြစ်နေသည်။ လုံချည်အောက်မှ တင်းမာနေသည့် လီးကို လက်နှင့် ကိုင်ကစားလိုက်၊ ခေါင်းနှင့် ဝှေ့လိုက်၊ ပါးစပ်နှင့် လှမ်းငုံလိုက်နှင့် စူးစမ်းနေသည်။
“ဖေကြီး”
“အင်”
“ဟင်အင်း ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး၊ မကြည့်ရဲသေးဘူး၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“မကြည့်ရဲရင် ကိုင်ကြည့်”
“ခု ကိုင်ထားတယ်လေ”
“လုံချည်အောက်က ပြောတာ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
လုံးလားထွေးလားနှင့် လုံချည်က ပေါင်လည်လောက်ထိ လန်တက်နေသည်မို့ ခက်ခက်က သဘောကျစွာ ရယ်ရင် လက်က လုံချည်အောက်စမှ တိုးဝင်လာသည်။ ချက်ခြင်း မကိုင်သေးပဲ ပေါင်ကိုကိုင်ကာ အသာပွတ်ရင်း ပေါင်ရင်းကိုရောက်တော့
“ဖေကြီး အဲဒါ ဂွေးဥကြီး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
ခက်ခက်မှာ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးသည့် အရာအတွက် လုပ်ချင်တာ လုပ်နေရသဖြင့် ပျော်နေပုံရသည်။ မထိတထိဖြင့် မကိုင်ရဲသလို ကိုင်ရဲသလိုနှင့် ဂွေးဥကို ဆုတ်လိုက်ပွတ်လိုက် လုပ်နေသည်မို့ ဦးမင်းညိုလည်း ဖီးလ်တက်လာကာ ဗိုက်ပေါ် လဲနေသည့် လီးမှာ ကြွတက်လာသည်။
“အို့ အို့ အဲ အဲ ဟိ ဟိ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
လီးတောင်မှု့ကြောင့် လုံချည်ကြွတက်ကာ လှုတ်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး ခက်ခက်မှာ အို့အို့ အဲအဲ သဘောကျနေသည်။ ထို့နောက် လုံချည်အောက်မှ လက်က ကြွနေသည့် လီးချောင်းကို လာဆုတ်တော့သည်။
“ဟိ ဟီ ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး”
ကြီးမားလှသည့် ဦးမင်းညိုလီးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ ခက်ခက်မှာ သဘောကျနေသည်။ လက်က တစ်နေရာတည်း ဆုတ်ကိုင်ထားတာ မဟုတ်ပဲ လီးတစ်ချောင်းလုံး အစုန်ဆန် ပွတ်ကစားနေသည်မို့ ခက်ခက်၏ နူးညံ့လှသည့် လက်ဖဝါးပြင် အထိအတွေ့ကြောင့် လီးမှာ တင်းသထက် တင်းလာသည်။ ခက်ခက်မှာလည်း ထန်သထက် ထန်လာကာ လုံချည်ကို ဆွဲချပြီး ပေါ်လာသည့် လီးကို သေချာကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းနှင့် တေ့ကာ ပြွတ် ပြွတ်နှင့် အသံထွက်အောင် တစ်ချောင်းလုံးကို နေရာအနှံ့ လျှောက်နမ်းတော့သည်။ နောက်မနေနိုင်တော့ပဲ သူကြည့်ဖူးသည့် အပြာကားများလို ပါးစပ်နှင့် ငုံကာ စုတ်လေတော့သည်။
ဦးမင်းညို ဘဝတွင် ရှားရှားပါးပါး သူ့သမီးအရွယ် နုနုထွတ်ထွတ် အပျိုစင် အမျိုးသမီးနှင့် တစ်ကြိမ်သာ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ဘူးသည်။ ထိုစဉ်က ကိုယ်တိုင်လည်း ကြိုက်နေသည်က တစ်ကြောင်း၊ ငယ်ရွယ်နုပျိုသည့် မိန်းကလေး၏ အထိအတွေ့နှင့် သာယာမှု့ကို သူတောင့်မခံနိုင်ခဲ့၊ ခုလည်း သမီးခက်ခက် သူ့လီးကို အရသာခံကာ အားရပါးရ စုတ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း ဦးမင်းညိုမှာ သုတ်ရည်မထွက်အောင် ထိမ်းဘို့ သတိမရတော့၊ သမီးခက်ခက် သူ့လီးကို စုတ်ရင်း သူ့ကို မျက်လုံးလှန်ကာ လှမ်းလှမ်းကြည့်ရင်း သူ့လီးကို အားရပါးရ စုတ်နေသည် ဒဏ်ကို မခံနိုင်သည်လား မသိ၊ သာယာမှု့နောက် ပါသွားကာ ကြာကြာတောင့်ခံနိုင်သည့် အစွမ်းမရှိတော့
“အ အ သမီး သမီး ဖြေးဖြေး၊ ဖြေးဖြေး ဖေကြီးထွက်တော့မယ်”
အပြာကား ကြည့်နေကျ ခက်ခက်က ဦးမင်းညို ဘာဖြစ်တော့မည် ဆိုသည်ကို သိလိုက်သည်မို့
“ထွက် ထွက် ဖေကြီး ထွက်လိုက် ထွက်လိုက်”
ပါးစပ်ထဲက လီးကိုပင် မချွတ်တော့ပဲ ဗလုံးဗထွေးဖြင့် ပြောရင်း လီးရင်းကို ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးရင်း ဒစ်ကို သူ့နှုတ်ခမ်းနှင့် ညှပ်ကာ လျှာနှင့်ပါ ဝိုက်ပြီး ဆွဲစုတ်သည်။ အတွေ့အကြုံ မရှိသည့် ခက်ခက်၏ စိတ်ပါလက်ပါ စုတ်ချက်ကို သူတောင့်မခံနိုင်
“ထွက်ပြီ ထွက်ပြီ သမီး သမီး”
ဦးမင်းညိုမှ ထွက်ပြီဟု အသံထွက်လာသည်နှင့် ခက်ခက်မှာ စုတ်နေရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး လက်နှင့် ခပ်သွက်သွက် ထုပေးလိုက်သည်နှင့် သုတ်ရည်ဖြူဖြူများ ထွက်လာတော့သည်။
“အိုး အိုး ဖေကြီး ဖေကြီး”
လီးထိပ်မှ တပြစ်ပြစ်နှင် ထွက်လာသည့် အရည်ဖြူဖြူများကို ကြည့်ရင်း ခက်ခက်မှာ အိုး အိုး နှင့် အသံထွက်နေပြီး အရည်များကို လီးချောင်းအတိုင်း လက်နှင့် ပွတ်ကစားနေပြီးမှ ဘာစိတ်ကူး ပေါက်သည်မသိ အရည်ပေနေသည့် လီးကို လျှာနှင့်တို့ကာ အရသာခံကြည့်သည်။ ဦးမင်းညိုမှာ ခက်ခက် လုပ်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး
“တော်ပြီနော် သမီး တော်ပြီ လာ လာ ဖေကြီးကိုဖက်ထား”
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း (၄၀)
ဦးမင်းညိုက သူ့အဝတ်ဗီဒိုအတွင်းမှ စာအိပ်အဟောင်းထဲ ထည့်ထားသည့် ကျပ်တန် အသစ်ချပ်ချွတ်များကို ယူကြည့်နေမိသည်။ ယခုခေတ် ဒီကျပ်တန်တွေ သုံးမရတော့၊ သူသိမ်းထားသည်မှာ နှစ်မနည်းတော့ချေ၊ ကျပ်တန်တွေကို ကြည့်ပြီး သူမေ့မရသည့် အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်စဉ်းစားမိလိုက်သည်။ သူ တင်တင်မူ မိတ်ဆွေ ဒေါ်တင်မေချစ်နှင့် ချစ်ပွဲဝင်နေသည့် အချိန်က ဒေါ်တင်မေချစ်နှင့် အတူနေကာ ဆွေမျိုးနီးစပ်တော်ပြီး အိမ်အလုပ်နှင့် ဒေါ်တင်မေချစ် ဝေယျာဝစ္စကို လုပ်ကိုင်ပေးနေသည့် အပျိုပေါက်မ သန္တာနှင့် သူကြုံဖူးသည်။ သန္တာကို ဒေါ်တင်မေချစ်က သူ့ယောက်ကျား ဆုံးပြီးကတည်းက ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ နောက် ဒေါ်တင်မေချစ်က မောင်မင်းညိုကို ခေါ်ကာ သူ့ဆန္ဒဖြည့်ခိုင်းတော့ အိမ်မှာ အတူနေသည့် သန္တာမှာ မောင်မင်းညိုနှင့် ဒေါ်တင်မေချစ် ဇာတ်လမ်းကို ရိပ်မိသွားသည်။ မရိပ်မိ၍လည်း မရပေ၊ မောင်မင်းညိုလာလျှင် ဒေါ်တင်မေချစ်မှာ သူ့အခန်းထဲ ခေါ်သွားသည်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲမှ ချစ်ပွဲဝင်သည့်အသံ သဲ့သဲ့ကြားရသည်မို့ သန္တာမှာ အလိုလို စိတ်လှုတ်ရှားကာ မောင်မင်းညိုနှင့် ဒေါ်တင်မေချစ် ဇာတ်လမ်းကို သိချင်လာသည်။ သန္တာက အိမ်မှာနေပြီး ကိုရီးယား ဒရမ်မာ ကားများနှင့်သာ အဖော်ပြုနေရသဖြင့် ပထမတော့ သူ့အဒေါ် ဒေါ်တင်မေချစ်မှာ သူ့ထက် အသက်အများကြီး ငယ်သည့် မောင်မင်းညိုနှင့် တိတ်တိတ်ပုန်း ညိစွန်းနေသည်ဟု ထင်နေလေသည်။
ပထမတော့ မောင်မင်းညိုမှာ အသက်နဲနဲကြီးပြီး ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်နှင့် ဒေါ်တင်မေချစ်ကို စိတ်မပါသော်လည်း တကယ်တန်း ဆက်ဆံကြည့်သောအခါမှ အဆီပြည့်နေသည့် စောက်ဖုတ်မှာ စေးစေးပိုင်ပိုင်နှင့် အိနေကာ လိုးလို့ကောင်းမှန်း သိလာရသည်မို့ စိတ်ပါလက်ပါနှင့် သုတ်ကို အကြာကြီးထိမ်းကာ အချိန်ယူ ဇိမ်ဆွဲလိုးသည်မို့ မောင်မင်းညို ပြီးသည့်အခါ ဒေါ်တင်မေချစ်မှာ ခြေကုန်လက်ပန်းကျပြီး အိပ်ယာမှ မထနိုင်တော့ချေ၊ ဒေါ်တင်မေချစ်မှာလည်း အလိုးကောင်းသည့် မောင်မင်းညိုကို စွဲကာ မကြာခဏ ခေါ်ကာ ဆက်ဆံခိုင်းလေသည်။
ဒေါ်တင်မေချစ် မှာထားသဖြင့် အခန်းထဲမှ ထွက်လာသည့် မောင်မင်းညိုကို သန္တာက နွားနို့နှင့် ကြက်ဥ ရောကြိုထားသည်ကို တိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်က မောင်မင်းညိုမှာ သန္တာထက် သုံးလေးနှစ်မျှသာ ကြီးသည်မို့ ရွယ်တူတွေလို ဖြစ်နေတော့သည်။ အိမ်ထဲတွင်သာ အနေများသည့် သန္တာမှာ အဖော်ငတ်နေသဖြင့် ရွယ်တူလို ဖြစ်နေသည့် မောင်မင်းညိုကို သုံးလေးခေါက် တွေ့ပြီးသည်နှင့် ရင်းနှီးသွားလေသည်။ ထိုနောက် မိန်းမသားပီပီ သူ့အဒေါ်နှင့် မောင်မင်းညို အကြောင်းကို စပ်စုတော့သည်။ နွားနို့ပူပူထဲ ကြက်ဥခေါက်ထည့်သည့် ပန်းကန်ကို မောင်မင်းညို အရှေ့လာချပေးရင်း အရဲစွန့်ကာ စကားစလိုက်သည်။
“အစ်ကို့”
မောင်မင်းညိုက ထူးသလို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်မို့ စကားဆက်လိုက်သည်။
“အစ်ကို့ကို မေးမလို့၊ မေးလို့ရလား”
“အင်း မေးလေ”
နို့ပန်းကန်ကလည်း ပူနေသည်မို့ အေးအောင်စောင့်ရင်း မောင်မင်းညိုက ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ဟို ဟိုလေ၊ ဒေါ်ဒေါ်နဲ့ အစ်ကိုတို့က ဟို ဟို ချစ်သူတွေလား”
သန္တာ၏ မဝန့်မရဲ မေးသည့်စကားကြောင့် မောင်မင်းညိုက ပြုံးကာ
“ညီမ အဒေါ်က အစ်ကို့ကို သူ့ရီးစားလို့ ပြောတာလား”
“ဟင်အင်း မပြောပါဘူး၊ ဒေါ်ဒေါ့်ကို မမေးရဲပါဘူး”
သန္တာ့စကားကြောင့် မောင်မင်းညိုမှာ ပြုံးကာ အဖြစ်မှန်ကို ပြောပြလိုက်သည်။
“ရီးစားမဟုတ်ဘူး ညီမ၊ ညီမအဒေါ်က အစ်ကို့ကိုခေါ်ပြီး သူ့ဆန္ဒကို ဖြည့်ခိုင်းတာလေ၊ အဲ့ဒီအတွက် အစ်ကို့ကို ညီမ အဒေါ်က မုန့်ဘိုးပေးတယ်”
“အယ်” သန္တာက နားမလည်သလို အယ်ကနဲ အသံထွက်ကာ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသည်မို့ မောင်မင်းညိုက နည်းနည်းထပ်ရှင်းပြလိုက်သည်။
“ညီမကတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ လူတွေက ပိုက်ဆံရှိလာရင် သူတို့ လိုချင်တာ ဝယ်တဲ့သဘောပေါ့”
မောင်မင်းညိုစကားက လောကအကြောင်း သိပ်မသိသည့် သန္တာ့အတွက် ထူးဆန်းသလို ဖြစ်နေတာမို့
“အော် ညီမကလဲ ရှင်းရှင်းပြောရရင် မိန်းမတွေ ဖာလုပ်တာ ကြားဖူးတယ်မို့လား”
“အင်း”
“အဲ့လိုပဲ အစ်ကိုက ယောက်ကျားဖာသဘော”
“အိုး အစ်ကိုကလဲ၊ အစ်ကိုက အဲဒါ မဟုတ်ပါဘူး၊ လျှောက်ပြော”
“ကဲပါ ညီမ နားမလည်ပါဘူး၊ အစ်ကိုက ညီမကို လိမ်မပြောချင်လို့ အမှန်အတိုင်းပြောတာ၊ နောက်မှ တဖြေးဖြေးနဲ့ ညီမ သိလာလိမ့်မယ်”
ဆိုပြီး အေးခါစ နို့ကို မှုတ်သောက်လိုက်သည်။ သန္တက နားမလည်နိုင်သလို ထပ်မမေးတော့ဘဲ မောင်မင်းညိုကို ငေးကြည့်ကာ စဉ်းစားခန်း ဝင်နေမိသည်။ မောင်မင်းညိုကား ရုပ်ရည် သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နှင့် ကြည့်လို့ကောင်းသည့် ယောက်ကျားတစ်ယောက် ဖြစ်နေသည်မို့ သန္တာ့အတွက် မောင်မင်းညိုစကားကို မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ တစ်အိမ်ထဲတွင် ဒေါ်တင်မေချစ်နှင့် သန္တာသာရှိသဖြင့် ကိုယ့်အခန်းနှင့် ကိုယ်နေသော်လည်း အစကတည်းက တံခါးပိတ်ရိုး ထုံးစံမရှိပေ၊ ဒေါ်တင်မေချစ်အိမ်မှာ လုံးချင်းအိမ် နှစ်ထပ်ဖြစ်သဖြင့် သူက အပေါ်ထပ် အခန်းတွင် နေပြီး သန္တာက အောက်ထပ်က အခန်းတွင် နေသည်မို့ သီးသန့်လို့ ဖြစ်နေတာလည်းပါသည်။ မောင်မင်ညိုက အပေါ်ထပ် အခန်းတွင် ဒေါ်တင်မေချစ် စိတ်ကြိုက် ဆန္ဒဖြည့်ဆီးပေးပြီးလျှင် အောက်ထပ် ထမင်းစားခန်းထဲ ဆင်းလာကာ သန္တာ ဖျော်ပေးသည့် နို့ကြက်ဥကို သောက်တတ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ မောင်မင်းညိုက ပြန်တတ်သလို တစ်ခါတစ်ရံ ဒေါ်တင်မေချစ်က မပေးပြန်ပဲ သူ့နှင့်အတူ တစ်ညလုံး အိပ်ခိုင်းသည်။ ထို့အတွက် မောင်မင်းညိုမှာ မုန့်ဖိုး ကောင်းကောင်းရလေသည်။ ဒေါ်တင်မေချစ်မှာ စျေးတွင် ရွှေဆိုင်ဖွင့်ကာ၊ ကျောက်အရောင်းအဝယ်လည်း လုပ်သည်။ ငွေလည်း အတိုးယူကာ ချေးစားသဖြင့် ထောသည်။ မောင်မင်းညိုကို ကောင်းကောင်းပေးနိုင်သည်။ မောင်မင်းညို ခုလို လူတစ်လုံး သူတစ်လုံး ဖြစ်လာသည်မှာလည်း ဒေါ်တင်မေချစ်ကြောင့်ပဲ ဖြစ်သည်။ မောင်မင်းညိုကလည်း ဒေါ်တင်မေချစ် ပေးချင်လောက်အောင်ပင် စေတနာထားကာ လုပ်ပေးသည်။
အစက အသက်ကလဲ ကြီးသည် လူကလည်း ဝ,သည်ဆိုကာ လုပ်မကောင်းဟု ထင်သော်လည်း တကယ်တန်းကျတော့ ထင်သည်နှင့် လွဲနေမှန်း သိလိုက်ရသည်။ အဆီပြည့်နေသည့် နို့အုံနှင့် စောက်ဖုတ်က အိစက်ညက်ညောကာ ထိမိ၊ ကိုင်မိ၊ နမ်းမိ၊ ယက်မိသည်နှင့် အရသာရှိကာ သူကိုယ်တိုင်က စိတ်ပါကာ ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးမိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဒေါ်တင်မေချစ်မှာ တစ်ပတ်လျှင် နှစ်ရက်လောက် မောင်မင်းညိုကို ခေါ်နေရသည်။ ညနေ စျေးသိမ်းသည့် အချိန်နှင့် မောင်မင်းညို အလုပ်ဆင်းသည့် အချိန်မှာ အတူတူလောက် ဖြစ်သဖြင့် ပို၍အဆင်ပြေသည်။
စပ်စုတတ်သည့် သန္တာက အရဲစွန့်ကာ မောင်မင်းညိုနှင့် ဒေါ်တင်မေချစ်ကို တက်ချောင်းတော့သည်။ အခန်းတံခါးက စေ့ရုံသာ စေ့ထားသဖြင့် သန္တာအတွက် ချောင်းရန် မခက်ပေ။ ချောင်းမှပင် သူမသိခြင်းသည့် အရာများကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်ကာ သိလာတော့သည်။ ချောင်းကြည့်ရင်း သန္တာမှာ ရင်တဖိုဖိုနှင့် ဘာလိုလိုဖြစ်လာသည့် သူ့ကိုယ်အတွင်းက ရွစိရွစိနှင့် အမျိုးအမည်မသိ ခံစားမှု့မျိုးက မချောင်းပဲ မနေနိုင်အောင် ဖြစ်ကာ မောင်မင်းညိုလာတိုင်း တိတ်တဆိတ် တက်ချောင်းတော့သည်။ မောင်မင်းညိုလီးကို သူ့အဒေါ် အားရပါးရ ပါးစပ်နှင့် စုတ်နေသည်ကို မြင်ရတိုင်း သူ့မှာ အလိုလို အာခေါင်အတွင်းမှ သွားရည်ထွက်လာသလိုလို တံတွေး ခဏခဏ မြိုချမိသည်။ မောင်မင်းညိုကလည်း သူ့အဒေါ် စောက်ဖုတ်ကို ယက်လိုက် လိုးလိုက် လုပ်သည်ကို သူ့အဒေါ်မှာ တအင်းအင်း တအီးအီးနှင့် ဖီးလ်တက်နေသလို သူ့မှာလည်း ပေါင်ကြားကလား ဗိုက်ထဲကလားမသိ ရွစိရွစိနဲ့ ဖြစ်ကာ အရည်တရွဲရွဲထွက်ပြီး သူ့ဟာသူပင် ကိုင်ကစားမိတော့သည်။
တဖြေးဖြေးနှင့် မောင်မင်းညိုနှင့် သန္တာလည်း အလာပ သလာပ ပြောရင်း ရင်းနှီးလာသည်။ သန္တာကလည်း သူသိချင်သည်ကို မောင်မင်းညိုကို စပ်စုသလို မေးသလို မောင်မင်းညိုကလည်း သူနားလည်သလို ပြန်ရှင်းပြသည်။ အမှန်က မောင်မင်းညိုမှာ ရှင်းပြသလိုလိုနှင့် သန္တာကို ဆွယ်တရား ဟောနေသည်ဟု ပြောလို့ပင်ရသည်။ သန္တာမှာ သူ့အဒေါ် ဒေါ်တင်မေချစ်လိုပင် အသားဖြူဖြူ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနှင့်မို့ အဆီပြည့်နေသည့် အရသာကို သိသွားသည့် မောင်မင်းညိုမှာ အပျိုစင်လေး သန္တာကို စိတ်ဝင်စားလာလေသည်။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၅) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၆) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅️