ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၁) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
အခန်း (၁၁)
နှစ်ယောက်သား ပါးစပ်ဟကာ နှုတ်ခမ်းစုတ်လိုက် လျှာစုတ်လိုက်နှင့် လုပ်နေရာမှ မောင်မင်းညို ခေါင်းက ရင်သားဆီ ရောက်သွားပြီး တင်းနေသည့် နို့အုံထိပ်မှ နို့သီးကို လျှာနှင့် ယက်ကာ စုတ်တော့သည်။ မောင်မင်းညိုက ချက်ကောင်းချည်းသာ လုပ်နေသည်မို့အင်ကြင်းမှာ တအင်းအင်းနှင့် ညည်းသံမပြတ်ပဲ မောင်မင်းညို အလိုကျ ကော့ကာ ကော့ကာနှင့် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပေးနေတော့သည်။ နို့နှစ်ဘက်ကို တစ်လှည့်စီ အားရအောင် စို့အပြီးမှာတော့ ခေါင်းက တဖြေးဖြေး ပေါင်ကြားဆီ ဆင်းသွားလေသည်။ မောင်မင်းညို ဘာလုပ်တော့မည်ကို သိသည့်အလား အင်ကြင်း လက်နှစ်ဘက်က မောင်မင်းညို ဆံပင်ကို ဆွဲဆုတ်ကာ ပေါင်ကို ကားပြီး ဖြဲပေးလိုက်သည်။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ရှိနေသော်လည်း မောင်မင်းညိုခေါင်းက ဂွကြားတဲ့တဲ့က ဘောင်းဘီပေါ်ကျကာ စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေသည့် ဘောင်းဘီကို လျှာနှင့် ယက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တစ်ဆက်တည်း ဘောင်းဘီ အနားစဘေးက လွတ်နေသည့် ပေါင်ရင်းကိုပါ လျှာနှင့် ယက်လိုက်သည်။ အင်ကြင်းမှာ မခံနိုင်တော့သလို တအင်းအင်း ညည်းသံ မနားတမ်းထွက်ကာ ကော့နေတော့သည်။ ထို့နောက် ဘောင်းဘီ အနားစကို လက်ညိုးနှင့် အသာဖြဲပြီး ပေါင်ကြားမှ အမွေးပြောင်နေအောင် ရိပ်ထားသည့် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို သူ့လျှာဖြင့် ထိုးကာယက်သည်။ အင်ကြင်းမှာ ပို၍ မခံနိုင်တော့သလို ညည်းသံပိုကျယ်လာသည်။ မောင်မင်းညို လက်က ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ကာ လွတ်လပ်သွားသည့် စောက်ဖုတ်ကို ပါးစပ်နှင့် သေချာအပ်လိုက်သည်နှင့် အင်ကြင်းက ခါးကိုကော့ကာ လက်က အလိုလို မောင်မင်းညို ခေါင်းကို ဆွဲ၍ သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် အတင်းဖိကာ ကပ်ထားတော့သည်။
အရသာက ကောင်းလွန်းလှသည်မို့ ငတ်နေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သည့် အင်ကြင်းမှာ ဘယ်နှစ်ကြိမ် သူ့ကိုယ်တွင်းမှ ပူကနဲ ပူကနဲ ဆင်းသွားသည်ကို မသိတော့၊ ပါးစပ်မှ လေသံ တရှီးရှီးနှင့် ကောင်းလွန်းသည့် အရသာကို ခံစားရင်း သူ့တစ်ကိုယ်လုံး မောဟိုက်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ကျသွားသည်အထိ မောင်မင်းညို ခေါင်းကို သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် အတင်းဆွဲကပ်ထားတော့သည်။ အင်ကြင်းမှာ လူတစ်ကိုယ်လုံး မောဟိုက်ကာ ပျော့ကျသွားသော်လည်း စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခု လိုနေသလို ဖြစ်နေသေးသည်၊ ဆန္ဒမပြည့်သေး၊ လိုချင်သည့် အရသာကို မရသေးသလို ခံစားမှု့က အဆုံးစွန်အထိ မရောက်သေးသလို ဖြစ်နေသည်။ မောင်မင်းညိုကလည်း အင်ကြင်း ပျော့ကျသွားသော်လည်း မနားတော့ပဲ ကုန်းထကာ အင်ကြင်းပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက် ဝင်ထိုင်ရင်း ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို တွန်းတင်ကာ ကြွတက်လာသည့် စောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးနှင့် တေ့လိုက်သည်။
“အိုး အိုး မောင်လေး ဖြေးဖြေးနော် ဖြေးဖြေး”
မောင်မင်းညိုက သိသည့်ဟူသည့် သဘောနှင့် ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း အင်ကြင်းမှ ထွက်သည့် အရည်ရော သူ့တံတွေးရော ပေါင်းကာ ချွဲကျိ ဖောင်းကားနေသည့် စောက်ဖုတ်အတွင်း အသာပင် ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“အိုး…အိုး…အိုး….အိုး”
လီးက တစ်ထစ်ချင်း ဝင်သွားသလို အင်ကြင်းပါးစပ်မှ တအိုးအိုးနှင့် အရသာ တွေ့သလို အသံထွက်လာသည်။ မောင်မင်းညိုကလည်း အတွေ့အကြုံရှိနေသူပီပီ တစ်ခါတည်း အဆုံးထိ ဖိမသွင်းဘဲ ဝင်သမျှနှင့် လိုးပေးရင်း တဖြေးဖြေး သူ့လီးကို အဆုံးထိသွင်းနေသည်။
“အိုး…အိုး…အိုး…အိုး…အား…အား….အား ”
တဖြေးဖြေး လီးက နစ်သထက် နစ်ဝင်လာပြီး အဆုံးအရောက်မှာတော့ အင်ကြင်းအသံက ပိုကျယ်လာကာ တအားအားနှင့် ဖြစ်လာသည်မို့ မောင်မင်းညိုက ခဏရပ်ကာ
“ရလား မမ”
“ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရာ၊ ဒါမျိုးမှ အရသာရှိတာ၊ မမ လိုချင်နေတာ အဲ့ဒါ၊ လိုး လိုး၊ မမကို မညှာနဲ့ အားရပါးရသာလိုး”
အင်ကြင်းစကားသံကြောင့် မောင်မင်းညိုလဲ သူ့အစွမ်းကို ပြတော့သည်။ သုတ်ကို ထိမ်းနိုင်သည့် မောင်မင်းညို အစွမ်းကြောင့် အင်ကြင်းမှာ တအားအားနှင့် အော်နေရတော့သည်။ ထိုအော်သံမှာ မခံနိုင်၍ ထွက်လာသည့် အသံမဟုတ်ဘဲ မခံမရပ်နိုင်အောင် ကောင်းလွန်းလို့ ထွက်လာမှန်း သိသည်မို့ မောင်မင်းညိုမှာ အရှိန်ကို မလျော့၊ အခန်းတစ်ခုလုံးလဲ အင်ကြင်း အော်သံနှင့်အတူ တဖုတ်ဖုတ်နှင့် အသားချင်းရိုက်သည့် လိုးသံ ဆူညံနေတော့သည်။ မောင်မင်းညိုကလည်း ပုံစံတစ်မျိုးထဲ အကြာကြီး မလိုး၊ ပုံစံပြောင်းကာ အမျိုးမျိုး လိုးနေသည်မို့ အင်ကြင်းမှာ အရသာ အမျိုးမျိုး တွေ့ကာ ခဏခဏ ပြီးနေတော့သည်။ နောက်ဆုံး အင်ကြင်းဆီမှ ပြီးပြီနှင့် အော်ကာ တုန့်ပြန်မှု့ မရှိတော့ပဲ မျော့ဆင်းသွားတော့မှ မောင်မင်းညိုလည်း လိုးတာကို ရပ်ကာ ထွက်လုလု ဖြစ်နေသည့် သူ့အရည်များကို အင်ကြင်းဗိုက်ပေါ် ထုတ်ချလိုက်တော့သည်။ မောင်မင်ညို လီးမှ ထွက်လာသည့် အရည်များကို ကြည့်ရင်း အင်ကြင်းမှာ ကျေနပ်သွားပြီး မျက်စိစုံမှိတ်ကာ မှိန်းသွားလေသည်။
==================================
အခန်း (၁၂)
ဒေါ်သူဇာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် အိမ်ထောင်ကျရသည့် အကြောင်းက ကိုမျိုးအောင် မဆင်ချင်သည့် ကိစ္စလည်း အများကြီးပါသည် ကိုမျိုးအောင်နှင့် မသူဇာတို့မှာ ဆွေမျိုးနီးစပ် တော်သည့် အိမ်နီးနားချင်းများ ဖြစ်ကြသည်။ ကိုမျိုးအောင်မှာ မသူဇာထက် ငါးနှစ်မျှ အသက်ကြီး၍ တဏှာစိတ် ထန်သူလည်း ဖြစ်သည်။ လူပျိုပေါက်ပီပီ အရွယ်ရောက်ကာ လှသွေးကြွယ်လာသည့် မသူဇာကို ကိုမျိုးအောင်က ဆွေမျိုးနီးစပ် တော်သော်လည်း စိတ်ဝင်စားရာက စရပေမည်။ မသူဇာကလည်း အပျိုဖော် ဝင်လာသဖြင့် ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ကို စိတ်ဝင်စားလာသည်နှင့်အမျှ သူ့အပေါ် အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်တတ်သည့် ကိုမျိုးကို စိတ်ဝင်စားလာသည်။ မသူဇာအတွက်တော့ ဆွေမျိုးနီးစပ် တော်သည်ဆိုသော အသိက သူ့အပေါ် အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်နေသည့် ကိုမျိုးကို စိတ်ဝင်စားနေသည့် စိတ်ကို မတားဆီးနိုင်ခဲ့ပေ၊ အကြောင်းမှာ ကိုမျိုးမှာ ရုပ်ရည်ကလည်း ချောသဖြင့် တစ်ရပ်ထဲနေ ရွယ်တူ အမျိုးသမီးများ စိတ်ဝင်စားမှု့ကို ခံနေရမှန်း သိသည်မို့ ကိုမျိုးကို တခြားသူနှင့် သဘောမတူနိုင်ပဲ ဖြစ်နေရာမှ သူများနောက် ပါသွားမှာ စိုးပြီး ကိုမျိုးကို ရင်းရင်းနှီးနှီး လက်ပွန်းတတီး နေရာမှ စလေတော့သည်။
ထို့နောက် နှစ်ဦးသား လက်ပွန်းတတီး နေလာရာမှ အဆင့်တက်ပြီး သံယောဇဉ်ပိုကာ သမီးရီးစား ချစ်သူများပင် ဖြစ်လာကြသည်။ ချစ်သူများပင် ဖြစ်လာသော်လည်း ထိုခေတ်အခါက ယခုခေတ်လို ဆက်စ်ကိစ္စ ဗြုံးဒိုင်း ဖြစ်မလာခဲ့၊ သို့သော် ကိုမျိုးနှင့် သူဇာတို့၏ ပင်ကိုယ်အတွင်းစိတ်က ထိုကိစ္စကို နှစ်သက်သဖြင့် သမီးရီးစား သဘာဝ ချိန်းတွေ့ရင်း တဆင့်ပြီး တဆင့် တိုးလာခဲ့တော့သည်။
တစ်နေ့ အိမ်တွင် လူကြီးများ မရှိခိုက် သူဇာက ကိုမျိုးအိမ် ရောက်လာသည်။ ဆွေမျိုးလဲတော် အိမ်နီးချင်းမို့ ကိုမျိုးနှင့် သူဇာမှာ ငယ်ငယ်ကတည်းက တစ်ယောက်အိမ် တစ်ယောက် ဝင်ထွက် သွားလာနေကြ ဖြစ်သည်မို့ မထူးဆန်းပေ၊ လာဖြစ်သည့် အကြောင်းကလည်း ရှိနေလေသည်။ ဟိုတစ်နေ့က သူနှင့် ကိုမျိုး မာလကာသီး ခူးရင်း မမျှော်လင့်ပဲ ဖြစ်သွားသည့် ကိစ္စကြောင့် သူဇာကိုယ်တိုင် ကိုမျိုးနှင့် တွေ့ချင်သည့် စိတ်က ထိမ်းမရအောင် ဖြစ်နေသည်မို့ မာလကာသီး ထပ်ခူးခိုင်းမည် ဆိုသည့် အကြံနှင့် ရောက်လာခဲ့ချင်း ဖြစ်သည်။
ဖြစ်ပုံက သူဇာ မာလကာသီး စားချင်သည်ဟု ပူစာသဖြင့် ကိုမျိုးက ခြံနောက်ဖက် မာလကာပင်တွင် မမှီ့တမှီ သီးနေသည့် မာလကာသီးကို ခူးခိုင်းရာမှ ကိုမျိုးကလဲ သူခူးလို့ မမှီသဖြင့် သူဇာကို တင်ပါးမှ ပွေ့ကာ မချီ၍ ခူးခဲ့ရသည့် အဖြစ်ကို မေ့မရအောင် ဖြစ်နေသည်။ သူဇာကလည်း ကိုမျိုးက တင်ပါးမှ ပွေ့ချီထားသည့်တိုင် မမှီ့တမှီ ဖြစ်နေသေးဖြင့် ကိုမျိုးခေါင်းကို သူ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်ကာ အားပြု၍ ကိုယ်ကို အတင်းဆန့်ကာ ခူးရသဖြင့် ကိုမျိုးမျက်နှာမှာ အင်္ကျီစ လွတ်နေသည့် သူ့ဗိုက်သားနှင့် ကပ်နေသည်မို့ နူးညံ့သည့် သူဇာဗိုက်သားကို သူ့နှာခေါင်းနှင့်ရော နှုတ်ခမ်းနှင့်ပါ နမ်းနေသလို ဖြစ်နေသည်။ မာလကာသီးကလည်း ကိုင်းဖျားမှာ သီးနေသည်မို့ လက်တစ်ဖက်တည်းနှင့် လှမ်းခူးနေသည့် သူဇာမှာ တော်ရုံမရ၊ ကိုမျိုးကလည်း လဲကျမှာ စိုးသဖြင့် အတင်းဖက်ကာ ထိမ်းထားသည်။
သူဇာလည်း ထိုကဲ့သို့ မမျှော်လင့်ပဲ သူနှင့် ကိုမျိုး လုံးလုံးထွေးထွေး ဖြစ်သွားရသည့် အဖြစ်ကြောင့် ရင်ထဲ ကတုန်ကရင်နှင့် ကျေနပ်သလိုလို သာယာသလိုလို ခံစားမှု့မျိုး ရသွားကာ ကိုမျိုးနှင့် ခုလို နေသည်ကိုပင် ကြိုက်လာလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုမျိုးကို ခေါ်ကာ မာလကာသီး ထပ်ခူးခိုင်းအုန်းမည် ဆိုသည့် အကြံနှင့် ရောက်လာလေသည်။
ကိုမျိုးကလည်း သူ့မိဘများက အိမ်စောင့်ထားခဲ့သဖြင့် အိမ်တွင် အားနေသည်မို့ သူ့အခန်းထဲတွင် အိပ်ရင်း ဟိုတစ်နေ့က သူဇာနှင့် ဖြစ်သွားသည့် အဖြစ်ကို ပြန်စဉ်းစားကာ သူဇာကို စိတ်ကူးနှင့် မှန်းကာ လုံချည်အောက် လက်လျိုသွင်းကာ ဂွင်းထုနေမိသည်။ အခန်းဝရောက်မှ အခန်းတွင်းမှ အသံသဲ့သဲ့နှင့် အတူ သူ့နာမည် ခေါ်သံကြားသဖြင့် အသာချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
“အင်း အင်း ညီမလေး ညီမလေး သူဇာ သူဇာ အင်း အင်း သူဇာ သူဇာ”
တံခါးဝမှ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ကိုမျိုးက သူ့နာမည်ကို တတွတ်တွတ်ရွတ်ရင်း သူ့လက်ကို လုံချည်အောက်ထဲ ထည့်ကာ လုံချည်က ပေါင်ကြားနေရာမှ ဖောင်းတက်ကာ လှုတ်နေလေသည်၊
“အင်း အင်း သူဇာ သူဇာ သူဇာရေ၊ ညီမလေး၊ အာ အား သူဇာ သူဇာ ညီမလေး ချစ်တယ် ချစ်တယ်”
အပျိုပေါက်ကလေး သူဇာမှာ ကိုမျိုး ဘာလုပ်နေသည်ကို သေချာမသိသော်လည်း သူ့နာမည်ခေါ်ကာ တမ်းတမှု့များကြောင့် ရင်တဖိုဖို ဖြစ်ကာ တိတ်တဆိတ် ထွက်သွားဖို့ သတိမရပဲ လုံချည် ပေါင်ကြားနေရာမှ ဖောင်းတက်ကာ လှုတ်နေသည်ကို ကြည့်နေမိသည်။ လုပ်နေရင်း အရှိန်တက်လာသည့် ကိုမျိုးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဂွင်းထုရင်း သူဇာ့ကို အသံကျယ်ကျယ်နှင့် အားမလို အားမရ တလိုက်မိသည့် အခါမှာတော့ ငေးကြည့်နေမိသည့် သူဇာက သူ့နာမည် ခေါ်သံကြောင့် ယောင်ပြီး ထူးမိသွားသည်၊
“အ အ သူဇာ သူဇာ ညီမလေး”
“ရှင် ကိုမျိုး”
“ဟင် သူဇာ”
ရုတ်တရက် အခန်းဝမှ သူဇာ့အသံကြောင့် ကိုမျိုးမှာ ရုတ်တရက် လန့်သွားကာ အိပ်နေရာမှ ခုန်ထမိသည်။ အခန်းဝကို ပြေးပြီး စေ့ထားသည့် တံခါးကို ရုတ်တရက် ဆွဲဖွင့်လိုက်သည့် အခါမှာတော့ အခန်းဝတွင် သူဇာက မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ရပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်မို့
“ဟင် ညီမလေး သူဇာ ဘယ်တုန်းက ရောက်နေတာလဲ”
“ဟို ဟို နည်းနည်းကြာပြီ ကိုမျိုးကို ကြည့်နေတာ၊ ကိုမျိုး သူဇာ့ကို ခေါ်နေတာလား”
“ဟို ဟို ဟုတ် ဟုတ်တယ်၊ ညီမလေးကို သတိရနေလို့၊ တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ”
ကိုမျိုးလဲ ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျသလို သူ သူဇာ့ကို စိတ်မှန်းနှင့် ဂွင်းထုနေတုန်း ရောက်လာသည့် အပြင် သူဘာလုပ်နေသည်ကိုပါ သူဇာက ချောင်းကြည့်နေမှန်း သိလိုက်ရသည်။ ကြည့်ရသည်မှာ သူဇာမှာ ထိုအကြောင်းကို သိပုံမရ၊
“ကိုမျိုးက သူဇာ့နာမည်ကို ခေါ်ခေါ်ပြီး ဘာလုပ်နေလဲ”
“အော် အော် ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုမျိုးက ညီမလေးကို အရမ်းသတိရနေတာ၊ ဒါနဲ့ ညီမနာမည်ကို တ တ ပြီး လူကြီးကစားနည်းနဲ့ ကစားနေတာ”
“လူကြီးကစားနည်း၊ တစ်ခါမှလဲ မကြားဖူးပါဘူး”
“ဟုတ်တယ် ညီမလေးရ၊ ညီမလေးလဲ ကိုမျိုးကို သတိရရင် အဲလို ကစားလို့ရတယ်၊ ညီမလေးကို တစ်ခါတလေ ကိုမျိုးကို သတိမရဘူးလား”
“သတိရတာပေါ့”
“သတိရတော့ ဘာလုပ်လဲ”
“ဘာလုပ်ရမှာလဲ၊ သတိရတာ သတိရတာပဲပေါ့”
“သတိရတော့ ကိုမျိုးလို လူကြီးကစားနည်းနဲ့ ကစားပေါ့”
“ကိုမျိုးကစားနည်းက ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိပါဘူး၊ မကစားတတ်ပါဘူး”
“မတတ်ရင် ကိုမျိုးသင်ပေးမယ်လေ၊ ဒီကစားနည်းက စိတ်နဲ့ဆိုင်တယ်၊ သတိရတဲ့သူကို တမ်းတပြီး ကစားရတာ”
“စိတ်နဲ့၊ ဒါဆို တရားထိုင်သလိုလား”
“အာ မဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်ထဲကနေ တမ်းတပြီး အရသာခံ ကစားတာလေ”
“အရသာခံ ကစားတာ ဟုတ်လား”
“အင်းလေ စောစောက ညီမ မမြင်ဘူးလား ကိုမျိုးက ညီမကို တမ်းတပြီး လက်က ပေါင်ကြားထဲ ထည့်ထားတာလေ”
“အင်း”
“အဲဒါ အရသာ ခံနေတာပေါ့”
“ကိုမျိုးကလဲ ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး၊ ရှက်စရာကြီး”
“ရှက်စရာ မလိုပါဘူး ညီမကလဲ၊ အရွယ်ရောက်လာရင် အဲ့လိုပဲ ကစားကြတာပဲ၊ ညီမလဲ အရွယ်ရောက်နေပြီဟာ ကစားပေါ့”
“အို မကစားတတ်ပါဘူး”
“ကဲ ကစားတတ်အောင် ဘယ်လိုကစားရမလဲ ကိုမျိုးပြောပြမယ်”
မသူဇာကလဲ ဇရှိသူပီပီ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားနှင့် နားထောင်နေသည်မို့ ကိုမျိုးက စကားဆက်သည်။
“မနေ့က ညီမနဲ့ ကိုမျိုးတို့ မာလကာသီး ခူးတာမှတ်မိလား”
“အင်း”
“ကိုမျိုးက ညီမလေးကို ပွေ့ချီထားတာလေ”
“အင်း”
“ပြီးတော့ ညီမလေးက မာလကာသီး လှမ်းခူးတော့ အင်္ကျီကလွတ်ပြီး ညီမလေး ဗိုက်ကို ကိုမျိုးက နမ်းသလို ဖြစ်သွားတာ မှတ်မိလား”
“အိုး ကိုမျိုးကလဲ”
“မရှက်နဲ့လေ၊ မှတ်မိတယ်မို့လား”
“အင်း”
“မာလကာသီးကလဲ တော်ရုံမရတော့ ကိုမျိုးက အကြာကြီး နမ်းသလို ဖြစ်မနေဘူးလား၊ ညီမလေး ဗိုက်က မွှေးပြီး နမ်းလို့ အရမ်းကောင်းတော့ ကိုမျိုးက သတိရနေတာ၊ ညီမလေးရော သတိမရဘူးလား၊ မှန်မှန်ပြောနော် ကိုမျိုးကို မရှက်နဲ့”
သူဇာဆီမှ ဘာသံမှ မထွက်လာသဖြင့် ကိုမျိုးက ဆက်ပြောသည်။
“အဲဒါ ကိုမျိုးလဲ ညီမလေးကို အရမ်းသတိရပြီး ဒီလို ပေါင်ကြားထဲ လက်ထည့်ပြီး ကိုယ့်ဟာ ကိုယ်ကိုင်ပြီး စိတ်ထဲက ညီမလေး ညီမလေးနဲ့ တမ်းတပြီး ကစားနေတာ ကိုမျိုးစိတ်ထဲမှာ ညီမလေးကို နမ်းနေသလို ဖြစ်နေရာ”
“အိုး ကိုမျိုးကလဲ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး”
ညိမ်ပြီးနားထောင်နေသည့် သူဇာမှာ သဘောပေါက်သွားပြီး ကမန်းကတန်း ထကာ ကိုမျိုးကလဲ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး ဟု ရှက်ကိုးရှက်ကမ်းပြောရင်း ပြေးထွက်သွားလေသည်။
===================================
အခန်း (၁၃)
ထိုအချိန်မှစ၍ သူဇာမှာလည်း လူကြီးကစားနည်းကို နားလည်သွားပြီး ကိုမျိုးပြောသလို စမ်းကစားကြည့်ရာမှ အရသာကို ကြိုက်သွားကာ ကိုမျိုးကို သတိရတိုင်း ကိုမျိုးနာမည်ကိုတကာ ကစားဖြစ်တော့သည်။ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်မှာလည်း ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေသည်မို့ လူကွယ်ရာ ခြံနောက်တွင် မကြာခဏ ချိမ်းတွေ့ဖြစ်တော့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ချိမ်းတွေ့သည်က ခြံနောက်ဘက် မြရာပင် ခြုံနောက်ဘက်တွင် ဖြစ်ပြီး ထိုင်စရာ ဖျာစုတ်လေးပင် ခင်းထားသည်။ ကိုမျိုးကလည်း ဆက်စ်ကိစ္စ အတွေ့အကြုံမရှိ၊ သို့သော် တဏှာကြီးသူပီပီ ကြားဖူးနားဝဖြင့် သူဇာ့ကို တဆင့်ပြီး တဆင့် ဆွယ်တော့သည်။ အပျိုရိုင်းကလေး သူဇာမှာ ပင်ကိုယ်စိတ်ကိုယ်က ကာမအရသာကို ကြိုက်သူပီပီ ကိုမျိုး၏ ချုပ်နှောင်မှု့အောက်တွင် အတွေ့အထိကို မညင်းနိုင်၊
“သူဇာ”
“ကိုမျိုး”
“ညက သူဇာကစားဖြစ်လား”
“အိုး ကိုမျိုးကလဲ”
“ကိုမျိုး ညက သူဇာ့ကို သတိရပြီး ကစားနေတာ၊ သူဇာရော ကိုမျိုးလို ဖြစ်လားလို့”
“တကယ်”
“အင်း၊ ပြောပါ သူဇာရော ကိုမျိုးလိုပဲလား”
“အင်း”
ရှက်ရှက်နှင့် အင်းဆိုပြီး ခေါင်းငုံ့သွားသည့် သူဇာကို ကိုမျိုးက လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး
“ချစ်တယ် ညီမလေးရာ” ဟု ပြောပြောဆိုဆို ကိုမျိုးက သူဇာ့ပါးကို လှမ်းနမ်းလိုက်သည်။ သူဇာမှာ ရင်တဖိုဖိုဖြင့် ကိုမျိုးပြုသမျှ မညင်းနိုင်
“ညီမလေး”
“ရှင်”
“ကိုမျိုးကို ချစ်လား”
“အင်း”
နမ်းနေရာမှ ကိုမျိုးမှာ မနေနိုင်တော့ဘဲ ဘော်လီအောက်မှ နို့အုံကို ကိုင်ကစားမိသည်။ ထို့နောက် သူဇာ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ကာ အင်္ကျီအောက်မှ ပေါ်နေသည့် နေရာမှန်သမျှ လိုက်နမ်းရင်း စိတ်ထသထက် ထလာကာ မရှက်နိုင်တော့ပဲ
“ချစ်တယ် ညီမလေး ချစ်တယ်၊ မနေနိုင်တော့ဘူး ကိုမျိုးကစားချင်လာပြီ”
“အို”
“ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ အရမ်းချစ်တယ်”
ကိုမျိုးက သူဇာ့ကို အတင်းဖက်ထားရင် သူ့လက်တစ်ဖက်က ခပ်လျှော့လျှော့ စည်းထားသည့် လုံချည်အောက်ထဲ လက်လျိုကာ သူ့ဖာသာ ဂွင်းထုတော့သည်။
“အို အို ကိုမျိုး”
“ချစ်တယ် ချစ်တယ် ညီမလေးကို အရမ်းချစ်တယ်”
သူဇာမှာ ကိုမျိုးဖက်ထားမှု့ကြေင့် ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ရင်း ကိုမျိုးပေါင်ကြားမှ လှုတ်တုတ် လှုတ်တုတ် ဖြစ်နေသည့် နေရာကို ကြည့်ကာ သူကိုယ်တိုင်ပင် ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိတော့၊ လုံချည်က ခပ်လျှော့လျှော့ ဖြစ်နေရာမှ လက်လှုတ်နေမှု့ကြောင့် တဖြေးဖြေး ပြေကာ လျှောကျလာပြီး ဆီးခုံမှ အမွေးများပင် ပေါ်လာသည်။ ကိုမျိုးလဲ အရှိန်တက်လာကာ သူဇာကို လက်တစ်ဖက်က အတင်းဖက်ကာ လက်တစ်ဖက်က သူ့လုံချည်ထဲ လက်လျိူကာ ဂွင်းထုနေတော့သည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် လုံချည်လျှောကျကာ လီးပင်ပေါ်တော့မည်မို့ သူဇာမှာ ကြည့်ရင်း မနေနိုင်တော့ပဲ လျှောကျလာသည့် လုံချည်စကို ကိုင်ကာ ဆွဲတင်ပေးလိုက်သည်။ ကိုမျိုးက ဂွင်းထုနေရင်း
“သူဇာ ညီမလေး”
“ရှင်”
ဂွင်းထုနေသည့် လက်က လုံချည်အောက်မှ ထွက်လာပြီး သူဇာ့လက်ကို လာကိုင်ကာ သူ့လီးကို ပေးထိလိုက်သည်။
“ကိုမျိုးကို လုပ်ပေးပါ ညီမလေးရာ”
ကိုမျိုးက အသက်ရှူသံ ပြင်းကာ အသဲအသန် ဖြစ်နေသည်မို့ သူဇာလဲ မနေနိုင်ပဲ လီးကို လုံချည်ပေါ်မှ ဆုတ်ကိုင်မိသွားသည်။
“အိုး အိုး မဟုတ်ဘူး လုံချည်ထဲက ကိုင်” ဟု ပြောရင်း သူဇာ့လက်ကို လှမ်းကိုင်ကာ သူ့လုံချည်အောက် သွင်းလိုက်သည်။ လောနေသည်မို့ လုံချည်က လျှောကျကာ လီးပေါ်သွားလေသည်။ သူဇာက အို့..ကနဲ အသံထွက်လာပြီးနောက် လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကမန်းကတမ်း လီးကို လုံချည်နှင့် ပြန်ဖုန်းလိုက်သည်။ သို့သော် ကိုင်မိလက်စ ဖြစ်နေသည့် လက်က ကိုင်ကောင်းကောင်းနှင့် မလွှတ်တော့ပဲ ကိုမျိုး သင်ပေးသည့်အတိုင်း ကစားပေးနေမိသည်။ ကိုမျိုးကလည်း တအင်းအင်းနှင့် ဖီးလ်တက်ကာ မနေနိုင်တော့ပဲ
“ထွက်တော့မယ် ထွက်တော့မယ် ညီမလေး ညီမလေး လုပ် လုပ် သွက်သွက်လေးလုပ်”
ပြောပြောဆိုဆို လုံချည်ကို လျှောချကာ လီးကို သူဇာကိုယ်နှင့် လွတ်အောင် စောင်းပြီး သုတ်ရည် ပန်းထုတ်တော့သည်။ သူဇာလည်း ကိုမျိုးဆီမှ သုတ်ရည်ဖြူဖြူတွေ ပန်းထွက်သွားသည်ကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ကြည့်နေမိတော့သည်။ ထိုအချိန်မှ စ၍ အကျင့်ရသွားသလို နှစ်ယောက်သားမှာ ချိမ်းတွေ့တိုင်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကိုင်ကစားပေးကာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် စိတ်ကျေနပ်အောင် လုပ်ပေးသည့် အဆင့်ထိ တက်လာခဲ့တော့သည်။
==================================
အခန်း (၁၄)
ကိုမျိုးနှင့် သူဇာမှာ နေ့တိုင်းနီးပါး ချိန်းတွေ့ဖြစ်ကြသည်။ ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေသည့်အပြင် နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း စိတ်ပါသည်မို့ ပြောစရာမလိုတော့ပဲ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ကိုင်ကစားကာ နေ့တိုင်းလိုပင် အာသာဖြေဖြစ်ကြလေသည်။ အိမ်နီးနားချင်းလဲဖြစ် လူလစ်တိုင်း တွေ့လို့ ရနေသည်မို့ နှစ်ယောက်စလုံးက အထိအတွေ့ကို သာယာကာ လူအလစ်ကိုပင် ချောင်းပြီး တွေ့နေကြသည်။ မသူဇာတို့ အိမ်မှာ နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်ပြီး အိမ်အောက်ထပ်တွင် လူမနေပဲ ဂိုထောင်လို ရာသီထွက်ကုန်ပစ္စည်း သိုလှောင်သည့် နေရာအဖြစ် သုံးတတ်ကာ လူအဝင်အထွက် မရှိပေ၊ အလုံပိတ် အခန်းဖြစ်သဖြင့် အတွင်းပိုင်းမှာလဲ မှောင်နေသဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက် ချိန်းတွေ့ရန် အဆင်ပြေနေသည်၊ ချိန်းတွေ့သည်ဆိုသော်လည်း ရီးစားသဘာဝ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ချစ်စကား ပြောရန် မဟုတ်ပဲ အလုပ်နှင့် သက်သေပြရန် သက်သက်ပင် ဖြစ်နေလေသည်။
လူလစ်သည်နှင့် နှစ်ယောက်သား လူကွယ်ရာ ဂိုဒေါင်ထဲ ရောက်သွားသည်။ ဂိုဒေါင်ထဲတွင် ဖြစ်သလို ပစ္စည်းများ စုပုံထားသည်ဖြစ်၍ ထိုင်စရာ နေရာပင် မရှိ၊ သို့သော် သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ထိုင်ဖို့ထက် အရေးကြီးသည့် ကိစ္စရှိသည်မို့
“ညီမလေး စောင့်နေတာ ကြာပြီလား”
“ဆယ်မိနစ်လောက် ရှိပြီ၊ ကိုမျိုးကလဲ ကြာလိုက်တာ”
“အဖေက ခိုင်းနေလို့ ညီမလေးရ”
ပြောပြောဆိုဆို ကိုမျိုးက သူဇာ့ကို လှမ်းဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းရင်း လက်က အလိုလိုပင် အင်္ကျီအောက် တိုးဝင်လာကာ နို့အုံကို လာကိုင်သည်။ သူဇာကလည်း ကိုမျိုးလည်ပင်းကို ပြန်ဖက်ကာ အနမ်းကို အနမ်းနှင့် တုန့်ပြန်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဘာလုပ်ရမှန်း အလိုလိုသိနေပြီ ဖြစ်သည်မို့ အပိုစကား မပြောဖြစ်တော့၊ သူဇာမှ ယခင်က ဘော်လီဝတ်နေရာမှ နောက်ပိုင်း လှန်ရလွယ်သည့် ဘရာစီယာကို ပြောင်းဝတ်နေပြီ ဖြစ်ပြီး ကိုမျိုးနှင့် ချိမ်းတွေ့တိုင်း ကိုမျိုးမှာထားသလို အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်မလာတော့ချေ၊ နမ်းရင်း ကိုမျိုးလက်က ဘရာကို လှန်တင်ကာ အင်္ကျီကိုပါ လှန်ပြီး နို့အုံကို ငုံကာ စို့တော့သည်။ သူဇာကလည်း ရင်ကော့ကာ လည်ပင်းကို ဖက်တွယ်ထားပြီး အနမ်းခံသည်။ တဖြေးဖြေး အဆင့်တက်လာသည်မို့ နို့စို့နေရာမှ ကိုမျိုးက သူဇာ့ရှေ့တွင် ငုတ်တုတ် ထိုင်ချကာ ဆီးခုံကိုပါ နမ်းတော့သည်။
“အို ကိုမျိုး ကိုမျိုး၊ ငရဲတွေ ကြီးကုန်တော့မှာပဲ ထမီကြီး နမ်းနေတာ”
“ဒါဆို ထမီချွတ်ချလိုက်မှနဲ့ တူတယ်၊ ကိုမျိုးက ညီမလေး ပေါင်အတွင်းသားတွေ နမ်းချင်တာ”
“ကြံကြံဖန်ဖန် ကိုမျိုးကလဲ၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်”
“မသိဘူးကွာ၊ ညီမလေး ပေါင်ကြားက အနံ့က အရမ်းမွှေးနေတာပဲ သိတယ် နမ်းချင်တယ်”
“ကိုမျိုးကလဲကွာ . . အို အို့”
သူဇာ့စကားပင်မဆုံး ကိုမျိုးက ထမီကို ဆွဲဖြေကာ သူမျက်နှာကို သူဇာပေါင်ကြားထဲ ထိုးအပ်တော့သည်။ ယခုလည်း ထမီကျွတ်သွားသည်နှင့် ပေါ်လာသည့် ပေါင်ကြားကို ခေါင်းထိုးအပ်လိုက်သည်မို့ သူဇာကလည်း တအို့အို့နှင့် ကိုမျိုးခေါင်းကို ကိုင်ကာ အလိုအလျှောက်ပင် ပေါင်ကို ကားပေးမိသည်။ အထိအတွေ့ အရသာက ကောင်းလွန်းလှသည်မို့ သူဇာမှာ အသားများပင် တဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ခံစားနေရပြီး ကိုမျိုးဆံပင်ကို တင်းတင်းဆွဲထားမိလေသည်။
ထို့မှာတစ်ဖန် ကိုမျိုးက သူဇာ့ကို သူ့လီးစုတ်ခိုင်းသည်။ နဂိုထည်းက စိတ်ပါကာ ကိုမျိုးအလို လိုက်နေကျ ဖြစ်သည့် သူဇာမှာ နှစ်ခါပင် မပြောရ၊ ကိုမျိုးရှေ့ ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ စုတ်ပေးမိတော့သည်။ အရသာသိသွားသည့် နှစ်ယောက်သားမှာ လူအလစ်ကိုပင် ချောင်းနေကြပြီး မတွေ့ရ မနေနိုင်အောင်ပင် ဖြစ်လာကြသည်။ ထိုမှတဆင့် တဖြေးဖြေး တိုးလာကာ
“သူဇာ ညီမလေး လာ လာ ဒီကို”
ဂိုဒေါင်အတွင်း တိုလီမုတ်စများ တင်ထားသည် ခါးစောင်းလောက်မြင့်သည့် စင်ကို နည်းနည်းပါးပါး ရှင်းကာ သူဇာ့ကို ပေးထိုင်ရင်း ကိုမျိုးက ထမီလှန်ကာ ပေါင်ကြားထဲ တိုးဝင်ပြီး သူ့လီးနှင့် တေ့လိုက်သည်မို့
“အို အို ဖြစ်ပါ့မလား ကိုမျိုး”
“မနေနိုင်တော့ဘူး ညီမလေးရ”
“ဟင်း… သူဇာတော့ ကြောက်တယ်၊ ကိုမျိုးနဲ့ သူဇာကို အမျိုးတွေ ဆိုပြီး အိမ်က လက်ထပ်ပေးဖို့ သဘောတူမယ်မထင်ဘူး၊ ခုတောင် ကိုမျိုးနဲ့ ခဏခဏ တွေ့နေတာ သူဇာ့ကို သတိပေးသလို ပြောနေတယ်၊ နင်တို့ချင်း အမျိုးတွေ ဘာညာ ငါတို့ကို အရှက်မခွဲနဲ့ ဘာညာ”
“အင်း ဟုတ်တယ်၊ အစ်ကို့ကိုလဲ ပြောတယ်၊ အစ်ကို သူဇာ့နဲ့ မခွဲနိုင်ဘူး”
“သူဇာလဲ အစ်ကို့နဲ့ မခွဲနိုင်ဘူး၊ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“အိုကွာ သဘောမတူလဲ၊ ကိုယ်ခိုးပြေးမယ်၊ ညီမလေး အစ်ကို့နောက်လိုက်ရဲလား”
“အင်း၊ အစ်ကိုနဲ့ မခွဲရရင် ပြီးရော၊ အစ်ကို့ကိုပဲ ချစ်တယ်”
“အင်း အစ်ကိုလဲ ညီမလေးကိုပဲ ချစ်တယ်” ဟု ပြောရင်း ကိုမျိုးက သူ့လီးကို သူဇာစောက်ဖုတ်နှင့် တေ့ကာ ထိုးလိုက်သည်။
“အို့ အို့ ကိုမျိုး”
သူဇာမှာ အရှိန်နှင့် အနောက်ဘက် လန်ကျသလို ဖြစ်သွားသည်မို့ နောက်ပြန် လက်နှင့်ထောက်ကာ ထိမ်းလိုက်ရသည်။
“ချစ်တယ် ညီမလေးရာ”
ထိပ်ဖျားဝင်သွားသည်နှင့် ကိုမျိုးလဲ မနေနိုင်တော့သလို သူဇာ့ကို ချစ်တယ်ပြောရင်း သူ့ကိုယ်ကို သူဇာ့ကိုယ်ပေါ် ဖိချလိုက်သည်မို့ သူဇာမှာ လက်နှင့် မထောက်နိုင်တော့ပဲ စင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လဲသွားသည်။ ကိုမျိုးက သူဇာ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲမကာ သူ့လီးကို ထပ်ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။
“အ အ အ အ”
လက်နှင့် ကစားကတည်းက လက်ချောင်းနှင့် အထုတ်အသွင်း လုပ်ထားသော်လည်း ကိုမျိုးလီးက ကြီးသည်မို့ သူဇာမှာ အံကြိတ်ကာ အောင့်ခံနေရသည်။ ဂိုဒေါင်အတွင်း လူမသိအောင် ခိုးလုပ်သည်မို့ အသံကျယ်ကျယ် ထွက်၍လည်း မဖြစ်သည်မို့ သူ့ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးနေသည့် ကိုမျိုးကို တင်းတင်းဖက်ကာ နာကျင်သည့် ဒဏ်ကို ကြိတ်ခံရင်း တဖြေးဖြေး အဝင်အထွက် ချောမွေ့ကာ အရသာသိလာပြီး အကြိုက်ကြီး ကြိုက်သွားတော့သည်။ ထိုနောက်မှာတော့ ခဏခဏ လုပ်မိကြပြီး သူဇာမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိလာကာ အိမ်ကသိပြီး ပြဿနာ တက်မှာစိုးသဖြင့် ခိုးပြေးကြတော့သည်။
===================================
အခန်း (၁၅)
သူဇာတို့ လင်မယား မြို့ရောက်လာသည်နှင့် ကျူးကျော်ရပ်ကွက် တစ်ခုတွင် ကိုမျိုးသူငယ်ချင်း တစ်ယောက်၏ အကူအညီနှင့် ပါလာသည့် လက်ဝတ်လက်စား ငွေများနှင့် အိမ်လေးတစ်လုံး ဝယ်ပြီး ကျဘန်းအလုပ်ကို လုပ်ကိုင်ကာ ဘဝကို စတင်ကြသည်။ မသူဇာလည်း တဖြေးဖြေး ကိုယ်ဝန်ရင့်လာကာ သမီးလေး ခက်ခက်ကို အသက်နှင့်ရင်းကာ ခက်ခက်ခဲခဲ မွေးခဲ့ရသဖြင့် သမီးနာမည်ကို ခက်ခက် ဟု မှည့်လိုက်သည်။ ကလေး မွေးရခက်သည့် မသူဇာကို ဆရာဝန်က အသက်အန္တရာယ် စိုးရိမ်ရသဖြင့် နောက်ထပ် ကလေး မရနိုင်အောင် သားကြောပင် ဖြတ်ပေးလိုက်သည်။ သမီလေး မွေးပြီးမှ ကိုမျိုးမှာ စက်ရုံတစ်ခုတွင် နေ့စားအလုပ် ရတော့သည်။ သူတို့နေသည့် နေရာနှင့်လည်း သိပ်မဝေးသည့်အတွက် အဆင်ပြေသည့်အပြင် အိုဗာတိုင်ကြေးလည်း ကောင်းသဖြင့် ငွေပိုငွေလျှံ ရလာသဖြင့် မသူဇာမှာ အလုပ်လုပ်စရာမလိုပဲ အဆင်ပြေကာ အိမ်မှာနေရင်း သမီးကိုသာ ထိမ်းရင်း အိမ်ရှင်မ အလုပ်ကိုသာ လုပ်ရတော့သည်။ ထိုနောက် တစ်ရပ်ကွက်တည်းသား မမမြင့်နှင့် သိကျွမ်းကာ နေ့လည်နေ့ခင်း သားသမီး မရှိသည့် မမမြင့်က သမီးကို ခေါ်ခေါ်ထိမ်းသဖြင့် မသူဇာမှာ မမမြင့်နှင့် ရင်းနှီကာ နေ့လည်နေ့ခင်း အနားရတော့သည်။
သမီးအသက် နှစ်နှစ်နီးပါး အရွယ်လောက်မှာတော့ မိဘများနှင့်လည်း ပြန်လည်သင့်မြတ်လာပြီး အဆက်အသွယ် ပြန်ရှိလာသည်။ ထိုနောက် မြို့မှာ အလုပ်အကိုင် ကောင်းသည်ဟု ဆိုကာ ထွန်းတင် ဆိုသည့် ကိုမျိုး ညီဝမ်းကွဲတစ်ယောက် အလုပ်လုပ်ရန် ကိုမျိုးအိမ် ရောက်လာသည်။ ကိုမျိုး ညီဝမ်းကွဲ ဆိုသော်လည်း ကိုမျိုးဖခင်ဘက်မှ ဖြစ်သဖြင့် သူဇာနှင့် အမျိုးမတော်စပ်ချေ၊ သို့သော် တစ်နယ်ထဲသား ဖြစ်သဖြင့် အချင်းချင်း သိနေကြသည်။ ကိုမျိုးညီ ဖြစ်သဖြင့် အသက်မှာ မသူဇာနှင့် သိပ်မကွာလှပေ၊ သို့သော် မသူဇာမှာ အစ်ကိုမိန်းမ ဖြစ်သဖြင့် ဝါကြီးသည်သာမက ကလေးတစ်ယောက်အမေ ဖြစ်သဖြင့် ရွယ်တူဟုပင် သဘောမထားတော့ဘဲ ကိုမျိုးထက် ငါးနှစ်လောက် ငယ်သည့် ထွန်းတင်ကို သူ့ထက် အသက် အများကြီးငယ်သည့် မောင်ငယ်လေး တစ်ယောက်လိုပင် ဆက်ဆံလေသည်။
ထွန်းတင်ကလည်း အလိုက်သိသည်။ အိမ်တွင် အလကားမနေ၊ အလုပ်မရခင်က သူဇာ့ အိမ်အလုပ်များကို ကူညီပေးသည်။ သူဇာ ထမင်းဟင်းချက်လျှင် အနားတွင် တိုလီမုတ်စ သူဇာ ခိုင်းသမျှ လုပ်ပေးသည်။ အဝတ်လျှော် မီးပူတိုက်သည်က အစ သူဝိုင်းလုပ်သည်။ ကုန်ကုန်ပြောလျှင် အဝတ်လျှော်ရင်း သူဇာ့ထမီကို တွေ့လျှင်တောင် မချန်ပဲ လျှော်လိုက်သည်မို့ တစ်စတစ်စနှင့် သူဇာနှင့် ထွန်းတင်တို့မှာ တကယ့် မောင်နှမ အရင်းအချာလိုပင် ရင်းနှီးလာသည်။ သမီး ခက်ခက်ကို နေ့လည်နေ့ခင်း ကလေးချစ်တတ်သည့် မမမြင့် လာခေါ်ကာ ထိမ်းတတ်သည်မို့ အိမ်တွင် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိချိန်က များလာတာမို့ ပိုရင်းနှီးလာခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ ရင်းနှီးလာသည်နှင့်အမျှ ပွင့်လင်းလာသည်။ သူဇာကလည်း ကလေးတစ်ယောက်အမေ အိမ်ထောင်ရှင်မ ဆိုပြီး အနေအထိုင် မဆင်ခြင်၊ ယခင် တစ်ယောက်ထဲ နေသလို အိမ်နေရင်း အတွင်းခံဘော်လီပင် မဝတ်၊ ထွန်းတင်ရောက်ခါစကတော့ ထိမ်းထိမ်းသိမ်းသိမ်း နေပေမဲ့ အနေကြာပြီး တကယ့်မောင်နှမ အိမ်သားတစ်ဦးလို ရင်းနှီးလာသည့် နောက်ပိုင်းမှာတော့ ဂရုမစိုက်တော့ပဲ အရင်လို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပင် နေတော့သည်။
ထိုကဲ့သို့ နေလာရင်း လူပျိုပေါက်ထွန်းတင်က တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှ ဆိုသလို လှသွေးကြွယ်လာသည့် သူဇာ၏ အလှအပများကို ကြည့်ကာ သွားရည်ကျနေတော့သည်။ ထိုသို့ ထွန်းတင်က သူ့ကို စိတ်ထဲမှ ပြစ်မှားနေကြောင်း သူဇာရိပ်မိသွားပြီး ထွန်းတင်ကို စချင်သည်မို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ လူပျိုပေါက်လေး ထွန်းတင် ဖြစ်နေပုံကို သဘောကျနေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ထွန်းတင်၏ မတော်တဆလိုလို တမင်လိုလိုနှင့် မီးဖိုချောင်ခန်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးအတွင်း ကူလုပ်ပေးရင်း ထိမိ ကိုင်မိသည်ကိုပင် မသိချင်ယောင် ဆောင်နေကာ အခွင့်အရေးပင် ပေးမိတော့သည်။
နောက်ပိုင်း ထွန်းတင်လည်း ညဆိုင်း အလုပ်ရသွားသည်နှင့် နေ့လည်နေ့ခင်း သူဇာကို မကူနိုင်တော့ဘဲ တရေးတမော အိပ်ရသည်။ အိပ်ခန်းက တစ်ခန်းထဲမို့ ယခင်က အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် အိပ်နေရာမှ နေ့ခင်းဘက် အိပ်သည့် ထွန်းတင်ကို သူတို့ အိပ်ခန်းထဲ ပြောင်းအိပ်ခိုင်းသည်။ ထွန်းတင်ကလည်း မနက် အလုပ်က ပြန်လာပြီး ချက်ခြင်းမအိပ်၊ သူဇာ့ကို ဝိုင်းကူရင်း သူ့အစ်ကို ကိုမျိုးနှင့် မနက်စာ အတူစားကာ ကိုမျိုးအလုပ်သွားပြီးမှ သူက အခန်းထဲ ဝင်အိပ်သည်။
အိပ်ခန်းက တစ်ခန်းထဲသာ ရှိသဖြင့် ထွန်းတင် အိပ်နေသော်လည်း သူဇာမှာ အခန်းထဲ ကိစ္စရှိလျှင် ရှိသလို အဝင်အထွက် လုပ်ရသည်။ အခန်းထဲဝင်တိုင်း ပိုးစိုးပက်စက် အိပ်မောကျနေသည့် ထွန်းတင်ကို နေ့ခင်းအလင်းရောင်အောက်တွင် အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ ဝတ်ထားသည့် လုံခြည်က မတော်တရော် ပေါ်လောက်အောင် မလန်သော်လည်း ဖြဲကားကာ အိပ်ပျော်နေသည့် ထွန်းတင်ပေါင်ကြားပေါ် ဖုံးနေသည့် လုံချည်က အရှိကို အရှိအတိုင်း အရာထင်နေသည်မို့ ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် မြင်ရသည်ထက်ပင် ကြည့်လို့ ကောင်းသလို ဖြစ်နေသည်။
တဖြေးဖြေးနှင့် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မထိတထိ ထိမိကြည့်မိကြရင်း သာယာမှု့က တဖြေးဖြေး တိုးလာကာ မီးဖိုခန်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးအတွင်း သူဇာနောက်နား ကပ်ရပ်နေသည့် ထွန်းတင်မှာ တမင်သိသိသာသာပင် သူ့လီးကို သူဇာ့တင်ပါးနှင့် ထိအောင် ကပ်ထားရင်း လီးတောင်လာသလို၊ ဘော်လီမပါသည် သူဇာရင်သား အစုံကလည်း ထွန်းတင် လက်မောင်း၊ ကျောပြင်၊ ရင်ဘတ်ကို ထိနေတတ်သည်။ ထိုအဖြစ်ကို နှစ်ယောက်စလုံးက မသိသလိုပင် အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာ မီးဖိုခန်း အတွင်းဝင်တိုင်း ခဏခဏ ထိမိနေကြပြီး မသိသလိုပင်နေကာ သာယာနေကြသည်။
===================================
အခန်း (၁၆)
ခုနောက်ပိုင်း ထွန်းတင်မှာ သူဇာရေချိုးချိန်ဆိုလျှင် အိမ်သာလာတက်လေ့ ရှိသည်။ သူတို့ ကျူးကျော်ရပ်ကွက်က အိမ်များမှာ ဖြစ်သလို ဆောက်ထားသည်က များသဖြင့် သူတို့အိမ်သာမှာ အိမ်နှင့် တွဲနေသော်လည်း ရေချိုးသည့် နေရာမှာ အိမ်နောက်ဖက်တွင် သီးသန့် ရှိလေသည်။ သီးသန့် ရှိသော်လည်း ရေချိုးခန်းက အလုံမဟုတ်၊ အမိုးအကာ ကောင်းကောင်းမရှိ၊ ဖြစ်သလို ဆောက်ထားသဖြင့် ရေချိုးလျှင် ထမီဝတ်ချိုးရသည်။ သို့သော် သူဇာတို့ ရေချိုးခန်းမှာ အကာနည်းနည်းမြင့်သဖြင့် ထိုင်ချိုးလျှင် ဘေးအိမ်မှ မမြင်နိုင်ချေ၊ ထို့ကြောင့် သူဇာက ထိုင်ချိုးကာ တစ်ခါတစ်ရံ ထမီကို ဖြေချပြီး အပေါ်ပိုင်း ဗလာဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆပ်ပြာတိုက်တတ်သလို အောက်ပိုင်းကိုလဲ ခါးလောက်ထိ ထမီကို လှန်တင်ကာ ဒူးထောက်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားပြီး စောက်ဖုတ်ကို သေသေချာချာ ဆပ်ပြာတိုက်ကာ ဆေးကြောတတ်သည်။ အိမ်သာနှင့် ရေချိုးသည့်နေရာမှာ ယှဉ်လျှက်ဖြစ်သဖြင့် အိမ်သာထဲမှ ကြည့်လျှင် ရေချိုးခန်းကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်ရသည်။ အိမ်သာကို ကျူထရံသာ ကာထားသဖြင့် ကြည့်စရာ အပေါက်ကလည်း မရှားပေ၊ သူဇာက ထိုင်ချိုးလျှင် အိမ်သာဘက် မျက်နှာမူတတ်သဖြင့် အိမ်သာထဲမှ ကြည့်ပါက ထမီကို ဖြေချကာ အရှေ့ပိုင်း ဗလာဟင်းနေသည့် သူဇာကို ဒူးထောက်ပေါင်ကားလျှက် မြင်ရတော့သည်။ သူဇာကလည်း ရေချိုးလျှင် သေးပေါက်တတ်သည်။ သေးပေါက်လျှင်လည်း ထမီ သေးစိုမှာ စိုးသည်လား မသိ၊ ထမီလှန်ကာ ထိုင်ပေါက်သည်မို့ စောက်ဖုတ်ထဲမှ သေးပန်းထွက်သည်ကိုပင် ထွန်းတင် သေသေချာချာ မြင်ရလေသည်။ မိန်းမတစ်ယောက် သေးပေါက်သည်ကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်ရသည်ကပင် ထွန်းတင် အတွက် ဖီးလ်တက်နေတော့သည်။ ဆပ်ပြာတိုက်လျှင်လည်း ဇိမ်ခံကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ဆပ်ပြာမြုတ်ဖြင့် အရသာခံ အကြာကြီး ပွတ်ကစားတတ်သည်။ သူဇာ့စောက်ဖုတ်မှာ အမွေးထူသည်မို့ ဆပ်ပြာမြုတ်တွေ ကပ်နေသည်မှာ ကြည့်လို့ကောင်းလှသည်။ နို့အုံကြီးတွေကိုလည်း ဆပ်ပြာနှင့် ပွတ်ကာ ကစားတတ်သည်။ ထွန်းတင်လဲ မမျှော်လင့်ပဲ သူဇာရေချိုးနေသည့် အချိန်နှင့် သူအိမ်သာ လာတက်သည့် အချိန် တိုက်ဆိုင်ပြီး လူပျိုပီပီ စပ်စုကာ ချောင်းကြည့်မိရာမှ ထိုကဲ့သို့ ချောင်းကြည့်လို့ရမှန်း သဘောပေါက်ကာ နေ့တိုင်းလိုလို သူဇာရေချိုးတိုင်း အိမ်သာ တက်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကြည့်မိတော့သည်။
ပထမ သူဇာမှာ အိမ်သာထဲမှ ထွန်းတင်က သူ့ကို ချောင်းနေမှန်း မသိပေ၊ သို့သော် နေ့စဉ်ရက်ဆက် သူရေချိုးတိုင်း ထွန်းတင် အိမ်သာ လာလာတတ်တတ်ပြီး သူရေချိုးပြီးသည်အထိ အိမ်သာထဲမှ မထွက်သည်ကို သတိထားမိကာ အိမ်သာထဲမှ သူ့ကို ချောင်းနေမှန်း ရိပ်မိသွားသည်။ နဂိုကတည်းက ထွန်းတင်နှင့် မထိတထိ ဖြစ်နေသည်မို့ ထွန်းတင် ခုလို လာချောင်းသည်ကို စိတ်မဆိုးသည့်အပြင် ထွန်းတင်ချောင်းနေမှန်း သိသည်မို့ ပို၍ပင် ပြမိသည်။ ပြရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် အိမ်သာဘက် လှမ်းလှမ်းကြည့်သည်။
လူပျိုပေါက် ထွန်းတင် ဘာဖြစ်နေသည်ကို သူဇာသိသည်။ သူဇာမှာလည်း သူ့လင် ကိုမျိုးနှင့် စိတ်ထတိုင်း လိုးနေသော်လည်း ခုလို ထွန်းတင်နှင့် ပူးပူးကပ်ကပ်နေကာ ထွန်းတင်ကို စနေရသည့် အဖြစ်ကို သဘောကျနေသည်။ သူ့ကြောင့် ထွန်းတင် စိတ်ထသည်ကို သဘောကျနေသည်မို့ သူ့ကို အားနာစရာမလိုပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ရကြောင်းပင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ထုတ်ပြောမိသည်။
“ထွန်းတင် နင် ငါ့ကို အားမနာနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေ”
“အားမနာပါဘူး အစ်မကလဲ၊ အစ်မက ကျနော် အားနာနေတယ် ထင်လို့လား၊ အစ်မရော အစ်ကိုကော သဘောကောင်းတော့ ကျနော်နေရတာ အဆင်ပြေပါတယ်”
“မှုတ်ဘူးလေ၊ ငါ့ကို အားမနာနဲ့လို့၊ နင်တို့ ယောက်ကျားလေးတွေ လုပ်နေကျတွေ လုပ်ချင်တာ ရှိလဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လုပ်လို့၊ မအောင့်ထားနဲ့လို့၊ ငါက အိမ်ထောင်သည် အကုန်နားလည်ပြီးသား၊ အဲဒါပြောတာ”
“အစ်မကလဲ အရက်တွေ ဘီယာတွေ သောက်တာ ပြောတာလား၊ ကျနော်လဲ အရမ်းမကြိုက်တော့ မသောက်ဖြစ်ဘူး”
“နင်ကလဲ ဒုံးဝေးလိုက်တာ၊ နင့်အစ်ကို လူပျိုတုန်းကနဲ့ ကွာပ”
“အစ်ကိုက လူပျိုတုန်းက ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အာ မပြောချင်ပါဘူး”
“အစ်မကလဲ ပြောပါ”
“မပြောချင်ပါဘူးဆို”
“အစ်မ မပြောရင်နေလေ၊ ကျနော် အစ်ကို့ကို သွားမေးကြည့်လိုက်မယ်”
“ဟဲ့ ဟဲ့ မမေးနဲ့”
“ဒါဆို အစ်မပြောပြလေ”
“အာ နင်ကလဲ၊ နင့်အစ်ကိုတော့ မမေးနဲ့ဟာ”
“အစ်မ ပြောပြရင် မမေးပါဘူး”
“ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး၊ မပြောချင်ဘူးဆိုမှ၊ အတင်းပဲ”
“အစ်မကလဲ ပြောတော့ ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ”
“ရှက်တယ်ဟဲ့”
“အစ်မကလဲ၊ ဘာရှက်စရာရှိလို့လဲ၊ သူစိမ်းမှ မဟုတ်တဲ့ဟာ”
“အေးပါ အေးပါ၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ နင့်အစ်ကိုလေ ဘာလုပ်လဲ သိလား”
“ဘာလုပ်လဲ”
“နင်တို့ ယောက်ကျားလေးတွေ လုပ်နေကျလေ၊ ငါ့ကိုလုပ်ပြတာ၊ လူကြီးကစားနည်း ဆိုလား”
“ဟင် ဘာတွေလဲဟ”
“နင်ကလဲ၊ ဒီလိုဟာ၊ သူ့ဟာကို ဒီလို ဒီလို၊ ကဲ သိပလား”
သူဇာက သူ့ဟာကို ဆိုပြီး ထွန်းတင် ပေါင်ကြားကို မျက်စပြစ်ပြပြီး၊ လက်ကိုဆုတ်ကာ ဂွင်းထုသလို ဒီလို ဒီလို ဟု ပြောကာ လုပ်ပြသည်။
“ဟား ဟား ဟား ဟား အစ်ကိုကတော့”
“အေး အဲဒါ၊ နင်လဲ မနေနိုင်လို့ လုပ်ချင် ငါ့ကို အားမနာနဲ့လို့၊ ငါက အိမ်ထောင်သည် အကုန်သိပြီးသား၊ အဲဒါပြောတာ၊ နင်တို့ ယောက်ကျားတွေက စိတ်နိုင်တာ မဟုတ်ဘူး”
“အစ်မကလဲ”
“ဘာ အစ်မကလဲ၊ နင်လဲ နင့်အစ်ကိုနဲ့ အတူတူပဲ၊ ငါမသိဘူးများ မှတ်နေလား၊ ငါရေချိုးတိုင်း နင် အိမ်သာလာတက်တာ ရိုးရိုးမှ ဟုတ်ရဲ့လား”
“အာ အစ်မကလဲ”
ထွန်းတင် ရှက်ကိုးရှက်ကမ်း ဖြစ်သွားသည်ကို
“နင့်အစ်ကိုနဲ့ ငါက လင်မယားဆိုတော့ နင့်နဲ့ငါက မောင်နှမ တော်တယ်ဆိုတာလဲ သတိထား၊ နင် ငါ့ကို ပြစ်မှားလို့ မရဘူး၊ နင် မတော်တဆ အိမ်သာထဲက ကြည့်မိရင်တောင် နင့်စိတ်ထဲမှာ ငါ့ကို ရပ်ကွက်ထဲက နင်ကြိုက်နေတဲ့ ဟိုကောင်မ ဘယ်သူ ခပ်ချောချော ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နဲ့လေ အော် အော် ကြည်ပြာ ကြည်ပြာ၊ အေး သူလို့ သဘောထား၊ သိလား ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
ရယ်ရင်း လူပျိုပေါက်စ ထွန်းတင်ကို အရိပ်အမွက် ပြသလိုပြောရင်း စသည်။ လူပျိုပေါက်စ ထွန်းတင်ကလည်း သူချောင်းတာ မသူဇာ ရိပ်မိနေလား မသိ၊ ကြည့်ရတာ စိတ်ဆိုးပုံတော့ မရဟု တွေးမိသွားသည်။
===================================
အခန်း (၁၇)
သို့သော် နှစ်ယောက်သား ပေါ်ပေါ်တင်တင်တော့ မလုပ်ရဲကြသေး၊ မသင့်တော်သည့် အသိက သူတို့နှစ်ယောက်ကို စည်းတားသလို တားနေသည်မို့ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ထိမိ ကိုင်မိသည်ကို မတော်တဆလိုလိုနှင့် လျှစ်လျူရှု့ကာပင် နေကြသည်။ ထွန်းတင်လည်း သူဇာ့ကို ချောင်းရင်း အိမ်သာထဲမှာပဲ စခန်းသွားနေရသည်။ သူဇာကလည်း ချောင်းနေမှန်း သိသိကြီးနှင့် မသိသလိုနေကာ ထွန်းတင် မရိုးမရွဖြစ်အောင် တစ်ကိုယ်လုံးကို ဟိုဖော်ဒီဖော် လှန်ပြကာ ဆပ်ပြာတိုက်သလိုနှင့် စောက်ဖုတ်ကို ခပ်ကြာကြာ ပွတ်ပြသည်။ ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း ပြုံးနေသည်ကိုလည်း ချောင်းနေသည့် ထွန်းတင်က မြင်နေရသည်။
နောက်တော့ သူဇာလည်း အားကျမခံ ထွန်းတင်ရေချိုးလျှင် အိမ်သာထဲ ဝင်လေသည်။ ထွန်းတင်က သူ့လို သူဇာ ချောင်းမချောင်း သေချာ မသိသော်လည်း သူဇာချောင်းသည် အထင်နှင့် ဝတ်ချိုးသည့် လုံချည်ကို ဖြေချကာ လီးပေါ်အောင် ပြသလို ဆပ်ပြာတိုက်သလိုလိုနှင့် ဂွင်းထုပြသည်။ သူ့စိတ်ထဲ သူဇာကြည့်နေသည် အထင်နှင့် လုပ်ပြသည်မို့ ပိုကောင်းသလိုဖြစ်ကာ အရည်ပင် ပန်းထွက်လေသည်။ သူဇာကလည်း ထွန်းတင်ဂွင်းတိုက်တာ ကြည့်ချင်နေသည်မို့ အရည်ထွက်အောင် တိုက်ပြသည်ကို ကြည့်ကာ ကျေနပ်နေသည်။ ထိုသို့ချောင်းကြည့်မှု့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မပြောကြသော်လည်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်နေသည်ဟု ထင်နေသည့် အသိက သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုမိုရဲတင်းသလို ဖြစ်စေတော့သည်။
တဖြေးဖြေးနှင့် ထွန်းတင်လည်း မနေနိုင်တော့၊ တစ်နေ့ မမမြင့် အိမ်လာပြီး သူဇာနှင့် အလာပ သလာပ စကားပြောကာ ကလေးကို ခေါ်သွားပြီးနောက် သူဇာလဲ အင်္ကျီအဟောင်းတွေ လျှော်ရန် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာပြီး အင်္ကျီအဟောင်း လာယူသည်။
ထွန်းတင်လည်း အိပ်မပျော်၊ မနက်က ကိုးနာရီကျော်မှ အိပ်ယာထဲရောက်သော်လည်း ခု နိုးကာ အလိုလို လီးတောင်နေသည်။ စောစောက အိပ်ခန်းထဲ ဘယ်သူမှ မရှိခိုက် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ထုကစားပေမဲ့ အရည်မထွက်၊ အာသာလဲမပြေ၊ စိတ်ထဲက တစ်ခုခု လိုနေသလို၊ အလိုမပြည့်သလို ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ထဲက သူဇာ့အသားကို ထိချင်နေသည်။ သူဇာ့အသားကို ထိမိတိုင်း သူ့စိတ်ထဲ ကျေနပ်သလိုလို ဖြစ်သွားသည်မို့ မတော်တဆလိုလိုနှင့် အမြဲတမ်း ထိမိသည်။ ခုလဲ သူဇာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာတာ တွေ့သည်နှင့် အိပ်နေရာမှ ငုတ်တုတ်ထထိုင်လိုက်မိသည်။ ကျူးကျော်အိမ်မို့ အိမ်က သေးသလို အိပ်ခန်းကလဲ သေးသည်။ တစ်ဖက်က သူဇာတို့ လင်မယား အိပ်သည့် အိပ်ယာနှင့် ကပ်လျှက် နေရာလွတ်လေးမှာ နေ့ခင်းဘက် သူခင်းအိပ်သည်။ ပရိဘောဂ မရှိသည်မို့ ကြမ်းခင်းပေါ်တွင်သာ မွေ့ယာအပါးလေး ခင်းအိပ်ကြသည်။ သူဝင်လာသည့် အချိန်တွင် ထွန်းတင် ထထိုင်လိုက်သည်ကို မြင်သည်နှင့် သူဇာက စကားလှမ်းပြောသည်။
“ဟဲ့ နိုးပလား၊ အစောကြီး ရှိသေးတယ်၊ ခုပဲ သမီးကို မမြင့်လာခေါ်သွားတာ”
“အစ္မ”
ထွန်းတင်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ ငူငူကြီး ထိုင်ကာ သူ့ကို ခေါ်လိုက်သည်မို့ ထွန်းတင် တစ်ခုခု ဖြစ်နေသည် အထင်နှင့် အနားကပ်လာသည်။ သူ့အနားရောက်လာသည့် သူဇာကို ထွန်းတင်က ထိုင်နေရာမှ ခြေသလုံးကို လှမ်းကိုင်ကာ သူ့ပါးနှင့် ပေါင်ကို ကပ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက်မို့ သူဇာက ထွန်းတင် တစ်ခုခုကြောင့် ဝမ်းနည်းနေသည် ထင်ကာ မေးလိုက်သည်။
“ဟဲ့ ထွန်းတင်၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ အလုပ်မှာ အဆင်မပြေဘူးလား၊ ဘယ်သူနဲ့ ရန်ဖြစ်လာလို့လဲ”
ထွန်းတင်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ ပေါင်ကို ပါးနှင့် အပ်ထားရာက ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို မျက်နှာနှင့် အပ်လိုက်သည်။
“အဲ အဲ ထွန်းတင် မေးနေတာလဲ မဖြေဘူး၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲဆို”
ထွန်းတင်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ သူဇာ့ပေါင်ကို သူ့မျက်နှာနှင့် အပ်ကာ မှိန်းနေသည်။ ထမီဟောင်းပေါ်မှ ခပ်သင်းသင်း ရနေသည့် ရနံ့တစ်မျိုးက စောစောက ခံစားနေရသည့် အာသာမပြေ ဖြစ်သည့် စိတ်ကို ဖြေပေးနေသလို ဖြစ်နေသည်။ သူဇာကလည်း ထွန်းတင် မပြောချင်ဟု ထင်ကာ အတင်းထပ် မမေးတော့ပဲ အနားပိုတိုးပေးကာ ထွန်းတင်ခေါင်းကို အသာပွတ်ပေးရင်း စိတ်သက်သာရာရငြား ဖြေသိမ့်ပေးနေသည်။ အမှန်က ထွန်းတင် ခုလို သူ့ပေါင်ကို မျက်နှာလာအပ်သည်ကို သူလဲ သာယာသလို ဖြစ်နေသည်။ ထွန်းတင်နှာခေါင်းက ခပ်သင်းသင်း ရနေသည့် အနံ့နောက် နောက်ယောင်ခံလိုက်ရင်း တဖြေးဖြေး သူဇာ ပေါင်ခွကြား ရောက်လာသလို သူဇာကလည်း ထွန်းတင်ခေါင်းကို ကိုင်ထားရင်း ထွန်းတင်မျက်နှာ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်လို့ရအောင် မသိမသာ ပေါင်ကိုကားပေးသည်။
ထမီသာ မခံပါက သူဇာ့စောက်ဖုတ်နှင့် ထွန်းတင်မျက်နှာ ကပ်နေလေပြီ၊ ဝတ်ထားသည့် ထမီအဖုံးကလည်း ထွန်းတင်မျက်နှာ တိုးဝင်မှု့ကြောင့် ဘေးဘက်ရောက်ကာ ခပ်ပါးပါး ထမီတစ်ထပ်တည်းကသာ သူဇာ့စောက်ဖုတ်နှင့် ထွန်းတင် မျက်နှာကို ခြားထားသလို ဖြစ်နေသည်၊ သူဇာကလည်း သူ့စောက်ဖုတ် ထွန်းတင်မျက်နှာနှင့် အပ်မိအောင် ခေါင်းကို ကိုင်ထိမ်းရင်း ရွှေ့ပေးသည်။ ထွန်းတင်လည်း မျက်နှာကို အတင်းကပ်ရင်း ရနံ့သင်းသင်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းရှူကာ စိတ်ကျေနပ်နေသလို သူဇာမှာလည်း ထွန်းတင် ခုလို သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် မျက်နှာလာအပ်ထားသည်ကို စိတ်ထဲမှ ကျေနပ်သလိုလို ဖြစ်နေသည်မို့ မသိမသာ သူ့ခါးကို လှုတ်ကာ ခေါင်းကို ထိမ်းကိုင်ရင်း စောက်ဖုတ်နှင့် ထွန်းတင်မျက်နှာကို ပွတ်ကစားသည်။
ထွန်းတင်ကလည်း ပေါင်ကြားထဲ သူ့ခေါင်းကို အတင်းထိုးနေသည်မို့ ပေါင်ကို ကားကာ လူမလဲအောင် ထွန်းတင်ခေါင်းကို အားပြုကာ သူ့ပေါင်ကြားနှင့် အတင်းဆွဲကပ် ထိမ်းထားရသည်မို့ စောက်ဖုတ်နှင့် မျက်နှာ ပွတ်ကစားလို့ အဆင်ပြေနေသည်။ အချိန်တော်တော်ကြာ နှစ်ယောက်သား ဘာစကားမှ မပြောကြပဲ ဆန္ဒအလို လိုက်နေကြပြီး စိတ်ကျေနပ်မှု့ ရပြီးမှ နှစ်ယောက်သား သတိရသလို လွှတ်ကာ စောစောက ဘာဖြစ်ခဲ့သည်ကို မပြောကြပဲ
“ကဲ ထွန်းတင် မပြောချင်လဲ နေတော့၊ စောသေးတယ်၊ ခဏ ပြန်အိပ်လိုက်အုံး၊ အစ်မလဲ အဝတ်လျှော် လိုက်အုံးမယ်” ဟု ပြောရင်း အဝတ်ဟောင်းများကို တန်းပေါ်မှ ယူကာ အဝတ်လျှော်ရန် ထွက်သွားသလို ထွန်းတင်လည်း အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချကာ စောစောက ရလိုက်သည့် အတွေ့နှင့် အနံ့ကို ပြန်စဉ်းစားရင်း ခုမှ အာသာပြေပြေနှင့် စိတ်ကျေနပ်ကာ အရည်ထွက်အောင် ဂွင်းထုမိတော့သည်။ ထွန်းတင် ဂွင်းထုနေသည်ကို အဝတ်လျှော်ရန် ထွက်သွားသည့် သူဇာက ကျူထရံပေါက်မှ ချောင်းနေသည်ကိုတော့ ထွန်းတင် မသိလိုက်ပေ။
================. ==.==============
အခန်း (၁၈)
နောက်တစ်နေ့လည်း သမီးကို မမမြင့် လာခေါ်သွားသည်နှင့် သူဇာ အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ သူဇာ့အသံ ကြားသည်နှင့် အိပ်နေသည့် ထွန်းတင်ကလည်း ငုတ်တုတ်ထထိုင်မိသည်။ ဟဲ့ ထွန်းတင် အိပ်မပျော်ဘူးလား ဟု မေးလိုက်သည်။ အနားကပ်လာသည့် သူဇာခြေထောက်ကို လှမ်းကိုင်ကာ ပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်လိုက်ပြန်သည်။ သူဇာကလည်း အလိုက်သင့် ထွန်းတင် နောက်စေ့ကို လှမ်းကိုင်ရင်း ယိုင်မသွားအောင် ထိမ်းရင်း ထွန်းတင် ခေါင်းထိုးလို့ရအောင် ပေါင်ကားပေးသည်။ ကားပေးသည့် ခြေထောက်က တင်ပလ္လင်ခွေ ထိုင်နေသည့် ထွန်းတင်ပေါင်ပေါ်ပင် လှမ်းတင်လိုက်သေးသည်။ ထွန်းတင် မျက်နှာက သူ့စောက်ဖုတ်ကို အပ်မိသည်နှင့် လက်နှင့် ဆွဲကပ်ပြီး တစ်ချက်နှစ်ချက် စပွတ်လိုက်ရင်း
“ဟဲ့ ထွန်းတင်၊ နင် ငါ့ကို ကြည်ပြာများ မှတ်နေလား၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဆိုတာလဲ မပြောဘူး”
ထွန်းတင်ဆီမှ အင်းအင်းလား အီးအီးလား မသဲကွဲသည့် အသံထွက်လာပြီး သူ့မျက်နှာက သူဇာ ပေါင်ကြားထဲ ပိုမိုတိုးကပ်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်နှင့် မျက်နှာကြား ထမီတစ်ထပ် ခံနေသော်လည်း အထိအတွေ့နှင့် အနံ့က အတွေ့အကြုံ မရှိသည့် ထွန်းတင်အဖို့ ပွဲတော်အုပ်လို ဖြစ်နေသည်။ သူဇာကလည်း ဆက်မမေးတော့ ပိုကပ်လာသည့် ထွန်းတင်မျက်နှာကို အလိုက်သင့် ကော့ခံရင်း ကားထားသည့် ပေါင်ကို ပိုကားပေးလိုက်သည်။
ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းသာ မပြောဖြစ်ကြသော်လည်း နှစ်ယောက်သားက အလိုလို နားလည်မှု့ ရနေသလို ဖြစ်နေသည်။ မပြောဖြစ်သည့် အကြောင်းမှာလည်း ဒီလိုနေတာ မကောင်းမှန်း အသိစိတ်က သိနေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ သို့သော် သာယာမှု့ကိုတော့ နှစ်ယောက်သား မလွန်ဆန်နိုင်၊ မူးရစ်ဆေး စွဲနေသလို အချိန်တန် အလိုလို ဖြစ်နေကြသည်။
လူပျိုပေါက် ထွန်းတင်ကလည်း ပေါင်ကြားတွင် မျက်နှာအပ်ပြီး အနံ့ရှူရရုံနှင့် ကျေနပ်နေသလို၊ သူဇာကလည်း သူ့ပေါင်ကြားကို ထွန်းတင် မျက်နှာလာကပ်ထားရုံနှင့် ကျေနပ်နေသည်။ မျက်နှာ ကပ်ထားသည် ဆိုသော်လည်း တစ်နေရာတည်း မလှုတ်မယှက် ကပ်နေသည်တော့ မဟုတ်၊ မသိမသာ ပေါင်ကြားကို နှာခေါင်းနှင့် ပွတ်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနှင့် ပွတ်လိုက်၊ ဆီးခုံထိ မျက်နှာတက်ကပ်လိုက်နှင့် ရှူလို့ကောင်းသည့် နေရာတိုင်း လိုက်ရှူနေသည်။
နောက်တော့ တဖြေးဖြေးနှင့် သူဇာနှင့် ထွန်းတင်မှာ လူကွယ်ရာ သမီးရီးစား ချိန်းတွေ့ကြသူတွေလို ဖြစ်လာသည်။ မတ်တပ်ရပ်နေသည့် သူဇာမှာ ထွန်းတင်ပေါ် ပြိုလဲလာပြီး အိပ်ယာပေါ် နှစ်ယောက်သား ပူးကပ်ကာ ပုံစံအမျိုးမျိုးနှင့် လုံးထွေးနေတော့သည်။ ထွန်းတင် မျက်နှာကလည်း နေရာမရွေးပေ၊ ဗိုက်သား၊ ရင်သား သာမက အနံ့နည်းနည်းပိုပြင်းသည့် ချိုင်းကြားပါ မကျန်အောင် ရှူမိသည်။ သူဇာ့ဆီမှ အနံ့ကလည်း ပြင်းသလိုလို မပြင်းသလိုလိုနှင့် ကြိုက်တတ်သူအဖို့ ရှူလို့မဝသည့် အနံ့မျိုး ဖြစ်နေသည်မို့ ထွန်းတင်မှာ သူဇာ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို လိုက်နမ်းကာ ရှူလို့မဝ၊ နှစ်ယောက်သား အတွေ့ကို ကျေနပ်နေကြသော်လည်း နှစ်ယောက်ကြားက တားနေသည့် စည်းကိုတော့ ချိုးဖောက်ရန် ဝန်လေးနေကြသေးသည်။
လုံးရင်းထွေးရင်း စီးထားသည့် ထမီ၊ လုံချည် ပြေကျပါက ပြန်စီးကြသည်။ အဝတ်အစားပေါ်က ထိတွေ့မှု့ကသာ တရားဝင်သလို နှစ်ယောက်သား မပြောကြပဲ အလိုလို နားလည်နေမိသည်။ သူဇာကလည်း လုံချည်အောက်မှ မတ်မတ်တောင်နေသည့် ထွန်းတင်လီးကို မကြာခဏ မတော်တဆ ခဏခဏ ထိမိရာမှ သိသိသာသာ ကိုင်တွယ်လာသည်။ လုံချည်ထဲကိုတော့ လက်မထည့်ပေ၊ သူ့ယောက်ကျား ကိုမျိုးလီးကို အမြဲကိုင်ကစားခဲ့ရသည့် သူဇာမှာ လီးကိုင်တာ အကျင့်လို ဖြစ်နေပြီး လီးကိုင်ကစားရသည်ကို ကြိုက်လေသည်။ သူဇာ၏ လီးကိုင်ကျွမ်းကျင်မှု့ကြောင့် ထွန်းတင်မှာ အရသာတွေ့ကာ သုတ်ရည်ထွက်မှပင် နှစ်ယောက်သား အသိဝင်ကာ လူချင်းခွာမိကြသည့် အဆင့်ထိ ရောက်လာတော့သည်။
နှစ်ယောက်သား နေ့တိုင်းလိုလိုပင် ကလေးမရှိတော့သည်နှင့် အချိန်အတော်ကြာ ကျေနပ်မှု့ရသည်အထိ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်ကာ သာယာမှု့ရှာရင်း တဆင့်ချင်း တက်လာတော့သည်။ ထုံးစံအတိုင်း သမီးမရှိတော့သည်နှင့် သူဇာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာသည်၊ ဖြစ်ချင်တော့ ဒီမနက် မနက်စာချက်ရင်း ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ရာ ပါးလျှပြီး ဆွေးလုလု ဖြစ်နေသည့် အိမ်နေရင်း ဝတ်သည့် ထမီမှာ ဖင်နေရာက ဗျိကနဲ တစ်မိုက်မျှ ပြဲသွားသည်။ အပြဲကို အတွင်းဘက် ထမီအဖုံးအောက် လူမမြင်အောင် လှည့်ဝတ်ကာ နောက်မှ လဲမည်ဆိုပြီး မလဲဖြစ်။ ထုံးစံအတိုင်း ထွန်းတင်က ပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်လိုက်တော့ ပြဲနေသည့် ထမီအောက်မှ ဖြူဖွေးနေသည့် ပေါင်အတွင်းသားကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူဇာရေချိုးတိုင်း ချောင်းနေကြမို့ မြင်ဖူးနေသော်လည်း ယခုလို မျက်စိနား ကပ်လျှက် မတွေ့ဖူးပေ။ သူဇာ ပေါင်အတွင်းသားမှာ ဖြူဖွေး နုထွတ်နေရုံမျှမက သွေးကြောစိမ်းလေးများပင် မြင်နေရသည်။ ထွန်းတင်မှာ မြင်လိုက်သည်နှင့် စိတ်မထိမ်းနိုင်ဘဲ ထမီပြဲနေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ပေါင်သားနုနုလေးကို နမ်းမိတော့သည်။ ပြဲနေသည့် နေရာကလည်း ပေါင်ရင်းနား ဖြစ်နေသည်မို့ နမ်းလို့ ပိုကောင်းသလို ဖြစ်ကာ နမ်းရင်း နေရာရွှေ့လာပြီး အမွေးထူထူ ပေါက်နေသည့် နှုတ်ခမ်းသားထိပင် ရောက်လာသည်။
သူဇာကလည်း ထွန်းတင် သူ့ထမီ ပြဲနေသည့် နေရာကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ နှာခေါင်း ကပ်ကာ နမ်းနေမှန်း သိသော်လည်း ဘာမှမပြောသည့်အပြင် အရသာတွေ့ကာ ပိုကော့ပေးမိသည်။ သူဇာမှာ အမွေးထူပြီး စောက်စေ့ကလဲ နှုတ်ခမ်းသား အပြင်ဘက် ပြူထွက်နေသဖြင့် ထွန်းတင် မျက်နှာအပ်ကာ ပွတ်နမ်းရင်း အလိုလို ပြူနေသည့် စောက်စေ့ကို စုတ်မိတော့သည်။ သူဇာမှာ အဖျားတက်လို တအင်းအင်း ညည်းသံနှင့်အတူ မရပ်နိုင်တော့ပဲ ထွန်းတင်ကိုယ်ပေါ် ပြိုကျလာသည်။
ပြိုကျလာသည့် သူဇာကို အသာဖမ်းထိမ်းရင်း အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လဲကျသွားသည်နှင့် ထွန်းတင်က စောစောကလို ပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်ပြန်သည်။ ထမီအပြဲကိုတောင် မရှာအားတော့၊ သူ့ခေါင်းတစ်ခုလုံး ထမီအောက် တိုးဝင်ကာ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်လေတော့သည်။ သူဇာလည်း တအင်းအင်းနှင့် ထမီပေါ်မှ ထွန်းတင်ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ထိမ်းထားရင်း ဒူးနှစ်ဘက်ထောင်ကားကာ ထွန်းတင် တိုးတိုးယက်တာကြောင့် ထမီလန်ပြီး မပေါ်အောင် ထွန်းတင်ခေါင်းကို ထမီနှင့် ပြန်ပြန်အုပ်ပေးရင်း ထိထိမိမိ ယက်လို့ရအောင် အလိုက်သင့် ကော့ကာ ကော့ကာနှင့် ပေးနေတော့သည်။
တော်တော်ကြာအောင် အားရပါးရ ယက်ပြီး ထွန်းတင်လည်း ပါးစပ်ညောင်းကာ ငြိမ်ကျသွားပြီး တအင်းအင်းနှင့် သူဇာ့လက်ကို ဆွဲကာ တောင်နေသည့် သူ့လီးကို ပေးထိလိုက်သည်။ သူဇာက လီးကို ကိုင်မိလိုက်သည်နှင့် သဘောပေါက်သည့်အလား ကုန်းထကာ ပြေနေသည့် ဆံပင်ကို ဖြစ်သလို ပြန်စီးရင်း ထွန်းတင်ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးလိုက်သည်။ ထွန်းတင်လည်း အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်ကားယားနှင့် သူဇာ့ကို မကြည့်ရဲသလို ဘေးက စောင်ပါးနှင့် သူ့မျက်နှာကို အုပ်လိုက်ကာ သူ့လီးကို သူဇာ့လက်ထဲ အပ်လိုက်တော့သည်။ သူဇာက တောင်နေသည့် လီးကို လုံချည်ပေါ်မှ ဖွဖွလေး ကိုင်ကစားရင်း ပေါင်လယ်လောက်ထိ လန်နေသည့် ထွန်းတင်လုံချည်အောက်သို့ သူ့ခေါင်း တိုးဝင်လိုက်သည်။ ထွန်းတင်ကလည်း အင်း အဲ ညည်းသံပေးရင်း ကိုယ်ကို စောင်းပေးကာ သူဇာ့ခေါင်းကို သူ့လုံချည်နှင့် လုံအောင် ဆွဲဖုန်းပေးရင်း ခြေတစ်ဖက်ကပါ သူဇာကိုယ်ကို ခွလိုက်သလို ကိုယ်ကို သူ့လီးနှင့် သူဇာ့မျက်နှာ တန်းနေအောင် မသိမသာ လျှောချပေးလိုက်သည်။
သူဇာလည်း တောင်နေသည့် ထွန်းတင်လီးကို မျက်နှာနှင့် တိုးဝှေ့ရင်း ဂွေးဥကို လှမ်းငုံလိုက်သည်။ ရုတ်တရက်မို့ ထွန်းတင်လည်း အ,ကနဲ တစ်ချက် အသံထွက်သွားပြီး လုံချည်အောက်မှ သူဇာခေါင်းကို လှမ်းကိုင်ရင်း ကိုယ်ကို ကော့လိုက်သည်။ သူဇာ့လက်လည်း လုံချည်အောက် တိုးဝင်လာပြီး တောင်နေသည့် လီးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ ညင်ညင်သာသာ ဂွင်းထုပေးရင်း ဂွေးဥကို ပါးစပ်ထဲသွင်းထားရင်း ဂွေးစေ့ကို စုတ်ဆွဲလိုက် တွန်းထုတ်လိုက်နှင့် ကစားနေသည်။ လက်ကလည်း ဂွင်းထုပေးရင်း ဒစ်ကို ပွတ်ကစားနေသည်မို့ ထွန်းတင်မှာ ပေါင်ကြားမှ အောင့်ကနဲ ဖြစ်လိုက် ကျင်ကနဲ ဖြစ်လိုက်နှင့် အရသာကား ပြောမတတ်အောင်ပင် ကောင်းကာ တုန်ကနဲ တုန်ကနဲ ဖြစ်ပြီး ပို၍ ပို၍ ကော့ပေးမိသည်။ ထိုနောက် သူ့လီး သူဇာ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်ဘက်နှင့် ညှပ်ကာ စုတ်ဆွဲမှု့ဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့ပဲ တပြစ်ပြစ်နှင့် အရည်ပန်းထွက်သွားသည်။
သူမထိမ်းနိုင်ပဲ ရုတ်တရက် လွှတ်ချလိုက်သဖြင့် သူ့သုတ်ရည်တွေ သူဇာ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားသည်မို့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲ အားနာကာ လန့်သွားသော်လည်း သူဇာက တပြစ်ပြစ်နှင့် ပန်းထွက်နေသည့်တိုင် ပါးစပ်ထဲမှ မချွတ်ပဲ ငုံထားသဖြင့် ပြီးဆုံးသည်အထိ အားရပါးရ ပန်းတော့သည်။ ရိုးရိုးထွက်တာ မဟုတ်ပဲ ပါးစပ်ထဲ ငုံထားရင်းတန်းလန်း ပန်းထုတ်ရသဖြင့် အရည်ထွက်သည့် အရသာမှာ ကောင်းလွန်းလှသည်။ သူဇာလည်း ထွက်လာသည့် အရည်များကို မြိုချရင်း ညင်ညင်သာသာ စုတ်ပေးနေသည်မို့ တင်ထွန်း အရည်ထုတ်ရသည်မှာ ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲနှင့် အရသာရှိလွန်းလှသည်။
===================================
အခန်း (၁၉)
လူ့စိတ်ကလည်း ထူးဆန်းသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ မဖြစ်သင့်ဟု စိတ်ထဲမှ အလိုလို လက်ခံထားသော်လည်း စိတ်အလိုကို မထိမ်းနိုင်ကြ၊ ထွန်းတင်မှာ လူပျိုပေါက်ကလေးမို့ သာယာမှု့နောက်လိုက်ကာ မထိမ်းနိုင်သည်ကို လက်ခံနိုင်သော်လည်း သူဇာမှာ ယောက်ကျား ရှိသည့်အပြင် သူ့ယောက်ကျား ကိုမျိုးမှာလည်း ထိုကိစ္စ စိတ်ပါသူဖြစ်သူမို့ ညတိုင်းနီးပါး မလွတ်၊ သို့တိုင်အောင် သူဇာမှာ ကိုမျိုးနှင့်လည်း စိတ်ပါနေသလို ထွန်းတင်နှင့် သာယာသည့် စိတ်ကိုလဲ မထိမ်းနိုင်၊ အလိုလိုပင် ထွန်းတင် အလိုကို လိုက်နေမိသည်။ သူရှောင်လိုက်လျှင် ထွန်းတင် နောက်ဆုတ်သွားမည်မှန်း သိသိကြီးနှင့် သူကိုယ်တိုင်က အလိုတူအလိုပါ ဘာကြောင့် ဖြစ်နေမှန်းမသိ၊ ခုလို တစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက် စုတ်နမ်းသည့် အဆင့်ကို ရောက်လာသော်လည်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ဒီအကြောင်းကို မပြောဖြစ်ကြ၊ အခြေအနေက တဖြေးဖြေးပင် ဆိုးလာသည်။ ဖုံးဖုံးဖိဖိဖြင့် လုပ်နေရာမှ ပေါ်ပေါ်တင်တင် လုပ်မိလာကြသည်။
ထွန်းတင်လည်း သူဇာ့ထမီကို ဆွဲချပြီး စောက်ဖုတ်ကို အရသာခံကြည့်ကာ ယက်တတ်လာသလို သူဇာကလည်း ထွန်းတင်လီး ကြည့်ရင်း ဂွင်းထုကာ စုတ်ပေးတော့သည်။ ထို့နောက် တစ်ရက်နှင့် တစ်ရက် အခြေအနေက ထိမ်းမရတော့ပဲ သူဇာက ထွန်းတင်ပေါ် တက်ခွကာ ထွန်းတင်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်ရင်း အပေါ်မှ ထိုင်ကာ ဆီးခုံချင်း ပွတ်ကစားတော့သည်။ လီးက စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ဝင်နေသည်မို့ သူဇာ အပေါ်မှထိုင်ကာ စကောဝိုင်းလှည့်သလို ဆီးခုံချင်း ပွတ်ကစားနေသည့် အရသာက နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် အရသာ ရှိလွန်းလှသည်မို့ နှစ်ယောက်သား မျက်စိမှိတ်ကာ တဟင်းဟင်းနှင့် အသံခပ်တိုးတိုးထွက်ရင်း နှစ်ယောက်စလုံး ဆန္ဒပြည့်သည်အထိ လုပ်မိကြတော့သည်။
ထိုနေ့က တစ်ကြိမ်ထဲတောင် မဟုတ်၊ ထွန်းတင်အဖို့ တစ်ကြိမ်မှ မခံစားဖူးသည့် အထိအတွေ့မို့ သူဇာထသွားသော်လည်း ပြန်အိပ်မပျော်၊ တောင်နေသည့် လီးပင်မကျ၊ အိမ်သာသွားပြီး ရေအေးအေးနှင့် လီးကို လောင်းပြီး စိတ်ကျအောင် လုပ်သော်လည်း ရေချိုးသည့် နေရာတွင် အဝတ်ထိုင်လျှော်နေသည့် သူ့ဇာကို မြင်ပြီး ပိုဆိုးလာသည်။ ထမီရင်လျှားနှင့် အဝတ်ထိုင်လျှော်နေသည့် သူဇာ့က ထွန်းတင် အိမ်သာထဲ ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်သည်နှင့် အလိုလို လျှော်လက်စ အဝတ်ကို ရပ်ကာ ထမီကို ဖြေချလို့ ပေါ်လာသည့် နို့အုံကို ပင့်ကာ နို့အောက်ကို လက်ရေဆွတ်ပြီး ပွတ်ပြသည်။
ကလေးအမေမို့ နို့သီးခေါင်းက ကြီးသော်လည်း နို့အုံက လျှော့ရဲမနေပဲ တင်းနေသည်မို့ ကြည့်ကောင်းသည်။ သူဇာကလည်း ထွန်းတင် အိမ်သာထဲရောက်လျှင် သူ့ကို ကြည့်နေမည်ကို အလိုလို သိနေသည်မို့ လူပျိုပေါက် ထွန်းတင်ကို ခုလို လုပ်ပြရသည်ကို အရသာတွေ့နေသည်။ မနက်က မနေနိုင်ပဲ လိုးဖြစ်ခဲ့ပြီး အဆုံးစွန်သို့ ရောက်ခဲ့သော်လည်း ခုလို မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ပြရသည်ကို ကျေနပ်နေတုန်းပင်၊ ဝတ်ထားသည့် ထမီက ထိုင်နေသည့် သူဇာ့ ခါးထိပင် ပြေကျကာ သူ့နို့အုံကို သူ့ဖာသာ ပင့်ကစားရင်း အလှပြရင်း စိတ်ပါလာကာ အောက်က အရည်ပင် စိမ့်လာသည်မို့ ထမီကိုပါ လှန်တင်ပြီး ရေဖလားနှင့် သူ့စောက်ဖုတ်ကို ရေလောင်းကာ ပွတ်ဆေးပြန်သည်။ ထွန်းတင်ကလည်း ကြည့်ရင်း မနေနိုင်တော့ အိမ်သာထဲမှထွက်ပြီး နောက်ဖေးပေါက်ဝမှနေ၍ “အစ်မ အိမ်ထဲ ခဏလာပါလား” ဟု ပြောကာ ခပ်သုတ်သုတ် အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားသည်။ သူဇာကလည်း “အေး အေး ဘာများလဲ အရေးတကြီး” ဟုပြောကာ ပြေနေသည့် ထမီကို ရင်လျှားပြန်စည်းရင်း ထရပ်ကာ နောက်မှ လိုက်သွားသည်။ မဆိုစလောက်လေး အခန်းထဲ အရင်ရောက်သည့် ထွန်းတင်က သူ့အိပ်ယာပေါ် ထိုင်ချရင်း အနားရောက်လာသည့် သူဇာ့ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
“ဟဲ့ ထွန်းတင် နေမကောင်းဘူးလား”
ထွန်းတင် ဘာဖြစ်နေသည်ကို သိသိကြီးနှင့် အပိုလုပ် မေးကာ လှမ်းဆွဲသည့် ထွန်းတင်ကို ခွလိုက်ပြီး ပေါင်ပေါ် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ရင်လျှားထားသည့် ထမီကို အောက်က လွတ်အောင် လက်နှင့် ဆွဲဟပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်မို့ အကာကွယ်မဲ့နေသည့် စောက်ဖုတ်က အောက်က အသင့်ထောင်နေသည့် လီးနှင့် ထိမိသည်။ ထွန်းတင်က ထမီအောက် လက်လျိုကာ သူ့လုံချည်စကို ဖြေပြီး လီးကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် အပြင်ထုတ်ပေးရင်း သူဇာခါးကို လှမ်းဖက်သည်။
“အယ် နေမကောင်းဘူးလားဆို၊ မေးနေတာလဲ မပြောဘူး၊ ဒီကောင်လေး ဘာဖြစ်နေလဲ မသိဘူး”
သူဇာက ပြောရင်း သူ့ထမီအောက် လက်လျိုကာ ထွန်းတင်လီးကို ထိမ်းကိုင်ရင်း သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် တေ့ကာ ဖိချလိုက်သည်။ ရေကလဲစို အရည်ကလဲ ရွှဲနေသည်မို့ လီးက စောက်ဖုတ်ထဲ လျှောလျှောလျူလျူပင် ဝင်သွားသည်။ လီးဝင်သွားသည်မို့ ထွန်းတင်က သူဇာ့ခါးကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲကာ အတင်းဖိချရင်း မျက်နှာက အတင်းငုံပြီး ရင်လျှားထားသည့် ထမီပေါ်က လွတ်နေသည့် ရင်ညွန့်ကို ကပ်သီးကပ်သပ် မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ သူဇာကလည်း အလိုက်သင့် ထွန်းတင် လည်တိုင်ကို လှမ်းဖက်ကာ ဒူးကိုအားပြုပြီး ခပ်သာသာ အပေါ်မှ ဖိဖိပေးသည်။
ခဏအတွင်းမှာပင် နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းနှင့်အတူ ညည်းညူသံ သဲ့သဲ့ ထွက်လာသည်။ ရင်လျှားထားသည့် သူဇာ့ထမီလဲ ပြေကျကာ ခါးတွင်ပုံနေသလို ထွန်းတင်ကလည်း နို့အုံကို မနားတမ်း တစ်လှည့်စီ စို့နေသည်။ ဒီတစ်ခေါက် ထွန်းတင်လည်း တော်တော်ကြာသည်။ သူဇာ့ခါးကို ဖက်ကာ ထိုင်လျှက်နှင့် အောက်မှ အတင်း ကော့ကာကော့ကာနှင့် လိုးသလို သူဇာကလည်း စည်းချက်ညီညီ ထွန်းတင် အကော့ကို သူ့အဖိနှင့် စည်းချက်ကိုက်အောင် ဆောင့်သည်။ နှစ်ယောက်သား တအင်းအင်းနှင့် အားအင်သုံးကာ လုပ်နေကြသည်မို့ တဖြေးဖြေး ခြေကုန်လက်ပန်းကျကာ ထွန်းတင်လဲ သူဇာ့ကိုဖက်လျှက် ညိမ်ကျသွားသလို သူဇာကလည်း ထွန်းတင်အပေါ် ခွထားရင်း မဆောင့်နိုင်တော့ပဲ မောဟိုက်ကာ အသက်ပြင်းပြင်း ရှူနေရသည်။ ခဏ ညိမ်နေပြီးနောက် သူဇာက သတိရလာသလို
“တော်ပြီနော် မောင်လေး”
အသံကြားမှ ထွန်းတင်လဲ သတိပြန်ဝင်လာသလို သူဇာ့ကို ခပ်တင်းတင်း ပြန်ဖက်ရင်း
“အစ်မ ကျနော် လုပ်မယ်”
ပြောရင်း သူကိုယ်ပေါ်ခွထားသည့် သူဇာ့ကို လှဲချလိုက်ပြီး သူက ကုန်းထသည်။ သွင်းထားသည့် လီးက ပလွတ်ကနဲ ကျွတ်သွားပြီး သူဇာက အောက်မှ ပက်လက်လန်ပြီး ခြေနှစ်ချောင်းက ထောင်နေသည်။ ထွန်းတင်က ဒူးထောက်ပြီး အနားတိုးကပ်တော့ သူဇာက ထောင်နေသည့် သူ့ခြေနှစ်ချောင်းကို ကားပေးသည်။ ပြဲထွက်လာသည့် စောက်ဖုတ်ကို ငုံကြည့်ရင်း ထွန်းတင်က သူ့လီးနှင့် တေ့လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား ဘာစကားမှ မပြောကြ၊ ထွန်းတင်ကလည်း အချိန်မဆွဲ၊ တေ့ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်တည်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ လီးက အဆုံးထိ ချက်ခြင်း ပြွတ်ကနဲ ဝင်သွားသလို သူဇာက အနားမှ စောင်ပါးလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့မျက်နှာကို လှမ်းအုပ်လိုက်သည်။
ဆောင့်ချက် ကြမ်းလာသလို သူဇာ့ဆီမှ တအင့်အင့်နှင့် ထွန်းတင်၏ အားကောင်းမောင်းသန် ဆောင့်လိုးမှု့ကြောင့် အိမ်ပင် ခပ်သဲ့သဲ့ လှုတ်လာသလို ဖြစ်လာသည်။ ဆောင့်ချက်က အားပါသည်မို့ ဆီးခုံချင်း ရိုက်သံ တဖတ်ဖတ်နှင့် အတူ နှစ်ယာက်စလုံးဆီမှ ညည်းသံ မန်သွင်းသံတို့ဖြင့် မုန်တိုင်းတိုက်သလို ဖြစ်နေပြီး အား အား နှင့် နှစ်ယောက်စလုံး သံပြိုင်ထွက်ကာ ညိမ်ကျသွားသည်။ ထွန်းတင်လည်း လီးသွင်းထားရင်း တန်းလန်း သူဇာနို့အုံပေါ် မျက်နှာစိုက်ကျလာသည်။ ချွေးစေးတွေ ရွှဲနေသည့် ထွန်းတင်ကျောကို သူဇာက ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ပေးနေသည်။ အမောပြေလောက်မှ သူ့ကိုယ်ပေါ် ပိနေသည့် ထွန်းတင်ကို တွန်းဖယ်ချရင်း
“ကဲ ကောင်လေး ကျေနပ်သွားပြီမို့လား၊ တစ်ခါထဲ မင်းစိတ်ချည်းပဲ၊ နင့်ကောင်မ ကြည်ပြာတော့ နင် အဲလိုကြမ်းရင် ခဏလေးနဲ့ ပြေးမယ်” ဟု ပြောရင်း ထထိုင်ကာ ထမီကို အနာစ ရှာရင်း ပြန်စီးသည်။ ထွန်းတင်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ သူ ဘာမှမလုပ်သလို ဟိုဘက်လှည့်ကာ အိပ်နေသည်။ အမှန်က ထွန်းတင်မှာ တနှာစိတ်ကြောင့် မထိမ်းနိုင်ပဲ သူဇာနှင့် ဖြစ်သွားသော်လည်း ကိစ္စပြီးသည်နှင့် သူမှားသွားမှန်း သိနေသည်။ သို့သော် နောက်နေ့ အချိန်တန်လျှင် မနေနိုင်ပြန်။
သူတို့နှစ်ယောက်မှာ စိတ်မထိမ်းနိုင်ပဲ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေသော်လည်း ကြားမှ တရားခံ ဖြစ်သူက ကြည်ပြာ ဖြစ်နေသည်။ ထွန်းတင်က ကြည်ပြာကို ကြိုက်နေမှန်း သူဇာသိသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ထွန်းတင်က သူနှင့် ကြည်ပြာကိစ္စ သူဇာ့ဆီမှ အကြံဥဏ်တောင်းတတ်သည်။ ကြည်ပြာက ထွန်းတင်ကို အဖြေမပေးပဲ ကြိုးရှည်ရှည်နှင့် လှန်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် တစ်ခါတစ်ရံ သူဇာက ထွန်းတင်ကို ငါ့ကို ကြည်ပြာ မှတ်နေသလား မေးတတ်သလို၊ ထွန်းတင်ကလည်း အင်း..ဟုသာ ဖြေတတ်သည်။ အမှန်က သူတို့နှစ်ယောက်ကြား ဖြစ်နေသည့် ဆန္ဒကို ကြည်ပြာနှင့် ကာထားခြင်းသာဖြစ်သည်။ လူပျိုပေါက်စ အားကောင်းမောင်းသန် ဖြစ်နေသည့် ထွန်းတင်မှာ ဆားငံရည် သောက်နေရသည့်ပမာ သောက်လေ မဝလေ ဖြစ်နေသကဲ့သို့ သူဇာမှာလည်း ထွန်းတင်စတိုင်း မငြင်းနိုင်ပဲ အလိုတူအလိုပါ ဖြစ်နေသည်။ အမှန်မှာ သူတို့နှစ်ယောက် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မပြောကြသည်က ကာမစိတ်ကို ပိုနိုးဆွသလို ဖြစ်နေလေသည်။
===================================
အခန်း (၂၀)
တစ်နေ့ ကလေးချစ်တတ်သည့် မမမြင့်က သူ့သမီး ခက်ခက်ကို လာခေါ်တော့ သူဇာနှင့် စကား စမိကြသည်။
“မမမြင့်ကို မေးမလို့ဟာ အားနာနေလို့”
“ဟဲ့ ဘာများလဲ၊ အချင်းချင်းတွေပဲဟာ၊ မေးလေ၊ အားမနာနဲ့”
“မှုတ်ဘူးလေ၊ မမမြင့်တို့ အိမ်ထောင်ကျတာ ကြာပြီပဲ၊ ပြီးတော့ မမမြင့်ကလဲ ကလေး လိုချင်နေတဲ့ဟာ၊ မရတာ တစ်ခုခုတော့ လိုနေလို့ဖြစ်မယ်”
“အင်း၊ မမမြင့်လဲ နတ်တွေမေး၊ ဗေဒင်တွေမေး စုံနေပါပြီ၊ ရမယ်လို့တော့ ပြောကြတာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကလေးက ခုထိကို မထွက်လာဘူး”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဒါဆို မမမြင့်တို့ လုပ်နည်းလုပ်ဟန် မမှန်လို့ ဖြစ်မယ်”
“ဟဲ့ ဘာကိုမမှန်တာလဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ မမမြင့်ကလဲ တော်ကြာ သူများလင်မယားကြား စပ်စုတယ် ထင်မှာစိုးလို့”
“မထင်ပါဘူး၊ ဒီလူနဲ့ ဒီလူ ထင်စရာလား”
“သူဇာကတော့ မမမြင့်တို့ လင်မယား ဆက်ဆံတာ မမှန်လို့ မရတာလို့ ထင်တာဘဲ”
“ဟဲ့ ဘယ်လိုများ ဆက်ဆံရလို့လဲ၊ ငါ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြော အားမနာနဲ့”
“ဒါဆို မမမြင့်တို့ လင်မယား ဘယ်လိုလုပ်ကြလဲ ပြောပြလေ”
“ဟဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ၊ ဒီလိုပဲပေါ့”
“မှုတ်ဘူးလေ၊ စိတ်ပါလက်ပါ နှုးနှပ်ပြီး လုပ်လားလို့ မေးတာ”
“ဟဲ့ ဘယ်လို နှုးနှပ်ပြီး လုပ်တာလဲ၊ ငါတို့တော့ ဒီလိုပါပဲ၊ သူလုပ်ချင်လာရင် ငါ့ပေါ်တက်ပြီး လုပ်တာပေါ့၊ ဒါပဲ မဟုတ်ဘူးလား”
“အာ မမမြင့်ကလဲ အဲလိုကြီး တန်းလုပ်တာပဲလား”
“အင်းလေ”
“ဒါကြောင့်ထင်တယ်၊ မလုပ်ခင် နှုးနှပ်မှ မျိုးစေ့တွေက သားအိမ်ဝမှာ စုနေရော၊ အဲဒီတော့မှ ယောက်ကျားမျိုးစေ့နဲ့ တွေ့ပြီး ကိုယ်ဝန်တန်းရတာ၊ ကျမတော့ အဲလို ထင်တာပဲ”
“ဟဲ့ ဟဲ့ ဟဲ့ ဟဲ့ ဘယ်လို ဘယ်လို ငါမရှင်းလို့ ပြန်ပြောပါအုံး”
“မမမြင့်ကလဲ ယောက်ကျားက မိန်းမကို မျိုးစေ့တွေ အရင်ကျလာအောင်လုပ် သေချာနှုးနှပ်၊ ပြီးမှ သားအိမ်ခေါင်းထဲ သူ့မျိုးစေ့ကို ပန်းထည့်၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အဲ့လို အဲ့လို ပြောတာ၊ မမမြင့်တို့ အဲ့လိုလုပ်လို့လား”
“လုပ်တော့ လုပ်တာပေါ့ဟ၊ ဘာလဲ နှုးနှပ်တာ၊ ပြီးတော့ သားအိမ်ခေါင်းထဲတော့ ဝင်မဝင် ဘယ်သိမလဲ”
“အာ မမမြင့်ကလဲ အိမ်ထောင်ကျနေတာ ဒီလောက်ကြာပြီ ဒါတောင်မသိဘူးလား”
“ကဲပါ သူဇာပဲ မမမြင့်ကို အသေးစိတ်ပြောပြ၊ အိမ်ကျရင် မမမြင့် ယောက်ကျားကို လုပ်ခိုင်းမယ်”
“ဒီလို မမမြင့်ရ ပထမ နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ပါလာအောင် ဆွကစား၊ သိလား ဆွကစားတယ်ဆိုတာ ဟိုလေ မမမြင့် ယောက်ကျားလီးကို ကိုင်ကစား၊ ဒီလို ဒီလို သိလား၊ ဂွင်းတိုက်တာလေ”
သူဇာက လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် လုပ်ပြသည်ကို သဘောပေါက်သလို
“အင်း သိတယ်”
“ဂွင်းတိုက်ရုံတင် မကဘူး၊ မမမြင့်က စုတ်ပေး၊ လီးစုတ်တော့ ကိုယ်လဲ စိတ်ပါလာပြီး အတွင်းက ရွစိရွစိ ဖြစ်လာရော၊ သိလား၊ အဲဒါ မျိုးစေ့တွေ ရွလာတဲ့ သဘော၊ အဲလို အားရပါးရ စုတ်ပေးရင်း မမမြင့် ယောက်ကျားလဲ ရွလာရော”
သူဇာက စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်နေသည့် မမမြင့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဆက်ပြောသည်။
“သူလဲ ရွလာတာနဲ့ မမမြင့်ကို ပြန်လုပ်တော့မှာ၊ မမမြင့်ကို နမ်းမယ်၊ နို့တွေစို့မယ်၊ ပြီးတော့ ဟိုလေ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မမမြင့် စောက်ဖုတ်ကိုလဲ ယက်တော့မှာပေါ့”
“ဟဲ့ ”
“ခစ် ခစ် ခစ်၊ ဘာလဲ မယုံဘူးလား၊ ကိုမျိုးဆို စောက်ဖုတ်ယက်တာ တော်တော်ကြိုက်တာ”
“အယ်”
“မမမြင့်ကလဲ လင်မယားချင်းပဲဟာ၊ အဲလို သူက ပြန်လုပ်တော့ မျိုးစေ့က မနေနိုင်ဘူး တစ်ခါထဲ သားအိမ်ဝကို ကြွေကျတော့တာပဲ၊ တစ်ခါထဲ ပူကနဲ ပူကနဲ ဆင်းပြီးတော့ကို ကျတာ သိသိသာသာ၊ မနေနိုင်ဘူး”
ပြောရင်း မမမြင့်ကို အကဲခတ်လိုက်သေးသည်။ စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်နေသည်မို့ သူ့စကားကို ဆက်ပြောသည်။
“အဲလို ကျတော့ မျိုးစေ့တွေက သားအိမ်ဝမှာ စုနေပြီလေ၊ အဲဒီအချိန်ကျမှ လိုးတော့ မျိုးက မအောင်ပဲ ရှိတော့မလား မမမြင့်ရ၊ သူ့လီးကြီးကလဲ အဲလောက်ရှည်တော့ ထိုးလိုက်ရင် သားအိမ်ဝ တန်းရောက်တာ” ဟု ပြောရင်း လက်က လက်ကောင်ဝတ် အထက်ပိုင်းလောက်ထိ ပိုပိုသာသာ အရှည်ကို တိုင်းပြလိုက်သေးသည်။
“သားအိမ်ဝ ကောင်းကောင်းထိတော့ လူလဲ အီဆိမ့်နေတာပဲ သိလား၊ နာတာမဟုတ်ဘူးလေ၊ အရသာရှိတာ၊ ခံလို့ ကောင်းလိုက်တာ မမမြင့်ရာ၊ သားအိမ်ခေါင်းကလဲ သူ့ကို လာလာထိုးနေတော့ သူ့သဘာဝအရ လီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်နေတာ နှစ်ယောက်လုံးကို မနေနိုင်ဘူး၊ အဲဒီမှာ သားအိမ်ခေါင်းထဲ သူ့သုတ်ရည် ပန်းထည့်တော့ မျိုးစေ့ချင်း တွေ့ပြီး ကလေးရရောပေါ့”
“ဟင်း”
သူဇာစကား အဆုံးမှာတော့ မမမြင့်က ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချလိုက်သည်၊ သူဇာ့စကားက သူ,မကြုံဖူးသည့် ကိစ္စတွေကို ပြောပြသလို ဖြစ်နေသည်။ သူတို့ လင်မယားဘဝမှာ သူဇာ ပြောသလို မျိုးစေ့ကြွေသည့် ခံစားမှု့မျိုး သူ,မရဖူးသေးမှန်း သူကောင်းကောင်းသိသည်။ သူ့ယောက်ကျားက တစ်ခါတရံ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ကစားဖူးသည်မှ လွဲ၍ လျှာနှင့် တစ်ခါမှ မယက်ဖူးပေ၊ သူကလဲ လီးကို ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးဖူးသည်မှ လွဲ၍ စုတ်ဖို့ စိတ်တောင် မကူးဘူးချေ၊ တစ်ခါတလေ သူ့ယောက်ကျားမှာ ဂွင်းထုရင်း ပြီးသွားတတ်တာမို့ ဂွင်းတောင် သူ့ယောက်ကျားကို အကြာကြီး မထုပေးရဲ၊ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ကိုင်ဆွကစားရင်း လီးတောင်လာလျှင် ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ်နှင့် အဆက်မပြတ် လိုးတတ်သည်၊ အချက် နှစ်ဆယ်သုံးဆယ်မျှ အဆက်မပြတ် ဆောင့်ပြီးသည်နှင့် ကိစ္စပြီးကာ ညိမ်သွားတတ်သည်မို့ သူဇာပြောသလို မျိုးစေ့က သားအိမ်ထဲ မရောက်သည်မို့ မျိုးမအောင်ကာ ကလေးမရတာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု တွေးမိသွားသည်။ ပြီးတော့ သူ့ယောက်ကျားလီးကလဲ သူဇာပြသလို မရှည်၊ တဝက်လောက် ရှိလျှင်ပင် ကံကောင်း၊ ထို့ကြောင့်လည်း သားအိမ်ထဲ မရောက်တာ ဖြစ်နိုင်သည်မို့ မမမြင့် စိတ်ကူးထဲ သူဇာပြသလို ကိုမျိုး၏ လီးကို မြင်းလီးကြီးနီးပါး မြင်ယောင်လာပြီး ကျောပင်ချမ်းသွားသည်။
===================================
ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၃) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၄) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၅) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဘီလူးစတိုရီ (အပိုင်း ၆) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅️
