ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၂) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၃) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၄) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၅) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
“ဆရာမလေး… ဘာဖြစ်တာလဲ..နေမကောင်းဘူးလား…”
ပိုက်ဆံတို့ကို မယူသေးဘဲ ဦးအောင်ကျော်က မေး၏။
ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ ဦးအောင်ကျော် စကားက ငိုချင်ရပ်လက်တို့။
“ကောင်း…ပါ…တယ်”
ဖြူလဲ့သွယ်အသံတို့က သိသိသာသာ ထစ်ငေါ့ တိုးညှင်းစွာ။
“ဟော..ဗျာ ခုနတုန်းက အကောင်းကြီးပါ..ချက်ချင်းကြီး မျက်နှာလည်းမကောင်းဘူး.. ရေချိုးပြီး အပူထဲများတန်းထွက်လို့ အပူများရှပ်သလား…ဆရာမလေး”
“မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်ဘူး…ဦး….ဦး…..ဦးကြီးက ဖြူလဲ့ကို စကားမပြောချင်သလို၊ မဆက်ဆံချင်သ လိုလိုလုပ်နေတာ စိတ်မကောင်းလို့…၊ ဖြူလဲ့…..”
ဖြူလဲ့သွယ် မကျေမနပ်စိတ်ဖြင့် ပြောချလိုက်သည်။ ရင်ထဲတော့ပေါ့သွားရ၏။
“ဟော..ဆရာမလေးက ကလေးကျလို့၊ ကျုပ်က မဆက်ဆံချင်တာမဟုတ်ပေါင်ဗျာ၊ ဒီလောက်ချောလှတဲ့ ဆရာမလေးနဲ့ စကားပြောချင်တာပေါ့၊ ဆရာမလေးပဲ….ကျုပ်ကို အဆက်အဆံမလုပ်ဖို့ ပြောထားတယ်လေ၊ ကျုပ်က ဆရာမ လေး သိက္ခာကျမှာဆိုးလို့ ရှောင်နေတာပါ၊ အခုလည်းရောက်စက ကျုပ်ကို စကားပြတ်ပြတ်ပြောနေတော့ စကားမပြောချင်ဘူး ထင်လို့ မပြောဘဲရှောင်တာပါ”
ဖြူလဲ့သွယ်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ကာ ဦးအောင်ကျော်ပြော၏။
“အာ…အဲလို မဟုတ်ပါဘူးဆို..ဦးကြီးကလည်း..ကျွန်မ..အဲ..ဖြူလဲ့က..ဦးကြီးနဲ့ ပြောချင်ပါ တယ်..”
“ကျုပ်ကလည်း ဆရာမလေးကို ပြောချင်ပါတယ်ဗျာ..ဘုရားစူးပါရဲ့”
ဖြူလဲ့သွယ်မျက်နှာလေး ပြုံးယောင်သန်းလာသည်။ ဆရာမဆိုသော်ငြား တစ်ခါတစ်ရံတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကလေးဆန်လှသည်။
“ကဲ…ဒါဆို ခေါ်မယ်မလား…”
“ဟား…ဟား…ခေါ်တာပေါ့ ဆရာမလေးရာ..ဟားဟား….”
ဦးအောင်ကျော်က အားပါးတရရီရင်း ပြောသည်။
တိမ်ပုတ်တွေကင်း၍ လမင်းကြီး လင်းလာသည့်နှယ်။ ဖြူလဲ့သွယ်စိတ်တွေကြည် လာရ၏။ မျက်စောင်းထိုးရင်း
“ဘာရီတာလည်း…..ဟွန်း”
သည်လောက်ဆို ဦးအောင်ကျော် နားလည်ပြီ။ သည်ဆရာမလေး ဟန်ဆောင် နေချေပြီ….။ ဟန်ဆောင်မျက်နှာဖုံးလေးအား ခွာရပေဦးမည်။
“ဆရာမလေးက ကလေးတွေလို ခေါ်မလား၊ မခေါ်ဘူးလား မေးနေတာ သဘောကျလို့ပါ၊ ကဲပါ ခေါ်တာတော့ ဟုတ်ပါပြီ… ဘယ်လိုခေါ်ကြမလဲ”
“ဟင်..ဘယ်လိုခေါ်ကြမလဲ…ဖြူလဲ့ နားမရှင်းဘူး..ဘာပြောတာလည်း”
“အော်…ဆရာမလေးကို ငါးတွေလာမပေးခင် အခြေအနေမျိုးနဲ့ ခေါ်မှာလား၊ ငါးတွေပေးပြီး အခြေအနေမျိုးနဲ့ခေါ်မှာလား”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်ကို စူးစူးရဲရဲကြည့်ရင်း ပြောသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်လှုပ်ရှားကာ ကတုန်ကယင်ဖြစ်သွားရ၏။
“အာ…မသိဘူး…ဦးကြီးကလည်း…”
မျက်လွှာလေးချကာ ရှက်ရွံ့စွာပြော၏။
“ဟော..သေချာသိမှ ဖြစ်မှာ ဆရာမလေး….မဟုတ်ရင်…ပြောရဆိုရ မှားကုန်ရင် မကောင်းဘူးလေ”
“ဦး…ကြီး သ..ဘော”
အသံတိမ်တိမ်လေးဖြင့် မပွင့်တပွင့်ပြောနေသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မျက်နှာကလေးရဲ၍ အရှက်သည်းနေရတော့၏။
“အင်း…ကျုပ်သဘောကတော့ ငါးတွေပေးပြီး နောက်ပိုင်းအခြေအနေပေါ့..ဟုတ်ပြီနော် ဆရာမလေး”
ဦးအောင်ကျော်က သူ့ကိုယ်တိုင်ဆုံးဖြတ်၍ ဖြူလဲ့သွယ်အား ပိုင်နိုင်စွာ ပြောသည်။ ဝမ်းသာအားရဟန်ကလည်း ဖုံးမရဖိမရ။ အထင်းသား။
“ဟုတ်..ဦး…ကြီး”
ဦးအောင်ကျော်ကိုမကြည့်ရဲဘဲ မြေပြင်ကိုငုံ့ကြည့်ရင်း တိုးညှင်းတုန်ယင်စွာ ဖြေလိုက် သော ဖြူလဲ့သွယ်အသံက သဲ့သဲ့ယဲ့ယဲ့လေး။ သည်စကားသံလေးကပင် အဆုံးမမြင်သော ကာမပင်လယ်ပြင်တွင် လိုလားကြည်ဖြူ ကူးခပ်ပါမည်ဆိုသည့်သဘော။ လက်ချောင်းလှလှလေးတွေက အဓိပ္ပါယ်မဲ့ ဆုပ်လိုက် ဖြန့်လိုက်ဖြင့်။ ရှက်စိတ်မွှန်စွာ လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်နေရှာမိ၏။
ဦးအောင်ကျော်ကား စကားမဆို။ အောင်ပွဲရစစ်သူကြီး တစ်ဦးနှယ် ဝင့်ဝင့်ထည်ထည် ပြုံးကာ မျက်နှာလေးရဲလျက် ပေါင်လေးစေ့၍ ခြေစုံရပ် နေ ရှာသော ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်အား စူးစူးရဲရဲ ကြည့်နေတော့သည်။ အတန်ကြာမှ
“ခေါင်းလေး မော့စမ်း ဖြူလဲ့၊ ဦးကြီးကို ကြည့်”
တိုးညှင်းသော်လည်း ပြတ်သားသော အသံကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းလေး ဖြေးဖြေးချင်း မော့လာရသည်။
မြင်ကွင်းထဲတွင်…
ဦးအောင်ကျော်၏ ခြေအစုံ
ခြေသလုံးသား တောင့်တောင့်ညိုညို
ပုဆိုးအနားသက်….
ထိုမှတစ်ဆင့်…….
“အို” ဖြူလဲ့သွယ်၏ အာမေဋိတ်သံလေး..။
……………..
ဖုဖုထစ်ထစ်ဖောင်းထနေသော ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ခွကြား…။
ကျယ်ပြန့်သော ရင်အစုံ….။
ဦးအောင်ကျော်၏ မျက်လုံးအစုံ…။
ထိုမှသည် အောက်သို့ဆင်းကာ… ပုဆိုးအောက်ဆီမှ ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်နေသော
လီးတန်ကြီးဆီ…..။ သတိလက်လွတ် ငေးကြည့်မိသည်။
ဦးအောင်ကျော် ပုဆိုးကိုဖြန့်၍ဝတ်ပြသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရိုးတိုးရိပ်တိပ် မြင်လိုက်ရ သော လီးတန်ထွားထွားကြီးနှင့် ဒစ်ဖူးကားကားကြီးကြောင့် လည်ချောင်းများပင် ခြောက်ရ၏။
“ဖြူလဲ့….ကြည့်ရတာ အားရရဲ့လား”
ဦးအောင်ကျော်စကားက သူ့လီးကြီးကြည့်မိသော ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ ရှက်သွေးလွှမ်းစေသည်။ မျက်နှာလေးကား နီနီရဲရဲ…။
“အာ ဟုတ်… ဟင်..မကြည့်..ပါဘူး…..”
ဖြူလဲ့သွယ် စကားများက အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့.။
“ကြည့်ချင်သေးလား… ကျုပ်အပေါ်လဲတုန်းက ဖြူလဲ့ကိုင်ခဲ့တဲ့ ကောင်ကြီးကို…”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ် သူ့လီးကြီးကိုင်ခဲ့သည်ကို မှတ်မိစေရန် တမင် ပြောသည်။
“အာ…ဟို….ဟို..ဟုတ်…အာ…ဟင့်”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရက်တုန်ရလွန်း၊ ရှက်ရလွန်း စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းသောကြောင့် အယောင်ယောင်အမှားမှား….။ ရိုးတိုးရိပ်တိတ် မြင်လိုက်ရသော လီးတန်ကြီးကို ကြည့်လိုသော ကာမစိတ်ကြောင့် ဟုတ် ဟု လွှတ်ခနဲ ပြောမိသည်။ ပြောရင်းမှ ဆရာမ အပျိုလေးတန်မယ့် အသက်ကြီးကြီး မုဆိုးဖိုလီးကြီးအား ကြည့်ချင်နေသည်ကို ဖွင့်ပြော ရခြင်းကြောင့် ရှက်ရသည်ဖြစ်ရာ…. ပြောမိပြောရာ ပြောတော့သည်။
“ကဲ..ရှက်မနေပါနဲ့.. ကိုင်တောင် ကိုင်ပြီးမှပဲ..လာ..လာ.. အနားတိုး သေချာကြည့်စမ်း ဖြူလဲ့.”
ဦးအောင်ကျော်စကားအဆုံးတွင် အိပ်မက်ထဲတွင်လမ်းလျှောက်သူနှယ် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော် အနီးသို့ လျှောက်သွားမိသည်။
ဖြူလံ့သွယ်ကား…သိစိတ်နှင့်ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးတွင် ပျံ့နှံ့နေသော ကာမဆန္ဒကို ဒူးထောက်အရှုံးပေးလိုက်ရလေပြီ။ လီးကြည့်ဖို့ရာ ဦးအောင်ကျော်ခေါ်ရာ သွားရသည်။
အနားရောက်သော် တွေတွေလေးရပ်နေမိ၏။
“ရောက်..ရောက်..ပြီ…ဦး..ကြီး”
“အင်း..အင်း… ကျုပ်လီး ကြည့်ချင်နေပြီပေါ့”
ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းလေးကို အသာငြိမ့်ပြ၏။
“အင်း…ပုဆိုးခါပုံစ ဖြေကြည့် ဖြူလဲ့….”
ဦးအောင်ကျော်ကား ဖြူလဲ့သွယ်အား အရှက်ကုန်စေရန်၊ ကာမရမ္မက်အတွင်း ညွတ်ဆင်းခယနေစေရန် ကျုံးသွင်းနေ၏။ သူ့လီးအားကြည့်ချင်စေရန် သွေးဆောင်၏။ ဖြူလဲ့သွယ်ခမြာ တဏှာအခံနှင့်ဖြစ်ရာ ဦးအောင်ကျော် ကျုံးသွင်းရာ ကောတ်ကောတ်ပါ ရ၏။
ယခုလည်း ဆရာမလေးအား လီးကြည့်လိုက သူ့ပုဆိုးအား ဖြေ၍ ကြည့်ရန် စေခိုင်းပြန်၏။
နှုတ်ခမ်းလေးအား မသိမသာကိုက်ရင်း ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တဏှာ နတ်ဆိုး၏ ဖမ်းစားမှုမှ တောင့်ခံရှာပါသေး၏။ သို့သော်…. လက်အစုံက…. ဦးအောင်ကျော် ခါးပုံစဆီ…..။
“ဒီအချိန်…ဘယ်သူမှ မလာဘူးဖြူလဲ့….ဖြည်ချလိုက်…”
ဖြူဖြူသွယ်သွယ် လက်လေးကား ဦးအောင်ကျော် ပုဆိုးကိုဖြေသည်။…အသာချွတ်သည်။ ပုဆိုးကို လွှတ်ချသည်။ အကြည့်ကား…. ။
ပုဆိုးစမှ ငေါတောင်နေသော လီးနှင့်ထစ်ကာ ကွင်းလုံးမကျွတ်ပဲ တန်းလန်း ထစ်နေသည်။
သည်ခါတော့ ဦးအောင်ကျော် ပါးစပ်ဖြင့်မပြောရ။ မျက်လုံးခြင်းအစုံတွင် ဦးအောင်ကျော် သဘောကို ဖြူလဲ့သွယ် နားလည်လိုက်၏။
လီးတောင်ငေါကြီးနှင့် ချိတ်နေသော ပုဆိုးစအား အသာ မ ကိုင်သည်။
လက်လေးက ပုဆိူးစကို ကိူင်မိသည့်နည်းတူ လီးတံညိုညို ထွားထွားကြီးအားလည်း ထိမိ၏။
ထိုသို့ လီးကို ထိမိသည့်ခဏ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖြိုးဖြိုးဖျပ်ဖျပ် ခံစားရသည်။ လီးတန်ငေါငေါ ထိပ်ဖူယထွားထွား ကားကားကြီးမှာ ငုံ့ကြည့်နေသော သူမအား ထိုးချိန်နေသကဲ့သို့…။
“အို….. အကြီး…ကြီး…ပဲ ဦးကြီး…. ဟင့်…”
“ကြည့်..ကြည့် သေချာကြည့်… ဘာကြီးတာလဲ ဖြူလဲ့ရ..”
“ဦးကြီးးဟာ…. ”
“ဘာလဲကွ.. ရှင်းရှင်း..ပြောပါ”
“ဟင့်…ဦးကြီး ဟာ..ဟို… လ…လ…လီး…ကြီးတာ ဟင့်…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တရစ်ချင်း မေးနေသည့် ဦးအောင်ကျော်ကြောင့် လီးဆိုသော စကားအား ရှက်ရှက်ဖြင့် ပြောရသည်။
“မတွေ့ဖူးဘူးလား… ကျုပ်လောက်ကြီးတဲ့လီး”
ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းလေးယမ်းပြ၏။
ဦးအောင်ကျော်က လူမလှုပ်ဘဲ လီးကို ငေါ့ခနဲ ငေါ့ခနဲ ဆတ် ဆတ်ပြသည်။
“အို…အမေ့…. ဟင့်… အို….လှုပ်နေပြီ …..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လီးတန်ငေါငေါကြီး ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲအလှုပ်တွင် လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ဖြစ်ကာ ပြော၏။
“လှုပ်တာ မဟုတ်ဘူး ဖြူလဲ့… လီးငေါ့ပြတာ… ဖြူလဲ့ရ… ဘာလုပ်တာလဲ….”
ဦးအောင်ကျော်က ပြောရင်းတဆက်တည်း မေးသည်။
“ငေါ့..ငေါ့…လီး …လီးငေါ့တာ ဦးကြီး”
သဘ်အခါတော့ လီးဆိုသည့်စကားကို ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်မှ ရှောရှောရှုရှု ထွက်ချေပြီ။
ဦးအောငိကျော် အခြေအနေကို သုံးသပ်၏။ ဖြူလဲ့သွယ်အား အပိုင်တော့ ကိုင်လို့ရချေပြီ။ လိုးမည်ဆိုကလည်း လိုးလို့ရချေပြီ။ သို့သော် အချိန်နည်းသေးသလို။ လူသွားလူလာ လည်းရှိနိုင်၏။ လိုးရန်အချိန်ကောင်းမဟုတ်။ ဖြူလဲ့သွယ်အား ပိုင်သထက်ပိုင်အောင် ချုပ်ထားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ဖြူလဲ့….ဦးကြီးကို ပုဆိုးကောတ်ပေးစမ်းကွာ”
ဦးအောင်ကျော် ခြေရင်းပုံကျနေသော ပုဆ်ုးအား ခါးလေးကိုင်း၍ ကောတ်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ် မျက်နှာလေး မှာ ဦးအောင်ကျော် လီးတန်ကြီးနှင့် ပို၍နီးကပ်သွားသည်။ လီးတန်တွင် ထင်းထနေသော အကွေ့အထစ် လီးကြောများကို အနီးကပ်တွေ့ရသည်။ လက်ကပုဆိုးကိုစမ်းမိသော်လည်း အကြည့်က လီးဆီမှ မခွာနိူင်…။
“အာ…..ဟင့်…လီးငေါ့ပြန်ပြီ”
ဒီတစ်ခါ ဦးအောင်ကျော် လီးငေါ့ချက်က ပက်စက်သည်။ ကုန်းနေသော ဖြူလဲ့သွယ်မျက်နှာလေးအား ထိလုထိခင်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ထင်မထားသည်မို့ ရှောင်ချိန်မရလိုက်…. လီးဒစ်ဖူး ထ့ားထွား ညိုညိုရဲရဲ ကြီးကား ဖြူလဲ့သွယ်၏…..
မေးဖျားလေးအား ထိလုနီးပါး။
နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို . ထိသလို မထိသလို။
နှာခေါင်းလေး…… ကလူသလို မြူသလို…။
ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ လီးနံ့ကို ဖြူလဲ့သွယ် တိတိပပခံစားမိသည်။ ဦးအောင်ကျော် လီးနံ့ကား မပြင်းသော်လည်း ဖိုနံ့ကား ထင်ထင်ရှားရှား။ ထို ဖိုရနံ့ ညှီစို့သင်းသင်းကား ဖြူလဲ့သွယ်၏ စိတ်ဇောအဟုန်ကို ပြင်းစွာတောတ်လောင်စေ၏။
ဖြူလဲ့သွယ်ကား လီးတန်ကြီးကို အနီးကပ် မြင်ရခြင်း….
လီးနံ့ကို ရှူရှိုက်မိခြင်း၊ လီးဒစ်ဖြင့် မျက်နှာကို ထိလုနီးနီး အပွတ်ခံရခြင်းတွင် တဒင်္ဂ မှင်သတ် မိရသည်။
“ဟင့်…. ပေကုန်ပြီ…. သူများ မျက်နှာမှာ အရည်တွေ ပေကုန်ပြီလို့…ဟွန့်…”
မိန်းမသားသဘာ၀မို့ ဖြူလဲ့သွယ် စူစူအောင့်အောင့်ဆိုသော်လည်း ရမ္မက်အထိအတွေ့တွင် သာယာခြင်းသဘောက အထင်းသား။
ဦးအောင်ကျော် ပုဆိုးပြင်ဝတ်ရင်း ရီကာ…
“ဟား ဟာ… ဖြူလဲ့ရ…အဲဒါ လရည်ကြည် လို့ခေါ်တယ်…. စောက်ပက်လိုးရင် အရင်ထွက်တာ…ချောတော့ကြ လီးဝင်ကောင်းတယ် ဖြူလဲ့ရ… ဖြူလဲ့လိုးချင်လို့ ဦးကြီးလီးက လရည်ကြည်ထွက်တာ….”
“ဟင့်…ချောကျိ ကျိနဲ့….အာ.. ဖြူလဲ့.ကို အခုလိုးမလို့လား…. လူ..လူတွေသိမှာ……ကြောက်လို့ပါနော်… ဦးကြီး”
ဖြူလဲ့သွယ် မေးဖျားထက်တွင် ပေနေသော လရည်ကြည်တို့ကို သုတ်ရင်း အလန့်တကြားပြောသည်။ အလိုးခံချင်သော်လည်း ယခုချက်ချင်းတော့ မခံလို။ လူသွားလူလာ ရှိလျှင် အခက်။ နောက် ..မိမိက အလိုးခံရပါက အသေအော်တတ်သည်။ လိုးမည့်လီးကလည်း မာမာထွားထွား…. မအော်ဘဲနေနိုင်မည်မထင်။ လူတွေသိလိမ့်မည်။ မလုံမခြုံခံစားရ၏။ ဦးအောင်ကျော် လိုးမည်ဆိုပါကလည်း ခံရမည်သာ… မတတ်နိုင်။ တောင်းပန်ပြောလေး ပြောရ၏။
“အော်ဖြူလဲ့ရ..ဦးကြီးက မလိုးသေးပါဘူးကွာ….. လူတွေသိလို့ ဘယ်ဖြစ်မလည်း ..ဖြူလဲ့ သိက္ခာကျမှာ ဦးကြီး စိုးရိမ်တာပေါ့…. ဦးကြီး ဘယ်လောက် လိုးချင် လိုးချင် ဖြူလဲ့ သိက္ခာကျမယ်ဆို မလိုးပါဘူး.ကွာ၊ နောင် အဆင်ပြေ လုံခြုံမှ ဦးကြီး ကောင်းကောင်းလိုးပေးမယ်.. ဟုတ်ပြီလား”
ဦးအောင်ကျော် စကားဖြင့်ချုပ်သည်တော့မဟုတ်။ တကယ်လည်း စိတ်ရင်းအခံထြင့် ပြောခြင်းဖြစ်၏။ ဖြူလဲ့သွယ် ကြောက်သည်ကိုလည်း သနားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ စေတနာစစ်မှန် ရောင်ပြန်ဟပ်သည်မို့ ဖြူလဲ့သွယ် ကျေနပ်မိ၏။
“ဟုတ်…ကျေးဇူးပါ… ဦးကြီး….နောက်မှ အေးအေးဆေးဆေး လိုးပါနော်..ဖြူလဲ့ ခံမှာပါ.”
ဖြူလဲ့သွယ်အဖြစ်က လိုးမည့်သူကိုပင် ကျေးဇူးတင်နေရသည်။ ဘာနေနေ မိမိ အရှက်သိက္ခာကို စဥ်းစားပေး သူမို့…တချိန်ချိန်တွင်တော့ အလိုးခံမည်ဟု တွေးကာ စိတ်ရင်းအတိုင်း ပြောလိုက်ခြင်းပင်။
“အင်းပါ… နောင်…လိုးခွင့်ရတာ ကို ကျုပ်ကကျေးဇူးတင်ရမှာပါ….. ကဲပါ…အခု ဖြူလဲ့ နို့တွေ ဖင်တွေကြည့်ရအောင်…နောက်လိုးရမယ့် ဟာလေးတွေ အမြည်းပေါ့”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ် ရမ္မက်ထစေရန် တမင်ပင် ပြော၏။
သည်အပြောက အတော် တာသွား၏။ နောက်ကျ သေချာပေါက် လိုးမည်။
လိုးမည့် နို့၊ စောက်ပက်တွေ ကြည့်မည့်အကြောင်း ပြောခံရသည်ကိုက ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ စိတ်ထရသလို ရှက်စိတ်လည်း ဖြစ်ရ၏။ ချည်ပြီးတုပ်ပြီးလည်း ဖြစ်စေ၏။
“ဟင့်…ဦး….ကြီး…က…လည်း…လိုးတော့မှ ကြည့်ပါလားလို့…ဟွန့်….နောက်လိုးတဲ့
အခါလည်း မြင်ရမယ့်ဟာ.”
“ဖြူလဲ့လိုးတဲ့အခါကျ အရမ်းထန်ပြီး လိုးပဲလိုးနေမိမှာ… ဒီတော့ မလိုးခင် ဖြူလဲ့အလှလေးတွေ သေချာကြည့်ရတာပေါ့ကွာ”
ကာမရမ္မက်တတ်ကြွနေသည့်အချိန်ဖြစွရာ လိုး ဆိုသောစကားကို တွင်တွင်သုံးမိသည်။
ထိုသို့ပြောဆိုရသည်ကိုကပင် နှစ်ဦးစလုံး မှာ ကာမစိတ်ဖြင့် နှစ်သိမ့်ကျေနပ်ရ၏။
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော် စူးစူးစိုက်စိုက် အကြည့်ခံရသော နေရာတို့မှ ရိုးတိုးရွတ ဖြစ်သကဲ့သို့ ခံစားရမိသည်။ အကြည့်ခံရသော နေရာတို့ကို ကျုံ့ကာကျုံ့ကာ ညှစ်သလိုလို လုပ်မိသည်။
ဦးအောင်ကျော် စူးစူးစိုက်စိုက် ရဲရဲတင်းတင်းကြည့်နေသော နေရာကား…
နို့အစုံ…
ပေါင်စုံခွကြားမှ စောက်ပက်လေး….…။
ယောင်ကာယမ်းကာ လက်ဖြင့်ပဲကာရတော့မလိုလို…။ မလုံမလဲ။
ယားလည်းယားရ၊ ရွလည်းရွရ သည်။
မနေနိုင်..ပေါင်လေး လိမ်ကာ စောက်ပက်လေး ညှပ်မိ၏။
နို့ထိပ်တွေလည်း စူတင်းလာရ၏။
အကိုင်အညှစ်ပဲ ခံချင်သလိုလို၊ အကိုက်အစို့ပဲ ခံချင်မိသလ်ုလို။
မိမိ၏ အလှအပလေးများကို ကြည့်ရှုခံစား၍ လီးတောင်နေသော ဦးအောင်ကျော် ရှေ့တွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရှက်ရွံ့ရင်ဖိုရသည်။ ထို့အတူ ကျေနပ်စိတ်လေးဖြစ်ရသည်။ ထို့အတူ မျက်လုံးလေးဝင့်ကာ ဦးအောင်ကျော်၏ပေါင်ကြား တောင်နေသော လီးကိုလည်း ကြည့်မိသည်။
“ခြေထောက်လေးချဲလိုက် ဖြူလဲ့”
“ဟင့်..ဟင့်… ဦး..ကြီးကလည်း…ဘာလုပ်မလို့လဲ”
ရှက်ရွံ့မှုကဲသောကြောင့်သာ နှုတ်ဖျားမှာ စကားသံတိုးတိုးလေးများထွက်ရသည်။ ဦးအောင်ကျော်၏ စကားသံ များကား လွှမ်းမိုးနိုင်စွမ်းကြီးလွန်းလှသည်။ ခန္ဓာကိုယ် ကတော့ ဦးအောင်ကျော် စေခိုင်းသည့်အတိုင်း…။
အမိန့်သံဆန်သော်လည်း နူးညံ့သည့် အသံ၏စေခိုင်းမှုအောက်တွင် သဝေမတိမ်းလိုက်နာ မိသည့် လွှမ်းမိုးခံစိတ်၏ သာယာနှစ်သိမ့်သော ခံစားချက်လေးမှာ ဖြူလဲ့သွယ် တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ပျံ့နှံ့နေ၏။
ပေါင်စုံခွကြားရှိ စောက်ပက်လေးမှာ ပေါင်အစုံမှစုကာညှပ်ထားရာမှ လွတ်လပ်သွားသည့် နှယ်။ ဖြူလဲ့သွယ် ရင်ထဲဟာသွားရသည်။
“ဟာ…ဟင့်…အ…အင့်”
ဟာတာတာဖြစ်သွားရသည့် စောက်ပက်လေးကို အားမလိုအားမရ ညှစ်မိသည်။ အရည်စိုစို လေးတွေ စိမ့်လာရ၏။
“စောက်ပက်လေးညှစ်နေတာလား…ဖြူလဲ့ရ.. ဟိုဘက်လှည့်ပါဦး ဖင်လှလှလေး ကြည့်ရ အောင်…ဒီအချိန်ဘယ်သူမှ မလာပါဘူး…၊ လာလည်း ဖြူလဲ့က အိမ်ထဲမှာ မမြင်ရပါဘူး”
“ဟင့်…..အင့်….ဟုတ်….”
ခေါင်းလေးကို မရဲတရဲ ညိတ်ပြမိသည်။ စောက်ပက်လေးကို ညှစ်နေပါသည်ဆိုခြင်းကို ဝန်ခံခြင်းဖြစ်သည်။ သည်လို ဝန်ခံရခြင်းကပင် စောက်ပက်လေးကို ပိုမိုယားယံ စေတော့၏။ ဝန်ခံရင်းပင် စုကာကျုံ့ကာ တင်းကာဖြင့် ညှစ်မိတော့သည်။
အသိစိတ်ကငြင်းဆန်လိုသော်လည်း မသိစိတ်က မိမိဖင်ကိုကြည့်မည့် လူကြီးရှေ့ တစ်ဖက်လှည့်ကာ ရပ်ပြမိသည်။ ဖင်ကို အကြည့်ခံမိသည်။
ရှက်လည်းရှက်သည်။ ရင်လည်းဖိုသည်။ စောက်ပက်လေးကလည်း ယားလွန်းလှသည်။
ဖင်ဝလေးကိုလည်း ကျစ်နေအောင် ရှံ့ထားမိ၏။ ခုဆို ဦးအောင်ကျော် သူမဖင်လုံးလေး တွေကို အားပါးတရ ကြည့်နေပြီပေါ့…။ ကာမတဏှာစိတ်တွေ တရိပ်ရိပ် တိုးလာရသည်။
“ဟင့်…သူ့လီးကြီးကလည်း တောင်နေမှာပဲ….။ ဟင့် ဟင့် ငါ့ဖင်လေးတွေကြည့်ပြီး လိုးချင်နေမှာပဲ….အာ…ငါ့ စောက်ပက်က ယားလိုက် တာ..ရှီး…”
“.သူနဲ့တွေ့တိုင်း စောက်ပက်ကညှစ်နေရတာပဲ၊ အရှက်လည်းကုန်ပါပြီ….သူခိုင်း သမျှ လုပ်ပေးနေရတာ…..ဟင့်…..ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ.အား….”
အတွေးစိတ်ထဲတွင် ယောင်ယက်ခက်နေရ၏။ ဖင်ကြောတွေ စိမ့်ကာ ဖင်ပေါက်လေးပင် ကျုံ့နေမိ၏။ မနေတတ်….
“ရ..ရ..ပြီမလား…ဦးကြီး…ဖြူလဲ့…ရှက်တယ်..၊ ပြန်လှည့်မယ်နော်…၊ လူတွေလည်း မြင်လိမ့်မယ်နော်….”
ပြန်လည်းမလှည့်ရဲ။ တောင်းပန်တိုးလျှိုးသော အသံလေးဖြင့်ပြောသည်။
“အင်း…ခဏ….”
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ကာ ဦးအောင်ကျော်လက်က ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်လုံးလေးကို ပုတ်လိုက်သည်။
“ဖျပ်…”
“အမေ့…..”
ဖြူလဲ့သွယ် လန့်ကာ အော်သည်။
ဦးအောင်ကျော်က ပုတ်ရုံသာမက ညာဘက်ဖင်လုံးလေးကိုပါ ခပ်တင်းတင်း ညှစ်လိုက်၏။
“အ..အာ့…..ဟင့်..နာ…တယ်…ဦး…ကြီး….”
ဖင်လုံးလေအားဆုပ်ညှစ်ခံရမှုကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် တီးတိုး ညည်းညူမိသည်။ တစ်ကိုယ် လုံးလည်း ရှိန်းတိန်းတိန်း ခံစားရသည်။
ဖင်သားစိုင် အိအိတစ်တစ်တွေကို ဆုပ်မွှေချေခံရသည်က လူတစ်ကိုယ်လုံး လွင့်မျောနေ သလိုလို။ တွန့်ကာယိမ်းကာ ဖင်ကိုင်ညှစ်ခံရ၏။
မကိုင်ရန်လည်း မငြင်းမိ၊ လွှတ်ပေးရန်လည်း မဆိုနိုင်။ စောက်ပက်လေးကိုသာ ဇစ်ကနဲ ညှစ်မိ၏။ ဖင်ကိုင်ခံရခြင်းအား အလိုတူအလိုပါသည်ဆိုသော သဘော။
“ဖင်က လှလိုက်တာ၊ တစ်ကျစ်နေတာပဲကွာ…”
ဦးအောင်ကျော်က ကျေနပ်အားရသံဖြင့် ပြောသည်။
“ ဒီလောက်လှတဲ့ အိတဲ့ဖင် တစ်ခါမှ မကိုင်ဖူးဘူး ကွာ…တောက်”
ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်ကိုင်ခံနေရာမှ စုပ်သပ်ညည်းညူကာ…ယယယယယ ဖင်ကိုင်နေသော ဦးအောင်ကျော်အား ခယသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်၍
“ကျစ်…ရှီး အာ့… နာ…နာ..လာပြီ လို့..…ဟင့်”
ပြောကာမှ ပိုဆိုးတော့သည်။
“အော်..တစ်ဖက်ပဲကိုင်လို့ နာတာနေမယ်..ဒီလို….”
ဖင်တစ်လုံးသာမက ဖင်နှစ်ခြမ်းလုံး အပီကိုင်ခံရ၏။
ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့်ပါ ဘယ်ဘက် ဖင်လုံးလေးကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ ဖင်လုံးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ညှစ်သည်။ ဆုပ်နယ်သည်။
လေမှုတ်ထားသော ပူစီပေါင်းကို ဆုပ်နယ်သည့်နယ်။ အားရပါးရ…။ ပယ်ပယ်နယ်နယ်။
“အာ့..ဟာ..အင့် ဦး…ဦး..ကြီး…ဟင့်…အို..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကုန်းကွကွလေး ညည်းကာညူကာ ဖင်လေးယမ်းနေရသည်။
ဦးအောင်ကျော်က ဖင်သားကိုနယ်ရာမှ လက်ဖြင့်ဆုပ်ကာအားဖြင့် ညှစ်၏။
“ရှီး….အာ့…အ…..အ”
ဖြူလဲ့သွယ် တွန့်လိမ်ကာညည်းရ၏။
ဦအောင်ကျော်က ဆုပ်ညှစ်ထားရာမှ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ဖင်သားကို ရွရွ ဆုပ်ပြန်သည်။
“အာ….ဟင့်…ယား…ယား…တယ် ဦး…ကြီး”
ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်က ဘယ်ညာယိမ်းသည်။ ဖင်ကို ပို၍ ကောတ်ကာ ဖင်ကိုင်ခံရ၊ ဖင်ညှစ်ခံရ မှုကို ကျေနပ်သည့် အသွင်ကိုပြ၏။ ခန္ဓာကိုယ်၏ အလိုအလျောက် တုန့်ပြန်မှု။
ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်စုံကိုင်ခံရ၍ တွန့်လိမ်ကာ ညည်းညူမိသည်။ အိထွေးသော ဖင်သားမှတစ်ဆင့် ဦးအောင်ကျော်၏ လက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ညှစ်သည့် အရသာခပ်စူးစူးကို ခံစားရမိသည်။
“စီးပိုင်နေတာပဲကွာ….ဖင်လေးကောတ်ပြီး နောက်ပစ်ပေးနေတာက ဖြူလဲ့…ကြိုက် လို့လား ဖင်ကိုင် ညှစ်ခံရတာ…ဖီလ်းတတ်နေလားကွ….”
ဖြူလဲ့သွယ်ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ အလိုအလောက် ဖင်လေးကောတ်ပေးမိသည်။ ကိုယ်လေး က ခပ်ကိုင်းကိုင်း။ မိမိဖင်အားစုံကိုင်ညှစ်ကာ ဖီလ်းခံနေသူအား ဖင်ကိုင် ကောင်းစေရန် ဖင်ကောတ်ပေးရသည့်အဖြစ်။ မဖြေနိုင်အား…။
“မေးတာဖြေဦးလေ ဖြူလဲ့….ဖျန်း .”
ဦးအောင်ကျော်က မဖြေဘဲ ဖင်ကောတ်ကုန်းကွကာ ညည်းညူနေသော ဖြူလဲ့သွယ်၏ ညာဖက် ဖင်လုံးအား ခပ်စပ်စပ်ရိုက်ကာမေး၏။
“အား….အမေ့..ဟင့်…ကြိုက် ကြိုက်ပါတယ်…ရှီး…”
ဖင်ကိုင်ခံရသည်ကို အရသာတွေ့နေရှာသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်ရိုက်ခံရ၍ ဖင်ကောတ်နေရာမှ ကိုယ်လေးမတ်ကာ ခုန်စွစွလေး ဖြစ်သွားရသည်။
ဖင်သားစီမှ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ခံစားချက်နှင့်အတူ စောက်ရည်တစ်ချို့ စိမ့်လာရ၏။ အလောတကြီး ပြန်ဖြေမိသည်။ မျက်ရည်လေးပင် ဝေ့လာရ၏။
ဖင်ရိုက်ခံရ၍ ပျက်သွားသော အနေအထာအတိုင်း ဖင်လေးကောတ်ကာ ပြန် နေပေးမိသည်။
မိန်းမကြမ်းကျေသူ ဦးအောင်ကျော်မှာ ဖြူလဲ့သွယ်၏ ကာမ စိတ်သဘောကို အချိန်တိုအတွင်း နောကြေသိလေပြီ။
လွှမ်းမိုးခံရခြင်းတွင် ပျော်မွေ့သော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်။
ရှက်ရွံ့ရမ္မက်ထန်ရခြင်းအား နှစ်သက်သော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်။
ကာမအမှု၏ နာကျင်ခြင်းတွင် သာယာကြည်နူးသော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်။
ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်ခြင်း၏ တဏှာကို ခုံမင်သော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်။
သည်သို့ပင် ကောတ်ချက်ချသည်။
သူ့အထင်မှန်မမှန် သေချာစောကြောရဦးမည်။ မှန်မည်ဆိုပါကတော့ သူ့အတွက်တော့ စိုင်ကော်လို့ ခြုံပေါ်ရောက်ပေမည်။ မရွယ်ဘဲစော်ကဲမင်းဖြစ်ချေတော့မည်။
ဦးအောင်ကျော်အနေဖြင့် အရွယ်စုံသော၊ ပုံစံမျိုးစုံသော မိန်းမသုံးဦးအား နှစ်ချီ၍ လိုးပေး ခဲ့သည်။ အနုကြိုက်သော မိန်းမကို အနု၊ အကြမ်းကြိုက်သော မိန်းမကို အကြမ်း ခံစားမှု ပေးစွမ်း၍ အချိန်မရွေး လိုးနိုင်စေရန် ကြံဆောင်ထားခဲ့၏။
ဖြူလဲ့သွယ်ကဲ့သို့ သာမန်အချိန်တွင် အိန္ဒြေသိက္ခာအပြည့်ရှိသလောက် ကာမခံစားသည့် အခါအရှက်ကုန် တတ်ကုန်ရွက်ကုန်ဖွင့်သော မိန်းမမျိုး၊ လွှမ်းမိုးခံရခြင်းတွင် သာယာ သော မိန်းမမျိုး၊ နာခံခြင်းတွင် မွေ့လျော်သော မိန်းမမျိုး၊ နာကြင်စွာကာမဂုဏ်ခံစားခြင်း တွင် သာယာသောမိန်းမမျိုးကိုကား မကြုံဆုံဖူးသေး။
သူ့အတွေး မှန်လို့ကတော့…..။
“တောက်…..”
ဦးအောင်ကျော် စိတ်မာန်ထပြီး အံကြိတ်၍ တောက်ခေါက်လိုက်၏။ ထိုအသံက ဖင်လေးကောတ်ကာ ရပ်နေရှာသော ဖြူလဲ့သွယ်အား တုန်တုန်ယင်ယင်လေး ဖြစ်သွားစေသည်။
“ဘာ..ဘာ…ဖြစ်လို့…လဲ ဦး…ကြီး..ဟင်”
ခေါင်းလေးငဲ့စောင်းကြည့်ကာ အသံတုန်တုန်လေးဖြစ်မေးရှာသည်။
“အော်..ဘာမှ မဟုတ်ဘူး ဖြူလဲ့…ဖြူလဲ့ ဖင်ကို ကိုင်ရတာ၊ ရိုက်ရတာ အားရလို့ကွ…ကြည့်စမ်းကွာ…လက်ထဲစီးပိုင် တစ်ကျစ်နေတာ…ရှီး…ဒီလောက်လှတဲ့ ဖင်ကွာ…..ဖင်ထောင်လိုးခွဲပစ်လိုက်ရ…အီစိမ့်နေမှာ ဖြူလဲ့ရာ”
“အို…ကွာ. သူ့ စကားတွေကလည်း.ကြမ်းလိုက်တာ….ဟင့်.. ကြောက်စရာ….ဟင့်”
ဦးအောင်ကျော်ကြုံးဝါးသံတွေက ဖြူလဲ့သွယ်ကို အမှန်ပင်ကြက်သည်းထစေ၏။ ကြောက်ရွံ့မိ၏။ သို့သော် ထိုစကားကြမ်းကြမ်းသံတွေကိုပင် ရင်ဖိုစွာ နားထောင်နေချင် မိ၏။
“အော်..ဖြူလဲ့ရ…ကျုပ်က လိုးရင်လည်းကြမ်းကြမ်းပဲ၊ ပြောရင်လည်း ကြမ်းကြမ်းပဲ၊ ကိုင်ရင်လည်း ဟောဒီလို ထိထိမိမိ …..”
“ရှီး…အာ့..အမေ့..အို..ဟင့် ဖြည်းဖြည်း ကိုင်လေ ဦးကြီးကလည်း အို…..အ အာ့ အာ့”
ဦးအောင်ကျော်က ပြောပြောဆိုဆို ဖြူလဲ့သွယ်၏ ထဘီတွင် စွင့်ကားတင်းပြောင်နေ သော ဖင်အစုံကို လက်ဖြင့်စုံညှစ်သည်။
ဖင်သား အိအိတစ်တစ်တို့အား အားရပါးရဆုပ်နယ်သည်။
ဖင်နှစ်ခြမ်းအား အပြင်မှတွန်း၍ လှိမ့်နယ်သည်။
ဖင်နှစ်ခြမ်းအားအုပ်ကိုင်ကာ ဖြဲသည်။
“ရှီး..ကျစ်..ကျစ်…အို..ဟင့်..ဘာတွေလုပ်နေတာလည်းလို့ ဟား…အ..အာ့ ”
ကာမအမှုတွင် ထုံးလိုခြေရေလိုနောက် ကျွမ်းကျင်လှသော ဦးအောင်ကျော်၏ ဖင်ကိုင်၊ ဖင်ဖြဲ၊ ဖင်ညှစ်မှုများအောက်တွင် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တရှီးရှီး၊ တအားအား..တကျစ်ကျစ်ဖြင့် ညည်းညူနေသံမှာ သံစုံဘင်ခရာဝိုင်းကဲ့သို့။ ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲ ခံစားရသည်။ ဖင်ဝကို ကျုံ့နေအောင် ရှုံ့ညှစ်ရသည်။
စိုးစိုးစက်စက် ဖင်ဖြဲခံရသည့်အခါ ဖင်ဝကို တင်းရှုံ့မထားနိုင်အား။ ဖင်ဝစုစုလေးက အာတာဟတပွင့်ရ ရှာပြန်သည်။ စောက်ပက်လေးကလည်း အဆမတန် ယားယံ လွန်းလှသည်။
နို့သီးခေါင်း တွေ စူစူကြွကြွထောင်ထကာ ဘော်လီသားနှင့်ထောက်မိ၍ ယားယံရသည်။ အားမလို အားမရဖြင့် အကိုင်အတွယ် ခံလိုစိတ်က ပြင်းပြင်းပြပြ။
ဦးအောင်ကျော်လက်ထဲတွင် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်ကာ ဖင်ကိုကော့ကာတွန့်ကာ၊ ယိမ်းကာနွဲ့ကာ ဖင်ကိုင်ခံရရှာသည်။ စောက်ပက်လေးက အဆမတန်ယားယံလာရသည်။
ဖင်ကိုင်နေသော ဦးအောင်ကျော်လက်တို့၏ အထိအတွေ့ကို စောက်ပက်လေးကို လိုလား တောင့်တမိသည်။ စောက်ပက်နှိုက်လို့ နှိုက်ငြား ဖင်လေးကို အစွန်းကုန်နောက်သို့ ကော့ပေးသည်။ ပေါင်လေးကွပေးသည်။ ခါးလေးကိုင်းပေးသည်။ စောက်ပက်အနှိုက်ခံ လိုစိတ်ဖြင့် အသင့်ပြင်ပေးမိ၏။
သို့သော် ဦးအောင်ကျော်ကား မနှိုက်။ ဖင်ကိုသာ အားရပါးရ နည်းမျိုးစုံသုံးကာ ကိုင်၏။
သည်တော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မက်တပ် ဖင်ကောတ်ပေါင်ကွနေရာမှ ဦအောင်ကျော်လက်တို့ ဖြင့် ထိလို့ထိငြား ဖင်ကြီးကိုယိမ်း၍တစ်မျိုး၊ နွဲ့၍တစ်ဖုံ၊ ဘယ်ညာဝိုက်၍တစ်နည်း အရှက်ကုန်စွာ ပြုလုပ်၍ စောက်ပက်၏အလိုကို လိုက်ရ၏။
“အိုး…ဖင်ကဆော့လိုက်တာကွာ…အငြိမ်မနေနိုင်ဘူးလား ဖြူလဲ့ရ…ကြည့်ရတာ ဖင်ကိုင်ခံရတာနဲ့ စောက်ပက်ကပါယားပြီး အနှိုက်ခံချင်နေပုံရတယ်..ဟုတ်လား..အတော် ဖင်ကစားပြီး စောက်ပက်ယားတဲ့ ဆရာမလေးပါလား”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်ယမ်းရာ လက်ကိုလိုက်ပါစေပြီး စောက်ပက်ကိုမထိစေ ရန် သတိထားရင်း ပြောသည်။ ဦးအော်ကျော်၏ တဏှာရာဂကြွစရာ စကားတွေကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် မနေနိုင်တော့…
“ဦး…ဦး…ကြီး…လို့…အ ရှီး…ဖြူလဲ့….ဟာ… ယား….အရမ်းယား….နေ…ဟင့်..”
“ဘာယားတာလဲကွ…..ဘာလုပ်ခံချင်နေတာလည်း..ဖြူလဲ့ရ”
ဖင်နှစ်ခြမ်းကြား ဖင်မြောင်းလေးအား လက်ညှိုးထိပ်လေးဖြင့် ရွရွလေးလျောသွင်းရင် မေး၏။
“အို..ဟင့်…ဘာတွေလုပ်…နေ…တာ…လဲ…လို့…အား…စောက်..စောက်…ပက် ဖြူလဲ့ စောက်…ပက် ယားလို့ပါ…ဟင် နှိုက်ပေးပါလားဟင်…ဦး…ကြီး..အို့…..ကျစ်…”
ဖြူလဲ့သွယ် ရှက်ရွံ့စွာပြောဆိုရခြင်း၏ ကာမအရသာကို ထိမိစွာခံစားရသည်။ ဦးအောင် ကျော်၏ လိုင်းသွင်းမှုအောက်တွင် စောက်ပက်ယား၍ အနှိုက်ခံလိုကြောင်း တစ်တစ်ခွခွ တောင်းဆိုမိ၏။ ထိုသို့ တောင်းဆိုရခြင်းကြောင့်ပင် စောက်ရည်တွေက စီးကျရသည်။
“အော်..အင်း…စောက်ပက်ပဲလား….နို့သီးခေါင်းတွေကို မယားဘူးလားကွ၊ ဒီလောက် လီးဆာထန်နေမှတော့ နို့သီးခေါင်းတွေ လည်း တောင်နေရောပေါ့…ဟုတ်လား ဖြူလဲ့”
“အာ…ဟင့်..အပြောတွေက ပက်စက်လိုက်တာ…အာ့ ယား..တယ်… နို့သီးတွေလည်း ယားတယ်…ဟင့်…ဦး..ကြီး ရယ်….”
“နို့သီးနဲ့ စောက်ပက်နှိုက်ပေးရမှာပေါ့..ဪ..ဒါနဲ့ ခုန ဖင်တစ်ဖက်ပဲ ရိုက်ရသေးတာ… ကျန်တဲ့ တစ်ဖက်ထပ်ရိုက်ပေးမယ်၊ ဒါမှ ညီတူမျှတူဖြစ်မှာပေါ့…ဖင်ရိုက်ပြီးမှ စောက် ပက်နှိုက်ပေးမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား… ဖင်ရိုက်ခံချင်တယမလား ဖြူလဲ့”
ဦးအောင်ကျော် ကြိုးဆွဲရာ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စောက်ရည်အလူးသားဖြင့် ပါရရှာသည်။
“ဟုတ်…ဦး..ကြီး..သဘော….နာမှာ..လား ဟင်”
ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်လှုပ်ရှားစွာမေး၏။
“ရိုက်တာပဲ နာတာတော့နာမှာပေါ့ကွ၊ ဖြူလဲ့က ဖင်ရိုက်ခံရလို့နာတာ သဘောကျနေတာပဲဟာ၊ စောက်ရည်တွေကိုရွှဲလို့..ဖင်ကထဘီတောင် စိုနေမှပဲ.. ကဲ..ကဲ ဒီလက်နှစ်ဖက်က ကိုယ့်နို့ကိုကိုင်…စမ်း”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ် လက်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲယူကာ နို့နှစ်လုံးပေါ်ရှိ အင်္ကျီပေါ်တင် ပေးသည်။
“အင်း ဟုတ်ပြီ..ညှစ်..ယားနေတဲ့နို့ကို ကိုယ့်ဘာသာပြန်ညှစ်”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်စကားအတိုင်း နို့လုံးလုံးလေးကို ညှစ်ရသည်။ ဦးအောင် ကျော်စကားအတိုင်းလိုက်လုပ်ရသည်ကို သာယာမိသည်။ ကာမရမ္မက်တွေကလည်း ပြင်း ပြင်းထန်ထန် တတ်ကြွရသည်။
“အာ…ဒီလို…ဒီလိုညှစ်….ဟုတ်ပလား..”
ရွရွလေး လက်လေးဖြင့် ဆုပ်နေသည့် ဖြူလဲ့သွယ်လက်အပေါ်မှ ဦးအောင်ကျော်က သူ့ လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးများဖြင့် အုပ်ကာ ဖြူလဲ့သွယ်၏ နို့လုံးလုံးအစုံကို ညှစ်ချသည်။
“အ..အ…အ…မ….လေး…..ဦး…ကြီးရဲ့..ဟင့်….ကောင်း..ကောင်း..တယ်..”
ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းမော့သွားရသည်။ နို့ထိပ်တွေကျိန်းခါသွားရသည်။ အလိုပြည့်သော ကလေးသဖွယ် မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ ကျေနပ်သံဖြင့် ညည်းတွားသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်၏ နို့ကိုင်ခံရခြင်း တွင် ကြိုက်နှစ်သက်စွာ တဏှာထပုံကို ဦးအောင်ကျော် သတိထားမိ၏။
“အဲလိုကိုင်ညှစ်ထား…ညှာကိုင်တယ်..ပျော့တယ်ထင်ရင် နို့ပါရိုက်မယ် ဖြူလဲ့ ကြားလား”
“အို..ဟင့်..ဟုတ်…ဟုတ်…ဦးကြီး အ…အာ့…ရှီး…..အာ့…အ အီး…”
ဖြူလဲ့သွယ်ခမြာ နို့ကိုအရိုက်ခံရမည်ကို ကြောက်သည်လား၊ အညာသားကြီးရှေ့ ကိုယ့်နို့ ကို ကိုယ်ပြန်၍ ကိုင်ပြရသည်ကြောင့်လား၊ နို့ကိုင်ခံရပါက တဏှာပြင်းထန်သည်ကြောင့် လားမပြောတတ်၊ ရင်လေးကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ကိုယ့်နို့ကို ကိုယ့်ဘာသာပြန်၍ ခပ် ကြမ်းကြမ်းကိုင်ရ ဆုပ်နယ်ရတော့သည်။ မတွေ့စဖူး အတွေ့အကြုံထူးတို့တွင် နစ်မျော ပျော်ဝင်ရင်း ကာမအရသညကို မူးမူးမေ့မေ့ ပျော်မွေ့စွာ ခံစား၏။
“လိမ္မာလိုက်တာ ဖြူလဲ့ရာ..နို့တွေလွှတ်လိုက်တော့..တော်ကြာ ဖြူလဲ့လို နုနုလှလှလေး နို့တွေ နာနေပါမယ်..ဆတ်ခနဲ လွှတ်နော် ဖြူလဲ့..”
ဖြူလဲ့သွယ် ဖီလ်းတတ်နေရာမှ မျက်လုံးလေးဖွင့်ကာ ဦးအောင်ကျော် ပြောသည့်အတိုင်း နို့တွေကို ဆုပ်ထားသောလက်အား ဗြုတ်ခနဲ လွှတ်သည်။
“အာ့ ဟာ….ကျစ်…ကျစ်..ဦးရယ်…ဦး..ကြီး..ရယ်..ဟင့်..”
သွေးမလျှောက်နိုင်အောင် နို့ကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ထားရာမှ သွေးတို့က နို့အုံဆီ အရှိန်ပြင်းပြင်း စီးဆင်းသည်။ ဖြိုဖြိုးဖျဉ်းဖျဉ်း စူးစူးဆစ်ဆစ်အရသာက နို့မှတစ်ဆင့် တစ်ကိုယ်လုံးစီ ပျံ့နှံ့သွားရသည်။ ထူးခြားသော ကာမအရသာကို ခံစားရသည်။ ကောင်း လွန်းလှ၏။ ထိုအရသာကို မက်မက်မောမော ခံစာ၍ စောက်ပက်လေးအား ညှစ်နေစဉ် မှာပင်…..။
“ကိုင်း.. ဖင်ရိုက်ရအောင်…ဟောဟို ထမင်းစား စားပွဲဆီကိုသွား…၊ ခါးအပေါ်ပိုင်းထိ စားပွဲပေါ်မှောက်၊ လက်ပေါ် ခေါင်းဝပ်နေ ဖြူလဲ့”
ရို့ကျိုးသိမ်ငယ်သော ကာမအရသာကိုခံစားရသည်။ တစ်ခုပြီးလို့မှ မနားအားသေး။ အမိန့်တွေက ဆင့်ကာဆင့်ကာ လှိုင်းလုံးများသဖွယ်ပင်။ တဏှာအရှိန်ကို အကျမပေး၊ တိုးသထက်တိုးစေရန် ညွှန်ကြား၏။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်ပြောသမျှ လိုက်နာရမည်၊ လိုက်လုပ်ရမည်ဟူသော အသိက ဖြူလဲ့သွယ်၏ အသိစိတ်တွင် အပြည့်နေရာယူထားသည်။ တစ်ဖြည်းဖြည်းဖြင့် ဦးအောင်ကျော်၏ ကျွန်မလေးသဖွယ် နာခံမှုအပြည့်ဖြင့် အလိုလျောက် လုပ်ဆောင် နေရင်း ရမ္မက်စိတ်တွေက ထန်သထက်ထန်လာရသည်။
ယခုလည်း လေထဲလမ်းလျှောက်သကဲ့သို့ ထမင်းစားပွဲနား ရောက်သွား၏။
စားပွဲပေါ် မှောက်ချ၏။ လက်ပေါ် ခေါင်းဝပ်ချကာ ဦးအောင်ကျော် အသံကို နားစွင့်၏။
“သိပ်လိမ္မာတဲ့ ကလေးမလေး…လှကလည်းလှနဲ့ကွာ…ကဲ ဖြူလဲ့ ခြေနှစ်ဖက်ကားလိုက်၊ နည်းနည်းလေး ထပ်ကား…စမ်း…အင်း..အင်း..ဟုတ်ပြီ..ရပြီ…ရပြီ ဒူးကွ…လိုက်ဦး… အိုး ဖြူလဲ့က တော်လိုက်တာ…ချက်ခြင်းသိတယ်…ခါးလေးခွက်လိုက်…ထပ်ခွက်..ဦး… တော်လိုက်တဲ့ ဖြူလဲ့… ဖင်ကို နောက် ကော့နိုင်သမျှ ကော့ပြီး ပစ်ထား…အင်း…ဒါမှ ဖင်ရိုက်လို့ ကောင်း မှာကွ”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့ကိုကြည့်၍ ဖင်ရိုက်ခံရန် အနေအထားကို ညွှန်ကြားသည်။ အမိန့်ပေးခြင်းဖြစ်သော်လည်း မြှောက်လုံး၊ ပင့်လုံး၊ ချုပ်လုံးလေးများရော၍ ပြောတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လိုက်ပါလုပ်ဆောင်ရင်း ကြည်နူးရသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် အနေအထားက စားပွဲတွင် ခါးတစ်ပိုင်းတင်ကာ ဖင်စွင့်ပေး၊ ပေါင်ဖြဲ ဒူးကွ၍ ကျောတံတားခင်း၍ အလိုးခံ မည့်အနေအထားပုံစံ ဖြစ်ရသည်။
“ဟွန့် သူများကိုကြည့် ရီနေနော်…ငိုလိုက်မှာ..ဟင့်.. လာ..လေ..ရိုက်မှာဆို…လာ ရိုက်တော့လို့… ညောင်းတယ်..လို့ ဦးကြီး”
ဖြူလဲ့သွယ်ခေါင်းလေး စောင်းအကြည့် မိမိကိုယ်ကြည့်၍ ပြုံးနေသော ဦးအောင်ကျော်ကို မြင်၍ တမင်လုပ်ယူသော ခပ်အောင့်အောင့်လေသံလေးဖြင့် ပြောသည်။
“အော်…ဖြူလဲ့လောက် လှတဲ့ကိုယ်လုံးလေး၊ ဖင်လေးတွေ မမြင်ဖူးလို့ သဘောကျလို့ ရီတာပါကွ..ကဲ..လာပြီ…ဖင်ရိုက်ခံဖို့ ပြင်ထားပေတော့ဟေ”
ဦးအောင်ကျော်က ခပ်မြူးမြူးလေး ပြောသည်။ မြှောက်ပင့်ပြောဆိုခြင်းတော့လည်း မဟုတ်။ ခါးသိမ် ဖင်ကုန်း၍ ဖင်ကိုရသလောက်ပစ်ကာ ခြေကားကားကွကွလေး လုပ်နေ ရသည့် ဖြူလဲ့သွယ်ပုံစံလေးမှာ စင်စစ် အလိုးခံအနေအထား။ လှမှလှသော အနေအထား ဖြစ်သည်။ ဘာပဲပြောပြော ဖင်ရိုက်မည့်သူက ဒီလိုပြောတော့ ဖင်ရိုက်ခံအမျိုးသမီးမှာ မသိစိတ်မှ ကိုယ့်အလှကိုဂုဏ်ယူမိသည်သာပင်။
“ဟွန့်..အပို…သူရိုက်ချင်လို့ လျှောက်ပြောနေတာ”
မျက်စောင်းလေးထိုး၍ ပြောသာပြောသည။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်ကို ပို၍ ကောတ်သထက် ကောတ်နေအောင် ပြင်ပေးမိတော့၏။
ဖြူလဲ့သွယ်၏ ဖင်ကုန်းကုန်းကြီးနောက်သို့ ဦအောင်ကျော် ရောက်လာသည်။ ကျောင်း စိမ်းထဘီနွမ်းလေး အောက်မှ စွင့်ကားနေသော ဖင်အိုးတို့က ဦးအောင်ကျော်ကို ဖိတ် ခေါ်နေသယောင်ယောင်။
မသဘာဝ ဖင်ကြည့်ခံရသော မသိစိတ်ကြောင့် ဖင်စအိုဝကို ညှစ်ရှုံ့ထားမိသည်။ မထိမတွေ့ အကိုင်မခံရသောကြောင့် ခေါင်းလေးငဲ့ကာ ကြည့်၏။
“ထဘီလှန်တင်စမ်း ဖြူလဲ့ရာ…ဖင်ကားကားလေးကြည့်ပြီး သေချာရိုက်ရအောင် ဖင်လှန်လိုက်ကွာ…”
အရှက်ကုန်စေသော ခိုင်းစေမှု။
ဖင်ရိုက်ခံအမျိုးသမီးအား ဖင်ရိုက်ခံမည့်ပုံစံအား အပြောဖြင့် နေရာချထားပြီးနောက် ကိုယ့်ထဘီကိုလှန်ရမည့် အဖြစ်။ ဖင်လှန်ပြရမည့် အဖြစ်။
တဏှာမကြွသည့်အချိန်ဆိုပါက ဦးအောင်ကျော်စေခိုင်းမှုမှာ ပါးရိုက်ခံရမည့်အဖြစ်။ သို့ သော် တဏှာရာဂ လှိုင်လှိုင်ထကာ ကြိုးဆွဲရာပါနေချိန်တွင်တော့ ထိုသို့ ခိုင်းစေမှုကပင် တဏှာမီးကို မြှင့်စေ၏။
“အာ…ကိုယ့်ဘာသာ လှန်ပါလားလို့…ဦးကြီး ကလည်း”
ထဘီလှန်မပေး ကုန်းမြဲအတိုင်းသာ။ ခေတ္တကြာ၏။
ဦးအောင်ကျော်ကားမလှုပ်။ ခပ်စူးစူးကြည့်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်လေးကုန်းနေရာမှ မျက်စောင်းလေးထိုးသည်။ မျက်လွှာလေးချသည်။ ပါဝါပြိုင်ရာ အရှုံးသမလေးသာ ဖြစ်ရှာ ၏။
“ဟွန့်…သူများကို သိပ်..နိုင်စားတာပဲ….”
ရှုံးသော်လည်း လေတော့အရှုံးမပေး။ ခပ်ဆောင့်ဆောင့်လေးပြောကာ ကွထားသော ခြေကို ဖြောင့်သည်။ ခေါင်းတင်ဝပ်ထားသော လက်တို့က ထဘီအောက်နားစ ကိုဆွဲမသည်။ တဖြည်းဖြည်းချင်း ခါးပေါ်လှန်တင် သည်။ ဖင်တုံးလုံးလေး ဖြစ်ရသည်။ မခိုင်းရဘဲ နဂိုပုံစံအတိုင်း ဖင်ပြန်ကုန်းပေးသည်။
“အာ..ရိုက်တော့…ဆို..လူတွေ..လာလိမ့်မယ်”
လှိုက်ဖိုတုန်ယင်စွာ ပြောဆိုသော ဖြူလဲ့သွယ်အသံလေးက သဲ့သဲ့သာ။ ဟုတ်ပေ၏။ ရှက် ရှာပေမည်။ မုဆိုးဖိုအညာသာကြီးရှေ့ သူ့စကားအတိုင်း ထဘီမ ဖင်လှန်ကာ ကုန်းပေး ရသည်။ ထိုသို့ ကုန်းပေးရခြင်းမှာလည်း ဖင်ရိုက်ခံရန်အတွက် ကုန်းပေးခြင်း။ အဆုံးစွန် သော နာခံမှုဖြင့် ရှက်ရွံ့သော ကာမအရသာကို ခံစားရခြင်းပင်။
ပင်တီဖြူလေးဝတ်ထား၍သာ တော်တော့၏။ မဟုတ်က ဖင်တုံးလုံး၊ စောက်ပက်ဟင်း လင်း ဖြစ်တော့မည်။
“လှလိုက်တဲ့ဖင်ကွာ….ပေါင်တွေကလည်း ဖြူစင်းသွယ်မွတ်နေတာ….မှဲ့တစ်ပျောက် မရှိဘူး…တောတ်…ဟား….”
ဦးအောင်ကျော်က ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ဆိုသည်။ ဆိုလောက်ပါပေသည်။
သေးကျင်သော ထွာဆိုင်ခါးလေးနှင့်လိုက်ဖက်စွာ တင်းကျစ်သော ဖင်အစုံက ဝင့်ဝင့်ထည်ထည်ရှိလှသည်။ ဖင်ကား မကြီးလှသော်လည်း သေးကျင်သော ခါးကြောင့် စွင့်စွင့်ကားကား ရှိလွန်းလှ၏။ ကုန်းထားရုံမက ခါးခွက်၍ ဖင်ကို အသားကုန် ပစ်ထားရသည်ဖြစ်ရာ ဖင်အိအိဖြူဖြူကားကားကြီး မို့မောက်နေတော့သည်။
အသားအရည်မှာ အစက်အပြောက်၊ မှဲ့တစ်ပေါက်မရှိ။ စိုပြည်သော ပေါင်သား၊ တင်းရင်းသော ဖင်တို့ကား အစွမ်းကုန် ဖူးပွင့်သောပန်းသကဲ့သို့။
ပင်တီအဖြူလေးက ဖင်သားနှစ်ခြမ်းကို မလုံ့တလုံ၊ မနိုင့်တနိုင် ဖုံးဝှက်ရှာသည်။ စောက် ပက်နေရာတို့တွင် သိသိသာသာ စိုစိုရွှဲနေသည်။
ဦးအောင်ကျော်၏ လက်ကြမ်းကြမ်းညိုညိုကြီးတစ်ဖက်က ထဘီစတို့စုနေသော ခါးအား ဖိချ၏။
“အား….ဖြည်း…ဖြည်း ဦး..ကြီး..ဟင့်..”
ဖြူလဲ့သွယ်အော်သည်။ ခါးခွက်သွား၍ ဖင်ကြီးက ပို၍ပြူးစွင့်လာ၏။ ဖင်သားအခြေတို့ ထင်းထွက်လာ၏။ ပင်တီအနားသတ်တို့က ဖင်ကားကားကြီးအပေါ်သို့လိပ် တတ်ကုန်ရ၏။ လုံအောင် မဖုံးနိုင်ရှာ။
ပေါင်သားတို့အား လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ဇိမ်ခံကာ ပွတ်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဆားထိ သော တီကောင်လေးပမာ။ တွန့်တွန့်လူးတော့၏။
“ကျစ်..ဟင့်..အို….အာ…..”
ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ညာဘက်ဖင်သားတစ်တစ်လေးအား ပင်တီအောက်သွင်းကာ အခုအခံမရှိ ပွတ်ဆုပ်၏။
“အို…အမေ့…ရှီး”
ပေါင်တွင်းကြောတို့အား အသာပွတ်သပ်နေရာမှ ဖင်သားနုနုအား လက်ကြမ်းကြမ်းဖြင့် ရုတ်တရတ် ဆုပ်ညှစ်ခံရ၍ ခါးက ကုန်းကာ ဖင်ကြီးလည်း ကုန်းထရ၏။ ညည်းညူမိ၏။ ချက်ချင်းလိုလိုပင် ခါးကိုပြန်ခွက်ကာ ဖင်ကိုင် ကောင်းစေရန် ပြန်၍ နေပေး၏။ ပေါင်သား၊ ဖင်ဆုံသားတို့တွင် ကြက်သီးဖုများထရ၏။ စောက်ရည်တို့ တောက်တောက် ကျရတော့၏။
“ရှီး…တစ်ခါမှ ဒီလောက်လှတဲ့ဖင်၊ ဒီလောက် တင်းတင်းရင်းရင်း ဖင် မကိုင်ဖူးဘူး ကွာ၊ ဖြူလဲ့က သိပ်လှတာပဲ….တောက်…တခြားမိန်းမတွေဆို ဖင်တွေတွဲကျနေတာ…ဖြူလဲ့ နဲ့များကွာပ….လက်ထဲမှာ စီးထွေးနေတာ….အိစက်တင်းခံနေတာကွာ…”
မိန်းမချင်းနှိုင်း၍ ချီးကျူးခံရတော့ ဖင်ကိုင်ခံနေရသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တအိုအို… တအင့်အင့် ညည်းရင်း ဖင်ကို အစွမ်းကုန် ကော့ပေးကာကျေနပ်ရ၏။
“အို့..ဟင့်…သူပဲ…အတင်းလိုးလို့ သူတို့ဖင်တွေ တွဲကုန်ရွဲကုန်တာ နေမှာပေါ့လို့… ဟွန့်…အာ.ဖင်ကြားမနှိုက်နဲ့..လေ…ဆို…အား…ဟင့်…ဦး….. ကြီး..ရယ်… အင့်…အ.. ဘာ… ဘာ…..တွေ လုပ်…..နေမှန်း….မသိ…..ကျစ်….ဟင့်…”
ကျွမ်းကျင်လှသော ဖင်ကိုင်ခြင်း၊ ဖင်ကြားသို့ လက်ချောင်းလျောထိုးသွင်းခြင်းတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စကားပင်ဖြောင့်အောင် မပြောနိုင်ရှာ…။ ဖင်ဝလေးရှုံ့ကာ ပွကာဖြင့် ပြောရ၏။ စောက်ရည်တွေကလည်း စိုစိုရွှဲ၏။ စောက်ပက်လေးကလည်း ဇိုးဇိုးဇစ်ဇစ် ညှစ်နေရ၏။ ဖင်ကိုင်ခံခြင်းတွင် စောက်ပက်က အဆမတန် အလိုးခံချင်ရ၏။
“အာ့..နာတယ်ဆို…သိပ်မညှစ်နဲ့လေ…အာ…ဦး…ကြီး…အဲဒီဘက်က ရိုက်ပြီးသား.. လေ..ဟိုဘက်… ဟိုဘက်…ဖင်ကို ရိုက်ရမှာ”
ဦးအောင်ကျော်က ညာဘက်ဖင်သားကို ခပ်တင်းတင်းညှစ်လိုက်သောကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် အလန့်တကြားဖြစ်ကာ ရိုက်မည့်ဖင် အား ဘယ်ညာခွဲ၍ ပြောသည်။
“ဟားဟား…. ဖြူလဲ့က ဖင်ရိုက်ခံဖို့ သေချာမှတ်ထားတာလား…အင်းပါ…
ဘယ်ဘက်ဖင်နော်…ရိုက်မယ်.. .ခပ်နာနာလေး ရိုက်မယ်၊ ဖြူလဲ့က နာလေ စောက်ရည်ကျလေမလား…၊ ကိုင်း”
ဦးအောင်ကျော် လက်က မြောက်တက်သွား၏။
ဖြူလဲ့သွယ် အံကြိတ်သည်။ မျက်လုံးကိုမှိတ်သည်။
ခေါင်းကို စားပွဲပေါ်ပြားပြားဝပ်သည်။
စောက်ပက်ကို တင်းနေအောင်ညှစ်သည်။
တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သမျှအားကို ဘယ်ဘက်ဖင်လုံးသို့ ပို့သည်။
ဘယ်ဘက်ဖင်လုံးလေးပင် မာတောတ်၍ မြင့်လာ၏။ ဖင်နှစ်ခြမ်းမှာ တစ်လုံးကမြင့် တစ်လုံးကစောင်း။
ရရှိလာမည့် နာကြင်စူးရှမှု အတွက် အသက်အောင့်ရင်း ဖင်ရိုက်ခံရန် ပြင်ဆင်မိသည်။
ခန္ဓာကိုယ်ပင် တင်းတောင့်လာရ၏။
တစ်စက္ကန့်…နှစ်စက္ကန့်…သုံးစက္ကန့်…မှသည် ဆယ်စက္ကန့်လောက်ထိ။ နာကြင်စူးရှမှု မရှိ။ အထိအတွေ့မရှိ။
“ဟူး…….”
ကြာရှည်တောင့်မထားနိုင်အား။ သက်ပြင်းချသည်။ အသက်ကိုအလုအယက်ရှုသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးပျော့ကျရသည်။
………………….
“မရိုက်ဘဲ….……….ဘာ…လ…..”
“ဖျန်း……..”
“အား……အား….”
ဖြူလဲ့သွယ် စကားမဆုံး.လိုက်။ ဦးအောင်ကျော်၏ အားအတန်အသင့်ပါသော ရိုက်ချက်က ပျော့ပျော့ အိအိ ဘယ်ဘက်ဖင်သားအား ဖျန်းခနဲ မြည်စေသည်။ ဖင်သားလေးမှာ ဗုံတီးခံရသည့်နှယ်။ ရိုက်အားအရှိန်ဖြင့် ယမ်းခါ၍ပင် သွားရ၏။
ထိမိလှသောရိုက်ချက်။
ကျွမ်းကျင်လှသော ဖင်ရိုက်ခြင်း အနုပညာ။
တင်းခံနေချိန်တွင် မရိုက်။
2အစွမ်းကုန် အသက်အောင့်၍ တင်းခံသည့်အဆုံး အသက်ကိုလုရှုကာ ပျော့ပျော့ပြောင်း ပြောင်း ဖြစ်နေချိန်တွင်မှ ပက်ပက်စက်စက်ထိထိမိမိ ရိုက်ခြင်း။
ဖြူလဲ့သွယ်ခမြာ ငရံ့ပြာလူး…..။
ဖင်ကြီး ယမ်းထွက်သွားရသည်။
အား ကနဲ အော်သံထွက်ရသည်။
ဖင်သားဆီမှ စူးစူးကျိန်းကျိန်းအရသာကို ပြင်းထန်စွာခံရသည်။
ဖင်ဆုံဖြူဖြူတွင် လက်ဝါးရာနီရဲရဲကို ထင်းထင်းမြင်ရသည်။
ကုန်းထသည်။ ဖင်ကြီးနွဲ့ကာ..ယမ်းကာ ခုန်စွ…ခုန်စွ သကဲ့သို့ ဖြစ်ရသည်။
ထိုမှတစ်ဖန် စားပွဲပေါ်ပြန်၍ ကုန်းသည်။ ခြေဖျားလေးထောက်သည်။ ပေါင်စေ့ကာ စောက်ပက်ကိုညှစ်သည်။
နာကြင်စူးရှ ကျိန်းစပ်မှုက ဖင်သားမှတစ်ဆင့် စောက်ပက်ဆီ….။ အငမ်းမရညှစ်သည်။
“ဟင့်..အ ရှီး..ကျစ်..အိုး…ကောင်း…ကောင်း…လိုက်..တာ…ဟင့်…ဦး…ကြီး ရယ်….”
ပို၍နာလေ ပို၍ ကောင်းလေဖြစ်ရသည်ဆိုခြင်းမှာ မှန်ချေပြီ။ စူးစူးရှရှထိထိမိမိဖြင့် ညှစ်ရသောအရသာကို အသားငမ်းငမ်းခံစား၏။
စူးရှ ကျိန်းစပ်မှုနှင့်အပြိုင် စောက်ပက်ကို တဆစ်ဆစ် ညှစ်သည်။ နာကြင်သော အရသာ နှင့်အပြိုင် စောက်ပက်အတွင်းသားတွေက စိုးစိုးဆစ်ဆစ် လှုပ်ခါညှစ်သည်။
နာကြင်စူးရှခံစားရမှုလေး ပျောက်ကွယ်မှာပင် စိုးထိတ်မိ၏။
ခံစားနေရသည့် နာကြင်စူးရှမှုလေး မပျောက်ခင် စောက်ပက်ကို အားယူ၍ အငမ်းမရညှစ်သည်။……ပြီးခါနီး..ပြီ။
“ရှီး…ဟား….ကျစ်…ပြီး…တော့……မယ်…. အင်း..ဟင်း……”
စောက်ပက်က အာပြဲပြဲဖြစ်လာသည်။ ရှုံ့ပွ ရှုံ့ပွညှစ်သည်။ အားရပါးရ ညှစ်၍ ပြီးရန် အပြင်…။
“…မပြီးရသေးဘူး ဖြူလဲ့ ထိန်းထားစမ်း…ဖွ..ဖွ… ဖင်လေးရဲနေတာပဲ…နာ သွားလား…ကွ…သနားစရာလေး ဖြူလဲ့ရာ”
ဦးအောင်ကျော်ကား ဖြူလဲ့သွယ်၏ ကာမသခင်သဖွယ်။ နှုတ်မှဖွင့်ဟ ပြောဆိုနေစရာ မလို။ ဖြူလဲ့သွယ်၏ ပြီးလိုစိတ်ကို အာရုံပြောင်းပေးသည်။
ဦးအောင်ကျော်က စေလိုရာစေမည်။ ဖြူလဲ့သွယ်က လိုက်နာရမည်။
ဦးအောင်ကျော် ခိုင်းချင်ရာခိုင်းမည်။ ဖြူလဲ့သွယ်က လုပ်ရမည်။
ဦးအောင်ကျော်ကား ကာမသခင်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကား ကာမကျေးကျွန်မလေး။
သည်သဘော၊ သည်မနောကို နှစ်ဦးသားနားလည်သည်။
ဦးအောင်ကျော်မှ မပြီးနှင့်ပြော၍ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မပြီးအောင် ထိန်းရသည်။
ဦးအောင်ကျော်လက်က နီရဲနေသော ဘယ်ဘက်ဖင်သားလေးအား ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သည်။
ဦးအောင်ကျော် ပွတ်ပေးသည့်ခဏ စူးရှသော နာကြင်မှုတို့ ကွယ်ပျောက်သည်။ စပ် သော ကျိန်းသော ဖင်သားတို့က အပွတ်ခံရသည်တွင် တွန့်ကာတွန့်ကာ ဖြစ်ရသည်။ နွေးထွေး မှုကို ခံစားရသည်။
ဦးအောင်ကျော် ပြုစုမှုတွင် နာကြင်စူးရှမှုတို့က ပိန်းကြာဖတ်တွင် ရေမတင်သည့်နှယ် ပျောက်ကွယ်ရသည်။
သာယာမှုတဏှာကို ဘိန်းမှိန်းသည့်နှယ် တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့် ခံစားညည်းညူကာ မိန်းမောရ၏။
အခြားတစ်ဖက်တွင်မူ နာကျင်မှုတို့ လျော့ကျသည်နှင့်အတူ ပြင်းထန်စွာ ပြီးလိုက်ချင်သောစိတ်က ပြီး၍ မရဘဲ ဖြစ်ရသည်။ ပြီးလိုပါလျက် မပြီးရခြင်း၏ အားမလိုအားမရ ပင်ပန်းသောဒုက္ခကို ခံစားရ သည်။ နဖူးမှ ချွေးစတို့ ထွက်သည်အထိ။
ဖြူလဲ့သွယ် နှုတ်ခမ်းကို ကိုတ်သည်။ ပင်တီ အောက်မှ စောက်ပက်လေးကား ထိတွေ့ ထိုးသွင်းခံခြင်းကို လိုလားစွာ။ အားမလို အားမရ ပြီး၍မရသော ဝေဒနာ..။
အံကိုတင်းတင်းကြိတ်၍ နားထင်ကြောများ တဒိတ်ဒိတ် သွေးတိုး၍ ပူသည်ထိ ပြီးလိုသော စိတ်ကို တားဆီးရ၏။
ထိုဝေဒနာကို ဖြူလဲ့သွယ် မခံစားနိုင်။ တစ်ချက်လောက် အရိုက်ခံရလျှင် ပြီးချေမည်။ ရှက်လည်းမရှက်နိုင်တော့။ ပြီးပစ်လိုက်ချင်၏။ ခံစားပစ်လိုက်ချင်၏။ ယခုအဖြစ်က မုန့်ကိုကိုင်ထားပါလျက် စားခွင့်မရသော ကလေးမလေးနှယ်။ မုန့်ကို မြင်နေရ၊ ကိုင်နေရ တော့ပို၍ စားချင်သည်။
ပြီးခါနီး၍ စောက်ရည်တို့ စိုစိုရွှဲရွှဲ ရှိ၏။ စီးကျ၏။ စောက်ပက်လေး ရှုံ့ကာ၊ စိကာ ညှစ်ရ၏။ စောက်ပက်အတွင်းသားတို့ ယားယံလှ၏။ ပြီးခွင့်မရ။ ဆိုးရွားလှပေခြင်း။
“ဦး..ဦး..ကြီး…ဟင့်…မပွတ်နဲ့တော့လေ….ခုနလိုလေး တစ်ချက်လောက်. ရိုက်ပေးပါ လား…ဖြူ…ဖြူလဲ့…..အရမ်း…..ပြီး…ပြီး ချင်လို့..ပါ… ပေးပြီးပါနော်…”
ကျိန်းစပ်နာကြင်သော အရသာကို လိုလားစွာတောင်းဆို၏။ သနားစဖွယ် တောင်းပန်ရ၏။
ဦးအောင်ကျော်ကား တိတ်ဆိတ်နေဆဲ။
“တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက်ရိုက်ပေးပါ လားလို့…ဟင့်…ဖြူ…လဲ့..ပြီးမယ်…နော်…”
ဖြူလဲ့သွယ်ကား ဦးအောင်ကျော်၏ ကာမကျွန်မလေးသဖွယ် လက်ညှိုးညွှန်ရာ ရေဖြစ် တော့၏။ သို့ပေမင့် ထိုအရာတွေကိုလည်း တွေးတောမနေနိုင်အား။ ရှက်မနေနိုင်အား။ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပေါက်ကွဲလိုက်ချင်သည့် စိတ်ကသာ ကြီးစိုးနေ၏။
ရို့ကျို့စွာတောင်းပန်ခယ ရခြင်းကပင် သိမ်မွေ့သော ကာမဆန္ဒ ကို တသိမ့်သိမ့် ခံစားရ၏။
ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့မှာ အရှက်လည်းမရှိတော့၊ စေလိုရာစေ၊ ခိုင်းလိုရာခိုင်း…ပြီးရဖို့သာ အဓိက ဖြစ်နေရတော့သည်။
သို့သော် ဖြူလဲ့သွယ်ကို စေခိုင်းညွှန်ကြားနေသူမှာ ဦးအောင်ကျော်။ ကာမကြမ်းကျေသူ ဦးအောင်ကျော်။ တစ်နည်းဆိုရသော် ဖြူလဲ့သွယ်အား တစ်ဆင့်ခြင်း အရှက်ကုန်ကာ ကာမ အရသာအတွက် ရိုးကျိုးသိမ်ငယ်စွာ ခံစားစေသူ ဦးအောင်ကျော်။
အနှီ ဦးအောင်ကျော်မှာ ဖြူလဲ့သွယ်ကို ယခုအချိန် လိုးပါက လိုး၍ရသည်ကို သိ၏။ သူ့လီးမှာလည်း ဖြူလဲ့သွယ်၏ပုံစံ၊ ဟန်ပန်တို့အားကြည့်၍ လိုးချင်လွန်းကာ မဟားဒယား တောင်နေချေသည်။ ရှေ့ပြေးသုတ်ရည် လရည်ကြည်တို့လည်း ထွက်ရသည်။
သို့သော် တစ်နပ်စားမလိုးချင်။ ရေရှည်စားရစေရန် ကြံစည်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်အား ကာမအမှုတွင် နာခံ ခြင်းအတိဖြင့် ရို့ကျို့စွာ လိုက်ပါနိုင်ရန်၊ အရှက်ကုန်၊ ရမ္မက်ကုန် ပေါက်ကွဲစေရန် စီမံသည်။
လဘက်ကောင်းစားလိုက ပလောင်တောင်တတ်နှေးရမည်။ ဖြူလဲ့သွယ်အား ရေရှည်စား ရရန်၊ လိုးချင်တိုင်းလိုးရရန်၊ ကာမတဏှာတွင် ပျော်ရွှင်ခံစားရန် ကြံစည်သည်။
ဦးအောင်ကျော်ကား ထိုသို့သောသူ။
“ကျုပ်ထပ်ရိုက်ရင် ဆရာမလေး ဖင်သားနုနုလေးတွေ နာမှာပေါ့၊ မရိုက်တော့ပါဘူးဗျာ၊ ဆရာမလေးတန်မယ့် ဖင်ရိုက်ခံရတာလည်း မကောင်းပါဘူး ဟုတ်တယ်မလားဖြူလဲ့ရ”
ဦးအောင်ကျော်စကားက ဖြူလဲ့သွယ်အား မြှောက်ပင့်သလိုလိုဖြင့် ပကတိအခြေအနေကို သိရှိစေသည်။ ထို့အတူ ရှက်ရမ္မက်တို့လည်း ဖြစ်ရ၏။
“အာ..ဟင့်မပြောပါနဲ့…..ဟင့်…တစ်ချက်လောက်လေးပဲ နော်…ရိုက်ပေးပါလား..ဦး…ကြီး…ရဲ့..ဟင့်”
ရှက်လည်းရှက်ပါသည်။ အရိုက်လည်းခံချင်ပါသည်ဆိုသော ဖြူလဲ့သွယ်အဖြစ်။ အရိုက်ခံ ချင်လွန်း၊ ပြီးချင်လွန်၍ ခခယယ ဖင်ရိုက်ပေးရန် ပြောရသည့်အဖြစ်။
ထဘီလှန်တင်ထားသော ဖင်ဆုံ တစ်တစ်လေး အား လှုပ်ယမ်းပြမိသည်။ ခါးခွက်၍ ကုန်းပြသည်။ ဖင်ကို ဝိုက်နွဲ့ပြသည်။ ရိုက်လို့ရိုက်ငြား မြူဆွယ်ပြရသောအဖြစ်။ ရှက်ရပါသည်လေ။ အရှက်ဆိုသည်မှာ မရှိအောင် လုပ်ပြမိရပါသည်။ ထိုသို့ လုပ်ပြ ရင်းကပင် စိတ်ဇောတွေ ထရပြန်သည်။
“ကဲ…ဖင်ကို ငြိမ်ငြိမ်ထားပါဦးကွ..ဒါနဲ့ဘာလို့ အရိုက်ခံချင်တာလည်း ဖြူလဲ့ရ”
ဦးအောင်ကျော်လေသံက အေးအေးတင်းတင်း။ အနိုင်ယူလိုခြင်းမဟုတ်။ အရှက်ဟူသမျှ မြူတစ်မှုံမျှ မကျန်စေရန် မေးမြန်းခြင်း…။
ဖြူလဲ့သွယ်… ဖင်းယမ်းမလေး ငြိမ်သွားရသည်။ မီးကိုရေနှင့် ငြိမ်းသကဲ့သို့…။
“ကြိုက်…ကြိုက်လို့…ဖြူလဲ့ …ပြီးချင်…လို့ပါ..ဦးကြီး”
ဖြူလဲ့သွယ် အသံလေးကား တိုးတိုးလျလျ။ ခခယယ။ ရွံ့ရွံ တွန့်တွန့်။
“ဖင်ရိုက်ခံရလို့ နာတာ၊ စပ်တာ ခံစားရင်း စောက်ပက်ညှစ် ပြီးချင်တာလား”
“ဟုတ်…ဟုတ်…ဦး…ကြီး”
“ဘာဟုတ်တာလည်းကွ၊ ရှင်းရှင်းပြောစမ်း ဖြူလဲ့”
“ဟို..ဟို…လေ…ဟို…ဖင်ရိုက်ခံလို့ နာတာ ကျိန်းတာကို ကြိုက်တာ…ပါ၊ ဖြူလဲ့က….နာရင်းနဲ့ စောက်ပက်ကို ညှစ်ပြီး ပြီးချင်တာပါဆို….ဟင့်”
တစ်ဆင့်ခြင်း လိုင်းသွင်းခြင်းခံရသော ဖြူလဲ့သွယ်။
အကျင့်ခံ၊ ပုံသွင်းခံရပါသော ဖြူလဲ့သွယ်။
လိုင်းသွင်းသူ၊ ပြုကျင့်သူ၊ ပုံသွင်းသူကလည်း တော်သည်။ လိုင်းသွင်းခံရသူ၊ ပြုကျင့်ခံရ သူ၊ ပုံသွင်းခံရသူလည်း ပုစံခွက်အတွင်း ပြပြဝပ်ဝပ်။ စေသောအမိန့်၊ ကျင့်သော အပြုအမူ တို့အား….ကျေနပ်အားရ ခံစားသည်။
သူ့အိုးနှင့်သူ့ဆန်ပဲဆိုဆို……ခံတွင်းပျက်နှင့် ဇရပ်တောင်ပံကျိုးပဲပြောပြော အရာရာ အံဝင်ခွင်ကျ။ အပိုအလိုမရှိ ကွတ်တိ။
ဆိုတော့ ဘာလိုသေးသနည်း။
“ကောင်းပါ့ဗျာ…ကျုပ်လီးနဲ့ လိုးရင်ရော ခံချင်လား”
ဖြူလဲ့သွယ် တွေတွေလေးဖြစ်ရ၏။ ချစ်သူဖြစ်သော မင်းသူကို ဖျပ်ခနဲ သတိရလိုက်၏။ သို့သော် ခေတ္တသာ
“ဟင့်…ခံမှာ…ဦးကြီး လိုးရင် ခံရမှာပါ၊ အခု လိုးပေးမှာလား…ဟင့်..လိုးမယ်ဆို လိုးလေ…..လို့”
ဖြူလဲ့သွယ် အသွင်က ပြုသမျှနုရမည့် ပုံစံလေး။
“ဖြူလဲ့က သိပ်လှ၊ သိပ်ချော၊ သိပ်လိုးလို့ကောင်းမှာ၊ အခုလို ဖြစ်ကတတ်ဆန်းကြီး လိုးဖို့ မသင့်ပါဘူးလေ၊ သေသေချာချာ စီမံပြီးမှ လီးနဲ့ကောင်းကောင်းလိုးပေးမယ်.. ဟုတ်ပြီ လား…”
“ဟုတ်…ဦး…ကြီးသဘော … ဖြူလဲ့.လေ….ပြီး…ပါရစေနော်…ရိုက်ပေးပါနော်”
ဖြူလဲ့သွယ်အသွင်က လိုချင်တာကို မရမကပူဆာနေသော ကလေးမလေးနှယ်။
“အင်း..ရိုက်ပေးမယ်…ဒါပေမယ့် မပြီးအောင်ထိန်းမယ်ဆိုမှ ရိုက်ပေးမယ် ဘယ်လိုလည်း…”
ရိုက်ပေးမည်ဟုဆိုခြင်းကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ်အား သွေးဆူစေသည်။ ရှက်ပြုံးပဲလား ကျေနပ်ပြုံးလား ဝေခွဲရခက်သော အပြုံးလေးဖျပ်ခနဲပွင့်၏။
“ဟွန့်..သူ့မယားကျလို့…သူများကို ခိုင်းချင်သလို ခိုင်းနေတာပဲ.. ဖြူလဲ့ကတော့ မပြီးအောင် ထိန်းပါမယ် ….ဒါပေမယ့် .…သူ့ဟာသူ စောက်ပက်က အရည်ကျ ရင်တော့ မသိဘူးနော်…ဦး..ကြီး”
ဖြူလဲ့သွယ် ဈေးဆစ်သည်။ ကြိုပြောထားရသည်။ ထပ်၍ ဖင်ရိုက်ခံရလျှင် စောက်ရည်ထွက်မည်မှာ အမှန်။ တော်ကြာ သူမပြီး ခိုင်းဘဲ ပြီးသည်ထင်နေမှဖြင့်။ ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်အစဉ်ကား ဦးအောင်ကျော်၏ ခိုင်းစေမှုတွင် လိုက်နာရမည်၊ ဆောင်ရွက်ရမည်ဟူသော ကာမစိတ်နှင့်ယှဉ်သော အသိသာ ကြီးစိုးနေသည်။
ကာမအမှုတွင် နှုတ်ယဥ်၊ လက်ယဥ်ဖြင့် အမိန့်ပေးသူ…..သူမကို ကောင်းလွန်းစေသူ ဦးအောင်ကျော်အား အလိုမကျစိတ် တစ်စက်ကလေးမှ မဖြစ်စေလို….။
စူပုတ်ပုတ်လေးပြောသည်ဆိုငြား အရာအားလုံးကား ဦအောင်ကျော် စေခိုင်းသည့်အတိုင်း သဝေမတိမ်း။
ထပ်၍ဖင်ရိုက်ခံရမည်ဆိုသည်အသိက စိတ်လှုပ်ရှားစေ၏။ ရရှိမည့် နာကြင်မှုလွှမ်းခြုံသော ကာမအရသာကို ရင်ခုန်စွာ ငံ့လင့်၏။ ထိုစဥ်မှာပင်….
“ဦး..ဦး…ကြီး….ဘာလုပ်…မှာ လဲ…ဟင် အမေ့…”
ဖင်အေးကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ပင်တီကို ပေါင်လယ်ထိ စွဲချခံရသည်။
ဟင့်….. ဟင့်…… ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်လုံး ဖြူဖြူလေး တုံးလုံးဖြစ်ရသည်။
ဖင်ချွတ်ပြရခြင်း။ ဖင်ဟောင်းလောင်းလေး ကုန်းပေးနေရခြင်း။
ဖင်သားဖြူဖြူတို့တွင် ကြက်သီးဖုလေးများပင် ထလာရသည်။
အညာသား မုဆိုးဖိုကြီးရှေ့ ဖင်တုံးလုံး စောက်ပက်ဟင်းလင်း ကုန်းပေးထားရခြင်း ဆိုသော အသိကြောင့် ရှက်စိတ်ပိုကာ စောက်စိလေးပင် ငုတ်တုတ်ထရသည်။ စောက်စေ့ လေးမာမာတင်းတင်းဖြစ်ရသည်။
လေတိုးသောကြောင့် ဖင်သားတို့ အေးရသည်။ စောက်ပက်တို့အေးရသည်။ ထို့အတူ အသဲလည်း ယားယားအေးအေး ရှိလွန်းလှသည်ပင်။
အဆူံးစွန် အရှက်ကုန်သော တဏှာ၏ ခံစားမှုရမ္မက်လွှမ်းမိူးကာ စောက်ရည်တွေ စီးကျရ၏။
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်အား တဏှာကွန်ရက်တွင် မြဲသထက်မြဲအောင်ချည်နှောင်သည်။ လိုလိုလားလား ခံစားရန် စီစဉ်သည်။ လိုးလိုက်ခြင်သည့် မိမိဆန္ဒကို ချုပ်တီးကာ ဖြူလဲ့သွယ်အကြိုက်လိုက်၍ ကာမအမှုကို တစ်ဆင့်ခြင်းတတ်စေသည်။
တစ်ချီတည်းတန်းမလိုးဘဲ၊ အလိုးခံမိန်းမအနေဖြင့် တန်းတန်းစွဲ၍ ရေရှည်စိတ်ကြိုက် လိုးနိုင်၊ ဆော်နိုင်၊ ဖြုတ်နိုင်စေရန် ဇာတ်သွင်းနေ၏။
ယခုတော့ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်တိုင် ဖင်ရိုက်ပေးရန် အဖန်ဖန် ပြောနေရချေပြီ။ ဖင်ရိုက်ခံ၍ မဝ ဖြစ်ရသည်။
“ဖင်တုံးလုံး ချွတ်ရိုက်တော့ ပိုထန်တာပေါ့ ဖြူလဲ့ရ”
ပေါင်သားဖြူသွယ်သွယ်တို့ စေ့စေ့ပူးသည်။
ဖင်လုံးမို့မို့အိအိ နှစ်ခြမ်းကား စွင့်စွင့်ကားကား..။
ဖင်မြောင်းကား ဖင်နှစ်ခြမ်းကြား အသည်းယားစဖွယ်။
ရိတ်ထားသည်မှာ မကြာသေးသော စောက်မွှေးတို့က ငုတ်တိုစစ..။
ကုန်းထား၍ ဖင်ဆုံအခြေမှ ပြူတစ်တစ် စောက်ပက်လေးကား ပေါင်ကြားတွင် စူစူတစ်တစ်။
မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်နေသော အောက်ပိုင်းကို သေချာကြည့်ရင်း ဖြူလဲ့သွယ်၏ အရိုက်ခံ ဖင်လုံးလေးကို ပင့်မသည်။ ဆုပ်နယ်သည်။ ညှစ်ချေသည်။
ဖင်တုံးလုံးချွတ် အကိုင်ခံရသော ဖြူလဲ့သွယ်ကား တအို့အို့ တအားအား….။
ဖင်သားတစ်တစ်လေးကား ဦးအောင်ကျော်လက်ထဲ ထွေးထွေးအိအိ။ လွှတ်ချသည်။
“ကိုင်း……လာပြီ”
ဦးအောင်ကျော် လက်ကမြှောက်တတ်သွားသည်။
“ဟင့်…အင်း..”
ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်လေး မသိမသာ တုန်သွားသည်။ ရိုက်ချေတော့မည်။ သို့သော် တစ်ခါသေဖူး ပျဉ်ဖိုးနားလည် ဆိုသလို ဖင်ကို မတင်းထား။ ချက်ချင်းရိုက်မည်မထင်။ ယခင်တစ်ချက်အရ်ုက်ခံရစဥ် အတွေ့အကြုံအရ တင်းနေစဉ်မရိုက်၊ အားဖျော့မှ ရိုက်သည်။ သည်တစ်ခါတော့ အားတင်းမထား၊ ခဏနေ ရိုက်မှ အားကိုညှစ်၍ ဖင်ကိုတောင့်ထားမည်။
သို့သော်…ဦးအောင်ကျော်ကား လူပါး၊ လူနပ်၊ ဖြူလဲ့သွယ်ကို အရည်ကြိုသောက်အောင် နားလည်သူ။ ကုန်းထားသော ဖင်အနေအထားကိုကြည့်၍ ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်တောင့်မထား မှန်းသိ၏။ သည်တော့ ရိုက်လေ၏။
“ဖျန်း”
“အ..မ…လေး….လေး…”
ထင်မထားသောရိုက်ချက်။ တတိယံမိ ရိုက်ချက်။ အားပါလှသော ရိုက်ချက်။
ဖင်အပြောင်သားတွင် နီရဲသော လက်ဝါးရာကား ထင်ထင်ရှားရှား။
ပိတ်ဖြူတွင် နီရဲသော လက်ဝါးရာ.. ပန်းချီဆွဲထားသည့်အလား…..။
မြင်ရသည်ကိုက စိတ်ထန်စရာ။
အကွယ်အကာမပါ ဖင်သားတို့ကား အခုအခံမရှိ လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ပက်ပက်စက်စက် ထိတွေ့ရာမှ ကြားရသော အသံကား ကျောချမ်းဖွယ်ရာ။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာတော့ ကျော်မချမ်းပါ။ ဖင်နှစ်ခြမ်းသာ သွက်သွက်ခါအောင် စူးရှ နာကြင်ရ သည်။
စောက်ရည်တချို့ ဗြစ်ကနဲ စင်ထွက်၏။
ဖင်ဝကို တင်းတင်းကျုံ့သည်။ စောက်ပက်ကိုလည်း ရှုံ့နေအောင် ညှစ်ထားရသည်။ နာကြင်သောအရသာကြောင့် စောက်ပက်ညှစ်၍ ပြီးချင်လှသော စိတ်ကို မညှစ်စေရန် အားတင်းရသည်။
ထွက်သောစောက်ရည်တို့မှအပ ထပ်မထွက်စေရန် စောက်ပက်ကို ညှစ်ရပြန်သည်။
ညှစ်လျှင်လည်းပြီးမည်စိုး၊ မညှစ်လျှင်လည်း စောက်ရည်တွေက ထွက်….ခံစားရသော ကာမသုခကား ဝေဒနာနှင့်ယှဉ်တွဲသည်ဖြစ်ရာ မြိုးမြိုးမျက်မျက် ခံစားရ၏။
ခြေမကိုင်မိ၊ လက်မကိုင်မိ။ ညှစ်ရမည်လား…မညှစ်ရမည်လားမသိ။ ဝေခွဲမရ..။
ဆိုတော့…လုပ်မိလုပ်ရာ တွန့်ကာနွဲ့ကာ၊ ယိမ်းကာ..တအင့်အင့် ညည်းရရှာ ၏။ အမေ့ တရသည်။ ဖင်ပြောင်ပြောင်ကြီးကို ကော့ထိုး၊ ကုန်းကွမိသည်။
“ဟင်း…အင့်..အ…အမေ….အို…ဟင့်…ကျစ်…”
“မပြီးနဲ့….တင်းထားစမ်း ဖြူလဲ့…..”
ပြတ်သားသောအမိန့်သံ။ ဖြူလဲ့သွယ် ပြီးချင်စိတ်ကို အောင့်သည်။ ထိန်းသည်။
“ဟင်း…..အင်း….ပြီးချင်လိုက်…တာ…နော်….အင်း…ဟင်း……”
ဖင်၀ကို ရှုံ့နေအောင် ကျုံ့မိသည့်ခဏ စောက်ရည်အချို့က စွိကနဲ အန်ကျ၏။ အီးကနဲညည်းမိသည်။
“ဦး….ကြီး…ရဲ့…ဟင့်…..ပြီးလိုက်မယ်လေ.နော်….ဟူး……”
ပြီးချင်သည်ကို မပြီးရသော ခံစားချက်။ ဆိုးဝါးလှလေခြင်း။ ဇောချွေးဖြိုင်ဖြိုင်ကျသည် အထိ ခံစားရသည်။
အူအသည်းတွေ ပြတ်ကြွေမတတ် ခံစားရသည်။
အသိစိတ်ပျောက်သည်အထိ မပြီးရသော ခံစားချက်က ခံရခက် လွန်းလှ၏။
ကြာရှည် ရှုံ့မထားနိုင်။ အရိုက်ခံထားရ၍ ဖင်ဝစူစူလေးက တဖြည်းဖြည်းခြင်း စူပွစူပွလေး ဖြစ်လာရသည်။စောက်ပက်လေးလည်းဟလာ၏။ စောက်ရည်အဖြူနှစ်အချို့ စီးထွက်ကာ သွယ်သွယ်တန်း၏။ ပြီးချင်လွန်းစွာ ငမ်းငမ်းတတ် တောင်းပန်ရခြင်းက ရှက်ရမ္မက်ကို ဆထက်တံပိုး တိုးစေသည်။
………….
“လှလည်းလှ….ထန်လည်းထန်တယ် ဖြူလဲ့ရာ…. တောက်… စကားနည်းနည်း ကြမ်းပြောမယ်… ရတယ်မလား… ဖြူလဲ့ မကြိုက်ရင်…ပြောပေါ့….. ဖြူလဲ့က အရမ်းမိုက်တော့ ကျုပ်စိတ်တွေ ထိန်းမရဘူး..”
“ဟင်… ဦးကြီး..ကလည်း. ဖြူလဲ့ကို လုပ်ချင်တာတွေ လုပ်နေပြီး…စကားကြမ်းကြမ်းပြောမှ..ခွင့်တောင်းနေသေး..ဟွန့်…. သူများဖြင့် တုံးလုံးနဲ့ ကုန်းတောင်နေမှပဲ……..ဖြူလဲ့…က. ပြီးချင်…တာ……”
စကားကြမ်းကြမ်းဆိုမည့်အကြောင်း အသိပေး ခွင့်တောင်းသလို ပြောနေသည့် ဦးအောင်ကျော် စကားအား မျက်စောင်းထိုးရင်း ဖင်တုံးလုံးမလေး ဖြူလဲ့သွယ် တုံ့ပြန်၏။
စကားကြမ်းကြမ်းပြောမည်ဟု ပြောသည်။ ဘယ်လိုကြမ်းမည်မသိ။ ဒီလောက် အကိုင်အတွယ် အရိုက်ခံပြီးနေမှ..တော့ ပြောသည့်စကားအား စာဖွဲ့မနေချင်။ ပြီးချင်စိတ်ကို ဖွင့်ထုတ်လိုက်ရဖို့သာ အရေးကြီး၏။
“တောတ်…ငါလီး ဖြူလဲ့ရာ…မပြီးနဲ့ ကြားလား ဖေလိုးမလေးရ၊ ပြီးရဲ ပြီးကြည့်စမ်း…ဖင်လိုးပစ်မယ်…တောက်….လီးလိုမှကွာ… ဖင်ကလှတယ်ထင်တာ.. ဖင်ပေါက်က ပိုလှနေ…နီစွေးပြီး စူစေ့နေတာပဲ…ရှီး…ငါလိုးမဖင်လေးကွာ……ခရေပွင့်မကြွေသေးဘူး….မှန်းစမ်း”
ဖြူလဲ့သွယ်အနေအထားကိုကြည့်၍ ဦးအောင်ကျော်က ကြမ်းတမ်းပက်စက်တစ်ခွမှု ကို အဆင့်တိုး၏။ သည်အချိန် ဖြူလဲ့သွယ်အဖြစ်က မီးနှင့်တွေ့သောဖယောင်းပင်။ လိုသလို ပုံသွင်းယူ၍ရသည်။ ဘာလုပ်လုပ် ဘာပြောပြော….။ ဆဲချင်ဆဲ၊ ရိုက် ချင်ရိုက်၊ လိုးချင်လိုး…။ ပြီးရဖို့သာ အဓိက။
“အို… ဟင့်… ဦး..ကြီး…ရယ်…ကြမ်းလိုက်တာ……”
သာမန်အချိန်တွင် ပြောပါက လက်မခံနိုင်၊ ပါးရိုက်ချင်စရာကောင်းသည့် စကားကြမ်းကြမ်းများ၊ တစ်ခွလွန်းသော စကားများ။ ခုလို ပြီးလုတည်းတည်း အချိန်တွင် တော့ ထိုစကားကြမ်းကြမ်းများကပင် စိတ်အစဉ်ကို ကစဉ့်ကလျားဖြစ်စေ၏။
“ဟင့်….အ..ဦးကြီး..ရဲ့… ကျစ်…..အ. အာ့”
သည်စကားတွေကြောင့်ပင် ပို၍စိတ်ကြွ ညည်းညူရ၏။
ဦးအောင်ကျော်၏ ညစ်ညမ်းတစ်ခွ ပက်စက်လှသောစကားများတွင် ဖြူလဲ့သွယ် သာယာ ပျော်ဝင်စွာ ပြီးချင်စိတ်ကို အံကြိတ်ထိန်းရသည်။
စောက်ပက်တစ်ခုလုံး စောက်ရည်တို့ပြည့်ဖောင်းနေသည်။ စိတ်သာလွှတ်လိုက်ပါက စောက်ရည်တို့ သေးပန်းသလို ပန်းတော့မည်။ ခုတော့ ဖြူလဲ့သွယ်ခမြာ စောက်ပက်ကြီး တစ်ခုလုံး ဖားခုံညှင်းကြီးပမာ။ ပြည့်ကားဖောင်းကြွ စောက်ရည်တို့ ရွှမ်းစိုနေ တော့သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီး ဖောင်းတင်းလွန်းသည်ဖြစ်ရာ ပေါင်မစေ့နိုင်….ခြေချဲ ပေါင်ကား၍ နေရ၏။
ဆိုတော့ ဖင်ကုန်း၍ စောက်ပက်အား ဖြဲကားပြသလို ဖြစ်ရသည်။
ထိုစောက်ရည်တို့ မထွက်စေရန်ပင် စောက်ဖုတ်ကို စေ့စေ့ကျုံ့ညှစ်ရသည်။ ဆိုတော့ အပြင်ထွက်ခွင့်မသာသော စောက်ရည်တို့မှာ စောက်ပက်ထဲအပြည့်ဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ခံရခက်စွာ ရှိတော့၏။
“အမ..လေး…လေး ဦး…ရယ်..ဦး ကြီး…ရယ်…ဟင်း..အင်း….အင်း…..”
“စောက်ပက်ကလည်း လီးဆာနေမှန်းသိသာချက်….အာပြဲနီရဲနေပါလား….. စောက်ရည်တစက်စက်နဲ့… တော်တော်ကြီးကို လီးကုန်းချင်နေပုံပဲ.. ဖြူလဲ့ရ..”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်အား ဖင်ဖြဲ၍ သေသေချာချာ ကြည့်နေရာမှ စိတ်ဇောထန်စွာ ညစ်ညစ်ပက်ပက်ပင်ပြောသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် အခြေအနေကိုသိ၍ ကာမလောင်စာကို မြှင့်ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောသာပြောသည်…စောက်ပက်ကိုမူ မထိ။ လုံးဝမထိမတို့…။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာသာ တစ်ခွသောစကားကြမ်းကြမ်းတို့အား အသည်းတုန် အူတုန် ကြားရ၏။
ထိုစဥ်…ဖင်ကိုဖြဲထားရာမှ…
ဖင်ကြားမြောင်းတစ်လျှောက် လက်ညှိုးထိပ်ဖြင့် လျောထိုးသည်။ ဖင်၀စူပွပွလေးအား လက်ထိပ် ဖြင့် မထိတထိတို့ပွတ်သည်။ ရိုးရိုး တို့ခြင်း။ ဖင်ဝ ကြွက်သားစုစုတို့အား တို့ထိခြင်း။ ဖင်ခရေစုစု အား ကလိခြင်း။ ဖင်ပေါက်လက်နှိုက်သွင်းခြင်းမဟုတ်။
လက်ထိပ်က ဖင်ဝကြွက်သားအစုစုအရစ်ရစ် တို့အား တို့ကို့ ထိကာ ရွရွပွတ်၏။ ထိုမှတခါ ဖင်စအိုဝ ကို မထိစေလဲဝေ့ကာ ဝိုက်ကာ ဖင်ခရေပွင့်ဘေးသားလေးများအား ဝလုံးရေးသည်။
“ငါလိုးမ ဖင်လေး ဖြူလဲ့ရာ…ရှီး….ဖင်လိုးခွဲလိုက်ရ…ကွာ….လီး…တောက်..အားရစရာ ကြီး…ဖင်ပေါက်က လီးသွင်းခံချင်နေလို့ စူပွပွ ဖြစ်နေတာလားကွ…”
“အိုး…..အာ့…အမေ့… ဟင်း….အင့် အီး….အ..အ..မ..လေး နော်….ဘယ်လို အီး…..အ…တွေ လုပ်နေ…..ကျစ် ….တာ လဲ လို့…ရှီး….အားး”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်ဖြဲ၍ ဖင်ပေါက်ကို အကြည့်ခံရခြင်း…ဖင်ဝအား ကျွမ်းကျင်စွာ ပွတ်နှိုက် ဝ လုံးရေးခံရခြင်းတို့ကြောင့် စကားပင် ဖြောင့်ဖြောင့်မပြောနိုင်။ ညည်းသံတဝက်ဖြင့် ကုန်းနေရာမှ ဖင်ဆုံကြီး ယမ်းနေရင်း ပြောရ၏။
စောက်ရည်အချို့ ဗြစ်ကနဲ ထွက်ကျသည်။
“ဟင့်…သူ့ ဘာသာ…ထွက်…ထွက်…တာ…နော်… ဖြူ လဲ့… စောက်ပက်… ကျုံ့ထားတာ….ဟင့်…. နော်”
ဗွေယူမှာဆိုး၍ ပြာပြာသလဲ ပြောရသေး၏။ ဦးအောင်ကျော် အလိုမကျဖြစ်မည်ကို နည်းနည်းမှ မလိုလား။
အချိန်ကြာမြင့်စွာ ဖင်ဖြဲခံရသည်ကတစ်ကြောင်း၊ ဖင်ဝကို ကလိခံရသည်ကတဖုံ….ဆိုတော့ ဖင်ဝလေးမှာ သိသိသာသာ ပွင့်လာရ၏။ ဖင်ကလိခံရခြင်းတွင် လွင့်မျောနေရ၏။
“ဟော….ဟော..ဖင်ပွင့်လာပြီ ဖြူလဲ့… ရှီး ငါလိုးမဖင်လေးကွာ…ဖင်ပွင့်တာတောင် လုံးလုံးမပွင့်ဘူး.အာတာတာလေးပဲ ပွင့်တာ…. ဖြူလဲ့က ဖင်လိုးမခံရသေးတဲ့ ဖင်ပါကင်ဖြစ်မယ်…ဟုတ်လား…..ဖင်ထဲလီးသွင်း ခံဖူးလား ဖြူလဲ့…”
ဦးအောင်ကျော်က မဟတဟပွင့်စပြုသည့် ဖင်ဝစုစုထွေးထွေး နီနီတွေးလေးအား လက်ညှိုးဖြင့် ဖိကပ်ရင်း ပြောသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နေမထိလေမထိ ဖင်ဝလေးအား လက်ညှိုးနွေးနွေးကြီး ထိထိမိမိ ဖိကပ်ခံရ၍ တုန်ခါသွားရသည်။ သဘာ၀အလျောက် စူအာနေသောဖင်အား ပြန်၍ ရှုံရာ ဖင်ပေါက်အတွင်းသားအချို့မှာ ဦးအောင်ကျော်၏ လက်မကို စုပ်ညှစ်သည့်နှယ် တစ်စို့သော အရသာကို ကြပ်တည်းစွာ ခံစားရသည်။
ဦးအောင်ကျော် လက်ကို ဖင်နှစ်ခြမ်းက ညှစ်သည်။ ဖင်သားနုနုတို့ကြား လက်ကြီးခံ၍ ခုခု တုတု ဖြစ်ရာ ညှစ်၍ အရသာရှိလှသည်။ ဆက်ကာဆက်ကာ ညှစ်သည်ဖြစ်ရာ…ဖင်ဝတေ့ ဖိထားသော လက်ညှိုးထိပ်က ဖင်ပေါက်အတွင်း မဆို စလောက်နစ်ဝင်သည်။ ဖင်ပေါက်အတွင်း ဘာဆိုဘာမျှအသွင်းမခံဖူးသည့် ဖင်အပျိုပါကင် လေးဖြစ်ရာ ထိုသို့ဝင်သည်ကိုပင် ဖင်က စွေ့စွေ့လူးရ၏။
“ ဟင့် အ ကျစ်…အား..ဦး..ရယ်…. လီးသွင်းမခံဖူးပါဘူးရှင့်…. ဟင့်.. ခုလိုလည်း ဖင်ဖြဲတာ ဖင်နှိုက်တာမျိုးလည်း မခံဖူး ပါဘူး ရှင့် ဟင့် အို…အ…တစ်…တစ်..ကြီး…ဟင့်…. လက်…..ထုတ်…ပေး..ပါ..နော်….အို….ရှီး…..”
ဖင်ဝအား ထိထိမိမိ လက်ဖြင့် တေ့ဖိခံရသည့်အခိုက်တွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အလိုအလျောက်ပင် တရှင့်ရှင့်ဖြင့် ပြောမိ၏။ လွှမ်းမိုးခံစိတ်က သဘာဝအသိဖြင့် ပြောမိခြင်း။
ဖင်ဖြဲ၍ ဖင်ပေါက်လက် ညှိုးတန်းလန်း တစ်သွင်းထားသူအားကြောက်ကြောက်လန့်လန့် ရိုသေပြဝပ်စွာ ပြောမိသည်။ အညှာကို တေ့သွင်းထားသည် ကိုး…။ ထပ်သွင်းခံရ၍ နာရမည်ကို ကြောက်ရသည်လေ။ ကြောက်သည်ဆိုငြား အသွပ်ခံလိုသော စိတ်လေးလည်း ဖြစ်ရသေးသည်။
“အော်…..ဖင်အပျိုကိုး….နောက်မှလီးသွင်းပြီး ဖင်ပါကင် ဖွင့်မယ်…. အခုဖြူလဲ့က ဖင်အရမ်းညှစ်လို့ ကျုပ် လက်က ဖင်ဝမှာတစ်နေတာ…ဖင်ကြောပြန်ဖွင့်လိုက်…လေ….လက်က မဆိုစလောက်လေး ဖင်ထဲဝင်တာပါ…”
ဦးအောင်ကျော်က ဖင်နှိုက်နစ်ထားသူပီပီ အေးအေးသာသာပြောသော်လည်း ဖင်နှိုက်ခံရသူ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အံလေးကြိတ်၍ ဖင်ဝကို စူပွပွ လုပ်ရသည်။ ဖင်လိုးမခံဖူးရာ ဖင်မဖွင့်ပေးတတ်။ ပို၍ ညှစ်သလိုဖြစ်ကာ ဖင်ဝတွင် တစ်စို့မှုက သာ၍ဆိုးလာ၏။
“အ..အ..အား..ဦး ကြီး..ဟင့်… အောင့်……အောင့်..ဖင်ထဲ တစ်မျိုးကြီး မ…လို့ပါ…ဟင့် လက် ထုတ် ပေး..ပါ…နော် ရှီး…ဟို…လေ…ရှေ့… စောက်..ပက်..ပဲ နှိုက်ပါလား ဟင်…..ဟင့် အ….အင့်…”
တောင်းပန်ပြောလေးပြောရ၏။ တကယ်လည်း စောက်ပက်က ယားလွန်းလှသည် ဖြစ်ရာ အထိအတွေ့ကို မွတ်သိပ်စွာ တောင့်တ၏။
“ကျုပ်က မနှိုက်ပါဘူး…ဖြူလဲ့ဘာသာ ဖင်ဖွင့်ပါဆိုတာကို အတင်းညှစ်နေလို့ ဖင်ထဲလက်ဝင်တာပါ… …ဖင်မဖွင့်တတ်ဘူးနဲ့တူတယ်..ဖင်ဖွင့်လိုက်ရင် သူ့အလိုလို ထွက်မှာပါ… ဒီတိူင်းဆွဲထုတ်လိုက်ရင် ဖြူလဲ့ဖင်ခေါင်းသားတွေ ကျိန်းစပ်လိမ့်မယ်….”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်ဝတွင် လက်ကလေး တစ်ကာ ကုန်းကုန်းကွကွ ဖြစ်နေရင်း…
“အီး….ကျစ် အားးး နေရ..ခက်..လိုက်..တာ…ဟင့် ဖင်ကဘယ် လိုဖွင့်ရမှာလဲ…လို့…..အ..ရှီး…အင့် ဟင့်. အ. အမေ့…. ဦးကြီး…ရဲ့…”
ဖင်ပေါက်ထဲ လက်တန်းလန်း အသွပ်ခံရသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်မဖွင့်တတ်သေး။ ဖင်ဖွင့်ပေးနည်း မေးရ၏။
“အခု ကျုပ်ပြောသလို လိုက်လုပ်…ဖြူလဲ့၊ ဒါဆို ဖင်ဖွင့်ပေးတတ်လိမ့်မယ်၊ ဖင်ထဲသွင်းထားတဲ့လက်လည်း ထုတ်လို့ရတာပေါ့… နောင် ကျုပ်ဖင်လိုးရင်လည်း ဖင်ဖွင့်ပေးတတ် တော့ လီးဝင်လီးထွက်ချောပြီး ဖင်ခံရတာ အဆင်ပြေတာပေါ့…”
“ဟုတ်…ကျစ်..အ…ပြော…လေ ဦးကြီး….ဟင့်”
အခုမှ ဖင်နှိုက်ခံရသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်လိုးခြင်း၏ အဓိကကျသော ဖင်ဖွင့်ပေးခြင်းအမှု အား သင်ယူနေရချေလေပြီ။ နောင်ကျ ဖင်ပါလိုးမည်ဟု အပြောခံရ ၏။
“ရှိး…. အိ..အ…ပြော.ပါ..တော့..ဦးကြီးရဲ့… တစ်လစ်ကြီး..မနေတတ်လို့.. ပါ….. အ… ကျစ်…..ကျစ်…..”
“ဖင်ဝအားပြုပြီး ချောင်းဆိူးစမ်း… အားရပါးရ ဆိုး ဖြူလဲ့”
“ဟွတ်…ဟွတ်..အဟွတ်.. ဟွတ်…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်ကုန်းရင်း ချောင်းဆိုးရသည်။ မဆိုးလှ..တစ်စို့နေသော ဖင်ဝအကြောတို့ အနည်းငယ်ပြေလျော့၏။ သို့သော် စောက်ပက်ကလည်း စောက်ရည်တောက်တောက်ကျသည်။
အသိစိတ်က ဖင်ပေါက်တွင်သာစုဝေးနေ၍ စောက်ပက်ကပြီးလိုသောစိတ်က အနည်းငယ်မှိန်ရ၏။ မပြီးချင်သည်ကားမဟုတ်။ အာရုံပြောင်းသည့်သဘော။
ထိုခန လက် ညှိုးက ဘွိကနဲ ဖင်ပေါက်ထဲ အနည်းငယ်တိုးဝင်၏။ တွန့်တွန့်လူးကာ ဖင်ပေါက် ရှုံရပြန်သည်။ ကြပ်တစ်စွာ ခံစားရ၏။
“ဘွိ….”
“အီး.ကျွတ် ကျွတ်.အ. မလေး…..လေး…. ဦး…ကြီး…ရဲ့…..ဟွတ်.. အဟွတ်..”
အီးကနဲညည်းရင်း သတ်ရကာ ကပျာကယာ ချောင်းဆိုးရ၏။
ဖင်ဝပွင့်သည့်ခဏ လိပ်ညှိုးထိပ်က ဖင်ခေါင်းအတွင်းသားနုနုတို့အား ပွတ်ထိုး၏။ ဝက်အူလှည့်သလို တရစ်ဝင်၏။
“အ..ဘွိ ဟင်း…. ဟွတ်…အဟွတ်..အီး အ..အာ့ စွိ…..တစ်တစ်ကြီး တိုး….ဝင်နေ…ဟင့်”
ဖင်ထဲလက်သွင်းခံရင်း..ချောင်းဆိုးပေးရင်းဖြင့် တတိတိ ထိုးသွပ်ဖင်နှိုက်ခံရခြင်းတွင် သာယာရ၏။
ချောင်းဆိုးဟန့်ကာ ဖင်ဖွင့်ပေးရသည်။ သည့်နောက် ရစ်သွင်းသည့် အရသာကို ခံစားရသည်။ ထိုးတစ်သော လက်ငြိမ်သည့်အခါ ဖင်ဝကြွက်သားတို့က အငမ်းမရညှစ်မိသည်။
တစ်စို့ကြပ်သပ်မှုကြောင့် အော်ညည်းကာ ချောင်းဆိုး၍ ဖင်ပြန်ဖွင့်ရပြန်သည်။
သည်လိုဖြင့်သံသရာလည်ကာ ကုန်းကွရင်း ချောင်းဆိုးရင်း ဖင်နှိုက်ခံရ၏။ ခံရုံသက်သက်မဟုတ်….. အလိုတူအလိုပါ ဖင်ဖွင့်ခြင်းအမှုအား ပါဝင်ပတ်သက်ရသည်ဖြစ်ရာ ကာမဆန္ဒ ဟုန်းဟုန်းထရ၏။
နှိုက်သောလက်အား ဖင်ကြောတို့ကဆီးညှစ်၏။ တစ်ဆို့မှုဒဏ်ကြောင့် ချောင်းဆိုးကာ ဖင်ဖွင့်ပေးရ၏။ ထိုအခါ သွင်းသောလက်မှာ ဖင်ခေါင်းအတွင်းသားတို့အား ပွတ်တိုးကာ တအိအိဖြင့် ဖင်ပေါက်အတွင်း ပိုသွပ်ခံရ၏။ ဖင်ဆုံကြီးလည်း ယမ်းရသည်။ ပါးစပ်က လည်းညည်းညူရသည်။ စောက်ရည်တွေလည်း စီးကျသည်။
ဖင်ပေါက်အတွင်း လက်သွင်းခြင်းအား မူးမေ့ရီဝေစွာ ခံစားနေဆဲ…။
“တော်လောက်ပြီ..ဖြူလဲ့. ဖင်ထဲ လီးသွင်းရင် အဲလိုလုပ်ပေးရမယ် ကြားလား၊ ဒါဆို ဖင်လိုးတဲ့လီးကလည်း တရစ်ချင်း ဖင်ထဲဝင်ရောပဲ…”
“ဟုတ်. ဟင့်..ဟင့်.. အဟွတ်…ဟွတ်…တော်ပြီလား..ဦးကြီး…ထပ် မသွင်းတော့ ဘူးလား..ဟင်….သွင်း…ရင်လည်း….ရ..ရ…တယ်နော်…..အာ့…ဖင်ထဲတမျိုးကြီးပဲ ဦး…ကြီး..ရယ်..တော်တော်ကြီး ဝင်…နေတာ လား…ဟင်….ဖင်ထဲ ခိုးလိုခုလုကြီး..အာ့”
“လက်တဆစ်သာသာပဲ ဝင်တာပါ….. ဖင်ပါကင်ဆိုတော့ နည်းနည်းချင်း အသွင်းကျင့်ပေးရမှာ….. တခါတည်း အဆုံးသွင်းရင် ဖြူလဲ့ ဖင်ပြဲလိမ့်မယ်ကွ”
တိုး၍ ခံစားလိုသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အားမလိုအားမရစိတ်လေးဖြင့် ပြောရ၏။ ဖင်ဇိမ်ခံကောင်းကာစ ဖြစ်ရာ ထပ်၍ ဖင်နှိုက်ခံလိုသည်မှာ အပြစ်ဟုမဆိုသာ….။ လိုလိုလားလား ဖင်နှိုက်ခံလိုသည့်ဆန္ဒကို ပြရသည်။
ဦးအောင်ကျော်က ဖင်ထဲဝင်နေသော လက်ချောင်းလေးအား ကွေးသည်..နဲ့သည်…။ ချဲ့သည်။ ထိုသို့ နှဲ့သည့်ချဲ့သည့်အလျောက် ဖင်ဆုံကြီးမှာ ဘယ်ညာရှေ့နောက် လွန်းထိုးလူးလွန့်ကာ ဖင်နှိုက်ခံရ၏။ ဖင်ထဲတန်းလန်းဝင်နေသည့် လက်ညှိုးလေးစေရာ ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်မှာ ဖြစ်ရသည်။ ဘယ်ဘက် ဖင်သားနံရံထိုးခံရပါက ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်မှာ ဘယ်သို့ ယိမ်းရ၏။
ညာဘက် ဖင်သားနံရံထိုးက ညာသို့တိမ်းရ၏။
လက်ညှိုးကို ငါးမြှားချိတ်လို ကောတ်သည်တွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဒူးကွေး၍ စုပ်သပ်ရရှာသည်။
ထိုလက်ညှိုး ဝ လုံးရေးသော် ဖြူလဲ့သွယ် တကိုယ်လုံး ဝလုံးရေးသလို ယိမ်းကရသည်။
ဆိုရလျှင် ဖင်နှိုက်တစ်ထားသော လက်ညှိုးစေရာ ကနေရသကဲ့သို့။
“အိုး…အီးးးး အမေ့ အာလား…ထိ..ထိ…..ထိ လိုက်တာ ဟင့်”
ဖင်နှိုက်ခံရသော ကာမအမှုကို လိုလားစွာတုံ့ပြန်မိ၏။
ဦးအောင်ကျော်က ဖင်ပေါက်အတွင်း တန်းလန်းတစ်နေသည့် လက်ချောင်းအား မကစားတော့၊…မလှုပ်တော့….. ငြိမ်သက်စွာ….။
“အီး…..အ..မ….လေး……နော်… ရှီး အို…. ဦး….ကြီး….. ငြိမ်..မထား..ပါနဲ့…. ဟင့်… အဲ..လို… ငြိမ်ငြိမ် တစ် တစ်..ကြီး..က… နေ..ရ…ခက်…တယ်… ဟင့်…ဟင့်…
နည်းနည်း….ဟင့်…. ခုနလိုလေး…လေ… လက် လှုပ်ပါလား…လို့ ဟင့်…..ရှီး…အား…….”
“.ကိုင်း…လက်ပြန်ထုတ်ရမယ်… ဖြူလဲ့က ဖင်ကို ရှုံ့မညှစ်နဲ့…. ဖွင့်ညှစ်…. ”
လက်ထပ်သွင်းလိုသော်လည်း ခုမှဖင်နှိုက်ခံဖူးစ ဖင်အပျိုဖြစ်ရာ သည်လောက်သာ ကျင့်ပေးမည် တွေးသည်။ မဟုတ်က နောင်ဖင်နှိုက်မခံရဲပဲဖြစ်ချေမည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်ဝကို ညှစ်သည်…။ ဖွင့်မညှစ်တတ်တော့ ဖင်ထဲထိုးသွပ်ထားသော ဦးအောင်ကျော် လက်ကိုသာ တင်းတင်းညှစ်မိသည်။
“အို…အင်းး..ဟင်း…အင့်….ဟင်း….”
ဖင်အတွင်းသားတွေက တထစ်ထစ် ခံစားရသည်။ ဖင်ပေါက်အတွင်းသားနံရံတို့က ကျူးကျော်တိုးဝင်လာသော လက်ညှိုးအား အသားကုန် ညှစ်၏။ လက်ညှိုးဖင်ထဲအသွပ်ခံရ၍ ညှစ်ရခြင်းအား စွဲလန်းတပ်မက်ရသည်။ အရသာထူးကို ခံစားရ၏။
“ကွာ…..ကျုံ့မညှစ်နဲ့…အီးပါသလိုညှစ်ရတာဖြူလဲ့.ရ……. ဖြူလဲ့ဖင်ထဲထိုးသွင်းထားတဲ့ လက်ကို ဖင်ခေါင်းထဲက ထွက်အောင်လို့ ဖင်ဝဖွင့်…ညှစ်… အင်း…အင်း… ဟုတ်တယ်.. တော်တး်..ဟော… ဖင်ခေါင်းထဲက လက်ကြီး ထွက်နေပြီ…အတတ်မြန်တယ် ဖြူလဲ့က”
“ဘွီ… အ… ဟင်း….အင်း…အ…ဘွိ….ဘု…..ဟား….ကျစ်”
ဖင်က တဘွိဘွိ တဘုဘု လေထွက်အောင် ဖင်ဖွင့်ရင်းညှစ်သည်။ ဖင်ကထွက်သော လေသံများကြောင့် စိတ်ပိုထန်ရသည်။
“ဘု…ဘွိ….ဖွတ်….ဘူ”
“ဟင့်….အသံတွေ…အရမ်းထွက်…အား….ကျစ်……လိုက်…တာ ဦး…ကြီး…ရဲ့”
“ဖြူလဲ့ ဖင်ကလေထွက်အောင် ဖင်ဖွင့်ညှစ်တတ်တာက ဖင်လိုးခံချင်တာရဲ့အစကွ…. အဲဒါ ဖြူလဲ့ ဖင်က လီးသွင်းခံချင်လို့ အသံပေးတာ….ဖင်လိုးခံချင်နေတာမလား ဖြူလဲ့…”
“အို…ဟင့်..ဟုတ်…အာ… မသိ…ဘူး…ဟင့်… အိ… ဘွိ…ဦး ကြီး…ကလည်း…. .အ..အွင့်….ဘု”
ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်ရော ဖင်ရော အပြိုင် အသံထွက်၏။ ဖင်လိုးခံချင်လား၊ မခံချင်လား မသိ။ သိသည်မှာ ဖင်ခေါင်းအတွင်းမှ တတိတိရစ်ထုတ်သော ခံစားချက်ကို အလူးအလဲ ခံစားနေခြင်းသာ။
ဖင်ပေါက်သွင်းထားသော…လက်ကို တတိတိပြန်ထုတ်၏။ ခဏရပ်သည်။ ဝက်အူလှည့်သကဲ့သို့ ရစ်၍ထုတ်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်လေးကုန်းကြွလာရသလို ဖင်ဝလေးပါ စူကြွလာသည်။ ဖင်အတွင်းသားတို့က လက်ညှိုးအား စေးကပ်နေအောင် ညှစ်ထားရာ ပြန်ထုတ်သည့်တွင် စိုးတိုးစပ်တပ် ကျိန်းကာ နေရခက်လှ၏။ အတွင်းသားတ်ု့ ယားယံကျိန်းစပ်မှုက တစ်က်ုယ်လုံးအား သိမ့်သိမ့်တုန်စေသည်။
“အား..ဟာတာ..တာ…ကြီး…. ဟင့်..မနေတတ်ဘူး..နော်…ဦး..ကြီး… ဖင်ထဲ ်ပြန်ထည့်ပေးလေ..နော်…. ရှီး…ဟား….ဟင့်… ဟာ ဟာ ကြီး…..ကျစ်….”
တွင်းဝမှ မြွေကြီးထွက်လာသကဲ့သို့ ဖင်ပေါက်အတွင်းမှ လက်က လျောကနဲ တအိအိ ထွက်၏။
ဖင်ဝမှ လျောကနဲထွက်သွားသည့် ခံစားမှုကို ရ၏။ အာနေသော ဖင်ဝက ဟာတာတာ… အပြည့်အသိပ် ခံစားရာမှ ဟာနေသော ဖင်ပေါက်ကြောင့် မနေတတ်… ညှစ်သည်။ ဖင်ပေါက်အ၀ အသားတို့ကားမစေ့ မစု။ အာမြဲအာဆဲ။ ဟာမြဲဟာဆဲ…။ အားမလိုအားမရ ဖင်ဝသားတို့ အချင်းချင်း စေ့စိပွတ်မိစေရန် အံခဲညှစ်သည်…။ လေသံတချို့ထွက်သည်။
“ဘွိ..ဘု အို…ဟင့်…ရှီး….အင့် ဖွတ်..အာ….အ့”
အရူးတယောက်လို အော်ဟစ်လိုက်ချင်သည်။ ကုတ်ဆွဲလိုက်ချင်သည်။ စိတ်တွေ ထိန်းမရ….။
“ဘွိ….ဘု…ဘု”
ဖင်ဝကို ဖွင့် ညှစ်သည်။ ခရေဝပွင့်အာသည်။
“ဖူး…… “
ဦးအောင်ကျော်က ဖင်အတွင်းသား အာအာရဲရဲအား လေမှုတ်သည်။
“အီး…အား………”
အေးစက်ယားယံမှုကြောင့် အော်ရသည်။ ဖင်ပေါက်အတွင်း တိုးဝင်သောလေကြောင့် အာနေသော ဖင်ဝအား အသားချင်း စေ့ရန် အံကြိတ် ညှစ်ရသည်။
“စွိ…အ… ကျစ်… ပြိ…ဟူး……”
မစေ့ သေး… ကြာရှည် မညှစ်နိူင်…. ဖင်ပေါက်က စူအာကာ ပြန်၍ ပွင့်သည်။
“ဗွီ… ဘွီ….. စွိ ပု….ဘူ…….ဟင့် အ.. အား…… “
ညည်းညူရပြန်သည်။ ဖင်ပေါက်မှ လေထွက်သံလေအန်သံတို့ ပိုကျယ်ရသည်။
“ဖူး…..ဖူး…….. “
ဖင်ထဲကလေ ထွက်ပြီးနောက် လေထပ်မှုတ်ခံရပြန်သည်။
“အ…မလေး…….. တော်ပါတော့…. ဦးကြီးရဲ့….. ရှီး….. ဟင့်….
လက်ပြန်သွင်းပေးပါတော့……အားး အ….အ…”
ဖင်နှိုက်ခံရတုန်းက ထုတ်ပေးဖို့ ပြောရ၏။ ထုတ်ပေးပြန်တော့လည်း ပြန်ထည့်ပေးဖို့ ဆိုရ၏။ ဒါသည်ပင်လျှင် ဖင်လိုးခံ ဖက်နှိုက်ခံ အမျိုးသမီးတို့၏ ထုံးစံပင်။
သွင်းတော့လည်းအော်ရသည်။ တောင်းပန်ရသည်။ ထုတ်တော့လည်း တညည်းညည်း တညူညူ။ လေမှုတ်ခံရတော့လည်း တဘူဘူ တဘွတ်ဘွတ်…။
တကယ့်ကာမငရဲ……။ ကာမငရဲဆိုသော်လည်း ချိုမြိန်သော ကာမငရဲ…..။
ဖင်ပေါက်အာယား၍ မနေနိုင်၊ ပြန်သွင်းပေးရန် ပြောရပြန်သည်။ အဝင်ခက်၊ အထွက် ခက် ဖင်နှိုက်ခံရ၍ ခံစားရခက်သော ကာမဝေဒနာတွင် ဖြူလဲ့သွယ်၏ ဖင်ဝမှာ စုလိုက်၊ ပွလိုက်… ပြဲအာလိုက်….။ ဖင်သားတွေပင် တုန်ရသည်။
“ဦး…ကြီး….ရဲ့… နည်း နည်းလောက် ပြန် ထည့်ပါ…လားလို့…”
ဘယ်တုန်းကများ ဖြူလဲ့သွယ် တောင်းပန်သည့်တိုင်း ဦးအောင်ကျော် လုပ်ပေးခဲ့ပါသနည်း။ သူ့ခြေသူ့လက် သူ့စိတ်ကြိုက်သာ လုပ်ခဲ့လေသည်။
ယခုလည်း ဖင်ထဲလက်ပြန်သွင်းပေးပါရန် ပြောရသည်။ ဖင်နှိူက်ခံအမျိုးသမီးကိုယ်တိုင် ဖင်ယားလွန်းစွာ တောင်းပန်ရသည်။
တောငွးပန်ရင်း ဖင်ဝကို စူပွစူပွ လုပ်ကာ ဖင်ဖွင့်ပေးသည်။ လက်မဟုတ်ဘဲ လီးသွင်း၍ ဖင်ချမည်ဆိုလည်း ခံမိမည်သာ…..။
သည်အနေအထားရောက်မှ ဦးအောင်ကျော်ကား ဖင်မနှိုက်တော့….. ပြူတူတူ အာတာတာ ဖင်စူစူကို ရှိသည်သဘောမထားတော့။
ဖင်မနှိုက်ပဲ….. ဖင်ကို ဖြဲသည်။လေ မှုတ်သည်။
“ဟင့်…အမေ့…..ဦး…ကြီး…က..လည်း…အာ…ဖင်မဖြဲပါနဲ့တော့..လေမမှုတ်ပါနဲ့တော့……ကြောက်လို့ ဆို နော်….သနားပါ ဦး…ကြီး ရဲ့…….”
ဖင်ဖြဲခံရပါသည်။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်ကိုင်ခံရုံမျှသာမက ဖင်နှစ်ခြမ်းအား လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးဖြင့် ဆုပ်ညှစ်ဆွဲဖြဲကာ ဖင်အတွင်းသားနီနီရဲရဲတို့ အကွင်းလိုက် ပေါ်သည်အထိ ဖင်ဖြဲခံ ရလေသည်။ လက်တစ်ဆစ်အသွင်းခံထားရသော ဖင်ပေါက်က အတွင်းသား တို့ကား နီနီအာအာ….။
ဦးအောင်ကျော်လက်ထိပ်ဖြင့် ထိုးသွပ်ခံရသည့် ဖင်ဝကြွက်သား ခရေပွင့်လေးမှာ ရှည်ကြာစွာ ဖြဲခံရသည်ထင်။ စူစူဟ ၍ ရှုံ့ပွပွ ဖြစ်လာရသည်။
ကုန်းပေါ်ရောက်သောငါး ပါးဟပ်ကြီးဟသကဲ့သို့ ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်ဝကား ပြဲဟ၏။
မိမိထက်အသက်နှစ်ဆကျော်ကြီးသော မုဆိုးဖိုအညာသားကြီး၏ ဖင်ဖြဲကြည့်ခံရခြင်း ဆို သည် အသိက ဖင်ဝကိုစူပွစေသည်။ လက်တစ်ဆစ်မရှိတရှိ အသွင်းခံထားပြီး ဖြစ်သော ဖင်ခရေကြွက်သားအစုစုတို့က အလိုက်မသိ ပွင့်စ ပြု သည်။
“ဟာ…ဖင်ပေါက်ပွင့်လာပြီ…ဖြူလဲ့ရ…တောက်…..စောနက လက်သွင်းခံရတာ အားမရလို့ လီးသွင်းခံခြင်တာနဲ့တူတယ်…… ငါလိုးမှပဲ… .ရှီး ဖင်ခေါင်းမှာ လီးရာထင်အောင် လိုးဖွင့်ရမယ် …”
ဦးအောင်ကျော်က ပိုးစိုးပက်စက်ပြောသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ခမြာ ညည်းညူနေရုံမှအပ စကားမဆိုနိုင်ရှာ။ အတော်ကြာမှ
“ကျစ်…ကျစ်…ဟင့်…သူပဲ ဖြဲထား၊ နှိုက်ထားတာ ဖင်ပေါက်က ပွင့်မှာပေါ့လို့… အို့..ဟင့်…တော်ပြီ လေ….အား…ဆက်မဖြဲပါနဲ့တော့ ဦးကြီးရဲ့…နေရခက်လို့…လို့…ဟင့် ဟင့်..သွင်းလိုက်ပါ….တော့…ရှီး..အာ့.လား…လို့ ဟင့်..ကျစ်…ကျစ်…ရှီး”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ငရုပ်သီးစပ်သည့်နှယ် တရှီးရှီး တကျစ်ကျစ်ဖြင့် တောင်းတောင်းပန်ပန် ပြောရပြန်သည်။ ပြောသာပြောသည် ရုန်းဖယ်ခြင်းမပြုမိ။ ဖင်ပေါက်ကလည်း ယားလိုက် သည်ဖြစ်ခြင်း။ စူလိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း။
“အားပါးပါး….ဖင်ပေါက်က နီစွေးစုထွေးနေတာပဲ..ဖင်အပျို လီးသွင်းလိုးပေးရမှာပေါ့ ကွာ…ဟုတ်လား ဒီဖင်ပေါက် တောက်…..လိုးချင်စရာကြီးကွာ….”
ပြောပြောဆိုဆို ဖင်အတွင်းသားနုနု အသားစုစုထွေးထွေး လေးအား လက်ညှိုးဖြင့် မထိတထိ ထိုး၏။
“အမေ့…အား…ဟင့် ယား……ယား…… တယ်….ဆို…အာ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ဦးကြီးရဲ့..”
“ဖင်ကလိတာလေ”
ပြောသည်။ ပြောရင်း လက်ညှိုးထိပ်ဖြင့် ဖင်ဝနီစွေးစွေးလေးအား ဝ လုံးပုံစံ ရေးသည်။
ချော်သလိုလိုဖြင့် ဖင်အတွင်းသို့ လက်ထိပ်ကို ဖိကာဖိကာ မထိတထိသွပ်သည်။
“အို…အိ…ဘွတ်..ဘွိ….ဟင်း…အား….စွိ”
ထိုသို့ရေးသည့်ခဏ ဖင်စအိုဝက ရှုံ့လိုက်၊ ပွလိုက်၊ ညှစ်လိုက်ဖြင့်…။
“ဟော ဖြူလဲ့က ဖင်ကလိခံရတာ ကြိုက်တယ်မလား…စောက်ရည်တွေကဖြင့် ပေါင်ထိ စီးကျနေတာ…လှသလောက် ထန်လိုက်တာကွာ..ဖာသည်မလေးလိုပဲ…လီး..လိုပဲ တောက်..”
ဖာသည်မလေး ဆိုသည့်စကားတွင် ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်ကို အတင်းညှစ်သည်။ စိတ်တွေထိန်းမရ။ အပြောခံရသည်က စိတ်ထန်စေသည်။ သို့သော် ရှက်ရ၏။
“အ…မ…မ..ဟုတ်..ပါ…ဘူး….ဖာ…ဖာ..သည်…မ….မ.ဟုတ်..ပါဘူး….ဟင့်…ဦး…ကြီး ပဲ ဒီလောက် ကိုင်နှိုက် ကလိနေတာ……အရည် ကျ…ပြီ ပေါ့…လို့ အာ….”
အရှက်ပြေ ပြောမိသည်။
“လှလို့ပါကွာ…ဒီလောက်လှတဲ့ဖင်၊ စောက်ပက်၊ ဖင်အိုးတွေ တစ်ခါမှ မတွေ့ဘူးလို့…ကျုပ်က စိတ်ထန်ပြီး ဖာသည်မလို့ ပြောမိတာ….ဖြူလဲ့က ဖာ…သည်…မ လေး… မဟုတ်ပါဘူး…ဖင်ဖြဲပြီး ဖင်နှိုက်ခံ ဖင်ကလိခံပြီး လီးဆာနေတဲ့ ဆရာမလေး ပါ”
သမ္ဘာရင့်သော ဦးအောင်ကျော်စကား။ မြှောက်သလိုလိုဖြင့် ပုတ်ချသည်။ ပင့်သလိုလို ဖြင့် ဆွဲချသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖာသည်မဟု အပြောခံရသည်မှ တော်သေးသည်။ ယခုတော့ လီးဆာနေတဲ့ ဆရာမလေး။
ဖင်စအိုဝပွင့်အောင် ဖင်ဖြဲခံနေရသည့် ဆရာမလေး…။
ဖင်နှိုက်ခံရပါသော ဆရာမလေး
“ဟင့်… ဟင့်..ဟုတ်တယ်…လီးဆာနေတဲ့ ဆရာမလေးပါရှင့်…အလိုးခံချင်လို့ ဖင်ဖြဲခံ ဖင်နှိုက်ခံနေတဲ့ ဆရာမလေးပါရှင့်…. လိုးပေးပါး…..” ထိုစကားတို့ကား ဖြူလဲ့သွယ်စိတ်ထဲမှ ပြောမိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ပါးစပ် ကထွက်သွားသည်ကတော့…
“အိုး…ဟင့် ဟင့်…သူများကို….နော် အ..အား ဦးကြီး….ရယ်…ပြီး…ချင် လိုက်တာ..ပြီး..ခွင့် ပေးနော်…ဦး….ကြီး….ဖြူလဲ့… စောက်ပက်…မညှစ်ထား..နိုင် တော့ ဘူး…. အရမ်း ခံ..ရ… ခက် လို့..ပါ ဦး…ကြီး…ရယ်… ဟီး…ဟင့် ဟင့်..…”
စကားကြမ်းကြမ်း လက်သရမ်းသည့် အညာသားကြီး ဦးအောင်ကျော် ထံပါးတွင် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်ခမြာ ပြီးချင်လွန်း၍ တောင်းပန် ခယစွာ။ တောင်းပန်ခယ ပြောမရသည့်အဆုံး… ငိုချ လိုက်သည်။
“ဟော….တိတ်…တိတ်…ပြီးရမယ်…. ဖြူလဲ့…. လိမ္မာတယ်…”
“ဟင့်….တကယ်..နော်… ဦး ကြီးက..ဖြူလဲ့ကို တမင် နှိပ်စက်တာ. အင့်..ဟင့်.. ပြီးချင်နေတာကို ဟွန့်… နှိုက်ပေး…ဖြူလဲ့စောက်ပက်ကို နှိုက်ပေး…နော်…ပြီးမယ်….နော်…ဟင့် ဟင့်…”
လိုချင်တာရသော ကလေးမလေး ရှိုက်ကာ ရှိုက်ကာ အငိုတိတ်ချေ၏။
“တကယ်ပေါ့ကွ……ဖြူလဲ့ကို အရမ်း ပြီးအောင် လုပ်ပေးမယ်”
စောက်ပက်နှိုက်ခံ၍ ပြီးလိုသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စောက်ပက်အနှိုက်မခံရပါ။ သို့သော်…
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်စကားအဆုံးတွင် ပေါင်လယ်တွင် ထစ်နေသော ပင်တီကို စုသည်။ ကြိုးကျစ်သလို လိမ်ကျစ်သည်။ ဖင်ကြားထဲသို့ ပင်တီအလိပ်ကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲ၏။ စောက်ပက်အုံကြားတည့်တည့် ပင်တီလိပ်အား သေချာထည့်၏။ ပင်တီမျော့ကြိုးကို ခါးပေါ် ဆွဲတင်သည်။
“လာစမ်း…ပြီးချင်တဲ့စောက်ပက်…လေး….ကွာ……”
“အား…..ဦး…..ကြီး….ရယ်….ဟင့်…. အိုး. ထိ လိုက်..တာ…ဦး……ရဲ့..အီး… ရှီး..ရှီး…”
ကျွမ်ကျင်သော ဦးအောင်ကျော်၏ လုပ်ရပ်အောက်တွင် ဖြူလဲ့သွယ်ခမြာ ကိုယ်ဝတ်သော ပင်တီဖြင့်ပင် ကိုယ့်ဖင်ပေါက်၊ ကိုယ့်စောက်ပက်တို့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း တုပ်နှောင်ခြင်း၊ ထိုးသွပ်ခြင်း ခံရ၏။ ညည်းတွားရ၏။
“အ…မ….လေး…လေး….နော်…ဘယ်…လို..ကြီး…မှန်း..မ..သိ…အား..ဦး..ကြီး..ရဲ့…”
ဖြူလဲ့သွယ်စောက်ရည်အချို့ စီးထွက်သည်။ ဖင်ကြားမှ ခိုးလိုခုလု အရသာက ညှစ်အားကို တိုးစေသည်။ မညှစ်ဘဲထိန်းသော်လည်းမရ။
“ဟန်….ငါလိုး…ဖြူလဲ့ရ လီးဆာနေတာမလား စောက်ပက်က….”
“အား…ရှီး…ဟုတ်…ဟုတ်…ကဲ့…ဖြူလဲ့…လီးဆာတယ်…”
တင်းကြပ်စွာ တုပ်နှောင်ထားသည့် ခံစားချက်က သူ့အလိုလို စောက်ပက်ရှုံ့၊ ဖင်ကျုံ့အောင် ညှစ်မိည်။ ညှစ်တိုင်းလည်း စောက်ရည်တွေက ထွက်ရသည်။
စောက်ပက်သားတွေက ဘေးသို့တစ်ရစ်စွာ ထွက်လာသည်။ ပင်တီလိပ်ထားသည်က ကြိုးသဖွယ် စောက်ပက်ကြားတွင် တစ်ကာ စောက်စေ့တွင် တင်းကြပ်သော ဖိပွတ်ခံစားမှုကို ခံစားရ သည်။
ပြီးချင်လိုက်သော စိတ်က တားမရဆီးမရ။ ဦးအောင်ကျော် မပြီးခိုင်းသေးသဖြင့် ပြီးချင်လျက်ကယ်နှင့် ပြီး၍မရ…။ ဇောချွေးတွေ စီးကျရသည်။
“ ကျစ်..အ..ဟင့် အင့် အင့်..အား….ဟား….. ရှီး…. အား…..”
သဲ့သဲ့ညည်းသည်။ အားမရ…… အသံကုန်ညည်းချင်မိသည်။ ဖင်ကြားနှင့် စောက်ပက်ဆီမှ စူးနစ်ပြင်းပြသော ခံစားမှုက အတောမသက်….။
“အားး…..ဦး…ကြီး.ရဲ့……. အီး…. အောင့်…..အောင့်…. ဖြူလဲ့….ပြီး….ချင်…နေ လို့…..ပါ…. အီး…. ကျစ် ကျစ်..ချွတ်…ပေး…ပါ…လား…..”
“အော်… ဖြူလဲ့… ပင်တီချွတ်ပေးရမှာလား…အင်း..အင်း…”
ဦးအောင်ကျော်လက်က ခါးမှ ပင်တီကြိုးအား ထပ်၍ ဆွဲတင်သည်။
လိပ်ထားသော ပင်တီသားတို့မှာ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းအတွင်း နစ်ဝင်၏။ စောက်ပက်ဘေးသားတို့ ဖောင်းတင်းလာ၏။ စောက်ပက်နှခမ်းသား နီနီညိုညိုအဖက်လေး နှစ်ဖက်ပင် ပြူးထွက်လာသည်။
ဖင်စအိုဝ စုစုထွေးထွေးလေး၏ အနားသတ်တချို့ပင် မြင်ရသည်အထိ ကြိုးသဖွယ်ဖြစ်နေသော ပင်တီလိပ်က ဖင်ဝကို တင်းတင်းနစ်စေသည်။ ပက်ပက်စက်စက် ရှိလှချေသည်။
“အား…..အီး ဟီး..အင်း..အား…ကျွတ်….အား…. ချွတ်..ချွတ်..ပေး…..ပါ…..တော့…. အား…ဟီး…အီးးး ဟင့်….. မ…ရ…တော့….လို့…ပါ..နော်… ဦး..ကြီး…နော်…”
ဖြူလဲ့သွယ် ငိုလုငိုခင်ဖြစ်လာရသည်။ ရမ္မက်သွေးနှင့် နာကြင်မှုရောကာ မျက်နှာလေးပင် နီရဲကာ ဇောချွေးတို့ ပြန်လာရသည်။ ဗလုံးဗထွေးပြောရသည်။ တင်းမခံနိုင်တော့…။
ဖင်ကြား…စောက်ပက်ကြားတွင် ပင်တီက နစ်ဝင်ကွယ်ပျောက်နေ၏။ ကြည့်နေသော ဦးအောင်ကျော်အဖို့ ကြည့်ကောင်းလှ လီးတောင်ရသော်လည်း ခံရသူ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မစားသာ။
ဖင်ကြား နှင့်စောက်ပက်ကြား ကြိုးဖြင့်သိုင်းတုပ်ခံရသလို ခံစားရသည်။ စောက်ပက်နှခမ်းသားနှင့် စောက်ပက်အတွင်းသားနုနုတို့မှာ ပင်တီ၏တင်းကြပ်သော ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် အသဲခိုက်မတတ် ခံစားရသည်။
ထို့အတူ ဖင်မြောင်းအကြား စူးနစ်ခြင်း ဖင်၀ကြောစုစုတို့အား အမြောင်းလိုက် ပွတ်သိပ်ခံရ၍ နင့်နင့်နဲနဲ တစ်တစ်ခွခွ ခံစားရ၏။
ခြေဖျားတွေထောက်ကာ သက်သာလိုသက်သာငြား ကုန်းကွကွ ခုန်စွစွလုပ်မိသည်။
ခြေတွေပူးသည်။ ချဲသည်။ သက်သာမည်ထင်သမျှ အကုန် လုပ်မိသည်။ လှုပ်လိုပ်တိုင်း တင်းကြပ်မှုက ပိုကဲသည်။ ဖင်သားနုနု၊ စောက်ပက်သားနုနုတို့ကြား ပင်တီသားက နစ်ဝင်သည်။
လှုပ်လေ မြှပ်လေ။ မလှုပ်ပဲလည်း မနေနိုင်အား…. ခံစားရသော ကာမသုခဝေဒနာ အစုစုတို့မှ လွတ်သော်လွတ်ငြား လှုပ်ရှားရ၏။ လှုပ်သော် ပိုခံရခက်၏။ ပို ခံရခက်၍ လှုပ်မိ၏။ တယောက်တည်း ကဏာမငြိမ် သံသရာလည်တော့၏။
ညောင်စေးကျသကဲ့သို့ စောက်ရည်ဖြူနှစ်နှစ်တို့ ပြည့်လျှံ စီးကျ၏။ စောက်ပက်အောက်တွင် သွယ်တန်းကာ တွဲရရဲခို၏။ ပင်တီမှာ ရေစိမ်ထားသည့်အလား စိုရွှဲစွာ။
စောက်ပက်အတွင်းသားနုနုတို့အား ပင်တီသားက ပွတ်ဆွဲသည်။ စုပ်သပ်သည်။ ညည်းညူသည်။ ဖင်ကို ဘယ်ညာယိမ်းမိသည်။ မရ ဝေဒနာက စူးစူးရှရှ။ ထိုဝေဒနာနှင့်အတူ စောက်ရည်တို့က စီးကျသည်။ စောက်ပက်ကို ညှစ်ရသည်။ ဖင်ကို ရှုူံ့ရသည်။ မရ..မရ… မခံစားနိုင်။ တောင်းပန်ခယ ပြောရ၏။
“ဟင့်….ဦး ကြီး….တောင်း..ပန်..ပါ..တယ်..ဆို…အား….. ဖြူ..ဖြူ..လဲ့… မ..ရ..ရ…တော့… ဟူး…. အား…. ချွတ်…ပေး…ပါ…တော့……ကလည်း..ထွက်…ချင်….အမ. …..လေး…. အင့်…ဟင့်..ဟင့်..ဟီးးး အီး…..”
ငိုကာရှိုက်ကာ ပြောရသည်။
ထ်ုအခါမှ ဦးအောင်ကျော်က ခါးမှပင်တီမျော့ကြိုးကို အသာ ကိုင်၏။ စူတစ်ထွက်နေသော စောက်ပက်သားများအား ခပ်ဖွဖွ တို့ထိ၏။
“စောက်ပက်ကလည်း ဖောင်းတင်းနေတာ….အားရစရာကွာ…. ကြည့်စမ်း နှခမ်းသားတွေကစ တခြားစောက်ပက်တွေလို မဲညို မနေဘူး.. နီနီညိုညိုလေး…. လူကလှသလို…စောက်ပက်ကလည်း အတော်ကြီးလှတာပါလား….တောက်…..လီးထည့်ဆော်လိုက်လို့ကတော့ကွာ..
အော်…ဖြူလဲ့က ဖင်ကြီးရှုံ့ ညှစ်နေတာကို….ညှစ်လေ စောက်ပက်ထဲ ပ်ု နစ်ဝင်လေ ဖြစ်နေတာ…..ဟော… စောက်ရည်တွေက စိုရွှဲ ပြီး စောက်ပက်က ဖောင်းနေတာကွာ ဖားခုံညှင်းကြီးကျလို့…လှလိုက်တဲ့ စောက်ပက်ကြီးကွာ…လီးလိုပဲ..တောက်…..
ဟော…ဟော…ဖင်ကပါ ယားနေတာလား……ကျစ်…ကျစ်…ကြည့်ရတာ ဖင်ပါ အဆော်ခံချင်နေပုံပဲ….”
ဖြူလဲ့သွယ်မှ… ဖင်နှင့်စောက်ပက်စီမှ တင်းကြပ်သောခံသားမှု၊ ဦးအောင်ကျော်၏ စကားကြမ်းကြမ်းတို့ကြောင့် ခံစားရသော ကာမအရသာ တို့ကြောင့် စောက်ပက်လေးအား ညှစ်ကာ ပြီးလု ပြီးဆဲ……။ အမြင်အာရုံတွင် မှောင်အတိကျ၏။
သိစိတ်မှန်သမျှ စောက်ပက်စီသို့သာတည်၏။
ဖြူလဲ့သွယ်၏ ခံစားထိန်းချုပ်န်ုင်စွမ်း၏ အဆုံးစွန်ထိ ဦးအောင်ကျော် ခေါ်သွားခြင်း။
သူမပြီးခိုင်းလည်း ဖြူလဲ့သွယ် မထိန်းနိုင် ဖွင့်ထုတ်ပြီးတော့မည် အချိန် ရောက်လုတည်းတည်း လက်တစ်ဖျစ်အချိန်လေးထိ စောင့်သည်။
ကျွမ်းကျင်လှသော ကာမအနုပညာ…။
ဖြူလဲ့သွယ်တအားအား အော်ညည်းရုံ၊ ငိုရှိုက်ရုံမှအပအပ စကားမဆိုနိုင်။
“အား…အင်း..အ…အာဟင့်….ဟင့် ဦး ရဲ့……အိုး….ရှီးး… အင့် ဟီး ဟီး……ထွက်…ထွက် ကုန်..အမေ့….”
စကားဆုံးအောင်မပြောလိုက်နိုင်။
ဦးအောင်ကျော်က ပင်တီကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်သည်။
“အား……….ဟား…….အား အွတ်….အု….အု.အ”
ဖြူလဲ့သွယ် ဝမ်းခေါင်းသံဖြင့် အသံကုန်ညှစ်ကာအော်သည်။ ကျယ်လောင်သောအသံကြောင့် ဦးအောင်ကျော်မှာ ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်ကို ကမန်းကတမ်းပိတ်ရသည်။ တအုအု အသံသာ ထွက်တော့၏။
“ညှစ်… အားရပါးရ ညှစ်စမ်း..ငါလိုးမလေး၊ ကျစ် ကျစ်……စောက်ရည်တွေ ညှစ် ထုတ်…ပြီးစမ်း ဖြူလဲ့… ရှီး..စောက်ပက်ယားနေတာမလား…..ပြီးစမ်းကွာ…..ငါလိုးမဖာသည်မလေး….ဖြူလဲ့…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်၏ ထိမိပက်စက်လှသော ပင်တီဆွဲချွတ်မှုကြောင့် စောက်ပက်သားတွေ ကျိန်းစပ်သွားရသည်။
နစ်ဝင်နေသော ပင်တီစများကား စောက်ပက်သားလေးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်တိုက်စေသည်။ စောက်စေ့က ငုပ်တုပ်ပြူးပြူးထရသည်။ ပင်တီက စောက်စေ့ပြူးပြူးအား စောက်ရည်နှင့် ကော်ကပ်သလိုကပ်နေရာ ဆတ်ခနဲအခွာခံရသည့်အခါ ဖြိုးဖြိုးဖျဥ်းဖျဥ်း ခံစားရသည်။
ဖင်ကြားအသားများကို ပူထွက်ကာ မီးပွင့်မတတ် ခံရ၏။
ပြင်းပြစူးနစ်လှသောနာကြင်မှုတို့နှင့်အတူ ပြီးလုပြီးခင်အနေအထားမှ တစ်ခွစွာ အပြောခံရမှုနှင့်အတူ စောက်ရည်များ တဗြစ်ဗြစ်ပန်းထွက်သည်။
အော်ရသည်။
အသံကုန်အော်ရသည်။ ပါးစပ်ပိတ်ခံရ၍ တအူးအူး တဝူးဝူးအသံမြည်၏။
အနောက်မှ ပါးစပ်ပိတ်ပေးသော ဦးအောင်ကျော် လက်ကိုပင် ကိုက်ပစ်မိသည်။
ဦးအောင်ကျော်အားလည်း စောက်ရည်များ ပေစင်ကုန်၏။ ပထမဆုံး ပန်းထုတ်သောစောက်ရည်တို့မှာ အရှိန်ပြင်းစွာ ဗြစ်ကနဲ ပန်းထွက်သည်။ ပေါင်စုံတို့ တဆက်ဆက်တုန် သည်။ စောက်ပက်အုံလေးကား တဆက်ဆက်လှုပ်ခါ၏။
ခန ရပ်သည်။ ပြန်၍ပန်းသည်။… စိတ်ရှိသမျှ ပန်းချသည်။ စောက်ပက်အတွင်းသားများ တဆက်ဆက်တုန်လာသည်။
“ဟူး…..အာ….အီး….ဟင်း..”
ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချသည်။ စောက်ရည်တွေ တန့်ခနဲ အထွက်ရပ်၏။
“အီး..ရှီး…အား…ကျစ်…အား”
ငေါ့ကနဲ ငေါ့ကနဲ…လေးငါးချက် စောက်ရည်တွေ ရပ်လိုက် ငေါ့ပန်းလိုက် ပန်း၏။
အချိန်ကြာမြင့်စွာ အောင့်အီးချုပ်တည်းမှုအား ဆန္ဒရှ်သလိုပန်းထုတ်သည်။ ဖွင့်ချသည်။
နွားမ သေးပန်းသလို တရှီးရှီး တဖျောဖျော စောက်ရည်တို့ ပန်းထွက်သည်။ squid ဖြစ်လွန်းခြင်း။ သေးပန်းသလို စောက်ရည်တို့ ပန်းရခြင်း။ ပြီးခါနီးတိုင်း အကြိမ်ကြိမ် ချုပ်တီးရခြင်းတိူ့အတွက် အငြိုးဖြင့် ပန်းထုတ်ခြင်း။
အူစုံအသည်းတို့ စောက်ပက်မှ ထွက်သကဲ့သို့ ပန်းထုတ်ခြင်း..။
မရပ်မနားနိုင် ပန်းထုတ်မိခြင်း။
အဖျားတတ်သလို တအင်းအင်း တဟင်းဟင်းညည်းကာ ငေါ့ကနဲ ငေါ့ကနဲ လက်ကျန်စောက်ရည်တို့ကို ညှစ်ထုတ်သည်။
ဖင်သားတင်းတင်းတို့သည်ပင် ညှစ်ထုတ်အားယူရ၍ လှိုင်းထသောရေနှယ် တလိပ်လိပ် တွန့်ရသည်။
စောက်ပက်လေးကား ပုဇွန်ဆိတ်လေးခုန်သလိုလို..တဆက်ဆက် တုန်တုန်သွားရ၏။
ကောင်းလွန်းလှသောပြီးခြင်း။ ဘာနှင့်မျှ နိုင်းယှဥ်မရနိုင်သော ပြီးဆုံးရခြင်း…။
ထိုသို့ ပင်တီအားခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး စောက်ပက်လေးအား နှိုက်ပေးကာ ဖြူလဲ့သွယ်အား ပြီးအောင် လုပ်ပေးမည်ဟု ဦးအောင်ကျော်တွေးထားသည်။
ဦးအောင်ကျော် မသိသည်ကား ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အလိုးခံရလျှင် သံကုန်ညည်းညူခြင်း၊ ပြီးဆုံးပါက အားရပါးရ အော်ညည်းကာ ပြီးဆုံးခြင်းနှင့် သူများနှင့်မတူ စောက်ရည်ရွှမ်းခြင်းပင်။ ဦးအောင်ကျော် မှန်းသည်ထက်ပို၍ ကာမခံစားမှုတွင် စိတ်ထက် သန်စွာ ထန်ခြင်း။
ကာမသခင် ဦးအောင်ကျော်၏ အချိန်ကိုတ် ပြီးခွင့်ပေးခြင်းတွင် မီးတောင်ပေါက်သလို စောက်ရည်တွေ တဗြင်းဗြင်း ပန်းကာ ပြီးရသည်။ ကျေနပ်အားရလွန်းလှသည်။
ဦးအောင်ကျော် ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားသည့်ကြားမှ တအူး..အူး..တအားးအား မရမကအော်သည်။ ဦးအောင်ကျော် လက်ကို ကိုတ်သည်။ ဖင်က ကော့ထိုးသည်။ တွန့်လိမ်သည်။ စောက်ပက်အား အစွမ်းကုန် ညှစ်သည်။
ခြေလက်တို့ ကွေးကောတ်သည်။ လူက စားပွဲပေါ်မှောက်ကျ၏။
ရှိသမျှ အားများ စောက်ပက်မှထွက်လေသလားမသိ။
ကောင်းလွန်းလှသော ပြီးမြောက်ခြင်းတွင် မိန်းမူကာ မျော့ခွေကျနေသော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်…။
ဦးအောင်ကျော် မလိုးရပါဘဲ၊ လက်ဖြင့်ပင် စောက်ပက်အားသေချာထိတွေ့ ပွတ်နှိုက် မခံရပါဘဲ စောက်ရည်ပန်းကာ အချီကြီးပြီးရသော ဖြူလဲ့သွယ်….။
မြိုသိပ်ထားရသော ပြီးဆုံးခြင်း ကာမအရသာတွင် မျော့ကျရသည်။
ဒူးတွေမခိုင် ယိုင်လဲရ၏။
ခြေလက်တို့ကွေးကောက်ရာမှ ပြန်၍ မဖြောင့်မဆန့်နိုင်။
ဘာစကားမှမဆို.နိုင်…။ စားပွဲပေါ်ကုန်းထားရမှ ခွေလဲကျရသည်။
လူတစ်ကိုယ်လုံး လေထဲလွင့်မျောနေသည့်နှယ်…။
ပါးစပ်ပိတ်ထားသော ဦးအောင်ကျော်မှ အချိန်မှီ ထိန်းလိုက်နိူင်သောကြောင့်သာ လဲကျမသွားခြင်း ဖြစ်သည်။
ပါးစပ်အားပိတ်ထားသော လက် လွတ်သည်နှင့်
“ဟင်း…အ..ဟင့် ဟင်း….ရှီး..ချမ်းး..ချမ်း..အား..”
အစွမ်းကုန် ပြီးဆုံးသည့်နောက်… ချမ်းလာရသည်။ ဟော်မုန်းများ အပြောင်းအလဲ ဖြစ်ပြီးနောက် ရုတ်တရတ်ချမ်းလာခြင်းဖြစ်၏။ နှုတ်ခမ်းလေးပင် ဖြူဖျော့လာ၏။
မျက်စေ့စုံမှိတ်ကာ ကယောင်ကတမ်း ညည်းညူနေတော့သည်။
ဦးအောင်ကျော်မှာ ဖြူလဲ့သွယ်အားပွေ့ချီရင်း ပါးစပ်အား ပိတ်ရသေးသည်။
နွေးထွေးသော ဦးအောင်ကျော်၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကျယ်ကားကားကြီးတွင် ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်လုံးလေး ပျောက်ကွယ်၏။ လိုအပ်သော အနွေးဓာတ်ကိုရ၏။ ကလေးလေး တစ် ယောက်လို မှီခိုကာ မှိန်း၏။
ဦးအောင်ကျော်ကား ဖြူလဲ့သွယ်အား အိပ်ခန်းအတွင်းပွေ့ခေါ်ကာ ကုတင်ပေါ် တင်ပေးသည်။
ထဘီကိုဝတ်ပေးသည်။ စောင်ကိုခြုံပေးသည်။
မျက်နှာလေးအား စွပ်ကျယ်ဖြင့်သုတ်ပေးသည်။
စောက်ပက်လေးနှင့် ဖင်ကြားတို့အား ဝတ်ထားသည့် စွပ်ကျယ်လေးကို ချွတ်၍ ယုယုယယ ဖွဖွသာသာ သုတ်ပေး၏။ ပေါင်သားတို့ကိုပါ သန့်စင်ပေး၏။
အဝတ်တန်းတွင် တွေ့သော လက်ရှည်လေးအား ဝတ်ပေးသည်။
လက်ဖဝါးလေးများကို ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးသည်။
ခြေဖျားမှစကာ.. ခြေဖဝါး၊ ခြေသလုံးများကို ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ နှိပ်ပေးသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်ကား ကျေနပ်အားရစွာ မီးကုန်ယမ်းကုန်ပေါက်ကွဲ၍ ပြီးဆုံးခြင်းကာမအရသာ ကိုခံစားပြီးနောက် ခွေးပေါက်မကလေးသဖွယ် တအီအီ လေး ညည်းရင်း ဦးအောင် ကျော်၏ ပြုစုယုယပေးမှုများတွင် တစ်သိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့် ဇိမ်ယူခံစား၏။
ချစ်ခြင်းတရား မဟုတ်သော်လည်း ဆက်ဆံဖော်တစ်ဦး၏ ကြမ်းချိန်ကြမ်း၊ နုချိန်နု၊ ပြုစုချိန်ပြုစုပေးသည့် အလိုလိုက် အလိုက်သိသော အပြုအမူ အပြောအဆိုတို့တွင် သာယာ ကျေနပ် ကြည်နူးမိသည်သာ။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း နွေးထွေးလာရ၏။ တစ်ကိုယ်လုံး ပြေလျော့ကာ နှစ်သိမ့်သာယာမှု့ကို ခံစားရ၏။ ဦးအောင်ကျော် နှိပ်နယ်ပေးသည့်နေရာတို့မှ စတင်သော နွေးထွေးမှုက သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်သော ခံစားမှုကို ရရှိစေသည်။
အကြောအချင်တို့ ပြေရသည်။
“ကောင်း..လိုက်တာ… ဦးကြီး..ရယ်…. နွေးနေတာပဲ… တစ်ကယ်ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
လေသံသဲ့သဲ့လေးဖြင့် ပြောသော ဖြူလဲ့သွယ်အား ဦးအောင်ကျော် ပြုံးပြရင်း သေသေချာချာလေး နှိပ်နယ်ပေးသည်။ ပြင်ဆင်ပေးသည်။
“ဖြူလဲ့…အရမ်းကောင်းတယ်…ဦးကြီး….၊ ဦးကြီးမပြီးသေးဘူးမလား… ဖြူလဲ့ ဘာလုပ် ပေးရမလဲ ဟင် ဦးကြီး…”
မိမိအား မကြုံစဖူး ထူးကဲစွာ ပြီးဆုံးစေသည်။ အားပြတ်မတတ် ပြီးဆုံးပြီးနောက် နွေး နွေးထွေးထွေး ပြုစုယုယပေးသည့် ဦးအောင်ကျော်အတွက်လည်း သတိတရမေးမိသည်။ မိမိကောင်းသလို သူ့အားလည်း ကောင်းစေချင်ပါ၏။ ချစ်၍ဆိုခြင်းမဟုတ်သော်လည်း သူ့ဘက်ကိုယ့်ဘက်မျှစေခြင်၏။
မိမိအပေါ်ကောင်းသည့်သူအား ပြန်၍ကောင်းစေလိုသည့်သဘော။
“အဲဒါတွေ အရေးမကြီးပါဘူး ဆရာမလေးရ၊ အခု ငြိမ်ငြိမ်လေး..နား ဖြူလဲ့… အေးအေးဆေးဆေးနား… ထမင်းစားပွဲနား သန့်ရှင်းရေး လုပ်လိူက်ဦးမယ်”
ဦးအောင်ကျောိလေသံကား ယဥ်ယဥ်ကျေးကျေး…နွေးနွေးထွေးထွေး…။
ထိုသို့ ဂရုတစိုက် ယုယစွာ ပြုစုပေးမှုက ဖြူလဲ့သွယ်၏ မျက်နှာပူရမှု၊ စိုးရွံ့မှုတို့ကို ပျောက်ကွယ်စေ၏။ လုံခြုံနွေးထွေးစေသည်။
“ဦးကြီး…မလုပ်ပါနဲ့… အားနာစရာ…. ဖြူလဲ့ဘာသာ လုပ်လိုက်ပါမယ်….ဦး..စွပ်ကျယ် လည်း ထားခဲ့လေ…ဖြူလဲ့ဟာတွေသုတ်ပေးထားတာ..ဖြူလဲ့လျှော်ပေးမယ်လေ နော်”
အားနာစွာပြော၏။ ထရန်ပြင်၏။
“နေ..နေ..ဖြူလဲ့…နားပါကွာ…ကျန်တာ ဦးကြီးတာဝန်ထား……. တကယ်ဆို အရည်မွှေးမွှေးလေးတွေကို လျှော်ရမှာတောင်နှမြောနေတာ..”
“ဟွန့်..ဦးကြီးကလည်း ပိုတယ်တော့်”
ဖြူလဲ့သွယ် ကျေနပ်မျက်လုံးလေးဝင့်ကြည့်ရင်း ပြောသည်။
ဦးအောင်ကျော်ကား ထိုသို့သူ။ သူနှင့်ဆက်ဆံအပြီး အဘယ်အမျိူးသမီးများ မစွဲလန်းဘဲနေနိုင်ပါမည်နည်း။
“အိပ်လိုက် ဖြူလဲ့..နိုးလာလို့ ဖင်တွေနာတာ ကျိန်းတာဖြစ်ရင် လန့်မနေနဲ့ သိလား…၊ အစမို့လို့ ဖြစ်တာ…သက်သာသွားမှာပါ”
ဦးအောင်ကျော် တွေးမိ၏။
သူ့တသက် ဖြူလဲ့သွယ်လို အပြီးကြမ်း အရည်ရွှမ်း သည်မျိုး မကြုံဖူး။
သာမန်ချိန်တ့င် အနေအေး၊ အိန္ဒြေသ်က္ခာ အပြည့်ရှိသော ဆရာမလေးမှာ ကာမခံစားသည့်အခါတွင်လည်း သူတကာထက်ထူးစွာ ခံစားသည်။ အရှက်ကုန် ခံစားသည်။ နာကြင်မှုတွင် ပျော်မွေ့စွာ ခံစားသည်။ ရို့ကျို့မှုတွင် သာယာသည်။
ပြီးဆုံးသည့်အခါတွင်လည်း တောင်ကျချောင်းရည်ပမာ။
ဘယ်ချိန်ကတည်းက ချုပ်တီးထားရသည်မသိ။
သနားဂရုဏာစိတ်ဖြစ်သည့်အတိုင်း ယုယစွာ ပြုစုပေးမိသည်။ ဒါကလည်း သူ့အကျင့်။ သူ့အလိုးခံသည့် မိန်းမတိူင်းအား စိတ်ဆန္ဒ အပြည့်အဝ ခံစားစေပြီးနောက် အသေးအဖွဲက အစ ပြုစုပေးနေကျ။ လုံခြုံနွေးထွေးသော စိတ်ခံစားချက်ကို ပေးနေကြ။ သို့သော် ဖြူလဲ့သွယ်ကျ ကို၍ ကရုဏာ စိတ်ဖြစ်မိသလို ပို၍ ပြုစုယုယပေးနေမိခြင်း ဖြစ်၏။
အတွေးများဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်အား အတော်ကြာ နှိပ်နယ်ပေးပြီး စိတ်ချရသည်ထင်မှ..
“အိပ်လိုက်….. အိပ်လိုက် ဖြူလဲ့…. ဦးကြီး… ညဦးပိုင်းမှ လာကြည့်ပေးမယ်…တံခါးကို အပြင်ကနေ ပိတ်ပေးသွားမယ်….။ ရေသောက်ချင် ထမနေရအောင် ရေတခွက် ခပ်ပေးထားတယ်…”
အားကုန်လုမတတ်ပြီးဆုံးသွားရသည့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော် စကားများအား ဝိုးတဝါးမျှသာ…..။
ထိုမှသည် နွေးထွေး လုံခြုံမှု၊ ယုယကြင်နာမှု ၊ ကျေနပ်အားရမှုတို့အား တငြိမ့်ငြိမ့် ခံစားရင်း ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်ရတော့သည်။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၇) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၈) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၉) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၀) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၁) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၂) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၃) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၄) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၅) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၆) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၇) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅
