ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၂) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၃) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၄) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၅) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၆) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၇) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၈) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၉) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၀) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
“ဒီအချိန် စာသင်ကျောင်းဖက် ဘယ်သူမှ မလာပါဘူး ဖြူလေးရ၊ ကြောက်မနေနဲ့၊ ဦးကြီးက ဒါတွေသိပြီးသား…. လိုးရင်တောင် ဘယ်သူမှ သိတာမဟုတ်ဘူးရယ်…ဟို ဆရာမ အိမ်သာထဲသွားလိုးရင် ပိုတောင်ကောင်းသေး… ချောင်ကလည်းကျ… ခွေးတောင်မလာဘူးကွ”
ဦးအောင်ကျော်က ပြောရင်း ဖြူလဲ့သွယ် ဆံပင်တို့ကို လက်ဖြင့်အသာဆုပ်၍ နောက်သို့ဆွဲသည်။
“အ..ဟင့်..ဟင့်၊ ဦး…ဦး…ကြီး…ဆေး…ဆေး…စစ်ပြီး…မှ လိုးပါ…နော်..နော်” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တီးတိုးညည်းရင်း ခေါင်းလေးမော့လာရ၏။ ပျာပျာသလဲ ပြောရသည်။ သည်လူကြီး….သည်အချိန်….သည်စာသင်ကျောင်းအကြောင်း၊ ဆရာမ အိမ်သာ ချောင်ကျကျတွင် ရှိသည့်အကြောင်း ဘယ်လိုသိနေပါလိမ့်။ မေးမည်အပြုတွင်
“ပြွတ်…ပြွတ်…ပြိ…”
ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်က ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်လေးကို စုပ်၍ ငုံသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်လေး ပွင့်လာရ၏။ မမေးနိုင်…တော့။ ဦးအောင်ကျော်ပြုသမျှ နုရ တော့၏။
ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်အတွင်းသို့ ဦးအောင်ကျော်၏လျှာကြီးက တိုးဝင်လာသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် မှာ ဖင်အစုံကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ဆုပ်ညှစ်ခံရသည်။ အနယ်ခံရသည်။ ဝမ်းဗိုက် ချက် အပေါ်နားသို့ တုတ်ထွားသော လီးကြီးဖြင့် အထောက်ခံရသည်။
မျက်လုံးလေးကို မှိတ်၍ အနမ်းခံရင်း လူးလွန့်နေရသည်။
“ပြွတ်..ပြိ..ပလပ်….ဟင့်..အင့်…အ အာ့”
ညိုမောင်းသောပါးစပ်နှင့် ဖြူဖွေးသော ပါးစပ်နှစ်ခု ဂဟေဆက်သလို ပူးကပ်နေသည်။ လျှာဖျားခြင်းလည်း တိုးဝှေ့ထိုးပွတ်ကြသည်။ အငမ်းမရ စုပ်ယက် နမ်းကြသည်။
“ဟင်း…မော…မော တယ်…ဦး…ရယ်”
ပါးစပ်ခြင်းကွာသည့်ခဏ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အသက်ရှုရင်း ပြောရသည်။
“ပလပ်…ရွှတ်….”
သားရည်စတို့ တွဲခိုနေသော မေးဖျားလေးကို ဦးအောင်ကျော်က ပါးစပ်ဖြင့် ငုံသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်ရပြန်သည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဖြူလဲ့သွယ်ပုခုံးကို ကိုင်၍ တစ်ပတ်လှည့်၏။
ဦးအောင်ကျော်ကို ကျောပေး၍ ရပ်နေရပြန်သည်။ ပထမဦးစွာ ဦးအောင်ကျော် လီးကြီးက ဖင်ကိုထောက်သည်ကို ခံစားရသည်။
“အာ…..ဟင့်….အို….…”
ပထမ..အာ က ဖင်ကို လီးဖြင့် အထောက်ခံရ၍ ညည်းမိသည့်အသံ။
လီးထောက်ခံရခြင်းကြောင့် နောက်သို့ စောင်းငဲ့ကြည့်ရာမှ ပုဆိုးချွတ်၍ လီးအငေါသာကြီး ဖင်ကိုထောက်နေသည်ကို မြင့်ရ၍ ကြောက်လန့်ရမ္မက်နှင့်အတူ ဟင့်…အို…ဟု အော်မိသည့်အသံ။
“ဦးကြီး…ရယ်…ဒါ…ဒါ…ကြီးက…..အမြဲတောင်နေတာ လား ဟင်”
“အင်းပေါ့…ဦးကြီး လီးက ဖြူလေးကို လိုးချင်လို့ တောင်နေတာ”
ဖြူလဲ့သွယ် တွန့်တွန့်လေး ဖြစ်ရ၏။ ဦးအောင်ကျော်လက်နှစ်ဖက်က ဖြူလဲ့သွယ် ချိုင်း ကြားသို့ ထိုးဝင်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ချိုင်းကိုဟမပေး တင်းခံသည်။
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ် နားရွက်ဖျားလေးကို လျှာဖြင့်ယက်သည်။
“ရှီး….အာ့….ဦးကြီးရယ်….အာ….ဟာ့…ယား…ယား…အင့်…တယ်…ဆို…အာ..”
ဖြူလဲ့သွယ် တင်းမခံနိုင်တော့….လက်နှစ်ဖက်ကို ဟပေးလိုက်ရသည်။ ချိုင်းကြားမှ ဦးအောင်ကျော် လက်ကြီးက နို့နှစ်လုံးကို အင်္ကျီပေါ်မှ ဖွဖွဆုပ်သည်။
“ဟင်း…ဦး…ကြီး ရယ်…ဟင့်….”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဒူးတွေမခိုင်ချင်။ ဦးအောင်ကျော်ရင်ခွင်ထဲတွင် ကျောကပ်က လူးတွန့်ရသည်။
ဂုတ်ပိုးလေးအား ပါးစပ်ဖြင့်ငုံ့ကာ သွားဖြင့် မနာတနာ အခဲခံရသည်။ လီးကြီးကလည်း ဖင်အစုံကို ကော့ထိုးသည်။
“ဟင့်…အာ့….ရှီး…”
ဖြူလဲ့သွယ် ကော့တတ်သွားရသည်။ ထိုစဉ်ခဏ အင်္ကျီပေါ်မှ နို့သီးခေါင်းကို ဖွဖွ အစမ်းခံရပြန်သည်။
“ဟား…ဦး… အ…ဦးကြီး…လို့ဆို…”
အားမလိုအားမရ…အသံလေး၊ နို့သီးတွေ ယားလှသည့် ဖြစ်ခြင်း။ နို့သီးတည့်တည့် စမ်းမိ စေရန် ရင်ကို ကော့ပေးမိသည်။ ဖင်ကိုထောက်သောလီးကြီး အထိအတွေ့ကိုလည်း မလွတ်စေရန် ဖင်ကို နောက်သို့ ကောတ်ပေးမိပြန်၏။
“ဦး..ကြီး..ဟင့်…ချွတ်…ချွတ်ပြီး….အင်္ကျီ ချွတ်ပြီး…ကိုင်လေ…နော်”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ပြောပြောဆိုဆို လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ပေးသည်။ အိမ်နေရင်း တီရှပ်လေးမှာ စာသင်ခုံပေါ်သို့ ရောက်သွားရသည်။
ဦးအောင်ကျော် လက်ညိုးထိပ်က ဘရာစီယာထိပ်မှ စူနေသော နို့သီးခေါင်းထိပ် နေရာ သို့ ရွရွပွတ်ပြန်သည်။
“အာ့…ဦးရယ်…..”
နို့သီးအစုံမှ ယားယံမှုနှင့်အတူ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်ရင်ခွင်ထဲ ကျောမှီ၍ တွန့်လူးနေရသည်။
ဦးအောင်ကျော် လက်တစ်ဖက်က ဖြူလဲ့သွယ့် လက်ကို ဆုပ်ကိုင်သည်။ ဖင်ကိုထောက်နေ သော လီးတန်ပေါ်သို့ အသာတင်ပေး၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လက်ထဲတွင် နွေးတင်း၍ မာ တောင်နေသော လီးတန်ကြီးအား လက်နောက်ပြန်လေး ဆုပ်ကိုင်၍ ဖွဖွသာသာ ကွင်း ထုပေးမိသည်။
“ထောက်…..အို…ဟင့်”
မာကြောသော လီး၏ အထိအတွေ့တွင် အာရုံစိုက်နေစဉ် ဘော်လီချိတ်ဖြုတ်ခံရသည်။ အို ကနဲ မြည်မိသည်။ နို့တင်းတင်းနှစ်လုံးက ဟာလာဟင်းလင်း ပွင့်ရသည်။ နို့သီးခေါင်းတွေ က စူကြွတင်းနေရသည်။
လည်ပင်းလေးကို နမ်းခံရပြန်သည်။ လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးက နို့အုံကို အရင်းမှဆုပ်ကာ ဖွကာ ညှစ်၏။
“တောက်…လှ..လိုက်တဲ့နို့ကွာ…တင်းထွေးနေတာပဲ ဖြူလေးရာ…ရှီး…နို့သီးခေါင်းတွေ က စူတောင်နေ….တာပဲ…”
နို့နယ်ခံရသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စကားမဆိုနိုင်။ ညည်းညူ၍သာနေရသည်။
လက်ညှိုးထိပ်က နို့သီးခေါင်းခြေရှိ အကွင်းအတိုင်း မထိတိတို့ပွတ်၏။ နို့သီးခေါင်းကို လည်းမထိ။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့သီးခေါင်းမှ အဆမတန်ယားယံမှုကြောင့် ထိလိုထိငြား ဘယ် ညာယိမ်းကာ၊ နွဲ့ကာ လူးလွန့်မိသည်။
ဦးအောင်ကျော်က နို့အုံကို အသာအယာပင်ဆုပ်နယ်၏။ ပင့်မ၏။ လှုပ်ချေ၏။ အားရ အောင် ဆုပ်နယ်ကစားရင်းမှ
“ဖောက်…..”
“အာ့…အမလေး…ဦးကြီး ရဲ့…ဟင့်….ကျွတ်…ကျွတ်.”
ညာဘက်နို့သီးခေါင်းလေးအား ဇယ်တောက်သလို လက်ညှိုးဖြင့် တောက်လိုက်သည်။ ထင် မထားသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အမလေးအော်ညည်းကာ တွန့်ထိုးရရှာသည်။ စုပ် သပ် မိသည်။
စူးခနဲကျဉ်တတ်သွားသော နို့သီးခေါင်းထိပ်မှ အရသာနှင့်အတူ ကာမစိတ်တွေက တရိပ် ရိပ်တတ်လာရ၏။ ဦးအောင်ကျော် လီးတံကြီးကို တင်းတင်းဆုပ်မိသည်။
“ကဲ…ဘယ်ဘက်လေး တောက်ရအောင် ဖြူလေး…ရင်လေးကော့ထားစမ်း”
ဘယ်ယက်နို့အုံလေးကို ဖွဖွလေးဆုပ်ရင်း ဦးအောင်ကျော် ပြောသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် အံလေးကြိတ်ကာ ခေါင်းလေးငြိမ့်သည်။ မျက်လုံးလေးမှိတ်သည်။ ရင်ဘက် လေးကို ကော့ပေးသည်။ မကြုံစဖူး နို့သီးခေါင်းအား အတောက်ခံရသော ကာမအရသာ ထူးကို စိတ်ထက်သန်စွာ ခံစားရန် ပြင်ဆင်သည်။
ဘယ်နို့သီးခြေရှိ ပန်းနုညိုရောင် နို့ကွင်းအား ဖွဖွ တို့ပွတ်ခံရသည်။
“ဟင်း….ဦး…ကြီး…ရယ်….ယား…တယ်…ဖြူလေး..ယားတယ်…”
“ဖောက်……”
“အီး….ဦး…ဦး…ကြီး…ရဲ့..ဟင့်…ရှီး…ကျွတ်…ကျွတ်…”
ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဓာတ်လိုက်သကဲ့သို့ တုန်ခါသွားရပြန်သည်။
စူးရှကျိန်းကျဉ်သော အရသာထူးကား နို့သီးထိပ်မှတစ်ဆင့် တစ်ကိုယ်လုံးသို့ ပျံ့နှံ့သည်။
ညည်းညူတွန့်လိမ်ကာ စောက်ပက်လေးအား တဆစ်ဆစ်ညှစ်မိသည်။ စောက်ရည်တို့ လည်း စိုစိုစိစိ ထွက်စပြုတော့သည်။
“ဖြူလေး…..ကျွတ်….နို့လေးကွာ…ချွန်နေတာ…ပဲ…ကြိုက်လား…နို့တောက်ခံရတာ….ဟင်….အဲလို ခံဖူးလားကွ….”
ဦးအောင်ကျော်က နို့တင်းတင်းလေးနှစ်လုံးကို ဘေးမှတွန်း၍ နို့နှစ်လုံးပူးအောင်လုပ် ရင်း မေး၏။
“ကျစ်..အာ့…ဦး…ကြီး…ဟင့်…အင်း….မခံဖူးဘူး…..တစ်မျိုးကြီး…ပဲ….ကျိန်းတယ်… ခံရလည်းခက်တယ်….ဟင့်…ဒါပေမယ့်…ဖြူလေး…..ကြိုက်တယ်…..အာ့”
ဖြူလဲ့သွယ် စကားမဆုံးခင် ဦးအောင်ကျော်က နို့သီးခေါင်းနစ်ခုကို လက်ညှိုးလက်မကြား ညှပ်ကာ အထက်အောက် လှုပ်ခါသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အာ့ခနဲ အော်ညည်းရပြန်သည်။ နို့အုံတင်းတင်းလေးပင် အထက်အောက် လှုပ်တော့၏။
ဦးအောင်ကျော်ကာ နို့အုံကိုင်ရာတွင် အသာအယာ ဖွဖွသာသာ ကိုင်တွယ်သလောက် နို့သီးခေါင်းလေးအား ကိုင်တွယ်ညှစ်ရာတွင်မူ ထိထိမိမိ တစ်တစ်ခွခွပင် ကိုင်တွယ်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ်နို့သီးခေါင်းလေးတွေပင် နီရဲစပြုလာတော့သည်။ ဦးအောင်ကျော် လက်ထိ သည်နှင့် အလိုလိုပင် တွန့်ရ၏။
“ဖြူလေး….နို့တောက်ခံဦးမလား…”
“ဟုတ်….”
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မိမိစာသင်သော စာသင်ခန်းတွင်ပင် ဦးအောင်ကျော်၏ လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအား တောက်ကစားခံရတော့သည်။
“ဖောက်…”
“အမေ့…..ဟူး……ကျစ်”
“ဖပ်..”
“အီး….ဦး..ကြီးရဲ့…”
“ဖျပ်….”
“အား…ကျစ်…ကျစ်….”
“ဖောက်…..”
“အ…မ….လေး…..လေး…ဟင့်”
“ထောက်”
“အီး…..ကျိန်းလို့ပါ ဦးကြီးရဲ့…ဟင့်…တော်…တော်…..ပါ…တော့….နော်…နော်”
ညည်းညူရသည်။ တွန့်လိမ်ရသည်။ ကော့ထိုးရသည်။ စူးရှကျိန်းကျဉ်သော နို့သီးတောက် ခံရသည့် အရသာတွင် မူးမူးမေ့မေ့ ခံစားရသည်။
ဦးအောင်ကျော် လီးကိုပင် ကွင်းထုမပေးနိုင်တော့။ နို့တစ်ခါတောက်ခံရတိုင်း လီးကို တင်းတင်းဆုပ်ကာ စုပ်သပ် ညည်းညူရ၏။ စောက်ပက်လေးပင် စိုရွှဲရတော့၏။ ဒူးတွေပင် မခိုင် ယိုင်ယိုင်နဲ့နဲ့ ဖြစ်ရ သည်။ ဦးအောင်ကျော်ကိုပင် အမှီပြုကာ ရပ်ရသည်။
“ဖောက်…”
“ဟီး….အီး…ဟင့်…. တော်…တော်….ပါ…တော့…နော်….ဖြူ….ဖြူလေး….အ…အ..ရမ်း….ကျိန်း…ကျိန်း…လွန်း…လို့…ပါ…နော်…သ…သ.နားပါ…နော်…ဦး…နော်…ဦး…..ရဲ့”
နို့သီးခေါင်းလေးများအား တစ်ဖက် ငါးချက်ခန့် အတောက်ခံရအပြီးတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှ နို့သီးခေါင်းအား အထိမခံနိုင်တော့။ နီရဲနေသော နို့သီးခေါင်းလေးမှာ စူချွန်ကာ အကျိန်း ကြီး ကျိန်းရတော့၏။ သနားစဖွယ် တောင်းပန်ရ၏။
“ဖွ…ဖွ…ဖြူလေး…အကျိန်းသက်သာအောင် လုပ်ပေးမယ်…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စွေ့ခနဲ ပွေ့ချီခံရသည်။ ကျောက်သင်ပုန်းရှေ့ ဖြူလဲ့သွယ်ထိုင်ရာ စားပွဲနှင့် ကုလားထိုင်ဆီ ပွေ့ခေါ်ခံရသည်။
အောက်ပိုင်းဗလာ လီးတယမ်းယမ်းကြီးဖြစ်နေသော ဦးအောင်ကျော်။
အပေါ်ပိုင်းဗလာ နို့တင်းတင်းလေးကိုမှ နို့သီးခေါင်း စူစူချွန်ချွန် ရဲရဲလေးဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်
ဦးအောင်ကျော်ကား ဖြူလဲ့သွယ် ထိုင်နေကြ စားပွဲတွင် ထိုင်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကို အသာချသည်။ မက်တပ်ကလေးရပ်နေရသော ဖြူလဲ့သွယ် နို့အစုံမှာ ဦးအောင်ကျော် မျက်နှာ ဖြင့် ကွက်တိ။
လျှာဖျားလေးက နီရဲနေသော နို့သီးခေါင်းလေးအား တို့ယက်သည်။
“အမလေး….ရှီး….ကျစ်..ကျစ်….”
အာငွေ့ပေးအစို့ခံရသည့်အခါ နို့သီးခေါင်းလေးမှာ စူးရှကျိန်းစပ်သောအရသာတို့ ကွယ် ပျောက်ကာ ခံလို့ကောင်းလှပေသည်။
“ပြွတ်…ပလပ်…ပလပ်ပြပ်…ပြပ်..ပြိ”
ဦးအောင်ကျော်က နို့သီးခေါင်းလေးအား နှုတ်ခမ်းဖြင့်ညှပ်ကာ လျှာဖျားဖြင့်ထိုး၍ ဖွဖွ ယက်သည်။ ကလေးနို့စို့သလို မြုံ့၍စို့သည်။
ဘယ်နို့စို့သည့်အခါ ညာနို့ကို ဆုပ်ချေသည်။ နို့အုံကို လက်ဖြင့် အပေါ်မှနေ၍ဖိချေသည်။ နို့တွဲအောင် လုပ်နေသည့်နှယ်။ နို့တင်းတင်းလေးမှာ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ပင် အနယ်၊ အချေ၊ အဖိ အပွတ် ခံရတော့၏။
ညာနို့သီး စို့သည့်အခါတွင်လည်း ဘယ်နို့အုံအား ထိုနည်းတူစွာ ပြုကျင့်၏။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာမူ မတားနိုင်။ စကားပင်မပြောနိုင်။ မိန်းမောကာ စုပ်တသပ်သပ် ညည်းညူရ၏။ နို့ကိုပယ်ပယ်နယ်နယ်တစ်တစ်ခွခွ ဆုပ်နယ်ညှစ်ချေခံရခြင်းကိုပင် အရသာထူးသဖွယ် ခံစားမိ၏။
“ဦး…ဦး…ကြီး…နည်း..နည်း….လောက်…ကိုက်…ကိုက်..ပေး..ပါလား…ဟင်”
နို့သီးကို မြုံ့၍ ဖွဖွစို့ခံရသည်ကို အားမလိုအားမရ ပြောရသည်။
ဦးအောင်ကျော်ကား ဘာမျှပြန်မပြော။ သွားရည်တို့ပြောင်လက်နေသော နို့သီးခေါင်း စူစူ လေးကို ပါးစပ်မှ လွှတ်ပေး၏။
ကပိုကယိုဖြစ်နေသော ထဘီကို ခါးပေါ်သို့ လိပ်တင်၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့တုံးလုံးကိုမှ ပင်တီပေါ်သည်အထိ ထဘီလှန်ခံရ၏။
“စောက်ရည်တွေက စိုရွှဲနေတာပဲ ဖြူလေးရာ…”
ပင်တီခွကြားကို လက်ဖြင့်စမ်းရင်း ဦးအောင်ကျော်က ပြောသည်။
“ဦးကြီးပဲ နို့အရမ်းစို့တာကိုး….ဖြူလေးက နို့စို့ခံရရင် အရမ်းစိတ်ထတာ…”
“ပင်တီချွတ်လိုက်စမ်း ဖြူလေးရာ”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မတုံ့မဆိုင်း ချက်ခြင်းလိုလိုပင် ခါးမှပင်တီကို ချွတ်ချသည်။
စောက်မွှေးရေးရေးနှင့် ညိုမဲသော စောက်မွှေးအုံတိုတိုစစတို့မှာ ဖြူဝင်းသော အသား အရေတွင် ထင်းရှင်းစွာ မြင်ရ၏။
လက်ကလေဖြင့် စောက်ပက်ကို အုပ်မိသည်။ ပေါင်လေးကို လိမ်မိသည်။ စောက်ပက်ကို လုံအောင်ကာမိသည်။ ရှက်၍မဟုတ်သော်ငြား မိန်းကလေးသဘာဝ ယောကျ်ားရင့်မာကြီး ရှေ့ စောက်ပက်ပြရသည့်အခါ လုပ်မိလုပ်ရာ..လုပ်မိခြင်း။
ပေါင်လိမ်သောအခါမှ စောက်ပက်လေးအား ညှစ်သကဲ့ဖြစ်ရသည်။ စွိစွိဟုပင် မြည်တော့၏။
“ရှက်မနေပါနဲ့ ဖြူလေးရ…နောက်…လိုးတော့မှာပဲကိုး”
“အာ…လိုးတာ..လိုးတာ…အဲလိုကြီး ကြည့်တော့ ဖြူလေးရှက်တာပေါ့..လို့”
မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း စောက်ပက်လေးဖုံးရင်း ပြောမိသည်။ စကားပြောတိုင်း နို့လေးက တုန်တုန်သွားရသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ပေါင်ကြားသို့ ဒူးထိုးသွင်း၏။
ပေါင်ကြားဒူးထိုးထည့်ခံရသည့်အခါ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကြာရှည်စွာ ပေါင်ကိုစေ့မထားနိုင် ချဲ ပေးရ၏။
“ဟင့်…ဟင့်…ဘာလပ်မလို့…လဲ…ကွာ…ကျစ်…”
စောက်ပက်ကို ခြေမဖြင့် ကလိတော့မည်လားဟု ဖြူလဲ့သွယ် ရင်ဖိုစွာတွေးမိသည်။
သို့သော် တွေးထင်သလို မဟုတ်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်လုံးလေး အမခံရသည်။
ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ကြီးပေါ်အတင်ခံရသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်အဖြစ်မှာ ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ညိုညိုကြီးပေါ် ခွလျှက်သား။
ဆိုရလျှင် ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ကြီးအား စောက်ပက်ဖြင့် ထိထိမိမိ ခွပွတ်နေရသကဲ့သို့။
“ဟင်း….ဦး…ကြီး….ရယ်….ထိ…ထိတယ်..…ကွာ…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်လေးလှုပ်ကာ ပေါင်ကြီးကိုပင် စောက်ပက်ဖြင့် ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ် မိသည်။ ကောင်းလွန်းလှသည်။ စောက်ပက်မှ စောက်ရည်တို့ တစွိစွိ ထွက်ရသည်။
ဦးအောင်ကျော်က ပေါင်ကို မြှင့်၏။
“အိုး……အမေ့..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ခြေဖျားလေးထောက်ရက်ဖြင့် ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ပေါ်တွင် လူးလွန့်နေရ၏။ ခြေဖျားလေးက မြေပြင်ကို မထိတထိ ထောက်ရ၏။ ခြေဖျားညောင်း သည့်အခါတွင်တော့…….
ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်ခန္ဓာအလေးချိန်က ခါးပေါ်သို စု၏။ ခါးမှတစ်ဆင့် စောက်ပက်ဆီသို့ အလေးချိန်တို့စုကျပြန်သည်။ ထိုအခါ စောက်ပက်လေးအား အောက်မှပင့်ခံထိန်းထား သော ဦးအောင်ကျော်၏ ပေါင်ကြီးပေါ်တွင် ဖြူလဲ့သွယ်၏ စောက်ပက်ဖောင်းဖောင်း လေးမှာ ပြားကပ်၍ နေတော့၏။
“အ..အ…အာ့ ဟင့်..လုပ်..တတ်…လိုက်…တာ…ဦး….ကြီး…ရဲ့…အီး….ကျစ်…အား…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော် ပုခုံးအား မြဲမြဲကိုင်ကာ စောက်ပက်ဆီမှ အထိအတွေ့ထူး အား ခံစားသည်။
“ပြွတ်…..ပြပ်…..ပြပ်….စွိ”
ပြုတ်မကျစေရန် ထိန်းကာ ကိုင်နေရရှာသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရုတ်တရတ် နို့ကို အစို့ခံရသည့် အခါ ခေါင်းတခါခါ..လည်တခါခါ..။
နို့ကို အစွမ်းကုန် ကော့ပေးသည်။ ခေါင်းကို မော့ကာ မျက်လုံးကိုမှိတ်၍ ညည်းသည်။
ခြေဖျားထောက်၍ ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကို စောက်ပက်ဖြင့် အားပါးတရပွတ်တော့သည်။
စောက်ပက်နှခမ်းသား နီညိုညိုလေးမှာ စောက်ရည်အစိုသားဖြင့် ဦးအောင်ကျော်ပေါင် နှင့်ပွတ်ရာမှ တစွိစွိ တပြိပြိ အသံတို့မြည်ရသည်။
ဦးအောင်ကျော် နို့ကိုစို့ရာမှလည်း တပြပ်ပြပ် ပလပ်ပလပ် မြည်သံတို့ကလည်း စည်းချက် ညီညီထွက်နေတော့သည်။
“အာ့…ဦးရဲ့….ကျစ်ကျစ်..”
နို့သီးထိပ်ကို သွားဖြင့် ကြိတ်ကိုက်ခံရချေပြီ။ ကြိတ်၍ ခေါင်းကို ဘယ်ညာယမ်းကာ ခါပေး သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အော်ဟစ်ညည်းတွားရင်း နို့သီးလေးမှာ ပို၍ ရှည်စူလာ သယောင်ယောင်…။
ဘယ်နို့အုံကိုညှစ်ခံရသည်။ နို့သီးခေါင်းကို ကြိတ်ကိုက်ခံရသည်။ တဇပ်ဇပ် သွားကြား တွင် လွှဆွဲသလို အဆွဲခံရသည်။ ထိုမှသည် ညာနို့အုံနှင့် ညာနို့သီးခေါင်း။
တလှည့်စီ တခါစီ။
ခံစားရသောအရသာတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အော်ဟစ်လူးလွန့်ညည်းတွားနေရုံမှ တစ်ပါး..။
“ဦး..ဦး…ကြီး….လိုး….လိုး..ပေး….ပေး…ပါ…လား….ဟင်….၊ ဖြူ…ဖြူ…လေး… .လေ..အရမ်း….ခံ…ချင်နေပြီ….နော်…နော် လို့…ဦး…ကြီး..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း ခံချင်စိတ်တို့ ထကြွ ရသည်ဖြစ်ရာ လိုးပေးရန် ပူဆာမိ၏။
“ဖြူလေး….ကို နောင်တ…မရစေချင်ဘူး….ဆေးစစ်ပြီးမှ လိုးမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား”
ဦးအောင်ကျော်က ခပ်ပြတ်ပြတ်ပင်ဆိုသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ငြိမ်သွားရသည်။ စကားမဆိုတော့။ ခံစားနေရသော ကာမအရသာတွင်ပင် စီးမျောခံစားမိ၏။
ဖြူနုသောနို့အစုံ၊ တင်းရင်းသောနို့အစုံမှာ ဦးအောင်ကျော် လက်ထဲတွင် ဖွတ်ဖွတ်ကြေမျှ ကိုင်တွယ်ခံရသည်။
ကိုင်တွယ်ဆုပ်ညှစ်သူကလည်း တော်သည်။ သာသာဖွဖွမှ အစပြုကာ မနာတနာ ညည်း ညူရုံမျှ ဆုပ်ညှစ်နယ်ဖက်သည်။ ထိုမှတဆင့် အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေသည်တွင် ဖြူလဲ့ သွယ်မှာ တအီးအီးညည်းတွား၍သာ နေရတော့သည်။
ယားယံမှု၊ ကျိန်းစပ်မှု နာကြင်စူးရှမှုတို့က အတိုင်းအစမရှိ ပျံ့လွင့်၏။ ခံလို့လည်း ကောင်း လှ၏။ နာကြင်မှု ရမ္မက်တွင် သာယာမှုကို တပ်မက်စွာ ခံစား၏။
ဖြူနုသော နို့အစုံမှာ ဦးအောင်ကျော်၏ လက်ရာ ထင်းထင်း နီနီ ရှိတော့၏။
တင်းရင်းသော နို့လေးမှာ အနည်းငယ်ပင် ပျော့တွဲသယောင် ဖြစ်ရ၏။
စူချွန်သောနို့သီးခေါင်းမှာ သွားကိုက်ရာ၊ ကြိတ်စို့ခြင်း၊ ခါယမ်းခြင်း၊ စုပ်ဆွဲခြင်းတို့ ကြောင့် အထိမခံနိုင် ကျိန်း၍နေရသလို ပို၍စူရှည်လာရသည်။
ပေါင်ကြားမှ စောက်ပက်ကလည်း အရည်တွေရွှဲထွက်ရသည်မှာ ဦးအောင်ကျော်၏ ပေါင် ပင် စိုစိုရွှဲတော့သည်။
“ဟင့်….အာ့…ဦး….ဦး…ကြီး…ကောင်း…လိုက်တာ…..ကျစ်…အ ….အ…..အာ့…. ..ဖြူ… ဖြူလေး… …ပြီး…ချင်….တယ်….ရှီး…”
ဖြူလဲ့သွယ် နို့နှစ်လုံးကို အားဖြင့်ဆုပ်သည်။ ပူးသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့အုံနီရဲ၍ပင် လာရသည်။
“အိ..အ..အီး….ဟင့်…အား….ကျွတ်…..အိုး..”
ဦးအောင်ကျော်ကား မလွတ်။ သွေးမလျှောက်နိုင်သည်အထိ တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ဖျစ်သည်။
“အ..မ…လေး….ဦး…ကြီး….ရဲ့….အား… ကြမ်း…ကြမ်း…လိုက်တာ…..နော်..အီး…”
ကြမ်းတမ်းသော နို့ညှစ်မှုကို ပက်ပက်စက်စက်ခံရသည့်တိုင် ညည်းတွားယုံမှအပ လွှတ် ပေးရန် မတောင်းဆိုမိ။
ပြင်းထန်စွာ ပြီးလိုက်ချင်သော စောက်ပက်ဆီမှ ယားယံရွစိထ နေခြင်းနှင့်အပြိုင် နို့နှစ်လုံး မှာ ဦးအောင်ကျော် လက်တွင် အပြူးသား ဖျစ်ညှစ်ခံရ၏။
“ပြွတ်……ပလွတ်…စွိ….ပြပ်…..ပြပ်”
နို့နှစ်လုံးကို အတင်းဖျစ်ကာ နို့အုံခြင်း ပွတ်သည်။ နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကို မရမက ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်သည်။
“ဖူး…..စွပ်….ပြပ်…..စွိ…ပြပ်…..ပြွတ်…”
“အား…အ…အား….ဦး….ရဲ့..အ….အ…အား…ထွက်…ထွက်…ချင်…ပြီ”
ဖြူလဲ့သွယ် စောက်ပက်မှ စောက်ရည်တို့ တွင်တွင်ထွက်ချေပြီ။
စောက်ပက်ပေါက်လေးမှာ ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ဖြင့်ဖိကပ်ပွတ်ထားရာ စောက်ရည်တို့ မှာ စိတ်ရှိ လက်ရှိ ပန်းမထွက်နိုင်။ စောက်ပက်အုံမှာ ထွက်မရသော စောက်ရည်တို့ကြောင့် ဖောင်းတင်းနေတော့သည်။
“ညှစ်…ညှစ်….အပြီး….ညှစ်…ဖြူလေး…စောက်ပက်ကြီးကို အားရ…ပါးရညှစ်…”
“အီး….အာ့ ဟီး….ညှစ်…ညှစ်…နေ တာ….ဟင့်….အီး…”
ဖြူလဲ့သွယ် အသံစုံအော်ညည်းသံလေးမှာ စာသင်ခန်းတွင် ပျံ့လွင့်နေတော့၏။
အပြင်သို့ စီးထွက်မရသော စောက်ရည်တို့ကြောင့် အနေခက်လှသည်။
“ဗွီ…ဘွီ..စွီ…ဘွတ်…ဘွီ”
ညှစ်လိုက်တိုင်းပင် စောက်ပက်တွင်းမှ စောက်ရည်တို့က ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ပေါ်တွင် တဘွီဘွီမြည်ရသည်မှာ စိတ်ကြွစရာ။
မတတ်နိုင်…။ မခံစားနိုင်။ ပြီးအောင်ညှစ်ပါလျှက်ကယ်နှင့် စောက်ရည်တို့အပြင် မထွက်ရ သော ခံစားချက်ကို ပြေပျောက်စေရန် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ခြေဖျားထောက်ရသည်။ ခါးကို ကြွ ရသည်။ စောက်ပက်ကို ဦးအောင်ကျော် ပေါင်မှ ကွာစေရန် ပြုလုပ်ရသည်။
“ရှီး….အား…အို…အင့်…ဟင့်….ကျစ်.”
စောက်ပက်အုံ၊ ဦးအောင်ကျော်၏ပေါင်သား…စောက်ရည်နှစ်…..ဤသုံးခုတို့ သုံးပါးဂဟေ ဆက်ရာမှ ဖြူလဲ့သွယ် ခါးကြွ၍ ခွာရာတွင် စောက်ပက်တစ်ခုလုံး ဖြိုးဖြိုးဖျပ်ဖျပ် စူးစူးရှရှ ခံစားရသည်။ ဟာတာတာ ခံစားရသည်။
သို့သော်…ထို ခံစားချက်တို့ကို ကြာရှည်မခံစားနိုင်။ ခြေဖျားကွတတနှင့် ကုန်းကုန်းကွကွ ဖြစ်နေရာမှ အပိတ်အနှောင်မရှိသော စောက်ပက်ပေါက်လေးမှာ ဟစိဟစိဖြစ်ကာ စောက် ရည်တို့မှာ သေးပေါက်ချသလို ဒလဟော ထွက်တော့သည်။
“အီး….ဗြစ်…ရှီး…..ရှုး……အ…ကျစ်…ကောင်း….လိုက်…တာ..”
“အ..မေ့..ဟင့် ဦး…..ထွက်…ကျ…..ရှီး…..ဘွတ်….စွိ..”
“အ…မ….လေး…လေး…ဦး…ရဲ့..”
“ဟင်း..အ….အင့်..ကျစ်…ဦး..ကြီး….ရယ်..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကုန်းကွကွဖြင့် နို့ထိပ်အကိုက်ခံရင်း အပြီးကြီးပြီး၍ အကောင်းကြီး ကောင်းရတော့သည်။
တစ်မျိုးနှင့်တစ်မျိုး မတူထူးသည့် ပြီးရခြင်းကာမသုခဝေဒနာအား မြိန်ရေယှက်ရေ ခံစား ရင်း ဦးအောင်ကျော် ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ကျတော့သည်။ စောက်ရည်ဖြူဖြူတို့ စိုစို ရွှဲ သော ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ပေါ်တွင် ခြေမခိုင် ခွေယိုင်ကျကာ လဲပြိုကြတော့၏။
နွေးထွေးကျယ်ပြန့်သော ရင်ခွင်တွင် မှီနွဲ့ကာ မျက်နှာအပ်၍နေသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အတန်ကြာမှ လူးလွန့်လာရသည်။ လှုပ်ရှားမိသည်နှင့် တောင်မတ်နေသော ဦးအောင် ကျော် လီးကြီးကို သတိထားမိ၏။
မျက်နှာလေးမော့၍ ဦးအောင်ကျော်ကို ကြည့်ကာ
“ဦး…ကြီး…မပြီးသေးဘူးမလား….ဖြူလဲ့ ပြီးအောင် လုပ်ပေးမယ်လေ..နော်”
ဦးအောင်ကျော် ခေါင်းညိတ်အပြတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကိုခွနေရာမှ အသာထ၏။ ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်နေသော ဦးအောင်ကျော်ခြေထောက်ကြား ပုံ့ပုံ့ကလေး ထိုင်၏။ တောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်ဖြင့် ဖွဖွဆုပ်ကိုင်၏။ လျှာလေးထုတ် ကာ လီးဒစ်ကြီးအား တပြပ်ပြပ်ယက်ပေးသည်။
“ပြပ်…ပလပ်…ပြပ်…”
“အိုး…..ဖြူလေးရာ….ရှီး”
ယခင်က အတန်းထဲတွင် ပန်းသီးစားရင်း ဦးအောင်ကျော်လီးကြီးအား စုပ်ပေးသည်ဟု တွေးကား တဏှာထခဲ့၏။ ယခုတော့ ထိုအခြေအနေတွေက လက်တွေ့ ဖြစ်လာခဲ့ချေပြီ။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း မိမိအား အကောင်းကြီးကောင်းအောင်လုပ်ပေးသူ ဦးအောင်ကျော် အား ကောင်းစေချင်သောစေတနာဖြင့် လီးတန်ကြီးအား မက်မက်မောမောစုပ်ပေးမိ သည်။ တင်းတောင့်လှသော လီးအား စုပ်ရသည့် အရသာကိုလည်း မသိစိတ်မှ စွဲလန်း မိ၏။
လီးဒစ်ကို ငုံသည်။ ပါးခွက်အောင်စုပ်သည်။
လီးထိပ်ကို လျှာဖျားလေးစုကာ ဖွဖွထိုး၏။
ပါးစပ်အတွင်း လီးဒစ်တစ်ခုလုံးငုံစုပ်ကာ လီးတန်ကိုလက်ဖြင့်စုပ်ကာ ကွင်းထု၏။ ပါးစပ် အတွင်း တင်းပြောင်သော လီးဒစ်လုံးကြီးကိုလည်း လျှာဖြင့် ထိုး၍တစ်ဖုံ၊ ပွတ်၍တစ်မျိုး မရိုးစေအောင် ပြုလုပ်ပေးသည်။
ဦးအောင်ကျော်မှာ ဝဋ်လည်တော့သည်။
တအီးအီးတအားအား၊ တရှီးရှီး တကျစ်ကျစ်ဖြင့် ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်၏ လီးစုပ်ခြင်းကို ခံစားနေရသည်။
ဖင်ကလည်းကြွသည်။
လီးက လည်းငေါ့သည်။ ပါးစပ်လေးအားညှောင့်သည်။
မည်သို့ဆိုစေကာမူ လီးစုပ်ခြင်းတွင် ယဉ်ပါးနေသော ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ လီးပျို့ခြင်းမရှိစေရန် စုပ်နေနိုင်ချေပြီ။
ဦးအောင်ကျော် လီးကော့အထိုးတွင် လက်လေးဖြင့်အလိုက်သင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ ခေါင်းလေးကို မသိမသာနောက်သို့တိမ်း၏။ ပါးစပ်လိုးသော်လည်း လီးတန်တစ်ဝက်မရှိ တရှိသာ အလိုးခံရသည်။ ဦးအောင်ကျော် လီးအထုတ်တွင် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ကာ လီးတန်ကြီးကို ဖိစုပ်ညှပ်သည်။
ဆိုတော့ ဦးအောင်ကျော်မှာ အီးကနဲ အသံထွက်၍ပင် ကောင်းလွန်သော အရသာကို ခံစားရသည်။
လီးတန်ကြီးမှာလည်း ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်စေ့စေ့ထော်ထော်လေးအတွင်းမှ မထွက်ချင် ထွက်ချင် တရစ်ချင်းထွက်ရသည်။
ထိုမျှမက လီးဥ နှစ်လုံးကိုလည်း စုပ်၍တခါ ဖစ်၍တဖုံ အကိုင်ခံရသည်။ လီးတန်ကြီးမှာ လီးရည်များ ဖြင့် တင်းပြောင်နေ၏။
“အီး……ကျစ်…ဖြူလေး…အား..အား.. ဘော…ဘောကို စုပ်စမ်းကွာ”
ဦးအောင်ကျော် အံကြိတ်ညည်းညူကာ ခိုင်းသည်။ ပက်ပက်စက်စက် ပြောသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်လည်း မငြင်းဆိုမိ။ သူမ အသိတွင် ဦးအောင်ကျော်ပြောသလိုလုပ်ရမည်သာ စွဲနေတော့သည်ပင်။
အထွဋ်အထိပ်ရောက်ကာနီး ဦးအောင်ကျော်၏ မာန်တတ်သော စကားအတိုင်း လုပ်မိသည်။
ပထမဦးစွာ လီးတန်ကြီးကို လက်ဖြင့်ဆုပ်၍ ဆီးအုံသို့ ကပ်၏။ လီးဥမဲမဲကြီး နှစ်လုံးကို မရွံမရ ကြည့်မိသည်။
မိမိက ပြီးထားသည်မှာ မကြာသေး။ တဏှာစိတ်မတတ်သေးတော့ လီးစုပ်ရသည်က စုပ်နေကြဆိုတော့ အပန်းမကြီး။ လဥ စုပ်ရမည့်အရေးတော့ အနည်းငယ် ဝန်လေးမိသည်။
“အို…လီးစုပ်တုန်းကလည်း ဒီလိုပဲ…နောက်ကျင့်သားရသွားမှာပဲဟာ..”
မိမိကိုယ်ကိုအားပေးရင်း လျှာဖျားလေး ထုတ်လိုက်သည်။ လဥ မဲမဲကြီး နှစ်လုံးကို အသာ ထိုးသည်။
“အီး…ဖြူ..ဖြူလေး…အ..အ…ကျစ်”
ဦးအောင်ကျော်၏ အငမ်းမရ ညည်းညူမှုက ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ လဥစုပ်ရန် အားဖြစ်စေသည်။
အသက်အောင့်ကာ တွဲကျနေသော လဥနှစ်လုံးကို ပါးစပ်အတွင်းသို့ သွင်းလိုက်သည်။ လဥတွင်ပေါက်နေသော လီးမွှေးအချို့က နှုတ်ခမ်းတွင် ကပ်ကျန်သည်။ လီးတန်အနံ့နှင့် မတူသော အနံ့တစ်မျိုးကို ရှုရှိုက်မိသည်။ အနည်းငယ်ညှီစို့စို့….။
“အား…ကျစ်…ရှီး…. ဖြူ…ဖြူ…လေး…အား…လျှာနဲ့ ထိုး…ထိုး…အား”
အစပထမညှီစို့သည်ထင်သော်လည်း တစ်ခဏအတွင်း နေသားတကျဖြစ်သည်။ တအီးအီး ညည်းကာ ထိုင်မလို၊ ထမလို ရမ္မက်ထန်နေသော ဦးအောင်ကျော်ကို ကြည့်ကာ ကျေနပ် မိသည်။ မိမိအား အကောင်းကြီးကောင်းစေသူ။ လုပ်ချင်သလို လုပ်၍ ကာမစိတ်ကို ဖြေ ဖျောက်ပေးသူ ဆရာကြီး…..။ အနှီဆရာကြီးမှာ ယခုတော့ သူမပါးစပ်ဖျားတွင် လူးလွန့် ကော့ထိုး ကဏှာမငြိမ် ဖြစ်ချေပြီ။
ထိုအတွေးက ပါးစပ်အတွင်းမြုံ့ထား၊ ငုံ့ထားသော လဥ နှစ်လုံးကို လျှာဖြင့် ထိုးသည်။ ယက် သည်။ လဥ နှစ်လုံးကို ပြန်ထုတ်သည်။ လဥမဲမဲနှစ်လုံးတွင် ဖြူလဲ့သွယ် တံတွေး တို့ ပြောင်ပြောင်လတ်ကာ နေတော့သည်။
လက်က လဥနှစ်လုံးအခြေကို ဖွဖွဆုပ်၏။
ဦးအောင်ကျော် အားကနဲ ညည်းကာ တုန်သွားရ၏။
“ဟိ..ဟိ…သူ့မှ အဖြစ်သည်းနေ….သူများစောက်ပက်ကျ လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်ပြီး…ဟွန့်”
ဖြူလဲ့သွယ် ရယ်ကျဲကျဲလေး ပြောရင်း တွဲကျနေသော လဥနှစ်လုံးကို ပါးစပ်အတွင်း စုပ်ယူသည်။
ဦးအောင်ကျော်မှာ စကားမပြောနိုင်။ ထိုင်ခုံမှ ထ၍ပင် မက်တပ်ရပ်ရသည်။
ဆိုတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော် ခြေနှစ်ခြောင်းကြား ထိုင်၍ ခေါင်းလေးမော့ကာ တွဲရရွဲကျနေသော လီးဥကြီးနှစ်လုံးကို ငုံ၍နေရသည့်ပုံစံလေး ဖြစ်ရတော့သည်။
သူမနို့သီးကိုပါးစပ်ဖြင့်စုပ်၍ ခေါင်းကိုဘယ်ညာယမ်းသော ဦးအောင်ကျော်ကဲ့သို့ပင်… .လဥနှစ်လုံးကို စုပ်ရင်း ပေါင်ကြားတွင်ပင် ခေါင်းကို ဘယ်ညာ တိုးဝှေ့ယမ်းတော့သည်။
“အ..အား….ကျစ်….ရှီး….ဖြူလေး..အ….အား…..မ…မရ…အာ့”
ဦးအောင်ကျော် ခုန်ဆွခုန်ဆွပင် ဖြစ်ချေတော့သည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းလေးကို မလှုပ်စေရန် ပေါင်ဖြင့်ညှပ်သည်။ ပါးစပ်အတွင်းမှ လီးဥနှစ်လုံးကို အသာဆွဲထုတ်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ်ကား အသက်ရှုပင်ကြပ်သော်ငြား နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ကာ ငုံ့ထားရာမှ လွှတ်မပေးသည့်အပြင် လျှာဖျားလေးစုက လျှာထိပ်လေးဖြင့် ပါးစပ်အတွင်းရှိ လီးဥ အား ထိုးမွှေသည်။
“အား……ဖြူ…လေး……”
ဦးအောင်ကျော် ထနေရာမှ ကုလားထိုင်ပေါ် ဗြုန်းခနဲပြန် ထိုင်ကျသည်။ ပေါင်ဖြင့် ညှပ်ထားသော ဖြူလဲ့သွယ်ခေါင်းလေးကို လွှတ်လိုက်ရသည်။
လီးဥနှစ်လုံးက ကျုံ့ကာ…ရှုံ့ကာ….ဖြစ်သည်ကို ဖြူလဲ့သွယ် ခံစားမိသည်။ လီးတန်ကြီး တယိမ်းယိမ်း တငေါ့ငေါ့ ဖြစ်နေသည်။
ပြီးချေတော့မည်…..လီးစုပ်ခြင်းတွင် ဆရာကြီး ဖြစ်နေသော ဖြူလဲ့သွယ် မသိစိတ်က စေ့စော်သည့်အတိုင်း လုပ်မိသည်။
ပါးစပ်အတွင်းစုပ်ယက်နေသော လီးဥနှစ်လုံးကို ထုတ်လိုက်သည်။
တင်းမာညိုမောင်းနေသော လီးဒစ်ကြီးကို ပြွတတ်ခနဲ ငုံစုပ်သည်။
လျှာဖျားဖြင့် လီးဒစ်အောက်ချေကို ကော့ထိုးမွှေသည်။ လက်တစ်ဖက်က လီးတန်ကို ဆုပ်၍ ကွင်းထုပေးသည်။ တခြားတစ်ဖက်က လဥနှစ်လုံးကို ဖွဖွဆုပ်ချေသည်။
ဦးအောင်ကျော်မရတော့…။
ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်၏ ခေါင်းကို စုံကိုင်သည်။ ခေါင်းကြီးမော့၊ မျက်လုံးမှိတ်၊ အံကြိတ်၍ ညည်းသည်။ ဖင်ကြီးကြွ၍ လီးကြီးကော့ထိုးသည်။
လီးကြီးတဆတ်ဆတ် တုန်ကာ သုတ်ရည်မိုးတို့ ဖြိုင်ဖြိုင်သွန်းဖြိုးသည်။
တစ်ခါလရည်ပန်းခံဖူးသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ သည်တစ်ခါတော့ အတွေ့အကြုံအရ သိချေပြီ။ လီးတန်ကို သွက်သွက်ထုပေးသည်။ ပါးစပ်မှ လီးဒစ်ကို မလွှတ်တမ်းငုံသည်။
ဗြစ်ကနဲ ဗြစ်ကနဲ လည်ချောင်းထိ ပန်ခံရသော ပူနွေးသော လရည်များအား ပါးစပ် ထောင့်အတွင်းမှ ထွေးချသည်။
ညှီစို့သင်းသော လရည်တစ်ချို့ကိုလည်း မျိုချမိ သည်။ လရည်သောက်ရသည်မှာ ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ အဆန်းမဟုတ်တော့။
ပထမတစ်ခါ လီးစုပ်စဉ်က လရည်တော် တော်များများ ပါးစပ်အတွင်း အပန်းခံ၍ သောက်ဖူးချေသည်။
ယခုတစ်ခါတော့ လိုသလောက် အနည်းငယ်သာ မျိုချ၍ များများထွေးချသည်ဖြစ်ရာ… မေးဖျားမှ စီးကျသော လရည်စီးချောင်းကား နို့ရဲရဲစူစူလေးပေါ်တွင် စိုရွှဲအောင် ကျတော့ သည်။
သုတ်ထွက်သန်လှသော ဦးအောင်ကျော်လီးတန်ကြီးမှာ ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်အတွင်း မာန်ကျသော မြွေကြီးနှယ်။
သို့သော် ပျော့ကားမကျ။ မတင်းမပျော့ ခပ်ငေါ့ငေါ့။
ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်အတွင်းငုံထားသော လီးဒစ်ကို ထုတ်သည်။
ဦးအောင်ကျော်၏ လီးကြီးမှာ ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်အတွင်းမှ လွတ်လပ်ရေးရသည့်အခါ တစ်ချက်နှစ်ချက် ငေါ့ကနဲဖြစ်သည်။ လက်ကျန် လီးရည်တို့ ညှစ်ထုတ်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ် မေးဖျားသို့ လရည်တို့ စင်ထွက်သည်။
“အို…ဟင့်…သူ့ ဟာကြီးက ပြီး…မပြီး နိုင်ဘူး…ကွာ…ဟင့်…မာနေတုန်းပဲ…သန်လိုက် တာကွာ……”
ဖြူလဲ့သွယ် အံ့အားသင့်စွာ အမူပိုပိုလေးပြောမိသည်။ မပျော့မမာ ငေါနေသော လီးကို အားပါးတရ ဆုပ်မိသည်။ ပွတ်မိသည်။ ယုယမိသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ဟန်ပန်မှာ တန်ဖိုးရှိသော ရတနာချောင်းကြီး အား အပိုင်ရထား သောသူလိုပင်။
ဦးအောင်ကျော်က လီးကိုကိုင်ထားသော ဖြူလဲ့သွယ်လက်ပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ဖြူလဲ့သွယ်မေးဖျားပေးနေသော လီးရည်တို့အား ဒစ်ဖြင့်ထိုးမွှေသည်။
လက်ဖယ်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော် လီးကို ဆုပ်ကိုင်၍ လီးရည်ပေသော မေးဖျားအား လီးဖြင့်ပင် ကိုယ်တိုင် ပွတ်နေရသည့်နှယ်။
ထိုမှတစ်ဆင့် ဖြူလဲ့သွယ်ပုခုံးလေးအားပင့်မက နို့အစုံပေါ်တွင် ပေနေသော သုတ်ရည်အနှစ်တို့အား လီးဖြင်းထိုးမွှေသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့အား လီးဖြင့် ထိုးခံရသည်။
စူစူကျိန်းသော နို့အား လီးဖြင့် ထိုးခံရသည့်အခါ။
“အ..မ..လေး…ဦး..ကြီး…ဟင့်..အ,….ကျစ်…”
သည်တစ်ခါညည်းရသူမှာ ဖြူလဲ့သွယ်….။
နို့အားလီးဖြင့်ထိုးသည်။ လီးရည်တို့အားလီးဖြင့်သုတ်သည်။ နို့အုံကို လီးဖြင့် တဘုတ်ဘုတ် ပုတ်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကျိန်းပင်ကျိန်းငြား နို့လေးကော့ကာ လီးထိုးခံ မိသည်။ လီးပုတ်ခံရသည်တွင် နို့လေးတတုန်တုန်ဖြစ်ရသည်။
နို့သီးခေါင်းတည့်တည့် လီးဒစ်ကြီးတေ့ဖိသည့်အခါ…..အားကနဲအော်ရသည်။ ကာမ စိတ်တွေပြန်ထပြန်သည်။ နို့ကို လီးထိုးခံရခြင်း။ လရည်နံ့တို့မွှန်ထူအောင် သုတ်လိမ်းခံ ရခြင်းတို့တွင် ထူးခြားသော ကာမဆန္ဒတို့ ထကြွရသည်။
“ကဲ…ရပြီ…ဖြူလေး….နောက်တစ်ချီက ညနေဘက်မှ ပြီးအောင်လုပ်တာပေါ့.. အခု ဘော်လီတွေ ပြန်ဝတ်တော့…၊ ခုံတွေ ဆက်ပြင်ရအောင်”
ဖြူလဲ့သွယ်ကိုဆွဲထူရင်း ဦးအောင်ကျော်က ပြောသည်။
ဆက်လုပ်ခံရလျှင် ထပ်ပြီးရမည်ဖြစ်သော်လည်း တစ်ချီတစ်မောင်း အားပါးတရ ပြီးထားသည် ဖြစ်ရာ ဖြူလဲ့သွယ် မတောင်းဆိုမိတော့။
“ဟင်…ဒီမှာပေနေတဲ့ အရည်တွေ သုတ်ဦးမယ်လေ…ဦးကြီးရဲ့”
သူမနို့ကို ညွှန်ပြရင်း ဖြူလဲ့သွယ် ပြော၏။
“မသုတ်ပါနဲ့ကွာ..ကျုပ် လီးရည်တွေကို ဖြူလေး နို့ပေါ်မှာ တစ်နေကုန်ရှိနေ စေချင်တာ…”
“ဟာ….ဦးကြီးက…သိပ်ဆိုးတာပဲ…..ကွာ…ဟွန့်….”
ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်ကသာ ပြောမိသည်။ လက်ကတော့ ဘော်လီကို ပြန်ဝတ်နေချေပြီ။ နို့သီးခေါင်းက ပုံမှန်ထက် ရှည်ကာ စူချွန်တော့သည်။ ဘော်လီဝတ်ရာတွင် ဘော်လီခွက် အတွင်း နို့သီးခေါင်းထောက်ကာ ဖြူလဲ့သွယ် ခပ်တိုးတိုးညည်းမိသည်။
လီးရည်အလူလူးနို့လေးကား တင်းတွဲတွဲဖြင့် ကျိန်းကျိန်းနာနာ ရှိရတော့၏။
“ကျိန်းတယ်…ဦး…ကြီး…ရယ်….ဖြူလေးကို အတင်း လုပ်ထားတာ… ဟင့်… .ဖြူလေး နို့မှာ ဦး…ကြီး အရည်တွေ ပေလူးနေတာလေ….၊ ဖြူလေးကို ဒီတိုင်းနေခိုင်းတာလားလို့……..ဟင့်…တစ်မျိုးကြီးပဲ….ဆို”
ဟုတ်ပေသည်။ ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ နို့လေးလည်း ကျိန်းနာရသည်။ လီးရည်တွေ ပေလူနေသဖြင့်လည်း အနေခက်လှသည်။
ထိုသို့ ကိုယ်ခန္ဓာမှ စူးရှနကျိန်းသော ကာမအရသာထက်၊ ညစ်ညစ်ပက်ပက် တစ်တစ်ခွခွ နေရမည်ဖြစ်သော။ နို့လှလှလေးပေါ်တွင် လီးရည်အလူးသား နေရမည်ဖြစ်သော စိတ်ခံ စားချက် ကာမအရသာက ပို၍ထန်ရတော့၏။
ထိုသို့ ညစ်တီးညစ်ပတ်ပြောဆို ပြုမူခံရသည့်အတိုင်း တစ်ဝေမသိမ်း လိုက်ပါလုပ် ဆောင်ရသော ခံစားချက်များကပင် ကာမဆန္ဒများ ထိန်းမရအောင် ထကြွစေရသည်။ လီးအရသာကို ခံစားလိုစိတ် ပြင်းပြစေသည်။
စောက်ပက်လေးက ရွရွယား၍ စောက်ရည်က တစိမ့်စိမ့်ကျ၊ လီးရည်လူးသော နို့တို့က စူးစူးဆစ်ဆစ်ယားကာ စူထွက်နေသော နို့သီးခေါင်းက ပြန်မကျုံ့တော့သည်က သက် သေပင်။
အခန်း (၂၇)
အညာနွေက ပူလှသော်လည်း ဖြူလဲ့သွယ်အိမ်ရှေ့ တမာပင်ရိပ်ကား အေးမြလှသည်။ ထို တမာပင်ရိပ်တွင် ဦးအောင်ကျော်ကား ဆေးပြင်းလိပ်ခဲရင်း စာသင်ခုံများပြင်နေသည်။
ထိုသို့ပြင်နေရင်းပင် အနားတွင်ထိုင်နေသော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်အား သူလိုးခဲ့သော အမျိုးသမီးများအကြောင်း ပြောပြသည်။ တစ်ခွသော၊ ပက်စက်သော တဏှာထစရာ၊ လိုးဆော်ခဲ့ပုံများကို ပြောပြသည်။ နံဘေးမှကြည့်လျှင်တော့ စာသင်ခုံပြင်ရင်း စကားစ မြည်ပြောဆိုနေဟန်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အင်္ကျီထဲတွင် လီးရည်အရွှဲသား၊ စောက်ပက်လေးမှ စောက်ရည်အရွှဲသား ဖြင့် လိုးခြင်း၊ ဆော်ခြင်း၊ လီးစုပ်ခြင်း များတွင် စိတ်ပါလက်ပါနားထောင်မိသည်။ သိလို သည်များကို ပြန်မေးသည်။
ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေကိုလည်း ကြည့်ရသေးသည်။ လူရိပ်လူခြေမြင်က အိမ်ထဲသို့ ယောင်လည်လည် ပြန်ဝင်ရသေး၏။ သို့မဟုတ်က လီးရည်နံ့တွေ ရချေမည်။
လူသူပြတ်က ဦးအောင်ကျော် လက်ကမြင်းသည့်ဒဏ်ကို ခံရသေးသည်။ ရံဖန်ရံခါ ဖင်ကိုင်ခံရသည်။ နို့ဆွဲခံရသည်။ စောက်ပက်အနှိုက်ခံရသေး၏။
“ဖြူလေးကကွာ…စောက်ရည်တွေ စိုနစ်နေတာပဲ၊ ဦးကြီးလိုးခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေအကြောင်း နားထောင်ရင်း လီးဆာနေတာလားကွ…ဟေ”
“ဟင်…ဟုတ်…ဟုတ်.တယ်…ဖြူလေး စိတ်တွေ အရမ်းဖြစ်နေတာ…ဦးကြီးက…အရမ်း စိတ်ထအောင် လုပ်တတ်တယ်ကွာ….ဖြူလေး မနေနိုင်တော့ဘူး..သိလား…”
“အင်း…ဖြူလေးရာ…ကျုပ်က အခုလိုးမယ်ဆို ဖြူလေးခံမယ်ဆိုတာ သိပါတယ်၊ ဒါပေ မယ့် ဖြူလေး စိတ်ရှင်းအောင် ဆေးစစ်ပြီးမှ လိုးကြတာပေါ့၊ အဲဒီကြ အသေလိုးပေး မယ်၊ ဖြူလေး ခံဖို့ရာသာ အားမွေးထား”
“ဟီး….အဲဒီခါကျ ညှာလိုးပေးပါ ဦးကြီးရယ်၊ ဖြူလေးကလေ လေပဲရှိတာ…ဦးကြီးဟာ ကြီးကို ကြောက်တယ်…သိလား”
“ဟား…ဟား…အင်းပါ ဖြူလေးရ၊ ဖြူလေးလည်း ရည်းစားက လိုးတာခံဖူးသားပဲ၊ မကြောက်ပါနဲ့ကွ”
“မတူဘူး ဦးကြီးရ….သူ့ဟာက သေးသေးလေး…ဦးကြီးဟာက….အကြီးကြီး..”
“ဟုတ်လား..အဲဒီ အကြီးကြီးနဲ့ ဖြူလေးကို အသေလိုးခွဲပစ်မယ်ကွာ”
“ဟာ…ကွာ….ကြောက်ပါတယ်ဆို….ဦးကြီးနော်”
“ကြောက်ပဲ ကြောက်တာလား…..မခံချင်ဘူးလားကွ”
“ဟိ….နှစ်မျိုးလုံးပဲ”
“ဟား…ဟား.. စိတ်ချ ကျုပ်လိုးပြီးရင် ဖြူလေး စောက်ပက်ကျယ်နေမှာ၊ ဖြူလေးရည်းစားလိုးရင် ချောင်နေမှာ၊ ဖြူလေး ခံရတာ အားရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး.”
“အင်း…ဟုတ်တယ်နော်…ဦးကြီး…ဖြူလေး အလိုးခံထားတာ သိနေမှာပေါ့နော်”
“အင်းပေါ့….သိမှာပေါ့ကွ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား ဖြူလေး၊ ကျုပ်အလိုးမခံချင်တော့ရင်လည်း ရပါတယ်၊ အဲ…အလိုးခံမယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်က အားရပါးရ လိုးမှာပဲ၊ ဖြူလေး စောက်ပက်တွေပြဲ၊ နို့တွေကြီး ရွဲပြဲနေအောင် သမမှာ”
“ဟင်…ဦးကြီးပဲ ခံချင်အောင် အမျိုးမျိုးကလိထားပြီးမှ မလိုးဘဲတော့ မနေပါနဲ့၊ သူအဆင်ပြေအောင် ဖြူလေးကြည့်ပြောပါ့မယ်၊ အရမ်း သိသာနေရင်လည်း ဖြူလေး သူနဲ့မနေဘူးလေ…နော်”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အလိုးမခံရမည့်အရေး စိုးရိမ်စိတ်လေးနှင့် ကပြာကယာပြောမိသည်။
“အင်းပါ… ကျုပ်လိုးလို့ ဖြူလေးတို့ အချင်းချင်း ကတောတ်ကဆ မဖြစ်စေချင်တာပါပဲ”
“ဟုတ်၊ စိတ်ချပါ…ဦးကြီးရဲ့၊ ဖြူလေး ရှုးပေါက်သွားဦးမယ်နော်…”
“အင်း…သွားလေ”
ဖြူလဲ့သွယ် ထသည်။ ဖင်နေရာတွင် ကွက်စိုနေသည် ဖြစ်ရာ ထဘီပြင်ဝတ်ရင်း အိမ်ထဲ သို့ သွား၏။
ဦးအောင်ကျော်က နောက်မှထ လိုက်လာသည်။
“ဟင်..ဘာလို လို့လည်း ဦးကြီး”
“မလိုပါဘူး၊ ဖြူလေး သေးပေါက်တာ လိုက်ကြည့်မလို့လေ”
“အာ…..”
ဖြူလဲ့သွယ် ခြေလှမ်းပင် မှားရသည်။
“အဲလိုကြီးကြည့်နေရင် ဖြူလေး မပေါက်တတ်ဘူးလေ…နော်”
ငြင်းသော်လည်းမရ။
ဆောင့်အောင့်အောင့်လေး လမ်းအလျှောက်
“ဖျန်း…”
ဖျန်းခနဲ ဖင်ရိုက်ခံရ၏။
“အား…..ဦးကြီးနော်….ဖြူလေး…အနိုင်ကျင့်တာ….”
ဖင်လေးလိမ်ကျစ်ရှုံ့ရသည်။ မျက်စောင်းလှည့်ထိုး ကာ စူပုတ်ပုတ်လေး ပြောမိသည်တွင် နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲညှစ်ခံရသည်။
“အီး..ကျစ်..အင့်..အ..အ ဟင့်….နာတယ်ဆို…ရှီး…..အ..အာ့”
အနယ်ခံရသည်။ ဘော်လီနှင့်အင်္ကျီခံနေသည့်တိုင် နို့သီးထိပ်ကို အဆိတ်ခံရသည်။
“အင့်…အ..မေ့…အာ့…ဦး…ရယ်..ဟင့်…ကြည့်….ကြည့်….နော်”
ထိုသို့ပြောမှ နို့ညှစ်၊ နို့ဆိတ်ခံရခြင်းမှ လွတ်တော့သည်။ နို့အစုံက ကျိန်းစပ်နေသလို ကာမစိတ်ကလည်း ရှိန်းတိမ်းဖိန်းတိမ်း တတ်တော့သည်။
ဒီလူကြီးရှေ့ ထဘီလှန် သေးပေါက်ရမည့် အဖြစ်..က။
မတတ်နိုင်။ ကုန်စရာလည်း အရှက်ကမရှိတော့။ မိမိစောက်ပက်၊ နို့၊ ဖင် နေရာလပ်မကျန် ချွတ်ပြရ၊ အကိုင်ခံရ၊ အကြိမ်ကြိမ်ပြီးအောင် အနှိုက်ပွတ် ခံရပြီးချေပြီ။ မိမိမျက်နှာ၊ နို့ တွင် ပင် လီးရည်ဖျန်းခံရပြီးချေပြီ မဟုတ်ပါလား….။
ဖြူလဲ့သွယ် အိမ်သာထဲဝင်သည်။ ထဘီကိုမသည်။ ပင်တီကိုချွတ်သည်။ အိမ်သာတံခါးဝမှ ရပ်ကြည့် နေသော ဦးအောင်ကျော်ကို ရီဝေစွာကြည့်သည်။
ထိုင်ချသည်။ ဖောင်းတင်းနေသောစောက်ပက်က ပြူးထွက်သည်။
“ဟင့်..သူများ သေးပေါက်တာကို…ရှက်ပါတယ်ဆိုတာ…”
ဖြူလဲ့သွယ် တုန်တုန်ယင်ယင်လေးပြောမိသည်။ ရှက်စိတ်တစ်ဝက် ရမ္မက်စိတ်တစ်ဝက်။ မျက်နှာလေးကလည်း ရဲရဲလေး….။
“ဟင့်..အင့်”
ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရသည်ဖြစ်ရာ ပေါင်နှစ်လုံးကြား စောက်ပက်လေးက အပြူးသား။ စောက်ပက်လေး လှုပ်ရွလာသည်။
“ရှီး…” သေးရည်လေးအချို့စောက်ပက်မှ စီးထွက်သည်။ စောက်ရည်ရောသော သေးနံ့ကား ခပ်စူးစူးလေး…။
“ရပ်….ရပ်လိုက် ဖြူလေး…”
ဦးအောင်ကျော်စကားအဆုံးတွင် ဖြူလဲ့သွယ် စောက်ပက်လေးကို တင်းအောင်ရှံ့ကာ သေးပေါက်ခြင်းကို ရပ်ရသည်။
“ဟင်…ဘာလို့လဲ….ဦး…ကြီး…ဟင်…မ…မ..ရ…ပေါက်….ရင်း တန်း….လန်း….ကြီး”
အချိန်အတော်ကြာအောင် ထိန်းထားရာမှ လွတ်လပ်စွာ သေးပေါက်ပြရခြင်းတွင် သာ ယာနေသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မျက်လုံးလေး မှိတ်၍ သေးပေါက်ရာမှ မော်၍ ကြည့်ရင်း မေး သည်။
“ထ…ဖြူလေး”
“ဟုတ်…မြန်…မြန်…..ထွက်…တော့….မှာ”
“ခြေနှစ်ဖက်ပူးလိုက်….”
အိမ်သာခြေနင်းကြွေခုံတစ်ဖက်စီတွင် ကားကားလေးရပ်နေရာမှ ညာခြေနင်းခုံပေါ် သို့ ဖြူလဲ့သွယ် ခြေစုံရပ်နေရသည်။ ခြေသလုံးအလယ်တွင်တော့ ပင်တီအဖြူရောင် စိုစိုလေး က ကပိုကရို။
စောက်ပက်က ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားညှပ်နေရ၏။
“ရပြီ…သေးပေါက်ချတော့”
ဖြူလဲ့သွယ် စကားပြန်မပြောနိုင်။ အောင့်တင်းနေသော ဆီးအိမ်ကိုလျှော့လိုက်သည်။ တင်းထားသော စောက်ပက်ကြွက်သားများကို လျှော့ချလိုက်သည်။
သေးရည်တွေက စောက်ပက်မှ တရှီးရှီးစီးထွက်သည်။ ပူနွေးစိုစွတ်သော ခံစားမှုက စောက်ပက်အုံအနှံ့၊ ပေါင်တစ်လျှောက်၊ ပင်တီလေးကို ဖြတ်ကျော်ကာ ခြေထောက် အစုံထိ… .။
“ဟင်း….ဦး….ကြီး…ရယ်..ကောင်း….တယ်….အင့်…အ.”
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်နှင့်တွေ့မှ သေးပေါက်ရခြင်းကိုပင် ကာမအရသာတစ်ခုသဖွယ် ခံစားရတော့၏။
သေးနံ့စူးစူးက ထောင်းထောင်းထနေတော့သည်။
လွတ်လပ်စွာပေါက်ခွင့်မရဘဲ၊ စောက်ပက်လေးကို ပေါင်ဖြင့်ညှပ်ရင်း ပေါက်ရသည် ဖြစ်ရာ အချိန်အတော်ကြာ၏။ တစ်နည်းပြောရလျှင် ဦးအောင်ကျော်ရှေ့ ထဘီကို လက်နှစ် ဖက် ဖြင့်မ၍ စောက်ပက်လှန်ပြရင်း သေးတစိစိပေါက်ရသည်မှာ အတော်ပင်ကြာ၏။
“အင့်…အင့်..”
ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်မှ ညှစ်သံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။
ဆီးအိမ်လေး လှုပ်လှုပ်သွားရသည်။ ဝမ်းဗိုက်လေး လှုပ်သည်။ မျက်လုံးလေး ပွင့်လာသည်။
“သေးညှစ်လို့…ပြီးပြီလား ဖြူလေး”
အရာရာကို အသေးစိတ်ကျကျ သိနေသော ဦးအောင်ကျော်ပင် ဖြစ်တော့၏။
“ဟုတ်…”
“ပင်တီ ပြန်ဝတ်တော့…”
“ဟင်…ဆေး…ဆေး…ဦးမယ်လေ….ဖြူလေး….သေးတွေ ပေ…နေ…တာ…လေ”
ဖြူလဲ့သွယ် ကပျာကယာပြောသည်။
“ဖြူလေးရ… ဦးကြီးက .ဖြူလေးကို မလိုးခင်ကြားထဲမှာ ညစ်ပတ်မလေး ဖြစ်နေစေ ချင်တယ်ကွာ၊ ဖြူလေးသဘောပါ…ဖြူလေး မနေတတ်လို့ ဆေးချင်တယ်ဆို ဆေးလေ”
“ဖြူ…ဖြူလေး….သေးတွေပေပြီး…သေးနံ့တွေရနေမှာ…အဲလိုနေရမှာလား…ဟင်”
“အင်းပေါ့ကွ…အိမ်အပြင်တော့ မထွက်ရဘူးပေါ့ကွာ…အိမ်ထဲမှာပဲနေရမှာပါ၊ ဘယ်သူ မှ မသိပါဘူး ဖြူလေးရ၊ ..ခွေးမလေးလေ သေးလေးတွေ ပေပြီးတော့လေ… လိမ္မာသားနဲ့ကွာ”
ဦးအောင်ကျော်က အပျော့ဆွဲလေး ပြော၏။
“ဟင့်….ဖြူ…ဖြူလေးက….ခွေး…ခွေး…မလေး..မဟုတ်ပါ..ဘူးဆို…ဟွန့်…ဘယ်ချိန်ထိ နေရ…မှာလည်း..ဖြူလေးရှက်…တယ်၊ နေရမှာလား…ဟင်”
“အိုး….လိမ္မာလိုက်တာကွာ…. ဦးကြီးကကွာ ဖြူလေး နို့တွေပေါ် လရည်လူး…၊ သေးတွေ လူးပြီး တကယ့် ညစ်တီးညစ်ပတ်ဆန်ဆန်လေး၊ ဖာဆန်ဆန် အပျက်မဆန်ဆန်လေးခံ စားနေ စေချင်တယ်…ဖြူလေးက အဲလို မခံစားချင်ဘူးလားကွာ”
“ဦး…ကြီး..ရယ်….ဟင့် စိတ်တွေအရမ်းဖြစ်နေပြီကွာ….ဖြူ..ဖြူ…လေးက…ဖာ..ဖာ… ဖာသည် မ… လေး.. လို ဖြစ်နေတာ လား..ဟင်”
တုန်ရီလှိုက်မောစွာ ပြောနေသော ဖြူလဲ့သွယ်လေသံလေးမှာ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့။
“တူတာ မဟုတ်ဘူး ဖြူလေးရ…တကယ့်ဖာသည်မလေးဖြစ်နေတာ…ဖာသည်မ ဆရာမလေးပေါ့ ဖြူလေးရာ…”
“ဟင့်….ဦး ရယ်…စကားကြီးက ကြမ်း..လိုက်တာ”
“ဖာသည်မဆိုပေမယ့်… ကျုပ်တစ်ယောက်တည်းရဲ့ ဖာသည်မလေးပေါ့၊ ရွာက တစ်ခြားသူတွေ အတွက် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်၊ ဖြူလေးချစ်သူအတွက်တော့ ချစ်စရာ ဖြူလဲ့သွယ် လေးပေါ့၊ ကျုပ်အတွက်ကျတော့ ဖာသည်ဆရာမ ဖြူလေးပေါ့….ကွ… ဟုတ်..လား…”
“ဟင့်…ဟင့်……မ….မ…သိ တော့…ဘူး…..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စောက်ပက်လေးက အဆမတန်ယားယံရွထလာရ၏။ ထိုသို့ ဖာသည်မ လို တစ်မျိုး၊ ခွေးမလေးလို တစ်ဖုံ အမျိုးမျိုးအစုံစုံ ပြောဆိုခံရခြင်းကပင် သူမတူသော တဏှာ စိတ်ကို ထကြွစေသည်ပင်။
“ဟော..ဖြူလေးကရှက်နေတာလား…မရှက်ပါနဲ့ကွာ..ကဲ..ကဲ..ဦးကြီးရဲ့ ဖာသည်မလေး ဖြစ်ချင်ရင် ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ဖင်ကုန်းစမ်း ဖြူလေးရာ..”
ဦးအောင်ကျော်က ပိုင်နိုင်စွာပြောသည်။
“ဟင်…ဟင့်….ဟင့်…”
အသိစိတ်က တတ်စွမ်းသမျှ ငြင်းဆန်သည်။ သို့သော်
မသိစိတ်က အနိုင်ယူသည်။
ထန်လွန်းသော ရမ္မက်က စေခိုင်းသည်။
ယားရွသော စောက်ပက်လေးက တွန်းအားပေးသည်။
ဆိုတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အိမ်သာထဲတွင် ဦးအောင်ကျော်ကို ကျောပေးကာ ဖင်ကုန်းပြ မိတော့သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ဦးအောင်ကျော်၏ ဖာသည်မလေး ဖြစ်လိုပါသည့် သဘော။
စောက်ပက်က တဆစ်ဆစ်ယားသလို၊ စောက်ရည်တွေက တစိစိထွက်ရသည်။
“လိမ္မာလိုက်တဲ့ ဖာသည်မလေးကွာ…တော်.. လက်နှစ်ဖက်က ဖင်ကိုဖြဲပြီး ဖင်ပေါက်နဲ့ စောက်ပက် ကို သေချာမြင်အောင်ပြစမ်းကွာ”
“ဟင့်…ဦး..ဦး…ရာ….ထန်..လိုက်တာ…ကွာ…ကျစ်”
ဦးအောင်ကျော်စကား တသွေမသိမ်းလိုက်လုပ်နေရခြင်းကပင် အလိုးခံစိတ် ပြင်းပြင်းပြပြ ဖြစ်ရသည်။
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် မှာတော့ ထဘီလှန် ဖင်ကုန်း၍ ကိုယ့်ဖင်ကိုယ်ဖြဲ၊ ကိုယ့်စောက်ပက်ကိုဖြဲ ပြရသည့် ဖာသည်မလေးပမာ။
“တောတ်…ဖြူလေးရာ…ဖာသည်မလေးသာဆိုတယ်…လှလိုက်တဲ့ဖင်၊ ဖောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ပက်လေး…ဖာလိုးလိုးပစ်ရမယ်…လီး…ကွာ…ဟင်း.”
ဦးအောင်ကျော် အသံကား ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ၊ တောတ်တခေါက်ခေါက်ဖြင့် ကြုံးဝါးသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာတော့ အသည်းတင်မက ဖင်ပေါက်လည်းယားရသည်။ စောက်ပက် ကလည်း ရွရသည်မှာ ဖင်ဝလေးရှုံ့ပွပွ၊ စောက်ပက်လေးဟစိစိ …။
“ဟုတ်လား…ဖြူလေးက ဆရာမဖာသည်လေးမလား..ဟန်….”
“အ..ဟင့်..ဟုတ်…ဟုတ်…တယ်….ဖြူ…ဖြူလေးက…..ဖာ…ဖာသည်မလေး…ဆ..ဆ ရာမ…မ…ဖာသည်မလေးပါ ရှင့်…ဟင့်…ဦး….ကြီး….ရဲ့ ဖာသည်မလေးပါရှင့်. အာ့.. ဖြူ…လေး…က…ဖာသည်မလေး…..ပါ….”
မသိတော့…ဖြူလဲ့သွယ် မသိတော့….။ ဘာလို့များ ဖာသည်မလေးဟု ထပ်ကာတလဲလဲ ပြောဆိုမိသည် မသိတော့။ သေချာသိသည်ကတော့ ထိုသို့ ဖာသည်မလေးပါဟု ပြောလိုက်သည့်အခါတိုင်း စောက်ပက်လေးက တဆစ်ဆစ်ဖြစ်ကာ စောက်ရည်နှစ်တို့ တစိစိထွက်ရခြင်းပင်။
အရသာရှိလှသည်။ ပြောမပြတတ်အောင် ခံစား၍ကောင်းလှသည်။
ဖြစ်ပါစေတော့…။ ဖာသည်မလေး ဖြစ်ပါစေတော့။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ချက်ခြင်းပင် ဖာသည် မလေး ဖြစ်ကာ ဦးအောင်ကျော်အလိုးကို ခံချင်နေရပြီ မဟုတ်ပါလား….။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၂) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၃) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၄) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၅) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၆) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ဆန္ဒ ကပ်ကိုး (အပိုင်း ၁၇) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅
