လွယ်အိတ်ကလေး (Remake) (အပိုင်း ၁) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
မဝေဝေခိုင်က သူ့လီးတံကြီးကို စိုက်ကြည့်နေသဖြင့် ကိုကိုမောင်ကလည်း လီးကြီးအား ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ မတ်မတ်ပြလိုက်သည်။ ထိုအခါ ဒစ်ဖူးကားကားကြီးက ခေါင်းကြီးတထောင်ထောင်ဖြင့် မဝေဝေခိုင်ကို ချိန်ရွယ်ထားပြီး စိန်ခေါ်နေသလို ဖြစ်သွားလေသည်။ မဝေဝေခိုင်တစ်ယောက် သူမရင်ထဲ ဖြိုးကနဲ ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားရပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကပါ စစ်ကနဲ ယားယားတက်လာသည်။ မရတော့၊ ကိုကိုမောင့် အနားကို မဝေဝေခိုင်က တိုး၍ ကပ်လာကာ ကိုကိုမောင်၏ လီးတံကြီးအား အားပါးတရ ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။ သူမ၏လက်ထဲ၌ လီးတံကြီးက ပူနွေး၍ အလွန့်ကို မာကျောနေကာ လီးကြောကြီးတွေထဲကနေ သွေးများတိုးနေသည်ကိုလည်း ခံစားမိနေပြီး မဝေဝေခိုင်မှာ သဘောကျ ကျေနပ်နေသည်။
ကိုကိုမောင်ကလည်း မဝေဝေခိုင်၏ မလုံ့တလုံဖြင့် ခြုံသလိုလို၊ ရင်လျားထားသလိုလို ဝတ်ထားသော ထမီကို ဖြတ်ခနဲ ချွတ်ချပေးလိုက်သည်။ မဝေဝေခိုင်၏ ညို၀င်းသော လုံးကြီးပေါက်လှ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးမှာ အိစက်လှပစွာ ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။ ဤတွင် ကိုကိုမောင်ကလည်း မဝေဝေခိုင်၏ နို့ကြီးတစ်ဖက်ကို ညှစ်ကိုင်လိုက်ပြီး အားပါးတရ နယ်ပေးလိုက်သည်။ တဆက်တည်း သူမ၏ နို့သီးဖျားလေးကိုပါ ဆွဲချေပေးလိုက်သည်။ ကိုကိုမောင်သည် မဝေဝေခိုင်၏ နို့တစ်ဖက်ကိုလည်း ခေါင်းငုံကာ ကလေးတစ်ယောက် နို့မပြတ်သေးသကဲ့သို့ တပြွတ်ပြွတ်၊ တပျပ်ပျပ်ဖြင့် အငမ်းမရ စို့ယှက်လေသည်။
“အ… အ… အိုး… ဟင့်… ကဲ… ကြာပါတယ် မောင်လေးရယ်… မမ… မနေနိုင်တော့ဘူး… မင်းရဲ့လီးကြီးကိုလည်း တအားခံချင်လာပြီလိုးပေးတော့နော်…”
နို့အုံကြီးတစ်ဖက်ကို အနယ်ခံ အညစ်ခံရင်း ကျန်တစ်ဖက်ကိုလည်း အစို့၊ အယှက်တို့ ခံနေရသော မဝေဝေခိုင်တစ်ယောက် မွတ်သိပ်တောင့်တစွာ ပြောရင်းမှ ခုတင်၌ ဘောင်ပေါ် လက်ထောက်ချကာ သူမ၏ဖင်ကြီးအား ကုန်းပေးလိုက်တော့သည်။
ပြူးတစ်ညိုဝင်း အက်ကားနေသော ဖင်ဆုံထွားထွားအိအိကြီးနှစ်မွှာက ကိုကိုမောင့်ကို တဒင်္ဂ အသက်ရှူရပ်သွားစေသည်။ ညို၀င်းအိစက်နေသော မဝေဝေခိုင်၏ ဖင်အိုးကြီးနှစ်မွှာကြားမှ နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးတွေက အညိုရောင်သမ်းနေပြီး အတွင်းပိုင်းမှာမူ နီရဲတွတ်ထနေ၏။ ကိုကိုမောင်ကလည်း သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဝါးနှင့်ပင့်၍ သုံး၊ လေးချက်ခန့် ပွတ်ပေးလိုက်ရာ မဝေဝေခိုင် ဖင်ဆုံကြီးကပါ အထက်သို့ မြောက်တက်လာသည်။ ကိုကိုမောင်၏ လက်ဖဝါးမှာက စောက်ရည်တွေ စိုရွှဲသွားသည်။
ထို့နောက် သူ့ဒစ်ပြဲကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝသို့ တေ့ထားလိုက်ပြီး မဝေဝေခိုင် ခါးနှစ်ဖက်ကို အကျအန ဆုတ်ကာ ဖိသွင်းပစ်လိုက်သည်။ လီးတံကြီးသည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ နစ်၀င်သွားသောအခါ ပူနွေးရှိန်းမြသော အတွေ့က ကိုကိုမောင်၏ တကိုယ်လုံးကို ဆိမ့်တက်သွားစေသည်။ အားကောင်းသန်မာလှသော လူပျိုစစ်စစ်၏ လီးတံရှည်ကြီးက သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လိုး၀င်လာသောအခါ မဝေဝေခိုင်တစ်ယောက် ပါးစပ်လေးပင် ပွင့်ဟသွားပြီး ဒင်ပြည့်ကြပ်ပြည့် လီးကြီးရဲ့အရသာကို အပြည့်အ၀ ခံစားလိုက်ရသည်။
“ဇွိ… ဇွစ်… ဗြစ်… ဗြစ်… ဗရစ်… ဗြစ်… ဖွတ်… ဘု… ဇိ… ဇိ…”
“အို… ဟိုး… အ… အ… မောင်လေးရယ်…”
လီးတံကြီးမှာ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တထစ်ချင်း နစ်ဝင်သွားသည်။ မဝေဝေခိုင် ဖင်အိုးကြီးနှစ်မွှာပင် ကြွတက်လာကာ ခါရမ်းသွား၏။ လီးတံကြီးက စောက်ခေါင်းအဆုံးရှိ သားအိမ်၀သို့ ဒစ်ဖူးကြီးဖြင့် လာထောက်ပြီး သားအိမ်ကို လီးထိပ်ကြီးနှင့် တိုးဝှေ့နေရာ မဝေဝေခိုင်တစ်ယောက် အားရကျေနပ်သော စိတ်တွေကလည်း သူမတကိုယ်လုံး လွှမ်းဖုံးသွားတော့သည်။ ကိုကိုမောင်က သူ့ခါးကိုမတ်မတ်ထားပြီး ပူနွေးနွေးနှင့် နူးညံ့လှသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို လီးတံကြီး အဆုံးထိ မြှုပ်သွင်း၍ ခေတ္တစိမ်ထားလိုက်သည်။ နူးညံ့သလောက် အတွင်းသားတို့၏ ညှစ်အား၊ စုပ်အားတို့က ကောင်းလွန်းလှသောကြောင့် မဝေဝေခိုင်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးအတွေ့က ကိုကိုမောင့် ရာဂမီးတို့ကို အလျှံကြီးစွာဖြင့် တောက်လောင်စေသည်။
တဏှာရာဂအားကြီးလှသော မဝေဝေခိုင် တစ်ယောက် သူမရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ တင်းကြပ်စွာ နစ်ဝင်နေသော လီးတံကြီး၏ အရသာကို မိန်းမူးကျေနပ်စွာ ခံစားနေစဉ် သူမရဲ့ဖင်ဆုံကြီးကိုပါ ကိုကိုမောင်က ပွတ်ပေးနေသဖြင့် အူထဲ၊ အသဲထဲ ယားယားတက်လာရသည်။ ကိုကိုမောင့် လက်တွေက ဖင်ဆုံကြီးကနေ တဆင့် ကျောပြင်နုနုဆီသို့ ရောက်သွား၏။ ထို့နောက် ကျောပြင်မှတဆင့် မဝေဝေခိုင်၏ ဂျိုင်းအောက်သို့ လျှိုဝင်ကာ နုရွတင်းအိနေသော နို့အုံညိုညိုမို့မို့ကြီးကို ဆုတ်ချေ ပွတ်သပ်၍ဆွပေးသည်။
ကိုကိုမောင်သည် မဝေဝေခိုင်၏နို့အုံကြီးကို အားရကျေနပ်သည်အထိ ဆုတ်ချေပွတ်ဆွပြီးမှ နို့အုံကြီး အရင်းအား ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ဖင်ကျောကြီးကို ရှုံ့ခွက်၍ လီးတံကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ ပြန်နှုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှသာ ကိုကိုမောင်က မဝေဝေခိုင်၏ နို့အုံကြီးကို အရင်းမှ နို့သီးအဖျားအထိ ညှစ်ဆုပ်ကာ ဆွဲချေပေးရင်း သူ့လီးတံကြီးအား စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြန်ဖိလိုက်သွင်းသည်။
“ဗြွတ်… ဗြစ်…”
“အင့်… အမေ့… အား… အား… အီး… အင်း… ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်…”
လီးတံကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ အရှိန်နှင့် ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်ရာ သားအိမ်ခေါင်း၀ကို လီးဒစ်ဖူးကြီးက ပြေးဆောင့်လာသဖြင့် မဝေဝေခိုင် တကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကော့တက်သွားပြီး သူမရဲ့စောက်ဖုတ်အုံကြီး တစ်ခုလုံး ပူရှိန်း ကျင်တက်သွားလေသည်။ ထို့နောက် ကိုကိုမောင်သည် မဝေဝေခိုင်၏ နို့အုံကြီးကို လှမ်းဆွဲထားရင်း အဆက်မပြတ် ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးပါတော့သည်။
“ဗြစ်… ဗြွတ်… ဘွတ်… ပြွတ်… ဗြစ်…”
“အား… အား… ရှီး… အမလေး… ထိ… ထိ… ထိလိုက်တာ… မောင်လေးရယ်… ဟင့်…”
ကိုကိုမောင်၏ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်သလောက် မဝေဝေခိုင် အဖို့ အလွန်ထိမိပြီး ကောင်းမွန်လှသည်။ ကြာလေ ကောင်းလေ၊ ကောင်းလေ ဆိမ့်လေမို့ မဝေဝေခိုင်၏ ရာဂမီးတောက်တို့မှာ အားကြီးသထက် အားကြီးလာတော့သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ကိုကိုမောင်၏ ပြင်းထန်လှသော ဆောင့်ချက်တို့နှင့်အညီ သူမရဲ့ဖင်ဆုံကြီးကိုပါ ကော့၍ တမျိုး၊ မြှောက်၍ တဖုံ၊ ဝိုက်၍တနည်းဖြင့် အခံကြီး ခံပေးနေလေသည်။
“ဗြစ်… ဘွတ်… ဘွတ်… ဗြွတ်… ဖောက်…”
ကိုကိုမောင်က သူဆုတ်ကိုင်ထားသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လွှတ်ထားလိုက်ပြီး မဝေဝေခိုင်၏ ခါးစပ်အား မြဲမြဲတင်းတင်း ဆုတ်ကိုင်လျှက် ဒူးအနည်းငယ် ညွှတ်ချ၍ ပင့်ပင့်ထိုးပြန်၏။ ထိုကဲ့သို့ ကိုကိုမောင်က ဒူးကိုညွှတ်ထားပြီး ပင့်ဆောင့် လိုးလိုက်သောအခါ ပြူးတင်းမတ်တောင်နေသော စောက်စိငုတ် ညိုညိုကြီးကို အရှိန်နှင့် ဒလစပ် ပွတ်ထိုးနေသလိုဖြစ်သည့်အတွက် မဝေဝေခိုင်တစ်ယောက် အကောင်းလွန်ကာ ဖင်သားကြီးတွေပင် တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေ၏။
သူမ၏သားအိမ်၀ကိုလည်း ကိုကိုမောင့် ဒစ်ဖူးကားကားကြီးက လိုးချက် များတိုင်း၌ လာလာ၍ ဆောင့်မိနေရာ မဝေဝေခိုင်သည် လေထဲတွင် မြောက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး ထောပတ်မြစ်ထဲတွင် အစိမ်ခံလိုက်ရသည့်နှယ် အီဆိမ့်သွားလေ၏။
“ကောင်း… ကောင်းလိုက်တာ… အမလေး… အရမ်းထိတာပဲ… အင့်… အ… အား…”
“ဖောက်… ဖောက်… ဖောက်… ဗြွတ်… ဇိ… ဇိ… ဇိ… ဖောင်း… ဖောင်း… ဖောင်…”
ကိုကိုမောင်၏ ဆောင့်ချက်တွေက မီးပွင့်ထွက်မလား အောက်မေ့ရအောင် သန်လွန်း၊ မြန်လွန်းလှသည်။ ထိုဆောင့်ချက်များနှင့် အညီ မဝေဝေခိုင်ကလည်း အားကျမခံ ကော့၍ ကော့၍ခံသည်။ သူမ၏တခေါင်းလုံးရမ်းခါလျှက် တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ငါးရံ့ပြာလူး ဖြစ်နေပါတော့သည်။ မဝေဝေခိုင်မှာ တင်ပါးခွက်ကြောကြီးတွေပင် ရှုံ့ခွက်၍ နောက်သို့ ပစ်ပစ်ခံနေသည်မှာ ကြောက်ဖွယ်လိလိ ကြက်သီးထစရာကြီး ဖြစ်သည်။
မဝေဝေခိုင်လို မိန်းမမျိုးက တဏှာရာဂအားကြီး၏။ ရမ္မက်သွေးသား သောင်းကြမ်းတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သာမန်လီးလောက်ကို ဖြုံလေ့မရှိ။ ယခု ကိုကိုမောင့် လီးတံကြီးမှာ စံချိန်မှီရုံမျှမက လွန်၍ပင်နေတော့သည်။ လူပျိုစစ်စစ်ဖြစ်လင့်ကစား သောက်ဆေးနှင့် လိမ်းဆေးတို့အစွမ်းကြောင့် ကြာကြာစိမ်၍ သုတ်ကိုထိန်းထားကာ လိုးနိူင်နေသလို သူ့ရဲ့ အလိုး၊ အဆောင့်၊ အညှောင့်တွေကလည်း သန်မြန်ရုံမျှမက ကြမ်းလည်း ကြမ်းလှ၏။ မဝေဝေခိုင်မှာ ဘ၀တစ်လျှောက် အလွန်တောင့်တခဲ့ရသော လီးကြီးမျိုးကို အခုမှပင် ခံရတော့သည်။
ကိုကိုမောင်က မဝေဝေခိုင်ကို အောက်မှပင့်ထိုးပြီး လိုးနေရာမှ ပုံစံကို ပြောင်းလိုက်၏။ သူ့လီးတံကြီး၏ ဒစ်ဆံကြီးအား အရင်းထိ ရောက်အောင်ဆွဲထုတ်ကာ မဝေဝေခိုင် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပြန်လည်၍ ခပ်ပြင်းပြင်း အားထည့်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။
“အား… အား… အ… အို မောင်လေးရယ်…”
မဝေဝေခိုင်လည်း သံကုန်ညှစ်၍ အော်ဟစ်မိပါတော့၏။ ယခုအချိန်၌ သူမ၏စိတ်တွင် အရှက်အကြောက်ဆိုတာလည်း လုံးဝကို မရှိတော့။ ပင်ကိုယ်အစွမ်းအပြင် ဆေးအစွမ်းတို့ကြောင့် ကိုကိုမောင့် လိုးဆောင့်ချက်တွေကလည်း အံ့မခန်းပင်။
ကေသွယ်မိုးတစ်ယောက် စိတ်ကူးမျိုးစုံတို့ဖြင့် ကွန့်မြူးလျှက် ကိုကိုမောင်တို့ ခြံထဲ ရောက်လာသည်။ နာရီကြည့်မိတော့ (၁၀)နာရီ (၃၀)မိနစ် ရှိနေပြီ။ ချိန်းထားတာက (၁၀)နာရီ၊ အခု မိနစ်(၃၀) ပင်လွန်နေပြီဖြစ်၍ ချစ်ရသူ ကိုကိုမောင် ဒေါဖောင်းနေလောက်ရော့မည်။ ကေသွယ်မိုးမှာ ကိုကိုမောင့်ကို ပြန်ချော့ရန် ချော့နည်းတွေကိုလည်း စဉ်းစားလိုက်၏။
ကေသွယ်မိုးမှာလည်း ကိုကိုမောင် စောင့်နေလောက်ပြီ အထင်နှင့် အိမ်ထဲမဝင်တော့ဘဲ သူတို့နှစ်ယောက် စာကျက်နေကျဖြစ်သည့် စက္ကူပန်းရုံကြီးရှိရာသို့ တန်းသွားမိသည်။ စက္ကူပန်းပင်တွေအောက်ကို ရောက်တော့ ကိုကိုမောင် မရှိ။ ထို့အတူ စားပွဲပေါ်တွင် ဘာစာအုပ်မှမရှိ။ ပန်းခြောက်တွေကသာ စားပွဲနှင့် ကုလားထိုင်တို့ပေါ် တွင် ကျရောက်နေသည်ဖြစ်၍ ကိုကိုမောင် လုံးဝမလာသေးသည်မှာ သေချာသွားသည်။
ကေသွယ်မိုး၏စိတ်ထဲ ထူးဆန်းသလိုလို အောက်မေ့မိသည်။ သူမ လွယ်အိတ်လေးကို စားပွဲပေါ်တွင် ပစ်ချလိုက်ပြီး အိမ်ကြီးဆီသို့ပြန်သွားသည်။ အဆင်သင့် ပွင့်နေသော နောက်ဖေးပေါက်မှ ဝင်ခဲ့၏။ ကိုကိုမောင်က အိမ်ပေါ်ထပ်မှာနေသဖြင့် ကေသွယ်မိုးလည်း လှေကားပေါ်တက်မည်အပြု လှေကားနှင့်ကပ်လျက်ရှိသော ဦးမြင့်ဟန်နှင့် မဝေဝေခိုင်တို့၏ အခန်းထဲမှ ညီးညူလှုပ်ရှားသံတွေကို ကြားလိုက်ရသည်။ အပေါ်ထပ်သို့တက်မည့် ကေသွယ်မိုး၏ ခြေလှမ်းတွေက တုန့်ကနဲရပ်ဆိုင်းသွားပြီး ထိုအခန်းနားသို့ တိုးကပ်သွားမိလိုက်သည်။
အခန်းကို (၆)ထပ်သား အကောင်းစားဖြင့်ကာရံထားသည့်အတွက် အပေါက်မရှိအောင် လုံခြုံသည့်တိုင် အုတ်နံရံကဲ့သို့ ထူထူထဲထဲ မရှိရုံမျှမက အခန်းအား လေဝင်လေထွက် ကောင်းစေရန် အပေါ်ပိုင်းတွင် သံဇကာတွေတပ်ဆင်ထားသည့်အတွက် အခန်းတွင်းက အသံတွေမှာ အတိုင်းသားကြားနေရ၏။
ကေသွယ်မိုးတစ်ယောက် စောစောက ဝင်လာကာစ ဗြုန်းကနဲမို့ မကြားမိလိုက်သော်လည်း အသေအချာ နားထောင်လိုက်သောအခါ
“အား… အ… အ… အို… အိုး… ကောင်း… ကောင်းလိုက်တာကွာ… အမလေး… ထိ… ထိလိုက်တာ… အဟင့်… ဇွတ်… ဗြိ… အင့်… အင့်… အ… ဆောင့်… အမေ့… နာ… နာ… ဆောင့်… အ… မမပြီး… ပြီး… တော့မယ်… ဗြစ်… ဗြိ… ဗြစ်… ဒုတ်… ဗြစ်… ဒုတ်… ဗြစ်… ဗြစ်… အမလေး… အား… ဟား… ကျွတ်… ဟုတ်… ဟုတ်ပြီ… အင့်… အင့်… အ…”
စောက်ဖုတ်နှင့်လီး ရိုက်သံတွေ၊ ငြီးသံတွေက တစ်ခန်းလုံးကို ဆူညံပွက်လောရိုက်နေ၏။ မောင်လေးဆိုသူမှာ ဘယ်သူ ဘယ်ဝါမှန်း ကေသွယ်မိုး မသိ။ ကိုကိုမောင့် မိထွေးဝမ်းကွဲ မဝေဝေခိုင် ကိုက ပွေမည့်ပွမ်မည့် ပုံစံကြီးမို့ သူ့ဦးလေးမရှိခိုက်တွင် တခြားကောင်တစ်ကောင်နှင့် ချိန်းတွယ်နေပုံရသည်။
“နာနာဆောင့်… ဟုတ်ပြီ… ဟုတ်ပြီ… အား… အမလေး… ကောင်း… ကောင်းလိုက်တာ…”
“ဒုတ်… ဗြစ်… ဒုတ်… ပြစ်… ဗြစ်… ဗြွတ်…”
“မမ… ကောင်းရဲ့လားဟင်…”
“အင်း… အမလေး… ကောင်း… အရမ်းပဲ… ကောင်းတယ်… နာ… နာ… ဆောင့်… အင့်…”
ကေသွယ်မိုးတစ်ယောက် မဝေဝေခိုင့်ကို လိုးရင်း မေးနေသည့် ကိုကိုမောင်၏ အသံကိုကြားလိုက်ရသောအခါ တကိုယ်လုံး မိုးကြိုးအပစ်ခံလိုက်ရသလို တုန်လှုပ်ချောက်ခြားသွား၏။ သူမ၏နှလုံးသားနုနုကို သောကအပူလုံးကြီးက ဒုန်းကနဲ ဝင်ဆောင့်သည်။ ပြာဝေမူးမိုက်သွားရ၏။ အခန်းနံရံကိုမှီရင်း မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားသည်။
နာကြည်းခံပြင်းစိတ်တွေက တရိပ်ရိပ်တက်လာသည်။ သူမရဲ့မာနတရားက ဦးနှောက်ထဲ ရောက်လာ၏။ ကေသွယ်မိုး အံကို တင်းတင်း ကြိတ်ရင်း ချာကနဲ လှည့်ထွက်ခဲ့သည်။
“အား… အိုး… မောင်လေးရယ်… လီးကြီးက ကောင်းလိုက်တာ… ဆောင့်… ဆောင့်… အ… မမကို… အမြဲတမ်း… လိုးပေးရမယ်နော်…”
“အ… အ… စိတ်ချမမ စောက်ဖုတ်ကြီးက… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ… အင့်…”
ကေသွယ်မိုးလည်း ထိုအသံတွေကြားနေရင်း အိမ်နောက်ဖေးပေါက်မှ လှည့်ပြန်လာခဲ့ရာ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ထဲမှ စောက်ရည်ပူတချို့ ပြစ်ကနဲ ထွက်သွားခဲ့ပြီ။
ထိုအချင်းအရာကို လုံး၀မသိလိုက်ရသော ကိုကိုမောင်ကတော့ အခုအချိန်တွင် ဘာမှ မမြင်နိူင် မကြားနိူင်ပါချေ။ သူ၏ ကာမပန်းတိုင်ဖြစ်သည့် မဝေဝေခိုင့်ကိုသာ အားကြိုးမာန်တက်ကြီး ဆောင့်လိုးနေသည်။
ဗြွတ်… ဘွတ်… ဗြစ်… ဖောက်… ဖောက်… ဖောက်… ဖောင်း… ဖောင်း…
“အ… အ… အား… ဆောင့်… အိုး… အာ့… မောင်… မောင်လေးရယ်… မမ… ပြီး… ပြီး… ပြီးတော့မယ်… ရှီး… အင်း… အ… အား…”
ကိုကိုမောင်ရော မဝေဝေခိုင်ပါ ချွေးသီးတွေ တဒီးဒီးကျနေကြပြီး အလိုးအဆောင့်နဲ့ အခံအပေးတို့က စည်းချက်ညီညီဖြင့် အလွန်မြန်ဆန်လာကြသည်။ မဝေဝေခိုင်မှာ သူမရဲ့ဖင်ကြီးကို အစွမ်းကုန် ကော့ပစ်ပေးထားရင်း ကိုကိုမောင်၏ နွားသိုးကြိုးပြတ် လိုးချက်များအား ခေါင်းလေးမော့၊ ပါးစပ်လေးဟ၍ ဇိမ်ယူနေလေသည်။ မဝေဝေခိုင်မှာ ပြီးခါနီးလာပြီမို့ သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဒရစပ် လိုး၀င်လိုးထွက်ပြုနေသော ကိုကိုမောင့် လီးတံကြီးကို အဖုတ်ရဲ့အတွင်းသားများဖြင့် ပို၍ ပို၍ ညှစ်ညှစ်ဆွဲပေးရင်း စုတ်ယူနေ၏။
ထိုအခါ အားကြိုးမာန်တက်ဖြင့် ဆောင့်လိုးနေသော ကိုကိုမောင်လည်း သူ့လီးတံကြီးက ကျင်စိမ့်တက်လာရာ မကြာခင် လရည်တွေ ထွက်ပြီး ပြီးရတော့မည်ကို သိလိုက်ရသည်။ ဤတွင် ကိုကိုမောင်က မဝေဝေခိုင်၏ ခါးလေးကို ဆုပ်ကိုင်၍ ဆောင့်လိုးနေရာမှ သူမရဲ့ဖင်တုံးညိုညိုကြီးနှစ်ဖက်အား ဘေးဘယ်ညာ ဖြဲထုတ်လိုက်ပြီး လီးတံကြီးတစ်ချောင်းလုံး စောက်ပတ်ထဲသို့ နက်နိူင်သမျှ ပိုနက်နက်၀င်အောင် ပစ်ပစ်ဆောင့်ကာ လိုးပါတော့သည်။
အချက်ပေါင်း (၃၀)ကျော်လောက် ဆောင့်ပြီး ကိုကိုမောင်က အီးကနဲအော်ငြီးကာ သူ၏ လီးတံကြီးကို မဝေဝေခိုင် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဂွေးဥကြီးတွေပါ ၀င်လုမတတ် အားကုန်ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက်မှာတော့ ကိုကိုမောင်၏လီးတံထိပ်ဒစ်ဖူးကြီးကလည်း မဝေဝေခိုင်ရဲ့သားအိမ်၀သို့ နစ်စိုက်သွားပြီး ပူနွေးခဲပျစ်နေတဲ့ သုတ်ရည်တွေက သားအိမ်ထဲကို အလျှံအပယ် ပန်း၀င်သွားကြသည်။
“အ… အ… အမလေး… အမေ့… အို… အို… ကောင်းလိုက်တာ… မောင်လေးရယ်…”
မဝေဝေခိုင်တစ်ယောက် ကိုကိုမောင်၏လူပျိုလရည်တွေ သူမရဲ့သားအိမ်ထဲသို့ ပန်းထည့်နေစဉ်မှာပဲ သူမလည်း စောက်ရည်တွေပါ ပန်းထွက်၍ အပြီးကြီး ပြီးသွားရကာ လီးတံကြီးအား စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတို့ဖြင့် ညှစ်ညှစ်ဆွဲပေးရင်း သုတ်ရည်တွေ တစ်စက်မကျန် အရယူနေပါတော့သည်။
ကိုထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ယောက္မမအိမ်၌ ဧည့်ခန်းထဲရှိ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် အပြာစာအုပ်တစ်အုပ်ကို အပျိုစင်မဂ္ဂဇင်းထဲညှပ်၍ ဇိမ်နှင့်ဖတ်နေစဉ် သူ့ရှေ့မှ ခပ်မြန်မြန် ခပ်သုတ်သုတ်လေး ဖြတ်ကျော်သွားသော ကေသွယ်မိုးကို မြင်လိုက်ရ၏။ စောစောက လွယ်အိတ်လေးနှင့် ထွက်သွားခဲ့ပြီး အခုလွယ်အိတ် ပြန်မပါလာ။
ပြီးတော့ သူမရဲ့မျက်နှာလေးကလည်း နီမြန်းထူအန်းနေပြီး ငိုထားပုံရသည်။ ထို့အပြင် ကေသွယ်မိုးက ငုတ်တုတ်ကြီးတွေ့နေရသော သူ့ကိုတောင် နှုတ်ဆက်မနေတော့ဘဲ အိမ်ထဲ တန်းဝင်သွားသည်။ ခယ်မလေး၏ ပုံစံက ရည်းစားပူမိလာသောပုံမျိုးမို့ ကိုထွန်းထွန်း ပြုံးလိုက်သည်။ ဖတ်လက်စ အပြာစာအုပ်ကိုသိမ်းဆည်းဖို့ရန်ပင် သတိမထားမိတော့ဘဲ သည်အတိုင်း ညှပ်ခဲ့ပြီး ကေသွယ်မိုးနောက် ထလိုက်ခဲ့သည်။
ကိုထွန်းထွန်း ကေသွယ်မိုး၏ အခန်းပေါက် ရောက်တော့ ခယ်မချောက ခေါင်းအုံးကို မျက်နှာအပ်၍ မှောက်ရက်ကြီး အိပ်နေ၏။ သူမ၏ထမီကလည်း ဒူးခေါင်းအထက်နားထိ ရောက်နေသည်။ ဤတွင် ပေါင်တံတုတ်တုတ် နှစ်ချောင်းက ဘေးဖက်သို့ ခပ်ကားကား အနေအထား ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်နေသော ခြေသလုံးသား ပြည့်ပြည့်လေးတို့က စွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ဆူဖြိုးထွားတစ်သော ဖင်ဆုံကြီးကလည်း သိသိသာသာ ခုံးမောက်နေသည်။ ခယ်မလေး မျက်နှာက တဖက်ခြမ်းသို့ စောင်းထားသည်။ တစ်ချက် တစ်ချက်တွင် သိမ့်ကနဲ၊ သိမ့်ကနဲ တုန်ခါသွားသည့်အတွက် ငိုရှိုက်နေကြောင်း သိသာ၏။
ကေသွယ်မိုးတစ်ယောက် ကိုကိုမောင့်ကို ဂလဲ့စားပြန်ချေချင်သည်။ သူလုပ်ခဲ့သလိုမျိုး ပြန်လုပ်ပြချင်သည်။ မနက်က သူမကို ရမ္မက်ကြည့်ဖြင့် စိုက်ကြည့်ခဲ့သော ခယ်အိုဖြစ်သူ ကိုထွန်းထွန်း ပုံရိပ်ကို မြင်ယောင်လာ၏။ အဆင်သင့်ပင် ကိုထွန်းထွန်းတစ်ယောက်လုံး ရှိနေပြီ။ ထို့အပြင် မိန်းမကျမ်းလည်း ကျေပြီးသားဖြစ်သော ကလေးနှစ်ယောက်အဖေ အိမ်ထောင်သည်ယောက်ျား တစ်ယောက်မို့ အထူးမြူဆွယ်စရာပင် လိုမည်မထင်တော့။
မနက်က သူမကိုကြည့်သော အကြည့်တွေက လိုးချင်လို့ကြည့်မှန်း ကေသွယ်မိုး အတတ်သိသည်။ တကယ်ကြီးပင် နှဖူးတွေ့ဒူးတွေ့မို့ အလိုးခံရတော့မည့် အရေးအခင်းအတွက် ရင်ခုန်လှုပ်ရှားနေ၏။ ကေသွယ်မိုးသည် သူမ၏ အစ်မလင်၊ တူ၊ တူမလေးတို့ရဲ့ဖခင် ခဲအိုဖြစ်သူ ကိုထွန်းထွန်းမှ လှုပ်ရှားလာမှာကို မသိမသာလေး စောင့်စားနေသည်။ ထို့အပြင် ကိုကိုမောင့်ကိုလည်း ကောင်းကောင်းကြီး ဂလဲ့စား ချေရတော့မည်မို့ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေမိသည်။ မဝေဝေခိုင်က အသားညိုပြီး လုံးကြီးပေါက်လှမို့ လှသည်၊ သို့သော် မိမိကတော့ အပျိုစင်စစ်စစ် ဖြစ်တဲ့အပြင် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကလည်း ဟိုမိန်းမကြီးထက် မသာရင်သာနေမယ်၊ မနိမ့်နေပါဘူး၊ ဗိုက်သားလေးဆိုရင် သူ့ထက်တောင်မှ ပိုရှပ်သေးတယ်။
(ဟွန်း… ကိုကိုမောင်… နင်ကစပြီး ငါ့အပေါ် လုပ်ရက်နိူင်တာနော်… ငါလည်း နင့်လိုမျိုး လုပ်တတ်ပါတယ်ဟဲ့…)
ဟူ၍ ကေသွယ်မိုးတစ်ယောက် မနာလိုစိတ်၊ သ၀န်တိုစိတ်၊ မခံချင်စိတ်တို့နှင့်အတူ သူမရဲ့ အတွေးတို့ဖြင့် နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်နေ၏။
မနက်ကတည်းက ခယ်မဖြစ်သူကို ကြည့်ပြီး လီးတံကြီးတောင်၊ စိတ်တွေပါ ထခဲ့ရသော ကိုထွန်းထွန်းတစ်ယောက် သူ့ယောက္ခမတွေ မရှိမှန်းသိ၍ ညမှ မီးစင်ကြည့်ဖြုတ်မည်ဟု ကြံစည်ထားခဲ့ရာ အခုတော့ ကာမပွဲတော်အုပ်ကြီးက သူ့ရှေ့မှောက်သို့ တည့်တည့်ကြီး ရောက်လာလေပြီ။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် ခုနက ဖတ်နေသည့် အပြာဇာတ်လမ်းကလည်း ခယ်မနှင့်ခဲအို ဇာတ်လမ်း။ ကိုထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ခုတင်ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်ရင်း ခယ်မဖြစ်သူ၏ ဆူဖြိုးကျစ်လစ်သော ကိုယ်လုံးကြီးအား စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်း ဘယ်ပုံခင်းကျင်းရမည်ကို အကွက်ချစဉ်းစားနေသည်။ ခယ်မဖင်အိုးကြီးကို ကြည့်နေရင်း သူ၏စိတ်ထဲ၌ ရာဂမီးတောင်ကလည်း တဝုန်းဝုန်း ပေါက်ကွဲတောက်လောင်နေသည်။
အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော ကေသွယ်မိုးကလည်း ယခုအချိန်ထိ မလှုပ်ရှားသေးသည့် အတွက် အားမလို အားမရ ဖြစ်နေရှာသည်။ ခုနတုန်းက ကိုကိုမောင်နှင့်မဝေဝေခိုင်တို့၏ လိုးကြသံ၊ ဆော်သံနှင့် အော်သံတွေကြောင့် စောက်ခေါင်းအတွင်းက လှိုက်ကနဲ လှိုက်ကနဲ လှုပ်ရွနေခဲ့သလို အခုထိ ဖင်ဖျားတွေလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေရ၏။
ထိုစဉ် ကိုထွန်းထွန်းကလည်း ဘယ်လိုမျိုး လိုးမည်ဟု အစီအစဉ်တစ်ခု ချမှတ်လိုက်ပြီးဖြစ်၍ သူ့ပုဆိုးကိုပါ ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ လမွှေးအုံ မဲမဲအုပ်အုပ်ကြီးကြားမှ ထိုးထောင်မတ်ထွက်နေသော လီးတံကြီးမှာ မာကျော ကျစ်တောက်နေ၏။ ရှည်လျားထွားကြိုင်းသော အသွင်ထက် ကြီးမား၍ တုတ်ခဲ ကျစ်လစ်သော သံဒုတ်တစ်ချောင်း အသွင်ကို ဆောင်နေသည်။
လီးတံ၏လုံးပတ်ကြီးက (၄)လက်မကျော်၍ အရှည်မှာလည်း (၆)လက်မခွဲပင် ကျော်ကာ လီးတံကြီးပတ်ပတ်လည်၌ အကြောကြီးတွေ ဖောင်းထလျှက် ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ တောင်မတ်နေ၏။ အောစာအုပ်ဖတ်နေစဉ် ကတည်းက တောင်နေရသည့် လီးတံကြီးမှာ ခယ်မချောလေးကိုပါ ဆွဲဖြုတ်ရတော့မှာမို့ ဒစ်ကားကားကြီးရဲ့ထိပ်ကွဲ၀ကနေ ရှေ့ပြေးလရည်တွေလည်း စိမ့်ထွက်နေကြသည်။
ကိုထွန်းထွန်းက ကေသွယ်မိုး၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ရုတ်တရက် ဆွဲမလျှက် ကန့်လန့်ဖြတ် အနေအထားဖြစ်သွားအောင် လုပ်လိုက်သည်။ ကန့်လန့်ဖြတ် အနေအထားအရောက်တွင်တော့ ကေသွယ်မိုးကလည်း ဗြုံးကနဲ ပက်လက်လှန်ချလိုက်သည်။ အံ့သြထိတ်လန့်သော အမူအယာနှင့် ကေသွယ်မိုး အနည်းငယ်မူသည့် အနေဖြင့်
“ဟင်… ကို… ကိုကြီးထွန်း… ရှင်… ရှင်…”
ကေသွယ်မိုး စကားပင် ဆုံးအောင် မပြောလိုက်ရ ကိုထွန်းထွန်းက ထမီကိုဆွဲလှန်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဖြဲလျှက် ရင်ဘတ်ဆီသို့ ဖိတွန်းလိုက်သည်။ ကိုကိုမောင်နှင့် တွေ့ရန် အတွင်းခံပင် ၀တ်မထားသော ကေသွယ်မိုး ဖင်အုံဖွေးဖွေးကြီးက ခုတင်စောင်းနှင့် အံကျကွက်တိဖြစ်နေ၏။ စောက်မွှေးအနည်းငယ် အောက်တွင် မို့ဖောင်းနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက အရည်လေးများစိုနေကာ စူတင်းပြီး အရသာရှိမဲ့ပုံမို့ ကိုထွန်းထွန်းလည်း သူ့လျှာကြမ်းကြမ်းကြီးကို ဟမ်းကနဲ ဆွဲထုတ်၍ အပြားလိုက် ယက်ချပစ်လိုက်သည်။
“အ… အ… ကိုကြီး… ကိုကြီးထွန်း… င… ငရဲ ကြီးတော့မှာပဲ… အား… အ… ဟင့်…”
ကိုထွန်းထွန်းကတော့ ကေသွယ်မိုး ဘာတွေ ပြောနေနေ ဂရုမစိုက်ပဲ စောက်ဖုတ်ကိုသာ သဲသဲမဲမဲ ဖိယက်နေသည်။ သူ့ရဲ့ညာလက်က ကေသွယ်မိုး၏ပေါင်တံတစ်ချောင်းကို ဆွဲ၍ မတင်ထားကာ ဘယ်လက်ဖြင့် အဖုတ်အား အသာဖြဲဟပြီး ယက်နေရင်းမှ ငုတ်စိလေး ထိုးထွက်လာသည့် ကေသွယ်မိုးရဲ့စောက်စိလေးကိုပါ စုတ်နေတော့သည်။
“ပလပ်… ပလပ်… ပြတ်… ပြတ်… ပြွတ်စ်… ပြွတ်စ်… ပြွတ်… ဟမ်း… ပလပ်…”
“အ… အို… အား… အိုး… အီး… အဟင့်…”
ကိုထွန်းထွန်း၏ ကျွမ်းကျင်သော စောက်ဖုတ်ယက်ခြင်း ပညာအောက်တွင် ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် ကော့ပျံနေအောင် အလူးအလဲ ခံစားနေရပြီး စောက်ရည်တွေက အများကြီး စိမ့်ထွက်လာကြသည်။ သူမ ထွက်လာသော စောက်ရည်တွေကိုလည်း ကိုထွန်းထွန်းက သူ့လျှာကြီးဖြင့် သိမ်း၍ သိမ်း၍ ယက်ပေးနေရင်း သောက်မျိုနေလေသည်။
တစ်ခဏကြာ ခယ်မလေး၏စောက်ဖုတ်ကို သေချာ ယက်ပေးပြီးနောက် ကိုထွန်းထွန်းက ကုန်းထလာသည်။ ထို့နောက် ကေသွယ်မိုး၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းပေးထားရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ့လီးတံကြီးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ ဖောင်းကြွ၍ စောက်ရည်များ တံတွေးများနှင့် စိုရွဲနေသည့် စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ဒစ်ပြဲလန်ကြီး တေ့ပြီး တရှိန်ထိုး သွင်းထည့်လိုက်သည်။ လိုးနေကျမို့ လီးကြီးက ဟိုချော်ဒီချော် လုံးဝမဖြစ်ဘဲ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီး ဝင်သွား၏။
“ဖွတ်… ဗြစ်… ဗြစ်… ဖွတ်… ဖရစ်… ဗြစ်… ဗြစ်… ဗရစ်… ဇိ… ဇွိ…”
“အီး… အမလေး… အား… အား… သေ… သေတော့မယ်… အမေ့… အား… အမလေး… အမလေး… ရှီး…”
တုတ်ခိုင်ကာ ရှည်လျားပြီး မာကျောလှသော လီးတံကြီးက တရှိန်ထိုးဝင်လာသည့်အတွက် ကေသွယ်မိုး၏စောက်ဖုတ်အုံ တခုလုံးမှာ ဖြိုးကနဲ၊ ဖျင်းကနဲ၊ ကျင်ကနဲ၊ ဆိမ့်ကနဲပင် ဖြစ်သွား၏။ သူမရဲ့ပေါင်တံရှည် ဖွေးဖွေး တုတ်တုတ်ကြီးမှာလည်း ဘေးသို့ အစွမ်းကုန် ကားထွက်သွား၏။ လီးတံကြီးမှာ ကြပ်တည်းလှသော အပျိုစင်စောက်ခေါင်းထဲသို့ အပြည့်အသိပ် နစ်၀င်သွားသည်။ ကေသွယ်မိုးမှာ ကျေနပ်ခြင်း၊ အားရခြင်း၊ နာကျင်ခြင်းဝေဒနာတွေကို တပြိုင်နက်တည်း ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းတို့ကိုလည်း တင်းနေအောင် ကိုက်ထားလိုက်မိသည်။
စောက်ရည်တွေက စိုရွှဲနေပြီဖြစ်ရာ နာကျင်နေသည့်တိုင် ကေသွယ်မိုးတစ်ယောက် အလွန်ကောင်းနေရ၏။ ကိုထွန်းထွန်းက ကေသွယ်မိုးနှင့် ဆီးခုံချင်း ထိကပ်သည်အထိ ဖိသွင်းထားရာမှ သူ့လီးကြီးကို ပြန်ဆွဲနှုတ်သည်။ စောက်ရည်တွေနှင့် သူ့တံတွေးတွေက စိုရွှဲနေပြီဖြစ်၍ အဆောင့်ဒဏ်ကို ခံနိုင်နေပြီဖြစ်ကြောင်း ကိုထွန်းထွန်းလည်း သိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ရှေ့ကိုကုန်း၍ ကေသွယ်မိုး၏ အင်္ကျီလေးကို ဆွဲချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကေသွယ်မိုး၏ အင်္ကျီလေးမှာ ကျွတ်သွားသောအခါ ဆူဆူဖြိုးဖြိုး အိအိစက်စက် နို့အုံ၀င်း၀င်းကြီး နှစ်မွှာတို့ကို မနည်းတင်းနှောင်၍ ထိန်းထားရပုံပေါ်သည့် ဘရာစီယာ ပန်းရောင်လေးက လှပစွာဖြင့် ပေါ်ထွက်လာသည်။ ကိုထွန်းထွန်း၏ မျက်နှာကြီးသည် ထီဆုကြီးပေါက်သကဲ့သို့ အဆီတ၀င်း၀င်းဖြင့် ၀င်းပနေလေသည်။ အိမ်ထောင်သည်ပီပီ လက်ယဉ်နေသော ကိုထွန်းထွန်း၏လက်ကလည်း ကေသွယ်မိုး ဘရာစီယာကို ဖြတ်ခနဲ ချွတ်လိုက်ပြီးသား ဖြစ်နေသည်။ ကေသွယ်မိုး၏ နို့အုံသားတို့မှာ သွေးကြောစိမ်းလေးအချို့ပင် မြင်နေရပြီး အိအိစက်စက် မို့မို့ဖောင်းဖောင်းနှင့် ၀င်းပ၍ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ဖက်က ပန်းဆီရောင်မို့ ကိုထွန်းထွန်း မနေနိုင်တော့ပါ။
သူ့ရဲ့ကွမ်းစားနေကျ လျှာကြမ်းကြမ်းကြီးကို တစ်လစ်ထုတ်၍ ကေသွယ်မိုး နို့နှစ်လုံးအား ဘယ်ပြန်ညာပြန် စတင်စို့ယက်ပါတော့၏။ အပျိုလေးကို လိုးနေရတာမို့ ပို ပိုပြီးတော့ သူမ စိတ်ပါလာအောင် အဖုတ်ယက်ခြင်း၊ နို့စို့ပေးခြင်းတို့အား သေချာလုပ်ပေးရမည် ဆိုတာ ကိုထွန်းထွန်းကလည်း သိပြီးသား။ ကေသွယ်မိုး၏ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ဖက်ကို မာတင်းစူတက်လာအောင် ကိုထွန်းထွန်းက သေချာ စို့ယက်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ ကေသွယ်မိုးမှာလည်း သူမစောက်ခေါင်းထဲ၌ လီးတံကြီး အထည့်ခံထားရက်မှ နို့တွေကိုပါ စို့စုတ်လိုက်၊ ယက်လိုက်နဲ့ ခယ်အိုဖြစ်သူက ကာမခလုတ်တွေကို အကုန်ဖြုတ်နေတာမို့ စောက်ရည်တွေ မြင်မကောင်းအောင် စီးစိမ့်ကျလာကြကာ တလှုပ်လှုပ် တရွရွလေး ဖြစ်လာရ၏။ ငုံ၍ နို့စို့နေသည့် ကိုထွန်းထွန်း ခေါင်းကြီးကိုလည်း ကေသွယ်မိုးမှာ သူမ၏ လက်ကလေးများဖြင့် ဆွဲဖက်ကာ ဖိချထားလေသည်။ ထိုစဉ် ကိုထွန်းထွန်းက ခယ်မဖြစ်သူ၏ ချိုင်းနှစ်ဖက်အတွင်း သူ့လက်ကို လျှိုသွင်းလိုက်ကာ ပခုံးသားနှစ်ဖက်အား ခပ်တင်းတင်း ဆွဲ၍ ဆုတ်ဖက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အသားကုန် ကြုံး၍ ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။
“ဖွတ်… ပြစ်… ဗြစ်… ဖွတ်… ဗြစ်… ဗြစ်… ဒုတ်… ဖွတ်… ဗြစ်… ဇွိ… ဇိ…”
“အား… အား… အမလေး… အား… ကျွတ်… ကျွတ်… အမေ့… အ… အ… အိုး…”
ကေသွယ်မိုးတစ်ယောက် သူမ၏ပါးစပ်က တအားအား အော်ဟစ်ရင်း နာ၊ ခံ၊ ကောင်းလှသော ကာမအရသာထူးကြီးကို မျက်လုံးစုံမှိတ်ရင်း အံကြိတ်ခံရှာသည်။ ခယ်အိုကြီးရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက အရပ်အနားမရှိ ပြင်းထန်လှသည်။ ဒါက ကိုထွန်းထွန်း၏ စစ်ဦးအား ဒလကြမ်း ဖြိုသောနည်းဖြင့် ကေသွယ်မိုးကို ဆောင့်လိုးခြင်း ဖြစ်သည်။ အားကုန်ထုတ်၍ လီးကို တဆုံးထည့်ပြီး ဒစ်ဖျားထိ ပြန်ထုတ်၊ ပြန်ဆောင့်ကာ မရပ်မနားတမ်း ထိထိမိမိဖြင့် ဖိလိုးရသော အကွက်ကြမ်းမို့ ကြာကြာစိမ် လိုးနိုင်သူမှသာ ဤနည်းဗျူဟာကို သုံးသင့်ပါသည်။ လရည်ထွက်လွယ်သူတို့ ဤနည်းကို သုံးလျှင် ဗုံးဗုံးလဲ ကျရှုံးတတ်သည်။ ထိုအခါ မိန်းမဖြစ်သူ၏ အထင်သေးခြင်းကို ခံရတတ်၏။ ထို့နောက် တစ်သက်လုံး လင်နိုင် မိန်းမဘွဲ့ကို ယူသွားနိူင်သည်။ သို့သော်လည်း သုတ်ထိန်းကျွမ်းသူ ကိုထွန်းထွန်းကတော့ ထိုနည်းလမ်းကြီးဖြင့် မိန်းမများစွာတို့ကို လိုးလာသူဖြစ်ရာ ကေသွယ်မိုးတစ်ယောက် ကော့လန်တက်၍ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်ရင်း ကိုကိုမောင့် အကြောင်းကိုပင် မတွေးအားတော့ပါ။ ခယ်အို၏ ဒစ်ဖူးကြီးကလည်း စောက်ခေါင်းအဆုံးပိုင်းရှိ သူမရဲ့အပျိုစင်သားအိမ်၀လေးကို တဒုတ်ဒုတ်ဖြင့် တံခါးလာလာခေါက်နေသည်။ နို့စို့၍ ဆွဲကာ ဆွဲကာ လိုးနေရာမှာ ကိုထွန်းထွန်းသည် ကေသွယ်မိုးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်၍ နူတ်ခမ်းလှလှလေးအား တေ့စုပ်တော့သည်။ သူတို့၏ လျှာများကလည်း မြွေနှစ်ကောင် မိတ်လိုက်သကဲ့သို့ ရစ်ပတ်ကုန်ကြပြီ။ ကိုထွန်းထွန်းက လိုးဆောင့်နေသည့်အရှိန်ကို တစ်ချက်လေးမှ အလျော့မပေးပါ။
“ဗြွတ်… ဗြွတ်… ဗြစ်… ပြွတ်… ဇိ… ဇိ…”
“အ… အ… အွန်း… အမ်… ပြတ်… ပလပ်…”
ခယ်အိုနှင့်ခယ်မ နှစ်ယောက်သား စည်းချက်ညီညီ လိုးနေကြစဉ်၊
ကိုကိုမောင်တစ်ယောက် မဝေဝေခိုင်ကို (၃)ချီတိုင်တိုင် အားရအောင်လိုး၍ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲ၌ သုတ်ရည်တွေ အပြည့်အလျှံ ဖြည့်သွင်းပေးလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် မဝေဝေခိုင်၏ စောက်ပတ်အတွင်း၌ လရည်အပျစ်အနှစ်တွေမှာ ပြည့်လျှံထွက်ကုန်ပြီး စောက်ပတ်အ၀မှ တပွက်ပွက် စီးထွက်ကျလာကြရာ အိပ်ယာခင်းပေါ်တွင် အိုင်ထွန်းသွားလေသည်။ မဝေဝေခိုင်တစ်ယောက် ဖလပ်ပြသွားသည့်အတွက် ကိုကိုမောင်ကလည်း ရပ်နားလိုက်သည်။ သည်တော့မှ ကေသွယ်မိုးနှင့် စာအတူကျက်ရန် ချိန်းထားသည်ကို သတိရ၏။ ပက်လက်ကြီး မှိန်းမောနေသော မဝေဝေခိုင်ကို ထားခဲ့၍ ပုဆိုးအားကပျာကယာဝတ်ကာ သူတို့စာကျက်နေကျ ပန်းစက္ကူရုံသို့ အသော့ကလေးထွက်ခဲ့သည်။
ကေသွယ်မိုး၏ လွယ်အိတ်ကလေးက စားပွဲခုံပေါ် ရောက်နေ၏။ ကိုကိုမောင်မှာ ဟိုဟိုဒီဒီ ရှာကြည့်သည် မတွေ့။ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သည်။ ဘာအရိပ်အရောင်မှ မတွေ့။
(ဟား… သွားပြီ…)
သူနှင့် မဝေဝေခိုင်တို့ ခုနက လိုးနေကြတာကို ကေသွယ်မိုး သိသွားပြီ။ ကိုကိုမောင် နောင်တအကြီးအကျယ် ရသွားသည်။ ထို့နောက် ပန်းစက္ကူရုံသို့ အပြေးတပိုင်းနှင့် သွား၏။ ကေသွယ်မိုး၏ လွယ်အိတ်ကလေးကို ပြန်၍ ကောက်လွယ်လာလျှက် ကေသွယ်မိုးတို့ အိမ်ဖက်ထွက်လာခဲ့သည်။ ချစ်ရသူလေးကို ကျေနပ်သည်အထိ ပြန်ချော့ရပေတော့မည်။ ကေသွယ်မိုးတို့အိမ်မှာ လူသူအရိပ်အယောင်ကင်းမဲ့၍ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ လူကြီးတွေကလည်း ရှိပုံမရ။
ကိုကိုမောင်၏ စိတ်ထဲ၌ ထူပူသွားရသည်။ သူ့အပေါ်နာကြည်းချက်ကြောင့် ကေသွယ်မိုး ကြိုးဆွဲချသေနေမှဖြင့် တစ်သက်လုံးစာ ယူကြုံးမရ ဖြစ်ရတော့မည်။ ဧည့်ခန်းထဲရှိ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ် တွေ့ခဲ့သည်။ ကောက်မကြည့်နိုင်ဘဲ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့သည်။ အသံအချို့ကို စတင်ကြားလာရသဖြင့် ကေသွယ်မိုး အခန်းဆီသို့ ချဉ်းကပ်လိုက်သည်။ ကိုကိုမောင်က အခန်းနားသို့ အရောက်တွင်
“သွယ်လေး… ကောင်းရဲ့လားဟင်…”
“အင်း… အင်း… အမလေး… ကောင်း… အ… ကောင်းတယ်… ကိုကြီးထွန်းရဲ့… အမလေး… ဆောင့်… ဆောင့်… နာ… နာဆောင့်… အင့်… အ… ကျွတ်… ကျွတ်… ရှီး… အိုး…”
ကြားလိုက်ရသောအသံက ကိုကိုမောင်၏ ရင်ဝထဲကို လှံအစင်းပေါင်း တစ်ရာနှင့် တစ်ချက်တည်း အထိုးခံလိုက်ရသလို စူးနစ်ပူအောင့်သွားရ၏။ ကေသွယ်မိုး အခန်းက ထရံနှင့်ကာထားသည်မို့ ချောင်းကြည့်စရာ အပေါက်ကလေးတွေလည်း ရှိနိုင်ကြောင်း ကိုကိုမောင် သိ၏။ သို့သော် မင်းသားပုံတွေ၊ မင်းသမီးပုံတွေကို အပြည့်နီးပါး ကပ်ထားသဖြင့် အပေါက်ကို မတွေ့ဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာပင် ထောင့်စွန်းတစ်ခု ကွာပြဲနေသော နေရာလေးမှ အခန်းတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
ကေသွယ်မိုးတစ်ယောက် သူမရဲ့ခုတင်လေးပေါ်တွင် အဝတ်အစား လုံးဝမရှိဘဲ ဒူးထောင် ပေါင်ကားအနေအထားဖြင့် ပက်လက်ကြီးအလိုးခံကာ ဒူးထောက်လျှက် အပေါ်စီးမှ ဖိဖိစီးစီးဖြင့် တက်လိုးပေးနေသော သူ့အစ်မယောင်္ကျား၊ ကလေးနှစ်ယောက်အဖေဖြစ်သူ ခဲအိုကြီး၏ခါးကိုလည်း တင်းကျစ်နေအောင် ဖက်ထားသည်ကို ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရ၏။
“ပြွတ်… ဗြွတ်… ဗြွတ်… ဗြစ်… ဗြစ်… ဖောက် ဖောက်ဖောက်… ဖောက်… ဖောင်း…”
“အား… အ… အမလေး… ကောင်းလိုက်တာ ကိုကြီးထွန်းရယ်… ညကျလည်း… အခုလို… လိုးပေးအုံးနော်… အဟင့်… ဟင့်…”
“အေးပါကွာ… သွယ်လေး… စိတ်ချ… အ… ဒီတစ်ညလုံး… မအိပ်ပဲ… လိုးပေးမှာ…”
ကိုကိုမောင့် မျက်လုံးတွေပါ ပြာဝေသွား၏။ ရင်ထဲတွင် နာကျင်၍ စူးအောင့်သွားသည်။ လှလိုက်တဲ့ မိမိရဲ့ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ချစ်ရသူ ကောင်မလေးက သူမရဲ့ခဲအိုကြီးနဲ့ အားရပါးရ လိုးနေကြတာကို ဆက်မကြည့်နိုင်ပါ။ ကိုကိုမောင်တစ်ယောက် မျက်ရည်တွေပါ စီးကျလာပြီး အသာလေး အခန်းနားက ခွာခဲ့ရသည်။ အိမ်ရှေ့ ပက်လက်ကုလား ထိုင်နားရောက်သောအခါ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကို တချက် လှန်ကြည့်မိသည်။ အပြာစာအုပ်တစ်အုပ် ထွက်လာ၏။ စာအုပ်နာမည်က ခယ်မလေးရဲ့ ချစ်သော ခဲအို။ အပြာစာအုပ်ကို မဂ္ဂဇင်းပေါ်တင်လျှက် ထိုအပေါ်မှ ကေသွယ်မိုး၏ လွယ်အိတ်ကလေးကို ထပ်တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် နှေးကွေးသော ခြေလှမ်းတို့ဖြင့် ထွက်သွားခဲ့ပါတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅
