အသက် (၁၈)နှစ်အရွယ် ချောမောလှပ၊ တောင့်တင်းဖြူဝင်းသော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဗင်ကားအဖြူလေး၏ ကားတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ကာ ကူရှင်ပေါ်တွင် တင်ပါးလွှဲထိုင်ချလိုက်ပြီး ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းကိုပါ ဆွဲတင်ထားလိုက်သည်။ ပေါင်လည်လောက်နီးနီးသို့ပင် တိုကပ်နေသော သူမ၏စကပ်တိုလေးအနားက ဝဲခနဲ လန်တက်သွားသည်။
( ဝိုး… ကောင်မလေးက အတော်လေးကို လှလာတာပဲ… )
ဒရိုင်ဘာခုံတွင် ထိုင်နေသော ကိုကျော်စိန်က နွယ်နီလှိုင်ကို ကြည့်ရင်း သူ၏စိတ်ထဲမှ မှတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။ နွယ်နီလှိုင်က ကားတံခါးကို ဂျိုင်းခနဲ ဆွဲပိတ်လိုက်တော့မှ ကိုကျော်စိန်လည်း သူ၏အကြည့်တို့ကို သူမထံမှ လွှဲ၍ ရှေ့တူရူသို့ ပြန်လှည့်လိုက်သည်။
” ရပြီ… မောင်းတော့ ဦးလေး… ”
” ဘယ်ကိုဝင်ဦးမလဲ နွယ်နီ… ”
” အင်း… မရှိတော့ပါဘူးဦးလေး… အိမ်ကိုပဲ တန်းပြန်တာပေါ့… ”
နွယ်နီလှိုင်က စဉ်းစဉ်းစားစားနှင့် တွေးတွေးဆဆလေး ပြောသည်။ ပြီးတော့မှ ချက်ချင်း ကိုကျော်စိန် ရှိရာဖက်သို့ ပြန်လှည့်လိုက်ပြန်သည်။
” အော်… မေ့လို့… ဟို … ဒယ်ဒီ မှာခဲ့တဲ့ ကိစ္စ လုပ်ရဦးမယ် ဦးလေး… ပန်းရံသမားတွေကို ဆင်းခိုင်းဖို့လေ… ”
” အင်း… ခုပဲ အဲ့ဒီဖက်ကို တစ်ခါတည်း လှည့်ဝင်လိုက်မယ်လေ… အစ်ကိုကြီးတို့က ဒီတစ်ခေါက် ကြာမယ်နဲ့ တူတယ်… ”
” ဟုတ်တယ် ဦးလေး… ဒက်ဒီနဲ့ မာမီက မာမီ့တူမ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ မန္တလေးက ပြန်မှာဆိုတော့ တစ်လနီးပါးလောက်တော့ ကြာလိမ့်မယ်နဲ့ တူတယ်… ”
” အဲ့ဒါဆိုရင် နွယ်နီ့ အန်တီလေးက အိမ်မှာ လာနေပေးမှာပေါ့… ”
” ဟုတ်တယ် ဦးလေး… သူလာ မနေလည်း နွယ်နီ့ သူငယ်ချင်းတွေ ရှိပါတယ်… အိမ်မှာ ခေါ်ထားလိုက်ရုံပဲ… အန်တီလေးက ဒက်ဒီ့ညီမဆိုပေမယ့် ဖအေတူ မအေကွဲတွေလေ… သူဆိုးလို့ အိမ်ကလူတွေ ပစ်ထားကြတာ… ပြန်ခေါ်တာတောင် တစ်နှစ်မပြည့်သေးဘူး ”
” အရင်တစ်ခေါက် အစ်ကိုကြီးတို့သွားတုန်း မာလာခိုင် သူတို့အိမ်မှာ လာနေခဲ့တာကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ… ”
” အွန်း ဒီမှာကတော့ ခဏပဲ လာနေတာလေ… ပြီးတော့ ဒက်ဒီ့အိမ်လည်းဖြစ်… နွယ်နီကလည်းရှိတော့ သူငြိမ်နေရတာပေါ့… ဒါပေမယ့် အန်တီလေးက နွယ်နီ့အပေါ်တော့ ကောင်းရှာပါတယ်… ”
” အင်း… အဲ့တာဆို အရင်တစ်ခါကလို ညနေကျရင် မာလာခိုင့်ကို ဦးလေး သွားခေါ်ပေးရဦးမလား… ”
” ဟင့်အင်း… အန်တီလေးက ဖုန်းဆက်ထားတယ်… ညနေကျရင် သူ့ဖာသာပဲ လာခဲ့မယ်တဲ့… ဦးလေး သွားခေါ်ဖို့မလိုတော့ဘူး ”
” အင်း… အင်း… ”
ထို့နောက် ကိုကျော်စိန်နှင့် နွယ်နီလှိုင်တို့ နှစ်ယောက်သား စကားစပြတ်သွားကြသည်။ ခုနက စကားပြောကြရင်း မာလာခိုင်၏ အကြောင်းပါလာပြန်တော့ ကိုကျော်စိန်တစ်ယောက် ရင်ထဲ၌ နွေးသွားမိသည်။ အသက် (၃၀) လောက်ပင် ရှိသေးသော မာလာခိုင်၏အလှက အသက် ( ၄၀ ) ကျော် လူပျိုကြီး ကိုကျော်စိန်၏ ရင်ကို စွဲငြိစေခဲ့တာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။
ဒါပေမယ့် မာလာခိုင်ဆိုတာက သူ့အလုပ်ရှင် အစ်ကိုကြီး ဦးထွန်းခိုင်၏ ညီမဖြစ်တာက တစ်ကြောင်း၊ နောက်ပြီး မာလာခိုင်ကလည်း ခေသူမဟုတ်၊ ဒီအသက်အရွယ်မှာတင်ပင် ယောက်ျားနှစ်ယောက် ရခဲ့ဖူးပြီး ကိုယ်၀န်တစ်ကြိမ် ဖျက်ချခဲ့ရဖူးသည့် မိန်းမဖြစ်၏။ မာလာခိုင်၏ ပထမယောက်ျားက သူမတို့အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာဖြစ်ပြီး၊ ဒုတိယယောက်ျားက ထိုဒရိုင်ဘာ၏ ညီအရင်း ဖြစ်လေသည်။ ဒါတွေကြောင့်လည်း သူမကို မိသားစုတစ်ခုလုံးက ဖယ်ကျင်ထားခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။
ဒီလို အကြောင်းများကြောင့် မာလာခိုင်အား ကိုကျော်စိန်က လက်ရှောင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ နို့မို့ဆိုရင်တော့ ကိုကျော်စိန်ဆိုတာကလည်း ခေသူမှ မဟုတ်တာ။ လူပျိုကြီးများတွင် လူပျိုကြီးဖြစ်ရခြင်း အကြောင်း နှစ်ရပ်ရှိ၏။ နုံလွန်းလျှင်လည်း လူပျိုကြီးဖြစ်တတ်သည်။ လည်လွန်း ပါးလွန်းလျှင်လည်း လူပျိုကြီး ဖြစ်တတ်သည်။ ကိုကျော်စိန်သည် ဒုတိယအမျိုးအစားထဲက၊ လည်လွန်း၍ လူပျိုကြီး ဖြစ်ရသူတစ်ယောက်ပင်။
ကိုကျော်စိန် မောင်းလာသော ကားလေးမှာ လမ်းမကြီးပေါ်တွင် တရိပ်ရိပ် ပြေးလွှားမောင်းနှင်၍ လာရင်း တစ်နေရာအရောက် ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီးတစ်လုံး၏ရှေ့တွင် ထိုးရပ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကားဟွန်းသံ နှစ်ခါလောက် ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခိုက် ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီးဆီမှ အပေါ်ပိုင်း အ၀တ်ဗလာကျင်းထားသည့် လူတစ်ယောက် သူတို့ကားလေးရှိရာသို့ ဦးတည်၍ မြန်မြန်ပြေးထွက်လာသည်။
အသားညိုညို၊ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း၊ ကိုယ်လုံးက တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ဖြင့် အသက် (၃၅) ကျော်လောက်ရှိပြီဟု ခန့်မှန်းရသည့် ထိုသူက သူတို့၏ ရပ်ထားသော ကားလေးဘေးသို့အရောက် ရပ်လိုက်သည်။ ကားတံခါးမှန်အား ကိုကျော်စိန်က ဆွဲချလိုက်သည်။ ထိုနည်းတူ နွယ်နီလှိုင်ကလည်း သူမဖက်ရှိ ကားတံခါးမှန်ကိုပါ ချလိုက်ပြီး လက်ထဲမှ ပီကေဗူးအခွံပိုင်းလေးကို ကားအပြင်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။
” ကိုခင်အေး… ခင်ဗျားတို့ အလုပ် လာဆင်းလို့ရပြီ… ပစ္စည်းတွေက အစုံရောက်နေပြီ… ဘိလပ်မြေလည်း မနက်ဖြန်ရောက်မယ်… အစ်ကိုကြီးက အဲ့ကားဂိုဒေါင်ကို တစ်လအတွင်း အပြီးလုပ်ပေးဖို့ မှာသွားတယ်… ”
” ဘယ်နဲ့လုပ်မလဲ ကိုကျော်စိန် ဒီမှာကလည်း အလုပ်က မပြတ်သေးဘူး… ”
” အစ်ကိုကြီးကတော့ မနက်ဖြန် စပြီးလုပ်ဖို့ မှာသွားတာပဲ… ဘယ့်နှယ့်လဲ… ခင်ဗျားတို့ ဆင်းနိုင်ပါ့မလား… ”
” အင်း… မနက်ဖြန်ကတော့ ဆင်းနိုင်ဦးမှာ မဟုတ်သေးဘူးနဲ့တူတယ်… ”
” မဖြစ်ဘူး ကိုခင်အေး… အစ်ကိုကြီးက ခင်ဗျားမလုပ်နိုင်ရင် တခြားလူကို ခေါ်ခိုင်းဖို့ မှာထားတယ်… ”
” ထွီ… ”
တိုးလည်း မတိုး၊ ကျယ်လည်း သိပ်မကျယ်၊ သာမန်မျှသော အသံဖြင့် နွယ်နီလှိုင် တံတွေးတစ်ချက် ထွေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏စိတ်ထဲမှလည်း
( ဟင်း… သူကများ… )
ဟူသော အတွေးဖြင့် မျက်နှာလေး မာတင်းခက်ထန်သွားရသည်။
” ကောင်းပြီလေ… မနက်ဖြန်တော့ မလုပ်နဲ့ သန်ဘက်ခါ လာပြီး ဆင်းပေးပါ့မယ်… ”
” အဲ့တာဆိုရင် လာဖြစ်အောင်တော့ လာခဲ့ ကိုခင်အေး… ကဲ ဒါဆို ကျုပ်တို့လည်း သွားလိုက်ဦးမယ်… ”
” အင်း… ”
စကားလည်းဆုံးရော မောင်းထွက်သွားသည့် ကားလေးကိုကြည့်ရင်း ပန်းရံဆရာကြီး ကိုခင်အေး ပြုံးလိုက်မိသည်။ ကားပေါ်မှ ကောင်မလေးက အတော်လှ၍ သူလည်းစကားပြောရင်း ငေးကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒါကို ကောင်မလေးက မတူမတန်သလိုပုံနဲ့ ထွီခနဲ တံတွေးတစ်ချက် ထွေးလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
( ဒီလိုပါပဲ… ဒါမျိုးလေးတွေဆိုတာ ဟင်း… မတွေ့သေးလို့ပါ… နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ကြပြီဆိုရင် ဒီကဖြင့် ဘာမှမဖြစ်သေး… သူတို့ကမှ တဖျန်းဖျန်းနဲ့ အရင်ပြီးနေတတ်တာလေးတွေ… )
ဟုတွေးရင်း ကလေး (၄) ယောက်၏ဖခင် ပန်းရံဆရာကြီး ကိုခင်အေးသည် ရပ်နေရာမှ လှည့်ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။
မနက် မိုးလင်းသည်နှင့် ကိုကျော်စိန်က ရောက်နှင့်နေပြီး နွယ်နီလှိုင်နှင့် မာလာခိုင်တို့ တူဝရီးကို ဈေးသို့ ပို့ပေးရသည်။ ဈေးတွင် စားသောက်ဝယ်ခြမ်းပြီးနောက် ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသူ နွယ်နီလှိုင်အား ကျူရှင်သို့ ဝင်ပို့ခဲ့ပြီး မာလာခိုင်ကို အိမ်သို့ပြန်ပို့ပေးရသည်။ ကားပေါ်မှ နွယ်နီလှိုင် ဆင်းသွားသည်နှင့် မာလာခိုင်တစ်ယောက် ရှေ့ခန်းသို့ ပြောင်း၍ လာထိုင်သည်။ သူမ၏ မွှေးကြိုင်လှသော ရေမွှေးရနံ့လေးများက ကိုကျော်စိန်အား တိုက်ရိုက်ထိတွေ့လာသည်။
မာလာခိုင်၏ တောင့်တင်းလှပတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တံကြီးများက လုံးတစ်နေပြီး၊ အင်္ကျီထဲမှ တိုးထွက်တော့မယောင် နို့အုံကြီးများကလည်း ကိုကျော်စိန်၏ မျက်စိရှေ့ဝယ် အလှပြနေသလို ဖြစ်နေသည်။ စကားမရှိ စကားရှာ၍ ပြောရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် စိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်သော မာလာခိုင်၏ မျက်လုံးရွဲရွဲကြီးများက ကိုကျော်စိန်တစ်ယောက် ဘရိတ်ကို ယောင်ယမ်းကာ နင်းလိုက်မိသည်အထိ သူ့ရဲ့စိတ်တွေကိုပါ ဂယောက်ဂယက် ဖြစ်စေသည်။
ကိုကျော်စိန် သက်ပြင်းတွေ အခါခါချရင်း ကားကိုသာ ဂရုစိုက်၍ ပြန်လည် မောင်းနှင်လာခဲ့ရသည်။ အိမ်သို့ပြန်အရောက် ကားကို ခြံဝင်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်တော့ ပန်းရံသမားများ ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ကားဝင်လာတာမြင်ရသည်နှင့် ကိုခင်အေးက တိုက်၏ ပေါ်တီကိုအောက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ထလာသည်။ ကားကိုရပ်လိုက်သည်နှင့် မာလာခိုင်က သူမ၏ ဈေးခြင်းတောင်းဆွဲ၍ ကားပေါ်မှဆင်းသွားကာ တိုက်အိမ်သော့ကို ဖွင့်ဝင်သွားသည်။
ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးအောက်မှ မာလာခိုင်၏ လုံးထစ်၍ ကားစွင့်နေကြသည့် တင်စိုင်ကြီးများက နိမ့်တုံမြင့်တုံဖြင့် ဘစ်ကြောင်းနှစ်ရာ ထင်းနေအောင်ပင် လျှောက်သွားကြသည်။ ကားဘေးတွင် ရပ်နေသော ကိုခင်အေး၏ မျက်လုံးများက မာလာခိုင်၏ နောက်သို့ ပါ၍ သွားသည်။ သူက ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသော ကိုကျော်စိန်ကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ပေ။ ထိုအခါ ကိုကျော်စိန်၏စိတ်ထဲ ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်၍ သွားရသည်။
” ကိုကျော်စိန်… ဒီနေ့ ကျနော်တို့စဆင်းမယ် ”
” အင်း… ”
မြင်ကွင်း၌ မာလာခိုင် ပျောက်ကွယ်သွားမှ ကိုခင်အေးက ကိုကျော်စိန်ဖက်ကို လှည့်၍ ပြောသည်။ ကိုကျော်စိန်က စိတ်မပါသလို ပြန်အင်းလိုက်ရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ထိုင်နေသော ပန်းရံများဆီကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
” ဟင်… မင်းနဲ့မှ သုံးယောက်ထဲလား… ”
” ဒီနေ့တော့ ကျုပ်နဲ့ ဟိုစွပ်ကျယ်ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်လေး နှစ်ယောက်ထဲဆင်းလို့ရမှာ… ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ကောင်က ဟိုဖက်ဆိုက်ထဲကို လွှတ်လိုက်ရမှာ… သုံးလေးရက်လောက်နေမှ ဒီမှာ အကုန်လာဆင်းမယ်… ကျနော့်အဖွဲ့ရဲ့လူအားကတော့ ခင်ဗျားသိတဲ့အတိုင်းပဲ… ”
” အေးလေ… ဒီနေ့စဆင်းရင် ပြီးတာပါပဲ… ဘယ်လိုလုပ်ချင်တယ်ဆိုတာ အစ်ကိုကြီးက မင်းကို ပြောထားပြီးပြီ မဟုတ်လား… ”
” ဟုတ်… ပြောထားပြီးပါပြီ… ”
” ကဲ… ဒါဆိုလည်းစလုပ်တော့… ”
စကားစကိုဖြတ်၍ ကိုကျော်စိန် တိုက်ထဲသို့ ဝင်လာခဲ့ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်ကာ ဂျာနယ်တစ်စောင်ကို ယူဖတ်နေသည်။ သို့သော်ငြား ကိုကျော်စိန်၏စိတ်တို့က ဂျာနယ်ထဲသို့ ရောက်၍ မသွား၊ မာလာခိုင့် ထံသို့သာ ရောက်နေကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဂျာနယ်ကို ကြာကြာမဖတ်နိုင်။ မာလာခိုင်ကိုသာ တွေ့မြင်ချင်စိတ်က ပြင်းပြလာ၍ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို လေးပင်စွာချပြီး ကိုကျော်စိန် ထရပ်လိုက်သည်။ စိတ်ကို လျော့ချပစ်ရန် ရေအေးအေးတစ်ခွက်လောက် သောက်မည်ဟူ၍ ကိုကျော်စိန် အိမ်နောက်ဖေး စားဖိုခန်းထဲသို့ ၀င်လာခဲ့လေသည်။
” အိုး… ကိုကျော်စိန်ကြီးကလည်း အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့… ဒီမှာ အဝတ်လဲနေတာ… ”
ထမီစကို ရင်လျားရန် လက်နှင့် စုကိုင်ရင်း ပြောလိုက်သော မာလာခိုင်၏ ဖွေးဖွေးနုနု နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက နို့သီးထိပ်လေးမှ လွဲ၍ အတိုင်းသားပင် မြင်နေရသည်။ မာလာခိုင် အဝတ်လဲတာ အိပ်ခန်းထဲတွင် မဟုတ်ပဲ ဘာကြောင့် မီးဖိုခန်းထဲတွင် ဖြစ်နေသည်ကို ကိုကျော်စိန် မစဉ်းစားတတ်။ လက်တစ်ကမ်း အကွာတွင် မြင်တွေ့နေရသော မာလာခိုင်ရဲ့ ရင်သားအိအိကြီးများ၏ အလှတွင်သာ စွဲငြိနေသည်။
မာလာခိုင်ကလည်း ဗြုံးခနဲ ကိုကျော်စိန့်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ အံအားသင့်သွားလို့ပဲလား မပြောတတ်။ သူမထမီကို ခုချိန်ထိ ရင်လျား မဝတ်သေး။ သူတို့နှစ်ယောက်သားသည် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်၍ ကြောင်ကြည့်နေပြီးမှ မာလာခိုင်က မျက်လွှာချကာ ထမီကို ဝတ်ရန် ဖြန့်လိုက်ထုတ်၏။ အောက်ဖက်ကို လျှောကျသွားသော ထမီ၏အပေါ်နားအစက နို့နှစ်လုံး လှစ်ဟပြလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ သူမ၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကလည်း အိအိစက်စက်ကြီးနှင့် အကြောစိမ်းလေးများပင် ထင်းနေအောင် ၀င်းမွတ်၍နေကြကာ နို့သီးခေါင်းနီညိုရောင်နှစ်လုံးမှာ နို့ကွင်းခပ်ကြီးကြီးများ အလည်၌ မသိမသာ ခေါင်းပြူထနေကြသည်။
” အို… အာ့… မလုပ်နဲ့… မလုပ်နဲ့… အား… ကို… ကိုကျော်စိန်ကြီးနော်… အိုးအိုး… မလုပ်နဲ့နော်… မလုပ်နဲ့လို့… ”
အိမ်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိသည်ဟူသောအသိနှင့် မာလာခိုင်၏ အကျင့်စရိုက်တို့ကို သိထားသော ကိုကျော်စိန်ကလည်း မာလာခိုင့် ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အားယူဆွဲပွေ့ရင်း နို့သီးတစ်ဖက်ကို ငုံ့၍ ပြွတ်ခနဲ စုပ်လိုက်သည်။ ရင်ဘတ်လေးပါ ကော့တက်သွားသော မာလာခိုင်ကလည်း အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ဖြင့် နှုတ်မှတားနေပေမဲ့ ကာမမာန်ထနေသော လူပျိုကြီး ကိုကျော်စိန်ကတော့ အရေးမစိုက်တော့ပါ။
မာလာခိုင်ကလည်း အသည်းအသန် ရုန်းကန်ငြင်းဆန်ခြင်း မပြု။ ကျန်နို့အုံတစ်ဖက်အား ကိုကျော်စိန်က လက်ဖြင့် ညှစ်၍ နယ်သည်။ မာလာခိုင်၏ တင်းအိနေသော နို့အုံလုံးလုံးကြီးတွေက ကိုင်ရတာ အရသာတွေ့လှသည်။ ထမီစကို ကိုင်ထားရသော သူမ၏လက်နှစ်ဖက်က တဖြည်းဖြည်း အောက်ဖက်သို့ နိမ့်ဆင်းလာကြသည်။
” ပြွတ်စ်… ဟမ်း… ပလပ်… ပြတ်… ပြတ်… ”
” အိုရှင်… တော်… တော်ပါတော့… တော်ပြီ… ကျွန်မကို လွှတ်ပါတော့.ရှင်… ကျွတ်… ”
မျက်နှာလေးမော့ရင်း ညည်းပြောနေသော မာလာခိုင်၏ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးယောင်သမ်းရင်း နီမြန်း၍နေသည်ကိုတော့ ကိုကျော်စိန် မမြင်။ နို့ကိုသာ သဲကြီးမဲကြီးစို့နယ်နေသည်။ တစ်လုံးပြီးတော့ နယ်နေတဲ့ နောက်တစ်လုံးကို ပြောင်း၍ စို့ပြန်သည်။
” အို… မလုပ်နဲ့… တော်ပါတော့ဆို… ဟင့်… ကျွတ်ကျွတ်… အ… အား… ”
မတ်တတ်ရပ်နေသော မာလာခိုင်၏ ဒူးဆစ်လေးများပင် တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ညွှတ်၍ ကျချင်လာသည်။ လူပျိုကြီးသာ ပြောရတယ်၊ နို့စို့တာက ပညာသား အလွန်ပါလှသည်။ နို့သီးကို တအားငုံစုပ်နေရင်းနဲ့ နို့ကွင်းအဝိုင်းကြီး တပြင်လုံးကို သူ့လျှာထိပ်နှင့်များ ကော်ကော်ထိုးလိုက်တာ မာလာခိုင် ရင်ခေါင်းထဲအထိ ကြပ်ကြပ်သွားရသည်။ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ထားသော မာလာခိုင်၏ လက်ထဲမှ ထမီစက လွတ်ကျချင်လာသည်။
မာလာခိုင် တဖြေးဖြေး လျှောကျသွားသော ထမီစကြောင့် လစ်ဟာသွားသော သူမ၏ ကျောပြင်ပြည့်ပြည့်လေးကိုလည်း ခါးတွင် ဖက်ထားသည့် ကိုကျော်စိန်၏ လက်များက ရွေ့လျား လျှောတိုက်၍ ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကပါ သူမ၏ နောက်ကျောသို့ရောက်လာ၍ ကားစွင့်ကာ မို့မောက်နေသော မာလာခိုင့် တင်ပါးကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်လာကာ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်နေကြသည်။
” ပြွတ်… ပြွတ်… ဖောက်စ်… ”
ပြွတ်ခနဲ ဖောက်ခနဲ မြည်သံတို့နှင့်အတူ ကိုကျော်စိန်က မာလာခိုင်၏ နို့သီးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် အားထည့်စို့၍ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် သူ၏လက်များကိုလည်း မာလာခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဖယ်ပေးလိုက်သည်။
” အဟင်း… ”
ဆိုတဲ့ သက်ပြင်းချသံလေးကို ပြုလျက် မာလာခိုင်တစ်ယောက် ထမီစွန်တောင်ဆွဲလျက်သား အိပ်ခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည်။
သူမ၏ နောက်ကျောမှ လျှောကျနေသော ထမီက အိပ်ခန်းထဲသို့ ခပ်သွက်သွက်လေး ပြေးဝင်သွားသော မာလာခိုင်၏ တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါသွားသည့် တင်သားအိအိကြီးများကို အတိုင်းသားနီးပါး လှစ်ဖော်ပြ၍ နေသည်။ သူမ၏ နောက်ဖက်မှ ကိုကျော်စိန်က အံကြီးကျိတ်၍ လိုက်လာသည်။
( ပြီးမှသာ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ ဒါမျိုးကြီးကို မလိုးပဲ ထိန်းချုပ်ထားရာကနေ ဘောအောင့်မခံနိူင်တော့ဘူး… အစ်ကိုကြီးရာ… ကျနော် အစ်ကိုကြီးညီမကို လိုးလိုက်တော့မယ်… ညားချင်လည်းညားပါစေတော့… )
ဟုသာ ကိုကျော်စိန်၏စိတ်ထဲမှ ကြိမ်းဝါး ကြွေးကြော်နေမိသည်။ သူလည်း အိပ်ခန်းထဲ အရောက် မာလာခိုင်က သူမကုတင်ပေါ်တွင် အိပ်ယာထက်သို့ သူမ၏ကိုယ်လုံးကို ဝုန်းခနဲ လှဲ၍အချ အနားသို့ အမြန်ရောက်လာသော ကိုကျော်စိန်သည် သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်ကိုငုံ့ကာ ဖက်ရင်း ကုတင်စောင်းသို့ ဒူးထောက်ကာ တက်လိုက်လာသည်။
ထိုအခိုက် မာလာခိုင်၏ ခါးစောင်းထက်သို့ ဖိထောက်မိလိုက်သော အရာကြီးကလည်း သေးသေးကွေးကွေး မဟုတ်လှဟု သိလိုက်ရသော မာလာခိုင်တစ်ယောက် ရင်ထဲတွင် တဒိန်းဒိန်းနေအောင်ပင် ခုန်လို့သွားရသည်။ ကိုကျော်စိန်က အိပ်ယာထက်တွင် တစောင်းလှဲနေသော မာလာခိုင့်ကို ပက်လက်ဆွဲ၍ လှန်လိုက်သည်။ မာလာခိုင်က ဘာစကားမှ မဆိုတော့၊ မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားရင်း မျက်လုံးများအပေါ်၌ သူမ၏ လက်ဖျံလေးတစ်ဖက်အား ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်ထားလိုက်သည်။
တရှူရှူး တရှဲရှဲဖြင့် အသက်ရှူသံတွေကပါ ပြင်းထန်နေသော ကိုကျော်စိန်က သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲထောင်၍ ထမီလေးကို ခါးသို့ လှန်တင်လိုက်သည်။ မာလာခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင်ရှိသည့် တစ်ထည်တည်းသော ထမီလေးမှာ သူမ၏ခါးနှင့် ဝမ်းဗိုက်ပေါ်တွင် ပုံလျက်သား။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း ဖွေးဖွေးနု၍ တင်းရင်း ဝင်းမွှတ်နေသည်။ မာလာခိုင်၏ ပေါင်ကြားဂွဆုံ၌ စောက်မွှေးမဲမဲလေးများက အုံကောင်းကောင်းဖြင့် ၀န်းရံအုပ်မိုးထားကြသည့် အဆီတ၀င်း၀င်း ပြည့်တင်း မို့ဖောင်းနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း နူတ်ခမ်းသားညိုညိုနှစ်ဖက်လုံး အနည်းငယ် ခပ်အာအာ လန်နေသည်မှ လွဲ၍ လိုးချင်စဖွယ် ဖြစ်နေတော့သည်။
ကိုကျော်စိန်က မာလာခိုင်၏ အဖုတ်ကြီးကို တပ်မက်စွာဖြင့် စူးစူးရဲရဲကြည့်၍ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး တံတွေးကို တစ်ချက်မျိုချရင်း သူ့ပုဆိုးအား ဖြေချလိုက်သည်။ ဖောင်းခနဲ ကန်ထွက်လာသည့် (၈) လက်မခွဲခန့်နီးနီး လုံးပတ်တုတ်ခဲကာ တန်းတန်းမတ်နေသော လီးတံကြီးက ထိပ်ကြီးနီရဲကာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ တင်ထားသော လက်အောက်မှ မျက်လုံးကို ခပ်မှေးမှေးလေးလုပ်၍ ဖွင့်ကာ ခိုးကြည့်နေသော မာလာခိုင် စအိုလေးကိုပင် တစ်ချက် ရှုံ့လိုက်မိသည်။ ကိုကျော်စိန်၏ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးတံကြီးရဲ့ လီးထိပ်ဝလေးမှ အရည်ကြည်လေးတွေပင် စိမ့်၍ ထွက်နေကြသည်။
ကိုကျော်စိန်က သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကိုင်၍ ဒူးထောက်လျက် စောက်ဖုတ်ကြီးရဲ့ အရှေ့သို့ လီးတံကြီးကို တိုးကပ်လိုက်သည်။ မာလာခိုင် ခိုးကြည့်နေသော မျက်လုံးများကို ပြန်၍ မှိတ်ချလိုက်သည်။ ပေါင်တံကြီးတွေ မသိမသာလေး ကားထုတ်ပေးထားရင်း သူမ၏အဖုတ်ထဲသို့ လိုး၀င်လာတော့မည့် ကိုကျော်စိန့် လီးတံရှည်ကြီးအား မျှော်လင့်စောင့်စားနေမိသည်။
” ကိုကျော်စိန်… ကိုကျော်စိန်ရေ… ဗျို့… ကိုကျော်စိန်… ”
အိမ်ရှေ့မှ ခေါ်လိုက်သော ကိုခင်အေး၏ အသံ။ နှစ်ယောက်စလုံး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားကြသည်။ လီးတံကြီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးတို့ တစ်လက်မပင် မကွာချင်တော့။ ဒစ်ဖျားက ရှေ့ပြေးလရည်ကြည်တွေပင် စိမ့်ကျနေပြီး၊ အဖုတ်၀ကလည်း စောက်ရည်ကြည်တွေပါ စိုအိနေကြပြီ။
” ကိုကျော်စိန်… ကိုကျော်စိန်… ”
ခေါ်သံက ဧည့်ခန်းထဲသို့ပင်ရောက် လာပြီ။ ကိုကျော်စိန် ကမန်းကတန်း ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်ရင်း အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် မာလာခိုင်၏ ထံမှ တောက်ခေါက်လိုက်သံကိုတော့ ရှေ့သို့ အာရုံရောက်နေသော ကိုကျော်စိန်လည်း မကြားလိုက်ရပေ။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ပြီတီတီ မျက်နှာပေးနှင့် ရပ်နေသော ကိုခင်အေးအား ကိုကျော်စိန် မျက်နှာချင်း ဆိုင်မိသည်။
” ဘာလဲ… ကိုခင်အေး… ဒီမှာ ကျုပ်ကအိမ်သာတက်နေတာ… ”
” ဟဲ… ဟဲ… ”
ကိုကျော်စိန်ကို ကြည့်၍ ကိုခင်အေးက ရယ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ
” ဘိလပ်မြေက မရောက်သေးဘူး… အဲ့ဒါ လှမ်းမှာပေးပါဦး… ”
” ဟင်… ”
ခက်ပြီ၊ ဘိလပ်မြေဆိုင်၏ ဖုန်းနံပါတ်အား ကိုကျော်စိန် မသိ။ နွယ်နီလှိုင်သာ သိသည်။ ဆိုင်သို့ ကားဖြင့် အရောက်သွား၍ ပြောရုံသာ ရှိသည်။ သူ့ပုဆိုးထဲမှ လီးကြီးကလည်း တောင်နေတာမှ တဆတ်ဆတ် ခါနေသည်။ ဘိလပ်မြေမရောက်၍ ပန်းရံသမားများ ပြန်သွားရတာကို အစ်ကိုကြီးသာ ပြန်လာပြီး သိသွားခဲ့လျှင်၊ ကိုကျော်စိန်တစ်ယောက် ဆက်၍ မတွေးရဲတော့။ ဆင်ခြေတွေဆိုရင် အစ်ကိုကြီးက လုံး၀မကြိုက်။
သူ့လက်ပတ်နာရီကို မြှောက်၍ ကြည့်သည်။ မနက် (၈) နာရီခွဲပြီ။ ကိုကျော်စိန် ခေါင်းနပန်းကြီးသွားသည်။ (၉) နာရီခွဲကို နွယ်နီလှိုင်အား ကျူရှင်မှ သွား၍ ခေါ်ရအုံးမည်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူနှင့် မာလာခိုင်တို့ အခုတွေ့ဖို့ မလွယ်တော့။ ဘိလပ်မြေဆိုင်ကို သူရောက်ပြီးသည်နှင့် ခုချက်ချင်း သွားပို့ရန်ပြော၍ နွယ်နီလှိုင်အား တစ်ခါတည်း တန်းကြိုပြီး သွားခေါ်ရန်သာ ရှိတော့သည်။
” ဟင်း… ခုပဲ ကျုပ်သွားလိုက်ပါ့မယ်… ”
” ဟဲ… ဟဲ… ” ( သွားမဲ့သာ သွားလိုက်စမ်းပါ လူပျိုကြီးရာ ခင်ဗျားရဲ့ဆော်ကြီးကို… ကျုပ် ရှယ်လိုးပေးထားပါ့မယ်… ဟီး… ခင်ဗျားလည်တာက ခင်အေးဆိုတဲ့ကျုပ် အိပ်နေသလောက်ပဲ… )
တဟဲဟဲရယ်၍ ကိုခင်အေးက ကိုကျော်စိန့်ကို စိတ်ထဲကနေ ပထုတ်နေချေပြီ။ အဲ့တာကို မသိတဲ့ ကိုကျော်စိန်ကတော့ သူ့ကိုကြည့်ရင်း ရယ်ကြဲကြဲလုပ်နေသော ကိုခင်အေးအား နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် တစ်ချက် ခေါင်းငဲ့၍ ကြည့်ပြီး နှစ်ယောက်သား အတူတူပင် အိမ်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ကိုခင်အေးက ခြံ၀န်းထဲမှ ကားမောင်းထွက်သွားသည့် ကိုကျော်စိန်ကို ပြုံး၍ကြည့်ရင်း သူ့တပည့်ကောင်လေးအား
” ဘိလပ်မြေ သွား၀ယ်နေပြီဟေ့… လာရင် လုပ်ငန်းတွေစဖို့ အကုန်အသင့်ပြင်ထားလိုက် ငါ ဗိုက်အရမ်းနာနေလို့ အိမ်သာသွားတက်လိုက်ဦးမယ်… ကြာချင်ကြာမှာ ခြံကိုလည်း ကြည့်ထားလိုက်ဦး… ”
” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ… ”
ထို့နောက် ပန်းရံဆရာကြီး ကိုခင်အေးသည် တိုက်ထဲသို့ ခြေသံလုံလုံဖြင့် ပြန်လည်ကာ ၀င်ရောက်လာပါတော့သည်။
အိပ်ခန်းထဲတွင် မာလာခိုင်တစ်ယောက် သည်းမခံနိုင်လောက်အောင် စိတ်ညစ်သွားမိရသည်။ ခုနလေးတင် သူမ၏အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားသော ကိုကျော်စိန်၏ ကျောပြင်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း တောက်တစ်ချက်အား ခေါက်လိုက်မိခဲ့သည်။ သူမ၏ စိတ်ထဲမှာ အရမ်းအလိုးခံချင်သည့် စိတ်ဆန္ဒတွေက ထိန်းမရအောင် ဖြစ်ပေါ်လို့နေသည်။ အခုလက်ရှိမှာ အတော်ပင် ခံစားရခက်နေသည်။
( လီးအကြီးကြီးနဲ့ လိုးခံရခါနီးမှ စောက်ကိစ္စကြီးငယ်ကလည်း ပေါ်လာရသေးတယ်… )
ဟု မာလာခိုင် မကျေမနပ် တွေးနေမိသည်။ မာကျောသော အရာဝတ္ထုတစ်ခုခုကို သူမရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထိုးထည့်ချင်နေသည်။ အိပ်ယာထက်တွင် လူးလှိမ့်ရင်း သူမ၏ခါးတွင် ပတ်၍ ပုံနေသော ထမီကိုပါ စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။
မာလာခိုင်၏ လက်တစ်ဖက်က ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရောက်သွားပြီး သူမစောက်ဖုတ်ကို သူမဘာသာ စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အမွှေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်အုံကြီးက နဲနဲနောနော မဟုတ်။ အလိုးခံချင်နေသဖြင့် အဆမတန် ခုံးထနေသည်။ ရွှဲနစ်အောင် ထွက်နေသော စောက်ရည်များကိုလည်း မာလာခိုင် စိုခနဲ စမ်းမိလိုက်သည်။ လက်မထိပ်လေးနှင့် သူမ စောက်စေ့ကလေးကို ပွတ်ရင်း လက်ညှိုးကို သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်ရန် ပြင်လိုက်သည်။
ဒီလိုလည်း လုပ်လို့မဖြစ်။ အပျိုဖြစ်ကထဲက သူမ၏ စိတ်ဆန္ဒတို့ကို ဘယ်သောအခါမှ လက်ဖြင့် မဖြေဖျောက်ခဲ့သည့် မာလာခိုင်။ သိမ်းသွင်း၍ လီးအစစ်ဖြင့်သာ ဆန္ဒတို့ကိုဖြည့်ခဲ့သည်ချည်း ဖြစ်သည်။ မာလာခိုင် စောက်ဖုတ်ပေါ်မှ သူမလက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ထိုအခိုက် ပူနွေးမာကျော၍ ဖုဖုထစ်ထစ်နှင့် ကြီးမားသော အရာတစ်ခုက သူမ၏ ပေါင်ရင်းဘေးဖက်သို့ လာ၍ ထိတွေ့သည်။ ဖြတ်ခနဲ ဖြစ်သွားရင်း မာလာခိုင် မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
” ဟင်… ရှင်… ရှင်က… ”
မာလာခိုင် အံ့သြထိတ်လန့်စွာဖြင့် ထထိုင်မိမတတ် ဖြစ်သွားသည်။ သူမ တွေ့လိုက်ရသည်က ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပန်းရံဆရာကြီး ကိုခင်အေးပင် ဖြစ်သည်။ အလုပ်ကြမ်းသမားပီပီ သန်မာကျစ်လျစ်၍ ဖုထစ်သော ကိုခင်အေး၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို တွေ့လိုက်သောကြောင့် မာလာခိုင်အား တဒင်္ဂ ငြိမ်သက်သွားစေသည်။ အသားအရောင်က နေလောင်ဒဏ်တွေကြောင့် ညိုညစ်ညစ်ကြီး ဖြစ်နေပေမဲ့ ကြွက်သားကြီးတွေကတော့ အမြောင်းမြောင်းထ၍ အကြောကြီးတွေပါ ထောင်နေကြသည်။ ပွဲဈေးတန်းတွေမှာ ဆင်းရဲသားတွေ ထိုးတတ်ကြတဲ့ အပေါစား တက်တူးအရုပ်ကြီးတွေကလည်း သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ပွထနေသည်ကို မာလာခိုင်လည်း မြင်တွေ့နေရသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ကြီးပေါ်က ဘီလူးခေါင်းကြီးကိုတော့ မာလာခိုင်လည်း စိတ်၀င်စားသလိုလို ဖြစ်မိသွားသည်။
” မင်းလေး… သိပ်ပြီး အလိုးခံချင်နေတယ် မဟုတ်လား… မင်းလေး မကြုံဖူးသေးတဲ့ ကာမအရသာမျိုး ခံစားရအောင် ကိုယ်လုပ်ပေးပါ့မယ်… ကိုယ့်လီးကြီးကိုလည်း ကဲ… ကြည့်ပါအုံးကွာ… ”
သူ၏ကြမ်းတမ်းလှသော ရုပ်ရည် လူပုံတို့နှင့် မလိုက်အောင် ငြင်သာသည့် စကားသံအဆုံး စိတ်ညှို့ခံထားရသူပမာ မာလာခိုင်၏ အကြည့်တို့က ကိုခင်အေး၏ လီးကြီးဆီသို့ ရောက်၍ သွားသည်။ ပြူးထစ်ထနေသည့် ဂေါ်လီကြီးများ ခြောက်လုံးပတ်ပတ်လည် သူ၏လီးတံကြီးထဲ၌ နေရာယူထားကြသည်။ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်က နှစ်လုံး၊ အောက်တွင် နှစ်လုံး၊ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင်လည်း တစ်လုံးစီ။ တွေ့ကရ အဖုတ်ပေါင်းစုံတို့ကို လိုးလာခဲ့သည့် လီးတံကြီးက ညိုမဲစွဲနေပြီး (၈) လက်မလောက်ရှည်၍ အလွန်တုတ်ခဲကာ ဒစ်ဖူးကြီးမှာလည်း ပြဲလန်ထစ်ထနေသည်။
ဂေါ်လီတွေကလည်း ပတ်ထားသည့်အပြင် လီးကြောကြီးတွေကပါ အပြိုင်းပြိုင်းထနေကြသော ပန်းရံဆရာ ကိုခင်အေး၏ လီးမဲကြီးက အပေါ်ဖက်သို့ ကော့လန်ကာ မိုးထိုး၍ တောင်မတ်နေသည်ကို မာလာခိုင် ကြက်သီးတွေပင် ထအောင် မြင်လိုက်ရပြီ။ ဒစ်ကားကားကြီး ပြူးပြဲလန်၍ ကော့လန်ထနေသော လီးတံကြီးကိုလည်း ကိုခင်အေးက တဆတ်ဆတ်ဖြင့် လုပ်ပြလာသည်။
စိုက်ကြည့်နေမိသော မာလာခိုင်တစ်ယောက် ခါးလေးကော့တက်မတတ် စအိုဝကိုပါ ရှုံ့ရှုံ့သွင်းမိနေရင်း စောက်ရည်ကြည်တွေလည်း ထပ်၍ စိမ့်ထွက်လာကြသည်။ ကိုခင်အေးက ငုံ့၍ မာလာခိုင်၏ကိုယ်လုံးကို ပွေ့ချီ၍ မယူလိုက်သည်။ ကိုခင်အေး လက်ထဲ၌ စွေ့ခနဲ ပါသွားသော မာလာခိုင်က ကိုခင်အေးကို ကြည်နူးစွာဖြင့် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ကြည့်လိုက်သည်။
မိန်းမများသည် သူတို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာအား ယောက်ျားများက နိုင်နိုင်နင်းနင်း ချီမပွေ့ယူကြတာကို ကြည်နူးလိုလားစွာ ခံချင်ကြသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ ကိုခင်အေးက မာလာခိုင်အား ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်လိုက်သည်။ ကုတင်စောင်း လိုးနည်းဖြင့် လိုးတော့မည်ကို သိလိုက်သော မာလာခိုင်က သူမ၏ တင်သားကားကားကြီးကို ကုတင်စောင်းတွင် အသားကျအောင် ပြုပြင်၍ နေရာယူရင်း သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုပါ ကားပေးလိုက်သည်။
ဖြူဖွေးအိစက်ကာ လှပနေသော သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို မက်မောစွာ စိုက်ကြည့်ရင်း ကိုခင်အေး ရှေ့သို့ တိုးလာကာ စိုရွှဲနေသော စောက်ပတ်ဝသို့ လရည်ကြည်တို့ စိမ့်ထွက်နေသည့် သူ့လီးဒစ်ကြီးကို မြုပ်အောင် ထိုး၍ အသွင်း မာလာခိုင်ကလည်း တွဲလောင်းချထားသော ခြေနှစ်ချောင်းကို မယူ၍ ကုတင်စောင်းတွင် ဖနောင့်နှင့်နင်းပြီး ပေါင်တံကိုကားကာ သူမ၏တင်ပါးကြီးကိုပါ ဆတ်ခနဲ အစွမ်းကုန် ကော့၍ ကော့၍ အောက်မှနေ ပင့်ကာ ကော့ထိုးပစ်လိုက်သည်။
” ပြွတ်… ဗြစ်… ဖြစ်… ပြွတ်… ဖွတ်… စွပ်… ”
” အား… ဟင်း… ဟင်း… ”
ခံချင်လွန်းနေသော မာလာခိုင်က အောက်မှ ကော့၍ပင့်တင်ကာ ကော့ကော့ပြီး ခြောက်ခါ ခုနစ်ခါလောက် လိုးလိုက်ပြီးတော့မှ တဒင်္ဂ စိတ်ကျေနပ်သွားပုံဖြင့် ကိုခင်အေးကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ တစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်ပြီး သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တတ်ရပ်နေသော ကိုခင်အေး၏ခါးကို လှမ်းချိတ်ကာ ဆွဲယူလိုက်သည်။ မာလာခိုင်က အောက်မှ ပင့်၍ လိုးအပြီး တင်ပါးကြီးကို မွေ့ယာပေါ်ပြန်၍ အချ၊ တဝက်သာသာခန့် ကျွတ်၍ ထွက်နေသော လီးတံကြီးကို ကိုခင်အေးက မာလာခိုင် သူ့ကို ခြေထောက်ဖြင့် ချိတ်၍ အဆွဲ လီးကြီးကိုပါ တပါတည်းလိုက်ကာ လိုးသွင်းပစ်သည်။
” ဗြစ်… ဗြစ်… ဗြွတ်… ဘွတ်… ”
” အ… အ… အ… အား… ဟင်းဟင်း… ”
မာလာခိုင် ရင်ဘတ်လေး ကော့၊ ခေါင်းလေးမော့၍ တက်သွားရသည်။ သူ လီးတံကြီးကို သွင်းတာက ဖြေးဖြေးလေး။ ဒါပေမယ့်လည်း ဂေါ်လီခြောက်လုံး၏ ဒဏ်က မသေးလှ။ ပြီးတော့ သူ့လီးကြီးကလည်း သံချောင်းကြီးအလား မာကျောလွန်းလှသည်။ စောစောက ရမ္မက်ဇောကြောင့်သာ မာလာခိုင်သည် အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ပင့်ပင့်၍ လိုးခဲ့မိပြီး အထိုက်အလျောက်လေး ကျေနပ်သွားရသော်လည်း အခုလို ထိထိမိမိ မရှိလှ။
မိမိမှာ အပျိုလည်း မဟုတ် ၊ ယောက်ျားတော်တော်များများနှင့် ကြုံခဲ့ဖူးသူတစ်ဦး ဖြစ်လင့်ကစား မာလာခိုင်မှာ အပျိုစင်လေးပမာ တစ်ကိုယ်လုံး အသားတွေပါ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်ရင်နေရပြီး သွင်းလိုက်သော လီးကြီး တဆုံးဝင်ရန် လက်နှစ်လုံးလောက်အလိုတွင် ကိုခင်အေးက အားဖြင့် ဆောင့်၍ တဆုံးသွင်းချလိုက်သည်။ ကိုခင်အေး၏ လီးထိပ် ဒစ်ကားကားကြီးက မာလာခိုင်ရဲ့ သားအိမ်၀လေးကို ထိထိမိမိ လာဆောင့်ရာ မာလာခိုင်တစ်ယောက် ခါးလေးပင် ဆတ်ခနဲ ကော့တက်သွားရသည်။
” ဗြစ်… ဖွတ်… ဖောက်… ”
” အား… အမလေး… အ… ဟင်းဟင်း… လုပ်လုပ်… ဆက်ဆောင့်… အမလေးလေး… အကိုရဲ့… ထိလိုက်တာနော်… ”
လီးတံအပေါ်ဖက် အရင်းနားရှိ ဂေါ်လီကြီးက မာလာခိုင်၏ထောင်တက်နေသော စောက်စေ့ကလေးကို အားဖြင့် ဆောင့်ကာ စောက်ပတ်အတွင်းနားသို့ ဖိသိပ်လိုက်သည်။ မာလာခိုင် ကော့ခနဲ ဖြစ်သွားရပြီးနောက် တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကိုခင်အေး၏ လက်မောင်းကြီးတွေကို မမှီမကမ်း လှမ်း၍ ဆွဲဆုတ်လိုက်မိသည်။
သီရိမင်္ဂလာဈေးနှင့် မင်္ဂလာဈေးရှိ အပေါစား ဖာသည်မများ လောက်ကိုသာ လိုးခဲ့ဖူးပြီး လက်ရှိမိန်းမကလည်း ကလေး (၄)ယောက် မွေးထားရသဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်က ပုံပျက်နေရာ ဒီလို နုနယ်ချောမော လှပလွန်းသော မိန်းမမျိုးကို မလိုးခဲ့ဖူးသေးသည့် ကိုခင်အေးကလည်း မညှာတော့ပါ။ မာလာခိုင်၏ ဖွေးနုလှသော နို့တင်းတင်းအိအိကြီးနှစ်လုံးကိုပါ သူ့ရဲ့လက်ကြမ်းကြီးနှင့် ဆွဲကိုင်လျက် ဖျစ်ညှစ်၍ စိတ်ရှိတိုင်း ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဆောင့်ကာ လိုးပါတော့သည်။
” ပြွတ်… ပလွတ်… ဘွတ်… ဘွတ်… ဗြစ်… ”
” အား… အမလေး… အစ်ကိုရဲ့… အမလေး… ဟင်းဟင်း… ရှီး… အို… အို… အား… အား… ကောင်းလှချည်လားနော်… အင်း… အင်း… ”
ကိုခင်အေးက တအားဆောင့်နေသည့်ကြားမှ အားမရနိုင် ဖြစ်လာရသော မာလာခိုင်က သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကိုခင်အေး၏ ခါးမှ ဖယ်၍ မိုးပေါ်သို့ ထောင်လိုက်သည်။ တဏှာကြီးလှသော မာလာခိုင်တစ်ယောက် ကြားသာ ကြားဖူးပြီး တစ်ခါမှ မကြုံခဲ့ဖူးသော ဂေါ်လီတပ် လီးတံကြီး၏ ကာမအရသာထူးကို သားအိမ်အောင့်မတတ်ပင် အားပါးတရကြီး ခံယူနေသည်။
ပန်းရံဆရာကြီး ကိုခင်အေးကလည်း ဤမျှ မွှေးကြိုင်၍ ဖြူဖွေးအိစက်ကာ လှပသော သူဌေးညီမ ရေဆေးငါးကြီးကို အစိမ်းစားနေရသလို အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ဖိဆောင့်ရင်း ကုတင်ကျိုးမတတ် တဖုန်းဖုန်း လိုးနေ၏။ ကိုခင်အေးကလည်း တဏှာကြီးလွန်းသော ယောက်ျားတစ်ယောက်ပင်။ ဖာသွားချလျှင် ပထမချနေတုန်း တပိုင်းတွင်သာ ကွန်ဒုံးကို ဖာသည်မ စွပ်ပေးထားသည့်အတိုင်းချပြီး၊ နောက်ပိုင်း အရှိန်တက်လာပါက လိုးနေရင်း ကွန်ဒုံးဆွဲချွတ်၍ ဒီအတိုင်း လီးဗလာကြီးဖြင့် တက်လိုးရမှ အားရသူတစ်ဦးဖြစ်ကာ စောက်ခေါင်းထဲ လရည်ပန်းသွင်းလိုက်ရမှ ကျေနပ်တတ်သူ ကိုခင်အေးရယ်ပါ။
” ပြွတ်… ဖွတ်… ပြွတ်… ဘွတ်… ဖောက်… ဖောက်… ဖောက်… ဖောင်း… ဖောင်း… ”
” အ… အ… ဟင်း… ဟင်း… အိ… အီး… အ… အမေ့… အို… အိုး… ထိလိုက်တာရှင်… ”
ရုပ်လေးနဲ့မှမလိုက် တဏှာကြီးသူ မာလာခိုင်တစ်ယောက် ဘယ်ကလာမှန်း၊ ဘာကြီးမှန်း မသိရသည့် ပန်းရံသမားခေါင်းဆောင်၏ အကာအကွယ်မပါသော လီးတံကြီးဖြင့် အာသာငမ်းငမ်း တက်လိုးနေခြင်းအား မိုးမမြင် လေမမြင် အလိုးခံနေမိတော့သည်။ မာလာခိုင်၏ အပေါ်သို့ ထောင်ထားသော ခြေနှစ်ဖက်က ရမ်းခါ၍ နေသည်။ မာလာခိုင် မျက်လုံး မပွင့်တော့။ သက်လုံကောင်းသည့် ကိုခင်အေး၏ ဆောင့်ချက် လိုးချက်တွေက လျှော့မသွားသည့် အပြင် ပိုပို၍ ပြင်းထန်သွက်လက်လာသည်။
ကွဲပလေ့စေမထုတ်နဲ့ (Remake) (အပိုင်း ၂) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅
