ကွဲပလေ့စေမထုတ်နဲ့ (Remake) (အပိုင်း ၁) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
ကုတင်ကြီးကလည်း တကျီကျီနဲ့ မြည်နေပြီး နှစ်ယောက်စလုံးမှာ ကာမပန်းတိုင်သို့ တက်ညီလက်ညီဖြင့် ကူးခတ်နေကြရာ မကြာလှသော အချိန်တွင်
” ပြွတ်… ပလွတ်… ပြွတ်… ဖွတ်… ဖတ်… ”
” အား… အ… အမလေး… အို… အို… ဟင့်… အမလေးလေး… အား… ပြီး… ပြီးပြီ… ရှီး… အိုး… ကောင်း… ကောင်း… အင့်… အင့်… ”
မာလာခိုင်၏ တင်သားကြီး ကုတင်စောင်းမှ လွတ်ထွက်သွားသည်အထိ ကော့ကော့ကာ မြောက်တက်လာပြီး စောက်ရည်တွေကိုပါ ထောင်၍ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ကိုခင်အေးကလည်း မကြာခင် ကိုကျော်စိန် ပြန်လာတော့မည်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့အတူပင် နောက်ရက်တွေလည်း ရှိသေးတာပဲဟု တွေးကာ သုတ်ထိန်းထားရသည့် စိတ်ကိုလျှော့၍ မာလာခိုင်၏ သားအိမ်၀ထဲသို့ သူ့ဒစ်ဖျားကြီးအား စိုက်စိုက်သွားအောင် နင့်ခနဲ နင့်ခနဲ ဖိကပ်၍ အားကုန်ဆောင့်ပြီး ပွဲသိမ်းရန် လိုးအားတို့ ထပ်မြှင့်လိုက်သည်။
” ဖောင်း… ဖောင်း… ဘွတ်… ဘတ်… ”
မာလာခိုင်လည်း ကိုခင်အေးပါ သူမနှင့်အတူ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် လိုက်ပြီးတော့မှာကို သိလိုက်ရသည်။ သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲမှ ကိုခင်အေး လီးတံကြီးက မြန်မြန်ဆန်ဆန် ၀င်ထွက်နေပြီး အဆမတန် မာကြောလာကာ တင်းထလာသောကြောင့် ဒီလူကြီးလည်း မကြာခင် သုတ်လွှတ်တော့မှာကို သိလိုက်ရတာမို့ မာလာခိုင်တစ်ယောက် အလျင်အမြန်ပင် သတိပေးလိုက်သည်။
” အ… အ… အကို… ကွန်ဒုံးမပါဘူးနော်… ဆွဲထုတ်ပြီး မာလာ့တစ်ကိုယ်လုံး… ကြိုက်တဲ့ နေရာမှာပြီးလိုက်… အို… အိုး… အား… ”
ကိုခင်အေးကတော့ သူ့ထုံစံအတိုင်းပဲ လုံး၀ ဂရုမစိုက် မာလာခိုင်၏စောက်ခေါင်းထဲရှိ သားအိမ်၀ကိုသာ သူ့လီးဒစ်ကြီးနဲ့ စိုက်၍ စိုက်၍ လိုးဆောင့်နေရင်း အရသာခံနေပြီး ဆွဲထုတ်ပြီးပေးရန် အစီအစဉ်မရှိပေ။
” ကျီ… ကျီ… ကျီ… ဖောင်း… ဖောင်း…. ဘွတ်… ဘွတ်… ဖောက်… ဖောက်… ဗြစ် ဘွတ်… ဘု…. ဗြွတ်… ”
မာလာခိုင်လည်း ခုနက ပြီးသွားလို့ အသိစိတ် ခဏလောက် ပြန်၀င်လာပြီး သုတ်ရည်တွေ သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ မ၀င်လာစေရန် တားမိလိုက်ပေမဲ့၊ ကိုခင်အေးရဲ့ သက်လုံအပြည့်ဖြင့် တော်ရုံတန်ရုံနဲ့ မပြီးသွားတဲ့ အင်ပြည့်အားပြည့် ဆက်တိုက် လိုးဆောင့်နေမှုတွေကြောင့်မို့ ထပ်ပြီးချင်လာပြန်တယ်။ သူမမှာလည်း ပါးစပ်ကနေ ပြောဆို တားဆီးကြည့်ပေမဲ့၊ သူမရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာအထဲကတော့ သုတ်ရည်တွေကို လိုချင်နေပြန်သည်။
” ဟား… အာ့… အီးးး အားးး မရဘူး မာလာ… အကို့လရည်တွေကို မာလာ့စောက်ဖုတ်ထဲ… ပန်းထည့်ပစ်မှာပဲ… ခံကြည့်လိုက်စမ်းပါ… ပူနွေးပြီး စိမ့်တက်သွားစေရမယ်… ယူလိုက် မာလာ… အကို… ပန်းထည့်… တော့မယ်… ”
အော်ဟစ်ကြွေးကြော်ကာ မတရားကြီးကို ဖိဆောင့်လိုးနေသော ကိုခင်အေး၏ မရပ်မနား ဆောင့်ချက်များအောက်တွင်တော့ မာလာခိုင်လည်း အသိတရားများပါ ခေတ္တ ပြန်လည် ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ကိုခင်အေး ခန္ဓာကိုယ်ကြီးအား ဆွဲဖက်ထားလိုက်ရင်း သူမ၏ခြေနှစ်ချောင်းအား သူ့ခါးထက်တွင် ဆွဲချိတ်ထားလိုက်မိသည်။ သဘောကတော့ ကိုခင်အေးကို မာလာခိုင်က သူမ အထဲမှာပဲ ပေးပြီးလိုက်သည့် သဘော။ ထိုအခိုက်မှာမှ
” အူးးး အာ့ပါးပါး… ရှီး… ဟားးး အင့်… ရော့ ရော့… အင့်… ကောင်းလိုက်တာကွာ… အ… အ… အား… ကတောက်စ်… ”
ဟူ၍ ကိုခင်အေးတစ်ယောက် ဘီလူးကြီးတစ်ကောင်လို အော်ဟစ်ညည်းတွားရင်း အဆုံးသတ်တွင် တောက်တစ်ချက်ကိုပါ ခေါက်ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး မာလာခိုင်၏စောက်ခေါင်းအဆုံးရှိ သားအိမ်ထဲသို့ ပျစ်နှစ်ပူနွေးလှသော သုတ်ရည်အဖတ်အနှစ်တွေ များစွာအား တဗျစ်ဗျစ် ပန်းထည့်လိုက်ရင်း ရှေ့သို့ငုံ့၍ မာလာခိုင့်ကိုယ်ကို သိမ်းကြုံးပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါတော့သည်။
” အ… အ… အမလေး… အို… အို… ဟင့်… များ… များလိုက်တာ… ရှီးးး အကိုရယ်… ”
ပူနွေးပျစ်ခဲ၍ များပြားလှသော ပန်းရံဆရာ လရည်များက မာလာခိုင်၏ သားအိမ်ထဲသို့ တဖြောဖြော ပန်း၀င်လာကြသောအခါတွင် မာလာခိုင်မှာလည်း မရတာကြာပြီဖြစ်သော အရသာထူးကြီးအား ပြန်လည် ခံစားလိုက်ရပြီးလျှင် ဒုတိယအကြိမ် စောက်ရည်ပန်း၍ ထပ်ပြီးသွားရပြန်ပါတော့သည်။
” အန်တီလေး… နေကောင်းရဲ့လား… ”
ငွေစက္ကူတစ်ထပ်ကို ကိုင်၍ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော နွယ်နီလှိုင်က မီးဖိုခန်းရှေ့ ဝင်ပေါက်နားတွင် ရပ်နေလျက် ခန္ဓာကိုယ် လေးပင်စွာဖြင့် မလှုပ်ချင်လှုပ်ချင် လှုပ်ရှား ချက်ပြုတ်နေသော သူမ၏အဒေါ်ဖြစ်သူ မာလာခိုင်အား မေးလိုက်သည်။
” ကောင်း… ကောင်းပါတယ်… နွယ်နီရဲ့… ညက အိပ်ရေးပျက်ထားလို့… နုံးနေလို့ပါ… ”
ဟု မာလာခိုင်မှာလည်း ဖြေမိဖြေရာကိုသာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ အမှန်စင်စစ် ကိုခင်အေးဆိုတဲ့ ပန်းရံသမားကြီးရဲ့ ဂေါ်လီတွေနဲ့ ပတ်ထားသော လီးတံကြီးဖြင့် အပီအပြင် အလိုးခံထားရသည့် ဒဏ်တွေကြောင့် ကိုယ်တွေလက်တွေ မလှုပ်မရှားချင်သလို။ မိုးမမြင်လေမမြင် အနားရောက်လာသည့် လီးကြီးနဲ့ ကာမဆိပ်တက်နေတုန်း ကွန်ဒုံးမပါပဲ အလိုးခံလိုက်မိပြီးမှ တားဆေးပဲ ပြေး၀ယ် သောက်ရမလား၊ မတော်တဆ အေပဲကိုက်သွားမလား ဆိုတာတွေကို အခုအချိန်မှသာ မာလာခိုင်တစ်ယောက် တွေးကြောက်မိနေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
( အို… ခံကောင်းကောင်းနဲ့ ခံခဲ့ပြီးပြီပဲဟယ်… တားဆေးပဲ ၀ယ်သောက်လိုက်တော့မယ်… ဒီလူကြီးကလည်း ညစ်တီးညစ်ပတ်စရိုက်ဆိုပေမဲ့… ဒီလောက်ထိ ကျန်းမာသန်စွမ်းနေတာမို့… အေတော့မကိုက်လောက်ပါဘူး… နောက်နေ့တွေပါ လာထပ်လိုးမယ်လို့လည်း ကြိုပြောသွားတဲ့ဟာ… ဒီလိုလီးကြီးမျိုးနဲ့ဆို ထပ်ခံမယ်ဟာ… ဖြစ်ချင်တာဖြစ်… )
” အန်တီလေး… ဘာတွေတွေးနေတာလဲ… အိပ်ရေး၀အောင် အိပ်ပြီးနားလိုက်ပါလားလို့ သမီးပြောနေတာကိုရော ကြားရဲ့လား… ”
” အင်း… ကြားပါတယ် နွယ်နီရယ်… ”
မာလာခိုင်က စိတ်မပါသလို ပါသလိုလိုနဲ့သာ ပြန်ပြောနေသည်မို့ ရပ်နေရာမှ နွယ်နီလှိုင် လှည့်ထွက်မည် အလုပ်မှာပဲ မာလာခိုင်၏ အသံက ထပ်မံ၍ ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။
” အော်… ဒါနဲ့… နွယ်နီ… ဟိုလေ ညကျရင် တို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်ထဲ အဲ့ဒါ ဒီအိမ်မှာ ဦးကျော်စိန်ကြီးကို လာပြီးအိပ်ခိုင်းရင် ကောင်းမလားလို့… ”
” ကောင်းသားပဲ အန်တီလေးရဲ့… နွယ်နီ ပြောလိုက်ပါ့မယ်… ”
မဟုတ်တဲ့နေရာမှာ ဖြတ်ထိုးဉာဏ်ပြေးတဲ့ မာလာခိုင်က ကိုကျော်စိန့်ကို လိုလိုမယ်မယ် ဒုတိယမြောက် အစီအစဉ်ထားလိုက်သည်။ ကိုကျော်စိန်လည်း နေ့လည်တုန်းက သူမနဲ့ မလိုးလိုက်ရလို့ အရှိန်မသေလောက်သေး။ အဲ့တော့ ဒီည သူ့တူမ အိပ်ပြီဆိုတာနဲ့ သူမဆီ လာထပ်ကြံမှာပဲလို့ မာလာခိုင် တွက်ထား၏။ အဲ့အခါကြမှ ကိုကျော်စိန်ရဲ့ လီးအကြီးကြီးနဲ့ သူမလည်း အလိုးထပ်ခံလိုက်ရင် ခံလို့လည်း ကောင်းမည်၊ အထဲမှာပဲ ပြီးခိုင်းလိုက်မည်။ ကိုကျော်စိန်သည် မတော်တဆ မာလာခိုင် ဗိုက်ကြီးခဲ့ပါက တာ၀န်ယူနိုင်မည့် လူပျိုကြီးဖြစ်သည်ကိုး။ တစ်ဗိုက် ဖျက်ချခဲ့တုန်းက မာလာခိုင် အတော်ခံခဲ့ရသည်မို့ နောက်ထပ် တစ်ဗိုက် ထပ်ကြီးသွားလျှင် အနာခံ၊ အဆူခံ၊ အဆဲခံ၊ အမွေပြတ်ခံပြီး ထပ်မဖျက်ချရဲပါ။
သူမ၏အဒေါ် မာလာခိုင်နှင့်စကားပြောပြီး လှည့်ထွက်လာသော နွယ်နီလှိုင် ဧည့်ခန်းထဲ အရောက်တွင် ဂျာနယ်ထိုင်ဖတ်နေသော ဦးကျော်စိန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
” ဦးလေး… ”
” ဟေ… ”
” ဒီမှာ… ပန်းရံဆရာကို ကြိုပေးထားဖို့ စရံ ငွေသုံးသောင်း… ”
” အော်… အေးအေး… သမီး… ”
ငွေကိုလှမ်းယူရင်း ကိုကျော်စိန်၏ မျက်လုံးအစုံက အိမ်နေရင်း စကပ်အတိုလေးဖြင့် လှချင်တိုင်းကို လှပနေသော နွယ်နီလှိုင့် တစ်ကိုယ်လုံးကို ခပ်ရဲရဲ ကြည့်လိုက်သည်။ မနက်တုန်းက မာလာခိုင်နှင့် အစပျိုးခဲ့သော ကိစ္စကလည်း ကိုကျော်စိန်အား အတော် ဒုက္ခပေးနေသည်။ လီးတံကြီး ကျတယ်ကို မရှိ။
” နောက်ပြီး… အန်တီလေးက ပြောတယ် ဦးလေးကို… ညကျရင်ဒီအိမ်မှာ လာအိပ်ပေးပါတဲ့… ”
” အင်း… အိပ်ပေးမယ်လေ… ”
ကိုကျော်စိန့် စိတ်ထဲ ပျော်သွားသည်။ သူတို့ရဲ့ မနက်က မပြီးသေးတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးကို ဒီညမှာ ထပ်ဆက်ကြရမည်။
” ဒါနဲ့… နွယ်နီ… မာလာခိုင့်ကို ဦးလေးက လိုက်ပို့ပေးရဦးမှာလား… ”
” ခါတိုင်းတော့ သူအိမ်ပြန်ရင် သူ့ဖာသာသူ မောင်းသွားတာပဲ… ညနေ သူပြန်လာမှ ကားကို ပြန်ယူလာမှာပေါ့… ပြီးတော့ ညနေ နွယ်နီလည်း ဘယ်မှသွားစရာ မရှိတော့ပါဘူး ဦးလေးရဲ့… ”
ကိုကျော်စိန် တစ်နေကုန် အားလပ်သွားပြီ။
ပြောပြီးသည်နှင့် လှည့်ထွက်သွားခဲ့သော နွယ်နီလှိုင်တစ်ယောက် စိတ်ထဲ
( ဒီနေ့… ဒီလူကြီး အကြည့်တွေက ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး… စူးရဲလိုက်တာ… )
ဟုတွေးပြီး နှုတ်ခမ်းလေး စူလိုက်မိသည်။
ရေချိုး၊ ထမင်းစားပြီး မာလာခိုင်က ကားကိုယူ၍ သူမ၏အိမ်သို့ ခဏ ပြန်သွားချေပြီ။ ဦးကျော်စိန်ကတော့ အိမ်ရှေ့တိုက် ပန်းခြံအောက်တွင် ရှိသော ခုံတန်းလျားကြီးပေါ်၌ အိပ်နေသည်။ ထိုအချိန် သူမ၏အခန်းထဲတွင် အိပ်ယာပေါ်လှဲကာ မဂ္ဂဇင်းဖတ်နေသော နွယ်နီလှိုင်တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းထံသို့ ဖုန်းဆက်ရန် သတိရသဖြင့် စာအုပ်ကို ပိတ်၍ ထထိုင်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် အိမ်ဘေးရှိ ပန်းခြုံဘေးမှ လှုပ်ခနဲ လှုပ်ခနဲ တွေ့လိုက်ရသဖြင့် သူမလည်း လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
” အို… ”
နွယ်နီလှိုင် အသက်ရှူရပ်မလောက် ဖြစ်ရင်း မျက်လုံးလေးပင် ဝိုင်းသွားရသည်။ ပြီးတော့ မြင်နေရသောအရာကြီးကို တစိုက်မတ်မတ် ကြည့်ရင်း ဖြေးညှင်းစွာထ၍ မှန်တံခါးများ ပိတ်ထားသည့် ပြူတင်းပေါက်အနားသို့ တိုးကပ်လာမိသည်။ သူမ မြင်နေရသည်က ဧရာမ ယောက်ျားတန်ဆာကြီး၊ ထိပ်ကြီးက နီညိုရောင်ရဲ၍ ပြဲလန်ထစ်ထနေပြီး လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံး၏ ပတ်ပတ်လည်တွင် အဖုအဖုကြီးတွေပါ သီးထနေကြသည်။
လီးကြီးက သာမန်အနေအထား မဟုတ်ပဲ ထောင်မတ်နေတာမှ မိုးမျှော်ပြီး ကော့လန်၍ တန်းတန်းကြီး အကြောကြီးတွေပင် အဖီးဖီး ထောင်းထနေကြသည်။ စိုက်ကြည့်နေသော နွယ်နီလှိုင့် တစ်ကိုယ်လုံး နွမ်းနယ်သလိုလိုဖြစ်လာရပြီး တုန်တုန်ရင်ရင်လေး ဖြစ်၍ လာလေသည်။
( အိုး… ကြည့်ရတာ… ဟို ကိုခင်အေး ဆိုတဲ့ လူကြီးပဲ တော်သေးတယ်… အဲ့ပန်းရံလူကြီးမျက်နှာကတော့ ပန်းရုံတွေနဲ့ ကွယ်နေလို့ပဲ ငါ့ကို သူက မမြင်ရဘူး… )
ပန်းရံဆရာကြီး၏ အဖုဖုတွေနဲ့ လီးတံကြီးကို ကြည့်ရင်း နွယ်နီလှိုင့် မိန်းမအင်္ဂါလေးထဲမှ တစ်မျိုးတစ်မည် ခံစား၍ လာရလေသည်။
” ငါ… ငါ… ဘာဖြစ်တာလဲ မသိဘူး… ”
အရှက်တရား၊ မိန်းမသား အိန္ဒြေဖြင့် ဖိသိပ်ထားခဲ့သော သူမ၏ သွေးသားတို့က ကာမဆန္ဒတို့ တွန်းကန် ပွင့်ထွက်လာကြလေပြီ။ ဒစ်ကားကားကြီးက ပြဲလန်၍ အစွမ်းကုန် တောင်မတ်နေသော လီးကြီးက အငြိမ်မနေ၊ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ လှုပ်၍အသွား နွယ်နီလှိုင် အသက်ရှူများပင် ကြပ်လာပြီး ရင်ထဲတွင် နင့်ခနဲ နင့်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားရသည်။
( စောစောက ငါအိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲချပြီး စာဖတ်နေတုန်း ပေါင်ကိုထောင်ပြီးတော့ ချိတ်ထားတာ စကပ်က ခါးပေါ် လန်ကျပြီး ငါ့အောက်ပိုင်းမှာ ဘာမှမရှိဘူး… သူ ငါ့ကို လာချောင်းကြည့်ရင်း ငါ့ဟာလေးကို တွေ့ပြီး ဒီလို ဖြစ်နေတာများလား… အို… အို… )
နွယ်နီလှိုင် တသိမ့်သိမ့် တုန်သွားရပြန်သည်။ သူမ၏စောက်ဖုတ်လေးထဲမှလည်း ဘာတွေမှန်းမသိ အရည်အချို့အား ညှစ်ထုတ်လိုက်မိသလို။ ကိုခင်အေးဆိုတဲ့ ပန်းရံဆရာကြီးကလည်း နဂိုကမှ ပြဲနေသည့် သူ့လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်၍ ထပ်ကာ ထပ်ကာ ဖြဲချနေသည်။ ထိုအခါ သူ၏လီးတံကြီးက ပို၍ ပြဲလန်သွားပြီး အဖုကြီးတွေရော လီးကြောကြီးတွေပါ သီးထလာကြသလို ထိပ်ပေါက် အကွဲ၀ထဲမှ သုတ်ရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာကြတာကို နွယ်နီလှိုင် ပါးစပ်အဟောင်းသားလေးဖြင့် ကြည့်နေမိရင်း တံတွေးပါ မြိုချလိုက်ရသည်။
နွယ်နီလှိုင်တစ်ယောက် မနေနိုင်တော့။ သူမရဲ့စကပ်လေးအောက်သို့ လက်လျှိုလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကလေးကို သူမဘာသာ သူမ ကိုင်စမ်းလိုက်မိသည်။ အိမ်မှာနေရင်းမို့ နွယ်နီလှိုင်က ဘာအောက်ခံ၊ အတွင်းခံကိုမှ မဝတ်တတ်။
” ဟင်… ”
သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး အံ့သြရလောက်အောင် ခုံးထ မာကျောနေပြီး အရည်တွေကလည်း အတော်များများပင် စိုရွှဲကာ ထွက်ကျနေကြသည်။ အရည်တွေကလည်း လက်နဲ့ထိမိလိုက်တော့ ချွဲကျိကျိနဲ့ စေးထန်းနေကြသည်။ အဖုအသီးတွေနဲ့ တမတ်မတ်တောင်ကာ တဆတ်ဆတ်ကြီး ဖြစ်ဖြစ်နေသော လီးပြဲကြီးကို ကြည့်ရင်း နွယ်နီလှိုင်က သူမ၏စောက်ဖုတ်လေးကိုပါ လက်နှင့်ဖိဖိပြီး လေးငါးချက်လောက် ပွတ်တိုက်ပစ်လိုက်သည်။
” အို… အမေ့… အိုး ကောင်းလှချည်လား… ” ( အရသာ ရှိလိုက်တာပါလား… )
သူမ၏စိတ်ထဲ နည်းနည်းကျေနပ်သွားသည်။ ထိုစဉ်
” ဟင်… ကျွတ်… ”
ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသော ဟိုလူကြီးက ထိုင်နေရာမှ အထ သူမနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိပြီး ကိုခင်အေးဆိုတဲ့ လူကြီးကလည်း သူမကို ပြုံးပြ၍ လှည့်ထွက်သွားသည်။
( ဟီးဟီး… ငါထင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲကွာ… ဒီကောင်မလေးလှလှလေးကလည်း သူ့ရဲ့အဒေါ်လို ဇရှိလောက်ပါတယ်လို့… ဟဟ… ငါ့လီးကြီးကို မြင်ပြီး စိတ်ထနေပြီဆိုတော့ နောက်နေ့ကျရင် ဂွင်ဖန်ပြီး ဒီအဖူးအငုံပန်းလေးကို အပီလိုးရဦးမယ်… ချက်ချင်း သွားကြမ်းလို့မဖြစ်ဘူး ဒါလေးကိုတော့ အချိန်ပေးရမယ်… နောက်ဆို အဒေါ်ရော တူမပါ ဆွဲရသေးချည်ရဲ့ ဟားဟား… )
ကိုခင်အေး သူ့ပုဆိုးကို သေချာပြန်ပြင်ပြီး ၀တ်၍ လုပ်လက်စအလုပ်တွေဆီသို့ ပြန်လာကာ မာလာခိုင်နှင့် နွယ်နီလှိုင်တို့ တူ၀ရီးနှစ်ယောက်လုံးကို အပိုင်ကိုင်ဖို့ တွေးမိရင်း ကျေနပ်နေလေ၏။
” ငါ့နှယ်နော် သေသာသေလိုက်ချင်တာပဲ… ”
အခန်းထဲတွင် သူမအဖြစ်ကို ရှက်မိနေပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားသော နွယ်နီလှိုင်တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်သို့ ဝုန်းခနဲ ပစ်လှဲချလိုက်မိလေတော့သည်။
” ဟာ… ကိုခင်အေး ပြန်တော့မလို့လား… ”
” ဟုတ်တယ် ကိုကျော်စိန်… ဒီနေ့ ခင်ဗျားက ငွေထုတ်ပေးထားတော့ ခင်ဗျားကိုလည်း ပြုစုရအုံးမယ်… ”
” ဟာ… ရပါတယ်ဗျာ… ”
” ကဲ… မင်းက ပြန်တော့… ”
ကိုခင်အေးက သူ့တပည့်ကောင်လေးကို လှည့်၍ ပြောလိုက်သည်။
” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ… ”
” လာဗျာ… ကိုကျော်စိန် ဆိုင်က လမ်းထောင့်မှာတင် ရှိတာပဲ လိုက်ခဲ့ဗျာ… ”
” အဲ… ခဏလေးနော်… ”
ကိုကျော်စိန်က အိမ်ထဲဝင်၍ ဧည့်ခန်းထဲ၌ ရပ်လိုက်ကာ နွယ်နီလှိုင့်ကို အော်ပြောလိုက်သည်။
” နွယ်နီရေ… ဦးလေး အပြင်ခဏ သွားလိုက်အုံးမယ်… ဒီနားပဲ ဘာမှာဦးမလဲ… ”
” ဟုတ်… ဦးလေး မမှာတော့ဘူး… ”
နွယ်နီလှိုင်၏ တုံ့ပြန်သံအဆုံး ကိုကျော်စိန်မှာလည်း ကိုခင်အေးနှင့်အတူ လမ်းထိပ်ရှိ စားသောက်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
ဦးကျော်စိန်ကြီး အိမ်ကနေ ထွက်သွားတော့ တိုက်အိမ်ထဲတွင် နွယ်နီလှိုင်တစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်ရစ်နေခဲ့ရသည်။ သူမအဖို့ မှောက်လျက် အိပ်နေလို့လည်း ခံစားချက် ဝေဒနာတို့က မပျောက်။ ပက်လက်လှန် အိပ်တော့လည်း ဝေဒနာက မထူခြား။
နွယ်နွယ်လှိုင် စိတ်ညစ်မိသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး နေမထိ ထိုင်မသာဖြင့် စိတ်ထဲတွင် တစ်ခုခု လိုနေသလိုပင် ဖြစ်နေရသည်။ ဤတွင် စိတ်ကူးတစ်ခုရ၍ နွယ်နီလှိုင် လှဲနေရာမှ ထကာ သူမ၏ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး ဒက်ဒီတို့ အိပ်ခန်းကို ဖွင့်ဝင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒက်ဒီ စားပွဲအံဆွဲများတွင် ဟိုရှာ ဒီရှာလုပ်ရင်း ဗီစီဒီခွေ တစ်ချပ်ကို ဆွဲယူ၍ စက်ထဲတွင်ထည့်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။
အခွေက အပြာကား။ ဒီအခွေ ရှိတယ်ဆိုတာ အရင်က ဒက်ဒီတို့အခန်းထဲကို ရှင်းပေးရင်း တွေ့လို့ စမ်းကြည့်ပြီးပြီ။ ကောင်းလိုက်သည့် ဇာတ်ကား။ အပြာဇာတ်လမ်းလည်း ဆုံးရော နွယ်နီလှိုင့် စောက်ဖုတ်လေးလည် ရွှဲနစ်လို့နေသည်။ ပြီးတော့ ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာကလည်း မသက်သာသွားရသည့်အပြင် မီးလောင်ရာ လေပင့် ပိုလို့တောင် ဆိုးလာတော့လေသည်။
နွယ်နီလှိုင် အခွေကို သူ့နေရာသူ ပြန်ထားရင်း စားပွဲပေါ်တွင် ဝီစကီပုလင်း၊ ရေသန့်ဗူးနှင့် ဖန်ခွက်တို့ကို အဆင်သင့် တွေ့လိုက်သည်။ မူးမူးနှင့် အိပ်ပျော်သွားရင် ကောင်းမည်ဟု တွေးမိကာ ဝီစကီကို နှစ်ပက်နီးနီးလောက်ထည့်၍ ရေနှင့်ရောပြီး တစ်ချက်တည်း သောက်ချပစ်လိုက်သည်။
အရင်က တစ်ခါနှစ်ခါလောက် မြည်းစမ်းသောက်ကြည့်ဖူးသည်။ အခုလောက်တော့ မများပေ။ အိပ်ပစ်လိုက်ချင်လို့ နွယ်နီလှိုင်က နည်းနည်းပိုထည့်ပြီး သောက်လိုက်မိတာပါ။ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ အူရိုင်းလေး ဖြစ်၍ အရက်ရှိန် အတော်တက်လာသည်။ သူမကိုယ်ပေါ်ရှိ အဝတ်အစား အားလုံးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဗလာကျင်းနေသော ကိုယ်လုံးလှလှလေးကို မှန်ရှေ့တွင် လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်း ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကွကာ ကားပြီး စောက်ဖုတ်အား ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။
” အို… ”
သူမ စောက်ဖုတ်လေးမှ အရည်လေးတွေက အောက်သို့ အမျှင်လေးတွေပင် စီးတန်းကာ တွဲလောင်းလေး ထွက်ကျလာကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ၏ ဆူဝေနေသော သွေးသားဆန္ဒတို့ကိုလည်း ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ ထိန်းမရတော့ပါ။ နွယ်နီလှိုင်က သူမ၏စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ဖိ၍ ဟလိုက်သည်။ နီတာရဲနေသော စောက်ခေါင်းဝလေးတွင် မန်ကျည်းစေ့လောက်ရှိသော စောက်စေ့ကလေးက ထိုးထိုးထောင်ထောင်လေးပင် ဖြစ်နေသည်ကို မှန်ထဲမှာ အတိုင်းသား တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။
ထိုခဏတွင် နွယ်နီလှိုင်၏ စိတ်အာရုံထဲ၌ စောစောပိုင်းက သူမတွေ့မြင်ခဲ့ရသော ပန်းရံဆရာ ကိုခင်အေးရဲ့ အဖုအသီးတွေနှင့် လီးတံ ဒစ်ပြဲလန်ကြီးကို သတိရမိသွားပြီး မျက်လုံးလေးများ မှိတ်ချကာ စိတ်မှန်းဖြင့် ထိုလီးကြီးအား ပြန်လည်မြင်ယောင်ကာ စောက်ပတ်ဝလေးကို လက်ချောင်းထိပ်လေးများဖြင့် လှည့်ပွတ်ပေးနေမိသည်။
” အို… အ… အင်း… ”
အရသာရှိလှပေမယ့် အားမရချင်။
( ဟင်း… ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ… )
နွယ်နီလှိုင် မှန်ရှေ့မှ လှည့်ထွက်လာခဲ့ပြီး ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပက်လက်လှန်ချကာ ပေါင်ကား၍ သူမ၏ စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ပွတ်ကာ ကလိမိသည်။ နွယ်နီလှိုင်သည် နဂိုတည်းက ထကြွနေသော ရမ္မက်စိတ်တို့ကို လက်ဖြင့် ဖြေဖျောက်ရင်း အပြာကားအား ကြည့်ခဲ့ပြီး အရက်ကိုပါ သောက်လိုက်မိလေတော့ သူမ၏ရာဂစိတ်တွေက အဆမတန်ပင် ထကြွလာရုံမက အရှက်တရားပင် မရှိတော့သလောက်နီးနီး ဖြစ်လို့နေပါပြီ။
” ဟင်း… ဟင်း… အင့်… အင်း… ”
ပွတ်ရင်းနဲ့ စောက်စေ့ကလေးကို ထိမိတော့ ကျင်ဆိမ့်တက်သွားသည်။ ဒီတော့ သူမ၏ စောက်စေ့ကို ဖိ၍ ပွတ်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲကို တစ်စုံတစ်ခု ထိုးထည့်လိုက်ချင်သော စိတ်တွေကလည်း ပြင်းပြ ထက်သန်လို့ လာရသည်။ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးထဲတွင် သူမတွေ့ခဲ့သည့် ကိုခင်အေး၏ လီးတံကြီးကို အာရုံ မပြတ်ပေ။ ထိုလူကြီးသည် သူမကို စတွေ့ကတည်းက တက်မက်သည့် မျက်လုံးအစုံဖြင့် မတန်မရာ ငမ်းခဲ့ဘူးသည်။ အခုနေ ထိုလူကြီးက သူမကိုသာ မုဒိမ်းလာကျင့်ခဲ့လျှင် နွယ်နီလှိုင် ငြင်းနိူင်မယ်လို့ မထင်ဘူး။ ဟန်ပြသာ ရုန်းကန်ပြီး အဲ့လီးတံကြီးနဲ့ သူမအားရအောင် ခံပစ်လိုက်မယ်လို့တောင် နွယ်နီလှိုင်တစ်ယောက် အတွေးမိုက်တို့ဖြင့် စိတ်ကူးယဉ်မိနေပါပြီ။
” အင်း… ဟင်း… ဟင်း… ရှီး… အ… အာ့… ဦးခင်အေးရယ်… သမီးကို လာတက်လိုး… လိုက်ပါတော့လား… အ… ”
ထိုစဉ်
” ကျွီ… ”
သူမ၏အိပ်ခန်းတံခါး ပွင့်သွားသည့်အသံကို ကြားသဖြင့် နွယ်နီလှိုင်တစ်ယောက် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အထဲသို့ တလှမ်းချင်း လှမ်းဝင်လာနေသော ဦးကျော်စိန်ကြီးအား တွေ့လိုက်ရသည်။
တစ်နေ့လုံး မငြိမ်းနိုင်တဲ့ကာမမီး၊ အရက်ပါ ထပ်သောက်လာလိုက်တော့ ကိုကျော်စိန်တစ်ယောက် ရဲဝံ့၍ နေပါပြီ။ သူသည် ကိုခင်အေးနှင့် အရက်သောက်ခဲ့ပြီးနောက် အိမ်သို့ပြန်လာရာ မာလာခိုင်က ပြန်မရောက်သေးပဲ နွယ်နီလှိုင်၏အိပ်ခန်းထဲမှ ငြီးသံ သဲ့သဲ့ ကြားရ၍ တံခါးကို ဟကြည့်လိုက်ရာ နွယ်နီလှိုင်တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတော့ ကိုကျော်စိန် ချက်ချင်းပင် အခန်းထဲသို့ လှစ်ခနဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။
” ဟင်… ဦးလေး… ”
နွယ်နီလှိုင် မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းသွားရစဉ် ကိုကျော်စိန်က အခန်းထဲရှိ သူမ၏အိပ်ယာနားသို့အရောက် သူ့ရဲ့ပုဆိုးကို ဖြုတ်ကနဲ ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။
” အို… ”
နွယ်နီလှိုင်၏ ရှေ့တူရှူတွင် ဦးကျော်စိန်၏ တန်းမတ်နေသော အကြောပြိုင်းပြိုင်းဖြင့် လီးတံမဲမဲကြီးက ဒစ်ဖူးကြီးမှာ ပြဲလန်၍တော့ မနေ။ စောစောတုန်းက သူမ မြင်ခဲ့ရသော ပန်းရံဆရာကြီး၏ လီးတံကြီးထက်တော့ အနည်းငယ် ပိုကြီးသည်၊ တုတ်ရှည်သည်။ ကိုကျော်စိန်က အသားသာဖြူပေမယ့် သူ့လီးကြီးက မိန်းမတွေ လိုးဖန်များလွန်းလို့ မဲမဲကြီး။ ကိုကျော်စိန် ရှေ့သို့ လှမ်းလိုက်ရင်း သူ့အင်္ကျီကိုပါ တဆက်တည်းပင် ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ကိုကျော်စိန်မှာလည်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားပေပြီ။
နွယ်နီလှိုင်က လူးလဲထလိုက်ပြီး သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းတွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ၏ရှေ့သို့ တဖြေးဖြေး လှမ်းလာသော ကိုကျော်စိန်မှာ သူမနှင့် လက်တစ်ကမ်း အကွာသို့ ရောက်လာသည်။
” နေ… နေအုံး… ဦးလေး… ”
ကိုကျော်စိန် ရပ်လိုက်သည်။ နွယ်နီလှိုင်က အိပ်ယာပေါ်တွင်ပင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကို နောက်သို့ ပြန်၍ ထောက်ကာ လီးတံကြီးအား ကြည့်ရင်း သူမစောက်ပတ်ထဲ လက်ခလယ် ထိုးထည့်ကာ ကလိသည်။
” ဟို… ဟို… ဦးလေးဟာကြီးကို… ဖြဲ… ဖြဲ… ဖြဲလိုက်ပါလား… ”
ကိုကျော်စိန့်လီးတံကြီးက ထိပ်ဝပေါ်ရုံသာ ရှိသော လီးငုံကြီးမျိုး ဖြစ်သည်။ ဤတွင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော သူ့လီးကြီးအား ကိုကျော်စိန်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိပ်ဖျားမှ အရည်ပြားကို ဒစ်ဖူးကြီးပေါ်အောင် ဆွဲလှန်ချပြလိုက်တော့ စူးစိုက်ကြည့်မိနေသော နွယ်နီလှိုင်၏ လက်ခလယ်ကလည်း သူမရဲ့ စောက်ပတ်ထဲသို့ ပို၍ ပြင်းပြင်းထန်ထန် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ဖြင့် အသွင်းအထုတ် ပြုလုပ်လာသည်။
” အင်း… ဟင်း… အင့်… အင်း… ”
(၁၈)နှစ်အရွယ် လှသွေးများကြွယ်နေသော နွယ်နီလှိုင်၏ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း အလှတို့အား အနီးကပ်ကြီး တွေ့နေရသောကြောင့် ကိုကျော်စိန် မနေနိုင်တော့
” နွယ်နီလေး… သမီး စောက်ပတ်လေးထဲ… ဦးလေးရဲ့လီးကြီးကို ထည့်လိုက်ရင် ဒီထက် ပိုကောင်းသွားမှာသမီးရဲ့… ”
” ထည့်….ထည့်လေ….လာ..လာ….”
နွယ်နီက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲခေါ်သည်..။ ရှေ့သို့ တိုးကပ်လာပြီး ကိုကျော်စိန်က ကုတင်ပေါ်မှ နွယ်နီကို ကုတင်စောင်းတွင် ကန့်လန့်ဖြတ် လှဲစေပြီး သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးတဖက်စီ တွင်တင်ကာ လီးထိပ်ကို စိုရွှဲနေသော စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့ကပ်လိုက်သည်..။
” သွင်း……သွင်း တော့ လေ……”
” ဗြစ်….ဗြစ်……ဖွတ်….အား……..အီး…အား…..အမေ့….အီး….”
စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော ကိုကျော်စိန်က လီးကို အဆုံးဝင်အောင် တစ်ချက်တည်းဆောင့်၍ သွင်းချလိုက်သည်..။ နွယ်နီတစ်ယောက် ကော့တက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည်..။ ကိုကျော်စိန် ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်..။ မဆန့်မပြဲဖြင့် လီးကြီးတဆုံးဝင်နေသော စောက်ပတ်လေး အဝမှ သွေးစီးကြောင်းလေး တွေ့လိုက်ရသည်..။ လက်လှမ်း၍ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးလိုက်သည်..။
” လုပ်…..လုပ်လေ…ဦးလေးရ…..အ..အမလေး.. လေး….”
” နွယ်နီလေး….အင်း..အင်း…..ကောင်းလား..”
ကိုကျော်စိန်က ကောင်မလေး ပါကင်ပေါက်သွားပြီး သွေးထွက်နေမှန်း သိ၍ နာကျင်မှု သက်သာအောင် အဆောင့်ရပ်ပြီး နို့တွေကို ကလိပေးနေရာမှ မေးလိုက်သည်။
” အင်း… ဟင်း… လုပ်… လုပ်… နာနာလေး… ကောင်း… ကောင်းတယ်… ဆောင့်ပေးပါ… အား… အင့်… အမေ့… အို… အို… ဦးလေးရဲ့ တအားဆောင့်ပေးပါ… ”
ကိုကျော်စိန်သည် ပါကင်အချို့ ဖွင့်ခဲ့ဖူးပြီး သူ့အတွေ့အကြုံအရ နွယ်နီလှိုင်ကို အရမ်းမနာသွားစေရန် အစပိုင်းတွင် ထိန်းသိမ်း၍ စိတ်ရှိတိုင်း မဆောင့်လိုးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ကာမဆိပ်များ ၊ အရက်ရှိန်များ တလိမ့်လိမ့်တက်နေသော နွယ်နီလှိုင်မှာကား သူမ ကြည့်ခဲ့တဲ့ အောကားထဲကအတိုင်းပင် မင်းသမီးကို မညှာတမ်းဆောင့်တာမျိုး လိုချင်နေခြင်းဖြစ်၏။
“ အ… အား… ဆောင့်စမ်းပါ… ဦးလေးရဲ့… ဘာလဲ… အားမရှိဘူးလား… ကျွတ်ကျွတ်… အင့်… ဟင့်… ”
ကိုကျော်စိန်လည်း ချာတိတ်မက သူလိုလူကို လာပြီး ခနဲ့တဲ့တဲ့လုပ်နေတာကြောင့် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကိုပါ ဖိညှစ်ဆွဲကိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။
“ ဗြစ်… ဘွတ်… ပလွတ်… ဖွတ်… ဗြစ်…”
” အား… အင်း… အင့်… အ… အမေ့… အား… အိ… အ… အာ့ဟာ့… ”
ကိုကျော်စိန်၏ အပီအပြင် လိုးချက်တွေက နွယ်နီလှိုင့် သားအိမ်၀လေးထဲသို့ ဒစ်ဖျားကြီးစူးကနဲ နင့်ကနဲနေအောင် ထိမိသွားကြသည်။ ထို့အပြင် တုတ်ခဲနေသည့် လီးတံကြီးက ကြပ်တည်းနေသော စောက်ဖုတ်လေးထဲကို အ၀င်အထွက် လုပ်သောအခါ စောက်စိပြူးပြူးလေးကိုပါ ဖိဖိကြိတ်သွားလေရာ နွယ်နီလှိုင် ခါးလေးပင် ကော့တက်သွားကာ ခေါင်လေး ဘယ်ညာရမ်းခါရင်း တစ်ချီ ပြီးသွားရသည်။ စောက်ရည်တွေက ပွက်ခနဲ ပွက်ခနဲ ထွက်လာကြသည်။
မပြီးသေးသော ကိုကျော်စိန်က အရှိန်ကို လျှော့ကာ တစ်ချက်ချင်းစီ စ၍ပြန်ဆောင့်ပေးသည်။ နွယ်နီလှိုင်သည် သူမ၏အဒေါ်နည်းတူ တဏှာကြီးသူလေးပေမို့ အာသာပြေသေးပုံမရ။ သူမ၏စောက်ပတ် အတွင်းမှ လှုပ်လှုပ်တရွရွဖြင့် ကိုကျော်စိန့် လီးကြီးကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်ပေးလာပြန်သည်။ သူမ၏လက်တို့ကလည်း ကိုကျော်စိန်ရဲ့ကျောကုန်းကြီးကို လက်သည်းတို့ဖြင့် အသာအယာ ကုတ်ခြစ်ပေးနေသည်။
တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးနေရာမှ ခဏ အကြာ နောက်တစ်ချီအတွက် အပြီးလိုးရန်၊ နွယ်နီလှိုင်၏စောက်ခေါင်းထဲမှ အိုင်ထွန်းရွှဲနစ်နေပြီဖြစ်နေသော စောက်ရည်များနှင့် သွေးစသွေးနလေးအချို့ကို သုတ်ပေးရန် ရည်ရွယ်၍ ကိုကျော်စိန်က သူ့လီးကြီးအား ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ လီးတံကြီးမှာ ဗလွတ်ကနဲ စောက်ခေါင်းထဲမှ ကျွတ်ထွက်သွားရာ စောက်ပတ်လေးက ဟစိဟစိလေးဖြင့် လီးတံကြီးနှင့် သံယောဇဉ်အမျှင်လေးတွေ တန်းပြီး ကျန်နေခဲ့သည်။
” အိုး… မထုတ်… မထုတ်နဲ့လေ… လုပ်… လုပ်… ဆက်လုပ်လေ… ဦးလေးကလည်း… ကျွတ်… ပြောလိုက်ရတာနော်… ဟင့်ဟင့်… ”
အပြာကားထဲက မင်းသား ပြီးတုန်းကလည်း တအီးအီး တအားအားနဲ့ ပြီးတော့မယ်လို့ တအားအော်ရင်း မင်းသမီးကို တအားကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးတာများ အပြာမင်းသမီးဆိုရင် ကော့ပျံလန်နေတာပဲ။ နွယ်နီလှိုင် အဲ့တာကို ကြည့်ပြီး အားကျလွန်းလို့ အဲ့ဒီမင်းသမီးနေရာ ၀င်ခံစားချင်နေတာကို ဦးကျော်စိန်ကြီးက သူပြီးအောင် ဆက်တိုက်မဆောင့်ပေးပဲ လီးကြီး ဆွဲထုတ်သွားတယ်။ နွယ်နီလှိုင် သိတာပေါ့။ အပြာမင်းသားကြီးက မင်းသမီးအထဲကို ဖိဖိပြီး သူ့သုတ်ရည်တွေ ဆောင့်ထည့်ပစ်တာ အဲ့အချိန် မင်းသမီးဆို အိုးမိုင်ဂေါ့ အိုးမိုင်ဂေါ့တောင် အော်နေတာ။ သူမလည်း အဲ့အတိုင်း ခံကြည့်ချင်တာကို လူပျိုကြီးကလည်း ဘာတွေ ထွင်ချင်နေမှန်း နွယ်နီလှိုင် မသိဘူး။ နူတ်ခမ်းလေးကိုပဲ ဆူပုတ်ပုတ်လေး လုပ်ထားပြီး ဘုကြည့်လေး ကြည့်ပေးလိုက်တယ်။
” လိုးပါ့မယ် နွယ်နီလေးရဲ့… ဒီမှာ ခဏလေး အရည်တွေ သုတ်ပေးမလို့ပါ… တော်ကြာ နွယ်နီလေးကသာ နာတယ်တို့… တော်ပြီတို့… မပြောနဲ့နော်… ”
” အံမာ… ဦးလေးကလား… လုပ်လေ… နွယ်နီ ခံနိုင်အောင် ခံမယ်… စိန်လိုက်လေ… ဦးလေး တစ်ညလုံး လိုးပေးမလား… ဟင်း… ဦးလေး အားကုန်သာလုပ်… ကွဲချင် ကွဲသွားပလေ့စေ ဦးလေးဟာကြီးသာ မထုတ်ပစ်နဲ့… နွယ်နီ အောင့်ထားပြီး ခံနိုင်အောင် ခံမယ်… ”
” ချစ်လိုက်တာ နွယ်နီလေးရယ်… လာ… ”
သူတို့နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်ကြကာ ဒစ်ပေါ်သည်အထိ အပြင်သို့ရောက်နေသော လီးတံကြီးကို ဗြစ်ခနဲ တဆုံး ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့ နွယ်နီလှိုင်မှာ အင့်ခနဲ အသံလေးထွက်ကာ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းလေးပါချ၍ မျက်လုံးလေး နှစ်လုံးကိုလည်း မှိတ်ချလိုက်ပါလေတော့သတည်း။
ပြီးပါပြီ။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅
