ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် လက်ကျန်အရက်ခွက်လေးကို မော့သောက်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် အနောက်တောင်ဖျားဆီမှ မိုးတို့က ညို့တက်လာတာကို သတိထားမိလိုက်တော့ နွားစာမြန်မြန်စဉ်းဖို့တွေးရင်း နွားစာတဲဘက်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုထွန်းလူက ပြောင်းရိုးများကို အပေါက်ထဲထိုးလိုက်၊ ခြေထောက်တစ်ဘက်က ဓားသွားရှိသည့် ခြေနင်းခုံကို ဖိနင်းလိုက် လုပ်ပေးနေရင်း ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်နေသည်။
စိမ့်ကနဲ တိုက်ခတ်လာသည့် လေအေးအေးတို့ကြောင့် မကြာခင် မိုးရွာတော့မည်ဟု ခန့်မှန်းမိကာ ပြောင်းရိုးများရိတ်နေခြင်းကို လက်စသတ်လိုက်သည်။ နေကလည်း ဝင်စပြုချိန် အနောက်ဘက်မှ ညိုမဲနေသည့် မိုးသားတို့ တလိမ့်လိမ့်ဖြင့် တက်လာကာ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး အမှောင်ဖုံးစပြုလာသည်။ ထို့ကြောင့် သူ၏ယောက္ခမနှင့် ဆွေမျိုးများရှိရာ ရွာဆီသို့ မီးဖွားရက်နီးလာသဖြင့် မနက်ပိုင်းက ခရီးထွက်ခွာသွားခဲ့ကြသော မိန်းမဖြစ်သူနှင့်သားနှစ်ယောက်ကို စိုးရိမ်မိလိုက်သော်လည်း
(အင်း… ခုချိန်လောက်ဆိုရင်တော့ မိုးမမိပဲ သူတို့သားအမိတွေ ရွာရောက်ပါပြီလေ…)
ဟူ၍ ကိုထွန်းလူ ပြန်တွေးလိုက်ရသည်။ အခု သူ့မိန်းမရဲ့ဗိုက်က စတုတ္ထမြောက်ကိုယ်၀န်ဖြစ်ပြီး သမီးကြီး ချောအိမှာ အသက် (၁၈)၊ သားလတ် ဖိုးထောင်၏ အသက်မှာ (၁၅)နှင့် သားငယ် ဖိုးမောင် အသက်ကတော့ (၁၀)နှစ် အသီးသီးရှိကြပြီမို့ အခုတစ်ခေါက် မွေးမဲ့ကလေးသည် အထွေးဆုံးဖြစ်လာလိမ့်မည်။ သားငယ်ဖြစ်သူ ဖိုးမောင်ကို မွေးပြီးတော့ ကျေးရွာကျန်းမာရေးမှူးက ကိုထွန်းလူ၏ မိန်းမဖြစ်သူ မလှကြူအား သားကြောဖြတ်ပေးမည်ဟု ပြောခဲ့သော်လည်း မလှကြူမှာ ကြောက်သဖြင့် မဖြတ်နိူင်ခဲ့ပဲ သွေးဆုံးသည်အထိ တားဆေးကိုသာ ဆက်ထိုးသွားရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်ကတော့ ကလေးများကို တစ်ယောက်ချင်းစီ မွေးခဲ့ မွေးခဲ့ပြီးတိုင်းတွင် ထိုးနေကြ (၁)နှစ်ခံ တားဆေးအား မထိုးတော့၊ ကလေး ထပ်မယူတော့ဟုလည်း ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီမို့ (၃) နှစ်ခံ တားဆေးကိုသာ မလှကြူမှာ (၃) ခါတိတိ (၉) နှစ်ကြာ ထိုးနှံခဲ့ပါသည်။
သို့သော် (၃) ကြိမ်ထိုးပြီးနောက် ဆေးထိုးဖို့ မလိုလောက်တော့ဘူးဟု ကိုထွန်းလူတို့ လင်မယားက တွေးမိသဖြင့် ရပ်လိုက်သည်။ မလှကြူ၏အသက်ကလည်း (၄၀) ပြည့်ပြီဖြစ်သည့်အပြင် (၉)နှစ် အတွင်း (၃) ကြိမ်တိတိ ထိုးခဲ့ပြီးသားမို့ ရာသီသွေးတို့လည်း ဆုံးခါနီး အထင်ဖြင့် တားဆေးရပ်လိုက်ကာမှ မလှကြူ အသက် (၄၁) နှစ်၊ ကိုထွန်းလူ အသက် (၄၆) နှစ် အသီးသီးပြည့်ခါနီးတွင် နောက်ထပ် ကလေးထပ်ရခဲ့ကြခြင်းပင်။
ယခုလည်း မြို့မှ စပါးအ၀ယ်ဒိုင် လာမှာမို့ စပါးရောင်းပြီး ကလေးမီးဖွားသွားကြသည့် သားအမိတွေနောက်သို့ (၃)၊ (၄) ရက်နေလျှင် လိုက်လာမည်ဟုဆိုကာ ကိုထွန်းလူနှင့်အတူ သမီးကြီး ချောအိတို့က လယ်ယာကိစ္စတို့ကြောင့် နေကျန်ရစ်ခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။
(ဟာ… မိုးရွာတော့မယ်… ချောအိကလည်း ဘယ်ရောက်နေမှန်း မသိဘူး… ဟိုကောင်… တိုးအောင်နဲ့ ချိန်းတွေ့နေပြန်ပြီထင်တယ်… တောက်စ်… ခွေးမသားလေးကွာ…)
ရွာထိပ်ရှိ လယ်ကွင်းကြီးတစ်ကွင်းနားတွင် ကောက်ရိုးပုံကြီးတစ်ခု ရှိသည်။ ထိုနေရာ၌ နွားကျောင်းသားလေး တိုးအောင်နှင့်ချောအိတို့မှာ လူငယ်သဘာ၀ မေတ္တာမျှနေကြပြီး ချိန်းတွေ့နေကြသည်။ တိုးအောင်မှာ အသက် (၁၉)နှစ်သာရှိသေးသော လူပျိုပေါက်အရွယ် ကာလသားလေးမို့ ချောအိ၏ ဖွံထွားနေသော ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ကာလသားကြီးများမှ နူတ်တိုက် သင်ကြားပေးထားမှုများအတိုင်း လက်ဆော့နေသည်။
“အို… ကိုရယ်… အဲ့လိုတွေ မကိုင်ပါနဲ့…”
တိုးအောင်က ချောအိ၏ အင်္ကျီအောက်မှ လက်ကိုလျှိုထည့်ထားကာ ချောအိရဲ့နို့သီးတွေကို ဆော့ကလိပေးနေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးများကို ပွတ်ချေပေး၍ အပြင်ဖက်သို့ ဆွဲဆွဲထုတ်ပေးနေရာ ချောအိတစ်ယောက် စိတ်တွေ ယွလာရသည်။
“ချောလေးရယ်… ကို အသည်းယားလာပြီ ပေးချစ်တော့ကွာ…”
“ဟင့်… ဟင့်အင်း… ကိုကလည်း…”
တိုးအောင်က ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ချောအိ၏ အင်္ကျီအား ဆွဲမကာ နို့အုံညိုညိုအိအိတွေကို ညှစ်နယ်ပေးရင်း နို့စစို့လေသည်။ တပြိုင်နက် ချောအိရဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်ကိုပါ ဆွဲ၍ သူ့ပုဆိုးထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်ကာ တိုးအောင်တစ်ယောက် သူ့လီးအား ချောအိကို ကိုင်စေတော့သည်။ ချောအိကလည်း ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း တဖြေးဖြေး အဆင့်တက်လာသော ချစ်သူ၏အလိုကျအတိုင်း တိုးအောင်ရဲ့လီးကို ထုပေးနေလေသည်။ တိုးအောင်က ချောအိ၏နို့တစ်လုံးကို စို့နေရင်းကပင် ကျန်တစ်လုံးကိုပါ ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။
“အိုး… အ… အ… ကိုရယ်… အ…”
တိုးအောင်သည် နို့စို့နေရင်းမှ မတ်တပ်ရပ်၍ သူ့ပုဆိုးကို လှန်တင်ကာ ချောအိ၏မျက်နှာနားသို့ လီးကို တိုးကပ်ပေးလိုက်သည်။ ဒါကို ချောအိက လွန်ခဲ့သော နှစ်ရက်အတွင်း၌ တတ်ကျွမ်းလာသည့် ပညာတစ်ခုဟု ပြောရမလားပင်။ တိုးအောင်၏လီးကို သူမရဲ့ပါးစပ်လေးဖြင့် ဆွဲငုံကာ စုပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ပြွတ်စ်…”
“အူး…”
တနေ့တခြား လီးစုပ်ခြင်းကို တတ်ကျွမ်းလာနေသည့် ချောအိရဲ့စုပ်ပေးမှုကြောင့် သူမ၏ချစ်သူ တိုးအောင်မှာ အူးကနဲ အော်လိုက်ရင်း ခါးပါ ကော့တက်သွားရသည်။ ချောအိက တိုးအောင်၏ ဒစ်ဖျားကို သူမရဲ့လျှာဖြင့် ရစ်ပတ်ယူ၍ လီးချောင်းအား ရေခဲချောင်းစုတ်သလို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုတ်လေသည်။ သူမ၏နို့အုံကို တိုးအောင်က ညှစ်လေလေ ပိုအားထည့်ပြီး လီးစုတ်လေမို့ လူငယ်လေး တိုးအောင်တစ်ယောက် ခဏလေးနှင့် ပြီးချင်လာရပြီ။ တိုးအောင်မှာ သူ၏စိတ်ထဲကတော့ မပြီးချင်သေးပေ၊ ချောအိကို ဒီနေ့ ရအောင်လိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ သို့သော်ငြားလည်း လူပျိုပေါက်စမို့ သုတ်ထိန်းနိူင်သည့်စိတ်နှင့် အတွေ့အကြုံပိုင်းက လိုသေးသည်မို့
“အ… အ… အရမ်းမစုတ်နဲ့လေ… ချောလေး ဟိုး… ဟိုး… အား… ဟာ့…”
“ပြွတ်စ်… ပြွတ်… ပြွတ်… အွမ်း… အု…”
တိုးအောင်ရဲ့သုတ်ရည်တွေ ချောအိ ပါးစပ်ထဲကို ပန်းထွက်ကုန်ကြသည်။ တိုးအောင်က ခါးကြီးကိုကော့၍ တအအ အော်နေရသည်။ ချောအိတစ်ယောက် သူမ၏ပါးစပ်ထဲက သုတ်ရည်တွေကို ငုံထားရင်းမှ ပါးစပ်ဟကာ မြေကြီးပေါ်သို့ ထွေးချပစ်လိုက်သည်။
“ချောလေးရယ်… သိပ်ကောင်းတာပဲကွာ… ချစ်လိုက်တာ… ကဲလာ… ပေါင်လေးဖြဲထား ချောကို ပြန်ယက်ပေးမယ်…”
ထိုစဉ် အုံ့ဆိုင်းနေသော မိုးသားတို့မှာ အသံပေး၍ ရွာသွန်းရန် မြည်ဟိန်းလာကြသည်။ လေတိုက်နူန်းတို့ကပါ တဖြေးဖြေး ပြင်းထန်လာသည်ကို သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး သတိပြုမိသွားကြရာ
“ဂျိမ်း… ဝေါ… ဝေါ…”
“ကိုရေ… ချောတို့ ပြန်မှဖြစ်မယ်… အဖေ… ချောကို မိုးရေထဲမှာ စိတ်ပူပြီးလိုက်ရှာနေရင် ဒုက္ခ… ဟယ်… ကို့နွားတွေရော…”
“ဟာ… ကို့နွားတွေ… ဟုတ်တယ်ချောရေ… ဟော… ဟိုးမှာ ကို့လယ်ဖက်ကို သူတို့တွေ အမြန်ပြန်ပြေးနေကြပြီ မိုးရွာမှာသိလို့…”
တိုးအောင်လည်း အဖေဖြစ်သူမှ နွားကျောင်းခိုင်းထားသည့် တာ၀န်အရ ထိုနွားတွေက သူမပါလာပဲ သူတို့ဘာသာ လယ်ထဲပြန်၀င်လာကြရင် ဖခင်၏ဆဲဆိုခြင်းကို ခံရမည်။
“မနက်ဖြန်မှ ပြန်တွေ့ကြမယ် ချောရေ… ကို့နွားတွေနောက် အမှီပြေးလိုက်သွားဦးမယ် ချောလည်း မိုးမကြီးခင် အမြန်ပြန်တော့…”
“အင်း… အင်း… အဲ့တာဆို သွားပြီနော်…”
ချောအိမှာလည်း တိုးအောင်ကို နူတ်ဆက်၍ ဆန့်ကျင်ဖက်လားရာရှိ သူမတို့၏လယ်ကွင်းဖက်သို့ အပြေးတပိုင်း မိုးထဲရေထဲ ပြေးလာခဲ့ရပါတော့သည်။
“ဂျိမ်း… ဒိန်း… ဒလိမ်း…”
“ဝေါ…”
ညာသံပေးကာ ရွာချလိုက်သော မိုးစက်တို့ကို မော့ကြည့်ရင်းမှ ကိုထွန်းလူ နွားစာတဲပေါ် အပြေးအလွှား တက်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့နှင့် နွားစာတဲတို့က ပေငါးဆယ်ကျော်လောက် ကွာဝေးသည်။ နွားစာတဲရဲ့ အနောက်ဘက်မှာတော့ လယ်ကွင်းတွေကြီးပဲ ရှိသည်။
ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် အိမ်မကြီးဆီသွားဖို့ စိတ်မကူးတော့ပဲ နွားစာတဲပေါ်၌ အရန်သင့် တင်ထားသော တောအရက်ပုလင်းကို အဖုံးဖွင့်လိုက်သည်။ လ္ဘက်သားနှင့် အိမ်ကြက်ဥကို အမြည်းလုပ်စားနေရင်း ကိုထွန်းလူ အရက်ခွက်ကို မော့ချလိုက်သည်။ ထိုစဉ်
“အဖေ… အဖေ…”
မိုးထဲလေထဲ သမီးကြီးဖြစ်သူ ချောအိ၏ ခေါ်သံကို ကြားလိုက်မိ၍ ကိုထွန်းလူလည်း သောက်ပြီးသား အရက်ခွက်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ချလိုက်ရင်း မတ်တပ်ထကာ နွားစာတဲတံခါးကို အပြင်သို့ တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။
“ဘာလဲဟ… မိုးတွေ ဒီလောက်ရွာနေတာကို အော်နေရသလား ချောအိရဲ့…”
“အဖေက အိမ်မကြီးကို သော့ခတ်ထားခဲ့တာကိုး… သော့ဘယ်မှာလဲ…”
“အာ… နင့်အမေတို့တွေ ခတ်သွားတာဟ… နင့်ပေးမသွားဘူးလား…”
မိုးရေတွေထဲက သားအဖနှစ်ယောက်လုံး အော်ပြောနေကြရာမှ ကိုထွန်းလူ သူ့သမီးကို စိတ်မရှည်စွာဖြင့်
“အရစ်ရှည်မနေနဲ့… လာ… အပေါ်တက်ခဲ့”
ဝေါကနဲ ညာသံပေး၍ သည်းမည်းစွာ ရွာချလိုက်သည့် မိုးစက်တို့က မြေပြင်ပေါ်သို့ တဗျောင်းဗျောင်းမြည်အောင် ကျဆင်းလာကြသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး အမှောင် ကျသွားသည်။ နွားစာတဲတံခါးမှ ချောအိက အပြေးကလေး ဝင်ချလာသည်။ ကိုထွန်းလူ တဲအတွင်းရှိ ရေနံဆီမီးအိမ်လေးကို ထွန်းညှိလိုက်ရင်းမှ
“တံခါးပိတ်လိုက်… မိုးရော လေရောပါတယ် နင့်အမေက သော့ကို ငါ့ဆီမပေးခဲ့ဘူးဟ… ခေါင်မိုးတန်းအောက် ထားနေကျ နေရာမှာ ရှိမှာပါ… မကြည့်ခဲ့ဘူးလား…”
“သမီးလည်း မိုးသည်းလာတော့ အိမ်တံခါး သော့ခတ်ထားတာနဲ့ အဖေ ဒီဘက်ရှိမှာဆိုပြီး အဖေ့ဆီပဲ တန်ပြေးလာလိုက်တာ…”
ချမ်းစိမ့်မှု့ဒဏ်တို့ကြောင့်ထင့် တဆတ်ဆတ် တုန်ရင်နေရင်း ပြောလာတဲ့ သမီးဖြစ်သူရဲ့ မိုးရေတို့ဖြင့် စိုရွှဲနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလှလှကို အလင်းရောင်ဟူ၍ သိပ်မရှိသည့်ကြားမှ ကိုထွန်းလူက တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရင်း
(မလှကြူ ငယ်ငယ်ကထက်တောင် သမီးက လှနေပါရောလား…)
ဟု မသိစိတ်ထဲ တွေးမိလိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီမပါပဲ ရေတွေစိုနေတဲ့ သမီးကြီးရဲ့ ထဘီလေးကြောင့် ပေါင်တံဖြိုးဖြိုးကြီးတွေနဲ့ ဖင်အိုးအိအိကြီးတွေက ထင်ရှားစွာဖြင့် ပေါ်လွင်နေကြသည်။ ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် မိန်းမဗိုက်ကြီးနေတုန်း မလိုးရတာကလည်း (၄၊ ၅)လ မက ကျော်ပြီမို့ ကိုယ့်သမီးကိုယ်ကြည့်၍ စိတ်ထချင်လာသဖြင့် ရေစိုနေတဲ့ ချောအိကို မြန်မြန် အ၀တ်လဲခိုင်းလိုက်၏။
“ဟိုတန်းပေါ်မှာ အဖေ့ပုဆိုးတစ်ခုရှိတယ်… မြန်မြန်လေး ယူလဲထားလိုက်…”
“အင်္ကျီကိုရောလဲရမှာ အဖေရဲ့… သမီး… အိမ်ဘက်ပဲ ပြန်ပြေးလိုက်မယ်…”
“ဟ… သွားမနေနဲ့… တဘက်စောင်တစ်ထည် ပတ်ထားပြီး ငါ့ပုဆိုးဟောင်းကိုပဲ ယူလဲဝတ်လိုက်တော့… တော်ကြာ သွားလိုက်လာလိုက် အအေးပတ်နေမယ်… နင့်အမေကလည်း မီးဖွားရင် သူ့ဝေယျာ၀စ္စတွေကို လုပ်ရမှာလေ မိုးတိတ်မှ တို့သားအဖနှစ်ယောက်လုံး… အိမ်ဘက်ပြန်သွားကြမယ် ခုတော့ ရေစိုတွေလဲပြီး အဖေ့အိပ်ယာပေါ် လှဲနေလိုက်…”
ဟုပြောပြီး သူမကိုကျောပေးကာ အရက်ထိုင်သောက်နေသော ဖခင်ဖြစ်သူအနားမှာ ထမီရင်လျား၍ ပုဆိုးဟောင်းတစ်ထည်ဖြင့် ရေစိုထမီအား လဲနေရသည့် ချောအိရဲ့လက်တို့က အချမ်းဒဏ်ကြောင့်လားတော့မသိ ခပ်ဖွဖွ တုန်ရင်နေသည်။ ချောအိလည်း အဖေ့ရဲ့ပုဆိုးဟောင်းကို ယူ၍ ရင်လျားလိုက်ကာ အပေါ်အင်္ကျီတို့အား ချွတ်လိုက်ရာမှ
(အို… ဘော်လီကိုပါ ချွတ်လှမ်းထားမယ်… ခဏပဲလေ… မိုးတိတ်ရင် အိမ်မကြီးဘက် သွားမှာပဲဟာ…)
အတွေးတချို့ဖြင့် အဖေ့ပုဆိုးကို ရင်လျားထားလိုက်ကာ နွားစာတဲပေါ်၌ သူမ၏အဖေ ညရေးညတာ စောင့်အိပ်ရန် ခင်းထားသည့် ဖျာပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖျာပေါ်ချထားသည့် ဖျင်စောင်လေးကို ယူ၍ ခြုံထားရင်း
“အဖေ… နွားစာတဲပေါ် ခေါင်းအုံး ယူထားပါဆိုနေမှ ယူလည်းမထားဘူး…”
“အံမယ်… ရှိတယ်ဟ ဟိုအပေါ်ထုပ်တန်းမှာ တင်ထားတာလေ…”
အဲ့တာနဲ့ ချောအိလည်း ထုပ်တန်းပေါ်တွင် ကြိုးနှင့်ချိတ်ထားသည့် စောင်နှင့်ခေါင်းအုံးတို့ကို မမှီမကမ်းဖြင့် လှမ်းဆွဲလိုက်ချိန်
“အို…”
“ဘုတ်…”
“ဟာ…”
မမှီ့တမှီ လက်မြှောက်ကာ လှမ်းဆွဲလိုက်ချိန် အထုပ် ဘုန်းကနဲ ပြုတ်ကျလာခြင်းနှင့်အတူ ချောအိ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း ရင်လျားဝတ်ထားမိသော အဖေ့ပုဆိုးကပါ အောက်သို့ ပြေကျသွားချိန် လုံချည်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပေမဲ့ အချိန်မမှီတော့ပဲ သူမအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားလေသည်။
ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် သူ့အရက်ခွက်ထဲမှ တဝက်လောက်ကျန်နေသော အရက်တို့ကို မော့လိုက်ချိန်၊ ဘုတ်ကနဲ အသံကြောင့် ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်မိရာ ရင်ထဲ၌ တဇပ်ဇပ် တုန်ခါသွားစေသည့် မြင်ကွင်းကြီးကြောင့် မျက်လုံးကြီးများပင် ပြူးသွားရကာ သူ၏ လည်ချောင်းကြောကြီးတွေပါ ထောင်ထလာအောင် ဂလုကနဲ လည်ချောင်းထဲက အရက်တို့ကို မျိုချလိုက်ရသည်။
သမီးကြီး ချောအိ၏ ဖြောင့်စင်းနေသော ပေါင်တံဖြိုးဖြိုးတို့အထက်မှာ အမွေးစုစု ကောက်ကောက်လေးများ ဝန်းရံနေလျက်ရှိသည့် ခပ်ညိုညို စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်လိုက်ရတော့ ကိုထွန်းလူ စိတ်ထဲ တင်းကနဲဖြစ်ကာ သူ့ရဲ့ပေါင်ကြားမှ လီးတံကြီးက ငေါက်ကနဲ ရုန်းကန် တွန်းထိုး၍ မတ်ထလာသည်။
ချောအိတစ်ယောက် ရှက်လွန်းသည့်စိတ်ဖြင့် သူမ၏စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးလေးကာ၍ ယောင်ရမ်း အုပ်ထားလိုက်မိသည်။ ထိုအခါ အဖေ့ရဲ့အကြည့်တို့က မိမိစောက်ဖုတ်ကို ကြည့်နေရာမှ အထက်ပိုင်းသို့ တက်လာပြီး ရည်းစားဖြစ်သူ တိုးအောင် စို့ထားခဲ့သဖြင့် ကော့ချွန်တက်နေသော နို့သီးများကို စူးရဲစွာ စိုက်ကြည့်နေရာ ကြက်သီးများ ထသလိုလို ဖြစ်သွားရပြီး ကပျာကယာပင် ဟင်းလင်းပွင့်နေသည့် ရင်သားကြီးနှစ်မွှာထက် လက်တို့ယှက်၍ ဖုံးလိုက်မိပြန်သည်။ သို့ပေမဲ့ ချောအိလက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမစောက်ဖုတ်အား အုပ်ထားရသဖြင့် ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့သာ နို့နှစ်လုံးကို ကွယ်နိူင်ပြီး နို့အုံညိုညိုအိအိကြီးတွေကိုတော့ မအုပ်ထားနိူင်ပေ။ ကိုထွန်းလူက ချောအိ၏ ထိုပုံစံလေးကိုပင် မျက်တောင်မခတ်တမ်း စိုက်ကြည့်၍ အမြည်းဖြစ်သည့် ကြက်ဥအနှစ်ကို ဆက်ပြီး ဂွပ်ကနဲ မျိုချလိုက်ပြန်သည်။
အဖေ့အကြည့်တွေကြောင့် ချောအိမှာလည်း ပူထူသွားကာ ကယောင်ကတမ်း ဖြစ်သွားလျက်မှ လုံချည်ကို ငုံ့ကောက်ကာ ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ လှုပ်ကနဲ ရမ်းခါသွားကြသော မိမိရဲ့နို့နှစ်လုံးနှင့် ပေါင်ကြားဆီမှ စောက်ဖုတ်နေရာပါ မကျန်အောင် အဖေ့ရဲ့ အရက်ခိုးတို့ဖြင့် ရီဝေနေသည့် အကြည့်များကတော့ သူမ၏တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံး၍ ကြည့်နေမည်ဆိုတာ ချောအိ အသေအချာ သိလိုက်သည်။
“ဝေါ… ဝေါ…”
“ဂျိမ်း… ဒိန်း… ဒိန်း…”
မိုးစက်များနှင့် လေပြင်းတို့က သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းချလာပြန်သည်။ လေရောမိုးပါ သည်းလာသောကြောင့် ကိုထွန်းလူ နွားစာတဲ တံခါးကို သေချာပြန်ပိတ်ဖို့ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ သူ၏ပုဆိုး ခပ်တိုတိုအောက်မှ ဖွားဖက်တော်ကြီးက အရှေ့ဖက်သို့ ဖုဖောင်း ငေါမတ်ကာ ထိုးထောင် တန်းထွက်နေတာကို သတိထားမိလိုက်၍ လက်တဘက်ဖြင့် ဖိနှိမ်ထားရင်း ကိုထွန်းလူသည် သမီးလုပ်သူအား လှမ်းကြည့်လိုက်ချိန်၊ သမီးရဲ့မျက်ဝန်းညိုကြီးတွေကလည်း သူ၏ခါးအောက်ပိုင်းမှ ငေါမတ်ထွက်နေသော နေရာသို့ ကြည့်နေတာ မြင်ရတော့ ကိုထွန်းလူမှာ ရှက်တက်တက်ဖြစ်သွားကာ
“ချောအိကလည်း… တံခါးကို သေချာပိတ်ခဲ့ဆိုတာ မပိတ်ဘူး…”
သူ၏ပုဆိုးအား သေချာ တင်းရင်းနေအောင် ရင်လျား ပြန်ပြင်ဝတ်နေသည့် ချောအိရဲ့နို့အုံတင်းတင်းကြီးတွေက ပုဆိုးအောက်ကနေ ထင်းကနဲ စူထွက်နေကြတာကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ အောက်ကျသွားသော စောင်ပိုင်းလေးကို ကောက်ယူကာ ပခုံးထက် ခြုံလိုက်ပြီး ရှက်ရှက်နှင့် ချောအိ အဖေ့ရဲ့ အိပ်ယာထက်ဝင်ထိုင်ပြီး ခြင်ထောင်ဆွဲချလိုက်သည်။ သူမ၏မျက်ဝန်းထဲမှာက အဖေ့ရဲ့ပုဆိုးအောက်မှဟာကြီး ရှေ့ဖက်သို့ တန်းတန်းကြီး ထိုးထွက်လာသော ပုံစံကို ဘာကြောင့်ရယ်မှန်းမသိ ပြန်မြင်ယောင်နေမိသည်။
(အဖေ့ဟာကြီးကလည်း ကိုတိုးအောင်ရဲ့ ဟာထက် အများကြီးကို ပိုကြီးတာပဲ…)
ချောအိတစ်ယောက် အဖေဖြစ်သူရဲ့အပေါ် ပေါက်ကရအတွေးတွေ တွေးမိနေခြင်းကို မြန်မြန်ဖျက်နိူင်ရန် စောင်ကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ခေါင်းတစ်ချက် ခါကနဲ ရမ်းပစ်လိုက်ရသည်။
ကိုထွန်းလူက နွားစာတဲတံခါးကို ပိတ်လိုက်သောအခါ အခန်းလေးမှာ ပို၍ မှောင်သွားလေသည်။ တစ်ခါတစ်လေ ညစောင့်ရင်း နွားစာတဲပေါ် အိပ်ရန်အတွက် လုပ်ထားသော အိပ်ယာထဲဝင်ကာ ခြင်ထောင်ချလိုက်ပြီးမှ အသံမထွက်တော့သည့် သမီးဖြစ်သူအား
“ချောအိ… ခေါင်းက ရေတွေစိုနေတာကို သုတ်ပြီးမှ အိပ်လေ…”
“ရတယ် အဖေ… တဘက်မှ မရှိတာ…”
“ဝေါ…”
“ကျွိ… အိ… ကျိ…”
“အဖေ… လေရော မိုးရော ပါတယ်နဲ့တူတယ် တဲတောင် လှုပ်သွားတယ်…”
ခြင်ထောင်ထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသည့် သမီးဖြစ်သူ အသံကြောင့် ကိုထွန်းလူ တံခါးပိတ်လိုက်ပြီး အရက်ပုလင်းရှိရာသွားဖို့ ချောအိခြင်ထောင်ဘေးမှ ဖြတ်လျှောက်လိုက်ချိန်
“ဂျိမ်း… ဒိန်း… ဒလိန်း…”
“ထိန်းးး!”
“အဖေ့..!”
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး လင်းလက်သွားခြင်းနှင့်အတူ ခြင်ထောင်ထဲမှ ချောအိမှာလည်း ရုတ်တရက်လန့်ပြီး ခြင်ထောင်ထဲကနေပင် ထပြေးမိမလို ဖြစ်သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် ခြင်ထောင်၏ အောက်ခြေကို မတင်ကာ ခြင်ထောင်အတွင်းသို့ အမြန်ဝင်လိုက်ပြီး ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် ငုတ်တုတ်ထထိုင်သွားသည့် သမီးဖြစ်သူအား ဖက်ထားကာ
“မိုးကြိုးပစ်တာပါ… မကြောက်နဲ့ သမီး… အဖေရှိတယ်လေ…”
ဟု ထွေးပွေ့နှစ်သိမ့်လိုက်ရသည်။ ချောအိကို သိုင်းဖက်ထားရာမှ သမီးဖြစ်သူရဲ့ကိုယ်လုံး အိအိထွေးထွေးလေး၏ အရသာတမျိုးအား ခံစားမိလာရသဖြင့် ကိုထွန်းလူလည်း အပြင်ပြန်ထွက်ရန် ပြင်လိုက်ရာ
“ဟင့်အင်း… အဖေ… သမီးကြောက်တယ်… ဖက်ထားပေးဦး…”
ဟု ဆိုကာ အတင်းပင် ကိုထွန်းလူ ရင်ဘတ်ထဲသို့ အတင်းတိုးခွေ့ ပြောလာသည့် သမီးရဲ့ ရင်ဘတ်မှ နို့အုံနှစ်လုံးက ရင်လျားထားသော ပုဆိုးမှာ ပြေကျနေတာကြောင့် ဟင်းလင်းပွင့်နေလျက် ကိုထွန်းလူ၏ အဝတ်ဗလာကျင်းနေသော ရင်ဘတ်ကြီးတို့နှင့် ဖိကပ် ထိပွတ်နေကြတော့သည်။
“အင်းပါ… သမီးရယ် အဖေ ဖက်ထားမယ်… လှဲအိပ်နေလိုက်နော်…”
အသံတို့မှာ တုန်ရီအက်ကွဲစွာဖြင့် ထွက်ပေါ်လာပြီး ကိုထွန်းလူသည် ချောအိကို အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲသိပ်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။
“ကြောက်တယ်… အဖေ… ဖက်ထားပေး…”
စိုးရိမ်ကြီးစွာ ပြောလာသည့် သမီးလုပ်သူ၏ စကားသံကြောင့် ကိုထွန်းလူက စောင်ပိုင်းကို ဆွဲခြုံကာ ချောအိကိုယ်လုံးလေးအား ဆွဲ၍ ဖက်ထားရင်း လှဲအိပ်ချလိုက်သည်။
“မကြောက်နဲ့… အဖေ ဖက်ထားပေးမယ်…”
စောင်ခြုံအောက်ထဲမှ အဖေဖြစ်သူ၏ ရင်ခွင်ထဲ၌ ချောအိတစ်ယောက် သူမရဲ့ရင်သားနှစ်မွှာဖြင့် ဖိကပ်လျက် တိုးဖက်လိုက်သည်။ အဖေ့ရဲ့ယောင်္ကျားပီသကာ ကျစ်လစ်ပြီးတောင့်တင်းသော ရင်ပြင်ကျယ် နွေးနွေးကြီးထဲတွင် ခိုလှုံလိုက်ရတာက ချောအိ အဖို့ အကြောက်တရားများ လွင့်စင်သွားရသလို အမျိုးအမည်မသိသော ခံစားချက်တို့လည်း တရှိန်းရှိန်းတက်လာကာ အဖေ့ရင်ခွင်ကြီးထဲ တိုးပြီးရင်း တိုးဝင်ချင်နေမိသည်။ ရည်းစားနဲ့ အစပျိုးထားခဲ့သည့် ဖိုမဆက်ဆံလိုစိတ်က အဖေအရင်းကို အမှောင်ထုထဲတွင် ထိတွေ့သာယာမိကာ ပြန်လည်အားကောင်းလာ၏။
နွေးထွေးနူးညံ့လှသည့် နို့အိအိနှစ်လုံးဖြင့် ဖိကပ်ခံလိုက်ရသော ကိုထွန်းလူမှာလည်း တကိုယ်လုံး ပူနွေးသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ သူ့လက်တို့က အလိုအလျောက် ချောအိ၏ နောက်ကျောလေးကို ပွတ်ပေးနေမိသည်။ မိန်းမနဲ့ လိင်မဆက်ဆံရတာက ကြာနေပြီမို့ ကိုထွန်းလူ၏ ဖွားဖက်တော်ကြီးမှာ ဂူအောင်းဖို့ရာ အလွန်အမင်း တောင်မတ်ထနေလျက် မာကြောကာ အသင့်ဖြစ်နေချိန် သမီးကြီးချောအိနှင့်မှ လာတွေ့နေချေပြီ။
“သ… သမီး… ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့နော်…”
ဟူ၍ ကိုထွန်းလူက တီးတိုးလေး ပြောရင်းနဲ့ ချောအိ၏နောက်ကျော ပြည့်ပြည့်လေးကို မသိစိတ်ဖြင့် အရသာခံ ဆက်ပွတ်နေသည်။ ချောအိတစ်ယောက်လည်း ဖခင်ဖြစ်သူရဲ့ နောက်ကျောကို ဆက်ပွတ်ပေးနေမှုကြောင့် မရိုးမယွဖြစ်လာကာ စောင်ခြုံအောက်မှနေ လူးလူးလိမ့်လိမ့်ဖြင့် တွန်းထိုးပစ်လိုက်ရာ ကိုထွန်းလူ၏ခါးမှ ပုဆိုးပိုင်းက ဖြတ်ကနဲ ပြေလျှောကျသွားသည်။
“ချမ်း… ချမ်းတယ် အဖေ ဖက်ထားပေး…”
အရက်ရှိန်တို့တက်နေသည့် ကိုထွန်းလူသည် သမီးဖြစ်သူရဲ့နို့သီးခေါင်းတွေက သူ့ရင်ကို ပွတ်သပ်ကျီစယ်သလို လုပ်နေမှုတို့ကြောင့် သူ့လီးတံကြီးက မတရား ပိုပိုတောင်လာတာ သတိထားမိနေပြီး စိတ်တို့အား ထိန်းချုပ်ရန် ကြိုးစားလိုက်ချိန် သမီးဖြစ်သူ ချောအိ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ပြေကျနေသော ပုဆိုးကြားထဲသို့ တွန်းဝင်လာကာ ချောအိပေါင်သားများနှင့် သူ့ပေါင်သားတို့ ထိတွေ့ကုန်ကြတော့သည်။
ချောအိတစ်ယောက် ဖခင်ဖြစ်သူ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ခပ်တင်းတင်း ဆွဲဖက်ထားရင်းက မျက်လုံးစုံကို မှိတ်ထားပေမဲ့ အဖေ့ရဲ့ ပူနွေးတောင့်တင်းသန်မာသော ပေါင်သားများနှင့် သူမပေါင်သားတို့ ထိမိချိန် စောက်ဖုတ်ထဲမှ ယားသလိုလို၊ နို့သီးတွေကပါ ယားသလိုလို ဖြစ်လာကာ အံတင်းတင်းကျိတ် ဝေဒနာကို ကျိတ်မှိတ်မျိုသိပ်နေရသည်။ တိုးအောင်နှင့် စတင်မွှေးထားမိခဲ့ပြီး ရုန်းကန် ပွင့်ထွက်လာတော့မည့် တဏှာမီးတောက်တို့ကို ကြိုးစားထိန်းနေပေမဲ့ ချောအိတစ်ယောက် ထိန်းမရတော့ပဲ အဖေ့ကိုသာ ပိုမိုတင်းကြပ်စွာဖြင့် ဖက်ထားလိုက်လေသည်။
ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် ပေါင်နှစ်လုံးကြား၌ အတင်း ဖိညှပ်ထားရသော သူ့လီးတံကြီးက တဆတ်ဆတ်ဖြင့် ရုန်းကန်ထကြွလာတာကို အတင်းပင် ဖိညှစ် ထိန်းချုပ်ထားရင်း
(ဟူး… သားအဖချင်း… မဖြစ်သင့်ပါဘူး…)
အတွေးမိုက်တို့ကို သတိဖြင့် ထိန်းချုပ်ပေမဲ့ ချောအိတစ်ယောက် ဖခင်ဖြစ်သူရဲ့ ဆီးစပ်နှင့် သူမ၏ဆီးစပ်တို့ ထိဖိကပ်သွားအောင် အတင်းကော့ဖက်လိုက်သည်။ ထိုအခါတွင် ကိုထွန်းလူက ချောအိ ရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့် တွန်းဖယ်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း နွေးထွေးအိစက်နေသည့် နို့အုံကြီးများကို သူ့လက်ချောင်းများဖြင့် ထိလိုက်မိချိန်တွင် အသက်ရှူသံတို့ပါ မြန်ဆန်လာခြင်းနှင့်အတူ ချောအိ၏ နို့အုံတို့ကို မတွန်းဖယ်မိပဲ စိကနဲနေအောင် ညှစ်လိုက်မိတော့သည်။
“အ… အ… အ… ဖေ… အဖေရယ်…”
ပူနွေးဖောင်းအိလှသည့် အသားစိုင်တို့ရဲ့ အထိအတွေ့တို့နှင့်အတူ ကိုထွန်းလူ၏ အသိစိတ်တို့က ကျိုးပျက်လာသည်။ ချောအိမှာ သူမ၏ခြေထောက်တစ်ချောင်းဖြင့် အဖေရဲ့ တင်းတင်းစေ့ထားသော ခြေထောက်တို့ကြား ထိုးသွင်းပစ်လိုက်သည်။
“အွန်းးး! သမီး… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ…”
ဆတ်ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည့် ချောအိ၏ ခြေထောက်တစ်ချောင်းကြောင့် ကိုထွန်းလူရဲ့ပေါင်ကြားမှာ ညှပ်ထားသည့် လီးတံကြီးက ငေါက်ကနဲ ဆတ်ကနဲပင် ထောင်မတ်ထကာ နူးညံ့အိစက်လှသည့် အသားစိုင်များဖြင့် ထိလိုက်မိချိန်
“အ… အဖေ… အဖေ… အင်း…”
“သ… သမီး… ချော… ချောအိရယ်…”
ထွက်ကာစစောက်ရည်တို့ဖြင့် စိုစွတ်နေသည့် စောက်ပတ်အဝနှင့် လီးရည်ကြည်များပင် စိမ့်ထွက်နေသော လီးဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးတို့မှာ တေ့မိသည့်အချိန်၌ သားအဖနှစ်ယောက်လုံး အမှောင်ထုကြီး ဖုံးလွှမ်းသွားသလိုပင် ခံစားလိုက်ကြရသည်။
ရမ္မက်အရှိန်တို့ တဖိန်းဖိန်းတက်လာသော ချောအိသည် ဖခင်ဖြစ်သူရဲ့ လီးထိပ်ဖူးကြီးက သူမ၏စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့မိချိန် သူမတကိုယ်လုံး အေးစိမ့်သလိုလို ဖြစ်သွားကာ ပေါင်တစ်ဖက်ကိုပါ ဟလိုက်၍ စောက်ပတ်ကိုလည်းကော့ ဆတ်ခနဲ ရှေ့သို့တွန်းဖိလိုက်သည်။
ထိုအခါ ကိုထွန်းလူရဲ့ လီးဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးက ချောအိရဲ့ စောက်ပတ်အဝမှာ တေ့နေရာမှ ဗျိကနဲ မြည်သံပေး၍ စောက်ခေါင်းထဲသို့ မဝင်ပဲ အထက်သို့ ချော်တက်သွားသည်။
“အို… အဖေ… အဖေရယ်… သမီး… သမီး… တမျိုးကြီးပဲ… ဟင့်…”
သမီးလုပ်သူရဲ့ စကားသံတို့ကို မကြားနိုင်တော့ပဲ ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် ကာမမီး၏ အသွေးအသားများ ဆူပွက်ထကြွလာသည့် စိတ်ဆင်ရိုင်းကို မထိန်းချုပ်နိူင်ပဲ လွှတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ သူ့လက်ချောင်းများဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ထားသည့် ချောအိ၏ နို့အုံနှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး နယ်ပေးနေရာမှ နို့သီးခေါင်းတဖက်ကိုပါ ငုံ့၍ စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကိုထွန်းလူက သမီးဖြစ်သူ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲညှစ်နယ်ဖတ်ရင်း ဘယ်ပြန်စို့နေရာမှ သူ့လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် အပြားလိုက် နို့သီးခေါင်းလေးများအား ကော်ကော်ယက်၍ ပလောက်ခနဲ ပလောက်ခနဲ ဆွဲစုတ်ပေးသည်၊ ထို့ကဲ့သို့ လျှာကြီးနှင့် ကော်ယက် ဆွဲစုတ်ရင်း ခေါင်းထောင်၍ ပြူးထ မာတင်းလာသော ချောအိ၏နို့သီးခေါင်းလေးများကို သွားဖြင့် မနာအောင် ဖိကျိတ်ကာ ကိုက်ပေးနေသည်။
“ပြွတ်စ်… ပြွတ်… ပလပ်… ပလပ်… ဟမ်းးး”
“အု… အင့်… ဖေ… ဖေရယ်… အင့်ဟင်း…”
ချောအိတစ်ယောက် သူမ၏နို့ကို စို့နေသည့် အဖေဖြစ်သူရဲ့ခေါင်းမှ ဆံပင်များကြားကို သူမလက်ချောင်းများဖြင့် ပွတ်ပေးရင်း
“အား… ပြွတ်… ကျွတ်… အ… ဖြည်းဖြည်း… ဖြည်းဖြည်းစို့ပါ… အဖေရဲ့… အ… အ… နာ… နာတယ်… အဖေ… အို…”
နို့သီးဖျားလေးတွေကို အဖေက သူ့သွားနဲ့ကျိတ်ကျိတ်ပေးတာက နာပဲ နာသလိုလို၊ ကျိန်းပဲ ကျိန်းသလိုလိုပေမဲ့ အစို့ခံနေရင်းမှ ချောအိလည်း အရသာတွေ့လာတယ်။ အဖေ့လည်ပင်းကိုပါ သိုင်းဖက်ပြီး သူ့ရဲ့ခေါင်းကို နို့အုံတွေထဲရောက်တဲ့အထိ ဆွဲယူထားရင်း အတင်း ဆက်စို့ခိုင်းလိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ အဖေကလည်း ချောအိရဲ့ နို့တစ်လုံးကို အငမ်းမရကြီး စို့ပေးချိန် တပြိုင်တည်းမှာပဲ တခြားနို့တစ်ဖက်ကိုပါ အဖေ့ရဲ့လက်တွေက ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ တဖြေးဖြေးနဲ့ အဖေ့နှုတ်ခမ်းသားတွေက ချောအိ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို တစ်ဖက်ပြီး တစ်ဖက် ပြောင်းပြောင်းပြီး စို့စို့ပေးနေတာ အရမ်းခံလို့ ကောင်းလာတာမို့
“စို့…စို့… အဖေ… ဟုတ်ပြီ.. အဲ့ဒီလို စို့ပေး… အရမ်းခံလို့ကောင်းတယ် အဖေရာ… အင်း… ဟင်းဟင်း… အ… အ…”
နို့တွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် စို့ယက်ပေးနေတဲ့အခိုက် ချောအိ့ စောက်ဖုတ်ကလေးကလည်း အရေကြည်လေးတွေ တစိမ့်စိမ့်ဖြင့် ယိုစီးကျနေလျက်။ ကိုထွန်းလူမှာ နို့ကိုစို့နေပေမဲ့ အောက်က သူ့လီးတံကြီးကလည်း သမီးကြီးစောက်ပတ်ထဲ မဝင်ဝင်သွားအောင် တေ့ပွတ်ကော့ထိုးနေရာမှ
“သ… သ… မီး… စောက်ပတ်… ကို… အဖေ… လိုးတော့မယ်…”
ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် တုန်ရင်မောဟိုက်စွာဖြင့် ပြောကလည်းပြော စောက်ပတ်ဝမှာ တေ့ထားသော လီးထိပ်ဖူးကြီး နောက်နားမှ ကိုင်ကာ အပေါက်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်သည်။
“ဗျစ်… ပတစ်… ဖလွတ်…”
စောက်ခေါင်းထဲမဝင်ပဲ စောက်ပတ်ကြီး၏ အမြောင်းလိုက် လီးဒစ်ကြီးက အထက်သို့ ချော်တက်သွားတော့ ကိုထွန်းလူလည်း
“သမီးရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို… လက်လေးနဲ့ ကိုင်ဖြဲပေးထားလေ သမီးရ…”
“အင်း… ဖြည်းဖြည်းလုပ်နော်… အဖေ…”
စိုးရိမ်ဟန်အပြည့်ဖြင့် ပြောလာသည့် သမီးဖြစ်သူရဲ့ ညိချော ချစ်စဖွယ်ပုံစံလေးကြောင့် ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် ချောအိ ပါးလေးကို တရှိုက်မက်မက်ကြီး နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်ကာ ရုတ်ခြည်းဆိုသလို သမီးရဲ့ပေါင်ကြားဆီသို့ လျှောဆင်းသွား၍ မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။
“ပလပ်… ပလပ်… ပျပ်… ပျပ်… ပျပ်…”
“အ…အမလေး… အဖေ… မလုပ်… အင့်… ရှီး… ငရဲကြီးလိမ့်မယ်… အိုး… အမေ့… အားးး ရှီး… ပြွတ်စ်… ပျပ်…”
သမီးကြီး ချောအိ၏ စောက်ဖုတ်မွှေးတို့ကို လက်တဖက်ဖြင့် ပွတ်ချေပေးလျက်ကနေ စောက်စိလေးကိုပါ နှုတ်ခမ်းသားတို့ချွန်ကာ ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကိုထွန်းလူ သူ့လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် သမီးဖြစ်သူ ချောအိ၏ စောက်ပတ်ကို အစုန်အဆန်ပင် အပြားလိုက် ဆွဲယက်ပစ်တော့သည်။
“စွိ… စွပ်… ပြွတ်… အူး… အူး…”
ချောအိတစ်ယောက် ဖင်ကြီးပါ အထက်ကို မြောက်ကာမြောက်ကာ ကော့တင်ပေးရင်း အသံထွက် ညည်းညူလိုက်သည်။ သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရည်တို့ အိုင်ထွက်ကျလာအောင် ကောင်းလာပြီး အဖေဖြစ်သူ ကိုထွန်းလူ မျက်နှာဆီသို့ စောက်ရည်တွေနဲ့ တဖျန်းဖျန်း ပန်းချမိအောင် အကောင်းကြီးကောင်းသွားကာ တစ်ချီ ပြီးသွားလေသည်။ ကိုထွန်းလူလည်း သမီးလုပ်သူရဲ့ စောက်ရည်ပျစ်ပျစ်များကို အကုန်အစင် ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်စုပ်လိုက်ကာ တဂွပ်ဂွပ်မြည်အောင်ပင် မျိုချလိုက်သည်။
“အား… ကောင်းလိုက်တာ… အဖေရယ်… သမီး… သမီး…အင်း…”
“သမီးကို… ဒီထက်ကောင်းသွားအောင်လို့… လုပ်ပေးမယ့်… အဖေ့ဟာကြီးကိုကြည့်ဦး…”
တဲ၏အလည်တိုင်၌ ချိတ်ဆွဲ၍ထားသော ရေနံဆီမီးအိမ်လေး၏ ခပ်ပြပြအလင်းရောင် မှိန်မှိန်အောက်ရှိ ခြင်ထောင်ထဲမှာ ကိုထွန်းလူ သမီးကြီးကို သူ့လီးတံကြီး တဆတ်ဆတ် တမတ်မတ်ဖြစ်အောင် လှုပ်ပြနေသည်။
“အို..! ဖေဖေရယ်… အ… အကြီးကြီးပဲ…”
ချောအိတစ်ယောက် အလင်းရောင်မရှိ တရှိအောက်ကပင် ဖခင်ဖြစ်သူ၏ လီးတံကြီးကို သေချာမြင်နေရသလိုပင်။ လီးတံကြီးကိုက ရှည်လွန်း၊ တုတ်လွန်း၊ ထွားလွန်းလှသည်။ လီးကြီးက ညိုမဲနေပြီး ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးကပါ မှိုပွင့်ကြီးသဖွယ် ကားထစ်၍ ပြူးပြဲလန်နေပြီး အကြောကြီးတွေဖြင့် ရစ်ပတ်ထားကာ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသည်။ ဒစ်ဖူးကြီး၏ အပေါက်၀ ဒစ်ကွဲကြောင်းလေးမှ ရှေ့ပြေးသုတ်ရည်တွေပါ တစိမ့်စိမ့်ကျနေကြသည်ကို လျှပ်စီးတစ်ချက် လက်ကနဲ ဖြစ်သွားချိန်၌ ချောအိ သေချာမြင်လိုက်ရသည်။
တဲ၏အပြင်ဖက်မှာ မိုးတွေရော လေတွေပါ မဲမှောင်၍ သည်းထန်နေကြပြီး မိုးကြိုးတွေ တဂျိန်းဂျိန်း ပစ်နေကြသည်ကို တဲအတွင်းရှိ ခြင်ထောင်ထဲ၌ ကာမရမ္မက်နွံထဲသို့ ဆင်းကြတော့မည့် ကိုထွန်းလူနှင့်ချောအိတို့သားအဖ ကတော့ ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်တော့ပါ။
ကိုထွန်းလူ၏ လီးတံကြီးထိပ်၌ သုတ်ရည်တို့စိမ့်ထွက်နေပြီး စောက်ရည်ကြည်တို့ဖြင့် စိုရွှဲနေသည့် ချောအိ စောက်ဖုတ်ဝမှာ ထိုလီးထိပ် ဒစ်ဖူးကြီးကို သေချာကိုင်၍ တေ့လိုက်သည်။
“သမီး… ခြေထောက်တွေကို ကားထုတ်ပြီး မြှောက်တင်ထားစမ်း…”
အဖေဖြစ်သူ အမိန့်ပေးသံကို မြေဝယ်မကျ နားထောင်သည့်အနေဖြင့် ချောအိ၏ ခြေထောက်တို့က လေထဲသို့ မြှောက်တက်သွားသည်။ ထိုသို့ မြှောက်တက်လာသော ခြေထောက်နှစ်ချောင်း ပုခုံးပေါ် ဆွဲတင်ကာ ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် သူ့လီးထိပ်ဖူးကြီးနဲ့ ချောအိ၏ စောက်ပတ်အဝတို့ကို သေချာစွာ တဖြည်းဖြည်း ဖိပွတ်နေရင်းမှ လီးကြီးကို ဆတ်ကနဲ ဖိဆောင့်ချလိုက်သည်။
“ဘွတ်… ဘတွတ်… ဘု… ဘွတ်… ဘွိ… စွိ…”
“အု… အူး… အင့်… အမေ့… ဖေဖေ… န… န… နာ… တယ်… အ… အား… အဖေ… အဖေ…”
“မအော်နဲ့ သမီး လီးဒစ်ထိပ်ဖျား ဝင်နေပြီ… အဆုံးထိ ဝင်လာတော့မှာ…”
“ဟင့်အင်း… သေလိမ့်မယ်… အဖေရဲ့… အ… အဖေ့ဟာကြီးက အရမ်းကြီးတယ်…”
ပြောသာပြောနေရသည် အဖေဖြစ်သူ၏ လီးထိပ်ဖူးကြီးဝင်စက ကျင်ကနဲ စပ်ကနဲ ဖြစ်သွားအောင် နာပေမဲ့ ဘာကြောင့်ရယ်မသိ လီးတဆုံးအထိ အသွင်းခံချင်စိတ်တွေနှင့်အတူ ချောအိတစ်ယောက် အဖေ့ရဲ့လည်ပင်းကိုပါ ခပ်တင်းတင်း ဆွဲဖက်ထားရင်း သူမ၏ပေါင်နှစ်ခြမ်းကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကော့ပေးထားမိသည်။
လီးထိပ်ဖူးကြီးက စောက်ပတ်ထဲသို့ ဇိကနဲ ဝင်သွားခြင်းနှင့်အတူ စောက်ဖုတ်၏ အတွင်းသားလေးများက လီးဒစ်ဖျားပိုင်းကို တရစ်ရစ် စုပ်ညှစ်နေသလို ခံစားလိုက်ရတော့ ကိုထွန်းလူ တကိုယ်လုံးမှာလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်လာပြီး သူ့လီးတံကြီးကို အထဲသို့ဝင်ရန် ထပ်မံအားစိုက်ဖိလိုက်သည်။
“ဗျစ်…”
“အူးးး ဟူးးး အမယ်လေး… အဖေ့…”
လီးတံကြီး တဝက်လောက်ထိ ဝင်သွားချိန်၊ ကိုထွန်းလူ၏ လီးကြီးမှာ ရှေ့ဆက်မရပဲ တစုံတခုက တားဆီး တွန်းကန်ထားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
(ဟာ… အပျိုမြှေးပါး… ဒါဆို… ဟိုကောင်… တိုးအောင်နဲ့ မလိုးရသေးဘူးပဲ… ဟား…)
ကိုထွန်းလူ စိတ်ထဲ ပျော်သွားသည်။ သမီးဖြစ်သူရဲ့ အပျိုစင်စောက်ပတ်ကို ပထမဆုံး လိုးဖောက် ပါကင်ဖွင့်ရမည်ဆိုသည့် အသိတို့ကြောင့် တကိုယ်လုံးရှိ သွေးများ ဆူကြွတက်လာသည်။ သူ့ဖင်ကိုကြွ၍ လီးတံထိပ်ဖူးကြီးကို စောက်ပတ်အဝသို့တိုင် ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကိုထွန်းလူက သမီးဖြစ်သူ ချောအိ၏လက်အစုံကို ခပ်တင်းတင်း ပူးညှစ်ဖိထားလျက် လီးတံကြီးကို အရှိန်ဖြင့် ဆောင့်ဖိချလိုက်သည်။
“ဗလွတ်…”
“အင့်…”
“ဗျစ်… ဖောက်…”
“အားးး!”
လီးထိပ်ဖူးကြီးဖြင့် အပျိုမှေးလေးကို ထိုးခွဲလိုက်သည့် အသံနှင့်အတူ သမီးချောအိရဲ့ အားဆိုသည့် အသံကလည်း ရုတ်ချည်းထွက်လာချိန် ကိုထွန်းလူ ပါးစပ်က သူ့သမီးပါးစပ်ဆီ တေ့ကပ်စုပ်နမ်းရင်း လီးကြီးကိုပါ ဆောင့်ဆောင့် သွင်းပေးနေလိုက်သည်။
“အွန်း… အဖေ… နာတယ်… ဖယ်… သမီး စောက်ပတ် ပြဲသွားပြီနေမှာ… အဟင့်ဟင့်…”
“ခဏနာတာပါ သမီးရယ်… အောင့်ခံနော်… တအောင့်လေးနေရင် သမီး… အကောင်းကြီး ကောင်းလာတော့မှာ…”
ကိုထွန်းလူမှာ ပြောလည်းပြော သမီးဖြစ်သူ စောက်ပတ်ထဲက လီးတံကြီးကို ဖိကျိတ်၍ ညှောင့်ပေးနေရာမှ ညင်သာစွာ ပြန်ထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တဖန် သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းညှင်းစွာဖြင့် ချောအိ စောက်ပတ်ထဲသို့ လိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်။ ချောအိမှာလည်း တင်းကြပ် ပြည့်သိပ်စွာ ထိုးဝင်လာသည့် အဖေ့လီးကြီး ဝင်ရလွယ်ရန် ပေါင်တွေကိုပါ အသားကုန် ကားပေးလိုက်သည်။
“ဗြစ်… ပြွတ်… ဗြွတ်… ဗြစ်… အင်း… အား… လား… လား… ကျွတ်… ကျွတ်… အင်း…”
ချောအိ မျက်တောင်ကော့ကြီးများ မှေးစင်းကျသွားပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းတင်းစေ့ကာ အံလေးကြိတ်၍ ရှုံ့မဲ့ပြီး ငြီးသည်။ အဖေ့လီးတုတ်တုတ်ကြီးက ချောအိ၏ စောက်ပတ်လေးထဲတွင် ပြည့်ကြပ်ပြွတ်သိပ်စွာဖြင့် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လုပ်နေသည်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ဗြစ်… ပြွတ်… အင့်… အင့်… အင်း… အား… အင့်…”
လီးကြီးက မှန်မှန်ဝင်ထွက်နေရာမှ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆောင့်ဆောင့် ပစ်လိုးလိုက်သည့်အခါ သားအိမ်၀ကို ဒစ်ထိပ်ကြီးဖြင့် လာလာဆောင့်မိပြီး ချောအိတစ်ယောက် နို့အုံတွေပါ သွက်သွက်ခါသွားအောင် ရမ်းခါသွားရသလို မျက်နှာကိုလည်း ဘယ်ညာ ရမ်းခါမိလျက် အဖေလုပ်သူ၏ အလိုးတို့ကို ကျိတ်မှိတ်ခံနေရရှာသည်။
“ပြွတ်… ဗြစ်… ဗြစ်… ဖွတ်… စွပ်… ဖွတ်… ဖွတ်… ဖောက်… ဖောက်… ဖောက်…”
“အ… အ… အား… အီး… ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ… အဖေရယ်… နာတယ်… အဟင်း… အဖေက… သိပ်ကြမ်းတာပဲ…”
ချောအိခမျာလည်း မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့မဲ့လေးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ထိုအခါကြမှ ကိုထွန်းလူက
“အဖေလိုးတာ မကောင်းဘူးလား သမီး…”
“ကောင်းတော့ကောင်းတာပေါ့… အဖေရဲ့… ဒါပေမဲ့… အဖေ့လီးကြီးက ရင်ခေါင်းထဲထိ ဝင်လာသလိုပဲသလား… အား… အဖေရယ်… လီးကြီးကို… အဲ့သလို မမွှေပါနဲ့…”
ကိုထွန်းလူက လီးတံကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ၌ အပေါ်အောက် မွှေနှောက်၍ ချောအိအား ပိုစိတ်ကြွလာအောင် ညှောင့်လိုး ဆောင့်လိုးပုံစံဖြင့် ဖြေးဖြေးမှန်မှန် တစ်ချက်ချင်းစီ လိုးနေချင်းပင် ဖြစ်သည်။
“ဗျစ်… ဗြွတ်… ဗု… ဘွတ်… ဖောက်…”
“အိုး… ရှီး… အာ့ဟာ့… အဖေရယ်… အ…”
“ကောင်းလားသမီး… ဒီလို တစ်ချက်ချင်း… ဆောင့်ပေးတာ… ကြိုက်လား…”
“အင်း… အင့်ဟင့်… ကောင်းတယ်အဖေ… အရမ်းကြိုက်တယ်… ဆောင့်… ဆောင့်… ဟုတ်ပြီ… အိုး… အိုး… အဖေရေ… မြန်မြန်… မြန်မြန်လိုးတော့… အိ… ဟင့်ဟင့်…”
ကိုထွန်းလူလည်း လိုးနေသည့် အရှိန်မြှင့်ကာ သမီးရဲ့စောက်ပတ်ကြီးကို ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ဆက်တိုက်ကြီး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တော့ ချောအိတစ်ယောက် အသက်ရှူတွေပါမမှန် ဖြစ်ရလောက်အောင် ကောင်းလာလေသည်။ ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းတိုင်းမှာ အဖေဖြစ်သူရဲ့ လီးဒစ်ကြီးဟာ ချောအိ သားအိမ်ဝလေးကို ဒုတ်ခနဲ ဒုတ်ခနဲ လာလာ၍ တိုးမိနေကြပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးသည့် အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ကိုထွန်းလူ ဂွေးလဥကြီးတွေက ချောအိ၏ ဖင်ဝလေးကို တဖပ်ဖပ်ဖြင့် ရိုက်နေမိကြသံတို့ကြောင့် သားအဖ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ဖီးလ်လင်တွေ ပိုဖြစ်လာသလိုထင်ရသည်။
“ဖောက်… ဖောက်… ဖောက်… ဖပ်… ဖပ်…”
“အ… နာနာလေး… လိုး… ဟုတ်တယ် အား… ရှီး… အိုး… ခုနကလို… ဒစ်ကြီးနဲ့ ပင့်ပင့်လိုး… စောက်ခေါင်းထဲ မွှေပေးပါဦး… အိုး… အမေ့ ရှီး… အဖေရယ် အား… တအားဆောင့်လိုး… အား… အို့… အာ… ရှီး… အ… အ…”
ထိုကဲ့သို့ ချောအိ ညည်းလေလေ၊ ကိုထွန်းလူကလည်း လိုးလို့ကောင်းလေ ဖြစ်နေသည်။ သူမက ညည်းလေ အဖေဖြစ်သူက ပိုအားထည့်ပြီး ဆောင့်လေလေ ဖြစ်သည်ကိုလည်း ချောအိ ခံနေရင်း သတိထားမိသွားသည်။
“အိုး… အိုး… အဖေရယ်… အားဟားဟာ့… အဖေ… အဟင့်… အဟင့်… ကောင်းလိုက်တာ အဖေရယ်… လိုး… လိုး… ဟင့်ဟင့်… သမီး… ပြီးတော့မယ် အဖေ… အဖေ့သမီး မိန်းမကို… ဒီအတိုင်း နာနာလေး မရပ်တမ်း လိုးပေးပါ… အားရှိစ်း… အင်းဟင့်… ဟင့်… လိုး… လိုး… အား… အာ့… သေပီ… သေပီ… အား… အား… ရှစ်… ဆောင့်… အင်း… ဆောင့်… အဖေ…”
ကိုထွန်းလူကလည်း လိုးနေတဲ့ အရှိန်ကို ပိုပြီး တင်လိုက်ရင်း ချောအိရဲ့ဖောင်းကြွခုံးထနေတဲ့ စောက်ပတ်လေးကို တဖွတ်ဖွတ်၊ တဖတ်ဖတ်၊ တဖောင်းဖောင်း မရပ်မနားဆောင့်ပေးလိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ ချောအိတစ်ယောက် အဖေဖြစ်သူ ကိုထွန်းလူရဲ့ ခါးကို ခြေထောက်တွေနဲ့ညှပ်ကာ ဆွဲချရင်း
“အင့်… အင့်… လိုး… ကြမ်းကြမ်းလေး… လိုးပါ ယောင်္ကျားရေ… မိန်းမစောက်ပတ်ကြီး ကွဲထွက်သွားအောင်သာ… အ… အမလေး… လိုးပစ်လိုက်ပါတော့…”
ကိုထွန်းလူ နားထဲပင် စိမ့်တက်သွားသည်။ မမျှော်လင့်ပဲ သမီးဖြစ်သူရဲ့ ပွင့်လင်းစွာ ပြောကြား အလိုးခံမှုကြောင့် စောက်ပတ်ထဲ စီးပျစ်စွာ ဝင်ထွက်နေသော သူ့လီးတံကြီးတစ်ချောင်းလုံး စိမ့်ကျင်တက်လာသလိုလို ဖြစ်သွားလောက်အောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ ချောအိမှာ စောက်ခေါင်းထဲကနေ မခံမရပ်နိုင်အောင် ကျင်တက်လာပြီး ဖင်ကြီးကိုပါ ကော့ကော့ပေးကာ အဖေ့ရဲ့လီးကြီးအဝင်နှင့် သူမ၏ဖင်ကြီးအကြွတို့ အံကျဖြစ်အောင် အောက်ဖက်မှ လှုပ်ရှားပေးနေသည်။
“ဖွတ်… ပြွတ်… ဖောင်း… ဖောင်း… ဘွတ်… သ… သမီးရာ… ကောင်းလိုက်တာ…”
မေးကြောများပင် ထောင်ထနေသည့်ကြားမှ အံတင်းတင်းကျိတ်၍ ပြောလိုက်သည့် အဖေ့ရင်ဘတ်ကြီးကို သူမလက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း အဖေ့ဖင်ကိုပါ မမှီမကန်း လှမ်းဆွဲချကာ လက်နှင့် အတင်းဆွဲဖိ လိုးခိုင်းတော့ ကိုထွန်းလူကလည်း မညှာမတာ ချောအိရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူ့လီးကြီးနဲ့ ပစ်ပစ်ပြီး မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပေးရင်း တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်တက်လာပြီး
“အိ… ဟိ… ဟိ… သမီး… အီး… ဟီး… အာ့… အဖေ… အဖေ… ပြီး… ပြီးတော့မယ်… အာ့… အား… ပြီး… အား… ရှီး…”
ဆောင့်လိုးနေရင်း စကားတောင် ပီသအောင် မပြောနိုင်တော့တဲ့ အဖေ့ကို မော့ကြည့်ကာ ခံနေရသည့် ချောအိ စောက်ပတ်အတွင်းမှ တစစ်စစ်ဖြင့် ပြီးချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။
“လိုး… အဖေ… သမီးလည်း… ထွက်… အာ့… ထွက်တော့မယ်… အင်း… ဟင့်… အား…”
စောက်ဖုတ်ထဲက လီးတံကြီး အဝင်အထွက် မြန်လာခြင်းနှင့်အတူ အဖေ့လီးကြီးက ပိုမိုဖောင်းကာလာပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည့် အရှိန်တွေပါ ပြင်းထန်လာတာကို ခံစားလိုက်ရသည့် ချောအိတစ်ယောက် အဖေပြီးတော့မှာကို သိလိုက်ရသည့်အတွက် သူမပါးစပ်မှ ခပ်မြန်မြန်ဖြင့်
“အား… အဖေ… လရည်တွေ… ပန်းထည့်လိုက်နော်… အဖေ့လီးရည်တွေကို… သမီး… စောက်ခေါင်းထဲမှာ ပန်း… ပန်းလိုက်…”
“အင့်… ရှီး… အား… ထည့်… ထည့်ပြီကွာ… ရှစ်… အ… အင့်… ဖေလိုးမလေးရော့…”
“ဗျစ်… ပတစ်… ဗျစ်… ဗျစ်… အား…! ရှီး… အ… သမီးလည်းထွက်ပြီ… ထွက်ကုန်ပြီ…”
အဖေဖြစ်သူ၏ သုတ်ရည် ပူပူနွေးနွေးများက သားအိမ်ထဲသို့ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ဖြစ်အောင် ပန်းထည့်ခံလိုက်ရခြင်းနှင့်အတူပင် ချောအိစောက်ပတ်အတွင်းမှ စောက်ရည်များစွာကလည်း ပွက်ကနဲ ပွက်ကနဲ ထွက်ကျလာတော့သည်။ ကိုထွန်းလူ၏ လနှင့်ချီ၍ အောင်းထားခဲ့ရသည့် လရည်အပျစ်အနှစ်အဖတ်အခဲတွေက ချောအိရဲ့သားအိမ်ထဲသို့ အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် အလုံးအရင်းလိုက်ကြီး ပန်း၀င်ကုန်ကြလေသည်။
ချောအိက သူမ၏ခါးလေးကို ကော့တင်ပေးထားရင်း အဖေလုပ်သူရဲ့ လီးတံကြီးအရင်းနဲ့ သူမစောက်ဖုတ်အုံတို့ မကွာသွားကြအောင် လိုက်ကပ်ပေးထားကာ အဖေ့ သုတ်ရည်တွေ တစ်စက်မကျန် လက်ခံပေးနေမိသည်။
ကိုထွန်းလူလည်း သူ့လရည်တွေကို တစ်စက်မကျန်အောင် သမီးကြီး၏သားအိမ်ထဲသို့ ပန်းထည့်ပေးရင်း လီးတံကြီး တလျောက်လုံး ပူနွေးရှိန်းဖိန်းသွားအောင် ခံစားလိုက်ရပြီးနောက် ချောအိရဲ့ စောက်ရည်များက လီးတံတစ်ချောင်းလုံးကို သုတ်လိမ်းခံလိုက်ရသလို ဖြစ်သွားကာ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံး နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည့် အရသာကို ခံစားရင်း ချောအိ အပေါ်သို့ မှောက်အိပ်ချလိုက်သည်။
“ဟား… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်”
“ဟွန်းဖယ်ပါ… ဘာသမီးလဲ… အသာကုန်လိုးပြီးမှ ဖယ်ပါ… ထပါဦး အဖေရဲ့…”
ချောအိရဲ့တွန်းဖယ်မှု့ကြောင့် ကိုထွန်းလူက ဘေးဖက်သို့ လှိမ့်ဆင်းချပေးလိုက်သည်။
“ဖွတ်… ပလွတ်… ပြွတ်…”
လီးတံကြီးမှာ စောက်ဖုတ်ထဲကနေ ပြွတ်ကနဲ ကျွတ်ထွက်လာပြီး စောက်ခေါင်းထဲမှ သုတ်ရည်အချို့နှင့် စောက်ရည်အချို့တို့က စီးထွက်ကျလာကြသည်။
“အ… စပ်တယ် အဖေရာ…”
“ဒါကပထမဆုံး အလိုးခံတာမို့ပါ သမီးရာ… နောက်ဆို မစပ်တော့ပါဘူး… ဟဲဟဲ…”
အဖေဖြစ်သူရဲ့ ရယ်ဟဟ အပြောကြောင့် ချောအိ ဖခင်ဖြစ်သူကို မျက်စောင်းတစ်ချက် ထိုးလိုက်ရင်း မျက်လုံးတို့က အဖေဖြစ်သူ၏ ပေါင်ခွကြားသို့ ရောက်သွားသည်။ သူမရဲ့စောက်ရည်များ၊ ဖခင်၏သုတ်ရည်များဖြင့် ပေပွနေကြသည့် အကြောတွန့်တွန့်များဖြင့် တောင်ထနေဆဲဖြစ်သော လီးတံညိုကြီးကို မြင်လိုက်ရချိန် သူမစိတ်ထဲက တမျိုးလေး ဖြစ်သွားသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်အဝမှ ယိုစီးကျနေသော သုတ်ရည်များနှင့် သွေးစတချို့ကိုလည်း အဖေ့ပုဆိုးဖြင့် သုတ်လိုက်ချိန်
“အ… ရှီး… စပ်လိုက်တာ… အဖေရယ် သမီး စောက်ပတ်လေး ပြဲသွားပြီထင်တယ်…”
ကိုထွန်းလူတစ်ယောက် သူ့သမီးအနားမှာ လှဲအိပ်ရာမှ မတ်တပ်ရပ်ဖို့ ကြိုးစားနေချိန်၊ သူ့လီးတံကြီးကပါ တရမ်းရမ်းဖြင့် လှုပ်ခါသွားတော့ ချောအိလည်း မျက်စိရှေ့ ရမ်းခါနေသော လီးတံကြီးကို ဆွဲယူကာ ပါးစပ်နှင့် စုပ်လိုက်တော့သည်။
“ပြွတ်… ပလွတ်… ပြွတ်စ်…”
လီးကြီးမှာ ပေပွနေသော သုတ်ရည်တို့ကိုပါ အကုန်လျက်ပေးနေရင်း ဖခင်ဖြစ်သူအား ကြာကြည့်လေးဖြင့် ချောအိတစ်ယောက် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
“သမီး… အား… အေး… လိမ္မာလိုက်တာကွာ စုပ်… စုပ်… အဖေ့လီးကြီး ပြန်တောင်လာပြီ… ဒီတညလုံး… အဖေတို့ လိုးကြမယ်နော်…”
“အွန်း… အဖေ… ဒီတဲပြိုရင် ပြိုသွားပါစေ… အဖေ့လီးကြီးနဲ့ သမီးစောက်ပတ် မခွာတမ်း လိုးပေးရမယ်… အဖေ့လရည်တွေ အကုန်… သမီးအထဲကိုပဲ ပန်းထည့်ပေး… အမေ့လို… ဗိုက်ကြီးသွားလည်း သမီး ဂရုမစိုက်ဘူး…”
ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြောချလိုက်သည့် ချောအိစကားတို့ကြောင့် ကိုထွန်းလူ လီးတံကြီးမှာ တဆတ်ဆတ် တောင်ထလာကာ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်လိုးဖို့ရာ ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ မာန်ဖီ ထကြွလာတော့သည်။
“အေး… လာခဲ့စမ်း… သမီး… ငါ့မယားလေး ဒီတစ်ခါ အဲ့ဖင်ကြီးကိုကုန်းထား… စိတ်ချ… ဖေလိုးမ… ဒီတဲပဲပြိုပြို… ဘာတွေပဲဖြစ်ဖြစ် နင်ဗိုက်ကြီးသွားအောင် ငါပဲလိုးတော့မှာ…”
အမှောင်ဖုန်းနေသည့် မိုးထဲလေထဲမှာ နွားစာတဲလေးက နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် တသိမ့်သိမ့် ယိမ်းထိုးနေလျက်။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅
