ထွန်းကျော် အိပ်ယာကနိုးတော့ တစ်အိမ်လုံးတိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လျက်ရှိသည်။ သူသည် အိပ်ယာမှ နိုးနိုးခြင်း ရေချိုးလိုက်လျှင် ကောင်းမည်ဟုတွေးကာ အင်္ကျီကိုချွတ်၊ သဘက်တစ်ထည်အား ပုခုံးပေါ်တင်၍ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လေသည်။
ရေချိုးခန်းသို့သွားရန် မီးဖိုဆောင်ထဲမှ ဖြတ်အထွက်တွင် ထွန်းကျော် မီးဖိုဆောင်ထဲသို့ တစ်ချက် ဝေ့ကြည့်လိုက်သော်လည်း မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ရ။ ထို့ကြောင့်ပင် အေးအေးဆေးဆေး ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ကာ ရေကိုတဝကြီး ချိုးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးနောက် ထွန်းကျော်သည် သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်ကာ အဝတ်အစား လဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူဒီအိမ်ကိုရောက်လျှင် မနက်တိုင်း လုပ်နေကျဖြစ်သည့် ထမင်းစားခန်းဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အရင်နေ့တွေက မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ရပေမယ့် သူ့အတွက် စားစရာ တစ်ခုခုတော့ စီစဉ်ထားမြဲ ဖြစ်သည်။
ထွန်းကျော် ထမင်းစားခန်း အတွင်းသို့ လှမ်းအဝင် ထမင်းစား စားပွဲဘေးတွင် ရပ်နေသော လှလှမွန်က ထွန်းကျော် ဝင်လာရာဖက် လှည့်ကြည့်ကာ သူ့ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။ ပြီးမှ သူမ၏ မျက်နှာလေးအား တစ်ဖက်သို့ ပြန်လှည့်ကာ သွားလေသည်။
ထွန်းကျော်ကို နောက်ကျောပေးကာ ရပ်နေသော လှလှမွန်၏ နောက်ကျောပြင် အလှသည် နံနက်အိပ်ယာမှ နိုးစ လန်းဆန်းနေသော သူ့သွေးသားများကို သွက်လက်စွာ လှုပ်ရှားစေသည်။ ထွန်းကျော်သည် သူမ၏နောက်ဖက် (၄)၊(၅) ပေ အကွာသို့ရောက်တွင် ရှေ့ဆက်မသွားတော့ဘဲ လှလှမွန်၏ နောက်ကျော အလှကိုသာ စူးစူးနစ်နစ် ငေးကာ ကြည့်နေလေသည်။
ကျောလည်လောက် ရှိလိမ့်မည်ဟု ထင်ရသော ဆံပင်လေးများကို လှလှမွန်သည် အရင်းမှ ဆံညှပ်ဖြင့် စုကာ စည်းထားလေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖွေးကာနုနေသော ဂုတ်ပိုးလေးသည် ဆံနွယ်စလေးများဖြင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်စရာ ကောင်းလောက်အောင် လှပနေလေသည်။ ထို့ပြင်လည်း သူမ ဝတ်ထားသော နက်ပြာရောင် အင်္ကျီလက်ပြတ်၏ တစ်ဖက် တစ်ချက်ရှိ လက်ပေါက် အနားစလေးများဆီမှ သူမ၏ပုခုံးသား လုံးလုံးလေးနှစ်ဖက်သည် ဝင်းဝါကာ ပြည့်ပြည့်ဖေါင်းဖေါင်းလေး ဖြစ်နေကြသည်။
ပုခုံးစွန်းဆီမှသည် အိအိဖေါင်းဖေါင်းလေးဖြစ်ကာ သွယ်ဆင်းသွားသော သူမ၏ ဝင်းဝါသော လက်မောင်းသားများပေါ်တွင် လိမ်းထားသည့် သနပ်ခါး အစင်းလေးတွေမှာ တဝက်တပျက် ပေါ် လွင်နေသည်။ တစ်ထွာမျှလောက်သာ ရှိလိမ့်မည် ဖြစ်သော လှလှမွန်၏ ခါးသေးသေးလေးသည် နွဲ့နှောင်း၍ နေပြီး အပြာရင့်ရောင် အောက်ခံပေါ်တွင် အဝါနှင့် အစိမ်းနုရောင် အပွင့်စက်လေးများဖြင့် ပုံဖေါ်ထားသော ထမီလေး၏ အောက်မှ ဖေါင်းတင်းနေသော သူမ၏ တင်ပါးသားကြီးများမှာ လုံးတစ်၍ လှပလွန်းလေသည်။
ထွန်းကျော် ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး သက်ပြင်းချလိုက်လေသည်။ သူရပ်ကာ ကြည့်နေသည်ကို လှလှမွန် မသိပဲ နေမည်မဟုတ်၊ သို့သော် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ နေခြင်းဖြစ်မည်ဟု ထွန်းကျော် တွေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ နောက်ဖက်ဆီသို့ ခြေလှမ်း နှစ်လှမ်းခန့် အသာလှမ်းလိုက်သည်။ လှလှမွန်ဆီမှ ပျံ့လွှင့်လာသော မွှေးရနံ့များမှာ သူ၏ ဘဝင်ကို ဆွဲလှုပ်သကဲ့သို့ ရှိနေသည်။
ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ နောက်ဖက်သို့ ပိုမိုကာ တိုးကပ်လိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်၏ဆီးစပ်နှင့် တင်းကားနေသော လှလှမွန်၏ဖင်သားကြီးတို့မှာ တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ထိလုမခမ်း နီးကပ်သွားချေလေပြီ။ ပြူတင်းပေါက်မှ တိုးဝှေ့ဖြတ်သန်းလာသော လေပြည်လေအေးလေးသည် ထမင်းစားခန်းဆီသို့ ဖြတ်သန်း၍ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။
လှလှမွန်၏ နုညက်ကာ ဝင်းမွတ်နေသည့် ဂုတ်သားလေးပေါ်မှ တွန့်တွန့်ခွေခွေ ဖြစ်နေသော ဆံနွယ်များသည် ဘယ်ညာ ယိမ်းထိုး၍ လူးလိမ့်ကာ သွားကြသည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်နှစ်ဖက်သည် မြောက်ကာ တက်လာပြီး အိဖေါင်းနေသော လှလှမွန်၏ ပုခုံးစွန်းနှစ်ဖက်ကို မရဲတရဲနှင့် သွေးတိုးစမ်းသလို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။
ထိုအချိန်လေးမှာပင် လှလှမွန်သည် ခါးလေးကို အနည်းငယ် ညွှတ်ချလိုက်ပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှ ကော်ဖီခရားကို လှမ်းယူလိုက်သောအခါတွင် သူမ၏ လုံးလုံးတစ်တစ် ဖင်သားစိုင်ကြီးများမှာ ထွန်းကျော်ရဲ့ပေါင်ရင်းဂွဆုံကို ဖြတ်ကနဲ ဖိကပ်မိသွားသည်။ ပြီးနောက် ကော်ဖီခရား လက်တွင်းသို့ ရောက်သည်နှင့် သူမ၏ခါးကို ပြန်ဆန့်လိုက်ရာ လှလှမွန်၏ တင်သားကြီးများနှင့် ထွန်းကျော်၏ပေါင်ရင်းသို့သည် တစ်ခဏမျှ ကင်းကွာတော့မလို ဖြစ်သွားသော်လည်း ထွန်းကျော်က သူ့ခါးကို အသာကော့ကာ ကပ်လိုက်သွားသဖြင့် စောစောကလိုပင် ဖိကပ်နေသည့် အနေအထားအတိုင်း မပျက်မယွင်း ရှိနေကြလေသည်။
လှလှမွန်သည် လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ကော်ဖီခရားထဲရှိ ကော်ဖီများကို စားပွဲပေါ်တွင်ရှိသော ကော်ဖီပန်းကန်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ ခရားကို ကိုင်ထားသော လှလှမွန်၏ လက်များက တုန်ယင်လျက်။ ထွန်းကျော် နှာခေါင်းပေါက်မှ ရှုးကနဲ ရှုးကနဲ ထွက်လာသော လေပူများသည် လှလှမွန်၏ဂုတ်သားနုနုလေးပေါ်သို့ လာ၍ ထိနေကြသည်။ ပြီးတော့ သံချောင်းကြီးတစ်ချောင်းကဲ့သို့ မာတောင်နေပြီ ဖြစ်သည့် ပေါင်ကြားမှ သူ့လီးတံကြီးက ပုဆိုးတွင်းမှနေပြီး လုံးတစ်ကာ ဖေါင်းကြွနေသော လှလှမွန်၏ဖင်သားကြီးများကို ဖိကပ်၍ ထိနေကြပြီဖြစ်သည်။
“ကို… ကိုထွန်းကျော်… ကော်ဖီ… ကော်ဖီ… သောက်တော့လေ…”
လှလှမွန်သည် အသံကို မနည်းထိန်းပြီး ပြောရသော်လည်း ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သော သူမ၏အသံလေးမှာ လှုပ်ခါ၍နေသည်။ ထိုသို့ပြောရင်း လှလှမွန်သည် သူမ၏ ကိုယ်ကို ဖြတ်ကနဲ လှည့်လိုက်ရာ ထွန်းကျော်၏ရင်ခွင်အတွင်းသို့ လုံးလုံးလျားလျား ရောက်ရှိသွားလေသည်။ သူ့ကိုသူ သတိမထားမိလိုက်စဉ်မှာပင် ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ရွှတ်ကနဲနေအောင် နမ်းလိုက်မိသည်။
“အို..! ကိုထွန်းကျော်…”
လှလှမွန်သည် တုန်လှုပ်စွာ ရေရွတ်လိုက်ရင်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လူးလူးလွန့်လွန့် တိုးထွက်လိုက်သောအခါ ထွန်းကျော်၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း သူမကို လွှတ်ပေးလိုက်မိလေသည်။ ထွန်းကျော်၏ ရင်ခွင်အတွင်းမှ လွတ်မြောက်သွားသည်နှင့် မြီးကောင်ပေါက်မလေးသဖွယ် အပြေးတပိုင်းဖြင့် ထွက်သွားသော လှလှမွန်၏ တုန်ခါ၍ သွားကြသည့် တင်သားဆိုင်ကြီးတွေကို မျက်စိကျွတ်ကျမတတ် ကြည့်ရင်း ထွန်းကျော်သည် ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်ချလိုက်ကာ သက်ပြင်းအခါခါ ချနေမိတော့သည်။ လှလှမွန်မှာ သူနှင့်စတင်ပြီး သိကျွမ်းခါစကလို မဟုတ်တော့ပေ။ သူမ၏ အလှအပတွေက ပို၍ ပို၍ တိုးပွားလာကြသည်ကို ထွန်းကျော် သတိထားမိသည်။
လှလှမွန်သည် အသက်(၂၃) နှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်။ ပြီးတော့ ထွန်းကျော်ရဲ့ဆရာ ဦးမောင်ကြီး၏ ဒုတိယဇနီးလည်း ဖြစ်သည်။ ဦးမောင်ကြီး၏ ပထမဇနီး ဒေါ်ငွေသိန်းမှာ လွန်ခဲ့သော (၃) နှစ်ခန့်ကပင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ဦးမောင်ကြီးသည် သစ်ကုန်သည် သူဌေးကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အသက် (၅၅) နှစ်ခန့် ရှိပြီဖြစ်၏။
ဦးမောင်ကြီးတွင် ဒေါ်ငွေသိန်းနှင့် မွေးဖွားခဲ့သော သမီးတစ်ယောက်၊ သားတစ်ယောက်ရှိပြီး သမီကြီးဖြစ်သူ ခင်ခင်စိန်သည် အသက် (၃၃) နှစ်ခန့်ရှိ အပျိုကြီးဖြစ်ပြီး၊ ကျောင်းဆရာမအလုပ်ကို လုပ်ကာ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ အိမ်၌ အတူနေလေသည်။ သားဖြစ်သူ ခင်ဇော်သည် အသက်(၂၉) နှစ်ခန့်ရှိ အိမ်ထောင်သည်တစ်ဦး ဖြစ်ပြီး အိမ်ခွဲကာနေသည်။
အညာသား ထွန်းကျော်သည် လွန်ခဲ့သော (၁၀) နှစ်ခန့်က ဦးမောင်ကြီး၏ သစ်စက်တွင် သစ်စက်စာရေး ဝင်လုပ်ခဲ့ရာမှ ယခုအခါဆိုလျှင် ဦးမောင်ကြီး၏ကိုယ်စားလှယ် အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိလာသည်အထိ ယုံကြည်ကိုးစား တာဝန်ပေးအပ်ခြင်း ခံနေရပြီ ဖြစ်သည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ထွန်းကျော် အလုပ်ဝင်ပြီး သိပ်မကြာမီတွင် ဦးမောင်ကြီး စီးပွါးတက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
အညာသား ထွန်းကျော်သည် ပါးရည်နပ်ရည်လည်းရှိ၊ စာရင်းဇယားလည်းနိူင်၊ လူမှုဆက်ဆံရေးကလည်း ကောင်းသဖြင့် ဦးမောင်ကြီး အဖို့မှာကား ကိုယ်ပွါးတစ်ယောက် ရလာသကဲသို့ဖြစ်သွားကာ တစ်ယောက်အားမှသည် နှစ်ယောက်အား ဖြစ်လျက် သူ၏လုပ်ငန်းများ ပိုမိုသွက်လက် အောင်မြင်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခုအချိန်ဆိုလျှင် သစ်စက်လုပ်ငန်းကြီးတစ်ခုလုံးကို ထွန်းကျော်ကပင် ဦးစီးလုပ်ကိုင်နေပြီ ဖြစ်သည်။
လူပျိုလူလွတ်လည်း ဖြစ်ပြန်တော့ တောင်ငူ သစ်စက်ထဲတွင်သာ ပျဉ်ထောင်အိမ် အသေးတစ်လုံး ဆောက်ကာ နေထိုင်ခဲ့သည်။ ယခု တောင်ငူမှ သစ်များကို ရန်ကုန်သို့ လာပို့ရင်း ဦးမောင်ကြီး၏အိမ်တွင်သာ ခတ္တတည်းခိုနေခြင်း ဖြစ်သည်။
လွန်ခဲ့သော (၂) နှစ်ကျော်ခန့်က အလုံရှိ သစ်စက်တွင် စာရေးမတစ်ဦး လိုအပ်လျက် ရှိသဖြင့် ထွန်းကျော်သည် သူနှင့်သိကျွမ်းထားသော လှလှမွန်နှင့် စကားစပ်မိရာမှ သူမကလည်း အလုပ်လိုချင်သည် ဆိုသဖြင့် ဦးမောင်ကြီး၏ သစ်စက်တွင် အလုပ်သွင်းပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဦးမောင်ကြီးသည် လှလှမွန်နှင့် အနေနီးစပ်ကာ တစ်ပင်လဲမူ တစ်ပင်ထူဆိုသည့် စကားအတိုင်း လှလှမွန်ကို လက်ထပ်ကာ ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏သားနှင့်သမီးဖြစ်သူတို့ကလည်း သူတို့ဖခင်သဘောအတိုင်း ကန့်ကွက်ခြင်း အလျှင်းမရှိ လှလှမွန်အား ကြည်ဖြူစွာပင် လက်ခံခဲ့ကြသည်။
ထွန်းကျော်သည် ဦးမောင်ကြီး၏ အလုပ်ကိစ္စများကို သစ္စာရှိရှိ ကြိုးပန်းကာ ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်ကို သိသည့်အတွက် ဦးမောင်ကြီးကလည်း ထွန်းကျော်ကို မြှောက်စားကာ မိသားစုဝင်တစ်ဦးကဲသို့ပင် လက်ခံ၍ ညီအစ်ကိုလိုမျိုး ဆက်ဆံခဲ့သည်။ သို့သော် လူလည် အညာသား ထွန်းကျော်မှာကား…
အိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်တွင် ထိုးရပ်လာသော ကားသံကြောင့် အတွေးနယ်ချဲ့နေသော ထွန်းကျော်သည် သူထိုင်နေသော ဆက်တီကုလားထိုင်မှ ထကာ အိမ်ရှေ့ တံခါးပေါက်ဆီသို့ သွား၍ သံဘာဂျာတံခါးကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။
ဦးမောင်ကြီး ကားထဲမှ ထွက်လာသောအခါတွင် ထွန်းကျော်၏ အနောက်နားသို့ ဘယ်အချိန်က ရောက်နေသည် မသိသော လှလှမွန်သည် ထွန်းကျော်အား ဖြတ်ကျော်သွားလျက် ဦးမောင်ကြီး၏လက်တွင်းမှ အိတ်ကို သွားယူလိုက်လေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် ဦးဦးကျော်ဟူသော ကလေးမလေး၏ အသံလေးကို ကြားလိုက်သဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ကိုခင်ဇော်၏ (၄) နှစ်အရွယ်သမီး မျိုးမျိုးဇော်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကလေးမထံသို့ လျှောက်သွားလိုက်လေသည်။ မျိုးမျိုးဇော်သည် ကလေးပီပီ ကားပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလာသည်။
“သမီးလေးက တစ်ယောက်တည်း လာတာလား..?”
“မေမေလည်းပါတယ် ဦးဦးကျော်ရဲ့… သမီးကလေ အဲ့လိုတစ်ယောက်တည်း မနေချင်လို့လေ… မောင်မောင်လေးတစ်ယောက် လိုချင်ပါတယ်ဆိုမှ မေမေကလည်း…”
“ဟဲ့… သမီး… ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ ဦးဦးကျော်ကို… ခလေးလိုပဲနေပါ… ပြောပါလို့ မေမေ မှာထားတယ်လေ…”
ကလေး၏စကားကို ဖြတ်တားပြီး ပြောဆိုလိုက်သော အမေဖြစ်သူ စကားကြောင့် ထွန်းကျော် လှမ်းကြည့်လိုက်စဉ်မှာပင် ခင်ဇော်၏ဇနီး သူဇာသည် ပစ္စည်းတွေ တပုံတပင်ဖြင့် ကားပေါ်မှ လိုက်ဆင်းလာလေသည်။
“ကိုထွန်းကျော်ရေ… ဝိုင်းကူယူပေးပါဦး…”
ထွန်းကျော်သည် သူဇာ ပွေ့ယူလာသော ပစ္စည်းထုတ်များကို လှမ်းယူလိုက်ရသည်။
“ဦးဦးကျော်…”
မျိုးမျိုးဇော်၏ ခေါ်သံကြောင့် သူမဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သောကြောင့် ထွန်းကျော်၏ လက်များသည် ပစ္စည်းများကို လှမ်းပွေ့ပိုက်ယူလိုက်ရင်း သူဇာ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကိုလည်း မတော်တဆပင် ကျကျနနကြီး ဆုပ်ကိုင်မိသွားသည်။
“ဘာလဲ သမီးရဲ့..?”
“သမီးကို ဒီတစ်ခါတော့ ကန်တော်ကြီး လိုက်ပို့ရမယ်နော်…”
“အေးပါ… သမီးရဲ့…”
ထွန်းကျော်က သူဇာ့ဆီမှ ပစ္စည်းများကို ပိုင်ပိုင်နိူင်နိူင် ပွေ့လိုက်ပြီးနောက် သူဇာ၏ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်လေသည်။ သူဇာ၏ မျက်နှာလေးသည် သိသိသာသာကိုပင် ရှက်သွေး ပန်းနုရောင် သန်းနေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမကိုလည်း အာရုံပြောင်းသွားစေရန် ထွန်းကျော်က
“ကိုခင်ဇော်ရော မပါဖူးလား သူဇာ…”
“မပါလာဘူး ကိုထွန်းကျော်… သူက အရောင်းအဝယ်နဲ့ မန္တလေးဖက်ကို ခရီးထွက်သွားတာ (၁၅)ရက်လောက် ရှိနေပြီ… ကျမတို့ အိမ်မှာလည်း သားအမိ နှစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေတုန်း ဖေဖေကလည်း ဒီနေ့ရောက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲဆိုပြီး အတူတူ လိုက်လာကြတာ…”
သူတို့ အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ လှမ်း၍ အဝင်မှာပင်
“မောင်ထွန်းကျော်…”
“ခင်ဗျာ…”
“မင်းရန်ကုန်မှာ နေခဲ့လိုက်ဦးကွာ… ငါမနက်ဖြန်ရထားနဲ့ တောင်ငူသွားလိုက်ဦးမယ် ဟိုက မိတ်ဆွေတွေ ဆွေမျိုးတွေနဲ့လည်း မတွေ့ရတာကြာပြီ… နောက်ပြီး ဘုရားတန်ဆောင်း ဆောက်လှူဖို့ ရည်ရွယ်ထားတာကြာပြီ… ငါတစ်ပတ် ဆယ်ရက်လောက်တော့ ကြာမယ်နဲ့တူတယ် မင်းလည်း နားနားနေနေ ဒီမှာ နေခဲ့ဦးကွယ် ငါ လှလှမွန်ကိုတော့ ထားခဲ့မယ်… ဒါမှ အလုံသစ်စက်မှာ ကိစ္စပေါ်လာရင် ဗြုံးကနဲဆိုတော့ မင်းလည်း သူရှိနေတော့ ပိုအဆင်ပြေသွားတာပေါ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ…”
ပြောပြီးသည်နှင့် ဦးမောင်ကြီးသည် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ လှလှမွန်နှင့်အတူ ဝင်သွားလေသည်။ ည(၁၀)နာရီ မထိုးမီကပင် အိမ်သူအိမ်သား အသီးသီးသည် မိမိတို့၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်သွားကြပြီ ဖြစ်သည်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သွားပြီး ပိတ်ထားသော ပြူတင်းပေါက်တံခါးများရှိ မှန်ချပ်များကို လေတိုးသည့် အသံများမှ လွဲပြီး တိတ်ဆိတ်ကာ နေလေသည်။
ထိုတိတ်ဆိတ်သော ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သဘာဝတရားနှင့် ဆန့်ကျင်ပြီး လှုပ်ရှားနေကြသော လူသားနှစ်ဦးကတော့ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီး အတွင်းရှိ ဦးမောင်ကြီးနှင့် လှလှမွန်တို့ ဖြစ်ကြသည်။ မနက်စောစော ခရီးထွက်ရမည် ဖြစ်သဖြင့် ဦးမောင်ကြီးမှာ ဇနီးချောချောငယ်ငယ်လေးဖြင့် ချစ်ရည်လူးနေရင်း ရိက္ခာယူနေသည်။ ဦးမောင်ကြီးနှင့် လှလှမွန်တို့နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်ပေါ် တွင် အဝတ်အစားဟူသမျှ ဘာမျှမကပ်ကြပေ၊ ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ဖြစ်နေသော လှလှမွန်၏ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိုယ်လုံးတီးကြီးပေါ်သို့ ဦးမောင်ကြီး၏ ညိုညိုတုတ်တုတ် ကိုယ်လုံးကြီးက မှောက်ရက်ကပ်၍ထားပြီး ခြေထောက်များဖြင့် အောက်ကမွှေ့ယာကို အားယူကာ ဖင်ကြီးမြှောက်ကာ နှိမ့်ကာဖြင့် အားပါးတရပင် လိုးနေသည်။
“ဘွတ်… ဗြွတ်… ပလွတ်… ပလပ်… ပြွတ်… ရှုး… အား…”
“ဟင်း… ဟင်း… အစ်ကိုကြီးရယ်… ဒီ့ထက် ပိုပြီး ဆောင့်ပေးပါဦးရှင်…”
မပီမသ ပြောလိုက်သော လှလှမွန်၏စကားအဆုံးတွင် ဦးမောင်ကြီးက ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်ကာ လိုးပေးလိုက်သည်။ ကျေနပ်အားရ ဖြစ်သွားရသော လှလှမွန်၏ကိုယ်လုံး ဖြူဖြူလေးက ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ လန်လန်တက်သွားသည်။ သို့သော် (၁၀) ချက်လောက် ဆောင့်ပြီးသွားသော အခါတွင်မှု ဦးမောင်ကြီး၏ ဆောင့်ချက်များမှာ အားမပါတော့ဘဲ တဖြည်းဖြည်းနှင့် လိုးအား အရှိန်လျော့လာသည်။
ဦးမောင်ကြီး ပြီးခါနီးပြီဆိုသည်ကို လှလှမွန် တစ်ယောက် နားလည်လိုက်သည်။ သို့သော် သူမအဖို့မှာကား အခုမှ အရှိန်ကောင်းပြီး အရသာ တက်နေဆဲဖြစ်သည်။
“အင်း… ဟင်း… အ… အ… ကိုကြီး.. ထိန်း… ထိန်းထားဦး… လှ… လှ… နည်းနည်း… လိုသေးတယ်… အင်း… အို့… ဟား… ခဏ တောင့်ထားပါဦး…”
“ဘွတ်… ပလစ်တစ်တစ်… ဖေါင်း… ဒုတ်… အို… စွိ… ပလွတ်…”
“အ… အ… မ… မ… မရ… မရတော့ဘူး… အီး… အား… လှလှရယ်…”
“အို… အစ်ကိုကြီးရယ်… အို… အို… ဟွန်း…”
ဦးမောင်ကြီး၏ လီးတံသည် သူမရဲ့ စောက်ခေါင်းလေးထဲတွင် တဆတ်ဆတ် တငေါက်ငေါက်ဖြစ်ကာ သုတ်ရည်များကို ငေါ့ကနဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီ ဖြစ်ပါသည်။ လှလှမွန်၏ မှိတ်ထားသော မျက်ခမ်းစပ်များတွင် မျက်ရည်လေးများက စိမ့်ကာ ထွက်လာကြသည်။ သို့သော် အပေါ်စီးမှ ဦးမောင်ကြီး အဖို့မူ ထိုမျက်ရည်များကို မမြင်နိူင်ဘဲ တရှုးရှုး တရှဲရှဲဖြင့် ဖါးဖိုကြီးကဲ့သို့ ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက် ကြိုးစားကာ အသက်ရှုနေရလေသည်။
လှလှမွန်ကတော့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် မှောက်ချထားပြီး မှိန်းနေသော ဦးမောင်ကြီး၏ ကိုယ်လုံးကြီးအား တင်းကြပ်စွာ ဖက်ပေးထားရင်း သူမရဲ့ လက်ဖဝါးနုနုလေးများဖြင့် ဦးမောင်ကြီး၏ ကျောပြင်ကြီးပေါ်တွင် ရွေ့ကာလျားကာဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။ ဦးမောင်ကြီးများ စိတ်ပြန်ကြွလာပြီး နောက်တစ်ချီလောက် ထပ်လိုးပေးနိူင်မလားဟူသော ရည်ရွယ်ချက်အတွေးဖြင့် လှလှမွန်က ပွတ်သပ်ပေးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော်ငြား ဦးမောင်ကြီးသည် ခဏမျှ လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ ဇိမ်ယူနေပြီးနောက် ပျော့ခွေသွားပြီဖြစ်သော သူ့လီးတံကို ဆွဲထုတ်ကာ သူမ၏ ဘေးဖက်သို့ ပက်လက်လှန်၍ လှဲအိပ်ချလိုက်လေသည်။
ထို့နောက် ခြေရင်းဖက်ရှိ သူ၏ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို ဆွဲ၍ ဝတ်လိုက်ပြီးနောက် မွှေ့ယာပေါ်သို့ ပြန်လှဲကာ ထိုးအိပ်လေတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် လှလှမွန်မှာ သူမ၏ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ပိတ်၍ထားပြီး သူမ၏ လက်ချောင်းများကို ကော့ချည်၊ ကွေးချည်၊ ဆန့်ချည်ဖြင့် ကာမလိုအင် မပြည့်၀ရှာဘဲ ဆန့်တငန့်ငန့် ဖြစ်ကာနေလေသည်။
ဒီနောက်ပိုင်း ဦးမောင်ကြီး နှင့် သူမတို့ သည်လို ကာမစပ်ယှက်ကြသည့် အခါတိုင်း လိုလိုပင် လှလှမွန်သည် လမ်းတစ်ဝက်တွင်တို့လို့တန်းလန်းဖြင့် ကျန်ခဲ့ကာ ကာမဆန္ဒ မပြည့်ဝဘဲ အိပ်ခဲ့ရသည်က များပြီဖြစ်သည်။ ဟိုးညားခါစကတော့ နည်းနည်းတော်သေးသည်ဟု ဆိုရမည်။
ဦးမောင်ကြီးသည် သမီးထက်ပင် ငယ်သော ဇနီးချောချောလေးကိုယူ၍ ကာမအားတိုးဆေးများ အစွမ်းဖြင့် မွှန်ထွန်ကာ တစ်ချီမက လိုးခဲ့သည်။ မိန်းမနှင့် ပြတ်နေတာကလည်း ထိုအချိန်က (၂) နှစ်ကျော် ကြာပြီဆိုတော့ ဦးမောင်ကြီး အားများက ဆေးအားကိုးဖြင့် ပြည့်ဖြိုးပြီး သစ်လွင်နေသည်။ ဒီတော့လည်း ဦးမောင်ကြီး စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်ပါခဲ့သည်။ ထိုကာလများ၌ လှလှမွန် အနေနှင့် ဦးမောင်ကြီးက တစ်ချီ ပြီးသွားသော်လည်း သူမအနေနှင့် မပြီးသေးချေ။ သို့သော် ဦးမောင်ကြီး ဒုတိယအချီ ထပ်လိုးသောအခါတွင် သူမ၏ ဆန္ဒတို့မှာ အထွတ်အထိပ် ရောက်ကာ ပြီးခဲ့ရသည်။
သည်လို ကာလများကတော့ သိပ်ပြီး ကြာရှည်မခံခဲ့ပါ၊ (၃) လလောက်မျှသာ ဖြစ်သည်။ ဦးမောင်ကြီးအား ဆရာ၀န်က ရောဂါအခြေအနေများ မဆိုးရွားလာစေရန် ကာမအားတိုးဆေးများ သုံးစွဲမှုကို ပိတ်ပင်တားဆီးခဲ့ရာမှစပြီး လှလှမွန်တစ်ယောက် ကာမဒုက္ခ ရောက်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ သည့်နောက်ပိုင်းတွင်တော့ ဦးမောင်ကြီးမှာလည်း တစ်ပတ်လျှင် တစ်ခါလောက်သာ လိုးနိူင်တော့သည်။ ဒီတော့ အသက် (၂၃) နှစ်သာ ရှိသေးသည့် ငယ်ရွယ်နုပျိုကာ သွေးသား ဆူဖြိုးသော လှလှမွန်သည် သူမဆန္ဒ မပြည့်ဝခဲ့ရသည့် ကာမဝေဒနာကို ကျိတ်မှိတ် မျိုသိပ်ကာ ခံစားနေခဲ့ရသည်။ ဦးမောင်ကြီးက လှလှမွန်နှင့် ကလေးလိုချင်သော်လည်း ကြိုးစားမှုနှင့် လိုးအားတို့မှာ အားနည်းနေသည်။
ခုလည်း ဦးမောင်ကြီးသည် တခေါခေါဖြင့် သူမ၏ ဘေးတွင် အိပ်မောကျနေပြီ ဖြစ်သည်။ လှလှမွန်သည် ကုတင်ပေါ်မှ လူးလဲထကာ ကုတင်ခြေရင်းရှိ သူမ၏ ထမီကို ကောက်စွပ်ပြီး ရင်လျှားလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ သူမ၏ကိုယ်ကို သန့်စင်ရန် နောက်ဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ လာရင်းနှင့် ထွန်းကျော်၏ အိပ်ခန်းကို ကျော်သွားပြီးမှ တဖန်ပြန်လှည့်ကာ အိပ်ခန်းတံခါးကို အသာတွန်းလိုက်သည်။ အထဲကနေ ဂျက်ချထားသည်ကို သိလိုက်ရသဖြင့် ပြန်လှည့်ကာ အထွက်တွင်တော့ ထွန်းကျော်၏ ဟောက်သံများက သူမကို ကျီစယ်နေသလိုလို။
ဦးမောင်ကြီးသည် မနက်စောစော ရထားဖြင့် တောင်ငူသို့ ခရီးထွက်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ထွန်းကျော်သည် တစ်နေကုန်ပင် အလုံသစ်စက်၌ လှလှမွန်နှင့် အတူရှိနေပြီး စာရင်းနှင့် လုပ်ငန်းဆောင်တာများကို ကူညီကာ နေသည်။ ဒါပေမဲ့ ထွန်းကျော်၏ စိတ်ကတော့ မပြောင်း၊ သူ၏ စိတ်များကား လှလှမွန် ထံတွင်သာ ရှိနေသည်။
စိတ်ထင်လို့ပဲလားတော့မသိ၊ ဒီနေ့ သူ့ကို လှလှမွန် ဆက်ဆံပုံသည် ပိုမိုပွင့်လင်းကာ ရဲတင်းနေသလိုလို။ ထွန်းကျော် တွေးနေမိသည်မှာ မနေ့က ထမင်းစားခန်းထဲတွင် လှလှမွန်ကို အပီအပြင် ကိုင်ပြီး နမ်းခဲ့သော်လည်း လှလှမွန်သည် အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်ခဲ့ခြင်း မရှိသလို သူ၏ဆရာ ဦးမောင်ကြီးနှင့် ပြန်တိုင်ကြားခြင်းမရှိသဖြင့် လုပ်လျှင် ရနိူင်သည်ဟု။ သို့သော် ထွန်းကျော် အတွေးအာရုံများက သင့်တော်ခြင်း ရှိ၊ မရှိကို စဉ်းစားကာ တွေဝေနေစဉ်
“အစ်ကို ထွန်းကျော်…”
“ဟင်…”
ထွန်းကျော်သည် အရှည်ပေ (၂၀) ခန့်စီရှိ သစ်ခွဲသားပုံကြားတွင် ခွဲသားဆိုဒ်များကို အကြမ်းအဖျင်း တွက်နေစဉ် ခေါ်သံကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူ့အနောက်နားတွင် ခပ်ပြုံးပြုံးလေး ရပ်နေသော လှလှမွန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထွန်းကျော် စောစောကတင် သူမအကြောင်းကို စဉ်းစားနေတုန်းရှိသေး အခုချက်ချင်းပင် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် သူ့ရှေ့သို့ လှလှမွန် ရောက်လာချေပြီ။
ထွန်းကျော်သည် ဘေးတစ်ဝိုက်ကို မျက်စိဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ခြား မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ရ။ ထို့အပြင် ဤနေရာရှိ မြင့်မားလှသော သစ်ခွဲသားပုံကြီးကလည်း သူတို့နှစ်ဦးအား လွှမ်းခြုံပေးထားသလိုတောင် ဖြစ်နေသေးသည်။ ထွန်းကျော်သည် ဘာကိုမှ စဉ်းစားမနေတော့ပါ။ လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆတ်ကနဲ သူ့ရင်ခွင် အတွင်းသို့ ရောက်အောင် ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီးနောက် သူမ၏မျက်နှာအနှံ့ အငမ်းမရ နမ်းရှိုက်လေတော့သည်။
လှလှမွန်ကလည်း မျက်လွှာလေးချရင်း သူမ၏ မျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့်ပင် မော့ပေးထားလေသည်။ ထွန်းကျော်က မျက်နှာမှသည် တစ်ဆင့်တက်ကာ လုံးလုံးဖူးကာ အာနေသော လှလှမွန်၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းလေတော့သည်။ လှလှမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးသည် တစ်ချက်မျှ တွန့်တက်သွားပြီးနောက် ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးအား တင်းကြပ်စွာ ပြန်လည် ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ တစ်ခဏ အတွင်းမှာပင် လှလှမွန်၏ တုန့်ပြန်သော အနမ်းများက ထွန်းကျော်၏နှုတ်ခမ်းများဆီသို့ လည်ပြန်ကျရောက်လာကြသည်။
တဖြေးဖြေးနှင့် သူတို့နှစ်ဦးလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ် အတွင်းရှိ သွေးသားများသည် တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်းဖြစ်ကာ ထကြွလာနေပြီ ဖြစ်သည်။ အတန်ကြာသည့် အနမ်းသံသရာ အဆုံးဝယ် ထွန်းကျော်သည် စုပ်နမ်းနေသော သူ့နှုတ်ခမ်းများကို ခွါလိုက်ပြီး နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ လှလှမွန်သည် နားလည်ရ ခက်စွာဖြင့် သူမ၏လက်များကို ထွန်းကျော် ကိုယ်ပေါ်မှ ဖယ်ခွာလိုက်ရသည်။
ထို့နောက် ထွန်းကျော်က ညာဖက်လက်ဖြင့် လှလှမွန်၏ပေါင်ရင်းဆီသို့ လှမ်းလိုက်သော အခါတွင်မှ လှလှမွန်သည် ကသောကမျော မျက်လွှာချလိုက်ပြီး ကျေနပ်ပြုံးလေးတစ်ပွင့် သူမ၏မျက်နှာပေါ်တွင် ပေါ် လာလေသည်။ ထွန်းကျော်က သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် လှလှမွန်၏ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို ထိကပ်လိုက်သည်။
လှလှမွန်၏ခါးသည် ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရာ စောက်ဖုတ်နှင့် လက်ဖဝါးသည် ယခုအခါ ပီပီပြင်ပြင်ကြီးကို ထိကပ်မိတော့သည်။ ထမီအပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ရသည် ဖြစ်သော်လည်း အလွန်တရာမှပင် နူးညံ့ကာ အိစက်ဖေါင်းကြွနေသော စောက်ပတ်ကြီးကြောင့် လှလှမွန် စိတ်ပါနေပြီဖြစ်ကြောင်း ထွန်းကျော်သိလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်မှာ သူ့လက်ဖြင့် လှလှမွန်၏စောက်ဖုတ်ကို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်လိုက်၊ နယ်လိုက်ဖြင့် ကလိပေးနေတော့သည်။
လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်သွားရသဖြင့် ထွန်းကျော်က သူ၏ဘယ်လက်ဖြင့် လှလှမွန်၏ပခုံးလေးအား ငြင်သာစွာဖက်ပြီး ထိန်းပေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်များသည် သူမ၏ စောက်ဖုတ်အား ဆုတ်နယ် ဖျစ်ညှစ်ရုံသာမက သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ လက်ဖျား ထိုးသွင်းကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်ပေးနေပြီ ဖြစ်သည်။ လှလှမွန် ပေါင်နှစ်လုံးသည် တဖြည်းဖြည်း ဟသည်ထက် ဟလာနေပြီး သူမ၏ အဖုတ်ကိုလည်း သိသိသာသာပင် ထွန်းကျော်၏ လက်ဆီသို့ ဆွဲဖိ၍ ကပ်ပေးထားသည်။ လှလှမွန်သည် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းကို တိုးတိုးလေး ချလိုက်ပြီးနောက်
“အစ်ကို ထွန်းကျော်… လူတွေ… မြင်ကုန်ဦးမယ်နော်…”
ဟု တိုးတိုးလေး သတိပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် လှလှမွန်က ဘေးဘီ၀ဲယာအား အတန်ကြာအောင် အကဲခတ်လိုက်ပြီး ထွန်းကျော်၏ကိုယ်ကို လှမ်းကာဖက်လိုက်၍ သူမရဲ့မေးစေ့လေးကို ထွန်းကျော်၏ပခုံးထက်တွင် မှေးတင်ကာ မျက်လုံးများကိုပါ စုံမှိတ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ထပ်လုပ်မည့် အရာများအား စောင့်နေလေသည်။
ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ ထမီလေးကို တဖြည်းဖြည်းချင်း မတင်လာရာ ဖြူဖွေးဥနေသော ခြေသလုံးသား၊ ဖြောင့်စင်း၍ ကျစ်လစ်သော ပေါင်တံတို့မှာ ဝင်းဝင်းပပ ပေါ်ထွက်လာလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ ထမီကို ခါးသို့ရောက်သည်အထိ လှန်တင်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါတွင် ပင်တီအနီရောင်လေးသည် သူမ၏ ဖြူသော အသားတို့နှင့် ဟပ်လျက် ပြည့်ကားစွင့်တင်းအိသော တင်သားကြီးတို့ကို မလုံတလုံသာ ဖုံးနိုင်လေသည်။
ထွန်းကျော်၏ လက်တို့သည် လျင်မြန်စွာပင် လှလှမွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ပင်တီပေါ်မှနေကာ ပွတ်နယ် ဆုပ်ကိုင်ပေးတော့သည်။ ဖင်သားတို့နှင့် လက်ဖဝါးကြီးက တိုက်ရိုက်ထိတွေ့ခွင့်မရသောကြောင့် ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ပင်တီကို အတွင်းသို့ ဆွဲလိပ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါတွင် လှလှမွန်၏ အယ်ထနေသာ ဖင်သားကြီးတို့မှာ ဝင်းဝင်းပြောင်ပြောင်နှင့် ထွက်လာလေသည်။ ထွန်းကျော်က တင်းကား၍ အိစက်လှသော လှလှမွန်၏ဖင်တုံးကြီးများကို အရသာခံကာ ဖြည်းညှင်းစွာပင် ပွတ်တော့သည်။
သူ၏တောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်သော ငပဲကြီးသည်လည်း လှလှမွန်၏အဖုတ်အပေါ်နားကို ပင်တီပေါ်မှ ဖိကပ်ထောက်မိနေပြီ ဖြစ်သည်။ ပုဆိုးနှင့်ပင်တီ ခံနေသော်လည်း အားကောင်းမောင်းသန်ဖြစ်သော ငပဲကြီးသည် ငေါ့ကနဲ ငေါ့ကနဲ အတင်းရုန်းနေလေရာ လှလှမွန်အဖို့ အကြိုက်တွေ့နေရလေသည်။
ထွန်ကျော်က သူ၏လက်များကို လှလှမွန်၏ တင်သားကြီးများဆီပေါ်မှ အရှေ့ဖက် စောက်ဖုတ်ရှိရာသို့ လှမ်းလာတော့သည်။ အရှေ့ဖက်တွင်လည်း ပင်တီကို အတွင်းသို့ လိပ်တင်လိုက်ပြန်သည်။ ထွန်းကျော်မှာ ပင်တီလိပ်ထားသဖြင့် မပေါ့်တပေါ် ဖြစ်နေသော လှလှမွန်၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်ခလယ်ဖြင့် အသာကလိလေသည်။ လှလှမွန်၏ ဒူးများသည် မခိုင်ချင်တော့၊ လူကို မရွရွအောင် လုပ်နေသာ ထွန်းကျော်၏ အပွတ်အသပ် အချော့အမြူများကြောင့် အဖုတ်မှာလည်း စိုစွတ်စွတ် ဖြစ်လာချေပြီ။
အခုချိန် သူမ အလိုလား အတောင့်တဆုံးမှာ ထွန်းကျော်၏ ထောင်မတ်ကာ အလွန်တုတ်ရှည်နေသော လီးကြီး၊ သူမ၏ အဖုတ်အပေါ်ဖက်ကို ပူနွေးစွာဖြင့် ဖိထောက်ထားသော တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသော လီးတံကြီး၊ သို့သော် မိန်းမသားလည်း ဖြစ်သည့်အပြင် ထွန်းကျော်နှင့် အလုပ်ရှင်လို ဖြစ်နေရသည်မို့ ပါးစပ်က ထုတ်မပြောသာပဲ စိတ်ထဲမှသာ အားမလို အားမရ ဖြစ်နေမိရတော့သည်။
ဒါပေမဲ့လည်း ထွန်းကျော်သည် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်နှင့် ကလိနေသဖြင့် အထိုက်အလျောက်တော့ အာသာပြေသလို ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်ကို ဖိကာမှီလိုက်ရင်း ထွန်းကျော်၏လက်များအား လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားနိူင်စေရန် သူမ၏ ပေါင်များကို ကားပေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်ခလယ်သည် သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဖြည်ညင်းစွာဖြင့် ဝင်လာလေသည်။
ထွန်းကျော်က သူ့လက်ကို ထုတ်ချည် သွင်းချည်ဖြင့် လှုပ်ပေးလိုက်သောအခါတွင် လှလှမွန်၏ အရည်ကြည်တို့သည် စိုစိစိဖြင့် ထွန်းကျော်၏လက်ခလယ်တွင် ကပ်ပါလာကြသည်။ ထွန်းကျော်သည် သူ၏လက်မနှင့် စောက်စေ့ကို စမ်းရှာလေသည်။ ဘုထနေသော အငုတ်လေးကို တွေ့သောအခါ သူ့လက်မနှင့် လက်ညှိုးကြားတွင် ထား၍ ဖြည်းညှင်းစွာ ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။
လှလှမွန်သည် တဆတ်ဆတ်နှင့် တုန်နေပြီး သူမ၏ နှုတ်မှလည်း မသဲမကွဲ တီးတိုး ရေရွတ်သံများ ထွက်ပေါ်နေသည်။ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမနှင့် ထွန်းကျော် အကြားတွင်ရှိသော ထောင်မတ်ထနေသော လီးတံကြီးဆီသို့ လှမ်းကိုင်လိုက်လေသည်။ ထွန်းကျော်မှာ သူမ၏ နူးညံ့လှသော လက်၏ အတွေ့ကို ပုဆိုးခံနေသော်လည်း ကောင်းစွာ ခံစားလိုက်ရသည်။ လှလှမွန် အဖို့လည်း လီးကြီး၏ ပူနွေးမာကြောလှသော ဓါတ်ကို ပုဆိုးပေါ်မှသာ အုပ်ကိုင်ထားရသော်လည်း သိနေသည့်အပြင် သူမလက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သောအခါတွင် ငေ့ါကနဲ ငေါ့ကနဲ တောင်ထကာနေရာ သူမ၏ စိတ်အစုံကို ပိုမိုကြွစေလေသည်။
“လှလှကို… ဆရာကြီးက… ကောင်းကောင်း လိုးပေးနိူင်ပုံမရဘူးပဲ… စောက်ဖုတ်လေးက စီးကြပ်နေတုန်းပဲကွာ… ကို့ရဲ့လီးကြီးနဲ့ ရှယ်လိုးပေးမယ်နော်… ကလေးပါ တန်းရသွားအောင်လို့ အပြီအပြင် လိုးလိုက်မယ်…”
“အင်း… ကိုကိုထွန်းရယ်… လိုးပေးပါနော်… လှလှလေ… ကိုကိုထွန်းရဲ့ရင်သွေးလေးကို… လွယ်ပေးပါ့မယ်… အ… အ…”
နှစ်ယောက်သား အခြားတစ်ယောက်၏ အင်္ဂါကို အခြားတစ်ယောက်က ဆွပေးရင်း အရှိန်တော်တော် ရလာနေကြပြီး မျိုးစပ်မည့် ကိစ္စများကိုပင် တစ်တစ်ခွခွ တီးတိုးပြောဆိုလာကြလေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသက်ရှုသံများသည်လည်း တရှုးရှုးဖြင့် ပြင်းထန်လာကြသည်။ ထွန်းကျော်သည် သူ့လက်များကို လှလှမွန်ဆီမှ ခဏဖယ်ကာ သူ့လုံချည်ကို ကွင်းလုံးကျွတ် ချွတ်ချ၍ လှလှမွန်အား လိုးရန် အတွက် ခါးပုံစကို ဖြည်ရန်အလုပ်
“ဆရာထွန်း… ဆရာထွန်း…”
ခပ်ကျယ်ကျယ် အော်ခေါ်သံတစ်ခုက သစ်ခွဲသားများ အပုံတစ်ဖက်မှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်သည် လုံချည်ကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး ထောင်မတ်နေသော သူ့ငပဲကြီးကိုလည်း ငြိမ်ကျသွားစေရန် အတင်းပင် လက်ဖြင့် ချိုးနှိမ်နေရသည်။ လှလှမွန်သည်လည်း လိပ်နေသော သူမ၏ပင်တီကို ပြန်ပြင်၀တ်ရန်ပင် အချိန်မရတော့သဖြင့် ခါးအထိ လန်တက်နေသော သူမ၏ထမီကိုသာ အလျင်အမြန်ပင် ဆွဲချလိုက်ရသည်။ သူမသည် ကတုံကယင် ဖြစ်ကာ မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် ဖြစ်နေလေသည်။ ထွန်းကျော်က စိတ်အေးအေးထားရန် လက်ဟန်ခြေဟန်ပြကာ အသံခပ်တိုးတိုးဖြင့်
“ကိုအရင် ထွက်တွေ့လိုက်မယ်… ဒီမှာပဲ နေခဲ့ပြီး အရိပ်အချည် ကြည့်ပြီးမှ အေးဆေး ထွက်လာခဲ့နော်…”
ထွန်းကျော်သည် သစ်ပုံကြားမှ ထွက်လိုက်သောအခါ သစ်စက်မှ အလုပ်သမားလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဆရာ… နယ်က သစ်ဝယ်မယ့် လူတွေ ရောက်နေတယ်…”
“အေးအေး… ဟုတ်ပါပြီ သွားကြတာပေါ့ကွာ… လာလာ…”
ဟုပြောရင်း ဝယ်သူများဆီသို့ ထွန်းကျော် ထွက်ခဲ့တော့သည်။
ထွန်းကျော်နှင့် လှလှမွန်တို့ ကံဆိုးသည်ဟုပင် ပြောရမည်။ ထိုနေ့ကျမှပင် ဝယ်သူများလှသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်ရော လှလှမွန်ရော ကိုယ်စီကိုယ်စီ အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ ညနေပိုင်း အလုပ်သိမ်းခါနီးတွင် သစ်စက်သို့ နယ်မှလာသော သစ်ကုန်သည်များက ရောက်လာကြသည်။ ရင်းနှီးနေသော လုပ်ငန်းရှင်များ ဖြစ်နေသဖြင့် ထွန်းကျော်မှာ ညစာ လိုက်ကျွေးဖို့ ဖြစ်လာပြန်သည်။ သို့ဖြစ်၍ ဆိုင်သိမ်းပြီးနောက် လှလှမွန်သည် အိမ်သို့ပြန်ကာ၊ ထွန်းကျော်ကတော့ ကုန်သည်များနှင့်အတူ စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုတွင် သောက်စားကာ ဧည့်ခံခဲ့ရသည်။
ယခု ထွန်းကျော် အိမ်သို့ ပြန်ရောက်တော့ ည ၁၀ နာရီ ကျော်နေပြီ။ တစ်အိမ်လုံး မှောင်မည်းနေသော်လည်း ဧည့်ခန်းမှာ မီးလင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် တစ်ယောက်ယောက်ကတော့ သူ့အား စောင့်နေသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ အဖြစ်နိုင်ဆုံးကတော့ လှလှမွန်ပင်။ ထွန်းကျော်သည် သံဘာဂျာတံခါးတွင် ခတ်ထားသော သော့ခလောက်ကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းပင် ဘာဂျာတံခါးနှင့် ရိုက်လျှက် သူရောက်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း ဧည့်ခန်းတွင်းရှိနေသူအား သိစေလိုက်သည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် (လာပြီ လာပြီ) ဟု ခပ်အုပ်အုပ် ပြန်ဖြေလိုက်သော အသံကိုပါ ကြားလိုက်ရသည်။
တံခါးဆီသို့ သော့လာဖွင့်ပေးသူမှာ လှလှမွန် မဟုတ်ဘဲ ဦးမောင်ကြီး၏ သမီးအကြီးဆုံး အပျိုကြီး ဆရာမ မခင်စိန် ဖြစ်နေလေသည်။ ခင်ခင်စိန်သည် အသက် ၃၃ နှစ်အရွယ် ဆရာမအပျိုကြီးဖြစ်ပြီး အသားခပ်ညိုညို၊ ရင်ကြီးကြီး၊ တင်ကြီးကြီးနှင့် ခါးသေး၍ လုံးကြီးပေါက်လှ ဖြစ်သည်။ ခင်ခင်စိန်မှာ လှလှမွန်ထက် အရပ်အမောင်း အနည်းငယ် ပုပေမဲ့ နို့ကြီးတွေနှင့် ဖင်ကြီးတွေကတော့ ပိုကြီးသည်။ ထွန်းကျော်သည် အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားသည်။ သို့သော်လည်း ထွန်းကျော်က မည်သို့မျှ မပြောဘဲ တံခါးဘောင်ကို ကိုင်ကာ အိမ်တွင်းသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ထိုအခါ သောက်ထားသည့်အရှိန်ကြောင့် ဘောင်ကို ကိုင်ထားသော်လည်း ထွန်းကျော်၏ကိုယ်ကြီးသည် ယိမ်းကာ ယိုင်ကာနှင့် ဖြစ်နေသည်။
“အို… အို…”
ခင်ခင်စိန်သည် သူမ၏ မျက်စိရှေ့တွင် ယိမ်းထိုးနေသော ထွန်းကျော်ကို မည်သို့လုပ်ပေးရမည် မသိသဖြင့် တအိုအိုနှင့် ခပ်အုပ်အုပ်အော်ကာ ကြည့်နေရသည်။ တစ်ခဏမှာပင် ခင်ခင်စိန်၏ လက်သည် ထွန်းကျော်၏လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း အနည်းငယ် ထိန်းပေးလိုက်သည်။ ဤတွင် ထွန်းကျော်ဆီမှ ခပ်သင်းသင်း ပျံ့လွှင့်လာသော အရက်နံ့ကြောင့် ခင်ခင်စိန် နှာခေါင်းကို ရှုံ့လိုက်မိသည်။
ချစ်ဝေ့လည်လည် (Remake) (အပိုင်း ၂) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅
