သန်လျင် ကူးတို့သင်္ဘောဆိပ်သို့ ရောက်သောအခါ သူတို့မျှော်လင့်ထားသလို “သီတာ-တစ်၊ နှစ်” တို့က မရှိ။ ဒေါက်တင်ထားသည်ဆို၍ ရေထဲ၌ အသင့်ရှိနေသော တိုင်းလုံးကျော်ပေါ်သို့ အပြေးအလွှား တက်ခဲ့ကြရသည်။ သင်္ဘောအပေါ်ထပ်တွင် လူအနည်းငယ်ချောင်သဖြင့် ဦးပိုင်းခရီးဝေးသွားအိပ်ခန်းများ၏ နောက်ကပ်လျက်မှာ နေရာယူကြသည်။
ထို့နောက် သင်္ဘောက စတင်ခုတ်မောင်းလာခဲ့သည်။ ထိုကဲ့သို့ခုတ်မောင်းနေရင်း နာရီဝက်ကျော်ကျော်ခန့်တွင် ရုတ်တရက် လေပြင်းဝှေ့လိုက်သဖြင့် ပင်လယ်ဖက်သို့ ဦးတည်ထားသော သင်္ဘောဦးက လည်သွားသည်။ လေက ပြင်းလာသည်။ မိုးပေါက်လေးများ ကျကြလာသည်။ ထို့ကြောင့် ကြပ်သိပ်နေသော ခရီးသည်များက တစ်ဖက်သို့ စုပြုံတိုးဝှေ့နေကြ၏။ ဤအခါတွင် ဝေလွင်နှင့် ချိုမာတို့တစ်သိုက်က ရီလေးနွယ်ကို ဝင်းနောင်ရင်ခွင်ထဲသို့ မရောက်ရောက်အောင် ဖိတိုးပေးကြသည်။
“ဘာမှန်းလဲမသိဘူး… တအားတိုးတာဘဲ…”
“မိုးပက်တယ်ဟ…”
“တောက်..! သူများသားသမီးတွေများ ကောင်းစားနေလိုက်ကြတာ…”
“မိုးထဲ လေထဲမှာ အဲ့ဒီအနွေးထည်က အကောင်းဆုံးဘဲ…”
မထိတထိ နောက်ပြောင်နေကြသော လူငယ်တစ်သိုက်၏အသံကို အားလုံးကြားနေကြသော်လည်း ဂရုမစိုက်ကြချေ။ ဝေလွင်၊ ချိုမာ၊ သက်သက်နှင့် မိသူတို့ အုပ်စုက သင်္ဘောဦးခန်း ဒေါင့်ရှိ ဝင်းနောင်နှင့် ရီလေးနွယ်တို့အတွဲကိုသာ ဖိတိုးပေးနေကြသည်။
ထိုစဉ် အသက် ၃၀ ကျော်ခန့်ရှိမည့် ဒေါင်ကောင်းကောင်း ကုလားဒိန်တစ်ယောက်က ချိုမာ၏ ပြည့်ဝန်းကြီးမားသော တင်ပါးကြီးကို မသိမသာဖြင့် ဖိကပ်တိုးနေသည်။ ပထမတော့ ရီလေးနွယ်တို့ကို စနေသဖြင့် ချိုမာ သတိမထားမိသေး။ နောက်မှ သိသိသာသာကြီး ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် ခွကာ သူမ၏တင်ပါးကြီးကိုကပ်၍ တိုးဝှေ့နေသော ကုလားဒိန်ကို သတိထားမိသွားသည်။ ခိုးလုခိုးလုနှင့် ကြီးမားလှသော ပေါင်ကြားမှ သူ့လီးကြီးက ချိုမာ့ဖင်ကြားသို့ တိုးဝင်လာမှ ချိုမာလည်း ရှက်ဒေါသနှင့်
“ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ..? ပါးကျိုးသွားမယ်ဟင်းဟင်း…”
အကျယ်ကြီးလည်း မအော်ရဲ။ သင်္ဘောပေါ်၌ လူလည်ခေါင် အနှိုက်ခံရသည်ဟူသော ပြဿနာမျိုးလည်း ချိုမာ မဖြစ်ရဲ။
“ဆော်ရီးနော်… မိုးပက်လို့ တိုးမိတာကို… ခွင့်လွှတ်ပါ…”
(အံမယ်… ကုလားဒိန်ပေမဲ့ အသံက တကယ့်ပညာတတ် လူ့ယဉ်ကျေးတစ်ယောက်ရဲ့ တောင်းပန်တိုးလျှိုးသံမျိုးနဲ့…)
“မိုးပက်ရင် ဟိုဘက်ကိုတိုးပေါ့… နှမချင်း မစာမနာ…”
“ဒေါသက အရမ်းကြီးတာဘဲနော်… ဒေါသအရမ်းကြီးတာ မကောင်းဘူး…”
ခွေးကုလားက ချိုမာ့နားဝကို တိုးကပ်ပြီး ဘာတွေပြောနေမှန်း မသိ။ ဝေလွင်၊ မိသူနဲ့ သက်သက်တို့ကတော့ ချိုမာ့အဖြစ်ကို သတိမထားမိကြချေ။ ရီလေးနွယ်နှင့် ဝင်းနောင်တို့ကိုသာ စုပြုံတိုးဝှေ့ရင်း နောက်ပြောင်နေကြသည်။ ရီလေးနွယ် ဝတ်ထားသော Hawaii ရှပ်ကလေးပေါ်ရှိ ပင်လယ်ကမ်းခြေ ရွက်လှေပြိုင်ပွဲဝင် ဒီဇိုင်းလေးထဲမှ မောင်နှံနှစ်ဖော်ကဲ့သို့ ကပ်ဖိနေအောင်ပင် တိုးဝှေ့နေကြ၏။ မိုးက ဝေါကနဲ ဝေါကနဲ သည်းသည်းထန်ထန် ရွာချလာသည်။ လေနှင့်မိုးရော၍ သင်္ဘောထဲကို ခပ်ပြင်းပြင်းပက်သွင်းနေ၏။
“ဟိုမှာ… သင်္ဘောအလယ်ခုံက အတွဲလည်း ယိုသုတ်ထားတဲ့ ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ်လို ခွာလို့မရတော့ဘူး တွေ့လား… အဲ့ဒါ နင်တို့ မိုးကို ကျေးဇူးတင်…”
မိသူက တစ်ဖက်မှ ဝင်ကစ်ပြန်သည်။ ဝင်းနောင်ကတော့ ရီလေးနွယ်ကိုသာ ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်းမှ သန်လျင်စွန်းဘက် ပင်လယ်ပြင်ဆီသို့ မျက်မှောင် ကုတ်၍ကြည့်နေ၏။
“လေက… အရမ်းပြင်းတယ်နော်…”
သူ့အသံက စိုးရိမ်သံပါသည်။ မိန်းကလေးများကတော့ သူ့အသံကို မကြား။ ဝေါကနဲ လေနှင့်မိုး တစ်ချက်ပက်သွင်းလိုက်တိုင်း စီကနဲညံအောင် အော်လိုက်ကြသည်။
ချိုမာတစ်ယောက်ကတော့ ပြဿနာတက်နေသည်။ အရပ်မြင့်မြင့် ဗလကောင်းကောင်း လူရည်ခပ်သန့်သန့် ကုလားကလည်း မျက်ဖြူဆိုက်လေ ဆရာကြိုက်လေ။ မိုးလေပက်သွင်းလေတိုင်း ချိုမာ့ဖင်ကြီးကို သူ့ရဲ့ပစ္စည်းကြီးဖြင့် အတင်းခွ၍ တိုးနေ၏။ ထီးပါသူက ထီးဖွင့်ကာသည့်နှယ် မိုးကာပါသူတွေကလည်း မိုးကာတို့ကို ခေါင်းမြီးခြုံကာ ကုတ်နေကြသည်မို့ ချိုမာနှင့် ကုလားဒိန်တို့အဖြစ်ကို သတိမထားမိကြ။
ချိုမာ့တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးနေသလို တုန်ရင်လာသည်။ ရှက်စိတ် ကြောက်စိတ်ဖြင့်လည်း အသံက မထွက်တော့။ (တောက်… ဒီနေ့မှ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးလည်း ဝတ်မလာမိဘူး…) သင်္ဘောလက်ရမ်းကို ခပ်ကျစ်ကျစ်ကိုင်ပြီး ဘေးစောင်းလှည့်ရ၏။ ထိုအခါကြမှ ကိုရွှေကုလားက ပေါ်တင်ကြီးကို သူမ၏နို့နှိုက်လေ၏။
“အိုး..! ရှင်… ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ..?”
“မင်းနို့လေးတွေက ကိုင်ချင်စရာ… လုံးကျစ်နေတာကိုး… ဟီး…”
“ရှင်… ရှင်… မစော်ကားနဲ့နော်… ကျမ… အော်လိုက်တော့မှာ…”
ကုလားဒိန်၏လက်တွေက သိပ်ကျွမ်းကျင်ကြသည်။ ချိုမာ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေပင် ရှာတွေ့သွားသည်။ ကုလားဒိန်က ချိုမာ့နို့သီးခေါင်းလေးကို ခပ်ညှစ်ညှစ်လေး ဆတ်ကနဲ ချေပစ်လိုက်သည်။ ချိုမာ့ရင်ထဲ မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလို ဒိန်းကနဲ ခုန်ဆောင့်သွားပြီး ဒူးတွေပါ ညွတ်ချင်သွားသည်။
“ဝေါ… ဝေါ… ဝူး… ဟေး… ဟေး…”
မိုးသံလေသံတွေနဲ့ ခရီးသည်တွေအသံက ဆူညံနေသည်။ သင်္ဘောတစ်ဖက်ထဲကို စုပြုံတိုးဝှေ့နေကြသည်။ ကုလားက သူ့ဂျာကင်အင်္ကျီနဲ့ ချိုမာ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲဖုံးထားလိုက်သည်။ ချိုမာ ရုန်းကန်ဖယ်ရှားဖို့ အချိန်မရခင်မှာဘဲ ပူနွေးတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေက ချိုမာ့နှုတ်ခမ်းပါးလှပ်လှပ်လေးကို အုပ်ယူ ငုံခဲပြီး စုပ်နမ်းနေသည်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ဟင်း…”
“ဝေါ… ဝူး… ဟေး… ဟေ့လူတွေ သင်္ဘောစောင်းနေတယ်ဟေ့…”
ချိုမာ တချို့အသံတွေကိုတော့ ကြားတယ်။ တချို့ကိုတော့ မမှတ်မိတော့ဘူး။ ချိုမာ့နှုတ်ခမ်းကို အကြာကြီး စုပ်နမ်းနေတဲ့ ကုလားဒိန်ဟာ ချိုမာ့ဖင်ကြားထဲသို့ မာတောင်ထနေတဲ့ သူ့ရဲ့လီးတံကြီးကိုပါ ထိုးသွင်းချလိုက်ပါတယ်။ လူကြားသူကြားမို့ ချိုမာ့မှာ ရှက်လိုက်တာ။
“ဝေါ… ဝူး… အပေါ်ထပ်က ခရီးသည်တွေ… မျှထိုင်ကြပါ… လုပ်ကြပါ…”
သင်္ဘောအမှုထမ်းတွေ ပြာယာခပ် ပြေးလွှားအော်ဟစ်နေကြသည်။ တစ်ဖက်တည်း စုပြုံတိုးဝှေ့တဲ့ ခရီးသည်တွေကိုလည်း မျှထိုင်ကြဖို့ လိုက်လံပြောဆိုနေကြသည်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… မင်းလေးကို အရမ်းလိုးချင်လိုက်တာကွာ…”
သေရေးရှင်ရေးကြားမှာတောင် ကုလားက နှာထနေသည်မို့ ချိုမာ သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကို ဆောင့်တွန်းလိုက်ပြီး
“ရှင်… ရှင်… အရမ်းလွန်နေပြီနော်… ကျမ… ကျမ… အင့်..!”
“ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်စ်…”
ချိုမာ အသံမထွက်တော့ဘူး။ ကျွမ်းကျင်တဲ့ ကုလားဒိန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းစုပ်ခြင်းကို ခံလိုက်ရတယ်ဆိုရင်ဘဲ သူမ၏ဆီးခုံလေးပါ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် မောက်ကြွလာပြီး သူမရဲ့ခြေဖျားလေးတွေလည်း မြောက်တက်သွားရတော့တယ်။
မိုးနှင့်လေကလည်း အလွန်ပြင်းထန်လာပြီး သန်လျင်ဘက်ကမ်းက ပန်းတန်းတွေနဲ့ နီးကပ်နေတယ်ဆိုတာလောက်တော့ ဝင်းနောင် ခန့်မှန်း၍ရသည်။ သန်လျင်ရေနံချက်စက်ရုံကို မှုံမှုံဝါးဝါး မြင်လိုက်ရပြီ။
“ဝေါ..! ဝေါ..! ဝူး..!”
“ဟေး..! သတိထားကြ… သင်္ဘောမှောက်ပြီ အား… အမယ်လေး..! ကယ်ကြပါ..!”
ချိုမာ ရုတ်တရက် နိုးလာတော့ လှိုင်းပုတ်သံ ကြားနေရတယ်။ ဝမ်းဗိုက်ထဲကို ရေတွေဝင်နေလို့ မအီမလယ်ကြီး ခံစားနေရတယ်။ သူမရဲ့မျက်လုံးကို အားယူပြီး ဖွင့်လိုက်တော့ အသက်ကယ်ဘောဘေးမှာ ကိုရွှေကုလားက လုံချည်မရှိဘူး၊ ပက်လက်ကြီး။ ဓနိပင်တွေက အုပ်နေတယ်။ (ဟယ်… ချိုမာ့ထဘီလည်း မရှိတော့ပါလား ဒုက္ခဘဲ… ပြဿနာတက်ပြီ ထင်တယ်…) ကုလားဒိန်ကောင်ရဲ့ ဆီးခုံဟာ အမွှေးတွေနဲ့ ထူထပ်မဲနက်နေတယ်။ သူကတော့ သတိရနေပုံရတယ်။ ချိုမာ့ကိုလည်း သူကပဲ ကယ်လာတဲ့ပုံဘဲ။
“ဒီမှာ… ဒီမှာ… ရှင်သတိရလားဟင်…”
ချိုမာ အရဲစွန့်ပြီး မေးလိုက်ရတယ်။ သူက ဖင်ပိုင်းကို ရေထဲမှာ နှစ်ထိုင်ထားပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကိုတော့ ပူးကပ်ထားတယ်။
“ကိုယ်က… သတိရတာကြာပြီ… အမိကသာ သတိလစ်နေတာ…”
“အို..! ဟင်… ဒါဖြင့်… ရှင်…”
“ဟုတ်တယ်… ကိုယ် မင်းကို တချီလိုးပြီးသွားပြီ… ဟဲဟဲ…”
ချိုမာ ရှက်ဒေါသဖြင့် သူ့မျက်နှာကို ရွှံ့တွေနဲ့ ကောက်ပေါက်ပစ်နေမိတယ်။ သူကတော့ မရှောင်ပါဘူး။ ဒေါသကြီးတတ်တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို ကြည့်နေပုံမျိုးနဲ့ပဲ ချိုမာ့ကို ကြည့်နေတယ်။ ချိုမာက သူမရဲ့လက်တွေပါ ညောင်းကိုက်လာတဲ့အထိ သူ့ကိုရွှံ့တွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်ပြီး ပေါက်လို့ အားရတော့ ဟီးချပြီး ငိုပစ်လိုက်မိသည်။
“ရက်စက်လိုက်တာ… ရက်စက်လိုက်တာ…”
ချိုမာ့ပါးစပ်မှ ဒီစကားကိုလည်း ထပ်ခါထပ်ခါ ရွတ်ဆိုမိတယ်။ ထိုအခါကြမှ ကုလားက ချိုမာ့ရဲ့ပုခုံးလေးတစ်ဖက်ကို ညင်ညင်သာသာလေးကိုင်ရင်း
“ချစ်လို့ပါ ကလေးရယ်… ကိုယ့်အပြစ်ကို ဝန်ခံပါတယ်… ကိုယ်မင်းကိုကယ်လာခဲ့ပြီး… နှစ်ယောက်အတူတူ အသက်ကယ်ဘောနဲ့ မျောလာရင်း… ဒီမှာ လာတင်နေတော့ မင်းမှာလည်း ထဘီမရှိ… ကိုယ်ကလည်း လုံချည်မရှိဆိုတော့ လုပ်မိတာပါကွာ… ခွင့်လွှတ်နော်… နော်… ကလေး…”
သူမရဲ့ဂုတ်သားဖွေးဖွေးကို ယုယုယယလေး ဒူးထောက်နမ်းနေတဲ့ ကုလားပေါင်ကြားက လီးမဲကြီးဟာ နွံတွေ၊ ရွှံ့တွေနဲ့ မတ်ထောင်ပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်ထနေတယ်။ ချိုမာ့မျက်စိဟာ သူ့ရဲ့လီးတံကြီးကို စွေစောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ တုတ်ခိုင်လှတဲ့ လုံးပတ်၊ ၉ လက်မခန့် အရှည်တွေဟာ ရင်စို့ချင်စရာ တုတ်ခဲရှည်လျားလွန်းတယ်။ (ဒါ… ဒါကြီးက… ငါ့စောက်ပတ်ထဲ… လိုးဝင်ပြီးပြီတဲ့… အကြီးကြီးပဲ…)
သူမစောက်ဖုတ်ကြီးဟာ အလိုးခံထားရလို့ထင်ပါရဲ့၊ နွံတွေထဲမှာ နစ်မြုတ်ပြီး ပုန်းကွယ်နေသည်။ ချိုမာလည်း အားရပါးရ ငိုပြီး မောလာသည်။ သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က အလိုလို ပျော့ခွေလာပြီး ကုလား၏ရင်အုပ်ကြီးထဲကို လှဲချမှီတွယ်လိုက်သည်။
ကုလားက ဘောကွင်းကြီးကို ယူပြီး ချိုမာ့ဖင်အောက်ကို ထိုးထည့်ပေးတယ်။ ထိုင်ဖို့ပေါ့လေ။ မထူးတော့ပါဘူးလေ။ ချိုမာလည်း အပျိုပြန်ဖြစ်မှာမှ မဟုတ်ဘဲ။ ဒီအတိုင်းဝမ်းနည်းနေလို့ကော ဘာထူးဦးမှာလဲ။ သူက ကယ်လာပေးလို့ အသက်ဘေးကနေ လွတ်ခဲ့တာပဲ တော်လှပြီလေ။ ရီလေးနွယ်တို့၊ ဝေလွင်တို့၊ မိသက်နှင့် မိသူတို့၊ ကိုဝင်းနောင်တို့ရော အန္တရာယ်ကင်းကြရဲ့လား။ မိမိရဲ့လက်ရှိ အခြေအနေကလည်း ဒီကုလားသနားမှသာ အသက်ချမ်းသာရမည့် အနေအထား။
အရင်က ချိုမာ ကြားဖူးခဲ့သည်။ တွံတေးတူးမြောင်းအတွင်း သင်္ဘောနစ်စဉ်က ဆောင်းအငြိမ့်မင်းသမီး ဝင်းဝင်းအေးအား ရေထဲမှ ဆယ်ယူပြီးနောက် မုဒိမ်းသမားလေးယောက်မှ စိပ်ပြေနပြေ အားရအောင် စပ်ယှက်ပြီးမှ သတ်ပစ်လိုက်ကြသော သတင်းကို လှစ်ကနဲ သတိရလိုက်သည်။ ယခုလည်း ဤကုလားဒိန်ကို ကလန်ကဆန်လုပ်နေခြင်းထက် အလိုက်သင့် ဆက်ဆံစပ်ယှက်ခြင်းကို ခံလိုက်ခြင်းကသာ ချိုမာ့အတွက် အခြေအနေကောင်းများ ဖန်တီးယူနိုင်သည်ဟု ချိုမာတွေးမိသည်။
ကုလားထိုးပေးသော ဘောကွင်းအလယ်ကို ဖင်ထိုင်ချလိုက်သောအခါ ချိုမာ့ပေါင်နှစ်ဖက်က အလိုအလျောက် ဘေးသို့ ကားတင်ထားသလို ပြဲနေသည်။ ရွှံ့နွှံများ ပေကျံနေသော ချိုမာ၏ပေါင်များ၊ ဗိုက်သားများကို ရေနှင့်ပက်၍ ဆေးပေးနေသော ကုလားမျက်နှာက တကယ့်ကြင်နာယုယနေဟန် ထင်ရှားနေ၏။ ဘောကွင်းတစ်ဖက်ဆီကို လက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကုလားလုပ်သမျှကို တွေတွေလေး ကြည့်နေသော ချိုမာ့မျက်နှာမှာ ရှက်ခြင်း၊ အားနာခြင်း၊ ထိတ်လန့်ခြင်းတို့ ရောထွေးကာ ယှက်သန်းနေသည်။ ဘာပြောရမှန်း မသိအောင် ဝေဒနာပေါင်းစုံ ခံစားနေရသည်။
ကုလားက နွံထဲတွင် ဒူးထောက်ရင်း ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ကြီးအား မြစ်ရေဖြင့် ကုန်းကုန်းပက်ကာ ပွတ်သပ်ဆေးကျောပေးနေ၏။ ပင်ကိုယ်အသားဖြူဖွေးစွတ်နေသော ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ သာမန်မိန်းကလေးများ၏ စောက်ဖုတ်ထက်ကို ၂ ဆခန့် ကြီးနေလေသည်။
“ရှင်… ရှင်… ဘာလို့… ဟိုဟာကို… ရေဆေးနေတာလဲလို့…”
“ယက်ပေးမလို့လေ… မကြိုက်ဘူးလား..?”
“ဟာ… သေရေးရှင်ရေး… ကြားထဲမှာ… ဟင့်အင်း… ဟင့်အင်း…”
“အဲ့လို သေရေး….. ရှင်ရေးမို့ လုံချည်မပါ… ထဘီမပါဘဲ လျှောက်ပြေးနေတာထက် ဒီလို လူသူကင်းတဲ့နေရာလေးမှာ အားရပါးရလိုးပြီးမှ ဘာလုပ်ကြမလဲ… ဘယ်သွားကြမလဲ… စဉ်းစားကြရတာက ပိုပြီး နေသာထိုင်သာ ရှိတာပေါ့…”
ချိုမာက ပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့ပစ်လိုက်ရင်း ခေါင်းခါလိုက်၏။
“ရှင်… အားရအောင်… လုပ်ပြီးပြီဘဲရှင်… တော်ပါတော့နော်…”
“အားမရပါဘူး… ကိုယ်မှ မဝသေးတာ… မင်း အေးအေးဆေးဆေး အလိုးခံရင် ကိုယ်မင်းအတွက် အစစအရာရာ တာဝန်ယူမယ်… လက်ထပ်ယူဆိုလည်း ယူပါ့မယ် ဒါမှမဟုတ်ရင်တော့… မင်းဘာသာမင်း တစ်ယောက်ထဲ ဓနိတောထဲမှာ နေခဲ့ပေတော့… အေး… မသမာသူ ၁၀ ယောက်လောက်နဲ့သာ တွေ့လိုက်ရင်… မင်းပစ္စည်းလေး စုတ်ပြတ်သွားမယ်… အစဉ်မသင့်ရင်လည်း သူတို့က လိုးပြီးမှ ရေထဲမျောပစ်ချင် မျောကြမှာ…”
“အို..! တော်စမ်းပါရှင်…”
ကုလားပစ်မှတ်က ချိုမာ့ရင်ကို တိုက်ရိုက်ထိမှန်သည်။ ထို့ကြောင့် ထိတ်လန့်တကြား ကုလားစကားကို လှမ်းပိတ်ရင်း ချိုမာက ခြောက်ခြားစွာဖြင့် ဝဲယာသို့ သူမ၏မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့် လိုက်လံကြည့်မိ၏။ ဘယ်ကြည့်ကြည့် ဓနိတောက ပိတ်အုပ်နေလေသည်။ သန်လျင်ဘက်က ကမ်းတစ်ခုဆိုသည်ကိုတော့ ယေဘူယျ တွက်မိသည်။ ရန်ကုန်ဘက်ကမ်းတွင်က ဓနိတောမရှိ။ ဘယ်နေရာမှာ ရောက်နေသလဲ ဆိုသည်ကိုလည်း ချိုမာ မဝေခွဲတတ်။ ခက်သည်က မိုးမှာ သည်းထန်နေဆဲပင်။
“ကျမတို့ အအေးပတ်ပြီး သေကုန်လိမ့်မယ် သိရဲ့လား..? ကျွတ်စ်…”
သူ့ကြည့်ရတာ လီးမဲကြီး တကိုင်ကိုင်ဖြင့် ချိုမာ့ကို လိုးရန်သာ အာသာပြင်းပြနေဟန်ရှိသည်။ တခြားဘာကိုမျှ တွေးတောမိပုံမရချေ။ ချိုမာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားလိုက်၏။
ဒေါသမျက်လုံး စူးစူးလေးဖြင့် သူ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်လိုက်၏။ ကုလား၏ ရင်ဘတ်မှ လမွှေးအုံကြီးအထိ အမွှေးတွေက ဆက်နေသည်။ သူ၏ကြီးမားခိုင်ခန့်လှသော ရင်အုပ်ကြီးကြားမှ ရင်ဘတ်မွှေးကြမ်းကြမ်းကြီးများက ချိုမာ့နို့ကြီးများကို ခွလျက် မထိတထိ ပွတ်သပ်နေကြသည်။ ကုလား၏အမွှေးကြမ်းကြီးများ အထိအတွေ့က ချိုမာ့ရင်ကို ဖိုကနဲ လှိုက်ကနဲ ခံစားစေရပြီး မဲနက်ကြီးမားလွန်းသော သူ့လီးမဲမဲကြီးက သူမရဲ့ဗိုက်ကိုလည်းကောင်း၊ ပေါင်ခြံနှင့် ဆီးခုံမို့မို့ကြီးကိုလည်းကောင်း တရွရွ ပွတ်သပ်ပေးနေပေရာ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထရင်း လက်နှစ်ဖက်က ဘောကွင်းကိုသာ ခွကိုင်ရင်း တွန့်လိမ်၍ ကော့ပျံနေမိရှာသည်။
မြစ်ရေက ဝေါကနဲ တက်လာလိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြင့် ဆူညံနေသကဲ့သို့ မိုးနှင့်လေကလည်း မရပ်မနားတမ်း တိုက်ခတ်ကာ ရွာသွန်းလျက် ရှိနေပြန်သည်။ သဘာဝသည် သူ့အား အလိုတူအလိုပါအဖြင့် အားပေးအားမြှောက် လုပ်ပေးနေသည်။ ကုလား၏ အသက်ရှူသံက ပိုမိုပြင်းထန်လာသည်။ ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို တဝကြီး ငုံ့ကြည့်နေသော သူ့ရဲ့မျက်လုံးများက ဝင်းလက်တောက်ပနေကြသည်။
ယခုအချိန်တွင် သူ့လက်ထဲရှိနေသော ချိုမာ့ကိုယ်ခန္ဓာကိုလည်း လုပ်ချင်သလိုသာလုပ်၊ ငုတ်တုတ်ထိုင်ကြည့်နေရုံပဲ တတ်နိုင်သည်။ ထူအမ်းအမ်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကို သူက ပူနွေးစိုစွတ်သော လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် “ပြွတ်” ကနဲ ယက်လိုက်လေရာ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ပြင်ကြီးမှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရ၏။ ကုလားက ချွန်မြသောလျှာကို စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကြားသို့ ထိုးသွင်း၍ အကွဲကြောင်းအတိုင်း ဆုန်ချည်ဆန်ချည်ဖြင့် ဖိယက်နေပြန်ရာ ချိုမာ့မှာ ဆက်တင်းမထားနိုင်တော့ဘဲ စောက်ပတ်လေး ဟစိဟစိ ဖြစ်သွားရပြန်လေသည်။
စင်စစ် ချိုမာသည် လီးနံ့ပင် မရဖူးသေးသော အပျိုစင် အပျိုစစ်စစ်လေးတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ ယခုကဲ့သို့ ကုလားဒိန်တစ်ယောက်မှ သူမ၏စောက်ဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဖိ၍ ယက်နေလေသောအခါ မရိုးမရွဖြင့် ခံချင်စိတ်မှာ တားမရဆီးမရ ပြင်းထန်လာပေရာ ချိုမာ့လက်ဖြူဖြူလေးများက ကုလား၏လီးမဲမဲကြီးအား မရဲတရဲ လှမ်းကိုင်မိရင်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေမိသည်။ ကုလားကလည်း ချိုမာ ခံချင်လာမှန်း သိလိုက်သည်နှင့် သူ၏လီးကြီးကို ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ကြီးအပေါ်သို့ တေ့တင်ထားပြီး ပွတ်သပ်နေ၏။
“အင့်… အင်း… အ… အား… ကျွတ်… ကျွတ်… ဟင်း… ဟင်း…”
မရိုးမရွခံစားနေရသော ချိုမာ့မျက်နှာလေးမှာလည်း ရေစိုနေသည့် ဆံနွယ်များ ဖယိုဖရဲ ဖုံးအုပ်ထား၍ တစ်မျိုးပင် လှပနေပြန်သည်။ ကုလား၏နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးများက မို့မောက်၍ လုံးကျစ်နေသော ချိုမာ့နို့သီးခေါင်းလေးများကို ငုံခဲပြီး လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် ကလိပေးနေပြန်ရာ ချိုမာလည်း ဘယ်လိုမှ မနေတတ်တော့ပါ။
“အောင့်မလေးနော်… အင်း… ဟင်းဟင်း… ကျွတ်… ကျွတ်… အား… အ…”
ဓနိတောကို ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လာသော မိုးသက်လေပြင်းက ချိုမာ၏ဝေဒနာကို ပျက်ရယ်ပြုနေသယောင် ဆူညံစွာ မြည်ဟီးနေသည်။ ကုလားမျက်နှာမှ ခံစားမှုကလည်း တဖြည်းဖြည်း အရှိန်မြင့်မားလာဟန်တူသည်။ သူ့ပါးစပ်မှ “ဟင်းဟင်း” ဟူ၍ အံကြိတ်ထားသည့်ကြားမှ ပေါက်ကွဲလွင့်စင်လာသော ကာမဓာတ်၏ လွှမ်းခြုံမှုက အရှိန်ပြင်းစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။
ချိုမာ သူ့မျက်နှာကို မဝံ့မရဲလေး မော့ကြည့်မိသည်။ အငမ်းမရ လှုပ်ရှားနေသော်လည်း သူ့အမူအရာက မတရားအနိုင်ကျင့်လိုစိတ် ကင်းမဲ့နေသည်။ တစ်ခါတရံ ချိုမာ ဆတ်ကနဲ ခါးလေးကော့တက်သွားလေတိုင်း လှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှ ရပ်တန့်ထားပြီး ချိုမာ့အား နာသွားသလားဆိုသော အကြည့်မျိုးလေးဖြင့် ကြည့်တတ်သည်။ လုံးပတ်ကြီးမား၍ အလွန်ရှည်လျားလှသော သူ့တန်ဆာကြီးမှာ ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ပြီးပြီဟု သူကပြောလို့သာ ချိုမာ ယုံရသည်။ ဤထုထည်ပမာဏနှင့် ချိုမာ့ပစ္စည်းလေးမှာ ဘယ်လိုမှ အဘယ်သို့ မတန်မရာကြီးဖြစ်သည်။
ဒစ်ကားကားကြီး၏ အထက်ပိုင်း လိင်တံခေါင်းကြီးက နီရဲပြောင်တင်းလျက် သူ၏လိင်တံကြီးတစ်ခုလုံးကို ငိုက်မှေးနေအောင် လေးလံ၍ ကြီးမားလွန်းလှသည်။ ကုလားလူမျိုးပီပီ သူ့လိင်တံကြီးအောက်ခြေရှိ ပြူးပြဲနေသော ဂွေးဥကြီးနှစ်လုံးပေါ်တွင် အမွှေးအမျှင်များ ကျိုးတိုကျဲတဲ ပေါက်နေပုံကြီးက ကြက်မောက်သီး အကြီးကြီးတွေလို ဖြစ်နေကြသည်။ လီးတံမဲမဲကြီးတစ်လျှောက် လီးကြောကြီးတွေ အပြိုင်းပြိုင်း အထစ်ထစ် ထနေကြပုံမှာလည်း ချိုမာ့စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား ဘယ်သို့ဘယ်ပုံ ပွတ်သပ်နှိုးဆွလိုက်ပါက ဘယ်အထိပင် ကောင်းလေမည်လည်းဟု တွေးကြည့်ရုံနှင့် ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထချင်စရာ ကြီးမား၍ မာတောင်ထနေ၏။ လီးအကြောကြီးများ ထောင်ထနေသော သူ့လိင်တံကြီးတစ်လျှောက် အချို့နေရာများတွင် ရွှံ့နွံများက ပေကျံနေဆဲပင် ရှိသေးသည်။
ရေရှည် ကလိခြင်း၊ နှိုးဆွခြင်းတို့ကို ချိုမာ မခံချိမခံသာ မအီမလည်ကြီး ဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သူမ၏စောက်ခေါင်းလေးထဲမှ စိမ့်ကျင်ပြီး ဆီးသွားချင်စိတ်ကိုပင် မနည်းထိန်းထားနေရ၏။
“အ… ဟင့်… ဆီး… ဆီးသွားချင်လာပြီ…”
မတတ်သာသည့်အဆုံး ချိုမာ ရှက်ရှက်နှင့် သူ့အား ပြောပြလိုက်၏။
“ပေါက်ချလိုက်ပေါ့… ဘာဖြစ်လဲ… ပေါက်… ပေါက်လေ…”
“အာ… ထိုင်ပြီးပဲ ပေါက်တတ်တယ်…”
“ဒီလိုပဲ ပေါက်လိုက်လည်းရတာပဲကွာ…”
သူ့အမူအရာက လူမမာတစ်ဦးကို ချော့မြှူပြောဆိုနေသည်ကဲ့သို့လည်းကောင်း၊ စိတ်ကောက်နေသော ကလေးတစ်ယောက်ကို သေးတည်နေသကဲ့သို့လည်းကောင်း ညင်သာ၍ ဂရုဏာပြည့်ဝလှလေ၏။ ဒီနေရာလေးမှာ နှစ်ယောက်ထဲ တစ်ယောက်၏လိင်အင်္ဂါကို တစ်ယောက် ရှင်းလင်းစွာ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေရာမှ သေးပေါက်တာလောက်တော့ ရှက်စရာမဟုတ်တော့ဟု ချိုမာ သဘောထားကာ ဘောကွင်းလေးအတွင်း ပက်လက်ကလေးထိုင်ရင်းမှပင် သေးပေါက်ချလိုက်ရ၏။
သူက စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို အသာလေး ဖြဲပေးထားရာ ယခုကဲ့သို့ သေးပေါက်ရသည်မှာ အရသာရှိကြောင်း ချိုမာ တစ်ခါမှ မခံစားခဲ့ရဖူးချေ။ ချိုမာ့စောက်စိလေးမှ သေးများ တသွင်သွင် ကျဆင်းလာနေသည်ကိုပင် ကုလားက မမြင်ဖူးသည့်အလား အတန်ကြာ စိုက်ကြည့်နေရာ ချိုမာ့ခမျာ သေးကို မနည်းကြီး ညှစ်ပြီး ပေါက်ချပစ်လိုက်ရလေသည်။
“ဟွန်း… ဘာမှန်းလည်းမသိဘူး… သူများသေးပေါက်တာလည်း ကြည့်နေတာပဲ…”
ဟု ချိုမာက သူ့ပုခုံးကို ဆတ်ကနဲ တွန်းရင်း မာန်မဲသလို ပြော၏။ သူက ရှက်မျက်နှာမဲမဲကြီးဖြင့် ဟီးကနဲ တစ်ချက်ရယ်မောလိုက်သည်။ ပြီးမှ
“ဖင်ကို နည်းနည်းကြွထားနော်… ကလေး… ဒါမှ လီးဝင်တဲ့အခါ မနာမှာ…”
“ဟင်… လုပ်ဦးမလို့လား..?”
“အင်းလေ… လိုးကြရအောင်… သိပ်ချမ်းလာပြီ…”
သူက အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ချိုမာ့ကို စလိုးပါလေပြီ။ သူ့လီးထိပ်ဒစ်ကြီးက အဆမတန် ကြီးမားနေသဖြင့် မဝင်ပဲ တစ်နေရာ ချိုမာက စောက်ပတ်ကို အသာ မရဲတရဲ ဖြဲပေးရ၏။
“ပြွတ်… ပြစ်…”
“အီး! အီး… အ… အား..! မဝင်ဘူးရှင့်… မဝင်ဘူး…”
“ပြစ်… ပြွတ်… ပြစ်…”
“မဝင်ဘူး… အား… အား… နာတယ်ရှင့်… အရမ်းနာတယ်…”
မဝင်ပါ လုံးဝကြီး အပေါက်နှင့် မတည့်သော လီးထိပ်ကြီးက ချိုမာ့စောက်ခေါင်းအဝတွင် တစ်တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်လို့နေ၏။ သူကတော့ လက်မလျှော့။ ချိုမာ့စောက်စိလေးကို ကဗျာကယာဖြင့် တထုတ်ထုတ်မြည်အောင် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ကျင်စိမ့်သွားသော အရသာကို စောက်စိလေးမှ ခံစားနေရ၍ ချိုမာ မျက်စိလေးမှိတ်ကာ အံကြိတ်ခံနေစဉ်
“ဗြစ်..! ပြွတ်..! အား..! အမေ့… ရှီးးး…”
ရုတ်တရက် သူ့လီးတံကြီးကို ဆောင့်သွင်းချလိုက်လေသည်။ မဆန့်မပြဲကြီး ဝင်သွားသဖြင့် နာကျင်လှသော်လည်း စောက်ပတ်အတွင်းပိုင်းမှ မခံစားဖူးသော ကာမအရသာ ထူးခြားမှုကို “ရှီး” ကနဲ ချိုမာ့ပါးစပ်မှ အသံထွက်မိအောင်ပင် ခံစားလိုက်မိလေတော့သည်။ အပြင်လောက၏ သဘာဝအအေးဒဏ်သည် အံ့သြဖွယ် ကောင်းလှစွာ လွင့်ပျံကွယ်ပျောက်သွားကြပြီး အလွန်ထူးဆန်းသော ကာမဓာတ်အပူရှိန်များက စောက်ပတ်ဝမှတစ်ဆင့် ကိုယ်အနှံ့အပြား ပူနွေးဖိန်းရှိန်းလျက် စီးဝင်ပျံ့နှံ့သွားလေရာ ချိုမာ့လက်များက ထိုကုလားဒိန်၏ အမွှေးထူလဗြစ်နှင့် ဖင်မဲမဲကြီးအား ကုတ်တွယ်ဖက်ထားမိသွားကာ ငရံ့ပြာလူး တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပေတော့သည်။
“ပြွတ်… စွတ်… ဖွတ်… ပြွတ်…”
“အား..! အင်း… ဖလူး… ဖူး… အင်း… အင်း… အား… အိုး… အမလေးလေးးး…”
ကုလားဒိန် ဆောင့်ချက်တိုင်းက အသက်ပါသွားမတတ် ပြင်းထန်လှသည်။ ချိုမာ့ကဲ့သို့ အပျိုစင်လေးကို မဆိုထားဘိ ကလေးတစ်ယောက်အမေပင် စအိုပါရှုံ့သွားအောင် ပြင်းထန်လှသော လိုးချက်များဖြစ်ရာ ချိုမာ့ခမျာ သတိမေ့မျောလုမတတ် တဖျတ်ဖျတ် လူးနေလျှက် စောက်ခေါင်းဝမှသည် သူမ၏သားအိမ်ဝလေးအထိ မချိမဆန့်ကြီး ခံစားနေရပါတော့သည်။
“ဖြေးဖြေးလုပ်ပါရှင်… ကျမ… အသက်ပါထွက်သွားဦးမယ်… အမလေးနော်… အင်း… ဟင်း… ဟင်း… ဟင်း… အား… အား…”
“အစမို့လို့ နာနေတာပါကွာ… နောက်တော့ ကိုယ့်လီးကြီးနဲ့ အသားကျသွားရင် အဆင်ပြေသွားမှာပါ… မင်းစောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း… နည်းနည်းနောနောမှ မဟုတ်တာ…”
“အား… အ… ဒါနဲ့… ရှင်ပြောတော့… ကျမသတိလစ်နေတုန်း ရှင်လုပ်ပြီးသွားပြီဆို… ဘာလို့… အခု… အရမ်းကြပ်နေတာလဲ..?”
“ကိုက လူမသိအောင် လုပ်တတ်တဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး အလကား လိမ်ပြောလိုက်တာ… မင်းမခံမှာစိုးလို့… မင်းသတိရလာတော့… မင်းစောက်ဖုတ်မှာ ရွှံ့တွေပေနေတဲ့ဥစ္စာ… ကလေးက သတိမထားမိလို့ပါ…”
“ကြည့်စမ်း… အ… အ… လူလည်ကြီး… ဟင်း… ဒီကတော့ သတိလစ်နေတုန်းက… လိုးပြီးသားပဲလေ… မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး… ခံတာ သိလား… ဟွန်း… အား… ရှီးးး”
“ဟဲ… ဟဲ… အခုတော့… ခံလို့ကောင်းနေပြီမို့လား ကလေးရယ်…”
“တော်ပါ… လူကို ညာလိုးတာ… ရှင်ကြီးကို… သိပ်မုန်းတယ် သိလား..?”
“အဲ့ဒီလို… ညာလိုးရတဲ့… အရသာကမှ… ပိုကောင်းတာ သိလား..? ဟားဟား… အင်း… ကလေးရယ်… ဒီကနေ ပြန်လွတ်သွားကြရင် လက်ထပ်ပြီးယူပါ့မယ်နော်… တခြားကိစ္စ… ဘာမှတွေးမပူနဲ့… ကိုက ချမ်းသာပြီးသား… မင်းလေးနဲ့ ကလေးတွေအများကြီးယူမယ်”
“ပြွတ်… ပြွတ်… စွတ်… စွတ်… ဖွတ်…”
“အ… အင်း… အင့်… အာ… အား… ဟင်း… ဟင်း… ဟင်း… ကျွတ်… ကျွတ်…”
ကုလားဒိန် ဆောင့်လိုက်တိုင်း လီးတံကြီးက ရှည်လျားလွန်းသောကြောင့် မသိမသာကွေးသွားပြီးမှ “ပြွတ်” ကနဲ စောက်ပတ်ထဲဝင်သွားလေ့ရှိရာ ချိုမာ့ခမျာ အသဲနှလုံးကို လက်တံရှည်ရှည်ကြီးဖြင့် ဆတ်ကနဲ ဆွဲနှုတ်ခံလိုက်ရသလို ဆက်တိုက်ကြီး ခံစားနေရပြီး မနားတမ်း ဆောင့်လိုးလိုက်သော လီးမဲကြီးဒဏ်ကြောင့် စောက်ပတ်လေးမှာ ကျိန်းစပ်နာကျင်လာပြီး သူမစောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကောင်းသော အရသာကို သွားလေးများ ဖျစ်ထား၍ ကျစ်ကျစ်မြည်အောင် ခံစားရင်း စောက်ရည်များပင် ပန်းထုတ်လိုက်မိလေတော့သည်။
“အိုး… အ… အ… အင်း… အင်း… ကိုကိုရယ် အမလေး… ရှီး… ကျွတ်… ကျွတ်…”
ကုလားဒိန်၏လီးမဲမဲကြီးမှာလည်း ချိုမာ၏စောက်ရည်များဖြင့် သံမဏိချောင်းကြီးပမာ ပိုမိုမာတောင် ပြောင်တင်းထလာပြီး ချိုမာနှင့် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် မကြာခင်မှာပဲ သူမစောက်ခေါင်းထဲ၌ ဝင်းကနဲ၊ ဆတ်ကနဲ၊ မတ်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ
“ကလေး… အိုး… ကလေး… အီး… ယားးး အာဘားးး… အိုအလ္လာ… အာ့ပါးပါး… ရှစ်..!”
ဟု အော်ဟစ်မြည်တမ်းကာ မီးသတ်ပိုက်ကြီး ဖွင့်ထုတ်လိုက်သကဲ့သို့ စူးရှပြင်းထန်လှသော အရှိန်ဖြင့် ချိုမာ့စောက်ပတ်အတွင်းပိုင်းရှိ သားအိမ်လေးထဲသို့ ပျစ်ခဲနှစ်ထနေသည့် လရည်များစွာ ပန်းထည့်လိုက်သည်ကို ပူကနဲ ပူကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး သူတို့နှစ်ဦးသား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ပင် ဖက်ထားမိကြလေတော့သည်။
“အို… အ… အ… ရှီး… အမလေး… ပူနွေးသွားတာပဲ… ကိုကိုရယ်… များလိုက်တာရှင်… ကျွတ်… ကျွတ်…”
“ချစ်လိုက်တာ… ကလေးရယ်… လိုးရတာ… သိပ်ကောင်းတဲ့အဖုတ်ကြီး… အင်း… ကိုကို ကလေးကို တာဝန်ယူမှာပါ… စိတ်ချ…”
“အင်းပါ… မြို့ပေါ်ပြန်ရောက်မှ… ကိုကို့ကတိတွေ တည်ပါစေ… ကလေးကိုတော့ မိဘဆွေမျိုးတွေနဲ့… သူငယ်ချင်းတွေက… မျိုးဖျက်မဆိုပြီး… သမုတ်ကြတော့မှာပဲ… သူငယ်ချင်း… သူငယ်ချင်းဆိုမှ… ချိုမာ့သူငယ်ချင်းတွေကိုကော… ကိုကို မြင်ခဲ့… တွေ့မိခဲ့သေးလား..?”
“ချိုမာတဲ့လား..? ကလေးရဲ့နာမည်က ဟီး… ကိုကို့မြန်မာနာမည်က ကျော်မိုး… အစ္စလာမ်နာမည်ကတော့ ရာဂျူးတဲ့… ကလေးကိုပဲ ဦးစားပေးပြီး ကယ်လာလိုက်တာ ကလေးရဲ့သူငယ်ချင်းတွေကိုတော့… ကိုကိုလည်း သတိမထားမိလိုက်ဘူး…”
“ဟွန့်နော်… လူကို လုပ်ချင်တာတွေ လုပ်ပြီး ခုမှပဲ နာမည်ချင်း မိတ်ဆက်တော့တယ်… တော်တော်လည်တဲ့လူကြီး… ဟူး… ဘုရား… ဘုရား… ချိုမာ့သူငယ်ချင်းတွေကိုလည်း ကယ်မဲ့သူတွေ့ပါစေ…”
မိသူ ဇဝေဇဝါဖြင့် ဆွဲမိဆွဲရာကို ဆွဲလာမိသည်။ မြစ်ရေနောက်ကျိကျိတို့က သူမ၏ခေါင်းကို မကြာခဏ ဖုံးလွှမ်းစေသဖြင့် အသက်ရှူပင် မှားမတတ် ခံစားနေရ၏။ သက်သက်နှင့်မိသူတို့က မလှမ်းမကမ်းမှ သက်ကယ်ပျဉ်ချပ်ကြီးကို ဆွဲကိုင်မိထားကြသည်။ အလားတူ ဆွဲကိုင်လာသူများကြားဝယ် အသက်ငါးဆယ်ခန့် တရုတ်ကြီးမှာလည်း ဖြူဖတ်ဖြူရော် မျက်နှာကြီးဖြင့် ပါးစပ်မှ တွေ့ကရာ အော်ဟစ်၍ အကူအညီတောင်းနေသည်။ သင်္ဘောမှောက်ထားသည့် ပတ်ဝန်းကျင်သည် ငရဲပွက်နေသည်။ ငိုသံ၊ အော်ဟစ်သံများက စူးစူးရှရှ။ တချို့ဆိုလျှင် အော်နေရင်းမှ ရေမွန်းသွားတော့ ဝူးဝူးဝါးဝါး အော်သံများဖြင့် ရှုပ်ရှက်ခပ်နေကြသည်။
မိသူနှင့်သက်သက်တို့ ဆွဲကိုင်မိထားသော အနီအဖြူကြား ဆေးသုတ်ထားသည့် အသက်ကယ်ပျဉ်ချပ်ကြီးသည် သင်္ဘောမှောက်ချိန်တွင် အဝေးကို လွင့်စင်သွားဟန်တူသည်။ တွယ်ယူသူ နည်းပါးလှသည်။ မိသူမျက်နှာလေးမှာ အားရပါးရ အော်ဟစ်ပြီး အကြောက်လွန်၍ ငိုကြွေးထားသောကြောင့် မျက်ခွံလေးများပင် မို့အမ်းနေသည်။ တစ်ချီတစ်ချီ ဝေါကနဲ ဝေါကနဲ ပုတ်ပုတ်တင်လိုက်သော လှိုင်းများ၏ အရှိန်တို့ကြောင့် လက်မှဆွဲကိုင်ထားသော အသက်ကယ်ပျဉ်ချပ်ကြီးအား လွတ်မထွက်ရန် မိသူတို့မှာ တင်းတင်းကြီး ကိုင်ထားနေရသည်။
ငိုချင်စိတ်ဖြင့်လည်း မျက်နှာလေးမှာ အားကိုးရာမဲ့ ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်နေရှာလေသည်။
မိသူမှာ တရုတ်မစစ်စစ်ဖြစ်ပြီး အဖေကတရုတ်စပ်၍ အမေကလည်း တရုတ်စစ်စစ်ဖြစ်ရာ တရုတ်စကားကိုပါ ကျွမ်းကျင်စွာ ပြောတတ်သူလေး ဖြစ်လေသည်။
“မိသူ… နင့်ဘေးက တရုတ်ကြီးကို အကပ်မခံနဲ့… သူကြောက်အားလန့်အား လာပြီး ဖက်လိုက်ရင် နင်တို့နှစ်ယောက်လုံး နစ်သွားလိမ့်မယ်… ငါပြောတာကြားရဲ့လား..?”
သက်သက်ကတော့ အားကစားမယ်ပီသစွာ စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာသည်။ အခြေအနေတို့ကို သေချာအကဲခတ်ပြီး ခေါင်းအေးအေးဖြင့် စဉ်းစားဆုံးဖြတ်နိုင်သည်။ သို့သော် ပညာရှိမကြီး သတိပေးချိန်က မိသူအတွက်တော့ သိပ်နောက်ကျခဲ့ပြီ ဖြစ်လေသည်။
ရေအောက်ထဲတွင် တရုတ်ကြီး၏ အောက်ပိုင်းက မိသူ့ဖင်ကြီးကို မညှာတမ်း ဖိကပ်တွယ်မိသွားပြီဖြစ်သည်။ ရေနစ်နေသူဝါးကူထိုးမည့်သူတွေကလည်း ပေါပါဘိ။ မိသူခမျာ ကြိုးစားရုန်းကန်နေသော်လည်း တရုတ်ကြီးကတော့ တကယ်ဘဲ ကြောက်ရွံ့လေသလား တမင်ပြုလေသလားတော့ မသိ။ မိသူ၏နောက်မှ ကျောပိုးအိတ်လိုပိုးပြီးခွထား၏။ မိသူ၏လက်ကလည်း ပျဉ်ချပ်ကြီးကို မလွှတ်ရဲသဖြင့် လူယုတ်မာတရုတ်ကြီးအား တတောင်ဆစ်ဖြင့်သာ တွန်းဖယ်ရုံသာ ပြုနိုင်လေသည်။
“ဦးလေးကို ကူညီကြပါကွာ…. ဦးလေး… ရေမကူးတတ်လို့ပါ…”
တရုတ်ကြီး၏အသံက တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ရှိလှသည်။
“အဲ့တာဆိုလည်း ဦးလေး လက်ကြီးက ဒီပျဉ်ချပ်ကြီးကို ကိုင်လိုက်ပါလား… ဘာလို့ ရေနစ်သူချင်း လိုက်တွယ်နေရတာလဲ..? အကုန်သေကုန်လိမ့်မယ် သိလား..!”
ကြောက်စိတ်ကြားမှ ရှက်ဒေါသလေးက ခေါင်းထောင်လာသည်။ သက်သက်ကလည်း အခြေအနေတို့ကို အကဲခပ်မိဟန်တူသည်။ အသက်ကယ်ပျဉ်ချပ်တစ်ဘက်မှ မိသူတို့ရှိရာသို့ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် စောင်းသွားလိုက်ဖြစ်နေသော ပျဉ်ချပ်ကြီးကို ဖက်တွယ်ပြီး ရောက်လာသည်။
“ဒီမှာ ဒီမှာ… ဦးလေးက ယောကျ်ားကြီးပဲ… ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွယ်ပါ့လား… အရေးထဲမှာ အခွင့်အရေး မယူစမ်းပါနဲ့…”
တရုတ်ကြီး၏မျက်နှာက ဟင်းကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားသည်။ သက်သက်ကိုလည်း ဒေါသမျက်လုံးတို့ဖြင့် ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
“ငါ တကယ်ရေမကူးတတ်လို့ ဖက်မိတာပဲ နင်တို့က ငါ့ကို အရမ်းစွပ်စွဲနေကြတာဘဲ…”
မိသူ၏လည်ပင်းမှ တရုတ်ကြီးရဲ့လက်က ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြင့် သက်သက်၏ အသက်ကယ်ဘောပျဉ်ချပ်ကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် လှိုင်းတစ်လုံးဝင်အဆောင့်နှင့် ကြုံလိုက်ရသည်။ ထိုအခါ တရုတ်ကြီးနှင့် သက်သက်တို့က ပူးကပ်၍သွားကြပြီး တရုတ်ကြီး၏ တောင်နေသောလီးကြီးမှာ သက်သက်ပေါင်ကြားထဲသို့ တိုးဝင်ကာ ထောက်လာလေသည်။
“ဟင်… လူကြီးပြီး… အချိန်မစီးတဲ့ခွေးကြီး ကဲ… ဖြန်း..! မှတ်ထား…”
ကြက်ခြင်းထဲမှ ကြက်များ အချင်းချင်း ထခွပ်ကြသည်ကို မြင်ဖူးကြပေလိမ့်မည်။ အန္တရာယ်စက်ကွင်းသို့ စုံးစုံးနစ်နစ်ကာ ရောက်နေကြသည့်တိုင် လူ့မာနတို့က မလျှော့ကြပေ။ တရုတ်ကြီးမှာ အသက်ဘေးကြုံနေရသည့်တိုင် တဏှာစိတ်က ငယ်ထိပ်ရောက်နေသေးသည်။ သက်သက်ကလည်း အားကစားမယ်ပီပီ လျင်မြန်စွာဖြင့် တုံ့ပြန်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
“မသာမလေး..! မတော်လို့ဖြစ်တာ… ငါ့ကို ပါးရိုက်တယ်ပေါ့… လာသေပေတော့…”
တရုတ်ကြီးလည်း လူပေပဲ ဒေါသ၊ မာနနှင့် ယောကျ်ားဆိုသော မာနဖြင့် သက်သက်ကို ဖက်သည်။ ပထမတော့ သက်သက်လည်း အံ့အားသင့်နေသည်။ အသက်ကြီးနေသည့် တရုတ်ကြီးက ဤမျှလျင်မြန်စွာ သူမအား ပြန်လည်တုန့်ပြန်လိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်မထားခဲ့ပေ။ တရုတ်ကြီးက သက်သက်၏နှုတ်ခမ်းလေးများကို ဖိစုပ်လေတော့သည်။ တစ်ချိန်တည်း တစ်ပြိုင်တည်းမှာပင် မာတောင်နေသော သူ့လီးတံကြီးက သက်သက်ဗိုက်သားလေးကို ထောက်မိသွား၏။ မိသူမှာ သက်သက်၏အဖြစ်ကို အသက်အောင့်၍ ငေးကြည့်နေရုံမှတစ်ပါး ဘာမှ မကူညီနိုင်ပဲ ဖြစ်နေလေသည်။
တရုတ်ကြီးက သက်သက်ရဲ့နို့တစ်လုံးကို ဖျစ်ညှစ်၍ ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ သက်သက်၏နှုတ်ခမ်းလေးကို စုတ်နမ်းရင်း သူ့အောက်က လီးတံရှည်တုတ်တုတ်ကြီးဖြင့် သက်သက်ရဲ့ပေါင်ဆုံဂွကြားရှိ စောက်ပတ်ရှိမည့်နေရာသို့ မှန်းဆ၍ ထိုးညှောင့်နေ၏။ သက်သက်ခမျာ ကံဆိုးချင်တော့ သူမရဲ့ထမီလေးမှာ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်သွားသည်မသိ ခါးတွင် မရှိတော့။ သို့သော် သူမရဲ့အောက်ခံပင်တီလေးမှာ ရှိနေသေးပြီး တရုတ်ကြီး၏လီးတံကြီးအန္တရာယ်အား တတ်နိုင်သမျှ ကာကွယ်ပေးထားရာ ဒစ်ကြီးသည်လည်း စောက်ခေါင်းဝသို့ ထိုးမိပေမဲ့ ပင်တီခံနေသေးသဖြင့် မဝင်နိုင်ပဲ ရှိနေ၏။
ဒါပေမဲ့ ဒေါသမာန်ထပြီး တဏှာထန်နေတဲ့ တရုတ်ကြီးက သူ့ရဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုပါ အသက်ကယ်ပျဉ်ချပ်မှ လွှတ်လိုက်၍ သက်သက်ကို ချုပ်လိုက်ကာ ရေအောက်ရှိ သူမ၏ပင်တီလေးကိုလည်း ဆွဲ၍ဆုပ်ဖြဲပစ်လိုက်သည်။ ဟောင်းနွမ်းနေသည့်အပြင် ရေနူးနေသော သက်သက်၏ပင်တီလေးမှာ တရုတ်ကြီးလက်ထဲတွင် စုတ်ပြဲ၍ ပါသွားလေသည်။ တရုတ်ကြီးက အချိန်မဆိုင်းပဲ အကာအကွယ်မဲ့သွားသည့် သက်သက်၏စောက်ပတ်လေးကို နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ထပ်မံ၍ သူ့လီးတံကြီးဖြင့် ထိုးညှောင့်ကာ လိုးသွင်းလိုက်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ သေချာပေါက် စောက်ခေါင်းထဲသို့ သူ၏လီးတံကြီး ဝင်သွားစေရန် တရုတ်ကြီးက သူ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ပါ သက်သက်ရဲ့ခါးကို ဆွဲဖက်၍ ညှောင့်သွင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
မိသူသည် အဆိုပါအဖြစ်အပျက်မှ သူမရဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သက်သက်၏အဖြစ်ဆိုးကြီးကို ရင်နာစွာဖြင့် တွေ့မြင်နေရသည်။ မိသူတစ်ယောက် တရုတ်ကြီး၏လှုပ်ရှားပုံများကို ကြည့်နေရင်း သက်သက်ကို ဒင်းက ရေအောက်ထဲတွင် မုဒိမ်းကျင့်ဖို့ ကြိုးစားနေပြီဖြစ်ကြောင်း သိရှိလိုက်ရသည်။
ရေအောက်ထဲတွင် သေချာ မရှောင်တိမ်းနိုင်သော သက်သက်စောက်ပတ်လေးထဲသို့ တရုတ်ကြီး၏အန္တရာယ်ရှိသည့်လီးတံကြီးက ဖိဖိကပ်ကပ်ဖြင့် ညှောင့်ထိုးထိုးနေရာမှ လိုးဝင်သွားပါတော့သည်။
“အင့်..! အ..!”
ခဏအကြာတွင် သက်သက်ထံမှ “အင့်” ကနဲ “အ” ကနဲ ရှိုက်သံလှိုက်လှိုက်လေးများ ထွက်ပေါ်လာရပြီး သူမ၏ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေသော မျက်လုံးလေးများဖြင့် မိသူအား ဝေရီမှုံဝါးစွာ ကြည့်နေရှာလေ၏။ တရုတ်ကြီးကိုယ်ခန္ဓာမှာ လျှပ်စစ်ဓာတ်အား ကောင်းကောင်းစီးဝင်ခံလိုက်ရသော သံမဏိစက်ရုပ်ကြီးအလား တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး သက်သက်လေးကို အားရပါးရကြီး အီးကနဲ အီးကနဲ ပါးစပ်မှအော်ကာ ညောင့်နေသည်ကို မိသူတစ်ယောက် အံလေးပင်ကြိတ်ကာ မျက်ရည်များကြားမှ ကြည့်နေမိရလေသည်။
ရှည်၍ တုတ်သော တရုတ်ကြီး၏လီးကြီးက သက်သက်စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ တဇိဇိတဇတ်ဇတ်ဖြင့် မရပ်မနား ညှောင့်၍ လိုးနေလေရာ သက်သက်သည်လည်း မခံချင်ဘူး၊ ခံချင်တယ်အသာထား သူမရဲ့အလိုမတူပဲ ရေထဲတင် သူငယ်ချင်းအရှေ့၌ မုဒိမ်းကျင့်ခံနေရရင်းမှ သူမစောက်ခေါင်းထဲတွင် တားဆီးထိန်းချုပ်ရန် ခက်ခဲလှသည့် ကာမအရသာတစ်ခု ရရှိလာလေသည်။
“အား… အ… အ… အမေ့… အီး… အင့်…”
“အီးးး အ… အား… ကောင်းလိုက်တဲ့ဟာ… ကောင်းလိုက်တဲ့… စောက်ပတ်လေးကွာ…”
အသိစိတ်က ထိန်းချုပ်ထားပေမဲ့ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှ ကာမသွေးကြောတွေကတော့ သက်သက်ကို သစ္စာဖောက်လာကြချေပြီ။ အာဂ တရုတ်ကြီးမှာ ရေထဲမှာတောင်မှ မုဒိမ်းကို ကောင်းကောင်းကြီး ကျင့်တတ်၏။ ကျဉ်းကျပ်လှသော အပျိုမလေးသက်သက်စောက်ဖုတ်ကို လိုးညှောင့်နေရလင့်ကစား ပြီးစလွယ် သုတ်မလွှတ်လိုက်ပဲ ထိန်းလိုးတတ်ခြင်းအမှုတွင် ကျွမ်းကျင်စွာဖြင့် သူ့အား မုန်းတီးနေမည်မှာ သေချာနေသည့် ကောင်မလေးလည်း စိတ်ပါလာစေရန် စောက်စိလေးကိုပါ ညှောင့်ဖိ၍ လိုးလေ၏။
“အို… အ… အ… အဟင့်… ရှီးးး… အိုး…”
သက်သက်တစ်ယောက် သူမ၏အဖုတ်ထဲမှ လီးတံကြီးရဲ့အရသာကို ခံစားမိလာသဖြင့် တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် မုဒိမ်းအကျင့်ခံနေရခြင်းကို မေ့လျော့သွားပြီး တရုတ်ကြီး၏ညှောင့်လိုးချက်များအတိုင်း ဖင်ကြီးအား ပင့်၍ပင့်၍ ပေးလိုက်မိလေသည်။
တရုတ်ကြီးရဲ့လက်တစ်ဖက်က ပျဉ်ချပ်ကို မြဲမြံစွာ ကိုင်ထားသကဲ့သို့ အခြားတစ်ဖက်က သက်သက်၏ကိုယ်လေးကို ကျိုးကြေသွားလုမတတ် ကိုင်တွယ်ထားကာ လိုးနေသည့်အရှိန်ကို မြှင့်တင်လာသည်။ သက်သက်၏နို့အုံတင်းတင်းလေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ကိုင်တွယ်ဖျစ်ညှစ်၍ မရပ်မနား ညှောင့်ဆောင့်လိုးသောအခါ သက်သက်က သူမမျက်လုံးလေးအား စုံမှိတ်ထားလျက် တအီးအီးတအားအားနဲ့ ငြီးတွားရင်း ကာမအရသာလေး ခံစားမိသွားလေသည်။
မိသူလည်း ကြည့်နေရင်းမှ သူမသူငယ်ချင်းသက်သက်၏ဖြစ်အင်များ ပြောင်းလဲသွားပုံကို နားမလည်နိုင်သလို ဖြစ်မိသွားရသည်။ သက်သက်၏ပုံစံမှာ အလိုမတူပဲ မုဒိမ်းအကျင့်ခံနေသည့်ပုံ မပေါက်တော့။ သူမ၏ဖင်ကြီးကို ရေအောက်ထဲတွင် လူယုတ်မာတရုတ်ကြီးရဲ့ဆောင့်ညှောင့်မှုများအတိုင်း ကော့တင်ပေးသည်ဟု မိသူ မြင်နေရသည်။ ရေအောက်မှ ဖင်နှစ်ခု ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ညောင့်နေကြသည်ကို မိသူခမျာ မကြည့်ချင်မမြင်ချင်ပဲ မြင်နေရလေသည်။
“အိ… အ… အ… အမလေးးး… အမေ့… အို… ရှီးးး အ… အဟင့်… ဟင့်…”
သက်သက်တစ်ယောက် တရုတ်ကြီး၏ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်လှသည့် လိုးညှောင့်မှုများအောက်တွင် မုဒိမ်းကျင့်ခံနေရသော်လည်း တစ်ချီကောင်းကောင်းကြီး ပြီးသွားခဲ့ရပြီ။ အခုမှ အသက် (၁၈) နှစ်သာရှိသေးသော သက်သက်လေးသည် အားကစားမှလွဲ၍ ဘာကိုမှ စိတ်ဝင်စားခဲ့သူလေး မဟုတ်ချေ။ ယခုကဲ့သို့ အန္တရာယ်ကြားတွင် အဓမ္မအကျင့်ခံရမှုအောက်၌ အပျိုရည်ပါပျက်၍ လူယုတ်မာတရုတ်ကြီးတစ်ယောက်၏ လိုးချက်များအောက်မှ အသိလွတ်သွားရင်း စောက်ရည်ထွက်ကာ ပြီးခဲ့ရခြင်းမှာ အလွန်နှမြောဖွယ်ရာ၊ ကြေကွဲဖွယ်ရာ ကောင်းလှချေတော့သည်။
“အေး… နင် ပြီးပြီနော်… ငါလည်း ပြီးပြီ… အာ့ဟ..! အီးးး! ဟားးး! အူးးး ရော့… ရော့… တောက်စ်… ငါလိုးထဲမှ ကောင်းလိုက်တဲ့စောက်ပတ်ကွာ… အဟီး… အဟဲဟဲ… ဟဲ… ဟဲ… ဝူး… ဖလူး… မှတ်ထား..! အဲ့မှာ..!”
မြစ်ရေများကို ပါးစပ်မှ မှုတ်ထုတ်ရင်း သူ့လီးတံကြီးထဲမှ သုတ်ရည်ပေါင်းများစွာတို့ကို သက်သက်၏အပျိုစင်သားအိမ်လေးထဲသို့ အားပါးတရကြီး ကော့၍ကော့၍ ပန်းထည့်ပေးနေပြီး အော်ဟစ်ငြီးတွားကာ ဆဲဆိုလျက် တရုတ်ကြီးက သွားဖြဲကြီးနှင့် တဟဲဟဲဖြင့် ရယ်နေလေသည်။ သက်သက် သူမ၏သားအိမ်လေးထဲမှ ပူကနဲပူကနဲနေအောင်ပင် အီစိမ့်စွာ ခံစားနေရပြီးမှသာ ပင်ကိုယ်အသိနှင့် သတိတို့ ပြန်ဝင်လာသည်။
မိသူလည်း သူတို့နှစ်ဦးစလုံးကို ကြောင်၍ ကြည့်နေမိသည်။ သူတို့၏ကိစ္စ ပြီးသွားဟန်တူလေသည်။ မကြာခင်မှာပင် တရုတ်ကြီး၏မျက်နှာကြီးက မိသူဘက်သို့ လှည့်လာနေသည်။ မိသူခမျာ ရင်ထိတ်သွားသည်။ လူယုတ်မာတရုတ်ကြီးအသွင်မှာ အသက်အန္တရာယ်ကိုပင် သတိမရနိုင်တော့ဘဲ ကာမမီးတောက်နေသော မျက်လုံးကြီးများဖြင့် မိသူထံသို့ တရွေ့ရွေ့ဖြင့် ချဉ်းကပ်လာနေပေသည်။ မိသူတစ်ယောက် အရမ်းကို ကြောက်နေမိသည်။ သက်သက်လိုမျိုး တရုတ်ကြီးက သူမနှင့် စပ်ယှက်တော့မည်။
မိသူ အတတ်နိုင်ဆုံး လှုပ်ရှားရှောင်ဖယ်သော်လည်း ကာမဘီလူးစီးနေသော အလွန်သန်မာလှသည့် တရုတ်ကြီး၏လက်တစ်ဖက်က သူမနို့လေးကို မိမိရရ လှမ်းဆွဲခြင်းအား ခံလိုက်ရချိန်တစ်ခဏတွင် မိသူမျက်စိလေးများ ပြာဝေသွားလေသည်။ ရေအောက်ထဲတွင် တွန်းထိုးလှုပ်ရှားနေသော သူမ၏ဖင်ပိုင်းကို တရုတ်ကြီးက မိမိရရကြီးခွယူကာ သူ့လီးကြီးက မိသူ့ပေါင်ကြားထဲသို့ တိုးဝင်ဖိသွင်းလာသည်။ အောက်ဖက်တွင် အကာအကွယ် ထမီ၊ ဘောင်းဘီဟူသမျှ ဘာဆိုဘာမှမရှိသော မိသူ။ သူမ၏ဖင်ကို လိမ်၍ ရှောင်နေသည်မို့ လီးတံကြီးက ရုတ်တရက် မဝင်ပဲဖြစ်နေရာ တရုတ်ကြီးက စိတ်မရှည်တော့သောဟန်ဖြင့် မိသူအား တစ်ကိုယ်လုံးကို လှမ်းဖက်ဆွဲရန် ဘောမှလက်ကို လွှတ်လိုက်လေ၏။
မိသူ ဘုရားတ၍ သူမရဲ့မျက်စိကို တင်းကနဲ ပိတ်ထားမိ၏။ သို့သော် တရုတ်ကြီးက သူမထံသို့ ရောက်မလာ။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါမှ သူမ၏သူငယ်ချင်းသက်သက်နှင့် တရုတ်ကြီးတို့ လုံးထွေး၍ လှိုင်းတွေကြားတွင် နစ်မြုပ်သွားသည်ကို မိသူ နောက်ဆုံးတွေ့လိုက်ရလေသည်။
“သက်သက်..! သက်သက်..!”
အာခေါင်ကိုခြစ်၍ စူးစူးရှရှ အော်လိုက်သော မိသူ၏အသံလေးမှာ အခြားသော ကယ်ပါ၊ ယူပါအသံများနှင့်အတူ လှိုင်းလေအသံများကြားထဲတွင် နစ်မြုပ်ကာ ပျောက်ကွယ်သွားရလေသည်။
“သူငယ်ချင်း… သက်သက်… အဟင့်ဟင့်… ငါ့အတွက်နဲ့ အသက်ပေးသွားတာလား..? သက်သက်ရယ်…”
“အဲ့တာပဲကွာ… လွန်ခဲ့တဲ့တစ်လလောက်က အဖြစ်တွေကတော့… အမျိုးမျိုးပါပဲ… ကျော်သီဟရာ…”
“ဒါနဲ့… မင်းဆော်လေး… ဟို… ရီလေးနွယ်ကရော… မင်းကယ်လိုက်နိုင်လား..?”
“သင်္ဘောနစ်ပြီဟေ့ ဆိုကတည်းကကွာ ဝရုန်းသုန်းကားနဲ့ လူတွေအာလုံးက ရောထွေးကုန်တယ်… အချို့က အကြောက်လွန်ပြီး အရမ်းဖက်ထားကြတာလေ… ငါလည်းဘောကွင်းတစ်ခုယူပြီး… ရီလေးနွယ်ပဲဆိုပြီး လက်ဆွဲ… သင်္ဘောပေါ်က ခုန်ချခဲ့တာ…”
“ဟာ..! ရီလေးနွယ် မဟုတ်ဘူးပေါ့..?”
“မဟုတ်ဘူး… သူစိမ်းမိန်းကလေးတစ်ဦး ဖြစ်နေတယ်ကွာ…”
ပြောပြနေသည့် ဝင်းနောင်၏မျက်လုံးအိမ်ထဲ၌ မျက်ရည်စတွေက ဝေ့တက်၍လာကြသည်ကို နန္ဒာအောင် မြင်တွေ့နေသည်။
“မနေ့ကတော့… ကယ်ဆယ်ရေးအဖွဲ့တွေ ဆယ်လာတဲ့ အလောင်းတွေကို ငါ သူ့အိမ်ကလူတွေနဲ့အတူ သွားကြည့်တယ်…”
“မင်းရဲ့ရီလေးနွယ်… ပါလာလား..?”
“အင်း… ရီလေးနွယ် ဝတ်ထားတဲ့ ရွက်လှေဒီဇိုင်းနဲ့ အင်္ကျီတစ်ခုကလွဲပြီး… သူ့ကိုယ်က ပွယောင်းနေတော့ သူ့မိဘတွေကရော ရီလေးအလောင်းကို… သိပ်မမှတ်မိကြတော့ဘူး…”
“အဖြစ်ဆိုးလိုက်တာ… သူငယ်ချင်းရာ… ဒါနဲ့… ချိုမာတို့… မိသူတို့ကရော… ကယ်ခံထိသွားကြတာလား..? ဘာတွေဖြစ်သွားကြလဲ..? သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး…”
“ချိုမာက သူ့ကို ကယ်ချသွားတဲ့… ဟို ကုလားဒိန်ကောင်နဲ့ပဲ ကိုယ်ဝန်ရသွားလို့… ညားသွားကြပြီ… မိသူကတော့ သက်သက်ရဲ့စိတ်နဲ့ သီလရှင်ဝတ်နေတာ… အခုထိပဲဆိုပါတော့ကွာ…”
“ဟား… စိတ်ညစ်စရာ ကောင်းလိုက်တာ…”
ပန်းလျသော နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဟားကနဲဖွင့်ပြီး သက်ပြင်းရှည်ကြီးတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်၍ မျက်လုံးအစုံကို မှေးမှိတ်ကာ ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ်သို့ ခေါင်းကိုတင်ပြီး ညီးညူပစ်လိုက်သော နန္ဒာအောင်အား ဝင်းနောင် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
“ညစ်တယ်… အေး… ငါလည်းညစ်တာပဲ… ဒါပေမဲ့ အချစ်ကို လျှပ်တပျက် အရှုံးခံလိုက် အဆုံးခံလိုက်ရလို့… ထိုင်ပြီး လွမ်းနာကျရမဲ့ အဓိပ္ပါယ်မရှိဘဝကို ငါလက်မခံဘူး…”
“မင်းက ငါ့ဘက် မြားဦးလှည့်တာပေါ့လေ”
“ဟုတ်တယ်… ငါအပါအဝင် မင်းလိုပဲ ခံစားနေကြရတဲ့ အဖြစ်တွေ… လောကကြီးမှာ ဒုနဲ့ဒေးရှိတယ်… ရင်ထဲက ဝေဒနာတွေကို အနုပညာပုံရိပ်တွေအဖြစ်… ဖန်တီးယူတတ်ခြင်းဟာ ဘဝရဲ့တန်ဖိုးကို မြင့်တင်ပေးတာပဲ သူငယ်ချင်း…”
“အင်းပါ… သူဌေးမင်းရယ်… မင်းငှားပေးထားတဲ့ အိမ်ကြီးမှာဘဲ ငါသွားနေပြီးတော့… ပန်းချီကားတွေ ဆွဲပါတော့မယ်…”
“အေးပါ… အဓိပ္ပါယ်ရှိရှိ အသက်ရှင်စမ်းပါ နန္ဒာရယ်… ပြီးတော့… မင်းရဲ့မမဆိုတာက ငါရဲ့ ရီလေးလိုမျိုး… သေသွားခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ… မင်းအတွက် မျှော်လင့်ချက်ရှိနေသေးတာကို ဘာကြောင့်အခုလို လုပ်ပြီး ကိုယ့်ဘ၀ကိုယ် ဆွဲချနေမှာလဲကွာ…”
ဝင်းနောင်က ခိုင်မာသန်စွမ်း ကြံ့ခိုင်သောယောကျ်ားကြီး၏စိတ်ဓာတ် အပြည့်အဝကို နန္ဒာအောင့်ရင်တွင်းသို့ သွတ်သွင်းပေးခဲ့လေသည်။
➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅
