သူများမယား (အပိုင်း ၂) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) | အပြာစာအုပ် | အောစာအုပ်

သူများမယား (အပိုင်း ၁) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

“ဟူး….မောလိုက်တာ…မာလာရာ……ကို လိုးတာ ကောင်းတယ်မလား…” မာလာလည်း ယောက်ျား စိတ်ချမ်းသာအောင် “အွန်း…တအားကောင်းတယ်…ဒါမဲ့ ကိုက နှစ်ချီတောင်ပြီးသွားပြီ….မာလာက…တစ်ချီပဲပြီးသေးတယ်…အမောဖြေပြီးရင် ထပ်လိုးပေးဦးလေ….” ညုတုတု အသံလေးဖြင့် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မာလာ၏လက်တစ်ဖက်သည် အမောဖြေနေသည့် ယောက်ျားဖြစ်သူ သိန်းမောင်၏ လီးတံလေးကို ပြန်ထလာအောင် ဂွင်းထုရင်း ဆွပေး၏။

သိန်းမောင်၏ လီးသည်…..တောင်ရင်သာ လေးလက်မ၊ တစ်ချီပြီးချိန် သို့မဟုတ် မတောင်တဲ့အချိန်ဆို ငုတ်တိုလေးမျှသာ။ လီးကို လက်နဲ့ဆွတာ ထမလာလို့ မာလာသည် စိတ်မရှည်ဘဲ ပါးစပ်နဲ့ ကုန်းစုပ်သည်။ ပါးစပ်ထဲတွင်လည်း လီးတိုလေးကိုစုပ်ရသည်မှာ ပျော့ပျော့ကြီး။

“ကဲပါ….မာလာရယ်…ဒီညတော့ တစ်ချီနဲ့ နားရအောင်ကိုယ့်လီးကလည်း ဘယ်လိုလုပ်လုပ် ပြန်ထလာမှာလည်း မဟုတ်ဘူး…နောက်နေ့တွေမှ ….နော်…” “အဲ့ဆိုလည်းပြီးရော…” နှုတ်ခမ်းသားနီနီ၊ ထူထူလေးကို စူပြီး ပြောလိုက်၏။ သိန်းမောင်သည် မာလာ၏ စောက်ပတ်နီနီရဲရဲပြဲပြဲကြီးကို ကိုင်ကြည့်ရင်း “မာလာ….ဒါနဲ့လေ….ခုနောက်ပိုင်း…..ကို လိုးတာ တော်တော်ကြမ်းလို့ထင်တယ်….မာလာ့စောက်ပတ်လေးကို ပြဲနေတာပဲ….”

သိန်းမောင်၏စကားကြောင့် မာလာ ရယ်ချင်လာ၍ “ဘယ်ကသာ ကိုရယ်….. ပြဲမှာပေါ့ မနေ့ညက ကိုနိုင်မြင့် လိုးသွားတာလေ….” ထိုသို့ မာလာ ပြောလိုက်သောအခါ စောက်ပတ်ကိုင်ကြည့်နေတဲ့ သိန်းမောင်သည် အံ့ဩစွာ “ဘာ!….မာလာ…နင်ဘာပြောလိုက်တာ…” မာလာလည်း မထင်မှတ်ဘဲ ရုတ်တရက် ထွက်သွားသော စကားကြောင့် “အယ်….ဟို…ဟို….စတာပါ ကိုရဲ့ …….ဒါလေး စတာကို မျက်နှာကြီးက….”

သိန်းမောင် ဒေါသထွက်သောမျက်လုံးများဖြင့် “ခွေးမ….နင်က ဖောက်ပြန်နေတာလား…ဟမ်….မှန်မှန်ပြောစမ်း….” “မာလာက စတာပါဆိုနေ…” သိန်းမောင်သည် အိပ်ယာမှ ပျာပျာသလဲ ထကာ ခေါင်းရင်းတွင် ထားသော လျှပ်စစ်ခြင်ရိုက် ဘတ်တံကို ယူ၍ ဘတ်တံ လက်ကိုင်အရင်းနှင့် မာလာကို အားနဲ့ ထုချလိုက်သည်။ မာလာသည် ခေါင်းကိုငုံ့၊ လက်ကာထားရင်း ပါးစပ်မှ “အား!….” ဟု ကျယ်လောင်စွာအော်လိုက်ရင်း။

အိပ်ယာမှ လန့်နိုးလာသော မာလာ။ မာလာသည် ဘေးဘီလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ အိပ်ယာထဲတွင် ဘယ်သူမှမရှိ၊ ဘေးဘက်တွင် ရှိသော ပြတင်းပေါက်မှ ဖြာကျနေသော နေရောင်ကြောင့် ခေါင်းအုံးဘေးတွင်ရှိသော ဖုန်းကိုဖွင့်ကြည့်မှ နာရီမှာ ရှစ်ခွဲ။ “ဪ…နေတောင်မြင့်နေပြီပဲ…” မက်ခဲ့သည့် အထိတ်တလန့် အိပ်မက်ကို သတိပြန်ရလာပြီး သိန်းမောင်အိပ်သည့် ခေါင်းရင်းဘက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သိန်းမောင်အိပ်သည့် ခေါင်းရင်းဘက်တွင် ခြင်ရိုက်ဘတ်တံတစ်ချောင်း။

“ဟူး….တော်ပါသေးရဲ့….အိပ်မက်မလို့သာပဲ…တကယ်သာဆို…ငါ သေလောက်တယ်…မသေရင်လည်း အိမ်ထောင်ကွဲမယ့် အခြေအနေ….” အတွေးများကိုဖြတ်ကာ အိပ်ယာမှထ၍ မျက်နှာထွက်သစ်မည်အလုပ် ပေါင်ကြားတွင်ရှိသော စောက်ပတ်မှ ဆစ်ကနဲ နာကျင်ခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသည်။ “အမလေး…ကျွတ်!….ကျွတ်!…ငါ့ဟာက ဘာလို့နာနေ…..”

ကိုယ့်ဘာသာ ရေရွတ်နေရင်း နိုင်မြင့်ကို ခေါင်းထဲမှာ ပေါ်လာသဖြင့် ချက်ချင်းပင် သနပ်ခါးလိမ်းတဲ့ နေရာကိုသွား၍ သနပ်ခါးသွေးလိမ်းသည့် ကျောက်ပြင်ရှေ့က မှန်ကို ယူလိုက်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်လိုက်ပြီး ထမီကိုလှန်ရင်း မှန်နဲ့ကြည့်လိုက်သည်။ လိုလိုကမှ နီရဲတဲ့ စောက်ပတ်အုံတစ်ခုလုံးသည် အနီရောင်ပိုသမ်းကာ ရောင်နေ၏။ ဆီးအုံအထိ ထမီကို ထပ်လှန်ကြည့်လိုက်ရာ ဆီးအုံအောက်၊ စောက်ပတ် အပေါ်နားလေး၏ စောက်ပတ်မွှေးအကွက်လိုက်တွင် အမွှေးဆွဲနှုတ်ခံထားရသဖြင့် အမွှေးကျွတ်နေသည့် အရာ အကွက်သေးသေးလေး။

မနေ့ညက နို့အုံတွေရော၊ နို့သီးခေါင်းတွေပါ အနယ်ခံ၊ အချေခံရသည်ကို သတိထပ်ရပြန်၍ အင်္ကျီကိုချွတ်ကြည့်လိုက်ရာ နို့သီးခေါင်းတစ်ဝိုက်၊ နို့အုံပေါ်တွင် အချေခံထားရလို့ အနီညိုရောင်များ စွဲနေသည်။ နို့သီးခေါင်းနှစ်ဖက်သည် အခုမှ ပိုပြီး ချွန်တက်နေသလိုလို၊ ပိုကြီးနေသလိုလို။ နို့အုံနှစ်မွှာလည်း ထိုအတိုင်းပင်။ နို့သီးခေါင်း၊ နို့အုံနဲ့ စောက်ပတ်ရောင်ပြီး နာနေရခြင်းမှာ ကိုနိုင်မြင့်၏ လက်ချက်၊ လီးချက်ကြောင့်ပင်။

မျက်နှာကိုလည်း မှန်ထဲတွင် သေချာပြန်ကြည့်သောအခါ အနီရောင် နှုတ်ခမ်းသားထူထူပေါ်တွင် နိုင်မြင့် အကြမ်းပတမ်း နမ်းစုပ်ရာမှ သွားဖြင့် ကိုက်မိထားသည့် အရာလေးတစ်ခု။ “တော်သေးတယ်….မနေ့ညက အကြာကြီး အလိုးမခံလိုက်ရလို့…အကြာကြီးများ အလိုးခံရရင် ငါလမ်းတောင် လျှောက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး….အတော်ကြမ်းတဲ့ လူကြီး…..” မာလာသည် အလိုးခံရပြီး နောက်နေ့တွေတွင် နိုင်မြင့်နှင့် ဆုံတိုင်း ရှက်သလိုလို၊ ကြောက်သလိုလိုဖြစ်နေ၏။

သို့သော် လူကသာ ရှက်ကြောက်ပြီး စောက်ပတ်ကတော့ ထိုသို့မဟုတ်။ နိုင်မြင့်ကို တွေ့တိုင်း စောက်ပတ်အတွင်းသားထဲက လှိုက်ကနဲ ယားစိမ့်လာတတ်သည်။

တစ်ပတ်ခန့်အကြာ၊ ညနေ ၄ နာရီခွဲ…သိန်းမောင်သည် ရွာထဲက အသိတစ်ယောက်ဆီမှ မြို့က နာမည်လည်းကြီး၊ ပိုက်ဆံလည်း သက်သာသည့် ဆေးခန်းဖုန်းနံပါတ်ကို ယူလာခဲ့ပြီး “ဟလို…မေတ္တာဆေးခန်းကလားဗျ…” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်…မေတ္တာဆေးခန်းကပါ…” “မနက်ဖြန်အတွက်…တိုကင်နံပါတ်ယူချင်လို့…နံပါတ်ဘယ်လောက်လောက် ရမလဲ မသိဘူး…” “မနက်ဖြန် ဆေးခန်းပိတ်တယ်ရှင့်…သဘက်ခါဆိုရင်တော့ ဖွင့်ပါတယ်” “အဲ့တာဆို သဘက်ခါအတွက် တိုကင် ဘယ်လောက်ရလဲဗျ” “သဘက်ခါအတွက်ဆိုရင်…ဖုန်း ခဏကိုင်ထားပါအုံးရှင့်…နံပါတ် ၁၇ ပါ…နာမည်လေးတစ်ချက်လောက်ပြောပါအုံးရှင့်” “ပြမယ့်သူ နာမည်ကိုပြောတာလား…” “ဟုတ်ပါတယ်” “မာလာပါ…ဆေးခန်းက ဘယ်အချိန်ဖွင့်တာလဲဗျ” “ဆေးခန်းက မနက် ၈ နာရီဆို ဖွင့်ပါပြီ…တခြား ဘာများ မေးချင်တာရှိသေးလဲရှင့်…” “ဒါပါပဲဗျ”

သိန်းမောင်သည် ဖုန်းချလိုက်ပြီး ဘေးနားတွင်ရှိသော မာလာကို “ကဲ မနက်ဖြန်တော့ ဆေးခန်းပိတ်တယ်တဲ့၊ သဘက်ခါကျမှ မြို့တက်ပြီး ဆေးခန်းပြကြတာပေါ့…တိုကင်နံပါတ်က ၁၇” ထိုအချိန် သိန်းမောင်တို့ အိမ်သို့ မလှိုင်နှင့် တုတ်တုတ် ရောက်လာ၏။ “ဪ…မတုတ် လာတာနဲ့ အတော်ပဲ…မတုတ်တို့ဆိုင်ကယ်ကို ကျွန်တော်တို့ မနက်ဖြန် ခဏယူသွားအုံးမယ်”

မလှိုင်မှ “နင်တို့က ဘယ်သွားမလို့လဲ” “ညီမ ဆေးခန်းသွားပြမလို့” “ဟော်တော် ညည်းက ဘာဖြစ်တာတုံး” မတုတ်မှ မေးလိုက်ခြင်း။ “ဟိုနေ့က မတုတ်တို့တောင် ပြောသေးတယ်လေ ကလေးမရသေးတဲ့ အကြောင်း” မာလာပြောလိုက်မှ မတုတ်လည်း “ဪ ဟုတ်သားပဲ အေး…အေး…ဆိုင်ကယ်ယူသွားလေ ရတာပဲ” “ကျွန်တော်တို့ ဆီထည့်ပေးပါ့မယ်” “အမလေး သိန်းမောင်…နင်က ဖင်ယားပြန်ပြီ၊ ဒီလူနဲ့ ဒီလူ ပြောစရာလိုလို့လား…တကတည်း…ဒါနဲ့ နင်တို့သွားမယ်ဆိုလို့ တစ်ခါတည်း မှာလိုက်အုံးမယ်….”

မာလာမှ “မှာလိုက်လေ မတုတ်ရဲ့…ဘာများလဲ” “မီးအိမ်ပါအေ…အိမ်မှာရှိတဲ့ တစ်လုံးက ပျက်နေလို့၊ ဆိုလာပြားပါတဲ့ဟာ ဝယ်ခဲ့နော်” “မတုတ်တို့၊ မလှိုင်တို့ စားဖို့ ညီမ မုန့်ပါဝယ်ခဲ့မယ်”

မနက် ၉ နာရီခွဲ။ တောထဲတွင် သစ်ဝါးခုတ်နေရာမှ “ဟာကွာ…” “ဘာဖြစ်တာလဲ ကိုအောင်မြရ” နိုင်မြင့် မေးသောကြောင့် “ကွမ်းယာထုတ်ကျန်ခဲ့လို့ပါကွာ…အိမ်ပြန်ယူလိုက်အုံးမယ်” သိန်းမောင်မှ “တစ်နေ့တစ်လေ မဝါးပဲနေလိုက်ပါ့လား…ပြန်ယူရင် ခြေညောင်းတာပေါ့” “တစ်နေကုန်တောင် အလုပ်လုပ်နေရမှာဟ…ကွမ်းလေးဝါးလိုက်၊ အလုပ်လေးလုပ်လိုက်မှ အဆင်ပြေတာ…မင်းတို့ကော ဆေးလိပ်တွေဘာတွေ ပါလား အိမ်ပြန်တုန်း တစ်ခါတည်း ယူခဲ့ရအောင်လို့…” “ကျွန်တော်ကတော့ ဆေးလိပ်လည်းပါတယ်…မေ့ပြီး ကျန်ခဲ့တာမရှိဘူး…” “နို့ကြီးကြီး၊ ဖင်ကြီးကြီး၊ စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းပြဲပြဲ မင်းမိန်းမတော့ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်လေကွာ” နိုင်မြင့် အရင်ဆုံး စိတ်ထဲမှ အားပါးတရပြောလိုက်ပြီးမှ “ကျွန်တော်လည်း ဘာမှ မေ့မကျန်ခဲ့ဘူး” “ဒါဆို ပြန်ယူလိုက်အုံးမယ်ကွာ”

သိန်းမောင်တို့ တောထဲသွားချိန် ခြံဝိုင်းထဲတွင် မာလာ၊ မလှိုင်၊ တုတ်တုတ်တို့သာ ရှိသည်။ ပေစုတ်လေးကတော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ရွယ်တူကလေးတွေနှင့် စာသင်နေလျက်။ တစ်ကိုယ်လုံး မဒိန်းကျင့်သလို အလိုးခံရပြီး နောက်ပိုင်းတွင် မာလာ၏လိင်ဆန္ဒသည် ပိုမိုပြင်းပြပြီး ထန်လာသည်။

အခုလည်း ခြံထဲရှိ သခွားသီးစင်မှ သခွားသီးဆွတ်တုန်း လက်ကကိုင်ထားသည့် သခွားသီးတုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးကိုကြည့်ရင်း ကိုနိုင်မြင့်၏ လီးတံကြီးကို မြင်ယောင်လာ၏။ သခွားသီးကို ကိုင်ကြည့်လေလေ၊ နိုင်မြင့်၏ လီးတံကြီးကို မြင်ယောင်လာလေလေမို့ စောက်ပတ်ထဲ ဆစ်ကနဲဖြစ်သွားရင်း စောက်ရည်ကြည်များ စောက်ပတ်အတွင်းသားထဲမှ စိမ့်ထွက်လာသည်။ ထို့နောက် သခွားသီး ၂ လုံးကို ဆွတ်ယူ၍ အိမ်ထဲဝင်သွား၏။

အောင်မြသည် ခြံအနောက်ဘက်မှ ခြံထဲကို ဝင်လာရင်း သိန်းမောင်နှင့် မာလာနေသည့် အိမ်နားမှ အဖြတ်၊ ညီးသံသဲ့သဲ့လေး ကြားလိုက်ရသည်။ ခြေသံလုံလုံဖြင့် အခန်းရှိမည့်နားသို့ ကပ်ကြည့်ရာ၊ ညီးသည့် အသံမှာ မာလာ၏ အသံဖြစ်နေသဖြင့် အံ့ဩသွားပြီး လီးကလည်း ချက်ချင်းဆိုသလို တောင်လာ၍ ဘာလုပ်လို့ ညီးနေတာလဲဆိုတာ သိချင်လာသောကြောင့် အိမ်ခန်းထရံပေါက်မှ ဖြဲကြည့်လိုက်သောအခါ…ဘာမှမမြင်ရ၊ ထရံပေါက်က ကြပ်နေသဖြင့်။ ထို့ကြောင့် မြင်ရအောင်လို့ နေရာရွှေ့လိုက်မှ ထရံတွင်ရှိသော အပေါက်သေးသေးလေးကို သွားတွေ့သည်။ ထိုအပေါက်လေးမှ မျက်လုံးတစ်ဖက်ကပ်ပြီး ကြည့်သောအခါ…အားပါးပါး…နည်းတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးပါလား၊ တစ်ကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး ပေါင်ဖြဲထားရင်း သခွားသီးကို စောက်ပတ်ထဲသို့ အထုတ်အသွင်းလုပ်ကာ အာသာဖြေနေသည့် မာလာ။ အောင်မြချောင်းကြည့်သည့်နေရာသည် မာလာ ပေါင်ဖြဲထားသည့် နေရာနှင့် တည့်တည့်ကြီး။

လက်တစ်ဖက်က သခွားသီးကိုင်၍ အထုတ်အသွင်းလုပ်နေရင်း ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က နို့ကြီး ၂ ဖက်ကို တစ်ဖက်စီ နယ်နေ၏။ အခန်းတံခါးရော၊ ပြတင်းပေါက်ပါ ပိတ်ထားသောကြောင့် အခန်းထဲမှာ အနည်းငယ်တော့ မှောင်နေသည်။ မှောင်နေပေမယ့် ဖြူဝင်းနေသော မာလာ၏ တင်းအယ်နေသည့် နို့လုံးထွားထွားကြီး ၂ မွှာ၊ ဗိုက်သားစူစူလေး၊ အနည်းငယ်တုတ်သည့် ပေါင်တံဖြူဖြူစွတ်စွတ်နှင့် ဖောင်းဖောင်းပြဲပြဲ နီတာရဲနေသည့် စောက်ပတ်ကြီးကို အတိုင်းသားမြင်နေရ၏။ ဆီးအုံပေါ်နှင့် စောက်ပတ်တစ်ဝိုက်နားတွင် ပေါက်နေသော စောက်ဖုတ်မွှေးကိုတော့ သခွားသီးကိုင်ထားသည့် လက်က ကွယ်နေသဖြင့် သိပ်မမြင်ရ။ ပက်လက်လန်၊ ပေါင်ဖြဲထားသောကြောင့် တင်းအယ်နေတဲ့ ဖင်ဆုံတုံတုံကြီးကို မမြင်ရသော်လည်း ဘေးဘက်သို့ ကားထွက်နေသည့် ဖင်သားကြီးများမှာ အကြမ်းပတမ်းလိုးပစ်ချင်စရာ။ တစ်ချက်တစ်ချက် မာလာ၏တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်တက်သွားသည်။

ထရံပေါက်မှ ချောင်းကြည့်ရင်း လက်တစ်ဖက်က ပုဆိုးအပေါ်မှ ထောင်နေသော လီးတံကြီးကို ကိုင်ကာ ဂွင်းထုမည့်အချိန် အောင်မြနေသည့်အိမ်ဘက်မှ တုတ်တုတ်၏ အသံကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် ပြာသွားကာ ချက်ချင်းပင် ထရံပေါက်မှ အကြည့်ကို ခွာ၍ သူ့အိမ်ဘက်ကို ချက်ချင်း လှည့်ထွက်သွားသည်။

အောင်မြသည် သူနေသည့်အိမ်ဘက်ရောက်မှ မိန်းမဖြစ်သူ မတုတ်မှာ ဖုန်းကြည့်ရင်း ရယ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ “ကိုအောင်မြ…ရှင်က ဘာလို့ပြန်လာတာလဲ” “ကွမ်းထုတ် မေ့ကျန်ခဲ့လို့ပါကွာ” အိမ်ထဲမှာ ကွမ်းထုတ်ယူနေချိန် မိမိလီးတံကြီးမှာ မာလာ၏ အတွင်းသားများကို မြင်ခဲ့ရသောကြောင့် အရှိန်မသေသေးပဲ တောင်နေဆဲ။ “တုတ်တုတ်….ခဏ လာအုံးဟ” တုတ်တုတ် ဖုန်းကြည့်နေရာမှ အိမ်ထဲဝင်လာကာ “ဘာလဲ…ကိုအောင်မြ…ရှင် ကွမ်းထုတ် မတွေ့လို့လား…” “ကွမ်းထုတ်က တွေ့တယ်” “အဲ့တာဆို ကျွန်မကို ဘာလို့ခေါ်တာလဲ…ဖုန်းကြည့်လို့ ကောင်းနေပါတယ်ဆို…” “ငါ လီးတောင်လာလို့ တစ်ချီလောက် လိုးမလို့ ခေါ်လိုက်တာ”

အရင်နေ့တွေက အောင်မြသည် မတုတ်ကို ဒီအတွင်းချည်းပဲ အောင်းရလို့ ငြီးငွေ့ပြီး ရက်ခြားခြားပြီးသာ လိုးသည်။ မတုတ်သည်လည်း အသွေးအသားနှင့်။ လင်ဖြစ်သူ အောင်မြက ရက်ခြားရက်ခြားလိုးသဖြင့် မလိုးသည့်ရက်ဆို ဆာတတ်သည်။ အခုလည်း အလိုးမခံရတာ ၅ ရက်လောက်ရှိပြီမို့ အောင်မြ ၂ ခါ ပြောစရာမလိုပဲ ထမီနှင့် အင်္ကျီကို တန်းချွတ်ချကာ “ဘယ်လို လိုးမှာလဲ…” “ပက်လက်လှန်လိုက်” ဖျာပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်၊ ပေါင်ဖြဲခံနေသည့် မတုတ်။ အပေါ်ကနေ တဗုန်းဗုန်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသည့် အောင်မြ။

မတုတ်သည် ဝပေမယ့် သူ့အရွယ်နှင့်သူ ဖင်ဆုံကြီးပြီး နို့အုံထွားထွားကြီး ဖြစ်သည်။ စောက်ပတ်ကတော့ အောင်မြ တစ်သက်လုံး လိုးလာသောကြောင့် ပြဲလန်နေ၏။ အောင်မြသည် မတုတ်ကို လိုးသာလိုးနေတာ အာရုံထဲမှာတော့ မတုတ်နေရာကို မာလာ အစားထိုးကာ လိုးနေခြင်းပင်။ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတွင် အောင်မြရော မတုတ်ပါ ပြိုင်တူ တစ်ချီပြီးသွားသည်။ “ညမှ နင့်ကို ဆက်လိုးတော့မယ်ဟာ…ဒီမှာ ကြာနေပြီ…သွားလိုက်အုံးမယ်”

အိမ်ထဲမှ ထွက်၍ ခြံနောက်ဘက်ကို သွားရာ သိန်းမောင်တို့ အိမ်ကို ဖြတ်ရပြန်သည်။ သိန်းမောင်တို့အိမ်နားအရောက် မီးဖိုချောင်ဘက်တွင် ဆေးကြောနေသော မာလာ။ “ဟဲ့ မာလာ…ဒီနေ့ အတို့အမြှုပ်ပေါ့” အာသာဖြေထားတဲ့ သခွားသီးကို ရေဆေးချနေသည့် မာလာကို အောင်မြသည် သက်သက်မဲ့ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မာလာလည်း သခွားသီးကို တစ်ချက်ပြန်ကြည့်ကာ “အယ်…ဟို…ဟုတ်တယ် ကိုအောင်မြ…ဒီနေ့ အတို့အမြှုပ်”

ညသန်းခေါင်ကျော်။ ကိုယ်တွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော သိန်းမောင်။ “ဟယ် ကိုယ်တွေပူနေတာပါ့ပဲ” မာလာ သိန်းမောင်၏ နဖူးကို လက်ဖြင့် စမ်းကြည့်ရင်း။ “ကို ဖျားနေပြီထင်တယ်…ချမ်းလည်း ချမ်းတယ် ဟူး..ဟူး” သိန်းမောင်မှ ကတုန်ကယင် ပြောလိုက်သဖြင့် “ညနေက ရေအကြာကြီး ဇိမ်နဲ့ ချိုးလို့ဖြစ်တာပဲ နေမှာ…နေအုံး မာလာ ဆေး ရှိလို့၊ ရှိညား ကြည့်လိုက်အုံးမယ်”

မာလာသည် မီးအိမ်ဖွင့်၍ အဝတ်တွေထားသည့် ဗီရိုအသေးပေါ်မှ Danisa ထောပတ်ကွတ်ကီး သံဘူးကို ယူလိုက်ပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ “အယ် ကလာပ်စ် ၄ ကောင်ရှိသေးတယ်….တော်သေးတာပေါ့…ကို့ ဒါလေးအရင်သောက်ထားလိုက်အုံး….မိုးလင်းလို့မှ မသက်သာရင် ရွာထဲက ဆရာမဆီပဲ သွားပြရအောင်…ခဏလေး မာလာ ရေနွေးသွားယူလိုက်အုံးမယ်” ရေနွေးထည့်ထားသည့် ခွက်နှင့် တခြား ခွက်အလွတ် တစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ ထည့်ရင်း အအေးခံပြီးမှ သိန်းမောင်ကို တိုက်သည်။ “ကို့ စောင်လေး ခြုံပြီး နွေးနွေးထွေးထွေးအိပ်တော့နော်”

မနက် ၇ နာရီ။ “ကို့….သက်သာလား” အိပ်ရာထဲမှ သိန်းမောင် နေမကောင်းတဲ့ အသံကြီးနဲ့ “မသက်သာသေးပါဘူး မာလာရယ်…ကိုက တစ်ခါဖျားရင် ၃၊ ၄ ရက်ကြာတယ် အဲ့တာပုံမှန်လိုပဲ” မာလာသည် သိန်းမောင်၏ နဖူး၊ လက်ကို ကိုင်ကြည့်ရင်း “ဟုတ်ပါ…ကိုယ်ကလည်း ပူတုန်းပဲ” ထိုအချိန် အပြင်ဘက်မှ မတုတ် ရောက်လာပြီး “ဟဲ့ သိန်းမောင်၊ မာလာ…မြို့ကို မသွားကြသေးဘူးလား” “မသွားရသေးပါဘူး မတုတ်ရယ်…ဒီမှာလေ ကိုသိန်းမောင် ဖျားနေတာ” “ဟယ်တော်…သိန်းမောင် နင်ကလဲ မြို့တက်ဆေးခန်းပြမယ်ဆိုမှ” “ဟုတ်တယ် မတုတ်…ကျွန်တော် မနေ့ညနေက ရေချိုးတာ ကြာသွားလို့” “အဲ့တာဆို နင်တို့ ဒီနေ့ ဆေးခန်းမပြတော့ဘူးပေါ့” “မသွားတော့ဘူးလေ ကိုသိန်းမောင် နေကောင်းမှပဲ သွားတော့မယ်” “ဟာ…မဟုတ်တာ မာလာကလဲ…” “ဘာမဟုတ်တာလဲ ကိုရဲ့…ကိုမှ နေမကောင်းတာ မာလာက ဘယ်သူနဲ့သွားပြရမှာလဲ” “နောက်မှ ပြရင် အချိန်ဆွဲသလို ဖြစ်နေမှာပေါ့…တော်ကြာ မပြောကောင်း၊ မဆိုကောင်း ရောဂါတွေ ရှိနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…” “အဲ့တာဆို မာလာက မတုတ်နဲ့ သွားရမှာလား” မာလာသည် မတုတ်ကို ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ “ငါက ဆိုင်ကယ် မမောင်းတတ်ဘူးလေ မာလာရဲ့…နင်လည်းမမောင်းတတ်၊ ငါလည်း မမောင်းတတ်၊ ဒီလိုလုပ်….ကိုအောင်မြလည်း ဒီနေ့ အားနေတာပဲ သူ့ခေါ်သွားလိုက်…နင် ဆေးခန်းပြနေတဲ့အချိန်…သူက မီးအိမ်သွားဝယ်လိမ့်မယ်…” “အိုတော် မတုတ်ကလည်း…အခုဟာက အမျိုးသမီးကိစ္စနဲ့ သွားမှာလေ…ကိုအောင်မြကို အားနာစရာကြီး…” “ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး မာလာရယ် ပြီးတော့ ကိုအောင်မြက ငါ့လင်…အားနာရအောင် လူပျိုလူလွတ်လည်းမဟုတ်ဘူး…အမျိုးသမီးကိစ္စတွေ သူလည်း သိနေတာပဲ…မျက်နှာလည်း ပူမနေနဲ့…ငါတို့က မောင်နှမတွေလို ဖြစ်နေပြီပဲကို…..ကဲ ကဲ…သွားဖို့လုပ်တော့…ကိုအောင်မြကို သွားပြောလိုက်အုံးမယ်…သိန်းမောင်ကို ငါပဲ ရွာထဲက ဆရာမဆီသွားပြပြီး ငါ့ဘာသာ ဆန်ပြုတ်ဖြစ်ဖြစ် ကျိုပြီး တိုက်ထားမယ်”

နာရီဝက်အကြာတွင် ကိုအောင်မြနှင့်မာလာတို့ မြို့ဘက်သို့ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ မာလာက ကိုအောင်မြကို မှာလိုက်သည်– “ကိုအောင်မြရေ၊ မီးအိမ်အပြင် ကလေးအတွက် အားဆေးပါ တစ်ခါတည်း ဝယ်ခဲ့နော်။”

“အေးပါကွာ၊ မင်းကလည်း… ငါသိပါတယ်။” ကိုအောင်မြက ပြန်ဖြေသည်။

ရွာမှ မြို့သို့ တစ်နာရီခွဲကျော်ခန့် မောင်းရသည်။ လမ်းက ကြမ်းသည့်နေရာလည်း ရှိသလို၊ ကောင်းသည့်နေရာလည်း ရှိသည်။ Honda 125 ဆိုင်ကယ်ဖြင့် အောင်မြနှင့် မာလာ။ မာလာမှာ ထမီဝတ်ထားသဖြင့် ဆိုင်ကယ်ကို ခွမစီးဘဲ ဘေးတစောင်းအနေအထားဖြင့် လိုက်ပါလာသည်။

မာလာ၏ စိတ်ထဲတွင် “အမျိုးသမီးကိစ္စမို့ ကိုယ့်ယောက်ျားနဲ့ပဲ သွားချင်ပါတယ်ဆို၊ ဒင်းက နေမကောင်းဖြစ်နေသေးတယ်။ တော်သေးတယ် ကိုနိုင်မြင့် မဟုတ်လို့၊ ကိုနိုင်မြင့်သာဆို ငါ့ကို တစ်နေရာရာမှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီး အတင်းလုပ်ရင် လုပ်နေမှာ” ဟု တွေးနေမိသည်။ မာလာသည် ကိုအောင်မြကို ကိုနိုင်မြင့်လိုမဟုတ်ဘဲ ရိုးရိုးသားသားဟုသာ ထင်နေသည်။ တကယ်တော့ အောင်မြသည်လည်း နိုင်မြင့်လိုပင် မာလာကို တော်တော်ကြီး လုပ်ချင်နေသည်ကို မာလာမှာ မသိပေ။

လမ်းခပ်ကြမ်းကြမ်းကို ဖြတ်သန်းစဉ် ဆိုင်ကယ်သည် အပေါ်သို့ ခုန်ခုန်တက်သွားသည်။ လမ်းကလည်း မကောင်း၊ ဆိုင်ကယ်ကလည်း ခုန်နေသောကြောင့် အောင်မြတစ်ယောက် ဤလမ်းကြမ်းကြီးကို ကျေးဇူးတင်နေမိ၏။ ဆိုင်ကယ် တစ်ချက်ခုန်တိုင်း မာလာ၏ တင်းအယ်ကားထွက်နေသည့် ဖင်သားစိုင်ကြီး၏ ဘေးအသားသည် အောင်မြ၏ ခါးအောက်ပိုင်းနှင့် တိုး၍ ထိနေပြီး လုံးအယ်နေသည့် နို့လုံးကြီးတစ်ဖက်သည်လည်း အောင်မြ၏ ကျောပေါ်သို့ အိကနဲ အိကနဲ။

“လမ်းကလည်း ကြမ်းလိုက်တာ ကိုအောင်မြရယ်” ဟု မာလာက ပြောလိုက်သည်။ အောင်မြက စိတ်ထဲက မပါဘဲ “ရှေ့နားဆို လမ်းကောင်းပါပြီဟ” ဟု ပြန်ပြောသည်။

ဆေးခန်းရှေ့ရောက်သောအခါ မာလာသည် ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ဆင်း၍ ဆေးခန်းထဲ ဝင်သွားချိန်တွင် အောင်မြသည် ပစ္စည်းဝယ်ရန် တန်းမသွားသေးဘဲ ဆေးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည့် မာလာ၏ ခြေတစ်လှမ်းလှမ်းတိုင်း တုန်ခါနေသော တင်းအယ်ကားထွက်နေသည့် ဖင်တုံးတုံတုံကြီးကို အရင်ငေးကြည့်သည်။ အညိုရောင်ထမီအောက်တွင် ဘစ်ရာကြီး ထင်းနေသည့် ဖင်ဆုံအယ်အယ်ထွားထွားကြီးကို အဝကြည့်ပြီးမှ ပစ္စည်းဝယ်မည့်ဘက်သို့ မောင်းထွက်သွား၏။

ပေစုတ်အတွက် အားဆေးနှင့် မီးအိမ် ဝယ်ပြီးဖြစ်၍ ဆေးခန်းရှေ့နား၊ အရိပ်ရသည့်နေရာတွင် ဆိုင်ကယ်ထိုးထားကာ ကွမ်းယာဝါးရင်း ထိုင်စောင့်နေသော အောင်မြ။ ခဏအကြာတွင် ဆေးခန်းထဲမှ မာလာ ထွက်လာသည်။

“မာလာ… မြန်လှချည်လားဟ” အောင်မြက မေးသည်။

“ဟုတ်တယ် ကိုအောင်မြ… ညီမရှေ့က လူလေးယောက်လောက် မလာကြလို့၊ အလှည့်ကျော်ပေးတာ… အဲဒါကြောင့်ရယ်” ဟု မာလာက ပြန်ဖြေသည်။

“ကောင်းတာပေါ့ဟာ… ဆေးရုံဆေးခန်း ကြာကြာနေလို့မှ မကောင်းတာ” အောင်မြက ကျန်းမာရေးအခြေအနေကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မေးမနေဘဲ “ဘယ်နှယ်လဲ… အခြေအနေကောင်းတယ်မလား” ဟုသာ မေးလိုက်သည်။

“ဟုတ်… ကောင်းတယ်… မတုတ်တို့အတွက် မုန့်ဝင်ဝယ်ရအောင်လေ…” မာလာက ပြောသည်။

“အေး..အေး” အောင်မြက ခေါင်းငြိမ့်သည်။

အောင်မြ၏ စိတ်ထဲတွင် မာလာတစ်ယောက် ဒီနေ့ကျမှ ခါတိုင်းထက် ပိုလှနေသလိုလို။ အင်ကျီနှင့် ထမီ အညိုရောင် ဝမ်းဆက်၊ နေပူကာ အပေါ်ထပ်အင်ကျီတစ်ထည်နှင့် ခါးအပေါ်လောက်ထိရှည်သော ဆံပင်ကို စုစည်းထား၍ မျက်နှာလေးလှတပတ၊ နီတာရဲနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးထူထူလေး။ မာလာ၏ လှခြင်းကို အောင်မြသည် ရိုးရိုးလှသည်ဟု မသတ်မှတ်ဘဲ လုပ်ပစ်ချင်အောင် လှခြင်းဟုသာ သတ်မှတ်သည်။

မြို့မှ ရွာသို့ ခရီးတစ်ဝက်ရောက်ခါနီး။ ရှေ့က ဆိုင်ကယ်မောင်းနေသော အောင်မြမှ “နေက ဒီနေ့ကျမှ တော်တော်ပူလိုက်တာဟာ” ဟု ပြောလိုက်သည်။

“ဟုတ်ပါ ကိုအောင်မြရယ်… ဆိုင်ကယ်က အသွားရော အပြန်ရော ကိုအောင်မြချည်းပဲ မောင်းတာဆိုတော့ ညောင်းနေမှာပေါ့… နေကလည်း ပူပူ… ဟိုမယ်၊ ဟိုရှေ့က ကုက္ကိုပင်ကြီးမလား… အဲဒီအောက် ခဏနားရအောင်လေ။ ခဏလောက်ဝင်နားပြီးမှ ပြန်ကြတာပေါ့… ဆေးခန်းကလည်း ကြာမယ်ထင်ပြီး အစောကြီးပြခဲ့တာ အချိန်လည်း နောက်မကျပါဘူး… ဟိုကို ထမင်းစားအမှီ ပြန်ရောက်မှာပဲ။ ခဏနားပြီးမှ သွားရအောင်လေ… ကိုအောင်မြ” ဟု မာလာက ပြောသည်။

အောင်မြသည် သူမျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်းပင် သူ့လုပ်ကွက်ထဲသို့ မာလာ ဝင်လာလေသည်။ မာလာကတော့ အမျိုးသမီးကိစ္စက တစ်ခု၊ တစ်လမ်းလုံး အသွားအပြန် နေပူထဲ ရှေ့ကနေ အပင်ပန်းခံ ဆိုင်ကယ်မောင်းပေးသော ကိုအောင်မြကို အားလည်းနာလို့ ရိုးရိုးသားသားပြောလိုက်ခြင်းပင်။

ကုက္ကိုပင်ကြီးသည် လမ်းဘေးတွင် ပေါက်နေသည်မဟုတ်ဘဲ လမ်းဘေးကိုကျော်ပြီး အနည်းငယ်သွားရသေးသည်။ ဘေးနားတစ်ဝိုက်တွင် လူတစ်ရပ်မြင့် အပင်ငယ်၊ ချုံပုတ်ငယ်များ ရှိသော်လည်း ကုက္ကိုပင်ကြီးဘက်သို့ ဆိုင်ကယ်ကွေ့ကောက်ဝင်လို့ရ၏။ အရိပ်အာဝါသ ကောင်းလှသော ကုက္ကိုပင်ကြီး။ ကုက္ကိုပင်ကြီး၏ အမြစ်များသည် မြေကြီးပေါ်သို့ ထိုးထွက်နေသည်။ ထိုအမြစ်များပေါ်ကို အောင်မြထိုင်ရင်း၊ မာလာကတော့ အောင်မြပါလာသည့် ပုဆိုးစုတ်လေးကို မြေကြီးပေါ်တွင် ခင်းထိုင်၍ အမောဖြေနေသည်။

အောင်မြသည် မာလာ့ဘက်ကို လှည့်ထိုင်နေ၍ မာလာက အောင်မြဘက်က ကြည့်လျှင် ဘေးတစောင်းအနေအထား။ အပေါ်ထပ်အင်ကျီကို ချွတ်ပြီး ယပ်ခပ်နေသည့် မာလာ၏ လက်ပြတ်အင်ကျီအောက်မှ ဖြူဖွေးသော လက်မောင်းလေးသည် ချွေးများစီးကပ်နေပြီး မျက်နှာနှင့် ဂုတ်ပိုးမှာလည်း ချွေးစက်လေးများ၊ လည်ချောင်းကနေ နို့အုံနှစ်လုံးကြားထဲ စီးကျသွားသော ချွေးစက်များကို ကြည့်ရင်း အောင်မြမှာ လီးတောင်လာသည်။

ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်တော့ အပင်ငယ်၊ ချုံငယ်များစွာရှိနေပြီး လမ်းမကို မမြင်ရ။ မာလာသည် ကိုအောင်မြကို အားနာလို့သာ ဒီအပင်ကြီးအောက် ဝင်နားရသော်လည်း အပင်ငယ်၊ ချုံငယ်များကြောင့် လမ်းမကို မမြင်ရသဖြင့် နည်းနည်းတော့ လန့်သည်။ လမ်းတစ်လျှောက်မှာ ရေအိုးစင်တွေတော့ ရှိ၏။ သို့ပေမယ့် အရိပ်ရပြီး ရေရှိသည့် ရေအိုးစင်တွေကတော့ ကျော်လာပြီးဖြစ်သလို ရှိသည့်ဘက်ကိုလည်း တော်တော်သွားရဦးမှာမို့ နီးနီးနားနား အရိပ်ရသည့် ဟောဒီ့ ကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်မှာ လာနားရခြင်းပင်။

“မာလာ… ဆေးခန်းပြတာ အခြေအနေကောင်းတယ်ဆိုတော့…. ကလေးတွေ ဘယ်နှယောက်လောက် ယူမယ်စိတ်ကူးထားတုန်း” အောင်မြသည် စသလို၊ နောက်သလိုနှင့် သူ့ဟာသူ လီးပိုတောင်အောင် ပါးစပ်အရသာခံပြီး မေးခြင်းဖြစ်သည်။ မာလာလည်း ရုတ်တရက် လင်မယားကိစ္စ အမေးခံရ၍ ရှက်ရှက်ဖြင့် “ပေစုတ်လို ချစ်စရာကောင်းတဲ့ သားယောက်ျားလေးတစ်ယောက်လောက်တော့ လိုချင်ပါရဲ့…. သမီးလေးဆိုလည်း ကိစ္စမရှိပါဘူး… ချစ်မှာပါပဲ” ဟု ပြန်ဖြေသည်။

“ဒါနဲ့… သိန်းမောင်ကြီးက တော်တော်ကြမ်းလားဟ” အောင်မြက မေးလိုက်သည်။

အောင်မြပြောသည့် အဓိပ္ပာယ်ကို သိသည့်အတွက် “ဟာ… ကိုအောင်မြကလည်း… ဘာတွေမေးမှန်းမသိဘူး… ရှက်စရာကြီး… ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်ပေါ့……..” ဟု မာလာက ထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ခမ်းစူစူထူထူလေးနှင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။

“ဟားဟားဟား… ရှက်နေတာပဲနင်က… ပြောစမ်းပါဟ… သိချင်လို့ပါ… မောင်နှမတွေပဲကို… ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပေါ့” အောင်မြက ရယ်မောရင်း ပြောသည်။

မာလာလည်း တော်တော်ရှက်နေပြီဖြစ်၍ သနပ်ခါးလိမ်းထားသည့် ပါးနှစ်ဖက်မှာ နီရဲလာပြီး “ဟုတ်တယ်… ကြမ်းတယ်… သိပြီလား…” ဟု ဖြေလိုက်သည်။

အောင်မြသည် ထပ်ပြီး ရယ်လိုက်ကာ “ဟား!… ဟား!… ဟား!… မညာပါနဲ့ မာလာရာ… သိန်းမောင် မကြမ်းလို့…. နင် မနေ့က သခွားသီးနဲ့ အာသာဖြေနေတာပဲ… မဟုတ်ဘူးလား ဟား!… ဟား!… ဟား!..” ဟု ပြောလိုက်သည်။

မာလာလည်း အောင်မြစကားကြောင့် စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ကြောင်သွားကာ “ဒုက္ခပါပဲ… ကိုအောင်မြရယ်… ဘာတွေပြောနေတာလဲမသိပါဘူး…. အမောပြေရင်လည်း ပြန်ရအောင်” ဟု ပြောလိုက်သည်။

မာလာ ထမည်အလုပ် “နေပါဦးဟာ.. ဒီမယ် ချွေးတောင်မတိတ်သေးဘူး” ဟု အောင်မြက တားလိုက်သည်။

အောင်မြသည် ချက်ချင်းပင် မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ပေါင်ခြံကြားမှ ချွေးတစ်စေးစေးဖြင့် ထိုးထောင်ထွက်နေသည့် အကြောများပြိုင်းပြိုင်းထကာ ရှစ်လက်မနီးပါးရှည်၍ အတော်တုတ်သည့် လီးတံမဲမဲကြီးကို မာလာ့ဘက်ကို ပြလိုက်၏။ မာလာသည် တစ်သက်လုံး ဒီလောက်ထိရှည်ပြီး အတော်တုတ်သည့် လီးတံမဲမဲကြီးကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်လိုက်ရသည်ဖြစ်၍ မျက်လုံးပြူးကာ မှင်သက်နေသည်။

မာလာ မှင်သက်နေခိုက် အောင်မြသည် ရှေ့တိုးလာပြီး “ငါ့လိုလီးကြီးနဲ့… နင်မခံဖူးဘူးမလား…” ဟု ပြောလိုက်သည်။

မာလာသည် သတိပြန်ဝင်လာကာ ခေါင်းကို တခြားဘက်သို့ လှည့်လိုက်သဖြင့် အောင်မြလည်း မာလာ့ပုခုံးကို ကိုင်၍ “ငါ့လီးကြီးကို ကြည့်ပါဦးဟ… သိန်းမောင်လို လီးတိုလေး မဟုတ်ဘူးနော်…” ဟု ပြောလိုက်သည်။

“ဘာလုပ်တာလဲ… ကိုအောင်မြရဲ့… ဖယ်ပါ” မာလာက တွန်းထုတ်သည်။

အောင်မြသည် သူ့ကို တွန်းထုတ်နေသော မာလာ၏ လက်တစ်ဖက်ကို ကိုင်လိုက်၍ လီးတံကြီးပေါ်ကို တင်ပြီး ဆုပ်ကိုင်ခိုင်းလိုက်၏။ လီးတံကြီးကို ကိုင်လိုက်ရသော အထိအတွေ့ကြောင့် မာလာ တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးများထသွားကာ ရှိန်းတက်သွားသည်။ အောင်မြ၏ လက်က မာလာ့လက်ကို ကိုင်၍ လီးတံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ခိုင်းထားသဖြင့် မာလာမှာ လက်ကို ရုန်းလို့မရ။ ထပြေးမည်ဟု လုပ်သောအခါ ခေါင်းထဲတွင် အရင်တစ်ခါ နိုင်မြင့်လုပ်တုန်းက အတင်းရုန်းကန်လို့ ဗိုက်ကိုအသေနာအောင် အထိုးခံရသည်ကို ပြန်မြင်ယောင်လာသည်။

“ဒီဘက်လှည့်ပြီး…. ဂွင်းထုပေးစမ်း…” အောင်မြက အမိန့်ပေးသည်။

မာလာလည်း ကြောက်ကြောက်နှင့် မရဲတရဲ သုံးချက်လောက် ထုပေးလိုက်၏။

“ဟာ… လီးကို တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်ပြီး အရင်းထိ ထုစမ်းပါဟ… ခေါင်းက ဒီဘက်ကိုလှည့်ပါဆိုကွာ” အောင်မြက ထပ်ပြောသည်။

မာလာ ခေါင်းကို အောင်မြဘက်သို့လှည့်လိုက်ချိန် လီးတံမဲမဲကြီးမှာ ညှီဟောက်ပီး နံထောင်လွန်းလှသည်။ မာလာသည် အသားတွေတုန်ကာ ကြောက်ကြောက်နှင့် အောင်မြပြောသလို လီးတံအဖျားကနေ အရင်းထိ လက်ကို တင်းကျပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ကာ ထုပေးသည်။ လီးတံမဲမဲကြီးမှာ တုတ်လည်းတုတ်၊ ရှည်လည်းရှည်သဖြင့် မာလာ၏ နူးညံ့သော လက်ဖွေးဖွေးလေးမှာ မဆန့်မပြဲ ကိုင်ထုပေးနေရသည်။

“ဟိုဘက်လက်နဲ့ နှစ်ဖက် ကိုင်ထုပေးလေ” အောင်မြသည် အပေါ်စီးကနေ ပြောလိုက်ရင်း မာလာ၏ မျက်နှာကို လက်နှင့် အပေါ်ပင့်တင်လိုက်ရာ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းနီနီထူထူလေးမှ တုန်နေ၍ သနပ်ခါးလိမ်းထားသည့် ပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်လည်း ကျနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် “မာလာ… ငါနင့်ကို အသားနာအောင် မလုပ်ပါဘူးဟ…. အကောင်းကြီး ကောင်းအောင်ပဲလုပ်ပေးမှာ… ကောင်းအောင်ပဲလုပ်ပေးမှာ… နင်လည်း ဆာနေတာပဲကို…” ဟု ပြောလိုက်သည်။

မာလာသည် တုန်ရီနေသော အသံဖြင့် “ကို.. ကိုအောင်မြ.. ပြန်ကြရအောင်ပါရှင်… နောက်ကျနေလိမ့်မယ်” ဟု ပြောသည်။

“ဆေးခန်းက စောစောပြပြီး ပြန်လာတာကို အိမ်ကလူတွေ မသိပါဘူးဟာ… ဂွင်းထုတာတော်တော့ ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေး…” အောင်မြက အမိန့်ပေးလိုက်သည်။

နံဟောင်နေသည့် လီးတံမဲမဲရှည်ရှည်တုတ်တုတ်ကြီးကို စုပ်ရမှာ ရွံရှာနေ၏။ အောင်မြသည် မာလာ့ပါးစပ်နှင့် လီးတံကြီးထိသည်အထိ မာလာ၏ ခေါင်းကို ကိုင်ကာ တိုးကပ်လိုက်သည်။ အောင်မြ တအားထန်နေသောကြောင့် လီးတံမဲမဲကြီး၏ ဒစ်ထိပ်သည် မှိုပွင့်လို ကားတင်းနေပြီး နီရဲတွတ်နေ၏။

နီတာရဲနှုတ်ခမ်းထူထူစူစူလေးကို လီးထိပ်နီနီကြီးဖြင့် ထိသည်အထိ မာလာ့ခေါင်းကို တိုးကပ်လိုက်ရာ နူးညံ့သော နှုတ်ခမ်းသားလေး၏ အထိအတွေ့ကို အောင်မြ၏ လီးတံကြီးမှာ စတင်ခံစားလိုက်သည်။ နီတာရဲနှုတ်ခမ်းစူစူလေးနှင့် လီးထိပ်ထိသည်ဆိုရုံမျှပင် ရှိသေး၊ မာလာသည် လီးတံကြီးကို ရွံရှာသောကြောင့် ပါးစပ်ကို အတင်းစေ့ထား၏။

အောင်မြလည်း စိတ်မရှည်သဖြင့် စေ့ထားသည့် ပါးစပ်ကို ပွင့်အောင် မာလာ၏ နှာခေါင်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပိတ်လိုက်သည်။ နှာခေါင်းကို ပိတ်ထားသော်လည်း ပါးစပ်က မဟသေး။ စက္ကန့်ပိုင်းအကြာတွင် အသက်ရှူကြပ်လာသဖြင့် မာလာသည် ပါးစပ်ကို ဟလိုက်ရာ၊ ပါးစပ်ပွင့်သည်နှင့် လီးထိပ်နီနီရဲရဲကြီးမှာ ပြွတ်ကနဲ ဝင်လာ၏။ ခေါင်းကို အောင်မြက ကိုင်ထားသဖြင့် လှုပ်မရ။ လီးထိပ်တစ်ခုလုံးသည် ပါးစပ်ထဲတွင် ပြည့်နေအောင် တုတ်သောကြောင့် မာလာ၏ နီတာရဲနှုတ်ခမ်းလေးမှာ ပြဲနေအောင် ငုံရသည်။ ဒါတောင် လီးတံကြီး တစ်ချောင်းလုံး မဝင်သေးဘဲ ထိပ်ပိုင်းမျှသာ။

လီးစုပ်ရင်း မာလာ့ပါးစပ်ထဲမှ သွားရည်တွေပါ ကျလာသည်။ အောင်မြသည် အားနှင့် ထိုးချလိုက်ရာ လီးတစ်ဝက်လောက်အထိ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်သွားကာ အာခေါင်ကို သွားထောက်မိသည်။

“အု!…အု!…အု! ” ပလောက်ပလောင်းဖြင့် လီးငုံပီး စုပ်သံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။

” ကဲ တော်ပြီ…ပက်လက်လှန်” ပါးစပ်ထဲမှ လီးတံကြီးကို နှုတ်လိုက်သောအခါ လီးတံတွင် မာလာ၏ သွားရည်များ ပေကျန်နေသည်။ မာလာ၏ ပါးစပ်အပြင်ဘက်တွင်လည်း လီးအငွေ့အသက်ဖြင့် ရောနေတဲ့ သွားရည်များ ပေကျန်နေသည်။

ကုက္ကိုပင်၏ အမြစ်ပေါ်သို့ ခေါင်းအုံးသလို ခေါင်းကို တင်လိုက်ကာ မာလာ ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ အောက်က ပုဆိုးစုတ် ခင်းထားသော်လည်း ကျောတပြားစာသာ လုံ၍ ဖင်အောက်ပိုင်းနားက အနည်းငယ် လွတ်နေသဖြင့် ထမီကို သဲများ ပေသွား၏။

အောင်မြသည် မာလာ၏ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သောအခါ ဖြူဖွေးနေတဲ့ ဗိုက်သားစူစူလေးကို အရင် တွေ့လိုက်ရပြီး အောက်ခံဘစ်အမည်းရောင်ကြီးမှာ ထင်းကနဲ။ ဘစ်အပေါ်မှ စောက်ပက်ကို ရှိုက်ရှူလိုက်ပြီး ထပ်ပြီး ဘစ်ကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ရာ ဗိုက်သားစူစူလေးရဲ့ အောက်ဖက်၊ ဆီးအုံပေါ်တွင်လည်း စောက်ဖုတ်မွှေး ခပ်ရေးရေးများ။

အောင်မြသည် အရင်ဆုံး မာလာ၏ ဗိုက်သားစူစူလေးကို အားပါးတရ ငုံ့နမ်းရင်း စောက်ဖုတ်မွှေးခပ်ရေးရေးကိုလည်း လက်ဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်၏။ ထို့နောက် စေ့ထားသော ပေါင်ကိုဖြဲကာ ကြည့်လိုက်တော့မှ နီရဲသော စောက်ပတ်ကြီးမှာ အပေါ်သို့ ခုံးနေပြီး ဖောင်းဖောင်းကြီး။

အောင်မြလည်း တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ဒီလောက်လှတဲ့ စောက်ပတ်ကြီးကို ပထမဆုံး မြင်ဖူးခြင်း။ မာလာ၏ ပေါင်ခြံအရင်းမှာလည်း မဲမနေ။ “ဟာ…နင့်စောက်ဖုတ်ကြီးက တော်တော်လှတာပဲ…” မာလာ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ခေါင်းကို တခြားဘက်သို့ စောင်းနေသည်။

“အမယ်…မာလာ…နင်ကသာ မူနေတာ နင့်စောက်ပတ်ကြီးက အရည်တွေ ရွှမ်းထွက်နေပြီး အိုင်တောင်အိုင်နေပြီ…ဒီမယ်ကြည့်…” အောင်မြသည် လက်နဲ့ စောက်ပတ်သားကို ပွတ်လိုက်သောအခါ မာလာ တစ်ကိုယ်လုံး ကျဉ်တက်ပြီး ရှိန်းကနဲ နေသွားသည်။

အောင်မြသည် စောက်ပတ်ကို ပွတ်လိုက်သော လက်ကို မာလာ့အား ပြလိုက်ရာ အောင်မြ၏ လက်တွင် စောက်ပတ်ရည်များ စေးကပ်ကပ်။ မျက်ရည်ရွှဲနေတဲ့ မာလာလည်း ရှက်လွန်းလှ၍ ပေါင်ကို အတင်းပြန်စေ့လိုက်၏။ သို့သော် စေ့မရ။ အောင်မြက လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူ့ထက်ဦးအောင် ဖြဲထားသောကြောင့်ပင်။

အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ မာလာ၏ ဖြဲထားတဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားထဲ နေရာယူ၍ စောက်ရည်များ အိုင်ထွန်းနေတဲ့ စောက်ပတ်အဝကို လီးထိပ်ဖြင့် တေ့ကာ အားပါပါနဲ့ ထိုးချလိုက်သဖြင့် နှစ်လက်မခန့် ဝင်သွားသည်။ အောက်က ခံနေသော မာလာမှာ နှစ်လက်မ ဆိုသော်ငြား လူလီးမဟုတ်တဲ့ အောင်မြ၏ လီးကြီးပုံကြောင့် နာကျဉ်လွန်းသဖြင့် အော်လည်းအော်၊ လက်ကလည်း အောင်မြကို တွန်းထားပြီး ရုန်းပြန်သည်။

အောင်မြလည်း မာလာရဲ့ တွန်းထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပြန်ချုပ်ကာ မာလာ၏ နှုတ်ခမ်းစူစူ နီနီ ထူထူလေးကို ပါးစပ်ကြမ်းကြီးဖြင့် စုပ်လိုက်နမ်းလိုက်လုပ်တော့၏။ အောက်ပိုင်းတွင်လည်း လီးကို ပြန်နှုတ်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးသွင်းလျက်။

နူးညံ့သော စောက်ပတ်အတွင်းသား တစ်ခုလုံးထဲသို့ လီးတံမဲမဲကြီးသည် တင်းကျပ်နေအောင် ပြည့်သွားပြီး လီးတံကြီး စောက်ပတ်ထဲက ထုတ်လိုက်တိုင်း သွေးစေးများ ကပ်ပါလာ၏။ လိုးနေရင်း မာလာ၏ အင်ကျီလက်တိုကို မချွတ်သေးပဲ အပေါ်သို့သာ လှန်တင်လိုက်သောအခါ ဖြူဝင်းပြီး လုံးအယ်ထွက်နေတဲ့ နို့လုံးစူစူကြီးကို ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ နီညိုရောင် နို့သီးခေါင်းနှစ်ဖက်ကလည်း သွားဖြင့် ကိုက်ပစ်ချင်စရာ။

အောက်ပိုင်းက လီးဖြင့် စောက်ပတ်ကိုလိုးလိုက် “ဗက်!…ဗက်!…ဗုန်း!….ပြွတ်!…ဖလွတ်!…ဗက်!..” အပေါ်ကလည်း နို့လုံးကြီး တစ်ဖက်ကို နယ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းကို ချေလိုက်၊ ပါးစပ်ကြမ်းကြီးနဲ့ မာလာ၏ နီတာရဲ နှုတ်ခမ်းလေးရယ်၊ လျှာလေးရယ်ကိုလည်း အကြမ်းပတမ်းစုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်နှင့်။ “ပြွတ်!…ပလပ်!…ပလပ်!…အင့်!…အား!…ပြွတ်!..” Kissing ဆွဲနေကြသည်မှာ သွားရည်တရွှဲရွှဲ။

မျက်နှာလေးကလည်း လှတပတ၊ နို့ကြီးကြီး ဖင်ကြီးကြီးနဲ့ မာလာကို အပေါ်ကနေ အားမနာတမ်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ တုတ်လည်းတုတ်၊ ရှည်လည်းရှည်သည့် လီးတံမဲမဲကြီး၏ အကြမ်းပတမ်းလိုးချက်တွေကြောင့် စောက်ပတ်အတွင်းသား တစ်ခုလုံး သွေးများထွက်ကာ စုတ်ပြတ်သပ်သွားပြီး မချိမဆံ့ အော်ညီးခံနေရသော မာလာ။ ပါးစပ်၊ လျှာ အစုပ်နမ်းခံရ၊ နို့လုံးကြီးတွေ အနယ်ခံရ၊ နို့သီးခေါင်းတွေ အချေခံရ၊ သားအိမ်ကွဲမတတ် အလိုးခံနေရသော်လည်း မာလာသည် နာကျဉ်ခြင်းထက် တဖြေးဖြေး ခံလို့ ကောင်းလာ၏။

စောင်ခြုံပြီး အိပ်နေရာမှ ချွေးများထွက်လာသဖြင့် ပုဆိုးစုတ်နဲ့ ချွေးထွက်သည့် နေရာများကို ပွတ်၍ အင်ကျီ၊ ပုဆိုး လဲဝတ်လိုက်သော သိန်းမောင်။ မာလာတို့ အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိလဲ၊ ပြန်လာပြီလား သိရအောင် ခေါင်းအုံးဘေးတွင် ရှိသော ဖုန်းကို ယူလိုက်ပြီး မာလာ့ဖုန်းကို ဆက်လိုက်သည်။

“ဟလို…မာလာ…ဆေးခန်းမှာပဲလား…လူဘယ်နှယောက် စောင့်ရအုံးမှာလဲ…”

“အင့်!…ဟမ်…ဪ…ပြန်..ပြန်လာပြီ..လမ်းမှာ….အား!…ဆေးခန်းက အဆင်ပြေပါတယ်..အား!….အင့်!….”

“ပြွတ်!…ဗုန်း!….ဗုန်း!….ဖြောင်း!…ဗက်!…ဗက်!…”

“မြန်သားပဲ…ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်…ဒါနဲ့ ဘာသံတွေလဲ….ကို ကြားနေရတာ…”

“အား!…မာ..မာလာ…ဆိုင်ကယ်စီးရင်း…အင့်!…ခေါင်းမူးနေလို့ပါ…လမ်း..လမ်းကလည်း ကြမ်းတော့…”

“ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ…ဒါဆို ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်..”

ဖုန်းချလိုက်ပြီးသောအခါ သိန်းမောင်သည် စောင်ခြုံ၍ ထပ်ကွေးတော့သည်။

ကုက္ကိုပင်၏ အမြစ်နားလေး၊ မြေကြီးပေါ်တွင် လင်မယား နှစ်ယောက်ပုံ wallpaper တင်ထားသည့် ဖုန်း တစ်လုံး။

“ပြွတ်!…ဗုန်း!….ဗုန်း!….ဖြောင်း!…ဗက်!…ဗက်!…”

ရှေ့ကနေ ခါးကို ကော့ကာ ဖင်ကုန်းခံနေသော မာလာ။ အနောက်ကနေ အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတဲ့ အောင်မြ။ ဖြူဖွေးပြီး တင်းအယ် ကားထွက်နေတဲ့ မာလာ၏ ဖင်ဆုံကြီးနှစ်ဖက်သည် အောင်မြ တစ်ချက် ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားပြီး အောင်မြက လိုးရင်းနဲ့ လက်ဖြင့် ရိုက်ထားသော လက်ရာများကြောင့် ဖြူဖွေးနေတဲ့ ဖင်သားကြီးနှစ်ဖက်မှာ နီရဲနေလေသည်။ အောက်က ခင်းထားတဲ့ ပုဆိုးစုတ်မှာလည်း ရေစိမ်ထားတဲ့အတိုင်း လီးရည်၊ စောက်ရည်များ စိုရွှဲပေကျန်လျက်။

ကုက္ကိုပင်အောက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ မာလာ၏ ကလေးရနိုင်၊ မရနိုင်အခြေအနေကို ဝိုင်းမေးကြသည်။ အသွားတုန်းက သနပ်ခါးပါပြီး အပြန်ကျ သနပ်ခါးမရှိတော့သည်ကို အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့လူများ သတိမထားမိ။

သိန်းမောင်မှ “မာလာ….လမ်းလျှောက်တာ ဘာလို့ ကွတကွတ ဖြစ်နေတာလဲ…နေမကောင်းလို့လား…”

မာလာသည် အလိုးခံရသောကြောင့် ပင်ပန်းတဲ့ အသံဖြင့် “မဟုတ်ပါဘူး ကိုရယ်…ဆေးခန်းက ဖင်ကို ဆေးထိုးလွှတ်တာ၊ ချေတာ နည်းသွားလို့ နည်းနည်း နာနေတာ…ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး…ကိုရော သက်သာလား”

“သက်သာပါတယ်….နည်းနည်းတော့ ကိုယ်ပူတုန်း”

“နေ့လည်စာ စားပြီးပြီလား”

“မနက်တုန်းက မတုတ်လုပ်ပေးတဲ့ ဆန်ပြုတ် သောက်ထားတယ် မဆာသေးဘူး…မာလာ စားရင် စားနှင့်လေ…”

“မစားသေးပါဘူး ကိုရယ်…ဆိုင်ကယ်စီးရတာ နေကလည်းပူ…ပင်လည်းပင်ပန်းလို့…အိပ်ယာပေါ် ခန လှဲလိုက်အုံးမယ်”

မာလာသည် ပြန်ရောက်ကတည်းက အိပ်ချလိုက်ရာ နေ့လယ် ၂ နာရီကျော်လောက်မှ နိုးလာသည်။ အိပ်ယာထထချင်းပင် စောက်ပတ်က နာလာပြန်၏။ နိုင်မြင့် လိုးတုန်းကထက်ကို ပို၍ အောင်မြလိုးသည်က ပိုနာသည်။ နှစ်ရက်အကြာတွင် သိန်းမောင် နေပြန်ကောင်းလာသည်။

တစ်ခြံထဲမှာ မိသားစု သုံးစု နေကြသည်မို့ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မဆုံကြ၊ မတွေ့ကြသည်မှာ အလွန်ရှားသည်။ ထို့ကြောင့် မာလာမှာ အောင်မြ၊ နိုင်မြင့်တို့နှင့် တွေ့တိုင်း မမြင်ချင်ယောင်သာ ဆောင်နေရ၏။ တခြားသူများရှေ့တွင်တော့ ခေါ်ခေါ်ပြောပြော လုပ်သည်။

မနက်ဆို တောထဲ အလုပ်လုပ်၊ ညနေမှ ပြန်လာ၊ တောသူတောင်သားများဘဝ ဒီလိုနဲ့ပင် လည်ပတ်နေရ၏။

နေ့လယ် ၃ နာရီ။ မန်ကျည်းပင်အောက်၊ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် သိန်းမောင်၊ နိုင်မြင့် နဲ့ အောင်မြတို့ ထုံးစံအတိုင်း ကျားချနေကြသည်။ ကွပ်ပျစ်ဘေး၊ မြေအလွတ်တွင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သန်းရှာနေကြသော မလှိုင်နဲ့ မတုတ်။ မာလာက အိမ်ထဲမှာ ရေချိုးပြီး သနပ်ခါးလိမ်းနေ၏။

ထိုအချိန် ပေစုတ်သည် ခြင်ရိုက်ဘတ်တံဖြင့် မတုတ်တို့အနားသို့ လာဆော့နေသည်။ “သား…ဘာလို့ ခြင်ရိုက်ဘတ်တံနဲ့ ဆော့နေတာလဲ…မဆော့နဲ့လေ…အထဲကို လက်သွားမထည့်နဲ့အုံး ဓာတ်လိုက်ပြီး ကျဉ်သွားလိမ့်မယ်….ပြောတာကြားလား…” မတုတ်မှ ခြင်ရိုက်ဘတ်တံဖြင့် ဆော့နေသော ပေစုတ်ကို ဆူခြင်း။

“ဖျတ်!”

“ဟီး..ဟီး..နာတယ်…ဟီး..ဟီး..”

“ဪ…ဒီကလေးနှယ်…မဆော့ပါနဲ့ဆို…ကဲ..အခုဖြစ်ပြီ…လာလာ..အမေ့နားကို…”

ခြင်ရိုက်ဘတ်တံထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သော ပေစုတ်၏ လက်ညိုးကို မတုတ်မှ ပါးစပ်ထဲထည့်၊ အာငွေ့ပေးရင်း။ သိန်းမောင်နဲ့ နိုင်မြင့် ကျားချနေသည်ကို ဘေးကနေ အလှည့်စောင့်၍ ထိုင်ကြည့်နေသော အောင်မြသည် ကျားကွက်မှ အကြည့်ပြောင်းကာ လက်ညိုးနာသွားသော ကိုယ့်သား ပေစုတ်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ပေစုတ်ကို ဘာမှတော့ မဆူ၊ မပြော။ ထို့နောက် မတုတ်၏ ဘေးဘက် မြေကြီးပေါ်တွင် ချထားသော ခြင်ရိုက်ဘတ်တံကို ကြည့်နေရင်း အတွေးများဝင်လာ၏။

ည ၇ နာရီ။ နိုင်မြင့်အိမ်တွင် လူစုံတက်စုံ TV ကြည့်နေကြသည်။ သိန်းမောင်တို့လင်မယား၊ နိုင်မြင့်တို့လင်မယား၊ မတုတ် နှင့် ပေစုတ်။ အောင်မြကတော့ တစ်နေကုန် အလုပ်လုပ်ထားလို့ ပင်ပန်းလို့ဆိုပြီး နိုင်မြင့်အိမ်တွင် TV လာမကြည့်ပဲ အိမ်ထဲမှာသာ နေနေသည်။ တကယ်တော့ အောင်မြမှာ အကြံနဲ့။

ည ၉ နာရီ။ “ကို့…မာလာ အိပ်ချင်လာပြီ….အရင်အိပ်နှင့်ပြီနော်”

နိုင်မြင့်သည် မာလာ ထသွားသည်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှ “ဖင်ကြီးမတော့ ထသွားပြီ…ငါလည်း ခနနေရင် သေးပေါက်သလိုလိုနဲ့ သူ့ကို သွားလိုးရင် ကောင်းမလား………တော်ပါပြီ……နောက်နေ့တွေမှ ကြံဖန်ပြီး လိုးပါတော့မယ်…”

မာလာသည် အိမ်ဘက်ကို မသွားသေးပဲ အိမ်သာဘက်ကို အရင် ခပ်သွက်သွက်သွား၏။ အိမ်သာ၏ အနောက်ဘက်တွင် တမာပင်ကြီးရှိပြီး တမာပင်ကြီး၏ အနောက်ဘက် ပတ်လည်တွင်တော့ အပင်ကြီး၊ အပင်ငယ်၊ ချုံများ ပေါပေါများများ ပေါက်ရောက်လျက်။

“ကိုအောင်မြ…ရှင်ကလည်းနော်…မပြောချင်ဘူး…ကျမကို တအားလိုးချင်နေတာပေါ့…ဟုတ်လား…” မာလာသည် နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး မေးလိုက်သည်။

အိမ်သာအနောက်ဘက်၊ အပင်နဲ့ ချုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းတွေကြားထဲတွင် ထွန်းထားတဲ့ မီးအိမ်၏ အလင်းရောင်သည် တအား ထိန်ထိန်မလင်းသည့်အတွက် အိမ်သာဘက်က ကြည့်ရင် ထိုအလင်းရောင်ကို မမြင်ရ။ အကွာအဝေးလည်း လှမ်းသည်။

“လိုးချင်လွန်းလို့…ခြင်ကိုက်ခံပြီး နင့်ကို စောင့်နေတာပေါ့ဟ”

နိုင်မြင့်နှင့် အလိုးခံရပြီးကတည်းက နိုင်မြင့်လီးကို ဆာနေသည်။ သို့ပေမယ့် နိုင်မြင့်က လာလည်း မလိုး။ ကိုယ်တိုင်ကလည်း အိမ်ထောင်ရှိ မိန်းမသားမို့ ကိုယ့်ဘက်က မစချင်။ ကိုနိုင်မြင့် လာလိုးရင်တော့ နှစ်ခါပြောစရာမလိုပဲ အသင့်ခံပေးရုံ။ ထိုသို့ ဆာနေသည့်ကြားက ကုက္ကိုပင်အောက်တွင် အလိုးခံရကတည်းက အောင်မြ၏ လီးတံကြီးနဲ့ ထပ်အလိုးခံချင်နေသဖြင့်။ အောင်မြသည် နိုင်မြင့်လို နေ့ရွှေ့ရက်ရွှေ့မဟုတ်ပဲ ညနေကတည်း မာလာ့ကို တခြားသူတွေ မသိအောင် အချိန်းအချက်လုပ်ခဲ့သည်။

“လာ… မာလာ…ငါ့ကို မှီ”

အောင်မြသည် အနောက်ကနေ ထိုင်ရင်း မာလာ့ကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ kissing ဆွဲသည်။

မာလာကလည်း အောင်မြ၏ ရင်ခွင်ကို မှီကာ ခေါင်းကို အနောက်လှည့်၍ တပြွတ်ပြွတ်၊ ပလပ်ပလပ် မြည်အောင် လျှာချင်းဆွဲစုပ်နေလျက်။ အောင်မြသည် kissing ဆွဲနေရင်း မာလာ၏ နို့လုံးကြီးများကို ချေလိုက်၊ နယ်လိုက်လုပ်နေရာမှ ရင်ခွင်ကို မှီကာ ပေါင်ဖြဲထားတဲ့ မာလာ၏ နီတာရဲပြီး ပြဲနေတဲ့ စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ်သို့ ဘေးနားတွင်ရှိသော ခြင်ရိုက်ဘတ်တံကို ယူလိုက်ကာ ခလုတ်ဖွင့်ပြီး ကပ်ချလိုက်သည်။

“ဖျတ်!”

မာလာသည် စောက်ပတ်ကနေ ရုတ်တရက် ဓာတ်လိုက်သလို ခံစားရသဖြင့် သွားရည်များ ထွက်အောင် kissing ဆွဲနေရာမှ “အမလေး…ဘာကြီးလဲ…နာလိုက်တာ” စောက်ပတ်ကိုကြည့်လိုက်သောအခါ စောက်ပတ်နားလေးတွင် ဝဲနေသော ခြင်ရိုက်ဘတ်တံတစ်ချောင်း။

“ကိုအောင်မြ…အဲဒါကြီးနဲ့ ဘာလုပ်တာလဲ…အား!…အမလေးလေး”

“မာလာ…ဘယ်လို ခံစားရလဲ”

“ဘယ်လိုခံစားရမှာလဲ…နာတာပေါ့…ကျဉ်လည်း ကျဉ်တယ်…”

“အဲဒါ ကောင်းတာပဲလေ…မှန်းစမ်း နင့်စောက်ပတ် ဘယ်လို ဖြစ်သွားလဲ ကြည့်ကြည့်အုံးမယ်”

အောင်မြသည် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သစ်ကိုင်းမှာ ချိတ်ထားသော မီးအိမ်ကိုယူ၍ မာလာ့စောက်ပတ်ကြီးကို အနီးကပ် ကြည့်လိုက်သည်။ နီနီရဲရဲ ပြဲပြဲကြီးဖြစ်နေတဲ့ စောက်ပတ်ဘေးသားပေါ်တွင် ခြင်ရိုက်ဘတ်တံ၏ လျှပ်စစ်အားကြောင့် အညိုရောင် အစက်ကလေး စွဲထင်သွားသည်။ အောင်မြလည်း နောက်တစ်ခါ ထပ်ပြီး စောက်ပတ်ကို ထပ်ကပ်မည်အလုပ် “ကိုအောင်မြ…မာလာ နာပါတယ်ဆို…”

“နင်ကလည်းဟာ…ဒါနဲ့ လုပ်လို့ နင်နာတာကိုကြည့်ပြီး ငါ့လီး ပိုတောင်တယ်ဟ…”

“ကျမ စောက်ပတ်တော့ အဲဒါကြီးနဲ့ မလုပ်ပါနဲ့ ရှင့်လီးကြီးနဲ့ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ အလိုးခံနေတာကို အားမရနိုင်ဘူးလား…ပြော”

မာလာ့၏ အမူအရာသည် ပိုပြီးလိုးချင်စရာကောင်းလာ၍ “စောက်ပတ်တော့ မလုပ်ဘူး…တခြားနေရာလုပ်မှာ”

“ဟင့်အင်း…တော်ပြီ…မလုပ်နဲ့လို့…နာလို့ပါဆို”

“နင် အကောင်းကြီး ကောင်းစေရပါမယ်ဟာ”

ကိုအောင်မြကို ဘယ်လိုမှ ပြောမရတဲ့အဆုံး မာလာလည်း ဆက်မပြောတော့၊ သူ ကြိုးဆွဲရာပဲ ကတော့မည်။

“လာ…ငါ့ရင်ခွင်ထဲ မှီနေ…”

စောက်ပတ်ကို ခြင်ကိုက်ဘတ်တံဖြင့် မကပ်တော့သော်လည်း တင်းအယ်နေတဲ့ နို့လုံးကြီး နှစ်မွှာ၏ စူထွက်နေသော နို့သီးခေါင်း စူစူနှစ်ဖက်ကို တစ်လှည့်စီ ခြင်ရိုက်ဘတ်တံဖြင့် အားနဲ့ ဖိ၍ ဖိ၍ ကပ်သည်။ အောင်မြ၏ လက်တစ်ဖက်က နို့လုံးကြီးကို ဖျစ်ထားသောကြောင့် နို့သီးခေါင်းမှာ ပိုပြီး ချွတ်တက်ကာ ဆူလာသဖြင့် ခြင်ရိုက်ဘတ်တံဖြင့် ဖိကပ်ရခံသည်မှာ ပိုကောင်းသည်။ မာလာကတော့ မချိမဆန့် အံကိုကြိတ်ခံလျက်။

“ဖျတ်!…ဖျတ်!..အား!….အင့်!….အမလေး…ကိုအောင်မြ…မာလာ နာတယ်…အား!…ဖျတ်!…”

ခနအကြာတွင် မာလာ့ကို ဖင်ကုန်းခိုင်းသည်။ ကုန်းလိုက်သောအခါ ကော့ပြီး တင်းအယ် ကားထွက်နေသည့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီး နှစ်ဖက်သည် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်ချင်စရာ။ ဒါပေမယ့် အောင်မြသည် တန်းမလိုးသေးပဲ ခြင်ရိုက်ဘတ်တံဖြင့် ဖင်တုံး တုံတုံကြီးကို ဖိ၍ ဖိ၍ ကပ်သဖြင့် “အား!…ဖျတ်!….အား!…အင်!…ဖျတ်!..”

ခြင်ရိုက်ဘတ်တံကို တစ်ချက် ဖိလိုက်တိုင်း မာလာ၏ ဖင်တုံး တုံတုံကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်တုန်တက်သွားသည်။ မာလာသည် နာကျဉ်လွန်းသည့် ဒဏ်နှင့်အတူ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးသော ဖီးတက်ခြင်းမျိုးကိုပါ အကောင်းကြီးကောင်းကာ ခံနေလေသည်။ ခြင်ရိုက်ဘတ်တံဖြင့် ဖင်ကပ်လိုက်၊ နားလိုက်၊ နို့ကပ်လိုက်ဖြင့် နာရီဝက်လောက် ကြာသွား၏။

“ကဲ မာလာ…ခြင်ရိုက်ဘတ်တံကို အနားပေးလိုက်အုံးမယ်…ညှော်နံ့လည်း နံလာလို့…ဟဲဟဲဟဲ…”

ဖျာကြမ်း အစုတ်ပေါ်တွင် မှောက်ခုံဖြစ်နေသော မာလာ။ ထိုဖျာကြမ်းကို မနက်စောစောကတည်းက တခြားသူတွေ မမြင်အောင် အောင်မြ လာထားထားခြင်းပင်။ ခြင်ရိုက်ဘတ်တံဖြင့် မကပ်တော့သည်တောင်မှ မှောက်ခုံဖြစ်နေတဲ့ မာလာ၏ ဖြူဖွေးနေသော ကိုယ်လုံးသည် တုန်တုန်သွားသည်။

“လိုးတော့မယ်…မာလာရေ…နင့်ဖင်ကြီးက အယ်နေတာပဲ….”

ည ၁၁ နာရီ။ အောင်မြ၏ လိုးချက်တွေကြောင့် မောဟိုက်ပြီး မျော့နေပြီဖြစ်သော ချွေးသံရွှဲရွှဲ မာလာ။ အောင်မြမှာလည်း ချွေးများနှင့်။ သို့ပေမယ့် သူကတော့ လိုးကောင်းတုန်း။

“ကို..ကိုအောင်မြ…ကျမလည်း စောက်ပတ်တွေ တော်တော်..အမလေး…အား!…တော်တော် ကျိန်းစပ်နေပြီ…နောက်နေ့တွေမှ လိုးပါတော့ရှင်…အား!…”

“အေးပါဟာ…ငါလည်း မောနေပါပြီ..”

အောင်မြနဲ့ မာလာ နှစ်ယောက်သား ဖျာကြမ်းပေါ်တွင် တဟောဟော တဟဲဟဲဖြင့် အမောဖြေနေသည်။ နိုင်မြင့်အိမ်က လူစုကတော့ TV ကြည့်ကောင်းနေဆဲ။

“ကျွန်တော်တော့ အိပ်ချင်လာပြီဗျာ…အိပ်ပြီဗျို့ …ဝါး…”

သိန်းမောင် တစ်ချက်သမ်းလိုက်ပြီး နိုင်မြင့်တို့ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းသွားသည်။ အိမ်ဘက်ကို အသွား၊ သေးပေါက်ချင်လာသဖြင့် အိမ်သာဘက်ကို သွားရာ။

အပင်တွေ၊ တွေကြားထဲမှ ထွက်လာသော မောဟိုက်တဲ့ပုံစံနှင့် မာလာသည် ပေါင်ကွတ၊ ကွတဖြင့် အုတ်ရေကန်ဘက်သို့ အရင်သွား၍ တစ်ကိုယ်လုံး ပေကျန်နေသော လီးရည်၊ စောက်ပတ်ရည်တွေနှင့် သဲ၊ ဖုန်တွေကို ရေဖြင့် ဆေးကြောသည်။ ပြီးမှ အိမ်ဘက်သို့ ထွက်သွား၏။

မာလာ အိမ်ရောက်ပြီး မကြာ၊ သိန်းမောင်သည် နိုင်မြင့်အိမ်မှ အိမ်သာဘက်သို့ သွားသည်။ အောင်မြလည်း မာလာထွက်သွားပြီး အကြာမှ ချုံတွေကြားထဲက မီးအိမ်၊ ခြင်ရိုက်ဘတ်တံကို ကိုင်ကာ ထွက်လာ၏။

အောင်မြ အိမ်သာ၏ အရှေ့နားအရောက် “ဟာ…ကိုအောင်မြ…တရေးနိုးတာလား..”

“အေး…ဟုတ်တယ်”

“ဒါနဲ့…လက်ထဲက ခြင်ရိုက်ဘတ်တံကြီး မလား”

“ဟုတ်တယ်လေ…အိမ်သာထဲက ခြင်ကိုက်လို့ ရိုက်ဖို့ ယူလာတာ…”

လေးရက်အကြာ။ ဒီနေ့လည်း သိန်းမောင်တို့တတွေ တောထဲ သစ်ခုတ်ဝါးခုတ် နားသည့်ရက်။ မနက် ၁၀ နာရီ ၁၅ မိနစ်။ အခန်းထဲတွင် doggy ဆွဲနေကြသော သိန်းမောင်နှင့် မာလာ။

အောင်မြလို ၈ လက်မနီးပါး လီးတုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးဖြင့် ခိုးခိုး အလိုးခံထားသောကြောင့် မာလာ၏ စောက်ပတ်မှာ သိန်းမောင်၏ လီးတိုလေးကို ဘယ်လိုမှ မနေ၊ မဖြုံ။ ကာမအရ ကြည့်လျှင်တော့ အောင်မြ၏ လီးတံကြီးနဲ့သာ အမြဲတမ်းခံချင်သော်လည်း သိန်းမောင်ကျ လီးတိုပေမယ့် ချစ်လည်း ချစ်တဲ့အတွက်ကြောင့် လီးတိုလေးကို ချစ်ချစ်နှင့် ခံပေးနေသည်။

သိန်းမောင် အနောက်ကနေ လိုးနေရင်း “မာလာ…မာလာ့ဖင်ပေါ်က အညိုရောင် အစက်အပြောက်လေးတွေက ဘာတွေလဲ…အရင်က မတွေ့ပါဘူး…နှစ်ရက် သုံးရက်တော့ ရှိပြီ ကို တွေ့နေတာ..”

“မသိပါဘူး ကိုရယ်…ယားလို့ ကုတ်ရင်း ဖြစ်သွားတာ နေမှာ”

နေ့လယ်ခင်း ၂ နာရီ။ နိုင်မြင့်တို့ လင်မယား တစ်ဖက်ရွာမှ အမျိုးတွေဆီ အလည်သွားကြသည်။ နေ့လယ်နေ့ခင်းမလို့ သိန်းမောင် အိမ်တွင် အိပ်နေ၏။ ပေစုတ်ကတော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ။ တုတ်တုတ်လည်း အိမ်မှာ အိပ်နေလျက်။ မအိပ်တာက အောင်မြနဲ့ မာလာ။ အိမ်သာအနောက်ဘက် ချုံတွေကြားထဲတွင် လိုးနေကြသည်။

အိပ်နေရင်း သေးပေါက်ချင်လာသဖြင့် မတုတ်သည် အိပ်ယာမှထကာ အိမ်သာဘက်ကို သွား၏။ အိမ်သာပေါ်တက်၍ သေးပေါက်တုန်း အနောက် ချုံတွေဘက်ကနေ ညီးသံလိုလို၊ တစ်ဗက်ဗက်၊ တစ်ဗုန်းဗုန်း မြည်သံလိုလို ကြားလိုက်ရသည်။ မတုတ်စိတ်ထဲတွင် ဒီတိုင်း အကောင်ပလောင်တွေ ရှိမှာပါ ဟူ၍ သူ့သေးသူ ပြီးအောင်ပေါက်၍ ထွက်လာ၏။

အိမ်သာပေါ်မှ အဆင်း ထိုအသံတွေကို ဆက်ကြားနေရသဖြင့် သိချင်စိတ်များ ပေါက်လာကာ ခြေသံလုံလုံဖြင့် ချုံဘက်ကို တိုးသွားသည်။ မတုတ်သည် လေသံတိုးတိုးဖြင့် ရေရွတ်လိုက်၏။ “အမလေးလေး…ကိုအောင်မြ နဲ့ မာလာ လိုးနေကြတာပါလား”

“ဟဲ့ကောင် သိန်းမောင်…ထစမ်း…ထ..ထ”

အခန်းထဲတွင် အိပ်ပျော်နေသော သိန်းမောင်တစ်ယောက် ရုတ်တရက် အနှိုးခံရ၍ “အား…..လန့်လိုက်တာဗျာ…မတုတ်…ဘယ်လိုလုပ် အိမ်ပေါ်ရောက်နေတာလဲ…မာလာ..မာလာရော..”

“အေး…နင့်မိန်းမ မာလာ…ငါ့ယောက်ျားနဲ့ အလိုးခံနေလေရဲ့….”

“ဗျာ!”

“မဗျာနဲ့ သိန်းမောင်”

“ဟာ…မတုတ် မဟုတ်တာတွေ မပြောနဲ့ဗျာ”

“လာ…မယုံရင် လိုက်ခဲ့…ဒါပေမဲ့ ငါပြောတာ နားထောင် အရင်ဆုံး ခြေသံလုံလုံနဲ့ သွားမယ်…ဝုန်းဆို မလုပ်နဲ့ သူတို့ ဘယ်လိုအချိုးမျိုးတွေ ချိုးပြီး လိုးနေကြတာလဲဆိုတာ သိရအောင်လို့….ပြီးမှ နင့်ဟာနင် သတ်ချင်သတ်၊ မသတ်ချင်နေ”

သိန်းမောင်ကိုခေါ်ကာ အိမ်သာအနောက်ဘက် ချုံထဲသို့ နှစ်ယောက်သား ခြေသံလုံလုံဖြင့် တိုးကပ်သွားပြီး ချောင်းကြည့်ရာ အောင်မြက ပက်လက်လှန်နေပြီး မာလာက ဖင်ကုန်းကာ သူမရဲ့ တင်းအယ် ကြီးမားနေသည့် နို့လုံး နှစ်မွှာကြားထဲသို့ အောင်မြ၏ လီးတံကြီးကို ညှပ်ရင်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေ၏။

ထိုမြင်ကွင်းကို ချောင်းကြည့်နေတဲ့ သိန်းမောင်နဲ့ မတုတ်။ သိန်းမောင် မျက်နှာများ နီရဲကာ ဒေါသတွေထွက်လာပြီး အသားတွေ တုန်လာသည်။ မတုတ်မှ လေသံဖြင့် “သိန်းမောင်….နင် တအား ဒေါသထွက်နေတာလား…”

သိန်းမောင် ဘာမှ မပြောပဲ ခေါင်းသာ ညှိမ့်ပြလိုက်၏။

“သိန်းမောင်…နင်တင်မဟုတ်ဘူး…ငါရောပဲ….ဒါနဲ့ နင်က ဒေါသသာထွက်နေတာ…ဘာလို့ လီးကတောင်နေတာလဲ…”

မတုတ်စကားကြောင့် သိန်းမောင် အောက်ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ ပုဆိုးကြားထဲမှ ထိုးထွက်နေတဲ့ လေးလက်မ လီးတိုလေး။

မတုတ်မှ လေသံဖြင့်ပင် “ဒီမယ်…သူတို့လိုကောင်၊ ကောင်မမျိုးတွေကို အခုကို သွားသတ်ပစ်ချင်နေတာ….ဒါပေမဲ့ အဲဒီလိုဟာတွေကို သတ်ရင် မတန်ဘူး…သတ်ရင် ထောင်ကျတာပဲ အဖတ်တင်မယ်…”

သိန်းမောင်လည်း လေသံဖြင့် ဒေါသပါပါ “အဲဒါဆို ကျုပ်တို့က ဒီတိုင်းကြီး အမြဲတမ်း မသိကျေးကျွန်ပြုနေရမှာလား…ထောင်ကျကျဗျာ…ဒင်းတို့က ဖျာတောင်ခင်းပြီး လိုးနေကြတာ”

မတုတ် ခေါင်းရမ်းလိုက်ပြီး “မဟုတ်ဘူး…လာ နင့်အိမ်ဖြစ်ဖြစ်၊ ငါ့အိမ်ဖြစ်ဖြစ် သွားမယ်…”

“ဟာ…ဘာဆိုင်လို့လဲ…ဘာလို့ သွားမှာလဲ မတုတ်ရ…”

“သူတို့တောင် ငါတို့ကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်နေကြတာပဲ….ငါတို့လည်း အိမ်ပေါ်သွားပြီး လိုးရအောင်လေ”

➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅