မာယာကျွန်း (အပိုင်း ၁) | အပြာစာအုပ် | အောစာအုပ်

(၄)

“နင်သိတဲ့အတိုင်းပဲလေ အခုငါတို့ရောက်နေတဲ့..ဒီ..ကျွန်းလား၊ ရွာလားက၊ တစ်ခုခုတော့ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေတာတော့အမှန်ပဲ။ ဘယ်နေရာဆိုတာလည်းငါတို့မသိဘူး၊ နက်ဝပ်မရှိတော့ ဂျီပီအက်စ်လည်းစစ်လို့မရဘူး။ ငါဖုန်းဆစ်ဂနယ်များရမလားလို့တစ်မနက်လုံးနေရာအနှံ့လျှောက်ရင်းစမ်းကြည့်ပြီးပြီ။ ငါ့ဖုန်းမှာဘာတိုင်မှမပေါ်ဘူး။ ဆင်မ်ကဒ်နှစ်ခုစလုံးပဲ။ တော်တော်လေးတော့စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်ရတာတော့အမှန်ပဲ”

“ငါလည်း၊ ငါ့ဖုန်းနဲ့ဆင်မ်ကိုသုံးပြီး၊ ထပ်စစ်ကြည့်ဦးမယ် မမရယ်။ အဲဒါမှမရရင်၊ တစ်ခုပဲကျန်တော့တယ်။ မီဖိုပြီးမီးခိုးငွေ့တွေလွှတ်မလားလို့။ ဒါမှပင်လယ်ထဲကဖြတ်သွားဖြတ်လာတွေမြင်ရပြီးလာကယ်နိုင်အောင်..”

“အင်းလေ..၊ ကြိုးစားကြည့်ရမှာပေါ့..”

ကျနော်တို့စိတ်တွေက၊ မရေရာ၊ မသေချာမှုတွေနဲ့ရှုပ်ထွေးနေကြတယ်။

“ငါ့ကိုယ်ငါတော့ချွေးတလုံးလုံးနဲ့ညစ်ပတ်နေပြီလို့ခံစားနေရတယ်ဟဲ့..။ ရေချိုးလိုက်ချင်တယ်ဟာ။ နင်..ပင်လယ်ထဲဆင်းပြီးရေမကူးချင်ဖူးလား..”

“အား..ငါ့ကိုမေးတာလား..”

ကျနော်လည်းရှင်းနေတဲ့မေးခွန်းကြီးကိုအူကြောင်ကြောင်နဲ့ ပြန်မေးနေမိတယ်။

“အေးလေ..နင့်ကိုပေါ့၊ ဒီနားမှာနင်ကလွဲလို့တခြားဘယ်ခွေးတစ်ကောင်မှမရှိတာကြီးကို။ ရူးကြောင်မူးကြောင်နဲ့..”

မမကေသီကတော့ထုံးစံအတိုင်းပဲတစ်ခွန်းအတင်မခံဘူး..နောက်သလိုပြောင်သလိုနဲ့ကျနော့်ကိုဒဲ့ကစ်တယ်။

“အင်းလေ..ရပါတယ်..”

“ကဲဟေ့..ငါတော့ချွတ်ပြီဟေ့..။ ငါ့ကိုငဇင်ရိုင်းလို နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးထောင်၊ ပုဇွန်လိုမျက်လုံးပြူးပြီးကြည့်မနေနဲ့သိလား..။ ဘာသိဘာသာပဲနေ..နေလိုက်..။ ငါ့မှာလဲစရာဘာမှမရှိဘူး။ ရောမရောက်ရင်ရောမလိုကျင့်ရမှာပဲမတတ်နိုင်ဘူး..”

တကယ်လို့မနေ့ညတုန်းက ကျနော့်ရဲ့သနားစရာကောင်းတဲ့ လီးက၊ ဟိုနို့ကြီးကြီးမိန်းမတွေရဲ့နို့ဖတ်ကင်းရှိုးကြီးကိုကြည့်ပြီး အရမ်းမာတောင်တင်းရင်းပြီး၊ အားယုတ်လို့သာမနေခဲ့ရင်၊ အခုမမကေသီချွတ်ပြတာကိုကြည့်ရုံနဲ့လီးကပေါက်ကွဲထွက်လောက်တယ်။

ကျနော့်အမတစ်ဝမ်းပဲကွဲတဲ့၊ မမကေသီရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ၊ သူ့ရဲ့မျိုးရိုးလိုက်ပြီးမတရားကြီးထွားနေတဲ့နို့အကြီးကြီးတွေကို ဦးထုပ်ဆောင်းပေးထားရုံလောက်ရှိတဲ့၊ ဘရာစီယာသေးသေးလေးရယ်၊ ဖင်ထွားထွားကားကားကြီးနဲ့ လုံးတစ်နေတဲ့ပေါင်ကြားကိုညပ်သပ်အောင်မနည်းဖုံးတားရတဲ့ပင်တီသေးသေးပါးပါးလေးရယ်ပဲကျန်တော့တယ်။ အဲဒီဗျုးကမပိတ်နိုင်မဖုံးကွယ်နိင်ပဲကျနော့်မြင်ကွင်းထဲကိုဒလဟောကြီးတိုးဝင်လာတာ၊ ကျနော့်အောက်ကမောင်ကလုံးဝမထိမ်းနိုင်အောင်ထောင်ထလာတော့တာပဲ။

“ဝေယံ..၊ နင်ငါ့ကိုဒီပုံစံမျိုးနဲ့မြင်ရတာ ပြဿ
နာတော့မရှိလောက်ပါဘူးနော်။ နင့်စိတ်တွေမဖောက်ပြန်၊ လောင်လည်းမတီးလောက်ဖူးလို့ယူဆပါတယ်..ဟိဟိ။  ငါနင့်ကိုမြှူဆွယ်နေတာမဟုတ်ဘူးနော်၊ အတွေးတွေခေါင်မနေနဲ့ဦး..”

“ဒါလောက်လေးများ၊ ကိစ္စမရှိပါဘူးမမရာ”

လို့ပြောရင်း၊ ကျနော်ကအပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်ချပြီး၊ အောက်ခံဆပ်စပင်ဒါ ဘောင်းဘီလေးနဲ့ပင်လယ်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကျနော့်ရဲ့မာတောင်နေတဲ့လီးကိုမမကေသီမမြင်စေချင်ဘူးလေ။ ကျနော်ထင်တာက၊ ရေနဲ့တွေရင်တော့ ဒီကောင်လည်းသွေးအေးသွားမယ်လို့လေ။

ဒါပေမယ့်ထင်တဲ့အတိုင်းဖြစ်မလာပါဘူး။ မမကေသီက ကျနော့်နောက်ကကပ်ရက်ပြေးလိုက်လာတယ်။ သူမရဲ့ ဧရာမနို့လုံးကြီးတွေက ဘရာစီယာထဲမှာ ကြမ်းတမ်းစွာခုန်ပေါက်နေတာကိုတွေ့နေရတယ်။ သူမကရေထဲကိုထိုးဆင်းချလိုက်ပြီး၊ စက္ကန့်ပိုင်းလေးပဲအကြာမှာ၊ ကျနော့်ဘေးမလှမ်းမကမ်းလေးမှာတင်ပြန်ပေါ်လာတယ်။

“ငါတို့ အရင်က အတူတူ ရေကူးခဲ့ကြတာဘယ်အချိန်လောက်က နောက်ဆုံးဖြစ်မလဲ၊ နင်မှတ်မိသေးလား..”

“အင်း..သိပ်မကြာခင်လောက်ကလို့တော့ထင်တာပဲ။ အတိအကျတော့မမှတ်မိဘူး..”

“လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နည်းနည်းတော့ကြာခဲ့ပြီဟဲ့..အရင်ငါ့ဒီဟာကြီးတွေဒီလောက်ထွားမလာခင်ကလေ..” မမကေသီးက သူ့ရဲ့ဧရာမနို့ကြီးတွေကိုရှိရာကို ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ပြောလိုက်တယ်။

“အဲ..အင်း…ငါတော့သတိမထားမိပါဘူး..မမရယ်”

“ဟားဟားးး!..နင်က လိမ်တတ်သားပဲ၊ ဒီလောက်ပြူးပြဲပြီးလူတိုင်းမကြည့်မိပဲမနေနိုင်တာကို၊ နင်မျက်လုံးကန်းနေတာပဲဖြစ်မယ်..၊ ဒါကြီးတွေစူထွက်နေတာက နင့်အမြင်နဲ့ဘယ်လောက်များအလှမ်းဝေးနေလို့လည်း။ ဘယ်လိုလဲ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့နင် ဒီလိုနို့ကြီးကြီးမျိုးတွေကိုကြိုက်လား..”

ကျွန်တော် ရုတ်တရက်ဘာပြောရမှန်းမသိခဲ့ဘူး။ မမကေသီက တမင်ပဲကျနော့်ကို၊ ပရောပရီလုပ်နေတာလား၊ မပြောတတ်တော့ပါဘူး။ ကျနော်သူ့ကိုတစ်ချက်ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ သူကကမ်းစပ်ဘက်စူးစူးစိုက်စိုက်နဲ့ လှမ်းကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။

“ဟေ့..ဟေ့..ဟေး..!”

မမကသီကရုတ်တရက်အော်လိုက်ပြီး ကမ်းစပ်ဘက်ဆီသို့ ဒရောသောပါးနဲ့ ပြန်ကူးသွားတာကိုတွေ့ရတယ်။

“ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ..?”

ကျွန်တော်လည်းအလန့်တကြားနဲ့မေးလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျနော်ချက်ချင်းသဘောပေါက်သွားမိခဲ့ရတယ်။  မနေ့ညကတောထဲမှာကျနော်တွေ့ခဲ့ရတဲ့၊ ဝိုင်းထိုင်နေတဲ့ မိန်းမတွေထဲကတစ်ယောက်ကို မမကေသီကတွေ့လိုက်မှန်း မကြာခင်မှာသိလိုက်ရပြီး၊  မမကေသီကကမ်းဘက်ကိုရေပြန်ကူးပြီးလိုက်မလို့ပဲဆိုတာကိုလေ..။

“ဟေ့…စောင့်ဦး..!”

မမကေသီက လှမ်းအော်နေတယ်။ ကမ်းစပ်နားရောက်နေတဲ့မိန်းမက သူ့ကိုအော်ခေါ်သံကြားလို့ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျနော်တိုသူ့ကနားတော်တော်လေးနီးအောင်ရောက်သွားတော့၊ အဲဒီမိန်းမကိုကြည့်ရတာတောင့်တင်းသွားပြီး တစ်ချက်ပြန်ကြည့်ကာ ကမ်းပေါ်ကချုံတောတွေရှိတဲ့ဆီကို၊ ရုတ်တရက် ပြန်ပြေးထွက်သွားတော့တယ်။

“ဟေး..ခဏလောက်စောင့်ပါဦး..”

မမကေသီကလည်းမနားတမ်းလှမ်းအော်ရင်း၊ ချုံပုတ်တွေထဲကိုပြေးဝင်ပြီးလိုက်သွားတာတွေ့တယ်။

“မမကေသီ..၊ ခဏနေပါဦး၊  အဲဒီအထဲကို အရမ်းဝင်မသွားနဲ့ဦးလေ..”

ကျွန်တော်က မမကေသီနောက်ကို အော်ရင်းပြေးလိုက်မိပြီး ကမူးရှူးထိုးနဲ့လိုက်ရှာနေမိတယ်။ ပြေးတာမြန်လွန်းလို့၊ ကျနော်ဖြတ်သွားတဲ့နေရာမှာသစ်ပင်တွေ ချုံပုတ်တွေက တရိပ်ရိပ်နဲ့ကျနော့်ဆီတိုးဝင်နေသလို အသံတွေကြားနေရတယ်။

“မမကေသီ..ဘယ်မှာလဲ..”

ကျနော်တိုးတိုးလေး အော်မေးလိုက်တယ်။

“မမကေသီ..!”

ခေါ်သံကိုနည်းနည်းလေးပိုကျယ်လိုက်တယ်။ ချုံပုတ်တွေထဲ တောတိုးသံတွေကိုကျနော်ကြားလိုက်ရပြန်တယ်။

“မမကေသီ..”

ရုတ်တရက်ဆိုသလို အမျိုးအမည်မသိတဲ့ အဲဒီအမျိုးသမီးက ကျွန်တော့်ရှေ့ကိုခုန်ထွက်လာပြီး ကျနော့်ကိုတခုခုနဲ့ရိုက်လိုက်သလား၊ တွန်းလှဲလိုက်သလားပဲ။ ပြီးတာနဲ့ကျနော့ဆီခုန်ဝင်လာတဲ့အရှိန်ထက် ပိုမြန်တဲ့နှုန်းနဲ့ လှစ်ခနဲပြန်ပြေးထွက်သွားတော့တယ်။

ကျနော့်ခေါင်းကမြေကြီးနဲ့၊ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးဆောင့်ရိုက်မိသွားတယ်လို့ထင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျနော်လန့်သွားရုံလောက်ကလွဲလို့အားလုံးအဆင်ပြေပါတယ်။
ကျွန်တော် မြေပြင်ပေါ်မှာလဲကျနေရင်း အခြေအနေက၊နည်းနည်း တော့စိတ်တွေကိုရှုပ်သွားတယ်။

“ဝေယံ. ဝေယံ..”

ခြေသံတွေ ကျွန်တော့်ဆီ ပြေးလာနေတာကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ပြေးထွက်လာတာကတော့မမကေသီပါ။

“နင်ဘာဖြစ်သွားတာလဲ..!”

“အဲ့ဒီမိန်းမပေါ့…အင်းး…သူကငါ့ကိုလာတွန်းလှဲချသွားပြီး ခေါင်းကိုတောင်ဆော်သွားသေးသလားမသိဘူး…အိုး…ဒါပေမယ့် ငါအဆင်ပြေပါတယ်..”

“တကယ်လို့၊ ဒီကျွန်းမှာ တခြားလူတွေရှိရင်…”

မမကေသီစကားမဆုံးခင်မှာပဲကျနော်က..၊

“မမကေသီ၊ ငါနင့်ကိုတစ်ခုပြောစရာရှိတယ်..”

“ဘာလဲ..”

သူမကသံသယစိတ်နဲ့ မေးတယ်။

“ငါမနေ့ညက နင်တို့ဂူထဲမှာအိပ်နေတုန်း၊ ငါကအိပ်လို့မပျော်ဘူး။ ဒါနဲ့ဂူအပြင်ကိုလမ်းလျှောက်ထွက်လာတော့၊ ဆူဆူညံညံအသံတွေကြားရတယ်၊ အဲဒီနောက်တော့မိန်းမတွေချည်းရှိနေတဲ့ရွာတစ်ရွာကိုတွေ့ခဲ့ရတယ်”

“ဘုရားရေ..၊ ဒါဆိုရင် သူတို့က၊ငါတို့အိမ်ပြန်နိုင်ဖို့ကို ကူညီနိုင်မယ်ထင်လား..”

“ဟင့်အင်း၊ ငါပြောတာနားထောင်ဦး၊ သူတို့တွေက မီးတွေထွန်းထားတဲ့စက်ဝိုင်းထဲမှာ၊ ထူးထူးခြားခြား သီချင်းလိုလို၊ ဂါထာလိုလိုတွေကိုရွတ်နေ၊ ဆိုနေကြတာပဲ။ ထူးထူးဆန်းတဲ့ဆန်း၊ လူရိုင်းမတွေကျနေတာပဲ၊ အဝတ်အစားတွေလဲ အပြည့်အစုံဝတ်မထားကြဘူး။ ပုံမှန်တော့မဟုတ်တာသေချာတယ်။ ဒါကြောင့်ငါလည်းမခေါ်ရဲဘူး၊ သူတို့ကအန္တရာယ်ပြုနိုင်သလား၊ မပြုဖူးလားဆိုတာမသေချာဘူးလေ။ အခုကြည့်ပါလားနင်မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ ငါ့ကိုတွန်းထိုးလှဲပြီးပြေးသွားတာ။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် သူတို့တွေလူစုပြီးနောက်ထပ်တစ်ခေါက်ပြန်လာပြီးအန္တရယ်ပေးမှာကိုကြောက်နေတယ်။ အဲဒါကြောင့်ငါ၊ နင့်နောက်ကအတင်းလိုက်ခေါ်နေတာမမရဲ့..”

“ဒါဆို ငါတို့ ဘာလုပ်ကြမှာလဲ”

“ဂူထဲပြန်သွားရအောင် ။ မာမီက အခု နိုးနေလောက်ပြီထင်တယ်။ ငါတို့တွေဂူပတ်ဝန်းကျင်က ချုံပုတ်တွေနဲ့ သစ်ပင်တွေရဲ့ ကြားထဲမှာလိုက်ကြည့်ပြီးစစ်ဆေးသင့်တယ်လို့လည်းထင်တယ်။သူတို့တွေငါတို့အဲဒီနေရာမှာရှိနေတယ်ဆိုတာနဲ့အဲဒီဂူရှိနေမှန်းသူတို့မသိလောက်သေးဘူးလို့ဆုတောင်းရတာပဲ..”

“ကောင်းပြီ၊ အဲဒါဆိုလည်း ဒို့မြန်မြန်သွားကြရအောင်..”

မမကေသီကပြောလိုက်တယ်။
ကျနော်တို့ဂူထဲကိုပြန်ရောက်ကြတော့ မာမီက နိုးလာပါပြီ။

“မောနင်းမာမီ..”

ကျနောတို့မာမီ့ကိုနှုတ်ဆက်လိုက်ကြတယ်။ မာမီက လက်တွေကိုဆန့်ပြီး တစ်ချက်သမ်းလိုက်ရင်းက။

“မောနင်းပဲခလေးတို့၊ နင်တို့သိပြီးကြပြီလား၊ ငါတို့အခုဘယ်ရောက်နေကြတာလဲ။ အခုရောနင်တို့နှစ်ယောက်ဘယ်ကပြန်လာကြတာလဲ..”

မမကေသီက မာမီ့တစ်ခုခုပြောတော့မယ်လို့ပြင်နေတုန်းမှာ ကျနော့်အထင်ကတော့ အခုအချိန်မှာ မာမီစိတ်ပူအောင်မျာများစားစားတွေလျှောက်မပြောသင့်သေးဘူးလို့တွေးမိတာကြောင့်၊ မမကေသီဘာမှမပြောခင်မှာအရင်ဝင်ပြီး၊ အမြန်ပြောလိုက်ရတယ်။

“ကျနော်တို့ ကမ်းစပ်မှာရေသွားကူးကြပြီး ကျွန်းတဝိုက်ကိုနည်းနည်းလိုက်စနည်းနာကြည့်နေတာမာမီ..”

“အေး..ကောင်းတယ်။ ဒါနဲ့ငါတော်တော်လေးဗိုက်ဆာနေပြီ၊ နင်တို့လျှောက်ကြည့်တာ၊ ဘာစားလို့ရတဲ့စားစရာတွေများတွေ့ခဲ့သေးလဲ..၊ ငါတို့တစ်ခုခုစားစရာရှာကြမှဖြစ်မယ်ထင်တယ်။

“ကောင်းတာပေါ့မာမီ”

ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ကပြိုင်တူလိုလိုပြန်ပြောလိုက်တယ်။

“လောလာဆယ်တော့ မနက်စောစောကသမီးရှာတွေ့ထားတဲ့ငှက်ပျောသီးမှည့်တချို့ရှိသေးတယ်။ အန်တီအဲဒါကိုအရင်စားထားဦး..”

မမကေသီကပြောလိုက်တယ်။

“သားကတော့မှိန်းထိုးပြီးငါးရှာမယ်စိတ်ကူးတာပဲ..”

“ဒါဆိုနင်တို့နှစ်ယောက် ဘာလို့မလုပ်ကြည့်တာလဲ။ ငါ့ဆွယ်တာအိတ်ကပ်ထဲမှာ ဂက်စ်မီးခြစ်နဲ့ဖယောင်းတိုင်တိုပါတယ်။ ညကဒီမရောက်ခင်မီးပျက်တုန်းက ဖယောင်းတိုင်ထွန်းမလို့ဆိုပြီးထည့်မိခဲ့တာ..၊ ဒါဆိုငါတို့မီးမွှေးနိုင်ပြီ။ အသားငါးရလဲကင်စားနိုင်ပြီ၊ ဂူကိုလည်းသက်တောင့်သက်သာဖြစ်အောင်လုပ်နိုင်ပြီ။ ဗိုက်ပြည့်တာနဲ့ငါတို့ဒီနေရာကဘယ်လိုလွတ်အောင်ထွက်ကြမလဲဆိုတာကြံစည်လမ်းရှာကြတာပေါ့..”

“ရတယ်လေမာမီ၊ ငှက်ပျောသီးတွေစားရင်း၊ခဏစောင့်၊ သားတို့ငါးဖမ်းလို့ရရင်ပြန်ခဲ့မယ်..”

ကျနော်မမကေသီနဲ့ပြန်ထွက်ခဲ့တယ် လမ်းကချုံတွေကြားမှာတော်တော်ရှည်ပြီးခိုင်ခန့်တဲ့၊ အလုံးခပ်တုတ်တုတ်၊ လက်ဆကောင်းမယ့် သစ်ကိုင်းဖြောင့်ဖြောင့်တစ်ချောင်းကိုရှာချိုးပြီး၊ တဖက်ဖျားကိုအချွန်ရှည်ရှည်ဖြစ်အောင် ကျောက်တုံးကြားမှာညှပ်ချိုးလိုက်တော့၊ တော်တော်လေးလက်ရာဆိုးရွားညံ့ဖျင်းတဲ့ လက်လုပ်မှိန်းတစ်ချောင်းဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အဖျားချွန်အောင်၊ ကျနော်နဲ့အတူပါလာဲ့မောင်းချဓါးလေးကကူပေးရသေးတာပေါ့။

ကျနော်တို့ကမ်းခြေဖက်ကိုပြန်လျှောက်လာခဲ့တယ်။ မနက်ကရေမချိုးခင်ချွတ်ချထားခဲ့တဲ့အဝတ်တွေပြန်ကောက်ပြီးကျောက်တုံးပေါ်မှာလှမ်းထားခဲ့ကာ၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း ဘေးရန်ရှင်းမရှင်း အရင်ကြည့်ရသေးတယ်။ အခုတော့ရှင်းလင်းပြီး ဘယ်သူမှမရှိပါဘူး။ ကျနော်အခုထက်ထိမသေချာသေးတာက၊ ဖရဲသီးနို့ကြီးတွေနဲ့မိန်းမတွေက၊ ဘာတွေစွမ်းဆောင်နိုင်လဲ၊ ဘယ်လောက်အထိတော်ပြီး၊ ဘယ်လောက်အန္တရယ်ပေးနိုင်သလဲမသိဘူးလေ။

အခြေအနေရှင်းလင်းတော့မှ၊ မနက်ကတွေ့ခဲ့တဲ့ကမ်းခြေစပ်ကျောက်ဆောင်တွေကြားက ရေဝင်နေတဲ့ကျောက်ခွက်ကြီးတွေဆီလျှောက်ခဲ့ကြတယ်။

ကျောက်ခွက်ကြီးတွေကအတော်အတန်ကျယ်တဲ့ ရေကန်လေးတွေလိုဖြစ်နေတာ၊ ငါးတွေကဒီရေနဲ့အတူဝင်လာပြီးကျန်နေခဲ့လို့ အထဲမှာလှည့်ပတ်ကူးခတ်နေကြတာကိုတွေ့နေရတယ်။

ငါးတစ်ကောင်လောက်တော့ရအောင်ဖမ်းမှဖြစ်မယ်။ မာမီ့ကိုကြွားလာခဲ့ပြီးပြီလေ။ ဒါပေမယ့်တကယ်ဖမ်းတော့ ဖမ်းရတာမလွယ်ပါ့လား။ ငါးတွေကအရှောင်အတိမ်းကတော့ဂျက်စီဂျိမ်းပဲ။ ကျနော့်မှာမှိန်းကြီးတစ်ချောင်းကိုင်ပြီးဟိုရမ်းထိုး၊ ဒီရမ်းထိုးနဲ့ရူးနေပြီ။ ကျောက်ကန်ထဲမှာလည်းငါးနဲ့လူလုံးထွေးပြီးဝရုန်းသုန်းကားနဲ့ပေါ့..။

မမကေသီလည်း၊ သူ့ကို အမေရိကန်ဖန်နီယက်စ်ဟုမ်းဗွီဒီယိုရှိုးပြနေတယ်လို့များထင်နေသလားမသိဘူး၊ ကျောက်ဆောင်ပေါ်မှာထိုင်ကြည့်ရင်းက အူနှိပ်ပြီးရယ်နေတော့တာပဲ။
—————————————–

အပိုင်း(၅) ဆက်ရန်

(၅)

“လုပ်စမ်းပါဟ! ကြိတ်လိုက်စမ်း..။ ဒါလောက်ကတော့ အီးစီးဂိုးရင်းပါဟာ..”

မမကေသီကလှမ်းပြီးနောက်နေသေးတယ်။

“အဲဒါဆို နင်လာဖမ်းကြည့်လေ..”

“ကောင်းပြီလေ၊  ဘယ်လိုဖမ်းရမယ်ဆိုတာငါပြပေးမယ်။ နင်ကဥာဏ်မှမရှိတာပဲ..”

သူမက ယုံကြည်မှုအပြည့်နဲ့ပြောနေတယ်။

“အေးပါ..ဥာဏ်ရှိတဲ့လူကဖမ်းပြပါဦး။ ကြည့်ရအောင်။ ငါတလှည့်မရီချင်ဘူးဟာ..”

“စကားသိပ်မများနဲ့..ငါဖမ်းတာကိုကြည့်..”

မမကေသီက ပင်လယ်ရေတိမ်ပိုင်းထဲဆင်းသွားပြီး ငါးတစ်ကောင်သူ့အနားကပ်လာဖို့စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေးစောင့်နေပြီးမှိန်းနဲ့စိုက်ချဖို့ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့်တကယ်တန်းကျတော့အလုပ်မဖြစ်ပါဘူး။ အရှိန်လွန်ပြီးတော့ပဲပက်လက်လန်ကျသွားတယ်၊ ဒီလိုနဲ့ သုံးလေးနေရာလောက် တဖုန်းဖုန်းလဲနေတော့ ဒေါပွသွားပြီး၊ ရည်ရွယ်ချက်မဲ့၊ ဦးတည်ရာမဲ့နဲ့နေရာအနှံ့ကိုဒလစပ်လိုက်ထိုးနေတော့တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ကျနော်ထိုင်ရယ်ရတဲ့အလှည့်ပေါ့..။

ကျနော်ကြည့်ရင်းနဲ့ သတိထားမိတာကမမကေသီအခုပြန်ဝတ်ထားပြီဖြစ်တဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကလည်းရေတွေရွှဲရွှဲစိုသွားပါပြီ၊ အင်္ကျီစိုပြီး၊ အသားကပ်သွားတဲ့အောက်က သူ့ရဲ့ နို့သီးခေါင်းမာမာတောင်တောင်လေးတွေက၊ ပါးလျတဲ့အင်္ကျီစကိုဖောက်ထွက်လာတော့မလိုပါပဲ။

“သောက်ကမြင်းမငါးတွေ..၊ အိုကေ၊ အိုကေ..၊
ငါလက်ခံပြီ။ တကယ်ဖမ်းရခက်တဲ့ဟာတွေပဲ..”

မမကေသီကနောက်ဆုံးတော့ဝန်ခံလာတယ်။

“တို့တွေအတူတူပေါင်းဖမ်းရင်တော့ဖြစ်နိုင်လိမ့်မယ်ထင်တာပဲမမ..”

“ဘယ်လိုမျိုးလဲ..”

“မမကသူတို့ကိုဖြေးဖြေးကျောက်ဆောင်ထောင့်ဖက်ကိုချောင်ပိတ်အောင်မောင်းသွင်းလာခဲ့ပေး။ ချောင်နားရောက်မှငါစောင့်ထိုးမယ်..”

ကျနော့်မှိန်းစုတ်ကြီးကို မမကေသီလက်ထဲကလှမ်းယူပြီးထရပ်လိုက်တယ်။ မမကေသီက လှည့်ပတ်နေရာရွှေ့ပြီးငါးတွေကိုခြောက်ရင်းကျနော့်ဖက်ကိုမောင်းလာပေးတယ်။ ကျနော်ငြိမ်ပြီးစောင့်နေတယ်။ ငါးတွေရဲ့သွားလမ်းက၊ တဖြည်းဖြည်းနဲ့အဝန်းအဝိုင်းကျဥ်းလာပြီး ကျနော်ရှိတဲ့နားကိုရောက်လာပြီ။

“ရပြီဟေ့..၊ ထိုးချလိုက်တော့..၊ အခု..”

သူမက စူးစူးရှရှအော်ပြီးအချက်ပေးလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်းအားရပါးရကြီးအရှိန်ပါပါ ထိုးချလိုက်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်းငါးကိုမထိုးမိပဲ၊ ဟန်ချက်ပျက်သွားပြီးမမကေသီအပေါ်ကိုဗိုင်းကနဲဟပ်ထိုးပစ်လဲကျသွားတယ်။ မမကေသီလည်းရေတိမ်မှာကျနော်နဲ့ထပ်ပြီးပက်လက်လန်လဲကျသွားတယ်။

ကျနော်လည်းသူ့ကိုယ်ပေါ်မှာခွရက်ကြီးနဲ့ သူ့ရဲ့ချိုချိုအောင်နို့လုံးကြီးတွေက ကျနော်ရင်အုပ်ကြီးအောက်မှာ ဘူစီပေါင်းကြီးတွေလိုညှပ်မိနေတော့တယ်။ လေထိုးထားတဲ့ဘူစီပေါင်းအစစ်မဟုတ်တော့ကွဲတော့ထွက်မသွားဘူးဗျ။ ကူရှင်ခေါင်းအုံးကြီးတွေလိုပဲအိပြီးခံနေတာ။ အိစက်ညက်ညောလိုက်ပုံကလည်းပြောမနေပါနဲ့တော့၊ ကျနော့်ရဲ့မျက်နှာကသူမရဲ့လည်တိုင်စင်းစင်းလေးပေါ်မှာအတိကျသွားတယ်။

ဒါပေမယ့်ကျနော်တို့အံ့သြထိတ်လန့်ချိန်မရလိုက်ဘူး။ ဝရုန်းသုန်းကားနဲ့ ကိုးယို့ကားယား ထပ်ရက်ကြီးကျသွားတာကိုပဲအူရွှင်ပြီး၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ပြိုင်တူ အော်ရယ်လိုက်မိကြတယ်။

“ဟဲ့..နင်ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။ အဆင်ပြေရဲ့လား..”

မမကေသီကမေးတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျနော်ရုတ်တရက်ပြန်မဖြေနိုင်ဘူး။ မမကေသီရဲ့ အိစက်နူးညံ့လှတဲ့မိန်းမရဲ့အထိအတွေ့ကိုကျနော့်ကိုယ်ခန္ဓာကအလိုလိုတုန့်ပြန်ပြီး ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ ကျနော်လီးကထွားပြီးမာတက်လာတော့တာပါပဲ။ သူ့ဘာသာသူဖြစ်လာတာကျနော်လည်းဘယ်လိုမှထိမ်းထားလို့မှမရတာ။ မတတ်နိုင်ဘူး။

သူ့အဝတ်အစားတွေက စိုရွှဲနေပြီး၊ သူမရဲ့ နို့လုံးကြီးတွေက ကျွန်တော့်ကို တွန်းတင်ထားတယ်လေ၊ အဲဒီမှာကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲကသွေးတွေလှည့်ပတ်နှုန်းမြန်လာပြီး၊ ပွက်ပွက်ဆူတက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကြည့်မိသွားတယ်။

“ငါဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ အဆင်ပြေပါတယ်..”

လို့ ကျနော်ကပြန်ပြောလိုက်တယ်။
အဲဒီအခိုက်အတန့်လေးမှာကျနော်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်အကြား၊ မသက်သာတဲ့တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်မှုလေးတစ်ခု ဖြစ်နေခဲ့တယ်။

“အင်း…နင့်ရဲ့ဟာကြီးက..၊ အဲ..ငါ့ကိုထိုးနေတယ်ဟ!..”

ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်၊ ရှက်ပြီးမျက်နှာကြီ နီရဲသွားသလို ခံစားလိုက်မိရတယ်။ ကျနော့်ရဲ့ချစ်စရာဝမ်းကွဲအမလှလှထွားထွားကြီးကို ကျနော့်ရင်ထဲကအမြဲတမ်း တိတ်တိတ်လေး၊ သဘောကျရင်ခုန်မိတာကိုကျနော်ဝန်ခံရမှာပါ။။ ကျောအထိရှည်လျားပြီးနက်မှောင်ထူထဲတဲ့ ဆံနွယ်တွေ၊ ချစ်စရာနှာတံစင်းစင်းချွန်းချွန်းလေး၊ ပါးရိုးမြင့်မြင့်၊ လုံးကားနေတဲ့ဖင်ကြီးနဲ့ ဧရာမနို့ကြီးတွေဟာကျနော့်ရဲ့အတွေးအိပ်မက်ကမ္ဘာထဲမှာအမြဲရှိနေခဲ့တာပါ။

“အာ…ဆောရီးမမရာ၊ တောင်းပန်ပါတယ်..”

ကျနော်သူမကို တွန်းထုတ်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

“ဟာဟား..၊ နင့်ဟာကြီးကတော်တော်ကြီးတာပဲ။ ငါထင်ထားတာထက်တောင် ပိုကြီးဦးမယ်..”

“အိုးဟိုး…ကျေးဇူးပါပဲ..ချီးကျူးတာ..။ အဲ..အဲ..နေပါဦး။ နင်ထင်ထားတာထက် ပိုကြီးတယ်ဆိုတာက၊ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ”

ကျနော်ကလဲနေရာကမတ်တပ်ပြန်ထလိုက်ပြီး မေးလိုက်တယ်။

“ငါမပြောလိုက်ပါဘူး..”

မမကေသီက ရှက်သွားတဲ့ပုံစံနဲ့ဗြောင်ငြင်းလိုက်တယ်။

“မမ.. နင်ပြောလိုက်ပါတယ်ဟာ..”

“အိုကေ၊ အိုကေ၊ ငါဝန်ခံပါတယ် ဝေယံ ငါအမြဲတမ်းနင့်အပေါ်ရင်ခုန်ခဲ့တာ နင်သိပါတယ်။ ဒါကြောင့် ငါ့နို့ကြီးတွေကြီးတဲ့အကြောင်းကို အမြဲစကားရှာပြီးပြောခဲ့တာ။ ငါကနင့်ကိုအမြဲကျီစားတတ်တာတော့မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ငါအမြဲတမ်းလိုလိုတွေးနေတတ်တာက တကယ်လို့နင်နဲ့ငါနှစ်ယောက်ထဲလူသူကင်းရှင်းရာမှာတွေ့ခဲ့ကြရင်၊ အတူတူရှိခဲ့ကြရင်ဘာဖြစ်နိုင်သလဲဆိုတာပဲ..”

ကျနော်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိပဲအဲဒီနေရာမှာတင်ရပ်နေမိခဲ့တယ်။ ကျနော့်ရဲ့ဆွဲဆောင်မှုပြင်းလှတဲ့အမဝမ်းကွဲ မမကေသီဟာ ကျနော်အပေါ်ကိုရင်ခုန်ပြီးခရပ်ရှ်ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာတကယ်ပဲလား။ မမကေသီကကျနော့်ကိုဆက်ပြီးရွှတ်တွတ်တွတ်နဲ့ပြောနေတယ်။

“နင်..ငါ့နို့ကြီးတွေဘယ်လောက်ကြီးတယ်ဆိုတာကိုသတိမထားမိပါဘူးလို့မသိချင်ယောင်ဆောင်မနေပါနဲ့တော့ဟာ။ နင်တိတ်တိတ်လေးမျက်စောင်းထိုးပြီးခိုးခိုးကြည့်နေတာကိုငါသိပါတယ်။ နင့်စိတ်ထဲမှာ အဲ့ဒါကြီးတွေနဲ့ကစားချင်နေဆိုတာလည်းငါသိနေတယ်။ ငါအသေအချာလောင်းရဲတယ်။ ငါကလည်း တခြားမိန်းမတွေ အများစုမလုပ်နိုင်တာမျိုးကိုမှလုပ်ချင်နေတာ..ကိုယ့်မောင်ဝမ်းကွဲသူငယ်လေးကိုဆွဲစားတာမျိုးပေါ့..”

ကျနော်ကမမကေသီပြောနေတာတွေကိုငြင်းဖို့ တွေးနေသေးတယ်။ သူဒီလိုပြောနေတာတွေကအမှန်တွေလား။ ကျနော်မယုံနိုင်ဘူး။ ဆိုလိုချင်တာက အခုလိုရေလှိုင်းလိုလို၊ စုပ်ဝဲလိုလိုဘာမှန်မသိတဲ့လမ်းကနေထူးထူးဆန်းဆန်းဖြတ်ကျော်ပြီး ကြီးမားထွားကျိုင်းတဲ့ နို့ကြီးတွေနဲ့မိန်းမတွေ ပြည့်နေတဲ့ ဝေးလံခေါင်ဖျားကျွန်းတကျွန်းပေါ်ရောက်လာမှ၊ သူ့ဆီကဒီလိုဝန်ခံချက်တွေထွက်လာတာ။ ဒါအမှန်တကယ်တွေဖြစ်နေတာလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော်အိပ်မက်မက်ပြီးတိတ်တခိုးရင်ခုန်စွဲလမ်းခဲ့ရတဲ့မမကေသီက၊ အခုကျနော့်ရှေ့မှာအကုန်ဖွင့်ဟလာခဲ့ပါပြီ။ သူ့စကားတွေကြားလိုက်ရပြီးတဲ့နောက် ကျနော့်လီးကလည်းကျနာ့်လီးကိုဖောက်ထွက်လာမတတ်ဒေါသတကြီးမာထန်နေခဲ့ပါပြီ။

“နင်ပြောတာတွေမှန်ပါတယ် မမကေသီ။ ငါနင့်အပေါ်ကိုကြိတ်ပြီးရင်ခုန်နေခဲ့ရတာကြာပါပြီ၊ ဒါပေမယ့် နင်ကငါ့အမလေ။ တစ်ဝမ်းပဲကွဲတာလေ။ငါတို့ ဘာမှလုပ်လို့မသင့်တော်ဘူးမဟုတ်လား..”

“ဒါက ငါ့ရဲ့ရွေးချယ်မှုမဟုတ်ပါဘူး၊ ခံစားချက်ပါ။ ငါနင့်ကိုမောင်လေးတစ်ယောက်လို၊ အပြစ်ကင်းတဲ့စိတ်မျိုးနဲ့ချစ်ခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါပေမယ့်တဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့ စိတ်တွေက မရိုးချင်တော့ဘူးဖောက်ပြန်ချင်လာတယ်။ ဒါငါ့ခံစားချက်အားလုံးပါ။ တကယ်လို့ဒီနေ့ ဒီနေရာလေးမှာ ငါနင့်ကိုအမှုတ်လေးနဲ့ပြုစုမယ်ဆိုရင်နင်ကြိုက်မလား ..။ ငါလုပ်ပေးရမလားဟင်..”

ဖြစ်လာနေတဲ့အခြေအနေတွေကိုကျနော်ကရောဘာလွန်ဆန်နိုင်မှာလည်း။ ကျနော့်လီးကလောလောလတ်လတ်ကိုပေါက်ထွက်တော့မတတ်ခံစားနေရတာလေ။ ကျနော်ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ပဲ..။

“အင်း..မမကေသီ သဘောပဲဗျာ..”

ကျနော်ပြောလိုက်ပြီးတာနဲ့မမကေသီကကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမယ်မှန်းမဝေခွဲတတ်သေးဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်မမကေသီလုပ်ပေးမှာကို အရမ်းကြီးဖြစ်စေချင်နေခဲ့တယ်။ သူကကျနော့်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့၊ ဘောင်းဘီအောက်ကကျနော့်လီးကကန်ထွက်လာပြီးသူ့မျက်နှာကိုတောင်ထိသွားတယ်။

“စောက်ကျိုးနည်း၊ အဲဒါ ကြီးကအဲ့လောက်ကြီးရလားဟယ်..၊ ဘယ်နှစ်လက်မလည်း..”

“မမကေသီနို့ကြီးတွေကရောဘယ်လောက်ကြီးလဲ၊ ဘယ်ဆိုက်လည်းလဲ”

ကျနော်ကသူမေးတာကိုမဖြေပဲ ရဲရဲဝံ့ဝံ့နဲ့ တန်ပြန်မေးလိုက်ပါတယ်။

“ငါ့ဟာက L cupပါ။ 34L..”

“ဝိုးရ်..”

ကျွန်တော်ကအံ့ဩသလိုနဲ့ သက်ပြင်းတချက်ရှိုက်ပြီးပြောလိုက်ပါတယ်။

“နင်ငါ့ဆီက၊ အကောင်းဆုံးပုလွေလက်ရာကိုခံစားရင်းဖီးတက်နေချိန်မှာ၊ နင်အဲဒီနို့ကြီးတွေကိုအရသာခံကြည့်နေပေါ့ဟာ..”

မမကေသီကရေစိုနေတဲ့သူ့ရှပ်အင်္ကျီရော၊ ဘရာစီယာကိုပါချွတ်ချလိုက်ရင်းပြောနေတယ်။ မမကေသီရဲ့ချွတ်ချပြီး အလှပြထားတဲ့နို့ကြီးတွေဟာ၊ ကျနော်ထင်ထား၊ စိတ်ကူးယဥ်ထားတာထက်စာရင်၊ ပိုလို့တောင်ကြီးပြီး ပိုလှနေတယ်။

“ကဲ. နင်ပြောဦး။ ငါမေးတာမဖြေရသေးဘူး။ နင့်ဟာကြီးကဘယ်လောက်ဆိုဒ်လဲဆိုတာ။ ငါ့ပါးစပ်ထဲ အဲဒါကြီးကိုအကုန်မထည့်ခင် ငါသိချင်တယ်”

“၁၀လက်မထက်မအောက်ဘူး..”

“ဟား .ဒါအကောင်းဆုံးအရွယ်ပဲ။ ဒါကြီးနဲ့ငါအလုပ်လုပ်ဖို့ရှိတယ်..၊ တလုံးတခဲကြီးပဲ၊ နင့်ဟာက..”

ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ မမကေသီလုပ်ငန်းစပါပြီ။ ကျနော့်လီးကြီးကိုအာခေါင်ထဲကိုငုံရင်းစုပ်မျိုသွင်းလိုက်တယ်။

“အားးးဟားး..”

ကျနော်ညည်းလိုက်မိတယ်။ နူးညံ့လိုက်တဲ့ပါးစပ်နဲ့လျှာရဲ့အထိအတွေ့ဗျာ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်မမကေသီကအခုလိုပထမအတွေအထိမှာပဲကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်လှုပ်ရှားနိုင်တယ်ဆိုကထဲက၊ သူ့အတွေ့အကြုံကပေါ့သေးသေးမဟုတ်ကြောင်းတော့သိလိုက်ပြီ။ဒါပေမယ့်ကျနော်ဂရုမစိုက်ပါဘူး၊ သူ့ဖာသာသူအတွေ့အကြုံဘယ်ကပဲရခဲ့ရခဲ့၊ ကိုယ့်အမဝမ်းကွဲရဲ့သူ့အတိတ်ကာလတချို့ကိုဘယ်လိုဖြတ်သန်းခဲ့တယ်ဆိုတာကိုစစ်တမ်းကောက်နေတာမှမဟုတ်တာ။ သူ့မှာလည်းဘဲရှိရင်လည်းရှိခဲ့မှာပေါ့။

ကျနော်လည်းမိန်းမောသွားမတတ်ညည်းညူရင်းဘေးနားမှာရှိတဲ့ကျောက်တုံးကြီးပေါ်ကိုကျောလှန်မှီချရင်းရပ်နေလိုက်တယ်။ မမကေသီကကျနော်ရဲ့လီးကြီးကိုတစ်လက်မပြီးတစ်လက်မ အာခေါင်ရင်းအထိထောက်အောင်ဆက်ပြီးမျိုသွင်းနေတယ်။ ကျနော့်ဒူးတွေ ချောင်ကျလာပြီးကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်တော့လို့၊ နောက်ဘက်ကကျောက်တုံးကြီးကိုပဲအားပြုထားပြီးကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ထိမ်းထားရတယ်။

သူမကပါးစပ်ကိုအကျယ်ကြီးဟပြီးလီးအရင်းရောက်လုလုအထိမျိုသွင်းလိုက်တယ်။ လီးထိပ်ကလည်ချောင်းကိုသွားထောက်မိနေတယ်လို့ခံစားရတယ်။ သူမကကဖြည်းဖြည်းချင်းထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နဲ့လီးကိုစုပ်ပေးနေတယ်။ သူ့ ခေါင်းကို အသာမော့လိုက်ပြီးကျနော့်လီးရဲ့တစ်လက်မချင်းကိုအရသာခံနေရင်း လျှာက ကျွန်တော့်ရဲ့လီးအောက်ပိုင်းကအထိမခံရွှေပန်းကန် အကြောနုလေးတွေကို တလွှားချင်းလျှာနဲ့ယက်ပေးနေတာပေါ့။ ပြီးတော့တစ်ချောင်းလုံးကိုငုံပြီးအားရပါးရစုပ်ပြန်တယ်။ တလှည့်စီလုပ်နေတာကအကြိမ်ကြိမ်အထပ်ထပ်ပေါ့။

သူမရဲ့ပါးစပ်အားတွေအကုန်လုံးကို၊ ကျနော့်လီးပေါ်ကိုတွန်းပို့ထားတယ်လေ။ စိုစွတ်နေတဲ့သွားရည်တွေရဲ့အသံ၊ တပျိပျိ တပြွန်ပြွတ် တစွတ်စွတ်နဲ့စုပ်နေတဲ့သံစဥ်လေးတွေကို ကြားနေရတယ်။ အခုဖြစ်နေတာကမယုံနိုင်စရာပါပဲ၊ ကျနော်နတ်ပြည်များရောက်နေသလားတော့မပြောတတ်ဘူး။ မမကေသီရဲ့နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့လျှာလေးကကျနော့်လီးတံတလျှောက်လှည့်ပတ်ပြေးလွှားဆော့ကစားနေတယ်။

“အိုးးးဟိုးး အရမ်းကောင်းတာပဲမမရယ် ”

သူမရဲ့လီးစုပ်တဲ့အရှိန်ကမြန်လာပြီ။ တကိုယ်လုံးလည်းအင်တိုက်အားတိုက်လှုပ်ရှားနေတော့သူထိုင်နေတဲ့ရေတိမ်ကန်လေးကလည်းဘောင်ဘင်ခတ်ပြီးရေပွက်ရေပန်းတွေစင်နေတာပေါ့။ သူကကျနော့်ခြေသလုံးနောက်ဘက်ကိုဆွဲချိတ်ဖက်ထားပြီးခေါင်းလေးကို နှိမ့်လိုက်မြှင့်လိုက်တဆတ်ဆတ်နဲ့ ကျနော့်ဟာကြီးကိုပိုပြီးနက်နက်နဲနဲစုပ်သွင်းနေတယ်။ ကျနော်ရနေတဲ့ခံစားချက်ကတော့မယုံနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။

“အင်းးးဟင်းးးမ်..အားးး ဂလွတ်..ဂလွတ်. ဂလု..ပြွတ်..ပြွတ်..ပလပ်..”

မမကေသီဆီကလီးစုပ်သံစဥ်တွေအစီအရီထွက်ကျလာတယ်။ သူမရဲ့ခေါင်းကရှေ့ထိုးနောက်ငင်နဲ့ချက်မှန်မှန်လှုပ်ရှားနေတာနဲ့အတူ၊ လီးကလည်း
ပါးစပ်ထဲမှာစည်းချက်ညီညီနဲ့ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ပါပဲ။ ကျနော့်ဒူးတွေကလည်းအစောပိုင်းတုန်းကထက်တောင်ပိုပြီးချောင်ကျလာလို့ ထိမ်းလို့မရပဲညွတ်တောင်ကျလာပါပြီ။

သူမကအားနေတဲ့လက်တစ်ဘက်နဲ့ကျနော့်ဂွေးစိဘောလုံးလေးတွေကိုညင်ညင်သာသာနဲ့နှိပ်၊ ပွတ်ပေးရင်း ဖွဖွလေးဆွပေးနေတယ်။ အကြောလေးတွေကနေ၊ ရွကနဲစပြီးတက်လာတဲ့ဖီလင်လေးကကျောရိုးထဲအထိတောင်စိမ့်သွားပြီးခေါင်းမွှေးတွေတောင်ထောင်ထလာသလိုပဲ။

သူကအားရပါးရလီးစုပ်နေရင်းက၊ တပြိုင်ထဲမှာ၊ သူမရဲ့နောက်လက်တစ်ဘက်ကိုသုံးပြီးတော့လည်း လီးအရင်းနားကနေ၊ လက်ကွင်းတိုက်ပြီးဂွင်းထုပေးနေသေးတယ်။ မမကေသီကတကယ့်ကိုစိတ်ပါလက်ပါကြီးလုပ်ပေးနေတာဗျာ..။
—————————————–

အပိုင်း(၆) ဆက်ရန်

(၆)
မာမီနဲ့တစ်လှည့်

မမကေသီကသူလုပ်နေတာကိုအရှိန်တင်လိုက်တယ်။

“အားးးသေပြီ..”

ကျနော်အော်လိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒါကသူမကို ပိုပြီးမြန်မြန်လုပ်အောင် တွန်းအားပေးလိုက်သလားမသိဘူး။ သူမကတင်းကျပ်နေတဲ့ပါးစပ်စုပ်အားကိုမသိမသာလျှော့ချလိုက်ချိန်မှာကျနော့်မျက်လုံးတွေလဲပြာဝေပြီး သူ့ခေါင်းကိုတောင်ခပ်ဝါးဝါးပဲမြင်နေရတယ်။ တဆက်ထဲမှာပဲသူမကလီးကြီးကိုဖုန်စုပ်စက်တစ်ခုလိုလည်ချောင်းထဲကိုစုပ်ဆွဲသွင်းလိုက်ပါတော့တယ်။

“အားးး..ကောင်းလိုက်တာ မမရာ..”

ကျနော့်ညည်းသံကသတိလက်လွတ်ထွက်သွားတယ်။

“ဆွေမျိုးမေ့သွားတယ်ပေါ့လေ..”

မမကေသီကပြောလိုက်ပါတယ်။ ဘယ်လိုမှပြောမပြတတ်တဲ့ ခံစားချက်နဲ့အတူကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ကြီး ကျနော်အော်လိုက်မိတယ်။

“အိုက်စ်.. ထွက်..ထွက်ကုန်ပြီ”

တည့်တည့်ပြောရရင်တော့မမကေသီက၊ ကျနော်လီးကိုသူ့ပါးစပ်နဲ့ကောင်းကောင်းကြီးဖတ်ခ်လုပ်ရင်းစုပ်လိုးပေးနေတာပါ။ လရည်မထွက်မချင်းကို လထစ်ဖျားကနေ၊ လဥအရင်းအထိ၊ အထပ်ထပ် အထက်လှန်အောက်ပြန်ကိုအားရပါးရစုပ်ပြီးလုပ်ပေးနေပါတယ်။ သူမက ကျွန်တော့်ရဲ့ ဆယ်လက်မရှိတဲ့လီးတစ်ချောင်းလုံးကို လည်ချောင်းထဲဝင်သွားအောင်လုံးလုံးမျိုချလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်လည်းခေါင်းကို နောက်ပြန်ပစ်လှန်လိုက်ပြီး ခြင်္သေ့တစ်ကောင်လိုအရိုင်းသံနဲ့ခြစ်ပြီးဟောက်လိုက်မိပါတယ်။ ကျနော့်အမဝမ်းကွဲမမကေသီရဲ့လည်ချောင်းမှာ ပူနွေးပျစ်ခဲတဲ့လရည်တွေကိုညှစ်ထုတ်ချလိုက်ပါတယ်။

“အားးးးးခါးးးးအာ့..ခရိ..ခရိ..ရှီးးးးးးး ဟူးးးး”

ကျနော့်လရည်တွေမမကေသီအာခေါင်ထဲကို၊ တထောကြီးစီးဝင်သွားချိန်မှာ၊ သူမကအားလုံးကိုသောက်မျိုချပစ်လိုက်ပါတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ အချိန်ကာလက၊ တစ်သက်တာလောက်ကြာသွားတယ်လို့တောင် ထင်မိခဲ့ပြီးမှ၊ မမကေသီက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီးပြုံးပြလာတယ်။ ကျနော်ကတော့အသက်ရှူပြန်မှန်လာအောာင်မနဲကြိုးစားနေရတယ်။ ကျနော့်ရဲ့လီးကလည်းအခုမှတဖြည်းဖြည်းချင်းပျော့ပြီးလျော့ကျသွားပါတယ်။ ကျနော့်ပါးစပ်ကလည်းလွတ်ထွက်သွားပြီးညည်းမိပါတယ်။

“ဟားး..ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိဘူး..”

“အေးးး..ငါလည်းနင်ရင်တွေတုန်ပြီးပျော်နေတာကိုမြင်ရတာကိုမြင်ရတော့၊အရမ်းဝမ်းသာတယ်။ ငါတို့တွေမကြာခင်မှာဒါမျိုးထပ်လုပ်ကြဦးမယ်..နော်။ ငါဆိုလိုချင်တာကငါတို့တတွေဒီမှာဘယ်လောက်ကြာကြာဆက်နေနေရဦးမယ်ဆိုတာ ဘယ်သူပြောနိုင်လဲ။ ဘယ်လိုမှမသိနိုင်သေးဘူး..”

“အင်း…ဟုတ်မှာပေါ့..”

ကျွန်တော် ကြက်သေသေနေပေမယ့်မမကေသီပြောတာကိုအင်းလိုက်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်စိတ်ထဲမှာတော့ပျော်နေမိတယ်။ သူမကဆက်ပြီးကျနော့်ကိုသတိပေးလိုက်ပါတယ်။

“တို့တွေပထမဆုံးငါးတစ်ကောင်တလေတော့မဖြစ်ဖြစ်အောင်၊ မရရအောင်တော့၊ ဖမ်းရမယ်ဟေ့။ အန်တီမူယာကမီးမွှေးပြီးစောင့်နေမှာ..”

တကယ်ပါပဲနောက်ထပ်မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့ စိတ်အေးလက်အေးထားပြီးအတူတူပေါင်းပြီးဖမ်းတော့ ပထမငါးတစ်ကောင်ထိုးပြီးဖမ်းမိခဲ့တယ်။ ထိုးရင်းခြောက်ရင်းဖမ်းရင်း နှစ်ယောက်သားအထာပေါက်လာပြီး၊ သိပ်မကြာလိုက်ခင်မှာပဲ၊ ငါးကြီးလေးကောင်ဖမ်းမိခဲ့ပါပြီ။ ကျနော်တို့လည်းဒါလောက်ရရင်ဖူလုံပြီဆိုပြီး ရတဲ့ငါးတွေနဲ့မာမီရှိတဲ့ဂူရှေ့ကိုပြန်လာခဲ့ကြတယ်။

မာမီကကျနော်တို့မရှိခင်အတောအတွင်းမှာ၊ ပတ်ဝန်းကျင်တောထဲက ကြည့်ရတာထူးဆန်းတဲ့ပုံသဏ္ဍာန်ရှိတဲ့သစ်သီးတချို့ကိုရှာတွေ့ပြီးခူးထားခဲ့တာကိုတွေ့ရတယ်။ ပြီးတော့အုန်းသီးတချို့ရောပဲ။ ထင်းတချို့ကိုစုပြီး မီးပုံတစ်ခုကိုလည်းမွှေးထားပြီးခဲ့ပါပြီ။ နောက်ပြီး၊ သူကငှက်ပျောရွက်တွေအများကြီးကိုလည်းထပ်စုထားသေးတယ်။ ဂူထဲကအိပ်တဲ့နေရာကိုပိုပြီးသက်တောင့်သက်သာဖြစ်အောင်ထူထူထဲထဲခင်းထားကိုတွေ့ရပါတယ်။

“မာမီရေ..သားတို့နည်းနည်းကြာသွားတာတောင်းပန်ပါတယ်။ ငါးဖမ်းတာ အထာမပေါက်ခင်မှာအချိန်အတော်ယူပြီးခက်ခက်ခဲခဲဖမ်းလိုက်ရတယ်လေ။ ဒါပေမယ့် မာမီကဒီမှာအားလုံးကို နိုင်နိုင်နင်းနင်းထိန်းချုပ်ထားခဲ့ပုံရတယ်..ဟုတ်လားမာမီ..”

“မာမီကတော့၊ ဘာပြဿနာမှမရှိပါဘူးကွ၊ ဝိုးး..သားတို့က ငါးလေးကောင်ကြီးများတောင်ရခဲ့တာပါလား။  ဒါဆိုငါတို့ပွဲလုပ်လို့ရပြီပဲ..”

ကျနော်တို့ကျောက်တုံးကြီးတွေကိုဖိုခနောက်ဆိုင်ပြီးဖိုထားတဲ့မီးဖိုရဲရဲမှာငါးတွေကိုကင်ပြီး၊ စားကြတယ်။ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာတော့မဟာရာဂျာ၊ စူလတန်တို့ရဲ့နန်းတွင်းတော်ဝင် ပွဲတော်စာထက်မအောက်တဲ့၊ အကောင်းဆုံး၊ အရသာအရှိဆုံး၊ အဆင့်မြင့်စားပွဲကြီးလို့ပဲထင်နေမိတယ်။ ကိုယ်ထင်ရင်ကုတင်ရွှေနန်းပဲလေ။

ဘာလိုလိုနဲ့စားပြီးတဲ့အချိန််မှာမကြာခင်ပဲမှောင်စပျိုးလာတယ်။  အချိန်ကုန်မိုးချုပ်တာကလည်းမြန်လိုက်တာ။ အခုကျနော်တို့ရောက်နေတာဘယ်အရပ်ဒေသ၊ ဘယ်အချိန်ဇုန်မှာရောက်နေလဲတော့မပြောတတ်ဘူး။

“ငါတို့မနက်ဖြန်ကျရင်တော့ စောစောထပြီးအလုပ်စကြရအောင်။ ငါတို့ဒီနေရာကလွတ်ဖို့အကူအညီလိုတယ်။ မီခိုးငွေ့နဲ့အချက်ပြကြမလား၊ အကူအညီတောင်းတဲ့ ဆိုင်းတစ်ခုခုပြမလား၊ ဒါမှမဟုတ် တခြားတခုခုပေါ့..”

ကျနော်က မာမီဘာပြောနေတယ်ဆိုတာကိုနားစိုက်မထောင်မိဘူး။ တောက်ပနေတဲ့မီးဖိုအလင်းရောင်ထဲမှာ မာမီ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ဒီလောက်ဒုက္ခရောက်ပြီးစိတ်ညစ်ငြူးဖွယ်အခြေအနေမှာတောင်မာမီကလှနေတုန်းပါပဲ။ ညှိုးနွမ်းစုတ်ပြတ်သွားခြင်းမရှိဘူး။ ရှည်လျားနက်မှောင်တဲ့ဆံပင်တွေကို ကပိုကယိုထုံးထားတယ်။ မျက်ဝန်းနက်နက်တွေကလည်းအရောင်တောက်ပြီးလဲ့နေတာကိုမြင်ရရင်၊ ဘယ်သူမဆိုလည်ထွက်သွားနိုင်တယ်။ ပြီးတော့ကျနော်မြင်ဘူးခဲ့သမျှအမျိုးသမီးတွေထဲမှာလည်းမာမီ့ရင်သားကြီးတွေကအကြီးဆုံးပဲလို့တောင်ထင်မိတယ်။ စောစောကတွေ့ခဲ့တဲ့မမကေသီထက်ပိုပြီး၊ သိသိသာသာပိုကြီးတယ်ဆိုတာသေချာတယ်။ ဒါပေမယ့်မနေ့ညကကျနော်တွေ့ခဲ့ရတဲ့နို့ကြီးမိန်းမတစ်စုနဲ့ယှဥ်ရင်တော့ဘယ်လိုနေမလဲမပြောတတ်ဘူး။ နင်လားငါလားတော့နေမှာပဲ။

ကျနော်မာမီ့ကိုဒီလိုကြည့်ပြီး၊ ဒီလိုတွေးနေတာကမှားမှန်းသ်ိနေပေမယ့် ကျနော်ဖြစ်နေတဲ့ခံစားချက်တွေကို၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း လိမ်ပြီးဖုံးကွယ်မထားချင်ပါဘူး။ ကျနော်မာမီ့ကိုမရိပ်မိအောင် မသိမသာကြည့်နေပေမယ့်အကြည့်တွေကတော့စူးစူးရဲရဲလွှတ်နေမိပါတယ်။ အခုကျနော့်ကိုယ်ထဲမှာထကြွနေတဲ့စိတ်တွေကလည်း၊ ကျနော်ကြုံဖူးသမျှထဲမှာ မမကေသီပေးခဲ့တဲ့၊ အံ့ဩစရာအကောင်းဆုံး ပုလွေစွမ်းကြောင့် ကျနော့်ရဲ့ ယုံကြည်မှုတွေက တိုးလာတာကြောင့်လည်းဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

ကျနော့်စိတ်ထဲမှာပေါ်လာတဲ့မာမီ့ရဲ့ဆက်စီကျလှတဲ့ဆွဲဆောင်မှုကတော့၊ အံ့မခန်းစရာမယုံနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ မာမီ့ရဲ့ အနည်းငယ်ညစ်ပတ်စပြုပြီး အနားစလေးဖွာလာတဲ့အဝတ်အစားတွေနဲ့သဘာဝအသွင်အပြင်တို့ပေါင်းစပ်ပြီးလှနေတဲ့အလှကတမျိုးကြည့်ကောင်းနေပါတယ်။ ကျနော်အံ့ဩနေတာကတော့ဒီလောက်ပိန်ပိန်ပါးပါးရှိတဲ့မိန်းမက ဒီလောက်ကြီးတဲ့နို့ကြီးတွေဖင်ကြီးတွေရှိနေတာကဘယ်လိုတွေးတွေး၊ ရူးချင်စရာကောင်းလှပါတယ်။

မာမီကသူခူးယူစုဆောင်းလာတဲ့ ထူးထူးဆန်းဆန်းပုံသစ်သီးတစ်လုံးကိုကောက်ကိုင်ရင်းကိုက်စားလိုက်တယ်။ ထူးထူးဆန်းဆန်လို့ဆိုတာက၊ တစ်ခါမှမတွေ့ဖူးလို့ပြောတာပါ။ ကျနော်ကလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရောင်နဲ့အခွံကတတယ်သီးပုံစံပါ ။ ဒါပေမယ့်တယ်သီးလိုအသီးဝိုင်းဝိုင်းခပ်ပြားပြားမဟုတ်ပဲ ပုံစံကအံစာတုံးလိုလို၊ သုံးမြှောင့်လိုလိုပါ။

“အဲဒါက ဘာအသီးမျိုးလဲမာမီ..”

ကျွန်တော်ကစူးစူးစမ်းစမ်းမေးကြည့်လိုက်တယ်။

“ငါလည်းမသိဘူး၊ ဒါပေမယ့် အရသာရှိတယ်ဟဲ့၊ အရမ်းလည်းချိုတယ်။ စားကြည့်ပါလား။

“ရပါတယ်မာမီ၊ သားမစားတော့ဘူး။ ကျေးဇူးပါ..”

ညစာစားပြီးကြတဲ့အခါမှာ၊ မှောင်နေပြီဖြစ်ပေမယ့် မာမီက ကမ်းစပ်မှာရေသွားကူးချင်တယ်လို့ပြောလာတယ်။

“ငါ..ရေချိုးရဦးမယ်ဟဲ့။ ချွေးတွေလဲနစ်ပြီးတကိုယ်လုံးလည်း ညစ်ပတ်နေတာပဲ။ ကေသီနဲ့ ဝေယံ မာမီနဲ့လိုက်ခဲ့လို့ရမလား..”

“သမီးတော့အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ။ အန်တီတို့ပဲသွားလိုက်ကြပါတော့။ သမီးဒီညပိုင်းဂူမှာတလှည့်စောင့်ပေးပါ့မယ်..”

“အိုကေလေ..၊ ဒါဆို..ဝေယံ၊ သားနဲ့မာမီပဲရှိတော့တာပေါ့။ လာ..ထ၊ သွားကြမယ်..”

ကျနော်မာမီ့ကိုကြည့်ပြီးတောင်တောင်အီအီလျှောက်ပြီးစဥ်းစားနေတုန်းမှာ၊ မာမီကနှစ်ယောက်ထဲရေသွားချိုးဖို့ခေါ်လိုက်တော့ ကျနော်ရင်တွေနှလုံးတွေ၊ ဒိန်းတပ်တပ်နဲ့ဘင်တွေတီးကုန်တာပေါ့။ ကျနော်နဲ့မာမီတို့စထွက်လာတဲ့အချိန်ှမှာမမကေသီကဂူထဲကိုတွယ်တက်သွားပါပြီ။

မှောင်နေပြီဆိုတော့လမ်းကိုကောင်းကောင်း မမြင်ရလို့ ဂရုတစိုက်နဲ့ လျှောက်လာခဲ့ကြရတယ်။ နောက်တစ်ခါ၊ ကျနော်ကဟိုနို့ကြီးမျိုးနွယ်စုရွာက မိန်းမတွေကိုလည်းသတိထားဖို့လိုတာခေါင်းထဲထည့်ထားရသေးတယ်။ ဒီလိုညမျိုးမှာသူတို့နဲ့အချိန်မရွေးတွေ့နိုင်တယ်လေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်နောက်ဆုံးမှာတော့ဘာအနှောက်အယှက်မှမတွေ့ပဲ၊ ကမ်းစပ်နဲ့မလှမ်းမကမ်းကိုကိုရောက်ခဲ့ပြီးခြုံတွေကြားကလှမ်းမြင်နေရပါပြီ။ ကမ်းခြေတလျှောက်မှာတော့ရှင်းနေပါတယ်။

ညကမှောင်နေပြီးတော့ လေးပုံသုံးပုံလောက်ပဲပြည့်တဲ့လကပဲလမ်းပေါ်မှာလင်းနေတာပါ။ သဲသောင်က၊ လရောင်မှာ၊ အပြာရောင်သန်းနေသလိုမြင်ရပြီး လှိုင်းလုံးတွေက ကမ်းပေါ်ကို ညင်သာစွာ ရိုက်ခတ်နေပါတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ၊ မာမီကကျနော့်လက်ကို လာဆွဲတယ်။

“လာ၊ မြန်မြန်သွားကြရအောင်၊ ရေက အံ့သြစရာပဲ၊ဆော့ချင်စရာကြီး”

“ဟုတ်ပါပြီမာမီရယ်၊ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ။ မလောပါနဲ့..”

“မဟုတ်ဘူး ၊ ငါရှေ့ကမြန်မြန်ပြေးမယ်၊ နင်ကငါ့ကိုမိအောင်လိုက်ဖမ်း..စိမ်ပြေးတန်းကစားမယ်။ လာ.. ”

မာမီကပြောရင်းနောက်သလိုပြောင်သလိုနဲ့ကျနော့်ဖင်ကိုဖြန်းကနဲရိုက်လိုက်ပြီးထွက်ပြေးသွားတယ်။ မာမီဘာဖြစ်နေတာလဲတော့မသိဘူး။ အရင်ကအဲ့လိုပြောင်သလိုပျက်သလိုမကစားဖူးဘူး။ ထူးတော့ထူးဆန်းနေတာပဲ။ ကျနော်မာမီ့နောက်ကိုပြေးလိုက်သွားတယ်။ ပြေးရင်းလွှားရင်းကျနော်ပြေးတဲ့လမ်းတစ်လျောက်မှာခြုံပုတ်တွေကိုရှင်းပြီးသားဖြစ်သွားတယ်၊ ရှင်းလင်းရင်း သူ့နောက်ကို ပြေးသွားတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ခြုံတောရဲ့အစွန်ကိုရောက်သွားပြီး နွေးထွေးပျော့ပျောင်းတဲ့သဲသောင်ပြင်ပေါ်မှာရပ်မိလိုက်ကြတယ်။

“အင်း…သားရေ နင်နည်းနည်းတော့ထူးဆန်းနေလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ငါအဝတ်အစားတွေနဲ့ ရေကူးလို့မရဘူး။ ဘာမှပြန်လဲစရာမှမရှိဘူးဆိုတော့၊ ဒါတွေကို ချွတ်ရပစ်ရမှာပဲ။ အခြေအနေကဒီတိုင်းဖြစ်လာမှတော့မထူးတော့ဘူး။ သားကမာမီ့သားပဲ၊ အဲဒါမှရှက်နေလည်း ရေကချိုးဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး။  နင်ကလည်းကိုယ့်အမေပဲ၊ နင်ငါ့ကိုမမြင်သလို၊ မသိသလိုနေနေလိုက်ပေါ့။ ကိုယ့်အမေကိုပြန်ခိုးကြည့်ပြီးလောင်တီးမနေနဲ့ဦး၊ နင်ချိုးချင်ရင်လည်း၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လွတ်လွတ်လပ်လပ်ချိုး၊ ကြားလား..”

မာမီက ဆက်ဆီကျကျပုံစံလေးနဲ့ကျနော့်ကိုလှမ်းပြောရင်း၊ တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်နေတယ်။

“ဒါဆို မာမီကကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ရေစိမ်မှာပေါ့..ဟုတ်လား..”

“အေး..ဟုတ်တယ်၊ အဲ့လိုပြောရမှာပဲ..”

သူမက ရွှတ်နောက်နောက်နဲ့၊ တခစ်ခစ်ရယ်နေပြန်တယ်။

“သားလည်းမာမီနဲ့အတူလိုက်မစိမ်ချင်ဘူးလား..”

ကျနော်တော့ကိုယ့်နားကိုကိုယ်မယုံနိုင်တော့ဘူး၊ ဧရာမနို့အကြီးကြီးတွေရဲ့ပိုင်ရှင်ကျနော့်အမေက သူမနဲ့အတူ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီးအတူရေစိမ်ဖို့ပြောနေတယ်လား..။

“အာ့..မ..မာမီက ကိုယ်တုံးလုံးကြီးချွတ်ထားတာကို၊ သားမြင်သွားမှာကိုမပူဘူးလား၊ မရှက်ဖူးလားမာမီရ..”

“အမေဆိုတာကတော့ ကိုယ့်သားအပေါ်ရှက်နေတာဘယ်ရှိပါ့မလဲဟဲ့။ တစိမ်းယောက်ျားလေးမှမဟုတ်တာကြီး။ ကိုယ့်ဖင်ထဲကမွေးထားတဲ့ခလေး
ကိုယ်ရှက်စရာလား။ နင်လည်းမိန်းမတွေရဲ့နို့တွေကိုမြင်ဘူးတာပဲ၊ ဘာဆန်းလို့လဲ။ ငါ့နို့ကိုဆိုရင်မွေးကထဲကတောင်စို့လာတယ်မဟုတ်ဘူးလား။ငါလည်း လီးဆိုတာကိုမြင်ရမှာဘာမှမဆန်းဘူး။ နင့်အဖေ၊ ပြီးတော့ နင့်လီးကိုတောင်ရွှေပန်းလေးငေါက်တောက်ထဲကမြင်ဖူးခဲ့တာလေ..”

“မာမီ..!”

ကျနော်ရှက်သွားပြီးမာမီ့ကိုစကားဖြတ်ပြီးဟန့်လိုက်တယ်။

“အိုကေ၊ ဆောရီး..ဆောရီး..မာမီကသားမေးလို့စကားအဖြစ်ပြောတာပါ..၊ ကဲ..ပြောစမ်းပါဦး နင်အရင်ကမိန်းမနို့တွေကိုမြင်ဖူးတယ်မဟုတ်လား..”

“ဟုတ်တယ်..မာမီ၊ မြင်ဘူးတယ်..”

ကျနော်လည်းမထူးတော့ဘူး။ ဒဲ့ပဲဝန်ခံလိုက်တယ်။ ကျနော်တော့အခုဖြစ်နေတာကိုမယုံချင်ဘူး။ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးမာမီနဲ့၊ ဒီလိုစကားအသွားအလာ၊ အမေးအဖြေတွေလုပ်နေမိလည်းမသိပါဘူး။ လိင်အင်္ဂါတွေနဲ့ပတ်သက်တာတွေကိုလျှောက်ပြောပြီး၊ ကျနော့်လီးကစတောင်လာတယ်။ ကျနော့်နှလုံးတွေလည်းအရမ်းအခုန်မြန်လာတယ်။ ဒီစကားတွေကကျနော်တို့သားအမိကြားမှာဘယ်လိုကနေ၊ ဘယ်လိုရောက်လာမှန်းကိုမသိဘူး။

“ငါဆိုလိုချင်တာကနင်တွေ့ဖူးတယ်ဆိုတာအင်တာနက်ထဲမှာ တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ပုံတွေကိုပြောနေတာမဟုတ်ဖူးနော်။ တကယ့်အပြင်မှာကိုပြောတာ..အပြင်မှာရှိခဲ့ဖူးလား”

မာမီကတော့ဒုက္ခပါပဲဗျာ။ ကျနော်အနေခက်နေတာကိုသိသိကြီးနဲ့ထပ်ဖိပြီးမေးနေပြန်တယ်။

“အပြင်မှာလား..။ ရှိတယ်မာမီရ။ သားတို့ကျောင်း (နည်းပညာတက္ကသိုလ်) မှာတက်တုန်းကပေါ့။ အဲ့မှာတစ်ယောက်ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ ဟိုလေ..နို့နှစ်လုံးစိန်..”
—————————————–

အပိုင်း(၇) ဆက်ရန်

(၇)

“ဘယ်လို..ဘယ်လို..၊ ကြံကြံဖန်ဖန်.. နာမည်ကလည်း။ ငါတော့နို့တစ်လုံးစိန်ပဲကြားဖူးတယ်။ အဲဒါကလည်း အဲဒီခေတ်က ထူးထူးဆန်းဆန်းမို့လို့မှည့်ထားတာ။ အရင်တစ်ခေတ်က တော်လှန်ရေးမယ်ဗိုလ်ဆိုလားဘာလား။ အခုနင့်ဟာကနို့နှစ်လုံးဆိုတော့ သာမန်ပါပဲ။ ဘာထူးဆန်းလို့လဲ..”

“သူများထက်နို့ထူးထူးခြားခြားကိုကြီးလို့ ဒီနာမည်၊ ဂုဏ်ထူးဘွဲ့ထူး ရတာပေါ့မာမီရဲ့၊ ဒါပေမယ့်သူကနို့အကြီးကြီးနှစ်လုံးနဲ့ဆိုတော့ကာ။ နှစ်လုံးစိန်ဘွဲ့ရတာပေါ့။ ဒီနာမည်ပေးရလောက်အောင်ကိုသူ့နို့ကြီးတွေကလည်း၊ မတရားကြီးတာကိုး။ ကျောင်းမှာတော့သူရှက်သွားမှာစို့လို့ယဥ်ယဥ်ကျေးကျေးပဲ နောက်ကြပါတယ်။ ချိုချိုအောင်လို့။ အဲဒါဆိုသူကမျက်စောင်းထိုးပြီး၊ ပွစိပွစိလုပ်ရုံပဲ၊ ပြုံးစိပြုံးစိနဲ့။ သားတိုယောက်ျားလေးတွေချည်းပဲစုမိစုံမိမှသာ။ အဲ့လိုနို့နှစ်လုံးစိန်လို့ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ခေါ်ကြတာ..”
“ထားပါတော့ ဆိုစမ်းပါဦး၊ နင်ကသူ့နို့ကြီးတွေကိုချွတ်ရက်သားတွေ့ဘူးလို့လား။ ကိုင်ရောကိုင်ဘူးလို့လား..”

“ဟာ..မာမီကလည်း ဘာတွေလည်းမသိဘူး။ ကပ်သီးကပ်သပ်တွေလာမေးနေတယ်။ ပြောပါဘူး။ ဒီလိုပဲဆယ်ကျော်သက်တွေဆိုတော့လက်တည့်စမ်းပြီးကဲကြတာပေါ့။ သူ့ကိုသားဖန်ပြီး အီစီကလီနဲနဲဖြစ်ဖူးတယ်။ ဟိုအဆင့်အထိတော့မရောက်ပါဘူး။ တွေ့ဘူးတယ်ဒါလောက်ပါပဲ..”

“ထားပါတော့..၊ ဒါဆိုအဲဒီနို့နှစ်လုံးစိန်ရဲ့နို့တွေကဘယ်လောက်ကြီးလို့လဲ..”

အခုကျနော့်ကိုယ်ကျနော်ပြန်အံ့သြနေမိတယ်။ ကျနော်မာမီနဲ့ဘာတွေများပြောနေမိပါလိမ့်။ ကျနော့်ဘဝမှာတစ်ခါမှမတွေးဘူးတဲ့၊ မယုံနိုင်စရာတွေကအခုဖြစ်နေတယ်။ မာမီက ဒီမမျှော်လင့်ပဲရောက်လာတဲ့ ဘယ်နေရာကမှန်းတောင်မသိရတဲ့ကျွန်းလေးပေါ်မှာ အတူကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ရေစိမ်ချိုးဖို့ကျနော့်ကိုခေါ်နေတယ်။ ပြီးတော့ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင်ကျနော့်ရဲ့အရင်တုန်းကလိင်မှုဆိုင်ရာ အတွေ့အကြုံတွေကိုလျှောက်မေးနေတယ်။ ကျနော်တော့တကယ့်ကိုစားနေရတယ်။ ဒါပေမယ့်မာမီ့မေးခွန်းကိုတော့ပြန်ဖြေရပါတယ်။

“သူ့နို့ကြီးတွေက တကယ်အကြီးကြီးတွေမာမီရ..”

ကျနော်ကအမှန်အတိုင်းပဲပြောလိုက်တယ်။

“မဟုတ်သေးဘူးလေ၊ ငါဆိုလိုတာက သူ့ဘရာစီယာဆိုဒ်က ဘယ်လောက်လဲ။”

“ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ၊ မာမီကလဲ..”

“ဟဲ့..ငါကလည်းနို့ကြီးတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုတော့ တခြားမိန်းမတွေနို့ကြီးတယ်ကြားရရင်စိတ်ဝင်စားတာပေါ့၊ ဘယ်လောက်ကြီးသလဲ၊ ကိုယ့်ထက်ပဲသာသလားဆိုပြီးသိချင်တာပေါ့၊ နှိုင်းယှဥ်ကြည့်ချင်တာပေါ့၊ ဒါ့ကြောင့်မေးနေတာ..”

ဟင်..သူတို့အတွေးအခေါ်တွေကဒီလိုပါလား။ ကျနော်သဘောပေါက်သွားပေမယ့်၊ ဘာပြန်ပြောရမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ ကြီးမှန်းသိပေမယ့်၊ အဲဒီတုန်းကငယ်သေးတော့၊ ဒီနို့လောက်ဆို ဘယ်ဆိုဒ်လောက်ရှိတယ်လို့မှန်းတတ်တဲ့ ဗဟုသုတမှမရှိတာ။ အဲဒီတော့မြန်မြန်ဖြတ်လိုက်တယ်။

“သားကအဲ့လောက်ကြီး အသေးစိတ်တော့မလေ့လာဖူးဘူးမာမီ..။ ဒါပေမယ့်၊ သူက မာမီ့လောက်တော့မကြီးပါဘူး..”

အဲဒီနောက်၊ ကျနော်တို့သားအမိနှစ်ယောက်အကြား၊ ခဏတာတော့တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ ကမ်းစပ်သောင်ပြင်ပေါ်ကိုလှိုင်းလုံးလေးတွေ ညင်ညင်သာသာပုတ်ခတ်နေတဲ့အသံတွေကိုပဲကြားနေရတယ်။ ကျနော်လည်းလိုအပ်တာထက်စကားတွေအများကြီးပြောလိုက်မိတာ ချက်ချင်းနောင်တရမိတယ်။ ကိုယ့်အမေကိုဒါမျိုးအကြောင်းတွေပြောသင့်ရဲ့လားလို့ပေါ့။ မှုန်ဝါးဝါးအမှောင်မှာအမေ့မျက်နှာကို ကောင်းကောင်းမမြင်ရလို့ သူ့မျက်နှာထားကဘယ်လိုရှိမလဲဆိုတာကိုတော့ မခန့်မှန်းတတ်ဘူး။

“အဟားး..ကောင်းပြီလေ၊ နင့်အနေနဲ့အဲဒီထက် ပိုကြီးတဲ့ မိန်းမတွေခပ်များများမတွေ့ဖူးဘူးဆိုတာသေချာတယ်။ ကဲ..ကောင်လေး၊ ငါဘယ်လောက် ကြီးတယ်ဆိုတာမြင်ရင်တော့ ၊ မင်း သေမှာ သေချာတယ်”

“မာမီ၊ ဒီနေ့ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ။ အဲ..သားမာမီ့ကိုအပြစ်တင်နေတာတော့မဟုတ်ဘူးနော်..”

“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ရောက်တဲ့အရပ်မှာငါ့သားနဲ့နေရတာကိုငါပျော်နေတာ။ သေချာတာတစ်ခုက၊ ဒီကျွန်းက တော်တော်ထူးဆန်းနေတာ။ ငါတို့တွေဒီကိုဘယ်လိုရောက်တာလဲ ဆိုတာဘုရားပဲသိမယ်။ ဒါပေမယ့်ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘူး။ အခုလောလောဆယ်တော့စိတ်ခံစားချက်တွေက၊ ပျော်နေတာပဲသိတယ်။ ဒါကလည်းငါစောစောကစားခဲ့တဲ့ ဟိုထူးထူးဆန်းဆန်း အသီးချိုချိုကြောင့်ပဲဖြစ်နေမလား မပြောတတ်ပါဘူး..”

ကျနော်မာမီပြောနေတာတွေကိုပြန်ပြီးငြင်းခုန်မနေတော့ပါဘူးအလိုက်အထိုက်ပဲပြောလိုက်တယ်။

“ကောင်းပါပြီမာမီ၊ မာမီဒီလိုစိတ်ပျော်နေလို့ သားဝမ်းသာပါတယ်”

“ဒီလိုဆို..နင်ကရောအဝတ်အစားတွေမချွတ်တော့ဘူးလား၊ ဘာလုပ်မလဲ..”

“မာမီကရော..”

“ရက်စ်..”

ပြောပြီးတာနဲ့၊ စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ မာမီကသူ့အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ညကလရောင်ဖျော့ဖျော့မှလွဲပြီးမှောင်နေပေမယ့် မာမီရဲ့မယုံနိုင်စရာကောင်းလောက်အောင်၊ အရှိုက်အမို့တွေနဲဖြည့်ဆည်းထားတဲ့ လှပတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းကို ပုံဖော်ပြီးကြည့်နိုင်ခဲ့တယ်။ ခါးလေးကသိမ်သိမ်၊ တင်းကြပ်ပြီးလုံးကားထွက်နေတဲ့ဂျောကြီးတွေ၊ တုတ်ခဲနေပေမယ့်စင်းနေတဲ့ပေါင်တံပေါင်လုံးကြီးတွေ၊ ကမ္ဘာမြေဆွဲအားကိုဆန့်ကျင်အံတုနေတဲ့ နို့ကြီးတစ်လုံးတစ်လုံးက၊ သူမရဲ့ခါးဆိုဒ်ထက်တောင်ပိုပြီးကြီးပိုပြီးကျယ်နေသလိုပါပဲ။ ကျနော်ကနေရာမှာပဲရပ်ပြီးငေးကြည့်နေမိတယ်။

“ကဲ..ဒီတစ်ခါနင့်အလှည့်ပဲဝေယံ..”

ဒီအခြေအနေရောက်လာမှာတော့၊ အလှည့်ကျမနွဲ့စတမ်းပေါ့။ ကျနော်လည်း မာမီ့လိုပဲ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားတဲ့အထိ၊  ကိုယ့်အဝတ်အစားတွေကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ အခုကျနော့်မှာအော်ရီရင်နယ်မွေးနေ့ဝတ်စုံနဲ့ပြောင်သလင်းခါသွားပါပြီ။ အမှောင်ဝိုးတဝါးမှာမာမီကကျနော့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုမြင်ချင်ဇောနဲ့စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ဖို့ကြိုးစားနေတာကို မြင်နေတယ်လို့စိတ်ကထင်နေမိတယ်။

“အိုကေ မာမီ၊ သားတို့ဆင်းကြရအောင်”

မာမီက ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး ပျော့ပြောင်းပူနွေးတဲ့ သဲသောင်ပြင်ပေါ် ဖြတ်လျှောက်လာရင်း ရေစပ်ဘက်ကိုလာခဲ့ကြတယ်။ လမ်းလျှောက်လာရင်းမာမီကကျနော့်ကို ပြောတယ်။

“သားသိပါတယ်… သားကမာမီ့ကို တကယ်စိတ်ချမ်းသာမှုခံစားရအောင်လုပ်ပေးနိုင်တယ်။ အကာအကွယ်ပေးတယ်။ ဘာဆိုတာအတိအကျမသိနိုင်မမြင်နိုင်တဲ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ လုံခြုံမှုပေးနိုင်တယ်လို့ ခံစား..နေရတယ်..၊ ပြီးတော့..”

မာမီပြောနေတဲ့စကားကရုတ်တရက်ရပ်သွားတယ်။ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတာနောက်တော့ ကျွန်တော် သဘောပေါက်သွားတယ်။ ကျနော်တို့လျှောက်လာတာ၊ အခုသစ်ရိပ်ကင်းတဲ့လရောင်တောက်တောက်အောက်ကိုရောက်လာခဲ့ပြီဆိုတော့၊ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်၊ ထင်ထင်ရှားရှားကြီးမြင်နိုင်တဲ့အနေအထားဖြစ်နေပြီ။ ကျနော့်မျက်လုံးတွေက မာမီ့ရင်ဘတ်ကြီးပေါ်ကိုတည့်တည့်ကြည့်မိသွားတယ်။

“တစ်စုံတစ်ယောက်ကတော့ ဘုရားနဲ့သဘာဝတရားကပေးထားတဲ့ ဂွေးအကြီးကြီးဆိုတဲ့ဆုလာဘ်ရထားတာပဲ..ခစ်ခစ်..ခိ..”

မာမီ့ဆီကစကားသံနဲ့ရယ်သံပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ကိုမာမီကျီစယ်နေပြီဆိုတာကိုသိလိုက်ပါတယ်။

“မာမီနော်..”

ကျနော်ကအရှက်တပိုင်းနဲ့လှမ်းဟန့်လိုက်တယ်။

“အေးပါ..၊ ဒါနဲ့..နင်တစ်ယောက်ပဲ ဒီနားမှာကြီးကြီးမားမားတစ်ခုခုကိုပိုင်ဆိုင်ထားတာမဟုတ်ဘူးလေ၊ နင်ကဘာကိုရှက်နေရတာလဲ..”

မာမီကသူ့ရဲ့မျိုးနဲ့ရိုးနဲ့လိုက်ပြီးကြီးထွားလှတဲ့နို့ကြီးတွေကိုတမင်ရင်မြှင့်ပြီးကော့ပြရင်းပြောနေတယ်လေ။

“မာမီ..၊ မာမီ့အဲဒါကြီးတွေက..ဘယ်လောက်တောင်ကြီးသလဲ”

ကျနော်မနေနိုင်မထိုင်နိုင်နဲ့မေးလိုက်တယ်။

“နင့်ကိုငါမဖြေပေးခင် နင်ငါ့ကိုအရင်မိအောင်ဖမ်းရမယ်၊ ပြီးမှနင်သိချင်တာပြောမှာ။ ကဲ..စတော့”

မာမီကသူ့နို့ကြီးတွေကို၊ တုန်တုန်..တုန်တုန်..နဲ့ဖြစ်အောင်၊ ခပ်ကြမ်းကြမ်းရမ်းခါ၊ လှုပ်ခတ်ရင်း၊ ပင်လယ်ထဲပြေးဆင်းသွားပြီး ဒိုင်ဗင်ထိုးချလိုက်တယ်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက်အကြာမှာ ရေမျက်နှာပြင်ပေါ်ကိုပြန်ပေါ်လာတယ်။
ကျနော်လည်း မာမီ့နောက်ကိုပြေးလိုက်သွားပြီး ရေထဲကိုခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။

ညဘက်ဆိုပေမယ့်ပင်လယ်ရေကနွေးနေတယ်။ ကျနော်ရေပေါ်ပြန်ပေါ်လာတော့မာမီ့ဆီကိုအမြန်ကူးလာခဲ့တယ်။ သူ့ကိုမိအောင်လိုက်ဖမ်းဖို့ပေါ့..။ ဒါပေမယ့်ရောက်လုရောက်ခင်မှာသူကရေအောက်ကိုငုပ်ပြီးပျောက်သွားပြန်ရော။ ကျနော်မာမီ့ကိုရှာဖို့ကြိုးစားကြည့်သေးပေမယ့်၊ အမှောင်ကအားကောင်းနေတော့ဘာမှမမြင်နိုင်ဘူး။ ရုတ်ခြည်းဆိုသလိုပဲ၊ သူ့လက်တွေက ကျနော့်ခြေထောက်တွေကိုလာပြီးဆုပ်ကိုင်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့၊ ကျနော်လိပ်ပြာလွင့်ထွက်မတတ်လန့်သွားမိတယ်။ မာမီကရေပေါ်ကိုဘွားကနဲပေါ်လာတယ်။

“ဟားးးဟားး နင်ငါ့ကိုမမိပေမယ့်။ ငါကနင့်ကိုမိပြီ”

မာမီကကျနော့်ကိုစလိုက်ရလို့အကြီးအကျယ်သဘောကျနေပုံရတယ်။

“ဟူးးး..မာမီရာ..လန့်လိုက်တာ၊ လိပ်ပြာတောင်နှစ်စက္ကန့်လောက် လွင့်သွားတယ်” ”

အမယ်..နင်ကတိုင်မာနဲ့အတိအကျမှတ်ထားတာလား၊ အံ့သြဘ..။ ဒီနားမှာ လာရပ်ကြည့်စမ်း၊ ဒီနေရာကတိမ်တယ်ပြီးခြေနဲ့ထောက်မိတယ်။ ရေကူးစရာ မလိုဘူး..”

ကျနော် မာမီပြောတဲ့နားကိုရေကူးသွားလိုက်တယ်။ ခြေထောက်မိလောက်ပြီဆိုတာသေချာမတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်၊ နေရာကပင်လယ်ကြမ်းအောက်ခြေ၊ သဲသောင်ခုံလယ်ဗယ်ကနည်းနည်းမြင့်တော့၊ မတ်တပ်ရပ်မိသွားပြီ။ ရေမျက်နှာပြင်ကကျနော့်ခါးသာသာပဲရှိတော့တယ်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာကျန်ခဲ့တဲ့ကမ်းစပ်ကိုရိုက်ခတ်နေတဲ့လှိုင်းပုတ်သံကလွဲလို့၊ ကျန်တဲ့အသံတွေကလုံးဝတိတ်ဆိတ်နေတယ်။ ကောင်းကင်ကမြင့်တက်လာပြီဖြစ်တဲ့၊ လရောင်ကအားကောင်းလာပြီး ကျနော်တို့ရေကူးနေတဲ့အနားမှာထိန်ထိန်ရှင်းရှင်းကြီးသာနေပြီ။ မာမီကစပြောလိုက်ပါတယ်၊

“ဟုတ်ပြီ..ဒီနေရာကအဆင်ပြေတယ်။ သေချာရပ်ပြီးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ကြရအောင်..”

“ဟုတ်တယ်။ ကောင်းသားပဲမာမီ..”

“ဝေ..ဝေယံ..နင်..နင့်ဟာက..”

မာမီက ကျနော့်ရဲ့မာပြီးတောင်ထနေတဲ့လီးဆီကိုလက်နဲထိုးပြနေတယ်။

“အဲဒါကရေပေါ်ကို၊ သူ့ဟာသူပေါ်လာတာပဲမာမီ..”

“ငါတွေ့ပါတယ်..။ ဒါနဲ့ အဲ့လိုဖြစ်နေတာက၊ ငါ့ရဲ့ဒီဘူစီဘောင်းကြီးတွေကြောင့်များလား..?”

“ဟုတ်တယ်..မာမီ..”

“ဒါဆိုရင်ငါ့နို့ကြီးတွေဘယ်လောက်ကြီးတယ်ဆိုတာနင်သိချင်နေသေးလား။ စောစောကပဲနင်မေးနေတာလေ..”

“သိချင်တယ်၊ ပြောလေ..”

” 36 MM ရှီးလ်ဆိုဒ်..”

“ဟိုက်ရှားဘား..” ကျနော်မျက်လုံးတောင်ပြူးသွားတယ်။

“မာမီ့ဟာက မကဘူးထင်တယ် MMMMMM XXXXXL ဖြစ်နိုင်တယ်”

ကျနော်မာမီ့ကိုပြန်စလိုက်တယ်။ ဒါကလွဲပြီးဘာပြန်ပြောရကြောင်းမှန်းမသိဘူး။

“ဟား၊ နင်ပြောတဲ့အတိုင်းပဲ။ ငါနဲ့ တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ယောက်ျားတွေအားလုံးကငါ့ရဲ့အဲဒါကြီးတွေကိုလိုချင်နေကြတာ။ ယောက်ျားကြီးတွေတင် မဟုတ်ပါဘူး၊ ကောင်လေးတွေလည်းအတူတူပါပဲ။ နင့်အရွယ်တွေပေါ့.၊ အားလုံးက နို့ကြီးလေစိတ်ဝင်စားလေပဲ..”

မာမီအခုပြောနေတာတွေကြောင့်၊ ကျနော့်စိတ်တွေသိပ်လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ ဘာဆက်ပြောရမှန်းလည် မသိပဲမင်သက်နေမိတယ်။

“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်..ငါတို့ပြန်ကြရအောင်..”

မာမီက ရေချိုးသန့်ရှင်းပြီး၊ သူ့ဆန္ဒပြည့်သွားလို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါမှာကျနော်စိတ်နည်းနည်းပျက်သွားတယ်။ ကျနော်ကမာမီနဲ့အခုလိုနေနေရတဲ့အခြေအနေလေးကိုပျော်နေတယ်လေ။ အနည်းဆုံးတော့ မာမီ့နို့ကြီးတွေကြည့်ပြီးစိတ်ကူးယဥ်မျက်စိစားပွဲထိုင်နေလို့ရသေးတယ်။ နိ့မို့ဆိုရင်မာမီက အခုလိုအလကားနေရင်း၊ ဘလိုင်းကြီးတစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြဖို့ဆိုတာ၊ ဘယ်လောက်ဆုတောင်းဆုတောင်းဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး။ အခုကတော့ဘယ်လိုတွေစိတ်ကူးရလို့ဖြစ်လာသလဲတော့မသိဘူး။ ကျနော့်စိတ်ထဲလရောင်အောက်မှာရိုမန်းတစ်ဆန်ဆန်နေချင်သေးတယ်။ ရသလောက်အချိန်ဆွဲချင်တာနဲ့ဒီလိုပြောလိုက်တယ်။

“မာမီကလည်း..၊ ညကမကုန်သေးပါဘူးလေ၊ သာက သာယာသနဲ့။ ကမ်းခြေပြန်ပြီး ခဏဆက်ထိုင်ရအောင်။ အအေးမိမှာစိုးရင်လည်းအဝတ်တွေပြန်ဝတ်ထားပေါ့..”

မာမီဘာမှပြန်မပြောဘူး။ ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းဟာသဘောတူတာပေါ့။ နှစ်ယောက်သား၊ ကမ်းဘက်ကိုပြန်ကူးလာကြပြီး၊ သောင်ပြင်ပေါ်မှာထိုင်လိုက်ကြတယ်။

“အိုးး၊ နည်းနည်းအေးလာပြီ..”

အမေကပြောပြီးအဝတ်အစားပြန်ဝတ်နေတယ်။ ကျနော်နည်းနည်းနှမြောပေမယ့်၊ မာမီအေးမိမှာစိုးလို့ပြန်ဝတ်ပါစေဆိုပြီးဒီတိုင်းပဲလွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ မာမီပြန်ဝတ်တော့ကျနော်လည်းလီးတန်းလန်းနဲ့ဆက်မနေရဲတော့ပဲ၊ ကျနော့်အဝတ်တွေပြန်ကောက်ဝတ်ရတာပေါ့။

“လာ..ဒီမှာ၊ မာမီ့ဘေးနားမှာထိုင်ဦး..သား။ စကားပြောကြရအောင်..”

ကျနော့်ရင်တွေက၊ တဗြုန်းဗြုန်းခုန်နေတယ်။ နောက် ထပ်ဘာဆက်ဖြစ်နိုင်မလဲ။ ကျနော်တို့သားအမိနှစ်ယောက်၊ သဲပြင်ပေါ်မှာ ဘေးချင်းကပ်ပြီးထိုင်နေကြတယ်။ မာမီက စကားစလာတယ်။

“ဒါဆို…ငါတို့တွေစောစောကပြောလက်စအကြောင်းအရာတွေကိုဆက်ဆွေးနွေးကြရအောင်။ ဆိုပါစို့..၊ သားရဲ့ဂျိုးကြီးကတော်တော်ကိုကြီးတယ်ကွ။ သားမှာဒါကြီးကိုစိတ်ဝင်စားမယ့်မိန်းမတွေ တန်းစီနေမှာသေချာတယ်၊ မာမီလောင်းရဲတယ်”

အခုကျနော်တို့သားအမိချင်းပြောနေတဲ့စကားတွေကရူးသွပ်ဖို့ကောင်းလှတယ်။ ဟုတ်တော့မဟုတ်သေးပါဘူး။ တကယ်ပဲ စောစောပိုင်းလေးကမာမီပြောခဲ့သလိုသူစားခဲ့တဲ့သစ်သီးကြောင့်များ၊ ပရောပရီ၊ ပျက်တီးပျက်ချော်၊ ညစ်တီးညစ်ပတ်စကားတွေပြောထွက်လာတာများလား။ အခုကအမေတစ်ယောက်က၊ သူ့သားနဲ့စကားပြောနေတာမျိုးမဟုတ်ပဲ အရမ်းပွင့်လင်းနေတာကထူးဆန်းနေတာ။

“တန်းစီနေတာ မဟုတ်ပါဘူးမာမီရာ၊ ပုံမှန်အတိုင်းပါပဲ။ သားအမှန်အတိုင်းပြောနေတာ..”

“ဒါဆို..၊ နို့နှစ်လုံးစိန်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့အကြောင်း၊ နည်းနည်းအသေးစိတ်လေးမာမီ့ကိုအပျင်းပြေ ပြောပြပါလား..။
—————————————–

အပိုင်း(၈) ဆက်ရန်

(၈)

“သားပြောပြီးသားပဲလေ။ သားတို့နည်းနည်းအီစီကလီဖြစ်ရုံလောက်ပဲရှိခဲ့တာပါလို့။ ဟိုဘာဘာညာညာ၊ လွန်လွန်ကျူးကျူးဖြစ်တဲ့အထိမဟုတ်တဲ့တခြားဟာတွေပဲ လုပ်ခဲ့တာပါမာမီရဲ့..”

“တခြားဟာတွေဟုတ်လား၊ ရောမချနဲ့လေ..ဝေယံ၊ နဲနဲလေးအသေးစိတ်ပြောပါဆိုနေကာမှ။ မာမီလဲတခါတလေ၊ ဒါမျိုးဇာတ်လမ်းတွေနားမထောင်ရတာကြာတော့စိတ်ဝင်စားတယ်။ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုပေမယ့်၊ ဖြစ်သလောက်လေးတော့ပြောပါဦး၊ လုပ်စမ်းပါ..”

“မာမီသေချာတယ်နော်..၊ ဒါရိုးရိုးပုံပြင်မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်တို့လူငယ်တွေရဲ့၊ ကွိစိကွစိဇာတ်လမ်းတွေကိုနားထောင်ချင်နေတယ်ဆိုတာ။ မာမီနားထောင်ရဲလို့လား..”

ကျနော့်အနေနဲ့ အခုလောလောဆယ်၊ အဝတ်အစားတွေ မလုံမခြုံတဝက်တပျက်ချွတ်ထားပြီး၊ ဧရာမနို့ကြီးတွေဘောင်ဘင်ခတ်နေတဲ့ ကိုယ်ရဲ့ အမေအရင်းနဲ့အတူ၊ လူသူတိတ်ဆိတ်ကင်းရှင်းတဲ့ညတစ်ညမှာ၊ သဲသောင်ပြင်တစ်ခုပေါ်ထိုင်ပြီး ရည်းစားနဲ့အဝှာဖြစ်ခဲ့ပုံတွေကို ကိုယ့်အမေကိုစိတ်အေးလက်အေး၊ ပြန်ပြောပြနေရမယ်ဆိုတာ ယုံနိုင်စရာတောင်မရှိပါဘူး။ ကျနော်ဒီနှစ်ရက်အတွင်းမှာအိပ်မက်တွေအထပ်ထပ်မက်နေသလားဗျာ။

“ငါ့မှာအခုလောလောဆယ်ဘာလုပ်စရာမှမရှိဘူးလေ။ ငါဒီကျွန်းရောက်နေတာ တစ်ရက်ကျော်လို့နှစ်ရက်ကူးတော့မယ်။ ရတဲ့နည်းနဲ့ရှာကြံပြီးအပျင်းဖြေရမှာပဲ။ ပြောစရာရှိတာသာပြောစမ်းပါဟယ်။ ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးက အရွယ်ရောက်ပြီးသား။ ဘာက၊ ဘာဆိုတာငါသိတယ်။ ငါ..ဒါကိုထိမ်းနိုင်၊ ကိုင်တွယ်နိုင်ပါတယ်”

ကျနော်လည်းမာမီနဲ့စကားပြောရင်း၊ ပြောရင်း နည်းနည်း ရဲလာတယ်။ ပြီးတော့ပေါက်တီးပေါက်ရှာတွေကိုသိချင်မေးချင်နေတဲ့မာမီ့ကိုလည်းစိတ်ပေါက်လာလို့တမင်ရွဲ့ပြောလိုက်တယိ။

“ဘာကိုကိုင်တွယ်နိုင်တာလည်းမာမီ၊ အခြေအနေကိုပြောတာလား၊ သားရဲ့ထောင်နေတဲ့ဒုတ်ကြီးကိုပြောတာလား..”

“နှစ်ခုစလုံးဟေ့..”

ပြောပြီးတော့မာမီကဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ကျနော့်ကိုဆက်ပြီးလောဆော်လိုက်တယ်။

“ကဲ..ဆက်ပြောလေ..”

“ဒီလိုပါ..မာမီ၊ ကျောင်း (တက္ကသိုလ်) မှာတုန်းက၊ စမေးပွဲကြီးမဖြေခင်မှာ အသည်းအသန်စာကျက်နေကြရတဲ့အချိန်ပေါ့၊ သားတို့ကျောင်းသားအများစုက၊ စာစုကျက်နေကြတယ်။ တချို့ကအပန်းဖြေရိပ်သာ (RC) မှာ၊ တချို့တွေက စာကြည့်တိုက် (လိုင်ဘရီ) မှာ၊ လိုင်ဘရီမှာစာကျက်နေတဲ့အုပ်စုထဲမှာကျနော်ရော၊ နို့နှစ်လုံးစိန်ရောပါတယ်။ သူကသားနဲ့မလှမ်းမကမ်းမှာထိုင်နေတာ။ အချိန်ကတော်တော်လေးညနေစောင်းသွားပြီ။ မိုးချုပ်ခါနီးနေပြီဆိုတော့၊တခြားကျောင်းသား အများစုကလည်းအဆောင်တွေဘက်ပြန်သွားကြပြီ။ ဒါပေမယ့်သားကစာတွေမကျေသေးဘူး။ နောက်နေ့မှာစာမေးပွဲကြီးကဖြေရတော့မယ်ဆိုတော့ စိတ်ဖိစီးမှုကနည်းနည်းများနေတယ်။ နို့နှစ်လုံးစိန်ကသားနဲ့ကလပ်စ်တစ်ခုထဲဆိုတာနဲ့၊ သိနေမြင်နေကြပေမယ့်၊ တခါမှဟက်ဟက်ပက်ပက်ရင်းရင်းနှီးနှီးနဲ့ စကားမပြောဖူးကြဘူး၊  ဒါကလည်းသားတို့ယောက်ျားလေးအုပ်စုက သူနို့ကြီးတာကိုမထိတထိစကြလို့ မျက်နှာကြောမတည့်ပဲ၊ ရှိန်နေတာလည်းပါမယ်။ စကားမပြောပဲသူ့နို့ကြီးတွေကိုပဲခိုးကြည့်နေတာလည်းပါမယ်..”

“ဆက်ပြောပါဦး..”

“အဲဒီမှာ၊ သူများတွေက အဆောင်ပြန်ကုန်ကြတော့ကျနော်နဲ့နို့နှစ်လုံးစိန်တို့နှစ်ယောက်ထဲ၊ လိုင်ဘရီထဲမှာ ကျန်ခဲ့ကြတာ။ ဘာ့ကြောင့်လည်းတော့မသိဘူး။ စာကြည့်တိုက်အစောင့်ကခါတိုင်းလို လိုင်ဘရီပိတ်ချိန်မှာ တံခါးပိတ်၊ သော့လာမခတ်ခဲ့ဘူး။ ဒါကြောင့်ကျနော်တို့နေရာကမထပဲဆက်ပြီးစာကျက်နေခဲ့ကြတယ်။ နောက်ဆုံးနှစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့တဲ့ကျနော်တို့နှစ်ယောက်၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်စကားတွေစပြောဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ ဖြေရမယ့်မှတ်စုတွေ၊ နုတ်တွေ၊ တစ်ပ်တွေလဲလှယ်ဝေမျှကြတယ်။ စာမေးပွဲအတွက်ဘယ်လောက်စိတ်ပင်ပန်းလေးလံနေရတဲ့အအကြာင်းတွေပြောဖြစ်ကြတယ်”

“အေး..၊ အခုထိတော့ဘာမှထူးဆန်းတဲ့အခန်းမပါသေးဘူး..”

“လာမယ်လေမာမီရဲ့ဆက်နားထောင်ပါဦး။ အဲ့လို..ပြောနေကြတုန်းမှာပဲ၊ သူကစကားထဖောက်ပြီး သူသိချင်တာာကိုထူးထူးဆန်းဆန်းထမေးတယ်။ ကျနော့်အကြောင်းသူကြားထားတာအမှန်ပဲလားတဲ့..၊ မေးလာတယ်..”

“ဘာကိုအမှန်ပဲလားလို့သူကမေးတာလဲ..”

“သူမေးတာက၊ ကျောင်းကကျောင်းသားတွေထဲမှာ၊ နင့်လီးကအကြီးဆုံးပဲလို့ပြောနေကြတာကြားရတယ်တဲ့။ အဲဒါနောက်နေကြတာလား၊ တကယ်လားတဲ့..”

“အဲဒီတော့..၊ နင်ကဘာပြန်ပြောလိုက်သလဲ..”

မာမီက သိချင်ဇောနဲ့မေးလာတယ်။

“ပထမတော့ သားကသူဒဲ့မေးလာတာကြီးကိုကြားတော့ လန့်သွားတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သားပြန်ပြောလိုက်တာက၊ ငါကိုယ်ငါတော့မသေချာဘူးလို့။ ဒါပေမယ့်ငါ့လီးကသာမန်ယောက်ျားတွေရဲ့ပျမ်းမျှဆိုဒ်ထက်ကြီးတာကို၊ ဝန်ခံပါတယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်..”

“အဲဒီနောက်ဘာဆက်ဖြစ်သေးလဲ..”

“လိုရင်းကိုပြောရရင်တော့ အဲဒီနို့နှစ်လုံးစိန်က ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ အနားမှာတခြားဘယ်သူမှမရှိကြတာသေချာတော့မှ၊ နင့်လီးကိုငါ့ကိုပေးပြပါလား၊ ဟုတ်မဟုတ်သိချင်လို့ပါတဲ့..။ သားလည်းအံ့အားသင့်သွားတယ်။ သူ့ကိုပြလည်းပြချင်တယ်။ ဒါပေမယ့်ကျောင်းစာကြည့်တိုက်ထဲမှာဆိုတော့၊ ချီတုံချတုံလည်းဖြစ်နေမိတယ်။ သူများတွေအချိန်မရွေးဝင်လာပြီးမြင်သွားနိုင်တယ်လေ။ အဲဒီမှာတစ်ခုသွားသတိရတယ်။ လိုင်ဘရီရဲ့နောက်ကျောဘက်မှာ သမိုင်းစာအုပ်အဟောင်းတွေချည်းသိမ်းထားတဲ့၊ အဆောင်ဟောင်းလေးတစ်ခုရှိတယ်။ အဲဒီဘက်ကိုတော်ရုံလူဘယ်သူမှလာလေ့မရှိကြဘူး..”

“ဟုတ်ပြီ.. ငါသိပြီ။ ဆက်ပြောစမ်းပါ၊ ဇာတ်လမ်းကတော့၊ ဟော့လာပြီကွ..”

“သားလည်းအဲ့ဒီအဆောင်လေးထဲကို နို့နှစ်လုံးစိန်ကိုခေါ်သွားပြီး သားရဲ့လီးကိုထုတ်ပြလိုက်တယ်။ မာမီရယ်..တိုတိုပြောကြပါစို့၊ သူက သားကို..၊ အဲ..အဲ..လီးကိုဆွဲပြီးပုလွေကောက်မှုတ်ပေးတော့တာပါပဲ..။ အဲဒီမှောင်နေတဲ့ညရဲ့၊ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်နေတဲ့စာကြည့်တိုက်အဆောင်ဟောင်း
လေးထဲမှာပေါ့..”

“အံ့ဩစရာပဲ၊ ဒါဆိုနင်တော့ ဖိုးကြိုင်းဒုတ်ဖြစ်သွားတာပေါ့လေ..”

“ဒါပေါ့..မာမီရဲ့..။ ဒါပေမယ့်နောက်ထပ်ဖြစ်သွားတဲ့တစ်ခုကိုသားကပိုကြိုက်တယ်..”

“ဘာတွေဆက်ဖြစ်လို့လဲ..”

“သူက၊ သူ့အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်ပစ်လိုက်တယ်..”

“ဒါဆိုရင်နင်ပြောခဲ့တဲ့၊ ကျောင်းကနာမည်အကြီးဆုံး နို့ကြီးတွေအလုံးလိုက်ထွက်ကျလာတာကို မြင်လိုက်ရတာပေါ့ဟုတ်လား။ အဲဒါကြီးတွေကိုမြင်တော့၊ ခိုက်သွားရောလား၊ ကောင်လေး..”

အမေကကျနော်ပြောတာကိုသဘောကျသွားပြီးရယ်ရင်းနဲ့ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ဟုတ်တယ်မာမီရ..၊ သူ့မှာဧရာမနို့ကြီးနှစ်လုံးကအတွဲလိုက်ပြီး။ ဆိုဒ်ကဘယ်လောက်ဆိုတာတော့ မလေ့လာဖူးလို့အတိအကျမသိဘူး။ မှန်းလည်းမမှန်းတတ်ဘူး။ သူနဲ့ကျမှမိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့နို့ဆိုတာကြီးကို ကျကျနနကြီးစမြင်ဖူးတာ၊ ထိတွေ့ဖူးတာ။ ဒါပေမယ့်အံ့ဩစရာပါပဲ၊ သူကသူ့နို့ကြီးတွေကြားကို ပေးလိုးတယ်လေ။ လူတောင်စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်ပဲ လည်ထွက်နေတော့တာ..”

“ဟား..ကောင်းတာပေါ့။ အဲဒါက နို့အကြီးကြီးတွေကိုခရေဇီဖြစ်တဲ့ယောက်ျားတွေရဲ့အိပ်မက်ပဲ။ ဒါဆို၊ နင်ကဂျက်ပေါ့ပေါက်သွားတာပေါ့..၊ အဲ့တော့သူက နင့်ကိုနို့ကြီးတွေကြားမှာပြီးခိုင်းသလား”

“ဟုတ်တယ်..မာမီ..”

“နင့်လရည်တွေရောအများကြီးထွက်သွားသလား..”

“မာမီ..”

ကျနော်မာမီ့ကိုအလောတကြီးဟန့်လိုက်ရတယ်။ ဒါကသားအမိတွေပြောလေ့ရှိတဲ့စည်းဘောင်ထက်ကိုအရမ်းပိုနေပြီလေ။ ဒါပေမယ်မာမီကပေကပ်ကပ်နဲ့ကျနော်ဟန့်တာကိုဂရုမစိုက်ပဲ ဆက်မေးနေတယ်။

“ပြောပါ..၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား..”

“ဟုတ်တယ်မာမီ..၊ လရည်တွေမှတထောကြီးပဲ၊ သူ့နို့အုံကြီးပေါ်ရော၊ နို့ကြားထဲရောပေပွနေတာ၊ ရစရာမရှိဘူး။ ထွက်ကုန်တာဒူးတောင်ချောင်ကျသွားတယ်မာမီ။ သားလည်း၊ လဲမသွားအောင်လို့၊ ဘေးနားကစာအုပ်စင်ကိုတောင် အတင်းကုတ်ပြီးတွယ်ထားလိုက်ရသေးတယ်..”

ကျနော်လည်းစိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့အကုန်လျှောက်ပြောပစ်လိုက်တယ်။

“ဝိုးရ်ရ်..ကြားလိုက်ရတာ၊ အရမ်းကောင်းတဲ့ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ပဲ၊ နေရင်းထိုင်ရင်းတောင်အရည်စိမ့်ချင်လာပြီ။ လုပ်စမ်းပါဦး၊ ရှိသေးရင် နောက်ထပ်ဇာတ်လမ်းတစ်ခုလောက်..”

“ဒါကသားရဲ့ပထမဆုံးနဲ့နောက်ဆုံးအကြိမ်လိင်အတွေ့အကြုံပဲ..မာမီ။ နောက်တစ်ခုလည်းမရှိတော့ပါဘူး..”

“ငါ့သားလေးကသနားဖို့ကောင်းလိုက်ပါဘိဟယ်..။ အဲဒါဖြစ်ခဲ့တာက၊ လပေါင်းများစွာကြာခဲ့ပြီမဟုတ်လား။ ဒီကြားထဲ အတွက်ပြောစရာဘာအတွေ့အကြုံအသစ်မှ မရှိခဲ့ဖူးဆိုပါတော့။ မာမီက၊ နင့်မြွေကြီးအက်ရှင်ဖြစ်တဲ့အခါမျိုး၊ တွင်းဝင်တွင်းထွက်လုပ်တဲ့ပုံပြင်မျိုး၊ ရှိမယ်ထင်ခဲ့တာ။ မရှိပဲနဲ့ပြောခိုင်းရင်တော့မတရားရာကျတော့မှာပဲ။ ဒါဆိုလဲနောက်ကြုံဖူးတဲ့အထိ၊ အချိန်အကြာကြီးစောင့်ရဦးမှာပေါ့လေ..”

“ရပါတယ် မာမီ၊ အချိန်တစ်ခုလောက်စောင့်ရင်တော့နောက်ကျမာမီ့ကိုပြောပြစရာအတွေ့အကြုံသစ်တွေရှိလာမှာပါ။ သားစောင့်နိုင်ပါတယ်..”

“စောင့်မနေနဲ့တော့အဲ့ဒီအတွေ့အကြုံသစ်ရအောင် အခုပဲငါလုပ်ပေးလို့ရတယ်..”

မာမီ့ပါးစပ်ကထွက်လာတဲ့စကားစုကကျနော်အံ့ဩလို့ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။ ပါးစပ်ကလည်းမဆင်ခြင်ပဲမိုက်မဲလှတဲ့မေးခွန်းတစ်ခုမေးမိသွားပါတယ်။

“မာမီကသေချာလို့လား..”

“ငါလား..၊ သေချာတာပေါ့..၊ ငါအခုတလောလီးခရေဇီဖြစ်ပြီး လီးနဲ့ကစားချင်တာကြာပြီ။ အနည်းဆုံးတော့ကိုင်လိုက်ရ၊ ဂွင်းထုလိုက်ရရင်ငါစိတ်ပြေသွားနိုင်လောက်တယ်။ နင့်ဒယ်ဒီမရှိတော့ကထဲက လီးနဲ့မတွေ့ခဲ့ရတာကြာပြီလေ။ ဒါမလုပ်သင့်ဘူး၊ အခုလုပ်တာမှားနေတယ်ပြောရင်လည်းငါဂရုမစိုက်ဘူး။ ငါမျိုသိပ်ခဲ့ရတာကြာပြီ၊ အခုလိုသာယာပြီး စိတ်ပျော်စေတဲ့အချိန်မျိုး၊ နေရာမျိုးမှာ၊ မာမီဆက်ပြီးမမျိုသိပ်ချင်ဆော့ဘူး။ အခုလည်းဒီလိုနေရာမျိုးမှာနင်နဲ့နှစ်ယောက်ထဲရှိနေလို့သာ၊ မာမီပြောရဲတာ..သား။ အိမ်မှာဆိုရင်ပြောထွက်မှာမဟုတ်ဘူး။ မာမီသိတယ်၊ စောစောကတို့တတွေအဝတ်တွေချွတ်ပြီးရေချိုးကထဲက နင့်စိတ်တွေထနေတယ်ဆိုတာကို။ ငါ့စိတ်တွေထနေတာလည်းငါသိတယ်။ အခုတို့နှစ်ယောက်၊ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စိတ်ကျေနပ်အောင်လုပ်ပေးကြလို့မရဘူးလား..”

မာမီကသူ့စကားဆုံးတာနဲ့၊ သူပြန်ဝတ်ထားတဲ့အဝတ်အစားတွေကိုဒုတိယအကြိမ်မြောက်ပြန်ချွတ်ချလိုက်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့အဝတ်တွေကိုအပုံလိုက်ဖြစ်အောင်သဲပြင်ပေါ်မှာပစ်ပုံလိုက်ပြီးပျော့ပြောင်းတဲ့အဝတ်ပုံပေါ်မှာနောက်ပြန်လှဲချလိုက်တယ်။ ပြီးတေဘ့ကျနော့်လီးကိုဇတ်ခနဲ ကောက်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးတော့..။

“မာမီက ဒါကို ကစားပြီးတော့ နင့်ကိုသာယာမှုဆိုတာဘာလဲသိပြီး၊ နတ်ပြည်ရောက်အောင်ပို့ပေးမလို့ပါမာမီ့သားလေးရယ်။ နင့်ဆီကတော်ပါပြီလို့ အရှုံးမပေး၊ ပန်းမပေးမချင်း၊ ဒါကြီးကိုမာမီလွှတ်မပေးတော့ဘူး..”

ကျနော်ကတော့၊ အခုလောလောဆယ်ဖြစ်ပျက်နေသမျှကို မယုံပြီးရင်း၊ မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေရတာပါ။ ကျနော့်ရဲ့မတန်တဆကြီးမားလှတဲ့နို့ကြီးတွေပိုင်ရှင် ကျနော့်အမေအရင်းက၊ ကျနော့လီးကြီးကိုလာကိုင်ပြီးပယ်ပယ်နယ်နယ်ဂွင်းထုပေးမယ်လို့လုပ်နေတာကတကယ်ကြီးပဲလား။

မာမီက ကျနော့်လီးကိုခပ်ဖွဖွဆုပ်ရင်းကျနော့်မျက်လုံးအိမ်ထဲကိုသေချာစိုက်ကြည့်နေတယ်။ လီးကိုကိုင်ထားတဲ့၊ မာမီ့ရဲ့လက်ကနူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့နဲ့သူမရဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားမှုကမမြင်နိုင်တဲ့လျှပ်စီးဓါတ်တစ်မျိုးစိမ့်ဝင်နေတယ်လို့၊ ခံစားနေရတယ်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ မာမီ့လက်တွေကစလှုပ်ရှားလာခဲ့ပြီးရှေ့နောက်၊ လျှောထိုးဂွင်းတိုက်ပေးနေပါတော့တယ်။ သူပါးစပ်ကလည်းရွှတ်တွတ်တွတ်နဲ့ပြောနေပါတယ်။

“ဒီအကောင်ကြီးကို ငါ့လက်တွေနဲ့ပတ်ပြီးဖမ်းထားလိုက်ပြီ..၊ လာလေရော့..”

မာမီ့လက်တစ်ဘက်က လီးကိုဆုပ်ရင်းဖြေးဖြေးချင်းတွန်းထိုးကစားနေချိန်မှာ။ နောက်တစ်ဘက်ကလည်းကျနော့်ရဲ့လဥကြီးတွေကို့သူ့ရဲ့လက်သည်းရှည်ချွန်ချွန်ကြီးတွေနဲ့ဖွဖွလေးကုတ်ပြီးဆွပေး၊ ပွတ်ပေး၊ နေပါတယ်။

“ထူးဆန်းတယ်နော်၊ ဒီကျွန်းရဲ့ဆန်းကျယ်တဲ့အငွေ့အသက်ကြောင့်လား၊ ဒါမှမဟုတ်တို့တတွေကိုယ်တုံးလုံးကြီးတွေနဲ့ရေအတူချွတ်ချိုးမိကြလို့လား။ ဘာကြောင့်လည်းတော့မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် မာမီတော့စိတ်တွေတအားကြီးလာနေတယ်..ငါ့သားရေ။ ငါတို့ဘာတွေလုပ်နေဆိုတာကို မာမီမယုံနိုင်ဘူး။ ဒါပေမယ့်အခုလုပ်နေတာကိုမှားတယ်လို့တော့၊ မာမီ့စိတ်ထဲမှာမထင်မိဘူး။  ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား..သား”

မာမီကလက်ကဂွင်းထုပေးရင်းနဲ့ ချိုချိုသာသာလေးပြောနေတယ်။

“မဟုတ်ဘူး မာမီ၊ မာမီပြောနေတာမဟုတ်သေးဘူး..”

ကျနော်ပြန်ငြင်းရင်းနဲ့ ထထိုင်ဖို့လုပ်ပေမယ့်မာမီက လီးကိုမလွှတ်ပဲအဆက်မပြတ်ဖိပြီးဂွင်းတိုက်နေတာကြောင့်၊ ထလို့မနိုင်ပဲ ပြန်အိပ်နေလိုက်ရတယ်။ မာမီ့ရဲ့ စူးစူးရှရှနဲ့ရွန်းတောက်နေတဲ့မျက်လုံးအစုံကျနော့်ရဲ့စိတ်တွေကိုထိမ်းချုပ်ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ သူမရဲ့ကျွမ်းကျင်ပြီး နူးညံ့သိမ်မွေ့လှတဲ့လက်တွေက ကျနော်လီးပေါ်မှာအပေါ်အောက် တက်ဆင်းပြေးလွှားလှုပ်ရှားနေပါတယ်။ မာမီ့လက်ဖျားလေးနုနုလေးတွေက ကျွန်တော့်ဘောတွေအောက်မှာညင်သာစွာကုတ်ပြီးကလိပေးနေတာကိုအသည်းတယားယားနေရင်းကကျနော်ခေါင်းကို နောက်ပြန်လှည့်ပြီးကြည့်လိုက်မိပါတယ်။

မာမီကယခု အခုလီးပေါ်ကသူ့လက်တွေကိုပိုပြီးမြန်မြန်သွက်သွက်လှုပ်ရှားနေတယ်။ ခံစားနေရတဲ့ဖီလင်ကတော့ပြောမပြတတ်အောင်ပါပဲ။ သူမရဲ့နူးညံ့လှပြီး စိုထိုင်းချွဲကျိနေတဲ့လက်တွေနဲ့လီးအရေပြားကိုထောင်လိုက်အထက်အောက်ခပ်သွက်သွက်လေးပွတ်ဆွဲပေးနေတာလေ။

“အားးး..မာ..မာမီ..! သား..ထွက်ခါနီးနေပြီ..ရှီးးး”
—————————————–

အပိုင်း(၉) ဆက်ရန်

(၉)
ထူးဆန်း​သောသစ်လုံးအိမ်​လေး

အဲဒီအချိန်မှာ မာမီကကျနော့်လီးပေါ်မှာတံတွေးထွေးလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့လက်နှစ်ဘက်စလုံးနဲ့လီးကိုပွတ်ပေးနေတယ်။ မာမီ့ရဲ့တံတွေးနွေးနွေးနဲ့ဆွတ်ထားတဲ့လက်နုနုလေးတွေနဲ့ဆုပ်ပေးထားတာကခံစားချက်တွေကရှိန်းဖိန်းပြီးပိုတောင်ကောင်းနေပါသေးတယ်။ သူကျနော့လီးကိုကိုင်ဆော့ပြီးကောင်းအောင်လုပ်ပေးနေချိန်မှာ၊ မာမီ့ရဲ့ကြီးမားထွားကျိုင်းလှတဲ့နို့ကြီးတွေက လှုပ်ရမ်းပြီးဘောင်ဘင်ခတ်ခုန်လှုပ်နေတာကိုကျနော်သဘောကျစွာကြည့်နေမိတယ်။

“အားးး..မာမီ..အရမ်းကောင်းတာပဲ..မာမီရာ..”

လက်နှစ်ဘက်စလုံးကကျွန်တော့်လီးပေါ်မှာ အပေါ်နဲ့အောက်ကို ညှပ်ထားပြီး အထိမခံရွှေပန်းကန်ဖြစ်နေတဲ့၊ ဒစ်ခေါင်းနဲ့ လီးအောက်ကြောတလျှောက်ကိုတရွရွနဲ့ဖိညှစ်ပွတ်ပေးနေတော့တာ။
“ဘယ်လိုလဲ။ နို့ကြီးကြီးကြိုက်တဲ့မေ့သားလေး ထွက်တော့မှာလား..”

အခုအချိန်၊ ကျနော့်မျက်နှာကရှုံ့မဲ့နေလိမ့်မယ်လို့ထင်တယ်။ တစ်ခါမှမခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့ဖီလင်တွေက တလှပ်လှပ်နဲ့တက်လာတယ်။ မာမီ့ရဲ့လှပတဲ့လက်ချောင်းနုနုလေးတွေက၊ လီးပေါ်မှာစုန်ချည်ဆန်ချည် ပြေးလွှားလှုပ်ရှားဆိတ်ဆွနေတုန်းမှာ ကျနော်ကိုယ်ကတောင့်တင်းနေပြီး ကျနော့်လက်ဖနောင့်တွေက အောက်မှာရှိတဲ့သဲပြင်ကိုတင်းတင်းကြီးနောက်ပြန်ထောက်ထားမိတယ်။

“မာမီ့နို့ကြီးတွေကို ကြည့်စမ်း..သား! အဲဒါကကြီးတွေခါနေတာကဘယ်လိုနေလဲ၊ မလှဘူးလား။ အဲဒါကြီးကသားဖို့ပဲသိလား။ ဘယ်လိုလဲ။ ထွက်တော့မယ်ဆို..! မာမီ့အတွက်ထွက်လိုက်စမ်း..ဝေယံ၊ နင့်လပြွတ်ထဲကတပုံတခေါင်းကြီးထုတ်လိုက်စမ်းပါ။ အဲ့ဒါအားလုံးကငါ့အတွက်ပဲ။ ပန်းထုတ်လိုက်စမ်းသား..အားးးးး..”

“အူးးးရှီးးးးအားးးး..မာမီ..ငါလိုးတဲ့မှပဲ..အာ..အိုးးး ကန်တော့..မာမီ၊ ကန်တော့..၊ အရမ်းကောင်းနေလို့ပါ..အားးးပြီးပြီ။ ထွက်ကုန်ပြီ..”

ကျနော်ယောင်ပြီးအဆဲလေးနဲ့ လွတ်ခနဲညည်းမိပြီးမှ၊ သတိရပြီး မာမီ့ကိုပြန်တောင်းပန်ရတယ်။ ကျနော့် လီးထဲကထမင်းရည်တွေလိုဖြူဖြူပျစ်ပျစ်လရည်တွေကအပျစ်လိုက်အပျစ်လိုက်ကန်ပြီးပန်းထွက်လာတဲ့အချိန်မှာကျနော့်ခေါင်းကိုနောက်ကိုပစ်ပြီးလှန်ချလိုက်မိတယ်။

“အားပါပါး..အများမှအများကြီးပဲ။ ကောင်းလိုက်ထှာကွာ..သားရာ..”

မာမီကရမ်းသဘောခွေ့သွားပုံရတယ်။ ကျနော်ခေါင်းကိုပြန်ထောင်လိုက်ပြီး၊ လီးထဲကနေ လေထဲကိုအဆက်မပြတ်ဆက်ပြီးဆောင့်ပန်းထွက်နေတဲ့ လရည်တွေကိုစိုက်ကြည့်နေမိတယ်၊ ခလေးတွေကစားတဲ့ သင်္ကြန်ရေပြွတ်က ရေပန်းထွက်နေသလိုပါပဲ။ မာမီ့လက်တွေကတော့ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်နဲ့ပဲဆက်ပြီးတော့ ဂွင်းတိုက်ငပးနေရင်း၊ လီးထဲကကျနော့်လရည်တွေ၊ တစက်မှမကျန်ကုန်အောင်နဲ့၊ ကျနော်အကြောဆွဲတာရပ်ပြီး လုံးဝပြီးစီးသွားတဲ့အထိဆက်လုပ်ပေးနေတယ်လေ။

ကျနော့်ရဲ့ဘဝမှာအခုအချိန်အထိကြုံခဲ့ရဘူးတဲ့လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာထိတွေ့မှု၊ အတွေ့အကြုံတွေမှာ ဒီနေ့ကအပြင်းထန်ဆုံးဖြစ်တာကြောင့်၊ ကျနော့်အကြောတွေအခြင်တွေကမကြုံဖူးလောက်အောင်တောင့်တင်းနေတယ်။ အဲဒါတွေကိုအကြောပြေသွားအောင်၊ ကျနော်စိတ်နဲ့ကိုယ်ကိုလျှော့ထားပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကိုအနားပေးလိုက်တယ်။ မာမီကကျနော့်ကိုဒီလိုလုပ်ပေးသွားခဲ့တာကိုလည်း ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး။ မာမီကတော့ကျနော့်ကိုပြုံးကြည့်နေလေရဲ့။

“ပျော်စရာမကောင်းဘူးလားဟေ့..”

မာမီကအသက်ရှူမဝသလို ဟိုက်ရှုနေရင်းကကျနော့်ကိုမေးလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်းမောနေတဲ့ကိုယ်ကိုပုံမှန်ပြန်ဖြစ်အောင်ကြိုးစားနေရလို့ ဘာမှပြန်မပြောဖြစ်ဘူး။ ခေါင်းလေးတစ်ချက်ငြိမ့်ပြလိုက်ရုံပဲတတ်နိုင်တယ်။

“နင်ဒါ့အတွက် နောင်တမရဘူးမဟုတ်လား၊ ဝေယံ..”

” ကိစ္စမရှိပါဘူးမာမီ၊ ဒါနဲ့မာမီကရော..”

“မရဘူး..၊ လုံးဝမရဘူး…”

မာမီကပြောရင်း၊ ကျနော့်ဆီထလာပြီး ကျနော့်ကိုနက်နင်ရှိုင်းရှိုင်းနမ်းလိုက်တယ်။ သူမရဲ့ ကြီးမားလှတဲ့ တောင်ပူစာကြီးတွေလိုနို့လုံးကြီးတွေက ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်လာပြီးဖိမိနေပြန်ရော။ အဲဒီအိအိထွေးထွေးအထိအတွေ့ကိုရလိုက်တာနဲ့ ကျနော့်အောက်ကမောင်က ပြန်ပြီးမာလာပြန်ပါပြီ။

အဲဒီအချိန်မှာ၊ ရုတ်တရက် ခြုံပုတ်တောအုပ်ထဲက အော်သံတွေ ကိုကြားလိုက်ရတာပါပဲ။ ကျနော်တို့နစ်ယောက်စလုံးလန့်ဖျပ်သွားပြီးလှမ်းကြည့်မိလိုက်ကြတယ်။

“အဲဒါကဘာလဲ?”

အမေက မေးလိုက်တော့ကျနော်ကလက်ညှိုးကိုပါးစပ်နားကပ်ထောင်ပြလိုက်ပြီး..။

“ရှူးးး..”

ကျနော်ချုံပုတ်တွေဘက်ကို အာရုံစိုက်ထားပြီးလိုက်ကြည့်နေပေမယ့် ဘာကိုမှမတွေ့ဘူး။ သေသေချာချာ နားစိုက်ပြီးထောင်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့်လည်း ဘာမှသံမှမကြားရပါဘူး။ ဒါကကျွန်းပေါ်မှာတွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့မိန်းမအုပ်စုထဲကတစ်ယောက်ယောက်ဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုပြီးစိုးရိမ်စိတ်ဝင်သွားမိလို့ ဆူဆူညံညံ အသံကြားရတဲ့ဆီရှိရာကိုလျှောက်သွားပြီးလိုက်ရှာပေမယ့်၊ ဘာမှထပ်ပြီးမကြားရ၊ မမြင်ရတော့ပါဘူး။

“လာပါမာမီ..၊ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ပြီး ဂူထဲပြန်သွားကြရအောင်။ ဘာမှဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးလို့ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ပြန်ကြရင်ကောင်းမယ်”

ကျနော်တို့သားအမိလက်တွဲပြီး ကျောက်ဂူဘက်ကိုပြန်လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ မမကေသီကဂူထဲမှာအိပ်ပျော်နေပြီ။ အိပ်နေတာမှသိုးလို့။ ကျနော်တို့ဂူထဲကို ကုတ်ကပ်တက်သွားကြပြီး။ မမကေသီဘေးမှာပဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ကြပါတယ်။
×××××××××××××××××××××××××××××××××

ကျယ်လောင်တဲ့ ငှက်အော်သံကြောင့်ကျနော်အိပ်ရာကနိုးလာခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်မျက်လုံးတွေဖွင့်လိုက်တော့ကျနော်ပထမဆုံးတွေ့လိုက်တာကမမကေသီကကျနော့်အပေါ်မှာမိုးပြီးရပ်နေတာပါပဲ။

“ဟဲ့..ဝေယံ..၊ ထတော့..”

သူမက တိုးတိုးလေးနှိုးလိုက်တယ်

“ငါ နင့်ကို တစ်ခုပြစရာရှိလို့ဟဲ့..”

“ဘာကိုလဲ..?”

“လာ..ငါနဲ့အတူလိုက်ခဲ့ပြီးကြည့်လေ..”

ကျနော်မာမီ့ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေတုန်းပဲ၊ ဒါနဲ့ကျနော်လဲထလိုက်ပြီးမမကေသီနဲ့လိုက်ခဲ့တယ်။မမကေသီကကျနော့ကိုငှက်ပျောသီးတစ်လုံးလှမ်းပြီးကမ်းပေးရင်း။

“ရော့..ဒါယူပြီးအဆာပြေစားထား။ နင်ဗိုက်ဖြည့်ဖို့လိုလိမ့်မယ်။ ဒီကနေဆိုတော်တော်လေးလျှောက်ရဦးမှာ။ လာ..၊ သွားကြစို့..”

“တို့တွေ..အခု၊ ဘယ်သွားကြမှာလည်း..”

“ခဏကြာရင်နင်တွေ့မှာပေါ့။ ငါတို့ ရောက်ခါနီးနေပါပြီ..”

ဒီတစ်ခါလျှောက်လာတဲ့လမ်းက၊ ကျနော်တခါမှမရောက်ဖူးသေးတဲ့ဘက်ကိုပဲ၊ တောက၊ သွားနေမြင်နေကျ ခြုံပုတ်တွေမဟုတ်တော့ပဲ တော်တော်ထူထပ်နေတယ်။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့တမေ့တမောကြီးလျှောက်ခဲ့ရတယ်လို့ထင်ပြီးမှ မမကေသီပြချင်တဲ့နေရာကိုရောက်လာပါတယ်။ ကျနော်မြင်လိုက်ပါပြီ။ သူဘာပြချင်တယ်ဆိုတာ။

“ဒါ..ဒါ..တောအလယ်မှာဆောက်ထားတဲ့ သစ်လုံးတဲလေးပါလား..”

“ဟုတ်တယ်..။ ငါကတော့ထူးဆန်းတယ်ထင်တာပဲ..”

မမကေသီကပြန်ပြောတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ တဲလေးက၊ ကက်ဘင် (cabin) လို့ခေါ်တဲ့လုံခြုံတဲ့ အလုံပိတ်သစ်လုံးအိမ်ကလေးတစ်လုံးပါ။ ကျနော်တို့တဲနားကိုခြေသံလုံလုံနဲ့ကပ်သွားပြီး၊ ကျနော်ကတံခါးကိုကြိတ်ဖွင့်ပြီးတွန်းလိုက်တော့ပွင့်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့်အထဲမှာဘယ်သူမှမရှိပါဘူး။ ကြည့်ရတာဒီတဲမှာနေတဲ့လူတွေက အလောတကြီးစွန့်ပစ်ထားခဲ့ပုံရတယ် လို့ထင်ရတာပဲ။

“ငါတို့တွေအထဲဝင်ကြည့်ရအောင်..”

ကျနော်ပြောလိုက်တော့မမကေသီကကျနော့်ကိုမျက်လုံးဝိုင်းကလေးနဲ့ကြည့်ပြီး ခေါင်းလေးသာသာညိတ်ပြတယ်။ ကျနော်တို့တဲအတွင်းပိုင်းထဲကိုတစ်လှမ်းချင်းဖြေးဖြေးလျှောက်ဝင်လာခဲ့ကြတယ်။ ကျနော်တို့ဘာတွေနိုင်မယ်ဆိုတာမသိနိုင်တော့ ဖြေးဖြေးချင်းသတိထားပြီးမျက်စိရှင်ရှင်နဲ့ကြည့်လာခဲ့ကြရတယ်။ အထဲရောက်တော့တွေ့တာတွေက၊ အထပ်လိုက်ရှိတဲ့စာရွက်တွေ၊ မှတ်စုစာအုပ်တွေ၊ စက်ပစ္စည်းနဲ့ထူးဆန်းတဲ့ကိရိယာတချို့ရယ်၊ ပုံစံတွေဆွဲထားတဲ့ဒရောရင်းစာရွက်တွေ၊ ဓာတုပစ္စည်းများနှင့် အခြားအရည်အမျိုးအစားအတော်များများကို၊ စာပွဲကြီးပေါ်မှာနဲ့စင်တွေပေါ်မှာတွေ့လိုက်ရပါတယ်။

ကျနော်တို့က၊ ဒရောရင်းပုံစံစာရွက်ကြီးတွေဆီမှာစိတ်ဝင်စားပြီးကြည့်မိကြတယ်။ ပြီးတော့ ဂျာနယ်စာစောင်တချို့ကကျနော်တို့အာရုံကိုဖမ်းစားလိုက်တယ်။ မိနစ်အနည်းငယ်လောက်အကြမ်းဖျင်းလေ့လာလိုက်မိပြီးတဲ့နောက်၊ ကျနော်မှတ်ချက်ချလိုက်မိပါတယ်။

“ဒီ..ဒီနေရာက၊ တစ်ယောက်ယောက်ကဖန်တီးပြီးဆောက်လုပ်ထားတာပဲ။ ဒါကိုကြည့်ရတာ တက်ကနစ်တစ်ခုခု နဲ့သိပ္ပံပညာပေါင်းစပ်ပြီးတီထွင်ခဲ့တာတစ်မျိုးပဲဖြစ်ရမယ်။ အဲဒီတီထွင်သူဟာ ဒီကျွန်းနဲ့၊ သူရဲ့မူရင်းနေထိုင်ရာ နေရာအရပ်ကို ဆက်စပ်သွားလာနိုင်တဲ့ ဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်၊ မုခ်ဦးသို့မဟုတ်၊ တံခါးတစ်ခုခုကိုဖန်တီးထားတာဖြစ်ရမယ်။ ဒါကိုသူဘယ်လိုလုပ်ခဲ့၊ ဖန်တီးခဲ့တယ်ဆိုတာကိုတော့ငါလည်း၊ မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ကြည့်ပါဦး..”

ကျနော်က နံရံပေါ်က၊ ဒရောရင်းပုံစံတချို့ရဲ့အကြမ်းဖျင်းပုံကြမ်းတွေကို လက်ထောက်ပြပြီး၊ မမကေသီကိုရှင်းပြလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီပုံတွေက ဝေးကွာတဲ့နေရာတစ်ခုနဲ့တစ်ခုအကြား၊ သို့မဟုတ်အချိန်အပိုင်းအခြားမတူတဲ့ နေရာတစ်ခုနဲ့တစ်ခုအကြား (ဥပမာ အတိတ်၊ ပစ္စုပန်နဲ့၊ အနာဂါတ်ကာလတွေအကြား၊ တစ်နေရာနဲ့တစ်နေရာ၊ ကူးလူးဖြတ်သန်းလို့ရတဲ့ အပေါက် (Hole) သို့မဟုတ် ပေါ့တယ်လ် (Portal) လို့ခေါ်တဲ့ ဝင်ပေါက်ပုံစံမျိုး၊ ဒီဇိုင်းတွေကိုရေးဆွဲထားတာတွေ့ရလို့ပါဘဲ။

ပြီးတော့ဒီတဲထဲမှာတွေ့နေရတဲ့ဂျာနယ်တချို့မှာရေးသားထည့်သွင်းထားချက်တွေကလည်းဒီအယူအဆကိုထောက်ခံနေတယ်။ ဂျာနယ်ထဲကကောက်နှုတ်ချက်တွေမှာပါနေတာက၊ ဒီကျွန်းကိုတစုံတခုသောထူးဆန်းတဲ့သိပ္ပံစမ်းသပ်မှုတစ်ခုပြုလုပ်ဖို့ တစ်စုံတယောက်က၊ ရံပုံငွေထုတ်ပြီးဝယ်သူခဲ့ကြောင်း။ ကျွန်းပါ်မှာအမျိုးသမီးများကိုဆွဲဆောင်စည်းရုံးပြီး အထူးစမ်းသပ်မှုပြုရန်အတွက်အမည်မသိယောက်ျားတစ်ယောက်က၊ လုံးဝငွေကြေးထောက်ပံ့ထားကြောင်း၊ ရေးထားတဲ့ဆောင်းပါးတွေကိုလည်းတွေ့ရတယ်။

ဒီတီထွင်မှုကိုကျနော်ဘာလို့ရိပ်မိလဲ၊ သိလဲဆိုတော့၊ ကျနော်ကလဲနည်းပညာတက္ကသိုလ်ဆင်းကျောင်းသားတစ်ယောက်လေ။ ကျောင်းမှာတုန်းက နို့နှစ်လုံးစိန်ကိုပဲငမ်းနေခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး။ တခြားစာတွေဖတ်၊ လေ့လာစူးစမ်းတာတွေလဲရှိခဲ့ပါတယ်ဗျ..။

အခုကိစ္စမျိုးကသဘာဝလွန်ပုံစံမျိုးလို့လည်းပြောလို့ရသလို၊ သိပ္ပံခေတ်လွန်လို့လည်းပြောလို့ရနိုင်တယ်ဗျ။ ဥပမာ အတိတ်နဲ့ပစ္စုပန် အချိန်ဇုံကွာခြားတဲ့ဝင်ပေါက်မျိုး။ ငရဲပြည်နဲ့လူ့ပြည်ကြားကအလွှာရဲ့ဝင်ပေါက်မျိုး။ လူ့ဘုံနဲ့ သိုက်ဆက်တွေရဲ့သိုက်နန်းတွေကို ကူးလူးနိုင်တဲ့တံခါးမျိုး။ ဒါမှမဟုတ် အတ္တလန်တစ်သမုဒ္ဒရာက၊ ဘာမြူဒါတြိဂံဒေသလို လေယာဥ်တွေ၊ သင်္ဘောတွေအစင်းလိုက်ထူးဆန်းစွာအစအနပျောက်ပျောက်သွားခဲ့ရတဲ့၊ ဝင်ပေါက်မျိုးတွေ၊ အမျိုးမျိုးရှိနိုင်တယ်လေဗျာ။

ဒါတွေကိုအကြမ်းဖျင်းရှင်းပြတော့ မမကေသီလည်းနားလည်သွားတယ်။ ခက်တာက ဒီတဲထဲက ဒီစမ်းသပ်မှုလုပ်နေခဲ့တဲ့ပညာရှင်က ဘယ်ပျောက်နေသလဲဆိုတာပါပဲ။ သူ့ရဲ့မူရင်းအိမ်မှာပဲပြန်နှပ်နေသလား။ ကိုဗစ်မှာပဲ မာလကီးယားသွားပြီလားမသိဘူး။ ဒါပေမယ့်ဂျာနယ်တွေနဲ့မှတ်စုစာအုပ်တွေက ရေးထားတဲ့နုတ်တွေရဲ့ဘာသာစကားအရတော့ မြန်မာလူမျိုးပညာရှင်တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်ဆိုတာတော့ခန့်မှန်းလို့ရတယ်။ မထင်ရဘူးဗျာ၊ ကျနော်တို့လိုတတိယနိုင်ငံအဆင့်ပဲရှိသေးတဲ့နိုင်ငံလေးတစ်ခုမှာ၊ ဒီလောက်ခေတ်ရှေ့လွန်နေတဲ့ ပညာရှင်ကြီးတွေပေါ်နေပြီလားပေါ့..။ မမကေသီကတော့စဥ်းစားပြီးပြောလာတယ်။

“ဒါဆိုရင် ငါတို့ကလည်းတစ်ခုခုမှားယွင်းပြီး၊ အဲဒီဝင်ပေါက်မျိုးကနေ၊ ဒီကျွန်းကိုလာကျနေတာဖြစ်ရမယ်။ အဲ့လို တိုင်းမ်ဇုံ သို့မဟုတ် ရီဂျင်နယ်ဇုံကိုကူးနိုင်တဲ့ဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်ကိုရှာပြီးအိမ်ပြန်နိုင်ဖို့နည်းလမ်းကဖြစ်နိုင်ချေရှိသလား၊ ဝေယံ..”

“ငါအတိအကျတော့မသိဘူးမမ၊ ဖြစ်နိုင်ဖို့တော့များပါတယ်။ ငါတို့ သဲလွန်စတွေဆက်ရှာကြည့်ရလိမ့်မယ်..”

ကျနော်တို့ တဲထဲကတွေ့ရတဲ့အရာတွေအပေါ်ကိုစိတ်ဝင်စားနေမိပြီး သတိလက်လွတ်နေခဲ့ကာ၊ စကားတွေကောင်းနေခဲ့ခြင်းက ကျနော်တို့ရဲ့အမှားလို့ပဲပြောရတော့မှာပဲ။ ကျနော်တို့တစ်ဘက်ကို
အရမ်းအာရုံစိုက်နေမိတုန်းမှာပဲ၊ တဲတံခါးကရုတ်ချည်းဆိုသလို ဝုန်းကနဲပွင့်သွားတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျနော်တို ရုတ်တရက်လန့်သွားပြီးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့..။ နောက်မှာအမျိုးသမီး တစ်အုပ်ရပ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတာပါပဲ။

၁..၂..၃..၄..၅..
၅ ယောက် ကြီးများတောင်ပါလား။

ကျနော်သတိဝင်လာတော့မှ၊ သူတို့ကိုသေချာကြည့်လိုက်မိတယ်။ သူတို့မှာအဝတ်အစားရှိတယ်ဆိုပေမယ့် ခါးတို၊ ခါးပြတ်၊ ဗိုက်ပေါ်နေကြတဲ့ခပ်နွမ်းနွမ်းအဝတ်အစားဟောင်းတွေကို အရှက်လုံရုံသီချုပ်ပြီးဝတ်ထားရတဲ့ စကပ်ပုံစံမျိုးတွေနဲ့ချည်းပါ။ အားလုံးရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာတွေကသိပ်မကြီးထွားကြပဲ အနေတော်ပေမယ့်၊ နို့ကြီးတွေအားလုံးက၊ ခန္ဓာကိုယ်တွေနဲ့မလိုက်၊ စူပါဆိုက်ကြီးတွေ၊ ဒိုက်ဦးဖရဲသီးကြီးကြီးရှည်ရှည်ကြီးတွေနဲ့ဆိုတော့ တစ်နေ့ကညက ကျနော်သွားချောင်းရင်းတွေ့ခဲ့ရတဲ့ အမေဇုန်အမျိုးသမီးအုပ်စုကိုသွားသတိရမိတယ်။ ဟုတ်ပါပြီ သူတို့တတွေပါပဲ။  ဟိုညကတွေ့ခဲ့တာအများကြီး၊ အခုတော့ ၅ယောက်ထဲပါ။

“မင်းတို့ဒီကိုဘယ်လိုရောက်နေကြတာလဲ?”

အမျိုးသမီးတစ်ဦးကမေးလိုက်ချိန်မှာနောက်ထပ်တစ်ယောက်ကလည်း..။

“မင်းကဘယ်သူလဲ?”

ကျွန်တော်ပြန်ဖြေဖို့ပါးစပ်မဟနိုင်ခင်မှာပဲ၊ သူတို့က အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ခုန်ဝင်လာကြပြီး၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကို ဖမ်းဆွဲချုပ်လိုက်ကြတယ်။

“ဟေး ငါတို့ကိုလွှတ်လိုက်..”

မမကေသီက အလောတကြီးပြောလိုက်ပါတယ်။
ကျနော်တို့တွေ၊ တဲထဲမှာရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်သွားကြပါတယ်၊ ကျနော်တို့ရုန်းကန်ထွက်ပြေးဖို့ကြိုးစားပေမယ့်၊ သူတို့ကကျနော်တို့ထက် လူများ၊ အင်အားများနေတယ်လေ။ အဲဒီမိန်းမတွေကလူသာပိန်ကြတာ၊ သန်တော့အသန်သား။ နို့ကြီးတွေကလေးနေပုံမရဘူး။

နောက်တော့ အမျိုးသမီးတယောက်က ကျနော့်နားကိုကပ်လာတယ်။ ပြုံးပြပြီးတော့ကျနော့်နှာခေါင်းအောက်ဖက်ကို အဝတ်ဖတ်အေးအေးတစ်ခုနဲ့ ပွတ်ပြီးသုတ်လိုက်တာကိုသိလိုက်တယ်။

ကျနော်ကပြန်ပြီးရုန်းကန်တိုက်ခိုက်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့်၊ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်ကိုအမှောင်ထုကြီးကျရောက်လာပြီး ဘာကိုမှသတိမရတော့ပါဘူး။
—————————————–

အပိုင်း(၁၀) ဆက်ရန်

(၁၀)
ဘုရင်မနှင့်​တွေ့ဆုံခြင်း

နောက်တစ်ကြိမ်ကျနော်အသိစိတ်တွေဝင်လာတော့ ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်သစ်ရွက်ခြောက်တွေနဲ့ခင်းပြီးလုပ်ထားတဲ့အိပ်ရာတစ်ခုအပေါ်မှာနည်းနည်းလေးမိန်းမူးပြီး၊ မှိန်းနေရာကနိုးလာတာကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကျနော်ထထိုင်ပြီးဟိုဟိုဒီဒီလိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ အခုကျနော်ရောက်နေတာက၊ နေရာအသစ်တစ်ခုမှာပဲ။

“ဟားးး ရှင်နိုးလာပြီလား..”

ကျနော့်ကိုပြောလိုက်တဲ့အသံတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရတယ်။ အသံလာတဲ့ဆီလှမ်းကြည့်လိုက်တော့၊ ထောင့်တစ်ခုမှာထိုင်ပြီးကျနော့်ကိုကြည့်နေတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူကကျနော်တို့ကိုဆွဲလားလွဲလားလုပ်ခဲ့တဲ့၊ ၅ယောက်အုပ်စုထဲကတစ်ယောက်ပဲ။ ကြည့်ရတာကျနော့်ကိုကြည့်ဖို့ သူ့ကိုအစောင့်ချထားခဲ့ပုံရတယ်။ ကျနော်စူးစမ်းကြည့်လိုက်တော့၊ သစ်ခက်တဲလို။ ဖက်မိုးမြက်ကာတဲလေးတစ်ခုထဲမှာပါ။ ကျနော်ကသူ့ကိုမေးလိုက်တယ်။

“ငါအခုဘယ်ရောက်နေတာလဲ၊ ငါ့အမကေသီရောဘယ်မှာလဲ..”

“စိတ်မပူပါနဲ့ သူအဆင်ပြေပြီး၊ လုံလုံခြုံခြုံနေရာမှာရှိနေပါတယ် ၊ စောစောက ရှင့်ကိုသတိမေ့အောင်လုပ်လိုက်ရတာကိုစိတ်မကောင်းပါဘူး၊ တောင်းပန်ပါတယ်။ ရှင့်ကိုမကောင်းတဲ့မိစ္ဆာလား၊ လူဆိုးလားမသေချာလို့လုပ်လိုက်ရတာ။

“ဘာဖြစ်လို့ငါက မိစ္ဆာလူဆိုးဖြစ်ရမှာလည်း..”

ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဒီနေရာ၊ ဟောဒီကျွန်းကို၊ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်မှ၊ မလာခဲ့၊ မရောက်ခဲ့တာ နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာခဲ့ပြီ။ ကျမတို့ဒီမှာရှိနေတဲ့သူအားလုံးကတစ်ခါမှမတွေ့ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီအထဲကအထဲကတချို့ကဆိုရင် ယောက်ျားဆိုရင်ယုံကို မယုံဘူး၊ စိတ်မချကြဘူး..”

“မင်းပြောနေတာတွေကို၊ ငါဘာမှနားမလည်ဘူး..”

“ဒီမှာကြည့်စမ်း၊ သေချာနားထောင်ဦး၊ မရှင်းရင်လဲရှင်မေးချင်တာတွေကို ဖြေနိုင်တဲ့သူဆီခေါ်သွားပေးမယ်။ လောလောဆယ်တော့၊ ရှင်သတိရလာရင်၊ ရှင့်ကိုအရင်တွေ့ချင်နေတဲ့၊ ကျမတို့ရဲ့ခေါင်းဆောင် ဘွားတော်ဆရာမကြီးရှိတယ်။ သူနဲ့အရင်သွားတွေ့ရလိမ့်မယ်။ ခေါင်းဆောင်ဆရာမကြီးမို့လို့ ဘွားတော်လို့ခေါ်ကြတာပါ။ အသက်က၊ ကျမတို့နဲ့စာရင်သိပ်မကြီးသေးပါဘူး၊ ရှင်နဲ့ဆိုရင်အန်တီခေါ်လို့ရတဲ့အရွယ်ရှိတယ်။ ကျမတို့ရဲ့ဘုရင်မကြီးခေါ်ရမှာပေါ့။ ကဲ..ထ၊ ကျမနဲ့အတူလိုက်လာခဲ့..”

ကျနော်တို့မောင်နှမနဲ့  အဲဒီမိန်းမတစ်စုတို့၊ စမ်းသပ်ခန်းလို့ထင်ရတဲ့ကက်ဗင်တဲထဲမှာရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်ခဲ့တုန်းက ရုတ်ရုတ်သဲသဲနဲ့မို့ဘာဆိုဘာမှ မစဥ်းစားနိုင်ခဲ့ဘူး။ အခုသေချာစကားပြောလိုက်ရမှသူမတိုသုံးနှုန်းတဲ့စကားက၊ ကျနော်တို့လိုမြန်မာစကားပဲ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်နားလည်လို့ရတယ်။ ဒါဆိုသူတို့တွေလည်းမြန်မာအမျိုးသမီးတွေပဲပေါ့။ ဒီကျွန်းကလည်းမြန်မာပြည်နဲ့မနီးမဝေးမှာပဲရှိနိုင်တယ်လို့ကျနော်တွက်မိတယ်။

အမျိုးသမီးကသွားမယ်လို့ခေါ်လို့၊ ကျနော်ကုတင်ပေါ်ကနေထလိုက်တော့နည်းနည်းတောင် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေသေးတယ်။ ဒူးတောင်ကောင်းကောင်းမခိုင်ချင်ဘူး။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်တဲထဲကနေအတူတူထွက်လာကြတော့အပြင်ဘက်မှာ။ တခြားမိန်းမ တော်တော်များများကကျွန်တော့်ကို ဝိုင်းပြီးစိုက်ကြည့်နေကြတယ်။ အဲ့ဒီအကြည့်တွေကြောင့်ကျနော့်စိတ်ထဲမှာမသက်မသာခံစားနေရတာပေါ့။

“လာ..ဟောဒီထဲမှာပဲ”

ကျနော့်ကိုခေါ်လာတဲ့မိန်းမက ရှေ့နားမလှမ်းမကမ်းက ယာယီတဲနန်း၊ ဝိုင်းဝိုင်းကြီးတစ်ခုဆီကိုလက်ညှိုးထိုးပြရင်းပြောလိုက်တယ်။ ကျနော်အထဲကိုလှမ်းဝင်လိုက်တာနဲ့၊ ကျနော့်ကိုဆီးကြိုနေတဲ့မြင်ကွင်းက၊ မျှော်လင့်ထားတာထက်အံ့ဩဖို့ပိုကောင်းနေတယ်။ တော်တော့ကိုပိန်ပိန်ပါးပါး၊ သေးသေးလေး၊ မြန်မာပြည်ကရိုးကြီးဂေါင်ဂင်မော်ဒယ်ဂဲလ်တချို့နဲ့နင်လားငါလားရှိတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်၊ ဒါပေမယ့် သူ့ဆီမှာ မယုံနိုင်လောက်စရာ၊ ဘော်ဒီဆိုဒ်နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေတဲ့ ဧရာမ မဟာစူပါဆိုဒ်နို့လုံးကြီးတွေရှိနေတယ်။ အဲဒီမိန်းမက၊ တဲအလယ်ခေါင်ကမြေကြီးပေါ်မှာ တင်ပလ္လင်ခွေပြီးထိုင်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတာပါပဲ။

“လာထိုင်ဦး!”

သူမက တိုတိုတုတ်တုတ်ပဲပြောလိုက်တယ်။ အသံကသိပ်မကျယ်ပါဘူး။ ကျနော်ကအနီးအနားမှာအဆင်သင့်ခင်းထားတဲ့ သစ်လုံးပေါ်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဒါကစောစောကအမျိုးသမီးပြောခဲ့တဲ့သူတို့ရဲ့ဘုရင်မ၊ ခေါင်းဆောင်ဆရာမကြီးဆိုတဲ့ဘွားတော်လား။ ဒါပေမယ့်ကျနော်ကြည့်ရတာအဲဒီမိန်းမက၊ ပိန်တာနဲ့ နို့အရမ်းကြီးတာကလွဲရင်ရုပ်ရည်အရတော့ လှလိုက်တာကအံ့မခန်းပါပဲ။ ဆံပင်ကအညိုရောင်နဲ့ရွှေရောင်စပ်၊ အရှည်ကြီးတွေ၊ ထရပ်လိုက်ရင်ခါးကျော်မလားပဲ။ ပါးရိုးတွေကမြင့်မြင့်၊ မျက်လုံးမျက်ကြည်သားတွေကညိုပြာပြာအရောင်တောက်တောက်ဖြစ်နေတယ်။ နို့ကြီးတွေကတော့စောစောကပြောတဲ့အတိုင်းပဲ၊ လူနဲ့မလိုက်အောင်မတရားကြီးနေတော့တာ။ ဆံပင်အရောင်နဲ့မျက်လုံးအရောင်ကိုကြည့်ခြင်းအားဖြင့် သူကတော့မြန်မာမမဖြစ်နိုင်ဘူး ဘိုမ သို့မဟုတ် ဘိုစပ်မဖြစ်လိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့်စောစောကကျနော့်ကိုထိုင်ပါလို့ပြောတုန်းကတော့၊ မြန်မာစကားပါ။ ကျနော်လည်းခဏအတွင်းမှာအတွေးတွေများပြီးခေါင်းတွေရှုပ်ကုန်ပါပြီ။ ဒါပေမယ့်ကျနော်ရှုပ်နေတဲ့အချက်တွေကနောက်ပိုင်းမှာတော့အမှန်သိလာခဲ့ပြီးရှင်းသွားပါတယ်။

စောစောက ဘုရင်မလို့သူတို့ခေါ်ကြတဲ့ဆရာမကြီးက မျက်လုံးကညိုပြာပြာ၊ပါးစပ်ခပ်ပြဲပြဲ၊ ပါးလျတဲ့ကိုယ်ခန္ဓာကိုကြည့်ပြီးအိန်ဂျယ်လီနာဂျိုလီကြီးကိုတောင်သွားသတိရမိတယ်။ ချွတ်စွပ်မတူရင်တောင်အဲဒီပုံစံအတိုင်းပဲ။ ဂျိုလီက၊ နို့မကြီးတာပဲရှိမယ်။ အဲဒီဘွားတော်ကစကားစလိုက်ပါတယ်။

“ပြောစမ်းပါဦး မင်းကဒီကို ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ”

ကျနော်ကအဲဒီဆရာမကြီးဆိုတဲ့ဆက်စီကျကျ ဆော်လှလှကြီးကိုကျနော်တို့ဒီကိုစရောက်တဲ့ညကထူးဆန်းတဲ့အဖြစ်အပျက်တွေကိုအစကစပြီးပြန်ပြောပြလိုက်ပါတယ်။ ကျနော်သူ့ကိုရော၊ သူ့အလှ၊ သူ့နို့ကြီးတွေကိုပါ မသိမသာခိုးရှိုးရင်းနဲ့ပေါ့။ မိုးကြိုးမုန်တိုင်းတွေတိုက်နေတဲ့ညမှာ၊ မီးပြတ်တာကစပြီး၊ မြေအောက်ခန်းကိုရောက်သွားရတဲ့အကြောင်း၊ ဘယ်လိုဖြတ်သွားမှန်းတောင်မသိလိုက်ရတဲ့လျှို့ဝှက်ဝင်ပေါက်ကနေ၊ နောက်ဆုံးဒီကျွန်းရဲ့ကမ်းစပ်မှာဘုမသိဘမသိနဲ့ကျလာတဲ့အကြောင်း၊ နောက်ဆုံးမှာ၊ တောထဲကကက်ဘင် သစ်လုံးတဲလေးကိုတွေ့လို့ဝင်ကြည့်မိတဲ့အထိ စီကာပတ်ကုံးပြောပြလိုက်တယ်၊ ကျနော်ပြောပြနေတုန်းမှာ၊ သူမကမကြာ မကြာခေါင်းညိတ်ပြပြီး ကျွန်တော်ပြောတာကို သဘောတူလက်ခံကြောင်းပြနေတယ်။

“အဲ့ဒီနောက်တော့ ကျနော်အခုဒီကိုရောက်နေတာပဲ…အခု ဒီနေရာက ဘာလဲ၊ ပြောပြပေးပါလား..”

“အင်း ငါတို့လည်းဘယ်လိုပြောရမယ်မသိတော့ဘူး၊ ငါသိတာကငါတို့အားလုံးဟာ မိုးကြိုးမုန်တိုင်းကျနေတဲ့အချိန်မှာ ဒီကိုရောက်ရောက်လာကြတာပဲ။ မင်းစောစောကပြောခဲ့သလို ငါတို့ကိုယ့်အိမ်၊ ကိုယ်သွားလာနေကျနေရာတွေမှာရှိနေကြတုန်းမှာ၊ ဘယ်လိုကဘယ်လို၊ ဘာကိုဖြတ်ပြီးဒီကျွန်းပေါ်ရောက်လာတာလဲမသိလိုက်ဘူး။ ငါတို့တွေက တစ်ယောက်စီ၊ တစ်ယောက်စီ အချိန်တွေခြားပြီးရောက်လာခဲ့ကြတယ်၊ ဒါနဲ့ပဲနှစ်တွေကြာလာတော့ ငါတို့မှာဦးရေများလာပြီး ငါတို့အားလုံးအတူတကွစုပြီးနေလာကြတယ်။ ထူးဆန်းတာက ငါတို့အားလုံးမှာသူများတွေနဲ့မတူအရမ်းကြီးတဲ့နို့ကြီးတွေလူတိုင်းမှာရှိနေတာပဲ။ ပြီးတော့ရောက်ဘာသမျှကလည်းအရွယ်ကောင်းမိန်းမတွေချည်းပဲ..”

“ထူးဆန်းတယ်နော်..၊ မိန်းမတွေချည်းပဲလား..”

“အေးးး..ဟုတ်တယ်၊ အားလုံးမိန်းမတွေချည်းပဲ၊ ယောက်ျားဆိုလို့အခုမင်းရောက်လာတာကပထမဆုံးပဲ၊ အဲ..မဟုတ်သေးပါဘူး၊ ငါဆိုလိုတာက တစိမ်းယောက်ျားထဲကလို့ဆိုချင်တာပါ..”

“ဒါဆိုရင်တစိမ်းမဟုတ်တဲ့ယောက်ျားလည်းရှိတယ်ပေါ့..”

“ဟုတ်တယ်။ သူက ဒီကျွန်းကိုစမ်းသပ်မှုပြုဖို့ရောက်လာတဲ့ပညာရှင်ပဲ။ မင်းတွေ့ခဲ့တဲသစ်လုံးတဲအိမ်ဟာသူနေခဲ့တဲ့စမ်းသပ်ခန်းပဲ။ အဲဒီလူဟာအရမ်းချမ်းသာပြီးပိုက်ဆံရှိတယ်လို့ယူဆရတယ်။ သူကဒီကျွန်းပေါ်မှာစမ်းသပ်မှုတစ်ရပ်လာလုပ်ရင်းနဲ့၊ တခုခုမှားယွင်းသွားခဲ့ပုံပဲ။ နောက်ပိုင်းမှာတော့သူပျောက်သွားတယ်။ ပြန်မလာတာ့ဘူး။ သူ..တို့နဲ့အတူရှိမနေတော့တာ ကြာခဲ့ပြီ။  သူလည်းဒီကျွန်းကို ဘယ်လိုလာလဲဆိုတာ ငါတို့လည်းမသိဘူး။ သူကတီထွင်မှုအစပြုတဲ့လူဆိုတော့၊ သူကတော့လမ်းသိမှာပဲ၊ သွားလိုက်ပြန်လိုက်ရှိနေမှာပဲ။ ဒါပေမယ့်အခုတော့သူတကယ်ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့တာကြာပါပြီ။ ဒီကအများစုကတော့သူဟာ ဒီကျွန်းကနေပြန်ဖို့ကြိုးစားရင်းရေလမ်းခရီးမှာရေနစ်သေတယ်လို့ပဲထင်မြင်ချက်ပေးနေကြတယ်။ တခုရှိတာက သူပျောက်သွားတဲ့နောက်ပိုင်းမှာလည်း နောက်ထပ်မိန်းမတွေအလျင်းသင့်သလို၊ ထပ်ထပ်ရောက်လာကြတယ်။ အဲဒါကြောင့် ငါတို့နေခဲ့တဲ့ကမ္ဘာနဲ့ ဒီကျွန်းကိုကူးလူးတဲ့မမြင်ရတဲ့ဝင်ပေါက်ကတော့ ပွင့်နေ၊ ရှိနေသေးတယ်လို့၊ ငါကယူဆတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ငါကဒီကျွန်းမှာဝါအရင့်ဆုံးအတွေ့အကြုံအများဆုံးမို့ဒီလိုတွေးခေါ်နိုင်တာ။ ငါကဒီကိုပထမဆုံးရောက်ခဲ့တဲ့တစ်ယောက်ပဲလေ..၊ အဲဒီတုန်းကယောက်ျားဆိုလို့အဲဒီစမ်းသပ်တဲ့သူတစ်ယောက်ထဲ၊  ကျန်တာကငါတို့မိန်းမတွေချည်းပဲ..”

“သူက..ဘာစမ်းသပ်မှုတွေလုပ်နေတာလဲဗျ..”

ကျနော်ကမေးလိုက်တော့၊ ဘွားတော်ဘုရင်မက မျက်နှာကိုမဲ့ကာရွဲ့ကာနဲ့ပြန်ပြောတယ်။

“ဟွန့်..! ဘာစမ်းသပ်မှုမှလုပ်နေတာမတွေ့ပါဘူး။ တို့မိန်းမအုပ်စုနဲ့ပတ်ပြီး၊ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာပျော်ရွှင်မှုတွေကိုပဲရှာနေတာပါ။ တစ်ယောက်ချင်းခေါ်အိပ်ပြီး၊ လှည့်ပတ်ဆော်နေတာပေါ့..”

“သူက ခင်ဗျားတို့ရဲ့ဆန္ဒကိုဆန့်ကျင်ပြီးတော့ အတင်းကျင့်ကြံတာလား..”

“အဲဒါတော့မဟုတ်ဘူး။ ၊ ငါတို့အားလုံးရဲ့စိတ်ထဲမှာသူ့ကိုလိုလိုလားလားရှိနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့်နောက်ပိုင်းမှာငါတို့အားလုံးရှင်းရှင်းကြီးသိလာရတာကတော့၊ ကျွန်းပေါ်မှာရှိနေတဲ့ထူးဆန်းတဲ့သစ်သီးတွေက စားလို့လည်းကောင်းပြီး၊ စားပြီးတာနဲ့ အရမ်းပြင်းထန်တဲ့လိင်စိတ်ဇောတွေ ဆူပွက်တက်လာစေတာပါပဲ။ ဒါကြောင့်အဲဒီစိတ်နဲ့ပဲ၊ သူနဲ့လိုလိုလားလားကြီးပျော်ပါးမိတယ်။ ဒါကိုအစကသတိမထားမိပေမယ့်၊ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က သူပျောက်သွားကတည်းက ငါတို့ရဲ့လိင်စိတ်တွေက အလွန်အကဲတိုးလာပြီး၊ စိတ်ဆာတာတွေကမပြေနိုင်ကြတော့ဘူး။ ယောက်ျားဆိုတာလည်းတစ်ယောက်မှမရှိတော့၊ ငါတို့တွေအားလုံးဘယ်လောက်ခက်ခဲမလဲစဥ်းစားသာကြည့်တော့။ မိန်းမအချင်းချင်းပဲရှာကြံပြီးအာသာဖြေနေကြရတယ်။
လီးအစစ်ကလည်းမရှိတော့၊ လိင်တံအတုကြီးတစ်ခုကိုရှာကြံ၊ ပွတ်လုံးထိုးလုပ်ပြီး ဝေမျှသုံးနေရတယ်လေ..”

“အင်းး..ခင်ဗျားတို့ကိုကိုယ်ချင်းစာပါတယ်လေ။ ဒါနဲ့ကျနော်အံ့သြတာတစ်ခုက၊ ခင်ဗျားကမြန်မာစကားကောင်းကောင်းပြောတတ်တယ်နော်။ ခင်ဗျားကိုကြည့်ရတာ အနောက်နိုင်ငံသူတစ်ယောက်နဲ့တူတယ်။  မြန်မာစကားဘယ်လိုတတ်သလဲ..”

ဘုရင်မဆိုသူဘွားတော်ကတညှင်းညှင်းရယ်ရင်းပြန်ဖြေသည်။

“ဟွင်း..ဟွင်း..ဟွင်း..၊ ငါက..ဘိုမဆို
ပေမယ့်ငယ်ငယ်လေးကထဲက မြန်မာပြည်မှာနေလာခဲ့တာ၊ မြန်မာမစစ်စစ်လိုဖြစ်နေပြီ။ မွေးတာကတော့အင်္ဂလန်မှာပါပဲ။ ဒါပေမယ့်ငါ့ဒက်ဒီက သာသနာပြုသင်းအုပ်ဆရာ၊ ဖာသာကြီးတစ်ယောက်ဆိုတော့ ငယ်ငယ်ထဲကသူသာသနာပြုတဲ့မင်ရှင်ရှိတဲ့ဒေသတွေလိုက်နေခဲ့ရတာလေ။ ဘဝတလျှောက်လုံးနီးပါးပဲ။ ဒါပေမယ့်မင်းသိရင်အရမ်းအံ့ဩသွားလိမ့်မယ်။ ဒီမှာရောက်နေတဲ့မိန်းမတွေအားလုံးဟာ မြန်မာပြည်က မြန်မာမတွေချည်းမဟုတ်ဘူးကွ၊ တခြားနိုင်ငံအတော်များ
များကမိန်းတွေလည်းပါပါတယ်၊ ဒါပေမယ့်အဲဒီလူမျိုးခြားမိန်းမတွေကဒီကျွန်းပေါ်မှာဆိုရင်အားလုံးကမြန်မာစကားပြောနိုင်၊ နားလည်နိုင်ကြတယ်လေ..”

“ဟာ.. ဒါဖြစ်နိုင်ပါ့မလား..”

“ဖြစ်နိုင်လားမဖြစ်နိုင်လားတော့မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် လျှို့ဝှက်ဝင်ပေါက်ကိုဖြတ်ပြီး ဒီကျွန်းပေါ်ကျလာတာနဲ့သူတို့အားလုံးမြန်မာလိုပြောနိုင်ကြတယ်။ မယုံရင်မင်းအခုကြိုက်တဲ့အမျိုးသမီးနဲ့သွားပြောကြည့်လိုက်..”

“ကျနော်ယုံပါတယ်ဗျာ၊ အဲ့လိုသာဆိုရင်တော့ကျနော်တစ်ခုစဥ်းစားမိသွားပြီ..”

“ဘာကိုလည်း..”

“စောစောက ခင်ဗျားပြောခဲ့တာလေ။။ ပညာရှင်ယောက်ျားက ဘာစမ်းသပ်မှုမှမလုပ်ဘူးဆို၊ ကျနော်ကတော့အခုသူလုပ်တာတွေကို၊ တွေးကြည့်ပြီး၊ မြင်လို့ရပြီ။
ပထမစမ်းသပ်မှုက ဒီကျွန်းနဲ့ပြင်ပကမ္ဘာကိုဆက်စပ်တဲ့ဝင်ပေါက်ပဲ။ အဲဒီဝင်ပေါက်ကနေဒီနေရာကို အမျိုးသမီးအများစုကိုခေါ်သွင်းလာခဲ့တယ်။
ဒုတိယစမ်းသပ်မှုက  လန်းဂွေ့ချ်ဘား ခေါ်တဲ့ ဘာသာစကားစည်းကိုကျော်ဖြတ်မှုပဲ၊ မြန်မာသိပ္ပံပညာရှင်ဟာ သူထွင်ထားတဲ့ ဝင်ပေါက်ကိုဖြတ်ကျော်လာတဲ့လူတိုင်းကို သူ့ရဲ့မိခင်ဘာသာစကား (မြန်မာစကား) ကိုအလိုလိုတတ်သွားအောင်၊ စမ်းသပ်ကြည့်တာပဲ။
တတိယစမ်းသပ်မှုက ဒီကျွန်းပေါ်ကထူးဆန်တဲ့ပုံနဲ့အရသာရှိတဲ့သစ်သီးကလည်းသဘာဝအတိုင်းဖြစ်နေတဲ့အော်ဂဲနစ်သစ်သီး ဟုတ်ချင်မှဟုတ်လိမ့်မယ်။ လိင်စိတ်တက်ကြွမှုကိုအားပေးအောင်သူ့ရဲ့တီထွင်မှုတစ်အနေနဲ့စမ်းသပ်တာပဲ။
ပြီးတော့ဒီကျွန်းပေါ်ကိုနို့အရမ်းကြီးတဲ့မိန်းမတွေကိုချည်းရောက်အောင်ခေါ်လာတာ။
ဒါကျနော်တွေးလို့ရသလောက်ပဲ၊ ဒါ့အပြင်၊ မမြင်နိုင်ပဲသိုဝှက်ထားတဲ့ စမ်းသပ်မှုတွေလည်းထပ်ရှိနိုင်သေးတယ်လေ..”

ကျနော်ပြောလိုက်မှဘုရင်မလည်းသဘောပေါက်သွားပြီး..။

“အေး..ဟုတ်သားပဲ၊ မင်းပြောတာတွေသဘာဝကျတယ်၊ အများကြီးဖြစ်နိုင်တယ်။ ငါအစကဒါတွေကိုမတွေးမိဘူး..။ မင်းသိပ်တော်တယ်။ သူထွက်သွားလို့မင်းကိုအစားထိုးများလွှတ်လိုက်လေသလား။ အခုမင်းက သူထွက်သွားပြီးကတည်းက ဒီကျွန်းကို ပထမဆုံး ပေါ်လာ၊ ရောက်လာခဲ့တဲ့ယောက်ျားပဲလေ..”

“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ကျနော်ကတကယ့်ကိုအမှတ်မထင်၊ မရည်ရွယ်ပဲနဲ့ကိုရောက်လာခဲ့ရတာပါ။ ကျနော့်အမေတွေ၊အမတွေတောင်အဆစ်ပါလာပါသေးတယ်”

“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းတို့ကို၊ ငါတို့ကျွန်းကလှိုက်လှဲစွာကြိုဆိုပါတယ်။ မင်းဟာ ငါတို့နဲ့အတူ ကျွန်းပေါ်မှာ ပျော်ပျော်ကြီးအတူတူနေသွားနိုင်လိမ့်မယ်လို့၊ မျှော်လင့်ပါတယ်”

“ဟုတ်လို့လားဗျာ..ကျနော်ထင်နေတာကတမျိုးဗျ။ ဒါဆို..ခင်ဗျားတို့က၊ ကြမ်းတမ်းတဲ့ လူသားစားလူရိုင်းမျိုးနွယ် မိန်းမတွေ မဟုတ်ဘူးပေါ့နော်..”

ကျနော်ကအရွှန်းတဝက်ဖောက်ပြီး၊ ခပ်သောသောပဲမေးလိုက်ပါတယ်။။
—————————————–

အပိုင်း(၁၁) ဆက်ရန်

မာယာကျွန်း (အပိုင်း ၂) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅️