အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၀) | အပြာစာအုပ် | အောစာအုပ်

(အခန်း ၁၉/၂)

တစ်ရက်တော့ ညနေစောင်းလေးမှာ ကိုဇော်မြင့်က ဆန်စက်ကနေပြန်မရောက်သေး အန်တီသရဖီက ကွင်းထဲက အိမ်တစ်အိမ်မှာ အကြွေးတောင်းစရာရှိတယ်တဲ့။ သူလဲ ကိုဇော်မြင့်ကိုစောင့်နေတာ မလာသေးတာနဲ့ ကျုပ်ပဲ အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး လိုက်သွားပေးလိုက်တယ်။ ရွာအပြင်ကို တံတားလေးကနေထွက်တော့ လယ်ကွင်းတွေဆီရောက်တယ်။ နွေရာသီဆိုတော့ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ပါပဲ။ ကျုပ်ကလမ်းမသိတော့ မှောင်ရီပျိုးစအချိန်မို့ ရှေ့က ဓာတ်မီးထိုးပြီးသွားတဲ့ အန်တီသရဖီနောက်ကနေ လိုက်ရတယ်။ အန်တီသရဖီရဲ့ အိုးကားကားကြီးတွေကိုလဲ ကြိတ်သွားရည်ကျပြီး ငမ်းနေမိတယ်။ လမ်းကခြောက်သွေ့တယ်ဆိုပြီး ဆည်မြောင်းနှုတ်ခမ်းက ကန်သင်းရိုးကို ပေါ့ပေါ့တန်တန်လျှောက်မိရာက အန်တီသရဖီ ရုတ်တရတ် ရေစပ်စပ်နေရာကို နင်းမိရာက လျောခနဲ နောက်ပြန်လဲတော့ ကျုပ်လဲ အနောက်ကနေ ဖမ်းထိန်းလိုက်တယ်။
“အို…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ကွက်တိကြီးရောက်လာတယ်။ ကျုပ်လက်တွေက အန်တီသရဖီ့နို့တွေအပေါ်မှာ အုပ်ကိုင်လျှက်သား။ ကျုပ် ညှစ်တော့ မညှစ်ရဲဘူး။ အန်တီသရဖီ့ကို ပြန်ထူပေးဖို့ ခြေကိုအားပြုလိုက်ချိန် နင်းထားတာ ဆည်မြောင်းနှုတ်ခမ်းစပ်က မြေသားမို့ ပဲ့ကျသွားပြီး နှစ်ယောက် ဆည်မြောင်းထဲ ဖက်လျှက်အတိုင်း ဝုန်းခနဲ ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ရေက ဒူးလောက်ပဲရှိပေမယ့် ပက်လက်ကျတော့ ရေမွမ်းသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ထိုင်လိုက် အန်တီသရီလဲ ထထိုင်လိုက်တယ်။
“သွားပါပြီဟယ်… အကုန်ဗွက်လူးကုန်ပြီ…”
“ဟီး… ကျနော်လဲ အန်တီ့ကို ထူပေးဖို့ဟာ ခြေချော်သွားတာ… ကျနော်ထူပေးမယ်အန်တီ…”
ပြောရင်း ကျုပ်ထကာ အန်တီသရဖီ့ကို တမင်ပဲ ချိုင်းအောက်ကနေ ကိုယ်ကိုပွေ့ကာ နို့ကိုအုပ်ကိုင်ပြီး ထူလိုက်တယ်။ ထူရင်းနဲ့လဲ နို့တွေကို ညှစ်နေသေးတယ်။
“အို…”
အန်တီသရဖီ ရုတ်တရတ် ရုန်းဖို့ကြိုးစားလာတော့ ကျုပ်က တမင်ပဲ သူ့နို့တွေ ကိုင်ထားလျှက် ပြန်ထိုင်ချပစ်တော့ သူလဲ ကျုပ်နဲ့ထပ်လျှက် ထိုင်ချလိုက်သလိုဖြစ်သွားတယ်။ အန်တီသရဖီရုတ်တရတ် ကြောင်နေပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသေးခင် ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကိုယ်ကို ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး အန်တီသရဖီ့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်နမ်းပစ်တယ်။ အန်တီသရဖီရုန်းဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ကျုပ်လက်တစ်ဖက်က အန်တီသရဖီ့ခေါင်းကိုချုပ်ထားပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က သူ့ကိုဖက်ချုပ်ပြီး နို့ကိုဖျစ်ညှစ်နေတာမို့ ရုန်းလို့မရ။ အန်တီသရဖီ ရုန်းအား တဖြည်းဖြည်းပျော့လာကာ ကျုပ်ကို အနမ်းတွေပြန်ပေးလာပြီ။ ကျုပ်တို့နမ်းနေကြပေမယ့် လူတွေက ဒူးလောက်ရှိတဲ့ ရေထဲမှာ ကိုယ်တစ်ပိုင်းနစ်နေတာ။ အန်တီသရဖီ မရုန်းတော့ဘူးဆိုတောမှ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ပေါင်ကိုပါ မပြီး ကျုပ်ပေါ် တစောင်းထိုင်စေရင်း သူ့ဖင်တွေကို ဆုပ်တယ်နေလိုက်တယ်။
“အန်တီရယ်… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ… အန်တီသရဖီက အရမ်းလှတာပဲ… ပြွတ်…”
“ဟင်း… ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ မောင်တေဇာရယ်… ဒုက္ခပါပဲ… ဟင်း… တို့တွေ… ရွယ်တူတွေလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့”
“ပြွတ်… မသိဘူးဗျာ… အန်တီအရမ်းလှတာပဲသိတာ.. အန်တီ့ကို ဒီလိုနမ်းချင် ဖက်ချင် ကိုင်ချင်နေတာ စတွေ့ကတည်းကပဲ… ပြွတ်…”
“ဟင်း….”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ကျုပ်ပြန်နမ်းလိုက်ရင်း တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ကျုပ်ကိုပြန်နမ်းရင်း ဖက်လာတယ်။ ညကမှောင်နေပြီ။ ဆည်မြောင်းကြားထဲမှာ နှစ်ယောက်သားအနမ်းတွေကြမ်းလာပြီး ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ထမိန်ကို ဖြည်ချလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပေမယ့် မမီတော့ဘူး။ ကျုပ်လက်က အန်တီသရဖီ့ပေါင်ကြားကို ထမိန်ထဲကနေ တိုးဝင်သွားပြီး အတွင်းခံထဲအထိ နှိုက်ကာ အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်တော့တယ်။ ရေထဲမှာတောင်မှ အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်က ချွဲနေတာကို ခံစားမိသည်။ အန်တီသရဖီ တဟင်းဟင်းညည်းကာ ကျုပ်ကိုသာ အတင်းဖက်ထားတော့တယ်။
“အန်တီသရဖီရယ်… ဖောင်းအိနေတာပဲ… ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုတော့နော်… ကျနော်မနေနိုင်တော့ဘူး…”
“ဟင်း… လူတစ်ကိုယ်လုံးကို လုပ်ချင်သလိုလုပ်ပြီးမှတော့ ခွင့်တောင်းမနေပါနဲ့တော့ မောင်တေဇာရယ်… အင်း… ဟင်း…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး ရေထဲမှာပဲ ဒူးထောက်တဲ့ပုံစံပြင်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ အလိုက်သင့်နေပေးရင်း သူ့ထမိန်က ပြေနေတာမို့ လျောကျသွားတယ်။
“အိုး… ရေထဲကြီးမှာလား…”
“အင်း… ကျနော် ဒီအတိုင်းလုပ်ချင်လို့…”
အန်တီသရဖီ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ရေထဲမှာ လက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက လီးကိုထုတ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ အတွင်းခံကို ဆွဲချလိုက်တော့ ထိန်ထိန်သာနေတဲ့လရောင်အောက်မှာ အန်တီသရဖီ့ဖင်သားကြီးတွေက အရောင်ဟပ်နေတယ်။ ကျုပ် အန်တီ သရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို လီးထိပ်လေးနဲ့ ပွတ်ဆွဲတော့ အန်တီသရဖီ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချတယ်။ ကျုပ်လီးကို အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်တော့ ဒစ်ဖူးသာသာလေး ဝင်သွားတဲ့ အချိန်မှာ အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်က ကျပ်ထုပ်နေတယ်။
“အာ့… ဖြည်းဖြည်း…”
“ရှီး… အန်တီရယ်… ကျပ်လိုက်တာ….”
“ဟင်း… မင်းဟာကြီးကိုက အရမ်းထွားလွန်းတာ…. ဟင်း… အန်တီ မလုပ်ဖြစ်တာလဲ အရမ်းကြာနေပြီကိုး…”
“ကျနော်ကတော့… အရမ်းကြိုက်တယ်… ကျနော် ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ ထိန်းလုပ်ပေးမယ်… မခံနိုင်ရင် ပြောနော်…”
“အင်း…. ပြည့်ကျပ်နေတာပဲကွာ… ဟင်း…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုနည်းနည်းထပ်သွင်းရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးတယ်။ လိုးရင်းနဲ့ တစ်စတစ်စ သွင်းသွားလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ညည်းသံလေး ထွက်လာပြီ။
“ဟင်း… မဆုံးသေးဘူးလားကွာ… ရှည်တာလဲ လွန်ရော…”
“အကုန်ဝင်တော့မှာပါ… သိပ်မကျန်တော့ဘူး….”
“ဟင်း… ဗိုက်ထဲတောင် ရောက်တော့မယ်…”
“`ဟူး… အကုန်ဝင်သွားပါပြီ အန်တီ… ကောင်းလိုက်တာ အန်တီရယ်….”
“အင်း ဟင်း… ကောင်လေးရယ်….”
ကျုပ်လဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်းသွားတော့ ပုံမှန်လေး ဆက်လိုးနေလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ညည်းသံ တစ်စတစ်စပိုကျယ်လာပြီ။ ကျုပ်လည်း အရှိန်တင်လိုးလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ရေပြင်က လှိုင်းထနေပြီး တင်ပါးနဲ့ဆီးစပ်ရိုက်ပုတ်သံတွေ ကွင်းပြင်ကျယ်မှာ ပျံ့လွင့်နေတယ်။
“ဟူး…. ကောင်လေး… အင့်.. အင့်… ဟင်း… ”
“နာလို့လား အန်တီ…”
“အင့်…. ဟင်း…. ရတယ်… ဆက်လုပ်…”
ကျုပ်လဲ အရှိန်တင်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ လီးနဲ့စောက်ပက် ပွတ်တိုက်သံ၊ ဆီးခုံနဲ့ဖင်သား တဖပ်ဖပ်ရိုက်သံတွေတွေ တစ်စတစ်စ ပိုကျယ်လာတယ်။
“အင့်…. ဟင်း… ကြမ်းလိုက်တာ… အူး… ထိလိုက်တာ… အသံတွေအရမ်းထွက်နေပြီ…”
“ထွက်ပါစေဗျာ… ကွင်ပြင်ကြီးထဲမှာပဲဟာ… အန်တီ့စောက်ဖုတ်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ… အင့်…”
“အာ့… ဟား… အူး….ရှီး…. ကောင်လေးရယ်…”
အန်တီသရဖီ တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုစိမ်ထားပေးတော့ အန်တီသရဖီ စောက်ပက်လေး ကျုပ်လီးကို ညှစ်ပေးနေပြီး ဖင်ကို နောက်ပြန်လှုပ်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကို အန်တီသရဖီစောက်ဖုတ်ထဲက ချွတ်လိုက်ပြီး အန်တီသရဖီ့ကိုပါ ထူလိုက်တော့ အန်တီသရဖီ သူ့ဒူးမှာချိတ်နေတဲ့ ထမိန်လေးကိုကိုင်ပြီးထလာတယ်။ အန်တီသရဖီကို ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ကာ ဖက်ထားပြီး နမ်းတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို စိတ်ပါလက်ပါပြန်နမ်းတယ်။ သူ့ရဲ့ ဗွက်ထဲနစ်ပြီးရွံ့လူးနေတဲ့ ထမိန်ကို လက်က ကိုင်ထားတာကြောင့် ကျုပ်ကို ပြန်တော့ ဖက်မထားဘူး။ ကျုပ်လီးက သူ့ဗိုက်ကို ထိုးမိနေတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့လက်တစ်ဖက်ကိုယူ ပြီး ကျုပ်လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ သူလဲ စိတ်လိုလက်ရ ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ဆွပေးနေတယ်။
“ပြွတ်… ကောင်းလိုက်တာ အန်တီရယ်… ဆက်လိုးရအောင်နော်…”
“အွန်… လိုးလေ… အပေါ်တက်တော့မလား…”
“ဟင့်အင်း… ဒီရွံ့ထဲမှာ ထိုင်လိုက်နော်…”
“ရွှံ့တွေ ပေလူးကုန်မှာပေါ့…”
“လုပ်ပါ ကျနော် မလုပ်ဖူးလို့ အရမ်းလုပ်ချင်လို့…”
“အို… ဒီလိုတော့ တောမှာနေတဲ့ ကျမတောင်မလုပ်ဖူးဘူးရှင့်… ဒီ ရန်ကုန်သားနဲ့မှ မလုပ်ဖူးတာတွေလျှောက်လုပ်နေရတယ်…”
ကျုပ်က ပြောနေရင်းပဲ အန်တီသရဖီကို ထိုင်စေတော့ အန်တီသရဖီ ရွှံ့ထဲကို ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကို ကိုင်ထားတာတေ့ မလွှတ်ဘူး။
… ဗွက်…
အန်တီသရဖီ့ ဖင်သားကြီး ရွှံထဲ နစ်ဝင်သွားတယ်။
“အိုး… ဖင်ထဲတော့ ရွံ့တွေဝင်ကုန်တော့မှာပဲ…”
“မဝင်ပါဘူးအန်တီရယ်…”
ကျုပ်အန်တီသရဖီကို ရွှံ့ထဲ လှဲစေလိုက်တော့ ကျုပ်လီးကို လက်လွှတ်လိုက်ရတယ်။ သူ့ခြေထောက်ကို မြှောက်ကာ အတွင်းခံကို ချွတ်ပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။
“အို… ဘာလို့ပစ်လိုက်တာလဲကွာ…”
“မဝတ်စေချင်လို့ပေါ့…”
ပြီးတော့ သူ့ပေါင်ကြားမှာနေရာယူပြီး စောက်ပက်ထဲ လီးကို ပြန်ထိုးထည့်လိုက်တော့ အန်တီသရဖီ ညည်းလာပြန်တယ်။ လီးတစ်ဆုံး အန်တီသရဖီ့ စောက်ပက်ထဲကို ထည့်ပြီးတာနဲ့ လိုးရင်း အန်တီသရဖီ့ကို ကုန်းနမ်းရင်း သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို နှိပ်စေ့ကြယ်သီးတွေကို တဗြုတ်ဗြုတ် ဆွဲဖြုတ်ပစ်တယ်။ သူ့ဘရာကို အပေါ်လှန်တင်ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ ရင်သားထွားထွားကြီးတွေကို ကုန်းစို့ပစ်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကျောကိုဖက်ထားရင်း ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာပြန်တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို လိုးရင်း နို့စို့ရင်း ကျုပ်က ဘေးနားက ရွှံ့ပျော့တွေကို ယူပြီး အန်တီသရဖီ့ ကိုယ်လုံးကို ရွှံ့နဲ့လိုက်သုတ်တယ်။
“အင့်… ဟင်း… ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… လူတစ်ကိုယ်လုံး ကျွဲလူးအိုင်ထဲ လူးထားတဲ့ ကျွဲလိုဖြစ်နေပြီ…”
“မသိဘူးဗျာ… ကျနော် လုပ်ချင်လို့လုပ်တာ… အန်တီလဲ လုပ်ချင်ရင် ပြန်လုပ်…”
“အင့်… ဟင်း… ဟင်း…လုပ်မယ်… အင့်…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်ရဲ့ တီရှပ်အင်္ကျီကို လှန်တင်ပြီး သူ့ကို ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို ရွံ့တွေယူပြီး သုတ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ကိုယ်လုံး ရွံ့တွေနဲ့ ပေကျံကုန်တယ်။
“ကြိုက်တယ်… သုတ်… အန်တီရယ်… ကျနော်မရတော့ဘူး… အန်တီ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြီးလို့ရလား…”
“အင့်… ဟင်း…. ရတယ်… ပြီးလိုက်… အန်တီရာသီမပေါ်တာ ကြာပြီ… ဟင်း….”
ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းနေတော့ အန်တီသရဖီ့ကို အသားကုန် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ကာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရစုပ်နမ်းရင်း သူ့စောက်ပက်ကို ကော့တင်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လီးက သူစောက်ပက်ထဲကို တစွပ်စွပ်နဲ့ တစ်ဆုံးဖိထောင်းနေပြီး အရမ်းကောင်းတာကြောင့် အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ပြီးနမ်းရင်း အမောဖြေနေလိုက်တယ်။
“ပြွတ်…. ကောင်းလိုက်တာ အန်တီရယ်… အန်တီနဲ့ အခုလိုရွှံ့ထဲမှာ လိုးရတာ အရမ်းပျော်တာပဲ… အန်တီရော ပျော်ရဲ့လားဟင်…”
“အွန်း… ပြွတ်… အစက လန့်သွားပေမယ့်… အခုကျ အရမ်းပျော်တယ်… မထသေးဘူးလား… ဒီအတိုင်းကြီး ညအိပ်မလို့လား… ခစ်ခစ်…”
“ဖြစ်နိုင်ရင် အိပ်ချင်တာပေါ့… အန်တီ့အဖုတ်ထဲက လီးတောင်မထုတ်ချင်ဘူး… အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ… အန်တီရော ကျနော်လိုးပေးတာ… ကြိုက်ရဲ့လား…”
“အင်း… ကြိုက်တယ်… ဟွန်း ရန်ကုန်သားနော်… လူက မတော်တဆ ချော်လဲတာကို လူကိုအတင်းလုပ်တော့တာပဲ…”
“အန်တီက အရမ်းလှတာကိုး… စတွေ့ကတည်းက စိတ်ဝင်စားနေတာ… သိလား… ပြွတ်…”
“ဟွန့် သိသားပဲ… စရောက်ကတည်းက လူကိုကြည့်နေတာ… အဲ့ဒါကြောင့် ချော်လဲချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တာ… လူကို သူဟာကြီးနဲ့ မညှာမတာ တအားလုပ်တာပဲ…”
“အဲ့လိုလား… ဒီလိုမှန်းသိ ညအိပ်ချိန် ခြင်ထောင်ထဲ ခိုးဝင်လာပါတယ်…”
“ခိခိ… လာလဲမလာရဲပဲနဲ့… ဆင်းတော့ကွာ လေးလာပြီ…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကိုယ်ပေါ်က ထမယ်လုပ်တော့ အန်တီသရဖီက ကျုပ်အတွင်းခံဘောင်းဘီကို အတင်းဆွဲချွတ်ချတော့တယ်။
“ဒီညလာပြမယ်… အာ… ဘာလုပ်မို့လဲ…”
“သူများဟာကျ လွှင့်ပစ်ပြီး သူ့ဟာလဲ ပြန်လွှင့်ပစ်မယ်…”
“တကယ်ပစ်မလို့လား… ကျနော် အန်တီ့ကိုကြည့်ပြီး လီးတောင်နေမှာ…. လမ်းလျှောက်လို့ အဆင်မပြေလောက်ဘူး…”
“မသိဘူးကွာ… ချွတ်ပေး… အခု လွှင့်ပစ်မယ်….”
“ပစ်ကွာ… ရော့…”
ကျုပ်လဲ အတွင်းခံကိုချွတ်ပြီး သူ့လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တယ်။ သူလဲ ကျုပ်အတွင်းခံကို ကျုပ်လွှင့်ပစ်လိုက်တဲ့ နေရာကိုပဲ လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။
“ခစ် ခစ်…”
“ကျေနပ်ပြီလား…”
“အွန်း ကျေနပ်ပြီ…”
“လာ ထတော့…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့လက်ကနေဆွဲထူပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက သူထမိန်ကို ပြန်ပြီးဝတ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ဘရာကိုဆွဲချပြီး ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ကြယ်သီး ပြန်တပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးပြန်ဝတ်ပြီး တီရှပ်ကို ပြန်ဆွဲချလိုက်တယ်။
“တကိုယ်လုံးရွှံ့တွေချည်းပဲကွာ… ဒီရန်ကုန်သား ထွေလီကာလီအရမ်းလုပ်တာပဲ…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းကာ တင်းနေအောင်ဖက်ထားပြီး သူ့မျက်နှာကို ဖိဖိနမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို တင်းနေအောင်ပြန်ဖက်ထားပြီး မျက်နှာလေးမော့ကာ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပဲ အနမ်းခံနေတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… အန်တီသရဖီရယ်… ကျနော်ကိုစိတ်ဆိုးတာလား… ကျနော် အန်တီ့ကို တကယ်သဘောကျလို့ပါ… ရွှတ် ရွှတ်…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို ပါးလေးတွေ မော့နမ်းရင်း
“စိတ်မဆိုးပါဘူးကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… သဘောပဲကျတာလား… မချစ်ဘူးလား…”
“မချစ်တာတော့ မဟုတ်ဘူး… ချစ်တော့ ချစ်တယ်… ကျနော့်မိန်းမလိုတော့ အရမ်းမချစ်ဘူးပေါ့… အန်တီသရဖီ့ကို ကျနော်တတ်နိုင်သမျှ စောင့်ရှောက်ချင်တယ်… တတ်နိုင်သမျှ အတူရှိချင်တယ်.. အခုလိုဖက်ထားချင်တယ်… နမ်းချင်တယ်… လိုးချင်တယ်… အဲ့လိုချစ်တာ…”
“အင်းပါ… အန်တီက အသက်ကြီးပြီကိုး…”
ကျုပ်က မြောင်းထဲက အရင်တက်ကာ အန်တီသရဖီကို ဆွဲပြီးတင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ဖိနပ်တစ်ဖက်က မြောင်းထဲမှာ ရှာမတွေ့တော့ဘူး။ ရေစီးနဲ့များ မျောသွားတယ် ထင်သည်။ အန်တီသရဖီ့ဖိနပ်တွေကတော့ အပေါ်မှာ ရှိသေးတာမို့ အန်တီသရဖီက ဖိနပ်နဲ့ ကျုပ်ကတော့ ဖိနပ်မစီးတော့။ အန်တီ သရဖီက မြက်ထဲက ဓာတ်မီးကို လှမ်းကောက်ပြီးတော့ ကျုပ်လဲ အနောက်ကနေ ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“ဒါလား အသက်ကြီးတာ… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပြီး အရမ်းဆွဲဆောင်မှုရှိနေတဲ့ဟာ… ချစ်ပါတယ်ဆို အန်တီရယ်… ချစ်တယ်… ချစ်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ဟင့်… ဒါပဲနော်… လူကို စခဲ့ပြီးမှ ပစ်မထားနဲ့… မကြာမကြာလာခဲ့…”
“အန်တီက ကျနော့်ကို ချစ်လို့လား…”
“သိဘူး…”
ပြောရင်း ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။
“ကျနော်က အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့ သိပ်မအားဘူး သရဖီရ… ဒီလိုလုပ်ပါလား… သက်ထားကို ကလေးမွေးပေးဖို့ခေါ်သွားရင် သရဖီပါလိုက်ခဲ့ပါလား…. ကျနော် သရဖီ့ကို အနားမှာခေါ်ထားချင်တာ…”
“ဟင့်… ပြောကြည့်လေ… သရဖီလဲ မောင့်နောက်လိုက်ခဲ့ချင်တယ်…”
“မောင်တဲ့လား… သရဖီရယ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“သွားကြစို့မောင်ရယ်… ရှေ့မှာရေဆေးရအောင်…”
“ရေဆေးစရာ ရှိလို့လား…”
“ရှိတယ်… ပင်မဆည်မြောင်းရှိတယ်.. ကျယ်လဲ ကျယ်တယ်… နက်လဲနက်တယ်… ရေလဲကြည်တယ်… လာ.. ”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်လက်ကိုဆွဲကာ ခေါ်သွားတော့ ကျုပ်လဲ သူအနောက်က လိုက်သွားလိုက်တယ်။ လိုက်သွားရင်းနဲ့ ကျုပ်မြင်လိုက်ရတာက ကန့်လန့်ဖြတ် ဆည်မြောင်းကြီးတစ်ခု။ ကျုပ်တို့ပြုတ်ကျတဲ့ မြောင်းနဲ့မတူတာက ဒီဆည်မြောင်းက ကျောက်နံရံတွေကာထားပြီး ရေက သွင်သွင်စီးနေတယ်။ မြောင်းကိုဖြတ်ဖို့တံတားလေးလဲ ရှိနေတယ်။
“လာ… ဆင်းရဲတယ်မလား…”
“သရဖီနဲ့အတူဆို ဆင်းရဲတယ်ကွာ…”
ကျုပ် ရေမြောင်းထဲကို ခုန်ချပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရေထဲကျသွားတော့ သွင်သွင်စီးနေတဲ့ရေကြောင့် ကျုပ်ခြေမခိုင်ဘဲ လဲကျသွားသည်။ ကျုပ်ပြန်မထဘဲ ရေနစ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။ အန်တီသရဖီ ဝုန်းခနဲ ရေထဲခုန်ချလိုက်သည်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကိုယ်ကို ဆွဲပွေ့ပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနှင့်သူ့နှုတ်ခမ်းကိုတေ့ကာ လေများ မှုတ်ထည့်ပေးနေသည်။
“ဝှူး…. ဝှူး… မောင်…. ဝှူး…. ဝှူး… မောင်..”
ကျုပ်က ရေကူးကျွမ်းကျင်ပါတယ်။ အန်တီသရဖီရင်ခွင်ထဲမှာ ခဏ ပြန်မထူးဘဲ သတိမေ့ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတေ့ကာ လေမှုတ်ထုတ်လိုက်၊ ကျုပ်ကို မောင်လို့ခေါ်လိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ အသံက ငိုသံပါနေပြီ။ ကျုပ် သူနှုတ်ခမ်းကို ပြန်ပြီး စုပ်ယူလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… အာ… မောင်မကောင်းဘူးကွာ… လူကို စိတ်ပူအောင်လုပ်တယ်… ဟင့်…”
ကျုပ် ရေထဲမှာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ရေက ခါးလောက်ပဲရှိတာပါ။ ရေက သွင်သွင်စီးနေပေမယ့် ရပ်လို့တော့ရပါတယ်။
“သရဖီ့ကို ချစ်လို့စတာပါကွာ…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲပွေ့ပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“မောင်ရာ… သရဖီဘယ်လောက်စိတ်ပူရလဲ သိလား… နောက်ကို ဒီလိုမစနဲ့ကွာ… သရဖီ မောင်နဲ့အတူ လိုက်သေလိုက်မှာ…”
“သရဖီရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ကျုပ်ကို အတင်းပြန်နမ်တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ဆံထုံးကို နမ်းရင်းနဲ့ ဖြေချပစ်တယ်။ ပြီးတော့ နမ်းရင်း ရေထဲကို ထိုင်ချပစ်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ ဆံပင်လေးတွေကိုပွတ်သပ်ရင်း ရေငုပ်ကာ ရေထဲမှာနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းလေးတွေကို ရေပေါ်ပြန်ဖော်လိုက်တယ်။ နမ်းနေတာရပ်မသွားဘူး။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီရဲ့ ကြယ်သီးတွေကို ပြန်ဖြတ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်မှာ ပေကျံနေတဲ့ ရွှံ့တွေကို ပွတ်သပ်ဆေးကြောပေးတယ်။ သူလဲ ကျုပ်ရဲ့ တီရှပ်အင်္ကျီကို �လှန်တင်ပြီး  သူသုတ်ထားလို့ ပေကျံနေတဲ့ ရွှံ့တွေကို ပြန်ပြီး ပွတ်သပ်ဆေးကျောပေးတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ ပြန်တောင်လာပြီး အန်တီသရဖီ့ ပေါင်ကြားမှာ ထောက်နေပြီ။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ ဘရာကို လှန်တင်ပြီး နို့တွေကိုနယ်နေပြီ။
“ပြွတ်… မောင်ရယ်… မောင့်ဟာကြီး ပြန်မာလာပြန်ပြီ…”
“သရဖီက အရမ်းလှတာကိုး… သရဖီ့အနားမှာဆို မောင် အမြဲလီးတောင်နေမှာလားမသိဘူး… မောင် သရဖီထမိန်ကို ရေဆေးပေးမယ်….”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ ထမိန်ကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူ့ဖင်တွေ ပေါင်တွေကို လက်နဲ့ လိုက်လံပွတ်သပ်ပေးတယ်။ သူလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ပွတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ပုဆိုးကို လှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကို လာကိုင်ပြီးဆွတယ်။ အန်တီသရဖီ ရုတ်တရတ် ရေထဲကို ငုပ်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို စုပ်ပေးတော့တယ်။ သူ ရေထဲမှာ အသက်အောင့်နိုင်သလောက် စုပ်ပေးတယ်။ သူပြန်ပေါ်လာတော့ ကျုပ် သူ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ရေထဲငုပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ စောက်ဖုတ်ကို ရေငုပ်ပြီး ယက်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အသက်အောင့်နိုင်သလောက် ရေငုပ်ပြ်ီး ယက်ပေးပြီးမှ ပြန်ထတယ်။ ကျုပ်ထလာရင် သူလဲ ရေထဲ ပြန်ငုပ်သွားပြီး လီးစုပ်ပြန်တယ်။ သူပြန်ထလာရင် ကျုပ်က ရေထဲ ပြန်ငုပ်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်တာပေါ့။ ဒီလို သုံးကြိမ်လောက်လုပ်ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ကို ထပ်မငုပ်ခိုင်းတော့ဘဲ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ရေထဲမှာ ထမိန်နဲပုဆိုးက လန်တက်နေတာမို့ အောက်ပိုင်းက ဖင်ပြောင်တွေ ဖြစ်နေကာ ကျုပ်လီးက သူ့ပေါင်ကြားကို ဝင်နေပြီမို့ ကျုပ် ခါးလေးလှုပ်ကာ သူ့ပေါင်ကြားမှာ လျောထိုးပြီး ကျုပ်လီးနဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို ပွတ်နေလိုက်တယ်။
“သရဖီရယ် မောင်အားမရတော့ဘူး အပေါ်တက်ရအောင် သရဖီ့စောက်ပက်ကို မောင် ကျကျနန ယက်ချင်တာ…”
“သရဖီလဲ မောင့်လီးကို စုပ်မှာနော်…”
“အင်း… စုပ်…”
အန်တီသရဖီ ဆည်မြောင်းအုတ်ရိုးဘောင်ကို ဆွဲတက်တော့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ ဖင်ကို တွန်းတင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်လဲ လိုက်တက်လိုက်တယ်။ အပေါ်ရောက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျုပ် တီရှပ်နဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ပြီး ရေညှစ်ကာ ဘောင်ပေါ်တင်ထားတော့ အန်တီသရဖီလဲ သူ့ထမိန်နဲ့ အင်္ကျီအပြင် ဘရာကိုပါ ချွတ်ပြီး ရေညှစ်ကာ ဘောင်ပေါ်တင်ထားတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်စလုံး လယ်ကွင်းပြင်ထဲမှာ ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို အုတ်ရိုးဘောင်ပေါ်မှာလှဲစေပြီး ကျုပ်က သူ့မျက်နှာပေါ်ခွကာ သူ့ပါးစပ်ထဲ လီးထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ပုံစံက သပ်တော့ အဆင်မပြေဘူး။ ကျုပ်ခြေတစ်ဖက်က နင်းစရာမရှိလို ခပ်စောင်းစောင်း ဆည်မြောင်းနံရံကို ခြေကုပ်နင်းထားရတယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ကျုပ်လီးကို အားရပါးရစုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ စောက်ပက်ကို ကုန်းယက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ လရောင်အောက်မှာ ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် စုပ်ကြယက်ကြတာ အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်မှာလဲ စောက်ရေတွေ ရွှဲအိုင်နေပြီ။ ကျုပ်လီးလဲ မတရား တောင်လာပြီ။ ကျုပ်လဲ မြောင်းနံရံကို ခြေကုပ်နင်းရတာ ညောင်းနေပြီမို့ အန်တီသရဖီ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ ထပြီး ရေညှစ်ထားတဲ့ ကျုပ်ပုဆိုးကိုယူကာ လယ်ကွင်းထဲမှာ ဖြန့်ခင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့လက်ကိုဆွဲကာ ပုဆိုးပေါ်တက်ပြီး ကျုပ်ကအရင်ထိုင်ကာ အန်တီသရဖီ့ကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ခွခိုင်းလိုက်တယ်။ မုဆိုးမ အန်တီသရဖီ အလိုက်သိစွာ ကျုပ်ပေါ်ခွပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိထိုင်ချတယ်။ ကျုပ်လီး တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီးမှ သက်ပြင်းချတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို ဖက်ထားပေးတော့ သူလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ထားပြီး အပေါ်ကနေ ဖြည်းဖြည်း စလိုးပေးနေပြီ။
“မောင့်လီးက ကြီးလိုက် ရှည်လိုက်တာ မောင်ရယ်… ဟင်း…”
“သရဖီက မကြိုက်ဘူးလား…”
“ကြိုက်တယ်… အရမ်းလဲ ကောင်းတယ်… ဒါပေမယ့် သရဖီက မလုပ်တာ အရမ်းကြာနေပြီဆိုတော့ ခုနက တစ်ခါလိုးထားတာတင် နာနေတာ…”
“ဒါဆို ထုတ်လိုက်မယ်လေ…”
“ဟင့်အင်း… မထုတ်နဲ့ နာပစေကွာ… အခုလဲ အရမ်းကောင်းနေပြီ မထုတ်ချင်တော့ဘူး… မောင့်လီးက သရဖီ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲ မောင်ရယ်… သရဖီ ယောက်ျားကို ချစ်တယ်… အင်း ဟင်း… ယောက်ျားနဲ့လိုးရတာကို သရဖီစွဲနေပြီ… အင်း… ဟင်း…”
“ယောက်ျားတဲ့လား မောင့်သရဖီလေးရယ်… ဆောင့် ဆောင့်… ညကျရင် မိန်းမခြင်ထောင်ထဲလာခဲ့ရမလား…”
“အင့်… လာရဲလို့လား… ဘေးခြင်ထောင်မှာ  ပန်းအိရှိတယ်နော်… အင့်… ဟင်း…”
“လာရဲတယ်ကွာ… ကြိတ်လိုးလေးလိုးပြီး… မိနိးမနဲ့ အတူအိပ်ပြီးမှ မနက်အစောကြီး ထပြန်မယ်ကွာ…”
“လာရဲရင်လာခဲ့လေ… မိန်းမ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ယောက်ျားလိုးတာခံဖို့ စောင့်နေမယ်… အင့်… ဟင်း… ဟင်း… မောင်ရယ်… အူး…”
အန်တီသရဖီ တဖြည်းအရှိန်ရလာတော့ ကျုပ်လီးကို တဖန်းဖန်း ပစ်ဆောင့်ချပစ်တယ်။ သူ့ကိုယ်လေးတုန်ကာ တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ သူနို့လေးတွေ ကုန်းစို့ရင်း အမောဖြေစေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ လယ်မြေက မညီမညာမို့ အန်တီသရဖီကို အခင်းပေါ် မလှဲစေတော့ဘဲ ထိုင်လျှက် လီးစွပ်လျှက်အတိုင်းဘဲ အန်တီသရဖီ့ကိုဖက်လျှက် ဆောင့်ကျောင့်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အန်တီသရဖီကို ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“အူး… အု… ပြွတ်… ဟင်း… မောင်ရယ်… ဘယ်လိုပုံစံတောင် လိုးနေတာလဲကွာ… ဟင်း… အင့်… အင့်… ဟင်း…”
“နာလို့လား… မောင်လိုးတာ နာလို့လား… အင့်… ဟူး…”
“မနာဘူး… ကြိုက်တယ်… ဆောင့်… အင့်… အင့်… ဟင်း… မောင်ရယ်… ”
“မောင်လဲ ကြိုက်တယ်…. သရဖီ့စောက်ပက်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်… အင့်… ငါ့မယားသရဖီ့စောက်ပက်… ညကျ ထပ်လိုးအုံးမယ်…”
“အင့်… ဟင်း… လာလိုး… စောက်ပက်ကြီး ယောင်ကိုင်းအောင်ကို ခံပစ်မယ်… အင့်… အင့်… ဟင်း… ”
“သရဖီရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို နမ်းလိုက်ပြီး တစ်ဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးလိုက်ကာ အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြီး အဆုံးသတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ရေစိုအဝတ်တွေကိုခါပြီး ပြန်ဝတ်ကြတယ်။
“သွားရမယ့်အိမ်က ဝေးသေးလား”
“ဟိုးမှာ မီးရောင်လေး မြင်ရလား…”
“အင်း…”
“အဲ့အိမ်ပဲ… ”
“လမ်းလျှောက်နိုင်ရဲ့လား… မောင်ကုန်းပိုးမယ်လေ… ဟမ် ဓာတ်မီးရော.. ပြီးတော့ ဖိနပ်လဲမပါဘူး…”
“ဟီး… မောင့်ကိုစိတ်ပူပြီး ဟိုဘက်မှာ ထားပစ်ခဲ့ပြီ… လသာတာပဲ ထားခဲ့လိုက်တော့… လာသွားစို့ ဒီလောက်က အေးဆေး… ခစ်ခစ်….”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ မီးရောင်မြင်နေရတဲ့ တဲလေးဆီ လျှေက်သွားလိုက်တယ်။

(အခန်း ၁၉/၃)

တဲဆီရောက်တော့
“အေးမာရေ… အေးမာ…”
“အယ်… အန်တီသရဖီ… လာ လာ…”
“ခွေးကြည့်အုံး…”
“ခွေးက ချည်ထားတယ်… မလွှတ်ရသေးဘူး… အန်တီရယ်… အားနာလိုက်တာ… ကျမလဲ သားလေး နေမကောင်းတာနဲ့ အန်တီ့ဆီလာဖို့မေ့နေတာ… အယ် တကိုယ်လုံးလဲ စိုရွှဲလို့ပါလား…”
ကျုပ်တို့ တဲဆီရောက်တော့ တဲထဲမှာ ကလေးချီထားတဲ့ အသက် ၂၀ခန့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရှိနေတယ်။ သူအနောက်မှာလဲ သူ့မိဘတွေလားမသိဘူး အိမ်ထဲမှာ ရေနွေးကြမ်းသောက်နေကြတယ်။ တဲက ဂုံးပုံစံလေး။ ရှေ့တစ်ပိုင်းက အမိုးသာရှိပြီး အကာမရှိ။ စပါးအိတ်လေးတွေ စီထပ်ထားတယ်။ အနောက်ဖက်ကိုမှ အကာအရံလေးတွေနဲ့ အိမ်ပုံစံလေးဆောက်ထားတာ။ ကြက်ကလေးတွေ ပကျိပကျိအော်လို့။ ကျုပ်လဲ မမြင်ဖူးလို့ သေသေချာချာ လိုက်ကြည့်တယ်။
“အေးဟ… ရေမြောင်းထဲချော်ကျလို့… မြောင်းကြီးမှာ ရေဆေးခဲ့ရသေးတယ်…”
“ဖြစ်ရလေ အန်တီရယ်… ကျမလဲ ကလေးနေမကောင်းလို့ မလာဖြစ်တာ… ကိုသန်းအေးက ပိုက်ဆံမပို့သေးဘူး အန်တီရယ်…”
“ရပါတယ်… ငါလဲ ဖုန်းလဲဆက်မရ အကျိုးအကြောင်းလဲလာမပြောလို့ လိုက်လာတာ…”
“ဖုန်းက အားမရှိတာ အန်တီရဲ့… မနက်မှ ရွာထဲ သွားသွင်းရအုံးမယ်…”
“အေးပါ… ကလေးက အခုဘယ်လိုနေသေးလဲ…”
“ကိုယ်တော့နွေးနေတုန်းပဲ… ဆေးတော့တိုက်ထားတယ်…”
“ကလေးဆေးကုဖို့ရော ရှိရဲ့လား မရှိရင် မနက်လာယူလေ… ဒါကချေးတာမဟုတ်ဘူး… သပ်သပ်ပေးတာ သိလား… နင့်ဖုန်းလဲ ငါနဲ့ထည့်ပေးလိုက်လေ အိမ်မှာ ဒီညအားသွင်းထားပေးမယ်… မနက်မှ ပိုက်ဆံယူရင်း လာယူပေါ့…”
“မတ်တတ်ကြီး အန်တီရယ် ထိုင်ပါအုံးလား… နောက်က အကိုက ရွာမှာ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးဘူးနော်…”
“ဒါ ငါ့တူမိန်းမရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ရန်ကုန်ကနေ အလည်လာကြတာ… သူလဲ မြောင်းထဲကျတယ်လေ… အဖော်မရှိလို့ ခေါ်လာတာ… မထိုင်တော့ပါ… လူက စိုရွှဲနေတော့ မြန်မြန်ပဲ ပြန်တော့မယ်… နင့်ဖုန်းပေးလိုက်…”
“ဟုတ်ကဲ့အန်တီ… ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ…”
အေးမာက ကလေးချီလျှက်က ဖုန်းကိုသွားယူပြီး အန်တီသရဖီ့ကို ပေးတယ်။
“ဒါဆိုလဲ သွားပြီအေးမာရေ… လူလဲ အေးနေပြီဟ…”
“ဓာတ်မီးမပါဘူးလား… ယူသွားပါလား…”
“ရတယ်… လတော်တော်သာတယ်… မယူတော့ဘူး…”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ ထိုတဲလေးမှ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီရဲ့ လရောင်အောက်က ရေစိုနေတဲ့ အနောက်ပိုင်းကို ကြည့်ပြီး လီးကတောင်လာပြန်ပြီ။ ဒါပေမယ့် အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်က နာနေမှန်းသိတော့ ဒီအတိုင်းပဲ ထိန်းလျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ လီးကတောင်နေတော့ ပုဆိုးရှေ့ကို ငေါထွက်နေတာ။ အန်တီသရဖီလှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးတယ်။ ပြီးတော့ ရုတ်တရပ်ရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးက သူ့ဖင်ကြားကို ထိုးမိတယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်လက်ကိုယူပြီး သူ့ကိုဖက်ထားစေပြီး သူ့ဖင်ကို နောက်ကို ပစ်ပေးထားတယ်။
“ခစ်… ခစ်… မောင့်လီးက တောင်လာပြန်ပြီ… တောင်လဲတောင်နိုင်တဲ့လီး… ခစ်ခစ်…”
“သရဖီကလဲကွာ… သရဖီ့ဖုတ်ဖုတ်လေး နားနေမှန်းသိလို့ တမင်ထိန်းနေတာကို… မဟုတ်ရင် အတင်းတက်လိုးပစ်လိုက်ပြီသိလား…”
“နာပေမယ့် ခံမှာပဲ… လိုးကွာ အခုလိုး… ညကျလဲ ထပ်လာလိုး… ခံပါ့မယ်ဆိုမှ ထိန်းနေသေးတယ်… ခစ်ခစ်… ထမိန်လှန်ပြီးထည့်လိုက်တော့… လိုးရင်း ဖြည်းဖြည်းလျှေက်သွားကြမယ်…”
“သရဖီ့ကို သနားလို့ပါဆိုကွာ… မနာဘူးလားလို့…”
“ရပါတယ်ဆို… မောင့်နောက်လိုက်ခဲ့ဖို့က သေချာသေးတာမဟုတ်ဘူး… တွေ့တုန်း တစ်ဝလိုးပေးသွားကွာ… ရော့ သရဖီထမိန်လှန်ပေးမယ်…”
အန်တီသရဖီက ထမိန်လှန်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ လိုးချင်နေပြီမို့ ပုဆိုးလှန်ပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ အန်တီသရဖီ့ စောက်ဖုတ်ကလဲ စောက်ရည်တွေ ရွှဲနေတာဗျ။
“အူး… မောင်ရယ်… မောင့်လီးက သရဖီ့စောက်ပက်ထဲ ပြည့်သိပ်သွားတာပဲကွာ… သရဖီအရမ်းကြိုက်တယ်… ဟင်း…”
“သရဖီရယ်… မောင်လဲ သရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးရတာ အရမ်းကြိုက်တယ်… အင့်… ”
“ကောင်းတယ်… ဆောင့်… ထိလိုက်တာ… ဟင်း…”
ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ လီးစွပ်ပြီး လိုးလျှက် အန်တီသရဖီက ကုန်းကုန်းကြီးနဲ့ ကျုပ်က သူ့ခါးကိုင်ကာ လိုးရင်း ကပ်သီးကပ်သပ် တရွေ့ရွေ့လျှေက်သွားကြတယ်။ ကျုပ်လဲ လမ်းလျှောက်နေရတော့ လိုးရတာ အားမရတော့ဘူး။ ခုနက ဆည်မြောင်းကြီးအနားရောက်တော့ တီသရဖီ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ သစ်သားတံတားလေးက ဒီလိုပုံစံနဲ့ကူးလို့မရဘူးလေ။
“ကျွတ်စ်… ဘာလို့ချွတ်လိုက်တာလဲ… ဒီမှာ သရဖီ အရမ်းကောင်းနေတာကိုကွာ…”
“တံတားကူးဖို့ အဆင်မပြေလို့လေ… ပြီးတော့ မောင်လဲ လိုးရတာ အားမရဘူး…”
“ဟုတ်သားပဲ တံတားနားတောင် ရောက်လာပြီ…. ခစ်ခစ်… မောင့်လီးက အရမ်းအရသာရှိတော့ တံတားကိုတောင်မမြင်ဘူး… မထူးပါဘူး ရေခဏစိမ်ရအောင်… နည်းနည်းအေးလာပြီ… ဒီရေက နွေးတယ်…”
ပြောရင်း အန်တီသရဖီ ဆည်မြောင်းထဲ ဆင်းသွားတယ်။ ကျုပ်လဲလိုက်ဆင်းလိုက်တယ်။ ဟုတ်ပါတယ် ဆည်ရေက နွေးနေတော့ တကယ် အချမ်းပြေသွားတယ်။ ကျုပ်အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ပေါင်တစ်ချောင်းမကာ စောက်ပက်ထဲ လီးကို ပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ ရေထဲမှာ ရပ်ပြီးလိုးတယ်။ အန်တီသရဖီ တစ်ချီပြီးသွားပြန်တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီကို အပေါ်တွန်းတင်ပြီး ကျုပ်ပါ လိုက်တက်ကာ အပေါ်မှာ ကုန်းခိုင်းပြီး ဆက်လိုးတယ်။ အန်တီသရဖီ ညည်းသံတွေ ဆူညံနေတာပဲ အန်တီသရဖီ တစ်ချီပြီးသွားပြန်တော့ ခေါင်းစိုက်ကျသွားပြီး ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခွပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးတယ်။ ကျုပ်ပြီးသွားတော့ အန်တီသရဖီလဲ ပြီးသွားပြန်တယ်။ အန်တီသရဖီက ထန်လဲ ထန်တယ်။ မာလဲ မာတယ်။ ကျုပ်လီးချွတ်တာနဲ့ ပျော့ခွေမနေဘဲ ကုန်းထလာပြီး ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။ လျာလေးနဲ့ လီးချောင်းကြီးကို လိုက်ယက်ပြီးမှ လီးတစ်ဝက်ကျော်လောက်ကို ငုံချပစ်တာ။
“သရဖီရယ်… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲကွာ… ဒီလိုဆို သရဖီ့ကို မောင် မရမက ခေါ်သွားမိတော့မယ်…”
“ပြွတ်… မောင်ခေါ်ရင် လိုက်ပြီးသားပဲ သိလား… ပြွတ်… အွင်း….”
“သရဖီ… မောင််လီးပြန်တောင်လာလိမ့်မယ်… ရပြီနော်….”
“တောင်အောင်စုပ်ပေးနေတာပဲဟာ… မောင့်လီးတောင်မှ သရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်ထားလို့ရမှာပေါ့… ပြွတ်….”
“သရဖီ ခံနိုင်သေးလို့လား… ”
“ရတယ်… ခံနိုင်တယ်… ပြွတ်… အွင်း…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လီးပြန်တောင်လာပြန်ပြီ။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးတောင်လာတော့ သဘောကျပြီး သူ့ဖိနပ်နဲ့ ဓာတ်မီးကို သွားယူပြီး ပြန်လာတော့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ပွေ့ချီလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်ထားပြီး သူ့ခြေထောက်ကို ခါးမှာချိတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကို အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ထဲ ထိုးထည့်တော့ အန်တီသရဖီ ခါးလေးလှုပ်ပြီး လိုးပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို ချီပြီး လျှောက်သွားလိုက်တော့တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်မြင်ကွင်းမကွယ်စေဖို့ သူ့ခေါင်းကို ကျုပ်ပခုံးပေါ် မေးတင်ထားတယ်။
“သရဖီ…”
“ရှင်…”
“မောင့်လီးကို သရဖီ့စောက်ပက်ထဲအမြဲထည့်ထားချင်တာပဲလား…”
“အွန်… သရဖီ ယောက်ျားရှိတုန်းကတောင် ဒီလောက်အလိုးခံရတာ မကြိုက်ဘူး… မောင်နဲ့ကျမှ သရဖီလဲ တချိန်လုံး အလိုးခံချင်နေတာ… သိလား… ဟင်း… မောင့်လီးကိုလဲ အရမ်းကြိုက်တယ်… မောင့်ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“တကယ်ချစ်တာလား…”
“အွန်း… မောင့်ကို စတွေ့ကတည်းက သဘောကျနေတာ… မောင်ကလဲ သရဖီ့ကို သေချာကြည့်နေတာကိုး… ရင်တောင်ခုန်တယ်သိလား… ပန်းအိနဲ့အတူရပ်နေတာကို ပန်းအိကိုမကြည့်ဘဲ သရဖီ့ကိုပဲ ကြည့်နေတော့ စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပြီးပျော်နေတာ…”
“သရဖီက ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော… ရုပ်ရော လှတာကိုး… မောင်လဲ ငေးမိတာပေါ့…”
“ခိခိ… မောင်ရယ်… သရဖီမောင့်ကို အရမ်းချစ်မိနေပြီ… သရဖီ့ကိုပစ်မထားနဲ့နော်… သိလား… ရွှတ် ရွှတ်… ညကျ လာခဲ့… တကယ် ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပြီးစောင့်နေမှာ…”
“သရဖီ့အဖုတ်လေး အရမ်းနာပြီး မနက်မထနိုင်ပဲ နေလိမ့်မယ်….”
“ထနိုင်တယ်… အိပ်ကာနီး အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးသောက်အိပ်မယ်… လာလိုးနော်…”
“ပြီးရောကွာ… လာခဲ့မယ်… ပြီးမှ မောင်က သရဖီ့ကိုမညှာဘူးလို့ မပြောနဲ့…”
“မပြောဘူး… စိတ်ချ… သရဖီက မောင်လိုးလေ ကြိုက်လေပဲ… အခန်းထဲဝင်လာရင် ဘယ်ဘက်က ခြင်ထောင်နော်… ခြင်ထောင်မှားမဝင်သွားနဲ့… တော်ကြာ ပန်းအိထအော်လို့ တစ်အိမ်လုံးနိုးကုန်မယ်… ခစ်ခစ်…”
“မဝင်ပါဘူးကွာ… ”
“ရွာအနားတောင်ရောက်နေပြီ… ဒီနားမှာပဲ ချပြီး မောင်ပြီးအောင် လိုးလိုက်တော့…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို အောက်ချပေးပြီး လိုးလိုက်တော့တယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ အာဂပဲ။ ကျုပ် ကြိုက်တဲ့ပုံစံလိုးပါစေ မငြင်းဘဲ ခံပေးတယ်။ ကျုပ်တို့လိုးပြီးတော့မှ ပုဆိုးတွေ ထမိန်တွေ ပြင်ဝတ်ပြီး ဖက်ကာအနမ်းလေးပေးပြီးမှ ရွာထဲဝင်လိုက်ကြတယ်။ ရွာထဲမှာ ဓာတ်မီးလေးထိုးပြီး အတူယှဉ် လျှောက်သွားကြပေမယ့် လူရှင်းရင် လက်လေးကိုင်ထားကြတယ်။ အိမ်တွေက ဘက္ကထရီမီးလေးတွေ၊ ဖယောင်းတိုင်လေးတွေနဲ့မို့ ရွာလမ်းကတော့ မှောင်နေတယ်။ ခြံထဲ ဝင်လာတော့ ရင်အေးနဲ့ သက်ထားရော ကိုဇော်မြင့်ပါထွက်ကြည့်တယ်။
“ခစ်ခစ်… ဘယ်လိုဖြစ်လာကြတာလဲ အန်တီရယ်… စိုရွှဲနေကြပါလား…”
“မြောင်းထဲ ပြုတ်ကျကြတာလေ… ခစ်ခစ်… လူလဲ ရွှံ့တွေ ပေလူးကုန်လို့ ဆည်မှာ ရေဆေးလာခဲ့ကြတာ… မောင်တေဇာ့ကို အားနာလိုက်တာ…”
“ရတယ်အန်တီ… ဒါတွေက ရေချိုးလိုက်ရင် ရပါတယ်…”
“မောင်ဇော်… ရော့ အေးမာဖုန်းလေး အားသွင်းပေးထားစမ်းပါ… ရင်အေးရေ နင့်ယောက်ျားဖိနပ်တော့ ရှာမတွေ့တော့ဘူး… နောက်မှ အန်တီပြန်ဝယ်ပေးမယ်…”
“ရတယ်အန်တီ မလိုပါဘူး… အန်တီရေအရင်ချိုးလိုက်လေ… ပြီးမှ ကိုရေချိုးတော့… လာ… အေး ရေသုတ်ပေးထားမယ်…”
“အတူချိုးတာပေါ့ဟယ်… မောင်တေဇာလဲ အေးနေရောပေါ့… တူရီးတွေပဲဟာ… အားနာနေသေးတယ်…”
“ဒါဆိုလဲ ကိုပါရေချိုးလိုက်တော့… အေး ရေလဲဖို့ယူလာပေးမယ်…”
“ပန်းအိရေ… အန်တီ့ကို ရေလဲထမိန်တစ်ထည် ယူလာပေးအုံး…”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ…”
ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ ရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်ကြတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ ကျုပ်လဲ တီရှပ်ကိုချွတ်တယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ဘရာစီယာကို ထမိန်ရင်မလျားဘဲ ချွတ်ပစ်ပြီးမှ ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်ကာ ထမိန်ရင်လျားလိုက်တယ်။
“အန်တီ… ဒီမှာထမိန်…”
“အေး ပန်းအိ… ပေး…”
အန်တီသရဖီ ပန်းအိလက်ထဲက ထမိန်ကိုယူပြီးတော့ တန်းပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းတံခါး ပိတ်လို့မကောင်းတော့ ဖွင့်ထားတာမို့ အန်တီသရဖီအနား မကပ်ရဲဘူး။ နှစ်ယောက်သား ရေလောင်းချိုးရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်နေကြတယ်။ ရေစိုထမိန်နဲ့ ကပ်နေတဲ့ အန်တီသရဖီ့ ကောက်ကြောင်းတွေက မီးရောင်အောက်မှာ သေသေချာချာမြင်နေရတော့ ပိုကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ အန်တီသရဖီ့ဖင်သားကြီးတွေက ထမိန်နဲ့ကပ်နေပြီး တစ်ရစ်စွင့်ကားနေတယ်။ အန်တီသရဖီ ရေလောင်းရင်း ထမိန်ဖြည်ကာ နို့တွေကိုပြလိုက် ထမိန်ပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်ကို ပေါင်လေးဟပြီး ပွတ်ပြလိုက်နဲ့ မျက်နှာက ဖီးလ်တက်နေတဲ့မျက်နှာ ဆိုတော့ ကျုပ်လဲ လီးကပြန်တောင်လာပြီ။
“ကိုရေ… ဒီမှာပုဆိုး…”
ရင်အေးက ရေချိုးခန်းအဝ မရောက်ခင်ကတည်းက အသံပေးပြီးလာတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ချစ်ဇနီးလေး ဘယ်လောက် အလိုက်သိလိုက်သလဲ။ ကျုပ်တို့ရေချိုးနေရင် တစ်ခုခုလုပ်နေခဲ့ရင် ပြင်ဆင်ချိန်ရအောင် တမင်အသံပေးလာတာ။ ရေချိုးခန်း အဝရောက်တော့ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးသွားယူရင်း ရင်အေးကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ပြုံးပြီး ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကိုတန်းပေါ်တင်ပြီးတာနဲ့ အန်တီသရဖီ့ဆီသွားကာ ဖက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… မောင်… မောင့်မိန်းမ အပြင်မှာရှိနေတယ်မလား… တွေ့သွားလိမ့်မယ်…”
“တွေ့ပစေကွာ… တမင်ကင်းစောင့်ခိုင်းထားတာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အာ… တကယ်ကြီးလား…”
“အင်း… တကယ်… မယုံရင်ကြည့်နေ… အေးက မောင်နဲ့သရဖီ လိုးတာကို လာချောင်းကြည့်လိမ့်မယ်… ကြာတယ်ကွာ လိုးရအောင် ကုန်းပေး… သူများကို စတုန်းက လာစပြီးတော့… ဒီမှာ အရမ်းလိုးချင်နေပြီ… ”
“ပြီးရောကွာ…”
အန်တီသရဖီ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှာ လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အချိန်မရတာကြောင့် ခပ်မြန်မြန်ပဲ သူ့အနောက်မှာ ခွရပ်ပြီး လီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ရင်အေးတကယ် လာချောင်းမှာလား သိချင်လို့ထင်တယ် ရေချိုးခန်းအပေါက်ဝကို မြင်ရအောင်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ကို ခပ်သွက်သွက် အသံမထွက်အောင်လိုးတယ်။ ကျုပ်တို့လိုးနေရင်း ရင်အေးက ခေါင်းလေးပြူပြီး လာချောင်းကြည့်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လိုးတာခံရင်း ရင်အေးကို လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ရင်အေးလဲ သူချောင်းတာ အန်တီသရဖီမြင်သွားမှန်းသိတော့ အကွယ်ကနေ တကိုယ်လုံးထွက်လာပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ တံခါးကို ပိတ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာကလဲ ပြုံးလို့။ ကျုပ်လဲ ချစ်ဇနီးလေးကို အနားသို့ခေါ်လိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ကြင်ကြင်နာနာ နမ်းပေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ အေးရယ်… ”
“အွန်းပါ… ပြွတ်… အန်တီ့ကို သေသေချာချာ လိုးပေးလိုက်…”
ပြောပြီး ခုံပုလေးယူကာ ကျုပ်တို့နဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ကျုပ်တို့လိုးတာ ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ ကို ဖိလိုးရင်း ထမိန်ရင်လျားကို ဖြည်ချကာ နို့တွေကိုဆွဲပြီး လိုးတယ်။ ရင်အေးလဲ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေမှာပဲ။ ကျုပ်ဇနီးလေးကိုလဲ လိုးပေးချင်လာတယ်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ဒီရောက်မှ သိပ်မလိုးရဘူး။ ကျုပ်တို့က သမီးလေးနဲ့အတူအိပ်ရတာဆိုတော့ သမီးလေးအိပ်ပျော်မှ ကြိတ်လိုးလေးလိုးရတာ။ အန်တီသရဖီ တစ်ချီပြီးသွားတော့ အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ရင်အေးဆီကို ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ လျှေက်သွားတော့ ရင်အေးက အန်တီသရဖီ့စောက်ရည်တွေပေနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ဖမ်းစုပ်တယ်။ ကျုပ် ခဏပဲ အစုပ်ခံပြီး ရင်အေးကို ဆွဲထူကာ ဖက်နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးကို တစ်ဘက်လှည့်စေတော့ ရင်လေးလဲ ဆာနေပုံပဲ အလိုက်သင့် ဖင်လေးကိုပစ်ကော့ကာ နံရံကို လက်ထောက်ထားတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး သူ့ပင်တီကိူ လျောချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်ပြီး ခပ်သွက်သွက် လိုးတော့တယ်။ ချစ်ဇနီးလေး တအင်းအင်း ကြိတ်ညည်းရင်း အလိုးခံတယ်။ ချစ်ဇနီးလေး ရင်အေး စောက်ရည်တွေ ရွှဲအိုင်နေတာပဲ။ ကျုပ်လဲ ချစ်လွန်းလို့ တရစပ် လိုးပေးပြီး ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ရင်အေးကို ကျုပ်ဘက်လှည့်စေကာ ဖက်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်တို့အနားကိုရောက်လာပြီး ရင်အေးပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းတယ်။
“အန်တီ့ကို စိတ်မဆိုးဘူးလား… သမီး..”
“မဆိုးလို့ထိုင်ကြည့်နေတာပေါ့… ခစ် ခစ်… ရန်ကုန်ကို လိုက်ခဲ့ချင်လဲ ရတယ်နော် အန်တီ… ဟီး…”
“လိုက်ခဲ့ချင်တာပေါ့… ဒါကြောင့် မောင်က ရဲရဲတင်းတင်းခေါ်နေတာကိုး… ရင်အေးက အရမ်းသဘောကောင်းတာပဲ…”
“ခစ်ခစ်… မောင်တဲ့… ကို အန်တီ့ကို ယုယုယယ ကြင်နာပေးလိုက်အုံး… ကို့မိန်းမကိုပဲ ချွဲမနေနဲ့… နောက်ဆို အန်တီ့ကို ပိုဂရုစိုက်နော်…”
“အင်းပါအေးရဲ့ ချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကိုဆွဲခေါ်သွားတော့ အန်တီသရဖီက ရင်အေးပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းခဲ့လိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ ပုဆိုးထမိန်ကို ကွင်းလုံးပုံချလိုက်ကာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ရေအမြန်ချိုးကာ အပြန်အလှန် ဆပ်ပြာတိုက်ပေး၊ ခေါင်းလျှော်ပေး၊ ချေးတွန်းပေးတာတွေကို ရင်အေးအရှေ့မှာပဲ လုပ်ကြတယ်။ လုပ်ရင်းနဲ့လဲ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ တစ်ဖွဖွ နမ်းနေကြတယ်။ ရင်အေးက ပြုံးပြီးကြည့်နေရင်း အန်တီသရဖီ့ကို ကြွေးတောင်းသွားတဲ့အကြောင်းတွေမေးတော့ အန်တီသရဖီလဲ အလိုက်သင့်ပြန်ပြောနေကြတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်တို့ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်ပြီးစကားပြောနေသလိုပဲပေါ့။ ကျုပ်တို့တွေ အသားချင်း ပွတ်သပ်နေရတော့ ကျုပ်လီးလဲ ပြန်တောင်လာသလို အန်တီသရဖီလဲ စောက်ဖုတ်က စိုရွှဲနေပြီ။ ကျုပ်က အခုအချိန်မှာ အန်တီသရဖီကို လိုးချင်ပေမယ့် ပိုလိုးချင်နေတာက ထိုင်ပြီး စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောပေးနေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ချစ်ဇနီးလေး ရင်အေးကိုပါ။ အရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ဗျာ။ ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေပေမယ့် ရင်အေးကိုလဲ မကြာလှမ်းကြည့်ဖြစ်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“မောင်… ဒီည လာရောလာဖြစ်ပါ့မလား…”
“ဘာလို့လဲ သရဖီရဲ့…”
“မသိတာလိုက်လို့… သူ့မိန်းမကို ခဏခဏကြည့်နေတာ… အခုလဲ သူ့မိန်းမကို လိုးချင်နေပြီမလား… ခစ် ခစ်”
“သရဖီ့ကိုလဲ လိုးချင်ပါတယ် သရဖီရဲ့… ဟီး….”
“ရပါတယ်… မောင်က ရင်အေးကို တော်တော်ချစ်တာပဲ… ဒီတောင်နေတဲ့လီးကို သူ့အတွက်ထားလိုက်တော့… ညကျ မလာလဲ စိတ်မဆိုးပါဘူး… ခစ် ခစ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… အရမ်းအလိုက်သိတာပဲ… စိတ်ချ ညကျလာခဲ့မယ်နော်… အခုတော့ အေးလေးကို အရမ်းလိုးချင်နေလို့… ဟီး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အွန်းပါ… ပြီးရော… ရွှတ် ရွှတ်…”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ ပုဆိုးတွေ ထမိန်တွေ ပြန်ဝတ်ကြတော့ ကျုပ်လီးက ရှေ့ကို ငေါထွက်နေတယ်။ ရင်အေးက သဘောကျပြီး တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်တယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ရယ်တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးအနားကိုသွားတော့ အန်တီသရဖီက ရေချိုးခန်းထဲကနေ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ထွက်သွားပြီ။ ရင်အေးက ကျုပ်ခေါင်းကရေတွေကို သဘက်လေးနဲ့ သုတ်ပေးရင်း-
“လီးတောင်နေတာကို ဘာလို့ အန်တီသရဖီ့ကို မလိုးလိုက်တာလဲ… အန်တီသရဖီလဲ စိတ်ပါနေတာမလား…”
“အေးလေးကို အရမ်းလိုးချင်လို့… ချော့ပြီး လွှတ်လိုက်တာကွာ… သိလား ရွှတ်… ရွှတ်… အေးလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ကို့ကိုကွယ်ပေးထားအုံးနော်… အခန်းထဲရောက်မှ လိုးမယ်…”
“ခစ်ခစ်… အွန်းပါ… လာ အေးကို ဒီလိုလေးဖက်ပြီး လိုက်ခဲ့…”
ရင်အေးရဲ့ မျက်နှာက ပြုံးရွှင်လို့။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ ခါးလေးကို ဖက်ထားတော့ ရင်အေး ကိုယ်တစောင်းလေးနဲ့ ကျုပ်ခေါင်းက ရေတွေကိုသုတ်ပေးရင်း ကျုပ်ရဲ့ အောက်က အဖုအဖောင်းကို သူ့ကိုယ်နဲ့ ကွယ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောက်သွားတယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေတော့ ရင်အေးက ကျုပ်ကို သဲသဲလှုပ်ပြီး အခန်းထဲရောက်အောင်တောင်မစောင့်ဘဲ ခေါင်းကို အတင်းသဘက်နဲ့ လိုက်သုတ်နေသလိုပေါ့။ ဧည့်ခန်းမှာတော့ သမီးလေးကြိုက်တဲ့ ကာတွန်းကားဖွင့်ပြပြီး သက်ထားက သမီးလေးကိုဖက်ကာ အဖော်လုပ်ပေးနေတယ်။ သက်ထားဘေးမှာလဲ ကိုဇော်မြင့် ရှိနေတယ်။ ကျုပ်တို့ လှေကားတက်တော့မှပဲ ဘေးချင်းယှဉ်လျှောက်ရတော့တယ်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကျုပ် ရင်အေးကို အတင်းကို ဖက်နမ်းပစ်တာ။ ကိုယ်လိုရာ အလိုလိုက်မယ့် �ကိုယ့်ချစ်ဇနီးလေးဆိုပေမယ့် အတင်းကာရော အိပ်ရာထဲကို ဆွဲလှဲပစ်တယ်။ ကျုပ်သူ့ရဲ့ ထမိန်ကို လှန်တင်ပစ်တယ်။ သူအတွင်းခံပင်တီကို အတင်းဆွဲချွတ်ပစ်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို စမ်းတော့ စောက်ရည်တွေက ရွှဲအိုင်လို့။ ချစ်လိုက်တာ ရင်အေးရာ။
“ကိုရယ်… အေးထွက်မပြေးပါဘူး… ခစ်ခစ်… အတင်းပဲ… ဇွတ်… ခစ် ခစ်…”
“မသိဘူးကွာ… အေးကိုအချစ်ဆုံးပဲ… အေးကိုမြင်ရင် ဘယ်လိုပဲ အသစ်တွေ့တွေ့ အေးရဲ့ မျက်စောင်းတစ်ချက်နဲ့တင် ကိုက အေးကို မနေနိုင်အောင် ချစ်ချင်နေတာ… လိုးမယ် ကို့ရဲ့ အချစ်ရဆုံး အေးလေးရဲ့စောက်ပက်….”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုထိုးသွင်းပစ်တယ်။ မရိုးနိုင်ပါ။ ကျုပ် အရမ်းချစ်ရတဲ့ အေးလေးရဲ့စောက်ပက်။ ဘယ်သူ့ကိုမှ မလိုးရင်ရတောင် အေးလေးရဲ့စောက်ပက်ကိုတော့ လိုးနေအုံးမည်သာ။ ကျုပ် ရင်အေးကို ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ လိုးပြီးမှ အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ ဒါတောင် ကျုပ်က ထပ်လိုးချင်သေးတာ။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို အန်တီသရဖီ့အတွက် ဒီည ချန်ထားဖို့အတင်းပြောတော့တယ်။ ကျုပ်အဝတ်လဲချိန်က တော်တော်လေးကြာသွားတယ်။ ကျုပ်တို့ဆင်းလာတော့ ထမင်းစားဖို့ အဆင့်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ သက်ထားက ကိုဇော်မြင့်ဘေးမှာ ထိုင်ရပေမယ့် အန်တီသရဖီက ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်စားရတယ်။ သက်ထားကို အားနာမိပေမယ့်လဲ ကိုဇော်မြင့်က ရှိနေတော့ ကျုပ်တို့လဲမတတ်သာဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ညအိပ်ချိန်ရောက်လာတယ်။ သမီးလေးအိပ်ချိန်မှာ ရင်အေးကို နမ်းပြီး စောက်ဖုတ်နှိုက်ပစ်တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို အရမ်းလိုးချင်နေတာ။ ရင်အေးက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့-
“ကိုရယ်… အန်တီသရဖီ့ဆီ သွားလိုက်ပါ…”
“ကိုက အေးကိုပဲ ချစ်ချင်နေတာ… အေးစောက်ဖုတ်လေးက်ုပဲ ပိုလိုးချင်တာ…”
“ပြွတ်ပြွတ်… ကိုရယ် ချစ်လိုက်တာ… ကိုအေးကိုပိုချစ်လာလေ အေးက ကို့အတွက်အသစ်တွေရှာပေးချင်လာတာ…”
“အေးလေးရာ… ကို့အတွက် အေးရှိရင် လုံလောက်ပါပြီ… ထပ်မရှာနဲ့တော့ကွာ.. ကို အေးအတွက် အချိန်သိပ်မပေးနိုင်တာ စိတ်မကောင်းဘူး သိလား..”
“အင်းပါ… အခု အန်တီသရဖီက ယောက်ျားဆုံးတာလဲ ကြာပြီ… သူ့ကိုသနားလို့ပါ… သွားလိုက်ပါ ကိုရယ် နော်…”
“ပြီးရော… ကို့ကို သူများဆီ ထပ်တွန်းမလွှတ်နဲ့တော့ကွာ… ကိုက အေးနဲ့သမီးလေးအနားမှာပဲ နေချင်တာ…”
“အင်းပါ ချစ်လိုက်တာ ပြွတ်… ပြွတ်..”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့အခန်းရှိရာ အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့တယ်။ အခန်းတံခါးကို တွန်းကြည့်တော့ ဂျက်မချထားပေ။ ကျုပ်လဲ အခန်းထဲဝင်ပြီး ဘယ်ဘက်က ခြင်ထောင်ဆီကို စမ်းသွားလိုက်တယ်။ ညဘက်ဆိုတော့ မှောင်နေပေမယ့် ပြူတင်းကဖြာကျနေတဲ့ လရောင်ကြောင့် ရေးရေးလေးတော့ မြင်နေရတယ်။ ပြီးတော့ ခြင်ထောင်ကို မပြီးဝင်လိုက်တာနဲ့ ကျုပ်ကို ဆွဲဖက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ အန်တီသရဖီက တကယ် ကိုယ်လုံးတီးကြီးနဲ့ စောင့်နေတာဗျ။ ကျုပ်က ရင်အေးကိုလိုးချင်လို့ တောင်နေတဲ့လီးက အဆင်သင့်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီအပေါ် ထပ်လျှက် မှောက်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပုဆိုးကိုချွတ်ပြီး ခြေရင်းကို ခတ်ထုတ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်တီရှပ်အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ စောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“တကယ် ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ စောင့်နေတာလား သရဖီရယ်…”
“မောင့်ကို ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ စောင့်နေမယ်လို့ပြောသားပဲ…”
“ဒီည သရဖီ့ကို တစ်ဝလိုးပစ်မယ်…. သရဖီ ခံနိုင်ပါ့မလား…”
“ခံနိုင်တယ်… ညတိုင်းလာလိုး.. ညတိုင်းခံမယ်… နေ့ဘက်လဲ လူလစ်ရင် ခံပေးမယ်… ပြွတ်…”
“ပြီးရောကွာ… ဒါဆို လူလစ်တိုင်းလိုးမယ်… ဒီညလဲ သရဖီ့ကို ဖက်အိပ်မယ်နော်… မိန်းမ…”
“အွန်း… ယောက်ျား… ချစ်တယ်…”
အဲ့ညက အန်တီသရဖီ့ကို တစ်ချီပဲလိုးပြီး အတူဖက်အိပ်လိုက်တယ်။ မနက်မှာ အန်တီသရဖီ နှိုးမှ နိုးလာပြီး ကျုပ်တို့အခန်းဆီ ပြန်သွားအိပ်ရတယ်။ အဲ့နေ့ကစလို့ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ လူအလစ်မှာ ဖက်နမ်းကြတာ အကြိမ်ကြိမ်။ နေ့လည်ခင်း အန်တီသရဖီနဲ့ လိုးဖို့ကတော့ မလွယ်ပါဘူး။ ကျုပ်တို့လာရင်းကိုက သက်ထားကို ဂရုစိုက်ချင်တာမို့ ကိုဇော်မြင့်မရှိရင် သက်ထားအနားမှာနေတာ ပိုများပါတယ်။ အေးမာဆိုသော ကောင်မလေး အဲ့ဒီနေ့မှာ ဖုန်းလာယူတော့ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ကို ကလေးဆေးကုဖို့ ထပ်ပေးထားပြီး သူ့အကြွေးကိုလဲ ကျုပ်ဆပ်ပေးမယ်ပြောထားတာကို ကျုပ်အရှေ့မှာပဲ အေးမာကို ပြောလိုက်တယ်။ အေးမာက အာနာပြီး ငြင်းနေသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးက တခါတလေ လာတုန်းကူညီရတာမို့ လက်ခံဖို့ ဝိုင်းပြောရတယ်။ သူ့အကြွေးက မများပါဘူး။ နောက်ဆုံး အေးမာလက်ခံပြီး ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောကာ ကလေးချီလျှက် ပြန်သွားတယ်။ အမှန်တော့ အေးမာကို သနားလို့ ကြုံတုန်းကူညီတာပါ။ ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ လင်သားက တနယ်မှာစီးပွားရှာနေတုန်း မိန်းမသားတစ်ယောက်တည်း ရုန်းကန်နေရရှာတာ။ အန်တီသရဖီ့ကို ငွေပေးတော့လဲ မယူပါဘူးငြင်းတယ်။ သူ့ပိုက်ဆံက ကျုပ်ပိုက်ဆံပဲတဲ့လေ။ လင်မယားချင်း ငွေစကားပြောရမလားဆိုပြီး စိတ်ဆိုးလို့ လိုက်ချော့ရသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ဝိုင်းပြီးဖျောင့်ဖျမှ တစ်ဝက်ကို လက်ခံတယ်။

(အခန်း ၁၉/၄)

ကျုပ်က သက်ထားကိုလဲ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီကိစ္စ ပြောထားတော့ နောက်နေ့ ကိုဇော်မြင့် အပြင်သွားချိန်မှာ သက်ထားက ကျုပ်တို့အခန်းထဲလာပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်တယ်။ ရင်အေးကလဲ သက်ထားကိုဖက်အိပ်တယ်။ သက်ထားက ကျုပ်တို့လင်မယား ကြားထဲမှာ အိပ်တာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ အန်တီသရဖီ ကျုပ်တို့အခန်းကို ရောက်လာပြီး တံခါးဖွင့်ကြည့်တဲ့အချိန်မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက သူထင်မှတ်မထားတဲ့ မြင်ကွင်းဖြစ်မှာ သေချာတယ်။
“အို… သမီးနွယ် ဘယ်လိုတောင် သူများလင်မယားကြား ဝင်အိပ်နေတာလဲ…”
“ရှူး… တိုးတိုးပြောပါအန်တီရယ်… သက်ထားနိုးသွားပါအုံမယ်… အန်တီလဲ ကို့ဘေးမှာ သွားလှဲချင်လှဲလေ…”
“အာ…”
“လာပါ သရဖီရဲ့… မောင်နဲ့သက်ထားအကြောင်းကို မောင်ရှင်းပြမယ်…”
“သမီးနွယ် နိုးလာရင် မောင်နဲ့သရဖီ ဖက်အိပ်နေတာ မြင်သွားမှာပေါ့…”
“သက်ထားက သိပြီးသားပါ… ဘာမှမဖြစ်ဘူး… စကားတွေပြောနေတာနဲ့ သက်လေး နိုးသွားအုံးမယ်…”
“နိုးနေပါပြီကိုရယ်… ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ နေချင်လို့သာ နေနေတာ… အိပ်လို့ မပျော်ပါဘူး… အန်တီ လာလှဲလေ… ကို့ကိုဖက်ထားပေးလိုက်…”
အန်တီသရဖီလဲ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားပုံရတယ်။ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကျုပ်အနောက်မှာ ဝင်လှဲပြီး ကျုပ်ကို နောက်ကျောကနေ ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ကိုယ်ကို လက်နောက်ပြန်ဆွဲယူတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်နောက်ကျောကို နို့တွေပိပြားသွားတဲ့အထိ ဖိကပ်ပြီး တိုးဖက်လာတယ်။ ကျုပ်က သူ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်တော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို ခြေတစ်ဖက်နဲ့ ခွထားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ ဖင်ကကိုင်ပြီး ကျုပ်ဆီဆွဲကပ်တော့ အန်တီသရဖီ့ ဆီးခုံနွေးနွေးလေးနဲ့ ကျုပ်တင်ပါးတွေ ဖိကပ်သွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့တင်ပါးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ခဏပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်ပြီးမှ အန်တီသရဖီ့လက်ကို ကျုပ်လီးပေါ် ရွှေ့ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်ကိုင်ပြီးဆွနေတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့ဘက်လှည့်ပေးတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းချလိုက်တယ်။
“မောင်လဲ နမ်းချင်တယ်… သရဖီရယ်…”
အန်တီသရဖီ ခေါင်လေးထောင်လာပြီး သူ့ပါးလေး ကျုပ်နှာခေါင်းအနား ထိုးပေးတော့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ပါးလေးကို နှာခေါင်းမြုပ်အောင် ရှိုက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွ စုပ်နမ်းတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ကြင်ကြင်နာနာလေး ပြန်နမ်းတယ်။ သက်ထားနဲ့ ရင်အေးက သူ့ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတာမြင်တော့ မျက်နှာလေးရဲသွားပေမယ့် ပြန်ပြုံးပြပြီးမှ ကျုပ်အနောက်မှာ ပြန်လှဲလိုက်တယ်။
“သမီးနွယ်နဲ့ မောင်က ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ…”
“ဒီလို သရဖီရဲ့… မောင်နဲ့ သက်က… xxx xxx xxx. ..”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို သက်ထားနဲ့ကျုပ် ရင်အေးနဲ့မဆုံခင်ကတည်းက ချစ်မိခဲ့ကြပြီး လွဲခဲ့ကြပြီးမှ ရင်အေးကြောင့် ပြန်နီးစပ်ခဲ့ရပုံတွေကို ရှင်းပြလိုက်တယ်။
“ဒီလိုကျပြန်တော့ သမီးနွယ်က အရမ်းသနားဖို့ကောင်းတာပဲ… သမီးနွယ်က မောင့်ကို သိပ်ချစ်မှာပေါ့နော်…”
“ချစ်တာပေါ့ အန်တီရယ်… ကိုကလဲ ကျမကို ချစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာသိရတော့ ကျမခံစားရတာ ရင်ကွဲမတတ်ပဲ… ကို့ရဲ့ဇနီးကသာ ကျမအချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းမဟုတ်ခဲ့ရင်… ကို့ကိုရဖို့ ကျမပြန်ကြိုးစားမိမှာ…”
“သက်ရယ်…”
“မိသက်ရာ… ငါ့ယောက်ျားလဲ နင့်ယောက်ျားပဲပေါ့… ဘာအားငယ်စရာရှိလဲ…”
“ဒီကလေးကရော မောင်ဇော့်ကလေးမှဟုတ်ရဲ့လား…”
“ဟီး… အန်တီသက်ရယ် ကျမတို့အိမ်ထောင်သက် ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ… အခုကိုနဲ့ပြန်ချစ်ခွင့်ရမှ ဗိုက်ကြီးတာ… ကို့ကလေးပဲပေါ့… အစက ကျမမှာများ ချို့ယွင်းချက်ရှိနေသလားလို့… ကိုနဲ့ကျမှ ဗိုက်ကြီးတော့တယ်… ကြည့်ရတာ ကိုဇော်မြင့်က ကလေးမရနိုင်ဘူးထင်တယ်…”
“ဟင်း… ငါ့တူတော့ နွားလုံးလုံးဖြစ်ပြီပေါ့… အင်းလေ သူလဲ အပြင်မှာ ရှုပ်တဲ့ဝဋ်ပြန်လည်တာနေမှာ… ခစ် ခစ်…”
“အန်တီ အလိုးခံချင်နေပြီမလား… ကို့လီးက အန်တီဆွလို့ တောင်ပြီး ကျမစောက်ဖုတ်နားမှာ ထောက်နေပြီ… ခစ် ခစ်… ကျမက အလိုးမခံရဲတော့ဘူး… အန်တီပဲ ခံလိုက်နော်…”
“ဒါဆို သက်စောက်ဖုတ်ကို ကို ယက်ပေးမယ်နော်… သရဖီ မောင့်လီးကို အရင်စုပ်ပေးထားအုံး…”
“အင်း… သရဖီ မောင့်လီးကို စုပ်ချင်တာ ကြာလှပြီ…”
“ဟဲ့ ရွှေရင်အေး… လာ ငါနင့်ကို စောက်ဖုတ်ယက်ပေးမယ်… ငါ့မျက်နှာပေါ်ခွလိုက်…”
“အေးဟာ… ငါလဲ စိတ်ပါလာပြီ မဖြစ်သေးပါဘူး တံခါးချက်ထိုးထားအုံးမှ… တစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာမှ လေးယောက်သား ဂွမ်းနေအုံးမယ်…”
ကျုပ်က အရင်ဆုံး တစောင်လေး လှဲနေတဲ့ သက်ထားရဲ့ ထမိန်ကိုလှန်တင်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို ခေါင်းထိုးဝင်တော့ သက်ထားက ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖောင်းအိနေတဲ့ သက်ထားရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို စေတနာ ဗရပွနဲ့ ယက်ပေးနေမိတယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ကျုပ်လီးကို မေတ္တာအပြည့်နဲ့စုပ်ပေးတယ်။ သက်ထားကလဲ သူ့ရဲ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း၊ ကျုပ်ရဲ့ ဇနီးချောလေး ရင်အေးရဲ့ စောက်ပက်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ယက်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်တို့လေးယောက်သား ပြန်အလှန် စုပ်ကြယက်ကြပြီး သက်ထားက အရင်ပြီးသွားတယ်။ ခဏနေတော့ ရင်အေးလဲ ပြီးသွားတယ်။ ပြီးတော့မှ အန်တီသရဖီကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တော့တယ်။ အန်တီသရဖီ့ထမိန်ကို လှန်တင်တော့ အန်တီသရဖီ ပင်တီတောင် ဝတ်မထားဘူး။ ကျုပ်ရဲ့ပုဆိုးကိုလှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူစောက်ပက်ထဲ ဖိသွင်းတော့လဲ စီးစီးလေးပဲ။ အန်တီသရဖီလဲ မရှက်တော့ဘဲ ကျုပ်အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပြီး အရသာခံနေတာကို ရင်အေးနဲ့သက်ထားက ဖက်ထားရင်း ကြည့်နေတော့တယ်။

ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ လွန်ကျူးပြီးနောက် ညတိုင်း အန်တီသရဖီ့ဆီရောက်ဖြစ်တယ်။ ပထမညမှာ တစ်ညနေလုံးလိုးထားလို့ တစ်ချီပဲလိုးခဲ့တာ �ပြောခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဒုတိယညမှာတော့ တစ်ဖက်က ပန်းအိရဲ့ လူးလွန့်သံကို ကြားလို့ ငြိမိလိုက်ရတယ်။ အသံတွေ တိတ်ဆိတ်သွားမှ အန်တီသရဖီ့ကို ကြိတ်လိုးရတယ်။ တတိယညမှာ အန်တီသရဖီ့အခန်းထဲ ဖယေင်းတိုင်မီးလေးထွန်းထားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့အနားကိုဝင်လှဲတော့ အန်တီသရဖီနဲ့ကျုပ် တစောင်းလေး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖက်ထားကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေပြီး အန်တီသရဖီက ကျုပ်အကြိုက်ကိုသိနေပြီမို့ ကိုယ်လုံးတီးမနေတော့ဘဲ ထမိန်နဲ့ တီရှပ်ကို အတွင်းက ဘာမှမခံဘဲ ဝတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ကာ ဖင်လုံးကြီးတွေဆုပ်နယ်၊ ကျောလေးတွေ ပွတ်သပ်ရင်း အန်တီသရဖီ့ ပေါင်ကြားထဲကို ခြေတစ်ဖက် ထိုးထည့်ထားတော့ အန်တီသရဖီလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ခွထားတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကိုင်ဆွနေပြီ။
“သရဖီ… ဘာလို့မီးထွန်းထားတာလဲ…”
“အမှောင်ထဲမှာလိုးရတာ စိတ်တိုင်းမကျဘူး… မောင့်လီးကိုမြင်ချင်လို့ တမင်ထွန်းထားတာ…”
“ပန်းအိ နိုးလာပြီး မြင်သွားအုံးမယ်…”
“ပန်းအိက အိပ်ပျော်ရင် တစ်ရေးပဲ မနိုးပါဘူး မောင်ရယ်…”
“ပြီးရောကွာ…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ အချစ်ပွဲဆင်နွဲချိန်မှာ  အသံတစ်ချို့ကို ကြားနေရတယ်။ တစ်ဘက်ခြင်ထောင်က ပကျိပကျိနဲ့ အသံတွေ။ တိတ်ဆိတ်တဲ့ညယံမှာ ဒီအသံက ဘာသံလဲ ကျုပ်အတတ်သိပါတယ်။ ဒီကောင်မလေး.အာသာ​ဖြေနေတာ။ ကျုပ် သိပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အန်တီသရဖီ့က်ုသာ ဖိလိုးနေမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ထိုတစ်ညကို ကျော်လွန်ခဲ့တယ်။ နောက်နေ့မှာ ရင်အေးကို ဒီအကြောင်း တိုးတိုးတိတ်တိတ် �ပြောပြဖြစ်တယ်။ ရင်အေးက ကောင်မလေးက အရမ်းငယ်သေးတာကြောင့် သိပ်သဘောအတူချင်ဘူး။ ကျုပ်လဲ အရမ်းစိတ်မပါဘူး။ တကယ်ဆို ပန်းအိက ၁၅၊ ၁၆ ဝန်းကျင်ပဲ ရှိအုံးမယ်။ ကျုပ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းနဲ့မှ ထံကုန်ကွာလှ ၃၊ ၄ နှစ်ပေါ့။ ကျုပ် စိတ်ထဲမှာ ကလေးပဲရှိသေးတယ်လို့ မြင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးကပြောတယ်။ ကျုပ်ကိုသာ ပန်းအိအိပ်တဲ့ ခြင်ထောင်ထဲမသွားနဲ့တဲ့။ ပန်းအိကသာ အန်တီသရဖီ့ခြင်ထောင်ဆီကို လာပြီးတောင်းဆိုလာရင်တော့ လုပ်ပေးလိုက်တဲ့။ ပန်းအိက အလိုးခံလို့ရတဲ့အရွယ် ရောက်နေပါပြီတဲ့။

ကျုပ်မပြန်ခင် ကိုဇော်မြင့်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း တစ်ဝိုင်းတည်ဖြစ်တယ်။ ကျုပ် ရန်ကုန်ကတည်းက ကိုဇော်မြင့်ဖို့ယူလာတဲ့ ပုလင်းကို ထုတ်သောက်တာပါ။ အန်တီသရဖီကလဲ ရှားရှားပါးပါး အမြည်းလေးတွေ ရှာဖွေပြီးလုပ်ပေးတယ်။ လယ်ကြွက်ကြော်၊ အိမ်ကြက်ကို ရွှံ့နဲ့မံပြီးမီးဖုတ်ထားတဲ့ ကြက်မီးဖုတ်၊ ကန်စွန်းရွက်သုပ်နှင့် ငါးရံ့ခြောက်ဖုတ်ဆီဆမ်းလေး။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်တို့အစီအစဉ်ရှိတာသိထားလို့ နေ့လည်ကတည်းက စီစဉ်နေတာ။
“ဒေါ်လေး… အမြည်းတွေက စုံလှချည်လား…”
“ဧည့်သည်လာတုန်း တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ရတာ… မောင်တေဇာ စားရကံကြုံလို့နေမှာပေါ့ မောင်ဇော်ရယ်… ဟင်း ဟင်း… သမီးနွယ် ဒီကြွက်ကြော်နဲ့ ကန်စွန်းရွက်သုပ်က အစပ်ပါတယ် မစားနဲ့နော်… စားချင်ရင် အန်တီအစပ်လျှော့ပြီး ထပ်လုပ်ပေးမယ်…”
“နေပါစေတော့ အန်တီရယ်… သမီးလဲ ကြွက်တွေဘာတွေ မစားချင်ပါဘူး… ကန်စွန်းရွက်သုပ်ကတော့ နောက်မှ သုပ်စားတော့မယ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ အရက်ဝိုင်းစတယ်။ သမီးလေးက လသာလို့ အိမ်ရှေ့လမ်းမမှာ အဖော်တွေနဲ့ တွက်ဆော့နေတယ်။ ဒီမှာက ကစားရတာ နေရာကျယ်ပြီး လွတ်လပ်တော့ သမီးလေးက အရမ်းကိုပျော်နေတာ။ ကျုပ်တို့တွေလဲ ကိုယ့်အိမ်ရှေ့တင်ဆိုတော့ ညဘက်ဆိုပေမယ့် လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးအဖေကြီးတောင်မှ သူ့မြေးမ ကလေးတစ်သိုက်နဲ့ ကစားတာကို ထွက်ကြည့်နေတယ်။ ယောက္ခထီးက မနက်ခင်းဆို ခြံထဲမှာ လေညှင်းခံပြီး နေ့လည်ခင်းတွေ ခဏတစ်ဖြုတ်အိပ်တတ်ပေမယ့် ညနေရွာထဲလျှောက်သွားရင်တော့ လိုက်လာလေ့ရှိတယ်။ သူလဲ ရန်ကုန်မှာထက်တောင် ပိုလန်းဆန်းနေသေးတယ်။ သူများအိမ်မှာ ရောက်နေတာဆိုတော့ သူ့သမီးရင်အေးနဲ့တော့ ရပ်ထားရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးကလဲ လူလစ်ရင် သူ့အဖေကို ခိုးကျွေးချင် ကျွေးနေမှာ။ ဘယ်လိုနေနေ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်မှ ရင်အေးနဲ့သူ့အဖေကို အလှည့်ပေးရအုံးမယ်လို့ တွေးမိတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ၊ မမနဲ့ မူယာတို့အပြင် အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုတော့ သတိရသား။ အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီကို စာလေးတွေတော့ ပုံမှန်ပို့ဖြစ်တယ်။ မအိကဆီတော့ အလုပ်အဆင်ပြေလား ပြန်လာရတော့မလားဆိုပြီး မေးရတာပေါ့။ မအိက အလုပ်ကြီးကြီးမားမားမရှိသေးလို့ အေးဆေးပဲတဲ့။ ဒီလိုနဲ့ အရက်ဝိုင်းမှာ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ သက်ထားတို့လင်မယား အတူထိုင်ကြတယ်။ အန်တီသရဖီနဲ့ ပန်းအိကတော့ အိမ်ထဲမှာ တီဗွီကြည့်နေတယ် ထင်တယ်။ ဒီနေ့ ပန်းအိက ကျုပ်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်တာ သတိထားမိပေမယ့် ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးပဲ နေလိုက်တယ်။ အရက် တစ်ခွက် နှစ်ခွက်ကုန်တော့ စကားဝိုင်းက အရှိန်ရလာပြီ။
“ကိုဇော်မြင့်… သက်ထားကို ရန်ကုန်မှာ လာမွေးခိုင်းပါလား… ရန်ကုန်မှာဆို ဆေးရုံကောင်းကောင်းမှာ မွေးလို့ရတယ်… စိတ်ချရတာပေါ့ဗျာ သားဦးမို့ပါ…”
“နွယ်က ရန်ကုန်မှာ သွားမွေးချင်လို့လား…”
“ရန်ကုန်မှာဆို ဆေးဝါးနဲ့စက်ပစ္စည်းကိရိယာပိုစုံတော့… သွားမွေးရင်ကောင်းမလားလို့လေ…”
“တေဇာတို့လင်မယား ကရိကထများပါတယ်ကွာ…”
“မများပါဘူး ကိုဇော်မြင့်ရယ်… မိသက်က ကျမတို့နဲ့ သူစိမ်းမှမဟုတ်တာ…”
“အေးလေ… နွယ်ကမှ သွားမွေးချင်ရင် ကိုဇော်ခွင့်ပြုပါတယ်… ဒါပေမယ့် မွေးကာနီး တစ်လလောက်လိုမှ သွားကွာ… ကိုဇော်လိုက်ပို့ပေးမယ်… ငါလဲ နွယ်နဲ့ အကြာကြီးမခွဲနိုင်ဘူးကွ တေဇာရ… ဟီး ဟီး….”
“အင်းပါ… အဲ့လိုလဲ အဆင်ပြေတာပဲ… လာမယ်ဆိုပြောလေ ကျနော်လာခေါ်ပေးမယ်…”
“အေးပါ…”
“ဖိုးတေတို့လင်မယား အလုပ်မရှုပ်အောင် အန်တီ့ကိုပါ ခေါ်သွားလိုက်မယ်လေ…”
“ကောင်းသားပဲ… ခေါ်သွားလေ နွယ်ရဲ့..”
ဒီလိုနဲ့ သက်ထားကို အတူခေါ်သွားဖို့ကိစ္စက လက်လျှော့လိုက်ရတယ်။ ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားကို မခွဲနိုင်ဘူးဆိုမှတော့ အတင်းခေါ်လို့ မကောင်းဘူးလေ။ ညရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရင်အေးကို တစ်ချီလိုးပြီးမှ အန်တီသရဖီတို့အခန်းကို ကူးတယ်။ အရက်သောက်ကြပေမယ့် ကိုဇော်မြင့်ရော ကျုပ်ပါ သိပ်မမူးကြဘူး။ ကိုဇော်မြင့်ကလဲ သက်ထားကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ အလွန်အကျွံမလုပ်ဘဲ ထိန်းသောက်ပုံရတယ်။ ကျုပ်လဲ နည်းနည်းပဲ သောက်တာ။ ရီဝေဝေလေးတော့ ဖြစ်နေတာပေါ့။ အခန်းထဲဝင်တော့ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းထားပြီး အန်တီသရဖီက ခြင်ထောင်တောင်မချထားဘူး။ ပန်းအိကလဲ ခြင်ထောင်မချထားဘဲ တစောင်းလေး အိပ်ပျော်နေတယ်။ တကယ်အိပ်နေတာမှ ဟုတ်ရဲ့လား။ ကျုပ် အရင်လိုပဲ အန်တီသရဖီ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲတယ်။ အန်တီသရဖီနဲ့ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေအောင်ဖက်ပြီး အတင်နမ်းပစ်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ ကျောပြင်ကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်ပြီး သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကိုပါ ထမိန်ပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ရင်း ဆွပေးနေတယ်။
“ပြွတ်… ဘာလို့ ခြင်ထောင်မချထားတာလဲ သရဖီရယ်…”
“အိုက်လို့… ခြင်ဆေးထွန်းပြီး ခြင်ထောင်မချတာမောင်ရဲ့… ပြွတ်…”
“ပန်းအိက အိပ်ပျော်တာမှ ဟုတ်ရဲ့လား ညကလဲ အသံတွေ ကြားသလိုပဲနော်…”
“အိပ်မပျော်လဲ ကြည့်ပါစေပေါ့ မောင်ရယ်… ပန်းအိက နှုတ်လုံပါတယ်…”
ပြောရင်း အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို လှိမ့်တက်လိုက်ပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ကာ လီးကိုအပြင်ထုတ်ပြီး ကိုင်တယ်။
“အာရစရာကြီး မောင်ရယ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… မောင့်လီးကြီးကို သရဖီအရမ်းကြိုက်တာပဲ… �ပြွတ်…”
ပြောရင်း ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းပြီး အောက်ကို လျှောဆင်းသွားသည်။ ကျုပ်ပုဆိုးကိုချွတ်ပစ်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ တစ်ဖွဖွနမ်းနေသည်။ နမ်းရင်နဲ့လဲ ပန်းအိအိပ်ယာဘက် လှမ်းကြည့်ကာ ပြုံးစိစိလုပ်နေသေးသည်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ငုံစုပ်ပြီး လျာလေးနဲ့ကစားပေးရင်း လက်ကလဲ လီးအရင်းကိုကိုင်ကာ ထုပေးသည်။ ကျုပ်လဲ လီးစုပ်ခံရင်း ပန်းအိအိပ်ယာဘက် လှမ်းလှမ်းကြည့်သည်။ ဖယောင်းတိုင်မီးက လင်းထိန်နေတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် ငါးပေလောက်သာခြားတဲ့ အိပ်ယာနှစ်ခုအလယ်မှာ ထွန်းထားတာမို့ အိပ်ယာပေါ်က လူတွေကိုတော့ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်ရသည်။ ပန်းအိရဲ့ မျက်ခွံလေးက လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်နေတယ်။ မျက်စိမှိတ်ထားတာမဟုတ်ဘဲ မျက်လုံးမှေးကာ ကြည့်နေဟန်ရှိသည်။ အန်တီသရဖီကလဲ တမင်ကို ကောင်မလေးမြင်အောင် လုပ်ပြနေသလိုပင်။ ကောင်မလေးရဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ပုံမှန်ထက်မြန်နေတာ သတိထားမိသည်။ ပန်းအိက တီရှပ်နှင့် ညဝတ်ဘောင်းဘီရှည်လေးဝတ်ထားတာ။ ကျုပ် ပန်းအိဆီကနေ အကြည့်ကိုလွှဲလိုက်တယ်။ ကြည့်လိုက ကြည့်စေတော့။ အန်တီသရဖီက စိတ်ချရလို့ တမင်ပြနေမှတော့ ကျုပ်လဲ တွေးပူမနေတော့ဘူး။
“ရှီး… သရဖီရယ်… မောင်လဲ သရဖီ့အဖုတ်ကို ယက်ချင်သေးတယ်…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးစုပ်တာကို ခဏနားပြီး သူ့ထမိန်ကို ခါးမှာပတ်ကာ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်မျက်နှာအနား နှိမ့်ချပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီရဲ့ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေတဲ့ စောက်ပက်ကို ဖမ်းငုံပြီး လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။ ကျုပ် နဲ့အန်တီသရဖီ ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် စုပ်ကြယက်ကြတုန်းမှာ ဘေးအိပ်ယာက တပျိပျိနဲ့ အသံက ထွက်လာတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးပေါ်တက်ဆောင့်ချိန် ဘေးအိပ်ယာမှာ ပန်းအိက ဘယ်အချိန် စောင်လေးကို ကိုယ်ပေါ်လွှားလိုက်သည်မသိ စောင်အောက်မှာ လက်က လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီနဲ့ လိုးတာကိုပဲ အာရုံစိုက်နေလိုက်တော့တယ်။ ပန်းအိက ကိုယ့်သမီးအရွယ်လေးမို့ မပစ်မှားမိတာအမှန်။ သူများသားသမီး ငယ်ငယ်လေးကို ပစ်မှားစော်ကားပြီး ကျုပ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းကျ ဝဋ်လည်မှာ စိုးရိမ်သည်။ ကျုပ်နဲ့ပက်သက်ဖူးတဲ့ အငယ်ဆုံးလို့ပြောရမယ့် အိန္ဒြာတောင်မှ အသက်က ၁၉ ထဲမှာမို့ အရွယ်ရောက်ပြီဟု ဆိုနိုင်သည်။ နောက်နေ့မှာ အေးမာက ထမင်းစားဖိတ်လို့ ကျုပ်တို့မိသားစုရယ်၊ အန်တီသရဖီရယ် အေးမာတို့တဲကို သွားကြသည်။ သက်ထားက ကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ မလိုက်တော့ဘဲ ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားနှင့်နေရစ်ခဲ့သည်။ သမီးလေးက လယ်ကွင်းထဲမှာ ပျော်နေလို့ ရှေ့ဆုံးက သွားသည်။ အန်တီသရဖီက သမီးလေး မြောင်းထဲကျမှာစိုးလို့ သမီးလေးအနားမှာ ကပ်လိုက်သွားသည်။ ရင်အေးရဲ့အဖေက အလယ်ကနေ ပုံမှန်လေးလျှောက်နေသည်။ ကျုပ်က ရင်အေးနဲ့အတူလျှောက်ရင်း ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ စပြီးမြောင်းထဲ ပြုတ်ကျတဲ့နေရာကိုပြကာ ဖြစ်ပျက်ပုံကို ပြောပြသည်။ ရင်အေးရဲ့ပခုံးလေးကိုဖက်ပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် တွတ်ထိုးနေကြတာ။ မနက် ကိုးနာရီလောက်ပဲရှိသေးတော့ နေကလဲ မပူသေး။ သမီးလေးအနားမှာ အန်တီသရဖီရှိနေမှန်းသိလို့လဲ စိတ်ချလက်ချ တွတ်ထိုးနေကြတာ။ ဆည်မြောင်းကြီးအနားရောက်တော့လဲ အန်တီသရဖီနဲ့ လုပ်ခဲ့ကြတာတွေကို ပြောပြရင်း ရင်အေးက တခစ်ခစ်နဲ့ သဘောကျနေသည်။ ရင်အေးကိုလဲ ဒီလိုအရသာလေး ပေးချင်တာ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးတော့လဲ လုပ်လို့မဖြစ်။ ညကျမှ တစ်ခေါက်ထွက်လာရမလား။ မနက်ဖြန်ဆို ကျုပ်တို့က ပြန်တော့မှာလေ။ ညကျထွက်ဖို့ အ​ကြောင်းပြချက်ကို စဉ်းစားနေလိုက်သည်။ ဒီလိုနဲ့ အေးမာတို့တဲကိုရောက်တော့ ကျုပ်တို့အတွက် မရှိတဲ့ကြားက ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ထမင်းပွဲကို စားရသည်။ ကျုပ်တို့ အေးမာရဲ့ မိဘများနှင့်ပါ စကားပြောပြီး တော်တော်လေးကြာမှ ပြန်လာကြသည်။ အပြန်မှာတော့ သမီးလေးက ဆည်မြောင်းကြီးထဲမှာ ရေကူးချင်တယ်ဆိုသဖြင့် ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ကူးပါစေဟု ခွင့်ပြုရင်း ကျုပ်တို့လင်မယားရော၊ အန်တီသရဖီရော၊ ရင်အေးရဲ့အဖေပါ ဆည်မြောင်းထဲရောက်ကုန်ကြသည်။ ဆည်မြောင်းထဲမှာ ပျော်ပျော်ပါးပါး ရေကစားကြတော့ အန်တီသရဖီ သမီးလေးအနားကနေ ကျုပ်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသည်။ ကျုပ်ကတော့ ရင်အေးအနားမှာပဲ တစ်ဖဝါးမှမခွာ။ အပြန်အလှန် ရေပက်ကာ ဆော့ကြပြီးမှ မြောင်းထဲကပြန်တက်ကာ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။ အိမ်မှာလဲ ရေချိုးခန်းထဲ တစ်အုပ်ကြီး ရေချိုးကြသည်။ ဒီနေ့လည်တော့ ကိုဇော်မြင့်အပြင်သွားချိန်မှာ သက်ထားအနားနေဖြစ်သည်။ ညနေမိုးချုပ်စရောက်တော့ ရင်အေးက အေးမာတို့ကို လက်ဆောင်သွားပေးရအောင်ဟုဆိုလာသည်။ ကျုပ်လဲ ပြုံးမိသည်။ သက်ထားကလဲ သူနဲ့မတော်တော့တဲ့ အဝတ်အပိုတွေ ပေးလိုက်မည်ဟုဆိုသည်။ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေး သက်ထားဗီရိုထဲက သက်ထားပြတဲ့အဝတ်တွေထုတ်ရင်း စက္ကူဘူးလေးတစ်ဘူးကိုတွေ့တယ်။ ဘူးပေါ်မှာ ဇူလိုင်၃၀လို့ ရေးထားတယ်။ ကျုပ် ဘူးလေးကိုဖွင့်ကြည့်တော့ ကျုပ် သက်ထားနဲ့ စတင်ဆုံခဲ့ချိန်က ချွတ်ပေးခဲ့တဲ့ဖိနပ်လေး။ သက်ထား တကယ်ပဲ အခုအချိန်အထိ မြတ်မြတ်နိုးနိုး သိမ်းထားခဲ့တာပဲ။ ကျုပ် သက်ထားဆီကိုသွားပြီး မြတ်မြတ်နိုးနိုး ပွေ့ဖက် နမ်းမိသည်။ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့လင်မယား သက်ထားပေးတဲ့ အဝတ်ထုပ်လေးနဲ့ ကျုပ်တို့ အေးမာကိုပေးဖို့ ပိုက်ဆံနဲ့ပစ္စည်းတစ်ချို့ ယူလာခဲ့သည်။ အေးမာတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ ပိုက်ဆံကိုမယူဘူးငြင်းလို့ ကျုပ်တို့လင်မယား အတင်းပေးရသည်။ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ကူညီတာပါဟုပြောမှ လက်ခံသွားသည်။ ပေးပြီးတော့ ကျုပ်တို့လင်မယား ပြန်လာကြရင်း မြောင်းအနေအထားကိုကြည့်ပြီး နည်းနည်းကျယ်တဲ့နေရာရောက်တာနဲ့ ရင်အေးလက်ကိုဆွဲကာ မြောင်းထဲ ခုန်ချလိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ ရင်အေးကို မြောင်းထဲ လှဲချပစ်သည်။ ရေက တစ်စတစ်စနဲ့ နည်းလာဟန်ရှိသည်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ ပြုတ်ကျတုန်းကလောက်တောင် ရေမရှိတော့ဘဲ ခြေမျက်စိသာသာလောက်သာ ရှိတော့သည်။ ရင်အေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကဖိနမ်းပြီး သူ့အဝတ်တွေအပေါ်ကို ရွံတွေနဲ့လိုက်သုတ်သည်။ ရင်အေးက အားကျမခံ နမ်းရင်းနဲ့ သူ့အပေါ်က ကျုပ်ကို လှဲချပြီး အပေါ်ကနေ ကျုပ်ကို ရွံ့တွေနဲ့ သုတ်ပြန်သည်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ရေးစပ်စပ်နဲ့ မြောင်ထဲက ရွံ့တော့ထဲမှာ ပေါ်ရောက်လိုက် အောက်ရောက်လိုက်နဲ့ နမ်းရင် လူးလှိမ့်နေကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးလဲ ဗွက်တွေနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးပေကျံလို့။ ဆည်မြောင်းဆိုတာ လယ်တွေကို ရေပေးတဲ့မြောင်းဆိုတော့ ရွံစရာမကောင်းသလို အနံ့အသက်လဲ မဆိုးလှ။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ဖင်တွေကိုကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်၊ နို့တွေကိုလဲ ကိုင်ညှစ်ပြီး ကျုပ် အပေါ်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ရင်အေးရဲ့ ထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ပုဆိုးကိုလှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တွေအရမ်းထန်နေလို့ ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးကို တစ်ဆုံးအထိ တစ်ချက်ထဲ ဆောင့်ချပစ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ဟင်း… ကိုရယ်…”
“ပြွတ်… နာသွားလားအေးလေး…”
“မနာဘူး… အရမ်းကောင်းတယ်… ခပ်ကြမ်းကြမ်းသာ လိုးပစ်ကိုရာ… အေး အရမ်းထန်နေပြီ… ပြွတ်…”
“လိုးမယ်… ကို့ရဲ့အေးလေးကို အသားကုန်လိုးမယ်… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာကွာ… အေးလေးရဲ့စောက်ပက်က လိုးလို့ကိုမဝနိုင်ဘူး…”
“အင့်… အင့်… ဟင်း… မဝရင်… ကြိုက်တဲ့အချိန်…  တက်လိုးပေါ့… ကိုရယ်… အေးကလဲ… ကိုလီးနဲ့ဆို အလိုးခံလို့ကို မဝပါဘူး… အင့်…အင့်…အင်း.. ဟင်း…”
“ကြိုက်လားအေလေး… ရွံ့ထဲမှာလိုးရတာ ကြိုက်လား… ”
“ကြိုက်တယ်… ဆောင့်… ရွံ့လူးနေတဲ့ ကျွဲမကို ကျွဲကြီးလီးနဲ့ ဆောင့်လိုး… အင့်… ဟင်း…”
“ကျွဲမလေး…”
“ညွှဲ့….. ခစ် ခစ်… ကျွဲကြီးရေ…”
“ဘွဲ…. ခိခိ… ချစ်တယ်ကွာ… အေးလေးကိုချစ်လိုက်တာ… ပြွတ် ပြွတ်…”
“ကို့ကိုလဲ အေးအရမ်းချစ်တာပဲ… အင့်… အင့်… ဟင်း… ကိုရယ်… ကို့ရဲ့ကျွဲမလေး ပြီးပြီ… ဟင်း… ကျွဲကြီးရယ်… ”
“ကျွဲမလေးကို ချစ်လိုက်တာကွာ…”
ရင်အေးပြီးသွားတော့ ကျုပ်ကို အောက်မှာနေစေပြီး ဖင်လေးမြှောက်ကာလိုးတယ်။ ပါးစပ်ကနေ ကျွဲကြီးနဲ့ ကျွဲမဆိုပြီး ခေါ်လိုးကြတာ စိတ်တွေက ထမဆုံးတော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ ပြီးချင်လာတော့ ရင်အေးရဲ့ ဖင်ကို မြှောက်ထားစေပြီး ကော့လိုးတယ်။
“ကျွဲမရယ်…. ရှီး ကျွဲမစောက်ပက်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်…”
“ကျွဲကြီးလီးကလဲ အရမ်းကောင်းတယ်… လိုး… အားရပါးရလိုးပါ ကျွဲကြီးရယ်… ကျွဲမစောက်ပက်ကို ကျွဲကြီးလီးနဲ့လိုး… အူး… ထွက်ပြီ… အင့်… ဟင်း….”
“ကျွဲမရယ်… ရှီး ကျွဲကြီးလဲ ပြီးပြီ… ဟူ…”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ခဏတာ ရွံ့ထဲမှာ ငြိမ်သက်ရင်း ဖက်လျှက် အမောဖြေနေကြတယ်။
“ကျွဲမလေးရယ် လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… လိုးလို့ မဝသေးဘူးသိလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… သိသားပဲ… ကျွဲကြီးလီးက ပြီးသွားတာတောင် မပျော့ချင်သေးဘူး… ခစ်ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“ကျွဲမလေးရေ…”
“ညွှဲ… ကျွဲကြီး… ခစ် ခစ်…”
“ကျွဲမလေးကို နောက်ကနေ ဇီးတင်ပေးမယ်… ကျွဲလိုလိုးရအောင်… ”
“ကျွဲကြီးအလိုကျ အလိုးခံပေးမယ့် ကျွဲမလေးပါရှင့်… ခစ် ခစ်… ကျွဲကြီးလီးက ချက်ချင်းကို ပြန်တောင်လာတာနော်…”
“ကျွဲမလေးက အရမ်းလှတာကိုး… ပြွတ်…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းသွားတော့ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပက်ထဲက ပလွတ်ခနဲထွက်လာတယ်။ ရင်ရေ ရေစပ်စပ်မြောင်းထဲမှာ လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကိုခွပြီး ခါးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျောတိုက်နေလိုက်တယ်။
“ကျွဲကြီးရေ…”
“ဘွဲ… ဟဲ… ဟဲ…”
“ကျွဲမစောက်ပက်ထဲ ကျွဲကြီးလီးကို ထည့်လိုက်တော့လေကွာ… အဲ့လိုကြီး မညှင်းဆဲနဲ့ ဟင့်… ကျွဲမက စောက်ပက်အရမ်းယားနေပြီ…”
“ဒီစောက်ပက်ကယားတာလား….”
“အွန်း… စောက်ပက်ကော ဖင်ကောယားတာ… ဒီကျွဲမက ဖင်လဲခံတယ်သိလား… ဖင်ပါချပေးအုံး… ဟီး…”
“စိတ်ချ… ဒီကျွဲမကို ဖင်ရော စောက်ဖုတ်ပါ…. လိုးမဝဘူး… ဟူး…”
ကျုပ် ပြောရင်း ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေးရဲ့ စောက်ပက်ထဲလီးကို ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ တရစပ် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ရင်အေးကိုလိုးနေရင်း ဖင်ပေါက်ကိုပါ လက်နဲ့ကလိနေလိုက်တယ်။ ရင်အေးတစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ် ခဏအနားပေးပြီး ဖင်ကိုဆက်လိုးတယ်။ ပြီးသွားတော့မှ ကျုပ် တို့ ဆည်မြောင်းကြီးထဲမှာရေစိမ်ပြီး ဆေးကြောကြတယ်။ ဆေးကြောရင်း ပွတ်သပ်ရင်း နှစ်ယောက်သား လီးတွေစောက်ပက်တွေ ပြန်တောင်လာကြတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို ဖက်နမ်းရင်း ထိုင်ချလိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား ဆည်မြောင်းရေထဲ မြုပ်သွားကြတယ်။ ရင်အေးကိုဖက်ပြီး ရေထဲမှာ လှဲချပြီး မြွေများလို ရေထဲမှာ ဖက်လျှက်နမ်းရင်း လူးလှိမ့်နေကြတယ်။ နမ်းလို့မဝဘူးဗျာ။ ရေထဲမှာ အပြန်အလှန်အသက်ရှူပေးသလိုဖြစ်နေတာ။ ဒီတော့ စိမ်ပြီးတော့ကို နမ်းရင်း ရေထဲမှာ လူးလှိမ့်နေကြတာ တော်တော်ကြာတယ်။ ပြီးတော့မှ ရင်အေးကို မတ်တပ်ရပ်စေပြီး ရေထဲမှာ ထမိန်ထဲဝင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ခေါင်းကို ထမိန်ပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပေးထားတယ်။ ထမိန်ထဲမှာပဲ အသက်ရှူချင်ရင် ရေပေါ်ဖော်ပြီး ထမိန်ထဲမှာပဲအသက်ရှူကာ ပြန်ငုပ်ပြီး ရင်အေးစောက်ပက်ကို ပြန်ယက်တာပဲ။ ရင်အေးကိုယ်တိုင် ကျုပ်ကို ဆွဲထူပြီး ရပ်ခိုင်းမှ သူ့စောက်ပက်ယက်တာ ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးလဲ ရေငုပ်ကာ ပုဆိုးထဲဝင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ အရမ်းလိုးချင်လာတော့မှ ရေထဲမှာ ရင်အေးကို ချီပြီးလိုးတယ်။ လိုးရင်းနမ်းကာ ရေထဲလှဲချပြီး ရေထဲမှာ လင်မယားနှစ်ယောက် ဖက်လျှက် လူးလှိမ့်ပြီးလိုးကြပြန်တယ်။ ရေထဲမှဆိုတော့ ဆောင့်ရတာ သိပ်အားမရ။ ကျုပ် ရင်အေးကို အပေါ်တွန်းတင်ပေးပြီးမှ ကျုပ်ပါလိုက်တက်ကာ မြောင်းဘောင်ပေါ်ထိုင်ပြီး ရင်အေးကို အပေါ်ကတက်ဆောင်ခိုင်းတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အသစ်အဆန်းလုပ်ရတာကို အရမ်းပျော်နေကြပြီး လိုးလို့လဲ အရမ်းကောင်းနေကြတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့ အန်တီသရဖီက ကျုပ်တို့တွေ မျက်စိလည်နေကြတာလားဟု စ နေသေးသည်။ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးက ညအိပ်ယာဝင်ချိန်အထိ အရှိန်မသေချင်သေး။ ရင်အေးက အန်တီသရဖီ့ဆီကိုသွားဖို့ တိုက်တွန်းနေသဖြင့် ကျုပ်လဲ အားလုံးအိပ်ချိန်လောက်မှာ အန်တီသရဖီ့ဆီ ဆင်းခဲ့တော့တယ်။

(အခန်း ၁၉/၄)

ကျုပ်က သက်ထားကိုလဲ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီကိစ္စ ပြောထားတော့ နောက်နေ့ ကိုဇော်မြင့် အပြင်သွားချိန်မှာ သက်ထားက ကျုပ်တို့အခန်းထဲလာပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်တယ်။ ရင်အေးကလဲ သက်ထားကိုဖက်အိပ်တယ်။ သက်ထားက ကျုပ်တို့လင်မယား ကြားထဲမှာ အိပ်တာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ အန်တီသရဖီ ကျုပ်တို့အခန်းကို ရောက်လာပြီး တံခါးဖွင့်ကြည့်တဲ့အချိန်မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက သူထင်မှတ်မထားတဲ့ မြင်ကွင်းဖြစ်မှာ သေချာတယ်။
“အို… သမီးနွယ် ဘယ်လိုတောင် သူများလင်မယားကြား ဝင်အိပ်နေတာလဲ…”
“ရှူး… တိုးတိုးပြောပါအန်တီရယ်… သက်ထားနိုးသွားပါအုံမယ်… အန်တီလဲ ကို့ဘေးမှာ သွားလှဲချင်လှဲလေ…”
“အာ…”
“လာပါ သရဖီရဲ့… မောင်နဲ့သက်ထားအကြောင်းကို မောင်ရှင်းပြမယ်…”
“သမီးနွယ် နိုးလာရင် မောင်နဲ့သရဖီ ဖက်အိပ်နေတာ မြင်သွားမှာပေါ့…”
“သက်ထားက သိပြီးသားပါ… ဘာမှမဖြစ်ဘူး… စကားတွေပြောနေတာနဲ့ သက်လေး နိုးသွားအုံးမယ်…”
“နိုးနေပါပြီကိုရယ်… ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ နေချင်လို့သာ နေနေတာ… အိပ်လို့ မပျော်ပါဘူး… အန်တီ လာလှဲလေ… ကို့ကိုဖက်ထားပေးလိုက်…”
အန်တီသရဖီလဲ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားပုံရတယ်။ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကျုပ်အနောက်မှာ ဝင်လှဲပြီး ကျုပ်ကို နောက်ကျောကနေ ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ကိုယ်ကို လက်နောက်ပြန်ဆွဲယူတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်နောက်ကျောကို နို့တွေပိပြားသွားတဲ့အထိ ဖိကပ်ပြီး တိုးဖက်လာတယ်။ ကျုပ်က သူ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်တော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို ခြေတစ်ဖက်နဲ့ ခွထားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ ဖင်ကကိုင်ပြီး ကျုပ်ဆီဆွဲကပ်တော့ အန်တီသရဖီ့ ဆီးခုံနွေးနွေးလေးနဲ့ ကျုပ်တင်ပါးတွေ ဖိကပ်သွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့တင်ပါးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ခဏပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်ပြီးမှ အန်တီသရဖီ့လက်ကို ကျုပ်လီးပေါ် ရွှေ့ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်ကိုင်ပြီးဆွနေတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့ဘက်လှည့်ပေးတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းချလိုက်တယ်။
“မောင်လဲ နမ်းချင်တယ်… သရဖီရယ်…”
အန်တီသရဖီ ခေါင်လေးထောင်လာပြီး သူ့ပါးလေး ကျုပ်နှာခေါင်းအနား ထိုးပေးတော့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ပါးလေးကို နှာခေါင်းမြုပ်အောင် ရှိုက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွ စုပ်နမ်းတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ကြင်ကြင်နာနာလေး ပြန်နမ်းတယ်။ သက်ထားနဲ့ ရင်အေးက သူ့ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတာမြင်တော့ မျက်နှာလေးရဲသွားပေမယ့် ပြန်ပြုံးပြပြီးမှ ကျုပ်အနောက်မှာ ပြန်လှဲလိုက်တယ်။
“သမီးနွယ်နဲ့ မောင်က ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ…”
“ဒီလို သရဖီရဲ့… မောင်နဲ့ သက်က… xxx xxx xxx. ..”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို သက်ထားနဲ့ကျုပ် ရင်အေးနဲ့မဆုံခင်ကတည်းက ချစ်မိခဲ့ကြပြီး လွဲခဲ့ကြပြီးမှ ရင်အေးကြောင့် ပြန်နီးစပ်ခဲ့ရပုံတွေကို ရှင်းပြလိုက်တယ်။
“ဒီလိုကျပြန်တော့ သမီးနွယ်က အရမ်းသနားဖို့ကောင်းတာပဲ… သမီးနွယ်က မောင့်ကို သိပ်ချစ်မှာပေါ့နော်…”
“ချစ်တာပေါ့ အန်တီရယ်… ကိုကလဲ ကျမကို ချစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာသိရတော့ ကျမခံစားရတာ ရင်ကွဲမတတ်ပဲ… ကို့ရဲ့ဇနီးကသာ ကျမအချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းမဟုတ်ခဲ့ရင်… ကို့ကိုရဖို့ ကျမပြန်ကြိုးစားမိမှာ…”
“သက်ရယ်…”
“မိသက်ရာ… ငါ့ယောက်ျားလဲ နင့်ယောက်ျားပဲပေါ့… ဘာအားငယ်စရာရှိလဲ…”
“ဒီကလေးကရော မောင်ဇော့်ကလေးမှဟုတ်ရဲ့လား…”
“ဟီး… အန်တီသက်ရယ် ကျမတို့အိမ်ထောင်သက် ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ… အခုကိုနဲ့ပြန်ချစ်ခွင့်ရမှ ဗိုက်ကြီးတာ… ကို့ကလေးပဲပေါ့… အစက ကျမမှာများ ချို့ယွင်းချက်ရှိနေသလားလို့… ကိုနဲ့ကျမှ ဗိုက်ကြီးတော့တယ်… ကြည့်ရတာ ကိုဇော်မြင့်က ကလေးမရနိုင်ဘူးထင်တယ်…”
“ဟင်း… ငါ့တူတော့ နွားလုံးလုံးဖြစ်ပြီပေါ့… အင်းလေ သူလဲ အပြင်မှာ ရှုပ်တဲ့ဝဋ်ပြန်လည်တာနေမှာ… ခစ် ခစ်…”
“အန်တီ အလိုးခံချင်နေပြီမလား… ကို့လီးက အန်တီဆွလို့ တောင်ပြီး ကျမစောက်ဖုတ်နားမှာ ထောက်နေပြီ… ခစ် ခစ်… ကျမက အလိုးမခံရဲတော့ဘူး… အန်တီပဲ ခံလိုက်နော်…”
“ဒါဆို သက်စောက်ဖုတ်ကို ကို ယက်ပေးမယ်နော်… သရဖီ မောင့်လီးကို အရင်စုပ်ပေးထားအုံး…”
“အင်း… သရဖီ မောင့်လီးကို စုပ်ချင်တာ ကြာလှပြီ…”
“ဟဲ့ ရွှေရင်အေး… လာ ငါနင့်ကို စောက်ဖုတ်ယက်ပေးမယ်… ငါ့မျက်နှာပေါ်ခွလိုက်…”
“အေးဟာ… ငါလဲ စိတ်ပါလာပြီ မဖြစ်သေးပါဘူး တံခါးချက်ထိုးထားအုံးမှ… တစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာမှ လေးယောက်သား ဂွမ်းနေအုံးမယ်…”
ကျုပ်က အရင်ဆုံး တစောင်လေး လှဲနေတဲ့ သက်ထားရဲ့ ထမိန်ကိုလှန်တင်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို ခေါင်းထိုးဝင်တော့ သက်ထားက ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖောင်းအိနေတဲ့ သက်ထားရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို စေတနာ ဗရပွနဲ့ ယက်ပေးနေမိတယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ကျုပ်လီးကို မေတ္တာအပြည့်နဲ့စုပ်ပေးတယ်။ သက်ထားကလဲ သူ့ရဲ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း၊ ကျုပ်ရဲ့ ဇနီးချောလေး ရင်အေးရဲ့ စောက်ပက်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ယက်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်တို့လေးယောက်သား ပြန်အလှန် စုပ်ကြယက်ကြပြီး သက်ထားက အရင်ပြီးသွားတယ်။ ခဏနေတော့ ရင်အေးလဲ ပြီးသွားတယ်။ ပြီးတော့မှ အန်တီသရဖီကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တော့တယ်။ အန်တီသရဖီ့ထမိန်ကို လှန်တင်တော့ အန်တီသရဖီ ပင်တီတောင် ဝတ်မထားဘူး။ ကျုပ်ရဲ့ပုဆိုးကိုလှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူစောက်ပက်ထဲ ဖိသွင်းတော့လဲ စီးစီးလေးပဲ။ အန်တီသရဖီလဲ မရှက်တော့ဘဲ ကျုပ်အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပြီး အရသာခံနေတာကို ရင်အေးနဲ့သက်ထားက ဖက်ထားရင်း ကြည့်နေတော့တယ်။

ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ လွန်ကျူးပြီးနောက် ညတိုင်း အန်တီသရဖီ့ဆီရောက်ဖြစ်တယ်။ ပထမညမှာ တစ်ညနေလုံးလိုးထားလို့ တစ်ချီပဲလိုးခဲ့တာ �ပြောခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဒုတိယညမှာတော့ တစ်ဖက်က ပန်းအိရဲ့ လူးလွန့်သံကို ကြားလို့ ငြိမိလိုက်ရတယ်။ အသံတွေ တိတ်ဆိတ်သွားမှ အန်တီသရဖီ့ကို ကြိတ်လိုးရတယ်။ တတိယညမှာ အန်တီသရဖီ့အခန်းထဲ ဖယေင်းတိုင်မီးလေးထွန်းထားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့အနားကိုဝင်လှဲတော့ အန်တီသရဖီနဲ့ကျုပ် တစောင်းလေး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖက်ထားကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေပြီး အန်တီသရဖီက ကျုပ်အကြိုက်ကိုသိနေပြီမို့ ကိုယ်လုံးတီးမနေတော့ဘဲ ထမိန်နဲ့ တီရှပ်ကို အတွင်းက ဘာမှမခံဘဲ ဝတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ကာ ဖင်လုံးကြီးတွေဆုပ်နယ်၊ ကျောလေးတွေ ပွတ်သပ်ရင်း အန်တီသရဖီ့ ပေါင်ကြားထဲကို ခြေတစ်ဖက် ထိုးထည့်ထားတော့ အန်တီသရဖီလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ခွထားတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကိုင်ဆွနေပြီ။
“သရဖီ… ဘာလို့မီးထွန်းထားတာလဲ…”
“အမှောင်ထဲမှာလိုးရတာ စိတ်တိုင်းမကျဘူး… မောင့်လီးကိုမြင်ချင်လို့ တမင်ထွန်းထားတာ…”
“ပန်းအိ နိုးလာပြီး မြင်သွားအုံးမယ်…”
“ပန်းအိက အိပ်ပျော်ရင် တစ်ရေးပဲ မနိုးပါဘူး မောင်ရယ်…”
“ပြီးရောကွာ…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ အချစ်ပွဲဆင်နွဲချိန်မှာ  အသံတစ်ချို့ကို ကြားနေရတယ်။ တစ်ဘက်ခြင်ထောင်က ပကျိပကျိနဲ့ အသံတွေ။ တိတ်ဆိတ်တဲ့ညယံမှာ ဒီအသံက ဘာသံလဲ ကျုပ်အတတ်သိပါတယ်။ ဒီကောင်မလေး.အာသာ​ဖြေနေတာ။ ကျုပ် သိပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အန်တီသရဖီ့က်ုသာ ဖိလိုးနေမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ထိုတစ်ညကို ကျော်လွန်ခဲ့တယ်။ နောက်နေ့မှာ ရင်အေးကို ဒီအကြောင်း တိုးတိုးတိတ်တိတ် �ပြောပြဖြစ်တယ်။ ရင်အေးက ကောင်မလေးက အရမ်းငယ်သေးတာကြောင့် သိပ်သဘောအတူချင်ဘူး။ ကျုပ်လဲ အရမ်းစိတ်မပါဘူး။ တကယ်ဆို ပန်းအိက ၁၅၊ ၁၆ ဝန်းကျင်ပဲ ရှိအုံးမယ်။ ကျုပ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းနဲ့မှ ထံကုန်ကွာလှ ၃၊ ၄ နှစ်ပေါ့။ ကျုပ် စိတ်ထဲမှာ ကလေးပဲရှိသေးတယ်လို့ မြင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးကပြောတယ်။ ကျုပ်ကိုသာ ပန်းအိအိပ်တဲ့ ခြင်ထောင်ထဲမသွားနဲ့တဲ့။ ပန်းအိကသာ အန်တီသရဖီ့ခြင်ထောင်ဆီကို လာပြီးတောင်းဆိုလာရင်တော့ လုပ်ပေးလိုက်တဲ့။ ပန်းအိက အလိုးခံလို့ရတဲ့အရွယ် ရောက်နေပါပြီတဲ့။

ကျုပ်မပြန်ခင် ကိုဇော်မြင့်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း တစ်ဝိုင်းတည်ဖြစ်တယ်။ ကျုပ် ရန်ကုန်ကတည်းက ကိုဇော်မြင့်ဖို့ယူလာတဲ့ ပုလင်းကို ထုတ်သောက်တာပါ။ အန်တီသရဖီကလဲ ရှားရှားပါးပါး အမြည်းလေးတွေ ရှာဖွေပြီးလုပ်ပေးတယ်။ လယ်ကြွက်ကြော်၊ အိမ်ကြက်ကို ရွှံ့နဲ့မံပြီးမီးဖုတ်ထားတဲ့ ကြက်မီးဖုတ်၊ ကန်စွန်းရွက်သုပ်နှင့် ငါးရံ့ခြောက်ဖုတ်ဆီဆမ်းလေး။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်တို့အစီအစဉ်ရှိတာသိထားလို့ နေ့လည်ကတည်းက စီစဉ်နေတာ။
“ဒေါ်လေး… အမြည်းတွေက စုံလှချည်လား…”
“ဧည့်သည်လာတုန်း တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ရတာ… မောင်တေဇာ စားရကံကြုံလို့နေမှာပေါ့ မောင်ဇော်ရယ်… ဟင်း ဟင်း… သမီးနွယ် ဒီကြွက်ကြော်နဲ့ ကန်စွန်းရွက်သုပ်က အစပ်ပါတယ် မစားနဲ့နော်… စားချင်ရင် အန်တီအစပ်လျှော့ပြီး ထပ်လုပ်ပေးမယ်…”
“နေပါစေတော့ အန်တီရယ်… သမီးလဲ ကြွက်တွေဘာတွေ မစားချင်ပါဘူး… ကန်စွန်းရွက်သုပ်ကတော့ နောက်မှ သုပ်စားတော့မယ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ အရက်ဝိုင်းစတယ်။ သမီးလေးက လသာလို့ အိမ်ရှေ့လမ်းမမှာ အဖော်တွေနဲ့ တွက်ဆော့နေတယ်။ ဒီမှာက ကစားရတာ နေရာကျယ်ပြီး လွတ်လပ်တော့ သမီးလေးက အရမ်းကိုပျော်နေတာ။ ကျုပ်တို့တွေလဲ ကိုယ့်အိမ်ရှေ့တင်ဆိုတော့ ညဘက်ဆိုပေမယ့် လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးအဖေကြီးတောင်မှ သူ့မြေးမ ကလေးတစ်သိုက်နဲ့ ကစားတာကို ထွက်ကြည့်နေတယ်။ ယောက္ခထီးက မနက်ခင်းဆို ခြံထဲမှာ လေညှင်းခံပြီး နေ့လည်ခင်းတွေ ခဏတစ်ဖြုတ်အိပ်တတ်ပေမယ့် ညနေရွာထဲလျှောက်သွားရင်တော့ လိုက်လာလေ့ရှိတယ်။ သူလဲ ရန်ကုန်မှာထက်တောင် ပိုလန်းဆန်းနေသေးတယ်။ သူများအိမ်မှာ ရောက်နေတာဆိုတော့ သူ့သမီးရင်အေးနဲ့တော့ ရပ်ထားရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးကလဲ လူလစ်ရင် သူ့အဖေကို ခိုးကျွေးချင် ကျွေးနေမှာ။ ဘယ်လိုနေနေ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်မှ ရင်အေးနဲ့သူ့အဖေကို အလှည့်ပေးရအုံးမယ်လို့ တွေးမိတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ၊ မမနဲ့ မူယာတို့အပြင် အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုတော့ သတိရသား။ အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီကို စာလေးတွေတော့ ပုံမှန်ပို့ဖြစ်တယ်။ မအိကဆီတော့ အလုပ်အဆင်ပြေလား ပြန်လာရတော့မလားဆိုပြီး မေးရတာပေါ့။ မအိက အလုပ်ကြီးကြီးမားမားမရှိသေးလို့ အေးဆေးပဲတဲ့။ ဒီလိုနဲ့ အရက်ဝိုင်းမှာ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ သက်ထားတို့လင်မယား အတူထိုင်ကြတယ်။ အန်တီသရဖီနဲ့ ပန်းအိကတော့ အိမ်ထဲမှာ တီဗွီကြည့်နေတယ် ထင်တယ်။ ဒီနေ့ ပန်းအိက ကျုပ်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်တာ သတိထားမိပေမယ့် ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးပဲ နေလိုက်တယ်။ အရက် တစ်ခွက် နှစ်ခွက်ကုန်တော့ စကားဝိုင်းက အရှိန်ရလာပြီ။
“ကိုဇော်မြင့်… သက်ထားကို ရန်ကုန်မှာ လာမွေးခိုင်းပါလား… ရန်ကုန်မှာဆို ဆေးရုံကောင်းကောင်းမှာ မွေးလို့ရတယ်… စိတ်ချရတာပေါ့ဗျာ သားဦးမို့ပါ…”
“နွယ်က ရန်ကုန်မှာ သွားမွေးချင်လို့လား…”
“ရန်ကုန်မှာဆို ဆေးဝါးနဲ့စက်ပစ္စည်းကိရိယာပိုစုံတော့… သွားမွေးရင်ကောင်းမလားလို့လေ…”
“တေဇာတို့လင်မယား ကရိကထများပါတယ်ကွာ…”
“မများပါဘူး ကိုဇော်မြင့်ရယ်… မိသက်က ကျမတို့နဲ့ သူစိမ်းမှမဟုတ်တာ…”
“အေးလေ… နွယ်ကမှ သွားမွေးချင်ရင် ကိုဇော်ခွင့်ပြုပါတယ်… ဒါပေမယ့် မွေးကာနီး တစ်လလောက်လိုမှ သွားကွာ… ကိုဇော်လိုက်ပို့ပေးမယ်… ငါလဲ နွယ်နဲ့ အကြာကြီးမခွဲနိုင်ဘူးကွ တေဇာရ… ဟီး ဟီး….”
“အင်းပါ… အဲ့လိုလဲ အဆင်ပြေတာပဲ… လာမယ်ဆိုပြောလေ ကျနော်လာခေါ်ပေးမယ်…”
“အေးပါ…”
“ဖိုးတေတို့လင်မယား အလုပ်မရှုပ်အောင် အန်တီ့ကိုပါ ခေါ်သွားလိုက်မယ်လေ…”
“ကောင်းသားပဲ… ခေါ်သွားလေ နွယ်ရဲ့..”
ဒီလိုနဲ့ သက်ထားကို အတူခေါ်သွားဖို့ကိစ္စက လက်လျှော့လိုက်ရတယ်။ ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားကို မခွဲနိုင်ဘူးဆိုမှတော့ အတင်းခေါ်လို့ မကောင်းဘူးလေ။ ညရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရင်အေးကို တစ်ချီလိုးပြီးမှ အန်တီသရဖီတို့အခန်းကို ကူးတယ်။ အရက်သောက်ကြပေမယ့် ကိုဇော်မြင့်ရော ကျုပ်ပါ သိပ်မမူးကြဘူး။ ကိုဇော်မြင့်ကလဲ သက်ထားကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ အလွန်အကျွံမလုပ်ဘဲ ထိန်းသောက်ပုံရတယ်။ ကျုပ်လဲ နည်းနည်းပဲ သောက်တာ။ ရီဝေဝေလေးတော့ ဖြစ်နေတာပေါ့။ အခန်းထဲဝင်တော့ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းထားပြီး အန်တီသရဖီက ခြင်ထောင်တောင်မချထားဘူး။ ပန်းအိကလဲ ခြင်ထောင်မချထားဘဲ တစောင်းလေး အိပ်ပျော်နေတယ်။ တကယ်အိပ်နေတာမှ ဟုတ်ရဲ့လား။ ကျုပ် အရင်လိုပဲ အန်တီသရဖီ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲတယ်။ အန်တီသရဖီနဲ့ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေအောင်ဖက်ပြီး အတင်နမ်းပစ်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ ကျောပြင်ကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်ပြီး သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကိုပါ ထမိန်ပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ရင်း ဆွပေးနေတယ်။
“ပြွတ်… ဘာလို့ ခြင်ထောင်မချထားတာလဲ သရဖီရယ်…”
“အိုက်လို့… ခြင်ဆေးထွန်းပြီး ခြင်ထောင်မချတာမောင်ရဲ့… ပြွတ်…”
“ပန်းအိက အိပ်ပျော်တာမှ ဟုတ်ရဲ့လား ညကလဲ အသံတွေ ကြားသလိုပဲနော်…”
“အိပ်မပျော်လဲ ကြည့်ပါစေပေါ့ မောင်ရယ်… ပန်းအိက နှုတ်လုံပါတယ်…”
ပြောရင်း အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို လှိမ့်တက်လိုက်ပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ကာ လီးကိုအပြင်ထုတ်ပြီး ကိုင်တယ်။
“အာရစရာကြီး မောင်ရယ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… မောင့်လီးကြီးကို သရဖီအရမ်းကြိုက်တာပဲ… �ပြွတ်…”
ပြောရင်း ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းပြီး အောက်ကို လျှောဆင်းသွားသည်။ ကျုပ်ပုဆိုးကိုချွတ်ပစ်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ တစ်ဖွဖွနမ်းနေသည်။ နမ်းရင်နဲ့လဲ ပန်းအိအိပ်ယာဘက် လှမ်းကြည့်ကာ ပြုံးစိစိလုပ်နေသေးသည်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ငုံစုပ်ပြီး လျာလေးနဲ့ကစားပေးရင်း လက်ကလဲ လီးအရင်းကိုကိုင်ကာ ထုပေးသည်။ ကျုပ်လဲ လီးစုပ်ခံရင်း ပန်းအိအိပ်ယာဘက် လှမ်းလှမ်းကြည့်သည်။ ဖယောင်းတိုင်မီးက လင်းထိန်နေတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် ငါးပေလောက်သာခြားတဲ့ အိပ်ယာနှစ်ခုအလယ်မှာ ထွန်းထားတာမို့ အိပ်ယာပေါ်က လူတွေကိုတော့ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်ရသည်။ ပန်းအိရဲ့ မျက်ခွံလေးက လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်နေတယ်။ မျက်စိမှိတ်ထားတာမဟုတ်ဘဲ မျက်လုံးမှေးကာ ကြည့်နေဟန်ရှိသည်။ အန်တီသရဖီကလဲ တမင်ကို ကောင်မလေးမြင်အောင် လုပ်ပြနေသလိုပင်။ ကောင်မလေးရဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ပုံမှန်ထက်မြန်နေတာ သတိထားမိသည်။ ပန်းအိက တီရှပ်နှင့် ညဝတ်ဘောင်းဘီရှည်လေးဝတ်ထားတာ။ ကျုပ် ပန်းအိဆီကနေ အကြည့်ကိုလွှဲလိုက်တယ်။ ကြည့်လိုက ကြည့်စေတော့။ အန်တီသရဖီက စိတ်ချရလို့ တမင်ပြနေမှတော့ ကျုပ်လဲ တွေးပူမနေတော့ဘူး။
“ရှီး… သရဖီရယ်… မောင်လဲ သရဖီ့အဖုတ်ကို ယက်ချင်သေးတယ်…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးစုပ်တာကို ခဏနားပြီး သူ့ထမိန်ကို ခါးမှာပတ်ကာ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်မျက်နှာအနား နှိမ့်ချပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီရဲ့ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေတဲ့ စောက်ပက်ကို ဖမ်းငုံပြီး လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။ ကျုပ် နဲ့အန်တီသရဖီ ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် စုပ်ကြယက်ကြတုန်းမှာ ဘေးအိပ်ယာက တပျိပျိနဲ့ အသံက ထွက်လာတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးပေါ်တက်ဆောင့်ချိန် ဘေးအိပ်ယာမှာ ပန်းအိက ဘယ်အချိန် စောင်လေးကို ကိုယ်ပေါ်လွှားလိုက်သည်မသိ စောင်အောက်မှာ လက်က လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီနဲ့ လိုးတာကိုပဲ အာရုံစိုက်နေလိုက်တော့တယ်။ ပန်းအိက ကိုယ့်သမီးအရွယ်လေးမို့ မပစ်မှားမိတာအမှန်။ သူများသားသမီး ငယ်ငယ်လေးကို ပစ်မှားစော်ကားပြီး ကျုပ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းကျ ဝဋ်လည်မှာ စိုးရိမ်သည်။ ကျုပ်နဲ့ပက်သက်ဖူးတဲ့ အငယ်ဆုံးလို့ပြောရမယ့် အိန္ဒြာတောင်မှ အသက်က ၁၉ ထဲမှာမို့ အရွယ်ရောက်ပြီဟု ဆိုနိုင်သည်။ နောက်နေ့မှာ အေးမာက ထမင်းစားဖိတ်လို့ ကျုပ်တို့မိသားစုရယ်၊ အန်တီသရဖီရယ် အေးမာတို့တဲကို သွားကြသည်။ သက်ထားက ကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ မလိုက်တော့ဘဲ ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားနှင့်နေရစ်ခဲ့သည်။ သမီးလေးက လယ်ကွင်းထဲမှာ ပျော်နေလို့ ရှေ့ဆုံးက သွားသည်။ အန်တီသရဖီက သမီးလေး မြောင်းထဲကျမှာစိုးလို့ သမီးလေးအနားမှာ ကပ်လိုက်သွားသည်။ ရင်အေးရဲ့အဖေက အလယ်ကနေ ပုံမှန်လေးလျှောက်နေသည်။ ကျုပ်က ရင်အေးနဲ့အတူလျှောက်ရင်း ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ စပြီးမြောင်းထဲ ပြုတ်ကျတဲ့နေရာကိုပြကာ ဖြစ်ပျက်ပုံကို ပြောပြသည်။ ရင်အေးရဲ့ပခုံးလေးကိုဖက်ပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် တွတ်ထိုးနေကြတာ။ မနက် ကိုးနာရီလောက်ပဲရှိသေးတော့ နေကလဲ မပူသေး။ သမီးလေးအနားမှာ အန်တီသရဖီရှိနေမှန်းသိလို့လဲ စိတ်ချလက်ချ တွတ်ထိုးနေကြတာ။ ဆည်မြောင်းကြီးအနားရောက်တော့လဲ အန်တီသရဖီနဲ့ လုပ်ခဲ့ကြတာတွေကို ပြောပြရင်း ရင်အေးက တခစ်ခစ်နဲ့ သဘောကျနေသည်။ ရင်အေးကိုလဲ ဒီလိုအရသာလေး ပေးချင်တာ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးတော့လဲ လုပ်လို့မဖြစ်။ ညကျမှ တစ်ခေါက်ထွက်လာရမလား။ မနက်ဖြန်ဆို ကျုပ်တို့က ပြန်တော့မှာလေ။ ညကျထွက်ဖို့ အ​ကြောင်းပြချက်ကို စဉ်းစားနေလိုက်သည်။ ဒီလိုနဲ့ အေးမာတို့တဲကိုရောက်တော့ ကျုပ်တို့အတွက် မရှိတဲ့ကြားက ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ထမင်းပွဲကို စားရသည်။ ကျုပ်တို့ အေးမာရဲ့ မိဘများနှင့်ပါ စကားပြောပြီး တော်တော်လေးကြာမှ ပြန်လာကြသည်။ အပြန်မှာတော့ သမီးလေးက ဆည်မြောင်းကြီးထဲမှာ ရေကူးချင်တယ်ဆိုသဖြင့် ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ကူးပါစေဟု ခွင့်ပြုရင်း ကျုပ်တို့လင်မယားရော၊ အန်တီသရဖီရော၊ ရင်အေးရဲ့အဖေပါ ဆည်မြောင်းထဲရောက်ကုန်ကြသည်။ ဆည်မြောင်းထဲမှာ ပျော်ပျော်ပါးပါး ရေကစားကြတော့ အန်တီသရဖီ သမီးလေးအနားကနေ ကျုပ်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသည်။ ကျုပ်ကတော့ ရင်အေးအနားမှာပဲ တစ်ဖဝါးမှမခွာ။ အပြန်အလှန် ရေပက်ကာ ဆော့ကြပြီးမှ မြောင်းထဲကပြန်တက်ကာ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။ အိမ်မှာလဲ ရေချိုးခန်းထဲ တစ်အုပ်ကြီး ရေချိုးကြသည်။ ဒီနေ့လည်တော့ ကိုဇော်မြင့်အပြင်သွားချိန်မှာ သက်ထားအနားနေဖြစ်သည်။ ညနေမိုးချုပ်စရောက်တော့ ရင်အေးက အေးမာတို့ကို လက်ဆောင်သွားပေးရအောင်ဟုဆိုလာသည်။ ကျုပ်လဲ ပြုံးမိသည်။ သက်ထားကလဲ သူနဲ့မတော်တော့တဲ့ အဝတ်အပိုတွေ ပေးလိုက်မည်ဟုဆိုသည်။ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေး သက်ထားဗီရိုထဲက သက်ထားပြတဲ့အဝတ်တွေထုတ်ရင်း စက္ကူဘူးလေးတစ်ဘူးကိုတွေ့တယ်။ ဘူးပေါ်မှာ ဇူလိုင်၃၀လို့ ရေးထားတယ်။ ကျုပ် ဘူးလေးကိုဖွင့်ကြည့်တော့ ကျုပ် သက်ထားနဲ့ စတင်ဆုံခဲ့ချိန်က ချွတ်ပေးခဲ့တဲ့ဖိနပ်လေး။ သက်ထား တကယ်ပဲ အခုအချိန်အထိ မြတ်မြတ်နိုးနိုး သိမ်းထားခဲ့တာပဲ။ ကျုပ် သက်ထားဆီကိုသွားပြီး မြတ်မြတ်နိုးနိုး ပွေ့ဖက် နမ်းမိသည်။ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့လင်မယား သက်ထားပေးတဲ့ အဝတ်ထုပ်လေးနဲ့ ကျုပ်တို့ အေးမာကိုပေးဖို့ ပိုက်ဆံနဲ့ပစ္စည်းတစ်ချို့ ယူလာခဲ့သည်။ အေးမာတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ ပိုက်ဆံကိုမယူဘူးငြင်းလို့ ကျုပ်တို့လင်မယား အတင်းပေးရသည်။ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ကူညီတာပါဟုပြောမှ လက်ခံသွားသည်။ ပေးပြီးတော့ ကျုပ်တို့လင်မယား ပြန်လာကြရင်း မြောင်းအနေအထားကိုကြည့်ပြီး နည်းနည်းကျယ်တဲ့နေရာရောက်တာနဲ့ ရင်အေးလက်ကိုဆွဲကာ မြောင်းထဲ ခုန်ချလိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ ရင်အေးကို မြောင်းထဲ လှဲချပစ်သည်။ ရေက တစ်စတစ်စနဲ့ နည်းလာဟန်ရှိသည်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ ပြုတ်ကျတုန်းကလောက်တောင် ရေမရှိတော့ဘဲ ခြေမျက်စိသာသာလောက်သာ ရှိတော့သည်။ ရင်အေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကဖိနမ်းပြီး သူ့အဝတ်တွေအပေါ်ကို ရွံတွေနဲ့လိုက်သုတ်သည်။ ရင်အေးက အားကျမခံ နမ်းရင်းနဲ့ သူ့အပေါ်က ကျုပ်ကို လှဲချပြီး အပေါ်ကနေ ကျုပ်ကို ရွံ့တွေနဲ့ သုတ်ပြန်သည်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ရေးစပ်စပ်နဲ့ မြောင်ထဲက ရွံ့တော့ထဲမှာ ပေါ်ရောက်လိုက် အောက်ရောက်လိုက်နဲ့ နမ်းရင် လူးလှိမ့်နေကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးလဲ ဗွက်တွေနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးပေကျံလို့။ ဆည်မြောင်းဆိုတာ လယ်တွေကို ရေပေးတဲ့မြောင်းဆိုတော့ ရွံစရာမကောင်းသလို အနံ့အသက်လဲ မဆိုးလှ။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ဖင်တွေကိုကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်၊ နို့တွေကိုလဲ ကိုင်ညှစ်ပြီး ကျုပ် အပေါ်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ရင်အေးရဲ့ ထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ပုဆိုးကိုလှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တွေအရမ်းထန်နေလို့ ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးကို တစ်ဆုံးအထိ တစ်ချက်ထဲ ဆောင့်ချပစ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ဟင်း… ကိုရယ်…”
“ပြွတ်… နာသွားလားအေးလေး…”
“မနာဘူး… အရမ်းကောင်းတယ်… ခပ်ကြမ်းကြမ်းသာ လိုးပစ်ကိုရာ… အေး အရမ်းထန်နေပြီ… ပြွတ်…”
“လိုးမယ်… ကို့ရဲ့အေးလေးကို အသားကုန်လိုးမယ်… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာကွာ… အေးလေးရဲ့စောက်ပက်က လိုးလို့ကိုမဝနိုင်ဘူး…”
“အင့်… အင့်… ဟင်း… မဝရင်… ကြိုက်တဲ့အချိန်…  တက်လိုးပေါ့… ကိုရယ်… အေးကလဲ… ကိုလီးနဲ့ဆို အလိုးခံလို့ကို မဝပါဘူး… အင့်…အင့်…အင်း.. ဟင်း…”
“ကြိုက်လားအေလေး… ရွံ့ထဲမှာလိုးရတာ ကြိုက်လား… ”
“ကြိုက်တယ်… ဆောင့်… ရွံ့လူးနေတဲ့ ကျွဲမကို ကျွဲကြီးလီးနဲ့ ဆောင့်လိုး… အင့်… ဟင်း…”
“ကျွဲမလေး…”
“ညွှဲ့….. ခစ် ခစ်… ကျွဲကြီးရေ…”
“ဘွဲ…. ခိခိ… ချစ်တယ်ကွာ… အေးလေးကိုချစ်လိုက်တာ… ပြွတ် ပြွတ်…”
“ကို့ကိုလဲ အေးအရမ်းချစ်တာပဲ… အင့်… အင့်… ဟင်း… ကိုရယ်… ကို့ရဲ့ကျွဲမလေး ပြီးပြီ… ဟင်း… ကျွဲကြီးရယ်… ”
“ကျွဲမလေးကို ချစ်လိုက်တာကွာ…”
ရင်အေးပြီးသွားတော့ ကျုပ်ကို အောက်မှာနေစေပြီး ဖင်လေးမြှောက်ကာလိုးတယ်။ ပါးစပ်ကနေ ကျွဲကြီးနဲ့ ကျွဲမဆိုပြီး ခေါ်လိုးကြတာ စိတ်တွေက ထမဆုံးတော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ ပြီးချင်လာတော့ ရင်အေးရဲ့ ဖင်ကို မြှောက်ထားစေပြီး ကော့လိုးတယ်။
“ကျွဲမရယ်…. ရှီး ကျွဲမစောက်ပက်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်…”
“ကျွဲကြီးလီးကလဲ အရမ်းကောင်းတယ်… လိုး… အားရပါးရလိုးပါ ကျွဲကြီးရယ်… ကျွဲမစောက်ပက်ကို ကျွဲကြီးလီးနဲ့လိုး… အူး… ထွက်ပြီ… အင့်… ဟင်း….”
“ကျွဲမရယ်… ရှီး ကျွဲကြီးလဲ ပြီးပြီ… ဟူ…”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ခဏတာ ရွံ့ထဲမှာ ငြိမ်သက်ရင်း ဖက်လျှက် အမောဖြေနေကြတယ်။
“ကျွဲမလေးရယ် လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… လိုးလို့ မဝသေးဘူးသိလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… သိသားပဲ… ကျွဲကြီးလီးက ပြီးသွားတာတောင် မပျော့ချင်သေးဘူး… ခစ်ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“ကျွဲမလေးရေ…”
“ညွှဲ… ကျွဲကြီး… ခစ် ခစ်…”
“ကျွဲမလေးကို နောက်ကနေ ဇီးတင်ပေးမယ်… ကျွဲလိုလိုးရအောင်… ”
“ကျွဲကြီးအလိုကျ အလိုးခံပေးမယ့် ကျွဲမလေးပါရှင့်… ခစ် ခစ်… ကျွဲကြီးလီးက ချက်ချင်းကို ပြန်တောင်လာတာနော်…”
“ကျွဲမလေးက အရမ်းလှတာကိုး… ပြွတ်…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းသွားတော့ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပက်ထဲက ပလွတ်ခနဲထွက်လာတယ်။ ရင်ရေ ရေစပ်စပ်မြောင်းထဲမှာ လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကိုခွပြီး ခါးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျောတိုက်နေလိုက်တယ်။
“ကျွဲကြီးရေ…”
“ဘွဲ… ဟဲ… ဟဲ…”
“ကျွဲမစောက်ပက်ထဲ ကျွဲကြီးလီးကို ထည့်လိုက်တော့လေကွာ… အဲ့လိုကြီး မညှင်းဆဲနဲ့ ဟင့်… ကျွဲမက စောက်ပက်အရမ်းယားနေပြီ…”
“ဒီစောက်ပက်ကယားတာလား….”
“အွန်း… စောက်ပက်ကော ဖင်ကောယားတာ… ဒီကျွဲမက ဖင်လဲခံတယ်သိလား… ဖင်ပါချပေးအုံး… ဟီး…”
“စိတ်ချ… ဒီကျွဲမကို ဖင်ရော စောက်ဖုတ်ပါ…. လိုးမဝဘူး… ဟူး…”
ကျုပ် ပြောရင်း ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေးရဲ့ စောက်ပက်ထဲလီးကို ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ တရစပ် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ရင်အေးကိုလိုးနေရင်း ဖင်ပေါက်ကိုပါ လက်နဲ့ကလိနေလိုက်တယ်။ ရင်အေးတစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ် ခဏအနားပေးပြီး ဖင်ကိုဆက်လိုးတယ်။ ပြီးသွားတော့မှ ကျုပ် တို့ ဆည်မြောင်းကြီးထဲမှာရေစိမ်ပြီး ဆေးကြောကြတယ်။ ဆေးကြောရင်း ပွတ်သပ်ရင်း နှစ်ယောက်သား လီးတွေစောက်ပက်တွေ ပြန်တောင်လာကြတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို ဖက်နမ်းရင်း ထိုင်ချလိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား ဆည်မြောင်းရေထဲ မြုပ်သွားကြတယ်။ ရင်အေးကိုဖက်ပြီး ရေထဲမှာ လှဲချပြီး မြွေများလို ရေထဲမှာ ဖက်လျှက်နမ်းရင်း လူးလှိမ့်နေကြတယ်။ နမ်းလို့မဝဘူးဗျာ။ ရေထဲမှာ အပြန်အလှန်အသက်ရှူပေးသလိုဖြစ်နေတာ။ ဒီတော့ စိမ်ပြီးတော့ကို နမ်းရင်း ရေထဲမှာ လူးလှိမ့်နေကြတာ တော်တော်ကြာတယ်။ ပြီးတော့မှ ရင်အေးကို မတ်တပ်ရပ်စေပြီး ရေထဲမှာ ထမိန်ထဲဝင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ခေါင်းကို ထမိန်ပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပေးထားတယ်။ ထမိန်ထဲမှာပဲ အသက်ရှူချင်ရင် ရေပေါ်ဖော်ပြီး ထမိန်ထဲမှာပဲအသက်ရှူကာ ပြန်ငုပ်ပြီး ရင်အေးစောက်ပက်ကို ပြန်ယက်တာပဲ။ ရင်အေးကိုယ်တိုင် ကျုပ်ကို ဆွဲထူပြီး ရပ်ခိုင်းမှ သူ့စောက်ပက်ယက်တာ ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးလဲ ရေငုပ်ကာ ပုဆိုးထဲဝင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ အရမ်းလိုးချင်လာတော့မှ ရေထဲမှာ ရင်အေးကို ချီပြီးလိုးတယ်။ လိုးရင်းနမ်းကာ ရေထဲလှဲချပြီး ရေထဲမှာ လင်မယားနှစ်ယောက် ဖက်လျှက် လူးလှိမ့်ပြီးလိုးကြပြန်တယ်။ ရေထဲမှဆိုတော့ ဆောင့်ရတာ သိပ်အားမရ။ ကျုပ် ရင်အေးကို အပေါ်တွန်းတင်ပေးပြီးမှ ကျုပ်ပါလိုက်တက်ကာ မြောင်းဘောင်ပေါ်ထိုင်ပြီး ရင်အေးကို အပေါ်ကတက်ဆောင်ခိုင်းတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အသစ်အဆန်းလုပ်ရတာကို အရမ်းပျော်နေကြပြီး လိုးလို့လဲ အရမ်းကောင်းနေကြတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့ အန်တီသရဖီက ကျုပ်တို့တွေ မျက်စိလည်နေကြတာလားဟု စ နေသေးသည်။ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးက ညအိပ်ယာဝင်ချိန်အထိ အရှိန်မသေချင်သေး။ ရင်အေးက အန်တီသရဖီ့ဆီကိုသွားဖို့ တိုက်တွန်းနေသဖြင့် ကျုပ်လဲ အားလုံးအိပ်ချိန်လောက်မှာ အန်တီသရဖီ့ဆီ ဆင်းခဲ့တော့တယ်။

(အခန်း ၂၀/၁)

ကျုပ် ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ပြီး တစ်ပတ်ခန့်အကြာမှာပဲ ပန်းအိ လင်နောက်လိုက်သွားတဲ့အကြောင်း သတင်းကြားရတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ပန်းအိဆီရောက်ရင် ဖုန်းဆက်ဖို့မှာပြီး ကျုပ် ပန်းအိအတွက် လက်ဖွဲ့ငွေကို ပန်းအိ ဘဝအစမှာ အဆင်ပြေစေဖို့ ရင်အေးနဲ့တိုင်ပင်ပြီး များများလက်ဖွဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ဖုန်းနဲ့ ပန်းအိကို စကားပြောဖြစ်တယ်။ ပန်းအိက ဖုန်းထဲကနေ ကျုပ်ကို ယောက်ျားလို့ တိုးတိုးလေးခေါ်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ လူကိုယ်တိုင်မလာနိုင်လို့ စိတ်မကောင်းတဲ့အကြောင်းပြောပြီး ပန်းအိကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နေထိုင်ဖို့ ပြောတာပါ။ ပန်းအိကလဲ ကျုပ်ပြောသမျှကို ဟုတ်ကဲ့လေးလေးဆိုပြီး ပြောသမျှ နားထောင်ရှာတယ်။

“ကိုကြီး…”
“ညီမလေး နန္ဒာ… လာ…”
“ကိုကြီး ဒီနေ့အားလား…”
“အားပါတယ်… ဘာလို့လဲ…”
“ဟီး… ကိုကြီးကို ကိစ္စရှိလို့ အဖော်ခေါ်သွားချင်လို့… မမ ကိုကြီးကိုခေါ်သွားမယ်နော်..”
“ကိုယ့်အစ်ကိုပဲ နန္ဒာရယ်… မမကိုခွင့်တောင်းစရာမလိုပါဘူး… ကြိုက်တဲ့အချိန်လာခေါ်…”
“ဒါဆိုလဲ ကိုကြီး အဝတ်အစားလဲလိုက်အုံးမယ်…”
“ဟုတ် ကိုကြီး…”
ကျုပ်အဝတ်အစားလဲ ပြီး နန္ဒာက ခြံတံခါးဖွင့်ပေးတော့ ခြံအပြင်ကားမောင်းထွက်လိုက်တယ်။
“ကိုကို… ဒီမောင်နှမတွေ ဘယ်ကိုတုန်း…”
“နန္ဒာက အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးဆိုလို့… လိုက်သွားပေးမလို့ မူယာရဲ့…”
“ပြန်လာရင် အိမ်ကိုဝင်ခဲ့အုံးလေ…”
“ဝင်မှာပေါ့ မူယာရဲ့….”
“မလေး… နန္ဒာ သွားလိုက်အုံးမယ်နော်… နောက်နေ့မှ နန္ဒာ ကလေးလာထိန်းပေးမယ်…”
“အေးပါ နန္ဒာရဲ့…”
နန္ဒာ ကားပေါ်တက်တော့ ကျုပ်လဲ မောင်းထွက်လိုက်တယ်။ ဘယ်ကိုမောင်းရမလဲဆိုတော့ နန္ဒာက ပြုံးစိစိနဲ့ တည်းခိုခန်းတစ်ခုကိုမောင်းတဲ့။ ကျုပ်ကသူ့ကို အကဲခတ်သလိုကြည့်တော့ နန္ဒာက ရယ်ကျဲကျဲလေး လုပ်နေတယ်။ ကျုပ်နဲ့သူနဲ့ သဘောတူထားတာက ဒီလို အထူးတလည် မတောင်းဆိုရဘူးလို့ပါတယ်လေ။ နန္ဒာလဲ အရင်က တခါတလေအဆင်ပြေသလိုပဲ ကျုပ်နဲ့လိုးကြပေမယ့် အခုမှ ထူးထူးခြားခြား တောင်းဆိုလာတာ။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို ဟိုတယ်ကောင်းကောင်းဆီပဲ ခေါ်သွားလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ စပါယ်ရှယ်အခန်းယူပြီး အခန်းထဲဝင်ကြတယ်။ အခန်းထဲရောက်မှ နန္ဒာက ကျုပ်ကိုလက်ဆွဲပြီး
“ကိုကြီးရာ တည်းခိုခန်းပါဆို ဟိုတယ်ကြီးကိုခေါ်လာတယ်… အခန်းကလဲ ကောင်းလိုက်တာ စျေးမနည်းပေးရမှာပဲ…”
“ကိုကြီးညီမလေးက အခုမှ ထူးထူးခြားခြားတောင်းဆိုတာဆိုတော့ ကိုကြီးက လုပ်ပေးချင်လို့ပါ…”
“ကိုကြီးက နန္ဒာ့ကို စိတ်မဆိုးဘူးလား…”
“မဆိုးပါဘူးကွာ… နန္ဒာအခုလိုလုပ်တာ အကြောင်းတစ်ခုခုတော့ရှိမှာပေါ့… နန္ဒာ့စိတ်ရင်းကို ကိုကြီးလဲ သိနေတာပဲ… ဘာအကြောင်းလဲဆိုတာပဲ စိတ်ဝင်စားနေတာ…”
“ဟီး… ညီမလေး အိမ်ထောင်ဘက်ဖြစ်လာမယ့် ချစ်သူထားတော့မလို့…”
“ဝါး… တကယ်ကြီးလား…”
“အင်း… အဲ့ဒါ သူ့ကို ဒီနေ့အဖြေပေးမလို့လေ… သူ့ကိုအဖြေမပေးခင် ကိုကြီးလိုးပေးတာလဲ တစ်ဝခံသွားမလို့… သူနဲ့ချစ်သူဖြစ်ပြီးရင် သူ့ကို သစ္စာမဖောက်ချင်ဘူး… ကိုကြီး ညီမလေးကို နားလည်ပေးပါနော်…”
နန္ဒာ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ပြီး ဖက်ထားတော့ ကျုပ်လဲ ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“နားလည်ရုံတင်ဘယ်ကမလဲ… ကိုကြီးက ညီမလေးကို ပိုလေးစားပြီး ပိုလို့တောင် ချစ်သွားသေးတယ်… ကိုကြီးညီမလေးက ဒီလိုမိန်းမကောင်းလေးဆိုတာ ကိုကြီး စမြင်ကတည်းကသိနေတာ…”
“ခစ် ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ငါ့အစ်ကို… ရွှတ် ရွှတ်… ဒါဆိုဒီနေ့ တစ်နေကုန် ကိုကြီးလိုးပေးနော်… ညနေကျ သူနဲ့ချိန်းပြီး ကိုကြီးနဲ့မိတ်ဆက်ပေးမယ်…”
“အင်း… ဒါဆိုလဲ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ကိုကြီးတို့မောင်နှမ တစ်ဝလိုးကြတာပေါ့…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်နဲ့ နန္ဒာ အချိန်ယူပြီး တစ်နေကုန်လိုးကြမှာမို့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ခေါက်ထားလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့မှ ခုတင်ပေါ်တက်ပြီး ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် ဇိမ်ဆွဲပြီး လီးစုပ်အဖုတ်ယက်ကြတယ်။ နန္ဒာက ကျုပ်လီးရည်ကို သောက်ဖူးချင်တယ်ဆိုလို့ ကျုပ်လဲ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ တစ်ချီ ပြီးပေးလိုက်ရတယ်။ နန္ဒာကလဲ တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ကို မျိုချပစ်တယ်။ ပြီးတော့မှ နန္ဒာ ကျုပ်လီးကိုပြန်တောင်လာအောင် စုပ်ပေးပြီး အပေါ်ကတက်ဆောင့်တော့တယ်။ နန္ဒာနဲ့ကျုပ် ပုံစံလေးတွေပြောင်းပြီး လိုးကြရင်း တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ပြီးတော့ စောင်ဆွဲခြုံပြီး စောင်အောက်မှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကိုယ်ချင်းပူးပြီး ဖက်ထားကြတယ်။
“နန္ဒာ ညီမလေး…”
“ရှင်ကိုကြီး…”
“အခု နန္ဒာအဖြေပေးမယ့်ကောင်လေးကို နန္ဒာ တကယ်ချစ်လား…”
“အင်း… ချစ်တယ်ထင်တာပဲ… သူနဲ့အတူရှိနေရင် ပျော်တယ်… ရင်ခုန်တယ်…”
“သူက နန္ဒာ့ကိုကြိုက်နေတာ ကြာပြီလား…”
“ကြာပြီပေါ့ ကိုကြီးရဲ့… နန္ဒာဟိုကောင်နဲ့ တွဲနေကတည်းက သူက နန္ဒာနဲ့ ရင်းနှီးဖို့ကြိုးစားနေတာ… အဲ့တုန်းက နန္ဒာ့အခြေအနေလဲ ကိုကြီးသိသားပဲ… နန္ဒာလဲ ကိုယ့်ကိုယ်လိပ်ပြာမလုံတော့ ဘယ်ကောင်မှ အကပ်မခံခဲ့ဘူး…”
“ဒါဆို ကြာပြီပဲ… မဆိုးဘူး ဇွဲကောင်းသားပဲ… အခုသူငယ်ချင်းအဆင့်မှာရော… ဘယ်လိုနေလဲ…”
“သူက နန္ဒာ့ကိုအရမ်းဂရုစိုက်တယ် ကိုကြီးရဲ့… အခွင့်အရေးမယူဘဲ စောင့်ရှောက်တတ်တယ်…”
“နန္ဒာ အရင်ကောင်လေးနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ နောက်မှသိလာရင်… နန္ဒာ့အပေါ်ပြောင်းလဲသွားမလားမသိဘူး…”
“နန္ဒာ အကုန်ပြောပြပြီးပါပြီ… နန္ဒာ့ကို သူဖွင့်ပြောကတည်းက နန္ဒာ အကုန်ပြောပြလိုက်တယ်… သူ့မျက်နှာကိုလဲ နန္ဒာ သေချာအကဲခတ်နေတာ…”
“သူက ဘယ်လိုတုန့်ပြန်လဲ…”
“သူက အစကတော့ အံ့သြသွားပြီး… ပြီးမှ နန္ဒာ့ကိုသနားသလို ကြည့်နေတာ… သူက နန္ဒာ့ကိုအပြစ်မမြင်တဲ့အပြင်… နန္ဒာ့ကို နောက်ထပ်အဲ့လို မဖြစ်အောင် သူကာကွယ်ပေးမယ်တဲ့… ကိုကြီးနဲ့ ဆရာမကိုလဲ သူက ကျေးဇူးတင်နေသေးတာ…”
“ကြည့်ရတာ စိတ်ထားကောင်းမယ့်ပုံပဲ… နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ…”
“ရဲထက်တဲ့…”
“အင်း… ကိုကြီးနဲ့အခုလိုအခြေအနေကိုရော ပြောပြထားသေးလား…”
“အာ… မပြောပြပါဘူး… ကိုကြီးက နန္ဒာ့ကို ညီမအဖြစ် မွေးစားထားတဲ့အကြောင်းပဲ ပြောပြတာ… ကိုကြီးကို သူများအထင်သေးတာ မခံနိုင်ပါဘူး…”
“ဘာလို့လဲ…”
“နန္ဒာ့ရဲ့ အစ်ကိုမို့လို့ပေါ့ ကိုကြီးရယ်…”
ကျုပ်သိတယ်။ နန္ဒာနဲ့ကျုပ် စလိုးဖြစ်တဲ့နေ့ကတည်းက နန္ဒာ ကျုပ်အပေါ်မှာ အစ်ကိုတစ်ယောက်ထက်မက ချစ်တယ်ဆိုတာ။ နန္ဒာ သူ့ကိုယ်သူ လိမ်ညာနေမှန်း သူလဲသိပုံပဲ။ သူအသံလေးက တိုးညှင်းသွားပြီး တိမ်ဝင်သွားကာ ကျုပ်ကိုပဲ တိုးဖက်လာတယ်။ ကျုပ် ဒါတွေကို ဖော်ထုတ်မနေချင်တော့ပါဘူး။ ကျုပ်လဲသူ့ကို ထပ်တိုးဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“နန္ဒာရယ်…”
ကျုပ်နန္ဒာ့ကိုယ်ပေါ်ကို လှိမ့်တက်လိုက်ပြီး အပေါ်ကနေ မိုးပြီးနမ်းတယ်။ နန္ဒာ ကျုပ်ကို အတင်းစုပ်နမ်းပြီး ကျုပ်ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့နန္ဒာ မျက်လုံးချင်းစိုက်ကြည့်ပြီး သိပြီးသားအဖြေကို ရှာနေကြတယ်။ နန္ဒာရယ် ရင်ထဲမှာမွန်းကျပ်နေရင်လဲ ဖွင့်ထုတ်လိုက်ပါ ကိုကြီး စိတ်မဆိုးပါဘူး။ ကျုပ်နန္ဒာ့မျက်လုံးကို စိုက်ကြည့်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ဆောင့်လိုးနေရင်း စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။
“ကိုကြီးရယ်… အင့်… ဟင်း… နန္ဒာလေ… နန္ဒာ… ဟင်း…”
“ပြွတ်… ကိုကြီးသိတယ်… နန္ဒာ့ဟိုးနှလုံးသားလေးထဲအထိ ကိုကြီးမြင်ရတယ်… စိတ်ထဲမှာ ပိတ်လှောင်မထားပါနဲ့… ညီမလေးရယ်…”
“ကိုကြီးကို နန္ဒာ… အရမ်းချစ်တယ်… အစ်ကိုလိုတင်မကဘူး… ချစ်သူလိုပါချစ်တာ… သိလား… ကိုကြီးရ အီးဟီး…”
နန္ဒာ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ပြီး မျက်ရည်တွေတစ်လိမ့်ချင်း လိမ့်ကျကာ ငိုတော့သည်။ ကျုပ်လဲ လိုးနေတာကို ခဏရပ်လိုက်တယ်။
“ကိုကြီးက အစကတည်းကသိပါတယ်… နန္ဒာရယ်… နန္ဒာဘယ်လိုပဲချစ်ချစ် ကိုကြီးက နန္ဒာ့ကို အမြဲချစ်နေမှာပါ… အခုလို လုပ်သင့်တာ ဖြစ်သင့်တာကို လုပ်တဲ့ ကိုကြီးရဲ့ ချစ်သူညီမလေးကို ကိုကြီးလဲ ချစ်တယ်… တိတ်တိတ်… မငိုနဲ့တော့…”
ကျုပ် သူ့မျက်ရည်လေးတွေကို သုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“ကိုကြီး နန္ဒာ့ကို တကယ်ချစ်တာလား…”
“ချစ်တာပေါ့… ကိုကြီးက နန္ဒာ့ကို ညီမလေးလိုချစ်တယ်ဆိုပေမယ့်… အရမ်းလိမ္မာပြီး အလိုက်သိတဲ့ နန္ဒာ့ကို ချစ်သူလိုလဲချစ်လာတာကြာပြီ… ကိုကြီး မပိုင်ရရင်တောင် တစ်သက်လုံး စောင့်ရှောက်ရင်းချစ်နေမှာ…”
“ကိုကြီးရာ… နန္ဒာ ကိုကြီးကိုအရမ်းချစ်တာပဲ… စိတ်ချပါ ကိုကြီးကို နန္ဒာ… ညီမတစ်ယောက်လို တစ်သက်လုံးပြုစုပေးသွားမယ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ်ရွှတ်…”
“ချစ်ရင်လိုး… ချစ်သူကိုကြီးရာ… ဟင့် ငြိမ်မထားနဲ့တော့… ကိုကြီးလိုးပေးတာကို နန္ဒာအရမ်းကြိုက်တာ…”
“ကြိုက်ရင်လိုးပေးမှာပေါ့… ပြွတ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့နန္ဒာ ဆက်လိုးကြတယ်။ နောက်တစ်ချီ ပြီးတော့ ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ကာ ဟိုတယ်ကနေပဲ အစားအသောက်တွေမှာပြီး အခန်းထဲမှာ စားကြတယ်။ နန္ဒာ့ကို ချစ်သူလို ညီမလို တယုတယ ခွံ့ကျွေးတယ်။ နန္ဒာကလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ခွံ့ကျွေးပါတယ်။
“စားလို့ကောင်းလား…”
“အွန်း… အရမ်းကောင်းတယ်ကိုကြီးရဲ့…”
“ကောင်းရင်များများစား…”
“ဟုတ်… ဒါနဲ့ ကိုကြီး ဆရာမကို မလွမ်းဘူးလား…”
“လွမ်းတာပေါ့ နန္ဒာရဲ့… နွယ်နီက ကိုကြီးကို သိပ်ချစ်တာ… ကိုကြီးလဲ ချစ်ပါတယ်… အခုတော့ သူလဲ သူ့ဘဝနဲ့သူဖြစ်နေပြီပဲလေ… အနည်းဆုံးတော့ သူငယ်ချင်းလို ခေါ်ပြောဆက်ဆံလို့ရနေသေးတယ်… ကိုကြီး နွယ်နီ့အတွက် ဝမ်းသာပါတယ်…”
“အင်း… နန္ဒာနဲ့လဲ အဲ့လိုပဲပေါ့နော်…”
“မတူဘူးလေ နန္ဒာရဲ့… နန္ဒာက ကိုကြီးရဲ့ ညီမလေးဆိုတော့… အမြဲတမ်း ကိုကြီးရဲ့ ညီမလေးဖြစ်နေမှာပဲ… အိမ်ထောင်ပြုသွားလဲ ကိုကြီးရဲ့ညီမလေးအဖြစ်က ပြောင်းလဲသွားမှာမှမဟုတ်တာ… မောင်နှမလို ဆက်ပြီးချစ်နေကြအုံးမှာပဲ…”
“ကိုကြီးကို အစ်ကိုတော်ရတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ… ကိုကြီးနဲ့ ချစ်သူလိုမချစ်ရတော့ပေမယ့် အစ်ကိုလို ပိုချစ်သွားသေးတယ်…”
“အင်း… ဒါနဲ့ နန္ဒာ့အဖေနဲ့ကိစ္စရော…”
“ဖေဖေကမရဘူးကိုကြီးရဲ့… နန္ဒာ့ကို တစ်ရက်မှအနားမပေးဘူး… နေ့တိုင်းလိုးတာ… နန္ဒာလဲ ဖေဖေက အတင်းဆွဲခေါ်ပြီးလုပ်ရင် မငြင်းနိုင်ဘူး… နန္ဒာလဲ အဲ့အရသာကိုစွဲနေတာ… ရဲထက်နဲ့ယူပြီးလို့ သူ့ဆီလိုက်နေမှပဲ ပြတ်မယ်ထင်တယ်…”
“အင်း… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်… မရပ်နိုင်လဲ အိမ်ထောင်ကျပြီးရင်တော့ သတိထားပေါ့… အိမ်ထောင်ရေးကို အထိခိုက်မခံနဲ့ ဟုတ်ပြီလား…”
“အင်းပါ ကိုကြီးရဲ့… ဒါပေမယ့် ကိုကြီးအပေါ်မတရားသလိုပဲ… ဖေဖေနဲ့ကျဆက်လုပ်နေပြီး ကိုကြီးနဲ့က ရပ်လိုက်တာကိုး…”
“ကိုကြီးနဲ့ရပ်လိုက်တာ နန္ဒာမှန်တယ်… ကိုကြီးတို့ ဘယ်လိုပဲ မောင်နှမလိုသဘောထားပေးမယ့်… ဘေးလူက သူစိမ်းပဲမြင်မှာ… ကိုကြီးနဲ့ နန္ဒာဆက်လုပ်နေလို့ သိသွားရင် နန္ဒာ့ကို သူစိမ်းနဲ့ဖောက်ပြန်တယ်ပဲ ပြောမှာ… နန္ဒာ့အဖေကကျ အဖေအရင်းလေ… ရဲထက် သိရင်တောင် နန္ဒာ့ကိုချစ်တော့ သူစိမ်းမဟုတ်ဘဲ အဖေလဲဖြစ်နေတော့ အရှက်ကွဲမှာစိုးလို့ လင်းမယားချင်း တိတ်တိတ်ဖြေရှင်းမှာ…”
“အင်းနော်… နေပါအုံး… ကိုကြီးကဒါတွေဘယ်လိုလုပ်နားလည်နေတာလဲ…”
“ကိုယ်တွေ့ပေါ့… ဟီး…”
ကျုပ်လဲ နန္ဒာ့ကို ကျုပ် ရင်အေးနဲ့သူ့အဖေဖြစ်နေတာ မြင်ခဲ့ပုံနဲ့ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့ဆက်ဖြစ်ခဲ့တာကိုပါပြောပြလိုက်တယ်။ မမနဲ့ မူယာတို့နဲ့ ကျုပ်ဖြစ်နေတာကိုတော့ ပြောမပြသေးဘူး။
“သြော် ဒီလိုလား… ခစ်ခစ်… ဒါကြောင့်မေကြီးကိုကြည့်ရတာ ပိုနုပျိုနေတယ်လို့ထင်နေတာ… ကိုကြီးက ယုယနေလို့ကိုး…”
နန္ဒာက သူ့အမေကိုကျ မေမေတဲ့။ ကျုပ်အမေကိုကျတော့ မေကြီးတဲ့။ မမကိုလဲ မကြီး၊ မူယာ့ကိုတော့ မလေးတဲ့။ ရင်အေးကိုကျ မမတဲ့။ သူ့ဟာသူ ဟုတ်နေတာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့စားသောက်ပြီး ခဏနားကာ ဒုတိယပိုင်း ဆက်လိုးကြတယ်။ တစ်ချီပြီးတော့ အမောဖြေကြပြန်တယ်။
“နန္ဒာ့အမေရော… ကျောင်းအုပ်ကြီးနဲ့ ဆက်လုပ်နေတုန်းလား…”
“အင်း… ပိုတောင်ဆိုးလာသေးတယ်… အကြိမ်ရေပိုစိပ်လာတယ်… ဖေဖေကလဲ နန္ဒာ့ကိုသာဖိလုပ်ပြီး မေမေ့ကို သိပ်မလုပ်ဘူးလေ…”
“အင်း… ညီမလေးမိဘတွေ အပျက်အပျက်နဲ့ နှာခေါင်းသွေးထွက်ဆိုသလို ဖြစ်မှာစိုးတာ…”
“အင်း… နန္ဒာလဲ စိတ်ပူနေတာ… ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမှန်းမသိဘူးဖြစ်နေတယ်… အခုက နန္ဒာတို့သားအဖအကြောင်းသိရင်တောင် မေမေကပြသနာရှာပြီး ကွဲသွားမှာစိုးတာ…”
“နန္ဒာ သူ့အကြောင်းသိတယ်ဆိုတာ ပြောပြရင်ရော…”
“ပိုရှက်ပြီး အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားမလားမသိဘူး… မေမေက ကျောင်းအုပ်ကြီးလီးကို တန်းတန်းစွဲဖြစ်နေပုံပဲ…”
“ကျောင်းအုပ်ကြီးကရော…”
“ကျောင်းအုပ်ကြီးက အလကားရလို့ လိုးနေတာပါ… သူကစားဖားကြီးဟာ… မေမေ့ကို အနွယ်ခံမှာမဟုတ်ဘူး… တစ်ခုခုဆို နန္ဒာတို့မိသားစု အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်းတာပဲ ဖြစ်ကျန်ခဲ့မှာ…”
“နန္ဒာ့အဖေကို သူမိန်းမကိုလဲ ဂရုစိုက်ဖို့ ဖြောင်းဖျပေါ့…”
“နန္ဒာပြောတာပေါ့… မေမေကိုက ဖေဖေကို သိပ်အကပ်မခံတာတဲ့… ဒီဘာမဟုတ်တဲ့လီးကိုများ… ကိုကြီးလိုလီးမျိုးဆို မပြောသေးဘူး…”
“ဟာ… ဘယ်နှယ့်ကိုကြီးဘက်လှည့်လာရတာလဲ…”
“ဟုတ်တယ်လေး… ကိုကြီးလီးနဲ့သာ တစ်ခေါက်လောက်ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလိုးခံလိုက်ရရင် မေမေ ကျောင်းအုပ်ကြီးဆီ သွားမှာ မဟုတ်တော့ဘူး…”
“အာ…”
“ဟုတ်သားပဲ… ကိုကြီးမေမေ့ကို လိုးလိုက်ပါလား… ပြီးရင် ကိုကြီး မေမေ့ကို နန္ဒာတို့ဘက်ပါအောင်ပြန်စည်းရုံးပေး… ဒါဆို နန္ဒာတို့ မိသားစု မပြိုကွဲတော့ဘူးပေါ့…”
“အာ… ကိုကြီးကိုစွဲသွားပြီး ကိုကြီးမိသားစုကို ပြဿနာရှာမှာပေါ့… မဖြစ်ပါဘူး နန္ဒာရယ်… ”
“ကိုကြီးရယ်… ညီမလေးမိသားစု ပြိုကွဲမှာကို ဒီအတိုင်း ထိုင်ကြည့်နေတော့မှာလား…”
“ကိုကြီးစဉ်းစားအုံးမယ်ကွာ… အေးနဲ့တိုင်ပင်ကြည့်အုံးမယ်… ညီမလေး မိသားစုကို ပြိုကွဲအောင်တော့ ပစ်မထားပါဘူး… စိတ်ချနော်…”
“အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ ဆက်လိုးကြမယ်… နန္ဒာ့ကို ဘယ်လိုလိုးချင်လဲ…”
“ဖင်ထောင်လိုးချင်တယ်…”
“အိုကေ… ခစ်ခစ်…”
နန္ဒာက ချက်ချင်းပဲ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးတယ်။ ကျုပ်တို့ စကားပြောရင်း အပြန်အလှန် နှိုက်ဆွနေကြတာမို့ လီးတွေ စောက်ပက်တွေက လိုးဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်နဲ့ နန္ဒာ ဒီတစ်ချီပြီးတော့ ရေအတူချိုးကြတယ်။ ရေချိုးရင်း ရေစိမ်ကန်ထဲအတူစိမ် ဆပ်ပြာအပြန်အလှန်နှိုက်ဆွပြီး တစ်ချီထပ်ဆွဲလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ညနေ ၄နာရီလောက်ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်နဲ့ နန္ဒာအဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီး ခဏဖက်ထားကြသေးတယ်။
“နန္ဒာ့နှလုံးသားထဲမှာ ကိုကြီးကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေ အမြဲရှင်သန်နေမယ်နော် ကိုကြီး…”
“အင်း… ကိုကြီးလဲ ချစ်သူညီမလေးကို ညီမလေးလို တစ်သက်လုံး စောင့်ရှောက်ရင်းချစ်နေမယ်နော်…”
“ကိုကြီးလီးကိုတော့ ညီမလေး လွမ်းနေတော့မှာပဲ…”
“ကိုကြီးလဲအတူတူပါပဲကွာ… ဒါပေမယ့် ကိုကြီးတို့ သစ္စာရှိတဲ့လူ လုပ်ရအောင်နော်…”
“ဟုတ်… ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“ကိုကြီးလဲ ဒီက ချစ်သူညီမလေးကို အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်တို့ အနမ်းတွေ တစ်ဝကြီးပေးပြီးမှ ဟိုတယ်က ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ နန္ဒာ ရဲထက်နဲ့တွေ့ဖို့ချိန်းထားတဲ့ ကော်ဖီဆိုင်လေးကို သွားလိုက်ကြတယ်။ ကော်ဖီဆိုင်က အပေါ်ထပ်မှာ သီးသန့်ခန်းရှိတာမို့ သီးသန့်ခန်းမှာပဲ ကော်ဖီသောက်ရင်းစောင့်နေကြတယ်။ နန္ဒာက ကျုပ်ပေးမှာထိုင်ပြီး ကျုပ်လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ဖက်ထားတယ်။ ခဏနေတော့ ရဲထက်က နန္ဒာကိုဖုန်းဆက်တော့ နန္ဒာက ကျုပ်တို့ရှိတဲ့နေရာကို ပြောပြလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ နန္ဒာ ကျုပ်လက်ကိုဖက်ထားတာ ဖြုတ်တော့တယ်။ ခဏနေတော့ ရဲထက်ဆိုသောကောင်လေး အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကျုပ်တို့ ဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်တယ်။
“ညီလေး မှာခဲ့ပြီလား…”
“ဟုတ်ကဲ့ မှာခဲ့ပြီ… ကျနော်လဲ အကို့ကို တွေ့ဖူးချင်နေတာ… ကျနော်ရဲထက်ပါအကို… နန္ဒာ့သူငယ်ချင်းပါ… ကျနော့်ကိုလဲ နန္ဒာ့လိုပဲ ညီလိုသဘောထားလို့ရပါတယ် အကို…”
ရဲထက်က ကျုပ်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီးဖော်ဖော်ရွေရွေ နှုတ်ဆက်တယ်။ လူငယ်ပေမယ့် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံတတ်ပုံပဲ။ နန္ဒာ့ကိုလဲ မသိမသာ မျက်လုံးလေး ဝင့်ကြည့်တယ်။
“နန္ဒာနဲ့ ပက်သက်လာမှတော့ အကို့ညီဖြစ်ပြီပေါ့ကွာ…”
“အိုး… ကိုကြီးကလဲ… နန္ဒာက အဖြေတောင်မပေးရသေးဘူးလေ…”
နန္ဒာ ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖတ်ခနဲရိုက်ပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“သြော်… အခုပဲအဖြေပေးဖို့ခေါ်ထားတာမလား… ရှက်နေသေးတယ်… ငါ့ညီလဲ နန္ဒာ့ရာဇဝင်ကို အကုန်သိပြီးသားပဲ နန္ဒာ့ကို ထပ်ပြီးစိတ်ဆင်းရဲအောင်မလုပ်ဖို့ အကိုကပဲ မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်… မဟုတ်ရင် နန္ဒာ့ကို စိတ်ဆင်းရဲခံပြီး ညီလေးလက်ထဲမှာ ထားမှာမဟုတ်ဘူး… အကို့ညီမကို အကိုပဲ ပြန်ခေါ်ပြီး တစ်သက်လုံးစိတ်ချမ်းသာအောင် ထားရလိမ့်မယ်…”
“ဟာ… ဒီအတွက် စိတ်ချပါ အကို… နန္ဒာ တစ်သက်လုံး စိတ်မဆင်းရဲဖို့ ကျနော် အာမခံပါတယ်…”
ကျုပ် ရဲထက်ရဲ့ မိဘတွေ၊ ညီကိုမောင်နှမတွေအကြောင်း ကိုမေးလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်ကို သက်သေထားပြီး နန္ဒာက အဖြေပေးမှာ၊ ပြီးတော့ နန္ဒာကိုယ်တိုင် အိမ်ထောင်ဘက်အဖြစ်ရည်ရွယ်ထားသူမို့ ကျုပ်လဲ သိထားရအောင် မေးထားတာ။ ရဲထက်ကလဲ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပဲ ပြန်ဖြေပါတယ်။ ရဲထက်က ရည်ရည်မွန်မွန်နဲ့ လက်ရှိအနေအထားအရတော့ နန္ဒာ့အတွက် စိတ်ပူစရာ မရှိပါဘူး။ ကျုပ် ကျေနပ်လောက်အောင်မေးပြီးမှ နန္ဒာ့ဘက်လှည့်ပြီး ခေါင်းငြှိမ့်ပြလိုက်တယ်။
“ရဲထက်… ငါနင့်ကို အဖြေပေးတော့မယ်… ကိုကြီးကိုသက်သေထားပြီးပြောမယ်… ငါလဲ နင့်ကို ချစ်ပါတယ်…”
“တကယ်… ဝမ်းသာလိုက်တာဟာ… ငါလဲ နင့်အစ်ကိုကို သက်သေထားပြီး နင် တစ်သက်လုံးစိတ်ချမ်းသာစေရမယ်လို့ ကတိပေးပါတယ်…”
“ဝမ်းသာတယ်ကွာ အခုလိုကြားရတာ… သွားလေ နန္ဒာ… ရဲထက်ဘေးမှာ သွားထိုင်…”
“ဟီး… ရပါတယ် အကိုရ…”
နန္ဒာက ပြုံးစိစိနဲ့
“ကျောင်းကျမှ တွေ့တာပေါ့ဟာ… ကိုကြီးကို အားနာစရာကြီး…”
“အေးပါဟ… ငါကရပါတယ်…”
“ဒီလိုလုပ်လေ… ကိုကြီးကားထဲကပဲ စောင့်နေမယ်… စကားအေးအေးဆေးဆေးပြောကြပေါ့… မဟုတ်ရင် နန္ဒာ့ကို ညီလေးနဲ့ထားခဲ့ပါတယ်… မှောင်သွားရင် နန္ဒာ့ကို စိတ်မချလို့…”
“နန္ဒာ ခဏနေရင် ဆင်းလာခဲ့မယ် ကိုကြီး…”
ကျုပ်လဲ အခန်းထဲမှာ သူတို့ကိုထားခဲ့ပြီး ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။ ချစ်သူဖြစ်ကာစဆိုတော့လဲ ဖက်ချင်၊နမ်းချင်ရှာမှာပေါ့။ ရဲ့ထက်ပုံစံက ရိုးရိုးကုပ်ကုပ်လေးမို့ နန္ဒာကပဲ ဒီကိစ္ဧတွေကို ဦးဆောင်ရမယ့်ပုံပဲ။

ရင်အေးနဲ့ နန္ဒာ့မိဘတွေအကြောင်း တိုင်ပင်ဖြစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ စိတ်က အရင်နဲ့မတူတော့ဘူး။ စားရတဲ့ကလေး ပိုငတ်ဆိုသလို မိန်းမအပြင်မှာ အမေ၊ အစ်မ၊ ညီမအပြင် တခြားသူတွေလိုးနေရတာတောင် နောက်ထပ် အဖုတ်သစ်လိုးရမယ်ဆို ပိုလုပ်ချင်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးမသိအောင် ဖောက်ပြန်ရဲတာတော့ အန်တီသိင်္ဂီတစ်ယောက်တည်းနဲ့ပါ။ သက်ထားတို့ရွာ သွားတဲ့ခဏမှာတောင် အန်တီသရဖီနဲ့ ပန်းအိကို လိုးခဲ့လိုက်သေးတယ်။ ဒီနှစ်ယောက်က ကျုပ်ထိန်းမယ်ဆို ထိန်းလို့ရတဲ့သူတွေ။ ဒါတောင် ရင်အေးက ကျုပ်စိတ်ဝင်စားနေမှန်းသိလို့ ခွင့်ပြုပေးခဲ့တာ။ ပြောရမယ်ဆို ရင်အေးရှာစရာမလိုပဲ ကျုပ်မျက်စိကျတာကို ရင်အေးက ခွင့်ပြုပေးရုံသာ။ အခုလဲ နန္ဒာ့အမေ ဒေါ်ကြည်မြင့်ကို လိုးရမယ်ဆိုတော့ နန္ဒာ့အရှေ့မှာ ဟန်ဆောင်ငြင်းခဲ့ရပေမယ့် ကျုပ် ကျောင်းအုပ်ကြီးကို ကုန်းပေးနေတဲ့ ဒေါ်ကြည်မြင့်ဖင်တွေမြင်ယောင်ပြီး လိုးချင်နေပြီ။ သူများကို လိုးချင်တယ်ဆိုပေမယ့်လဲ ရင်အေးအပေါ်တော့ အချစ်က လျော့မသွား၊ လိုးချင်စိတ်လဲ လျော့မသွားပေ။
“အင်း… နန္ဒာပြောတာလဲ သဘာဝတော့ကျပါတယ်… ကို့လီးနဲ့အလိုးခံလိုက်ရရင် ဒေါ်ကြည်မြင့်ကြီး ကျောင်းအုပ်ကြီးလီးကို မေ့နိုင်သွားမှာ သေချာတယ်… တနှာစိတ်နဲ့ စွဲလန်းရုံသပ်သပ်နေမှာပါ…”
“ဒါပေမယ့် ကိုတို့မိသားစုကိုလဲ ထိခိုက်မှာ စိုးရသေးတယ်… ဒေါ်ကြည်မြင့်ကြီးက အထန်ကြီး…”
“သူ့မိသားစုကို သတိရအောင် ချစ်လာအောင် ပြောပြပြီး ပြန်ထိန်းရမှာပေါ့ ကိုရယ်… ဒါပေမယ့် ဦးထွန်းမောင်ကြီးကို အသိပေးပြီးမှ လုပ်တာကောင်းမယ်ထင်တယ်… တော်ကြာ တစ်မှုကနေ နှစ်မှုဖြစ်မယ်…”
“အာ… သူ့ယောက်ျားကိုသွားပြီး သူ့မိန်းမကိုလိုးဖို့ခွင့်တောင်းရင်း ဓားနဲ့လိုက်ခုတ်မှာပေါ့…”
“ကို မပြောဘဲ နန္ဒာ့ကိုပြောခိုင်းပေါ့… ကို ဒေါ်ကြည်မြင့်ကို လိုးရင်းနဲ့ ဦးထွန်းမောင်နဲ့ နန္ဒာ့ကိစ္စပါပြောပြလိုက်… ပြီးရင် သူ့ကို သားလိုဟန်ဆောင်ပြီးလိုးပေးလိုက်… အဲ့ဒါမှ သူလဲ သူ့ယောက်ျားခံစားချက်ကို နားလည်သွားမှာ…”
“ဟင်း….”
“ခစ်ခစ်… ဟန်ဆောင်ပြီးသက်ပြင်းချနေသေးတယ်… ကို ဒေါ်မြင့်ကြည်ကို လိုးချင်နေတာ မသိရင်ခက်မယ်…”
“ဟာ… အေးကလဲ…”
“မသိရင်ခက်မယ်နော်… အခုနောက်ပိုင်း ကို ဂျောတောင့်တောင့် ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်တွေဆို ဖြုတ်ချင်နေတာ မသိရင်ခက်မယ်… ဒေါ်ကြည်မြင့်ကလဲ ဂျောကတောင့်တောင့်… ရုပ်ကလဲ မဆိုးဘူး… ခစ်ခစ်…”
“အဲ့ဒါအေးကြောင့်လေ… ကိုလဲအစက ဒီလိုစိတ်ရှိတာမဟုတ်ဘူး… အခုတော့ တင်ကားကား ရင်ထွားထွားတွေဆို သိပ်လက်မလွှတ်ချင်တော့ဘူး…”
“အင်းပါ… ကိုရဲ့… ကို့ကို အေးက အပြစ်မမြင်ပါဘူး… မိသားစုမထိခိုက်မယ့်သူဆို အေးက ခွင့်ပြုပြီးသားပါ… ခစ်ခစ်… အေးက တင်လဲကားတယ် ရင်လဲထွားတယ်… အေးကိုရော မဖြုတ်ချင်ဘူးလား…”
“ဖြုတ်ချင်လို့ ညတိုင်းဖြုတ်နေတာပေါ့… ဘယ်သူ့ကိုပဲ လိုးချင်တယ်ဆိုပေမယ့် ခဏပါပဲအေးရယ်… အေးလေးကိုပဲ ထာဝရလိုးချင် ဖြုတ်ချင်တာ… သိလား ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဒါဆိုလဲ ဖြုတ်လေ… အေးကုန်းပေးမယ်… အဲ့ဖင်ကြီးပြုတ်သွားအောင် ဖြုတ်ပစ်လိုက်… ခစ်ခစ်…”
“ဖြုတ်မှာ… လိုးလို့မဝတဲ့ အေးရဲ့စောက်ဖုတ်… ဒီလောက်လိုးဖြုတ်နေတာကို ဒီဖင်ကြီးတွေက ကျမသွားဘဲ ပိုကိတ်လားတယ်…”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ ကုန်းပေးထားတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကို လက်နဲ့ တစ်ဖြန်းဖြန်း ရိုက်ပစ်တယ်။
“ဟာ့… ကို့လီးနဲ့ တည့်လို့နေမှာပေါ့ကိုရယ်… ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ အဲ့စောက်ပက်ကြီးကို… အင့်… ဟင်း… အဲ့လို… ဟူး… ကိုရယ်…”

ကျုပ်နဲ့ရင်အေး တိုင်ပင်ထားတာ နန္ဒာ့ကိုပြောပြပြီး နန္ဒာလှမ်းခေါ်မယ့်အချိန်ကို စောင့်နေလိုက်တယ်။
++++++++++++++++++++++++++++

(အခန်း ၂၀/၂)

ကျုပ်တို့လင်မယား ဒီနေ့ မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံအောင် သဲသဲလှုပ်နေကြတဲ့နေလို့ဆိုရမယ်။ မနက်အိပ်ယာနိုးကတည်းက လိုးဆော်ပြီး၊ တနေ့လုံးလဲ အိမ်ကမခွာဘဲ သမီးလေး အလစ်မှာ ရင်အေးကို သွားသွားလိုးနေတာ။ သမီးလေးကလဲ အားနေရင် မူယာတို့အိမ်သွားပြီး သူ့ညီမပိစိလေးကို သွားကြည့်ပြီး ထိန်းနေတာ။ ဒီတော့ ကျုပ်တို့လဲ အိမ်မှာ ကဲချင်တိုင်းကဲနေတော့တာပေါ့။ ဒါနဲ့တင်မဝသေး ညမှာ မိန်းမကို ကားပေါ်တင်ပြီး လျှောက်သွားကြသေးတာ။ သွားရင်းနဲ့ စင်တင်ပါတဲ့ ဘီယာဆိုင်ထဲ ထိုးဝင်လိုက်တယ်။ ဘေးမှာ ဘီယာငှဲ့ပေးမယ့် ကောင်မလေး မလိုပါဘူး။ ချစ်ရတဲ့ ရင်အေးလေးရှိနေမှပဲ။ ကျုပ်တို့ဘီယာဆိုင်ထဲဝင်ပြီး ဝိုင်းမှာထိုင်ကြတယ်။ ရင်အေးကိုလဲ ဘီယာနည်းနည်းတိုက်မယ်ဆိုပြီး ကျုပ်လဲ ကားမောင်းလို့အဆင်ပြေအောင် ဘီယာ အပျော့လေးပဲ မှာလိုက်တယ်။ အမြည်းလေးတွေလဲ သုံးလေးမျိုးမှာလိုက်တယ်။ ဝိတ်တာကောင်လေးက အမြန်ရတဲ့အမြည်းနဲ့ ဘီယာပုလင်းကို အရင်လာချပေးတယ်။ သူက ဘီယာပုလင်းကိုဖောက်ပြီး ငှဲ့ပေးဖို့လုပ်တော့ ကျုပ်တားလိုက်ပြီး ကျုပ်ကိုယ်တိုင် ဘီယာခွက်ထဲ ငှဲ့ထည့်ကာ ရင်အေးကို တစ်ခွက်ကို ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးရဲ့ပခုံးလေးဖက်ကာ ခွက်ချင်းတိုက်ပြီး တစ်ငုံမော့လိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ အမြည်းကို ရင်အေးကိုခွံ့ကျွေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ခွံကျွေးတော့ ကျုပ်လဲစားလိုက်ပြီး ရင်အေး ပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ရင်အေးမျက်နှာက ရှက်ပြုံးလေးတွေ ဝေလို့။ ကျုပ်ရင်အေးကို ဖက်ထားပြီး စင်ပေါ်မှာ ဆိုနေတဲ့ ကောင်မလေးကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ရောင်စုံမီးရောင်အောက်မှာ အတိုအပြတ်ဝတ်ထားပြီး ခါးလေးလှုပ် ဖင်လေးလှုပ်ပြီး သီချင်းမြူးမြူးလေး ဆိုနေတာ။ ပန်းစည်းဆုချတဲ့လူနဲ့၊ ပန်းကုံးဆုချတဲ့လူနဲ့၊ ပိုက်ဆံဆုချတဲ့လူနဲ့ စည်ကားလို့ပေါ့။
“ကိုလဲ သွားဆုချလေ… ဆုချရင်းနဲ့ လက်လေးဘာလေးကိုင်ခဲ့… ခစ်ခစ်…”
“မသွားချင်ပါဘူး… အေးအနားမှာပဲနေမှာပါဆို…”
“သွားပါ… ဆုချတဲ့သူဝိုင်းမှာလာထိုင်ပေးရင်… ကို့အတွက် အေးပြောကြည့်မယ်…”
“တော်ပါပြီအေးရာ… ကိုက အေးအနားမှာပဲ နေချင်တာ သိလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
ရင်အေးက ပြုံးလျှက်ပေါ့။ ကျုပ်တို့တွေ မမူးအောင် ဘီယာကို နည်းနည်းစီ ထိန်းသောက်ကြတယ်။ ကောင်မလေးနောက်တစ်ယောက်ပြောင်းသွားတော့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ နာမည်ကြေငြာသွားတာ လွမ်းသူတဲ့။ နာမည်က ထူးထူးဆန်းဆန်းမို့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ကြည့်နေကြတယ်။ ကောင်မလေးက ဂစ်တာလေးလွယ်လို့ ထွက်လာတယ်။ ဂျင်းဘောင်းဘီ အကျပ်လေးနဲ့ အပေါ်မှာလဲ ဂျင်းကုတ် ခါးတိုလေးထပ်ဝတ်ထားကာ မျက်နှာကို ငုံ့လာတာမို့ သေချာမမြင်ရသေး။ ဂစ်တာပိုက်လျှက် ခုံမှာ သေချာထိုင်ပြီး မျက်နှာကို မော့လိုက်ကာ သူ့ဆံပင်ကို သပ်တင်လိုက်တော့မှ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့ တစ်ချိန်က ပက်သက်ဖူးတဲ့ သူလေးပဲ။ ရောင်စုံမီးတွေတောင် ငြိမ်ကျသွားတယ်။ နောက်ကတီးဝိုင်းအဖွဲ့က သီချင်းကိုစတင်တီးခတ်လိုက်တော့ သူ့လက်ကလေးတွေကလဲ ဂစ်တာ ဖလက်တံပေါ်မှာ အလိုက်သင့်ပြေးလွှားနေတယ်။
(မလာနဲ့မတားဆီးခဲ့သူ xxx မပြန်နဲ့မပြောဘူးချစ်သူ xxx ကိုယ်ဟာ ဖွင့်လို့ထားတဲ့ တံခါးလေးတစ်ချပ် xxx အလွယ်တကူမမုန်းတတ်ခဲ့ဘူး xxx အလွယ်တကူ မချစ်နဲ့ချစ်သူ xxx ကိုယ်ဟာ နှလုံးသားရှိသူ မငိုချင်ခဲ့ xxx ကိုယ်ပဲချစ်မိတာမှားလား xxx ချစ်သူရေ မှားနေဦး xxx ဆက်ချစ်စမ်းပါရစေ ချစ်တဲ့သူလေး xxx သခင်ကြင်နာသူ မဖြစ်ခဲ့သူမို့ xxx
တကယ်ဆို အသည်းကွဲမြို့က မင်းစွန့်ခွာနိုင်သူပါ xxx ဒီလိုအသည်းကွဲပြီးတော့ ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာပျက်စီးသွား xxx မဆုံခင် လမ်းခွဲရပြီ အခုတော့လေ ကြေကွဲရ xxx တခါတရံချစ်တဲ့အချစ်များ xxx စိမ်းပြီလား xxx)
မဒီရဲ့ အိပ်မက်ချစ်သူသီချင်းကို ခံစားချက်အပြည့်နဲ့ သီဆိုနေရင်း မျက်ရည်လေးများတောင် ဝဲနေသလို။ ကျုပ်ကိုရည်ရွယ်နေတာလားလို့ တွေးမိပေမယ့် ဒီကြားထဲမှာ သူတကယ်ချစ်တဲ့သူတစ်ယောက်ယောက်ကြောင့် အသည်းကွဲနေတာလားလို့လဲ တွေးမိတယ်။ သူနဲ့တွေ့တဲ့အချိန်ကနေဆို အချိန်က တစ်နှစ်ကျော်ပြီလေ။ ဒီကြားထဲမှာ အရာရာက ပြောင်းလဲသွားနိုင်တာပဲ။ ကျုပ် သူ့ကို သွားတွေ့သင့် မတွေ့သင့် စဉ်းစားရင်း တွေဝေနေတယ်။
“ကို ဘာစဉ်းစားနေတာလဲ သွားလေ… သူလေးကို ဆုသွားချလိုက်…”
“ဟို… သူများ ဘဝတစ်ခုမှာ အခြေကျနေပြီလားလို့… ကို သွားလိုက်ရင် အနှောက်အယှက်များ ဖြစ်သွားမလားလို့ပါ…”
“ဘာဆိုင်လို့လဲကိုရယ်… ထပ်တွေ့ရင် ကိုကနှုတ်ဆက်ရမှာပေါ့… ကိုပဲ ထပ်တွေ့ရင် နာမည်တွေ ဖုန်းနံပါတ်တွေ ပေးမယ်ဆို… ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကို ကတိတည်ရမှာပေါ့…”
“ဖြစ်ပါ့မလား အေးရယ်…”
သူလေးက ကျုပ်ကို သံယောဇဉ်တွယ်ခဲ့မှန်း သိပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဲ့လောက်အထိ ယုံကြည်မှုက ရှိမနေဘူး။
“ကိုရယ်… သွားပြီး ဆုချကြည့်လိုက်ပေါ့… သူ့ဘက်က ကို့ကိုမြင်ရင် ဘယ်လိုတုန့်ပြန်မလဲ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့… သူ့ဘက်က မသိဟန်ဆောင်နေရင်… ကိုလဲ ဒီအတိုင်း ဆင်းလာခဲ့ပေါ့… ဘာမှမခက်ပါဘူး…”
“အင်းပါ…”
လက်ခုပ်သံတွေ ထွက်လာတယ်။ သီချင်းတောင်ဆုံးသွားပြီ။ သူလေးကိုတော့ ဘယ်သူမှ ဆုတက်ချတာ မတွေ့ရ။ ကျုပ် ဝိုင်းကနေထရပ်တော့ အနားက ဝိတ်တာ ကောင်လေးက
“အကို… လွမ်းသူကို ဆုချမလို့လား…”
“အေး…”
“လွမ်းသူက ဆုချတာ လက်မခံဘူးနော်အကို… သူက လက်မခံရင် အကို အရှက်ကွဲမှာစိုးလို့ပြောတာ…”
ဒါကြောင့် တစ်ယောက်မှ ဆုမချတာကိုး။
“သူက အကိုမတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ မိတ်ဆွေနဲ့တူလို့… ဆုချရင်း အနီးကပ်သွားကြည့်ချင်တာ… အကို့ကို ပန်းစည်းလေး စီစဉ်ပေးပါ… လက်မခံလဲ ကိစ္စမရှိပါဘူး…”
“ဒီလိုလား… ဟုတ်ကဲ့ ကျနော်စီစဉ်ပေးပါမယ်…”
ပြောမယ့်သာပြောတာ ကျုပ် တော်တော်စိတ်လှုပ်ရှားနေတာ။ ဒူးတောင် တုန်ချင်နေတယ်။ သူလေးက ကျုပ်ပန်းစည်းကို ငြင်းခဲ့ရင်လို့ တွေးနေမိတယ်။
(ရေပြင်ကျယ်လို မင်းရဲ့အသည်းပေါ် ကိုယ်အရုပ်ဆွဲခဲ့တာ xxx တိမ်လိုလေလို မင်းစိတ်များကို ဖမ်းဆုပ်မိတဲ့ကိုယ်ဟာ xxx ချစ်တဲ့သူကို ကြိတ်ချစ်ရုံအပြင် ဒီ့ထက်မပိုဘူးလား xxx အိပ်မက်တွေချည်းမက်မနေချင်ဘူး လက်တွေ့ဘဝထဲမှာ xxx)
ဝိတ်တာလေးက ပန်းစည်းလာပေးတော့ ကျုပ် ပန်းစည်းကိုင်ကာ စတိတ်စင်ဆီ တရွေ့ရွေ့သွားလိုက်တယ်။
(မင်းအတွက်ထာဝရ ကိုယ်ပါ xxx ကိုယ့်အတွက်သာ မင်းဖြစ်မလား xxx အကြင်နာတကယ်စစ်ရင် xxx အသွားနဲ့ အပြန်ရှိမှာ xxx လားလာလာလာ လားလာလာလာ လားလားလား ယုံပါ xxx လားလာလာလာ လားလာ့လားလာ ကိုယ့်အချစ်မင်းဆီမှာ xxx လားလာလာလာ လားလာလာလာ လားလားလား တစ်ချိန်မှာ xxx သွားတဲ့အချစ်နဲ့ တူညီမှုများ ပြန်လာနိုင်အုံးမလား )
ဆုန်သင်းပါရ် ရဲ့ အကြင်နာစစ်ရင် သီချင်းကို မုဒ်အပြည့်နဲ့ မျက်လုံးမှိတ်သီဆိုနေသော သူလေးဆီ ကျုပ် လျှေက်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လက်ထဲက ပန်းစည်းကို သူ့အရှေ့လှမ်းပေးချိန် သူလဲ သီချင်းအတီးပိုဒ်မို့ မျက်လုံးအဖွင့် လုံးဝ ကွက်တိပဲ။ သူလေး ကျုပ်ကိုမြင်တော့ ရုတ်တရတ် အံ့သြသွားပုံပဲ ပါးစပ်လေးအဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ပြုံးလာပြီး ကျုပ်လက်ထဲက ပန်းစည်းကို လှမ်းယူတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးထိုင်နေတဲ့ဝိုင်းကို လက်ညှိုးထိုးပြတော့ ရင်အေးက လက်လှမ်းပြတယ်။ သူလေးက လက်လေးမြှောက်ကာ ပန်းစည်းလေးကို ဝှေ့ယမ်းပြတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုပြုံးပြပြီး စတိတ်ပေါ်က ပြန်ဆင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။ အခုမှ ရင်ထဲက အလုံးကြီး ကျသွားတော့တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရှိရာဝိုင်းကို ပြန်လျှောက်လာတော့ ဆိုင်ထဲကလူတော်တော်များများ ကျုပ်ကို တအံ့တသြ ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ ကြည့်ရတာ သူလေး ပထမဆုံး ပန်းစည်းလက်ခံဖူးတဲ့သူနဲ့ထင်ပါတယ်။ လူက ဘဝင်မြင့်သလိုလိုနဲ့ လမ်းလျှောက်တာတောင် မြေကြီးနဲ့ မထိချင်ဘူး။ ရင်အေးဘေးမှာ ထိုင်ပြီး သူလေးသီချင်းဆိုနေတာကို ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူလေးက ကျုပ်တို့ဝိုင်းကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်တာ ပြုံးတယ်။ ခုနက လွမ်းဆွေးနေတာ သူမဟုတ်တော့သလိုပဲ။ သူလေးရယ်။ တကယ်ပဲ ကျုပ်ကို ဒီအချိန်အထိ သတိရနေခဲ့တာလား။ သူလေး သီချင်းနောက်တစ်ပုဒ်ဆိုပြီးတော့မှ ဂစ်တာလွယ်လျှက် ကျုပ်တို့ဝိုင်းဆီလျှောက်လာတယ်။ သူလေး စတိုင်က အရမ်းမိုက်နေပြီး ဝိုင်းကလူတွေ သူလေးကို ဝိုင်းငေးကြပေမယ့် သူလေးက တစ်ချက်ပင်လှည့်မကြည့်ချေ။ ကျုပ်တို့ဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။
“သူးလေး..ဂျူတီပြန်ဝင်ရအုံးမှာလား..”
“နားပြီ… မဝင်ရတော့ဘူး….”
“ဒါဆို ကိုယ်တို့သွားရအောင်လေ…. ကိုယ်တို့ ကားထဲကစောင့်နေမယ်….”
“အင်း… ခဏနော်… အိတ်လေးသွားယူလိုက်အုံးမယ်….”
ကျုပ်တို့လင်မယား ပိုက်ဆံရှင်းပြီး ကားထဲကနေစောင့်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ သူလေးက ကျုပ်တို့ကားဆီ ရောက်လာပြီး ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျုပ်ကရှေ့ကမောင်း ရင်အေးနဲ့သူလေးက နောက်ခန်းမှာ အတူထိုင်ကြတယ်။
“ဟင်းဟင်း… တွေ့မယ့်တွေ့တော့လဲ ဒီလိုပုံစံနဲ့မှ လာတွေ့ရတယ်… သူလေးက အသံတော်တော်ကောင်းတာပဲ…”
“ဟင်းဟင်း… မမက မြှောက်နေပြန်ပါပြီ… ကျမနာမည် မေသူဇော်…”
“ဒါဆို အကိုက သူလေးပဲဆက်ခေါ်လဲ အဆင်ပြေတာပဲ… အကိုကတေဇာ အကို့ဇနီးက ရင်အေးတဲ့…”
“မမက နာမည်နဲ့လူနဲ့လိုက်ပါတယ် မျက်နှာမြင်တာနဲ့ ရင်ကိုအေးစေတယ်…”
“လာမြှောက်နေပြန်ပါပြီ… ဒါနဲ့ ဒီမှာသီချင်းဆိုတာကြာပြီလား… ”
“ခြောက်လလောက်ရှိပြီ… အရင်က အထည်ချုပ်ဆင်းတာလေ… မနက်အစောကြီးထရတယ်… အိုဗာတိုင်တွေနဲ့ လူကပင်ပန်းတယ်… ကိုယ်က နဂိုကတည်းက သီချင်းဆိုတာ ဝါသနာပါတော့ အဲ့ဒါ ဒီက သီချင်းဆိုမယ့်ကောင်မလေးတွေ ခေါ်တာတွေ့တာနဲ့ ဝင်လျှောက်တာ ရသွားရော…”
“ဒီမှာက ညပိုင်းလေးပဲဆိုရတာလား…”
“အင်း… လက်ဆောင်တွေလက်ခံရင်တော့ ပိုရတယ်… တစ်ည သုံးလေးသောင်းရတယ်… ကျမလက်ခံတုန်းကဆို ငါးသောင်းခြောက်သောင်းလောက် တစ်ညတည်းရဖူးတယ်…”
“ဒါဆို ဘာလို့လက်မခံတော့တာလဲ…”
“အမူးသမားတွေက လူကို ဆွဲလားရမ်းလားနဲ့… သိပ်စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတာ… တစ်လလောက် ဆိုပြီးတော့ ဆိုင်ရှင်ကို သွားပြောတာ လက်ဆောင်တွေ လက်မခံချင်ဘူးလို့…”
“အဲ့တော့ လက်ခံရောလား…”
“ဆိုင်ရှင်က ဘယ်လက်ခံချင်မလဲ… ကျမက လက်ဆောင်အရဆုံး… ဆိုင်မှာ လူကြိုက်အများဆုံးလေ… လက်ဆောင်ကြေးက ဆိုင်တစ်ဝက် ကိုယ်တစ်ဝက်ရတာဆိုတော့ ဆိုင်ရှင်က အင်တင်တင် လုပ်နေသေးတယ်… ဆိုင်ရှင်ရဲ့သားက လက်ခံလိုက်တာ…”
“အယ်… ဆိုင်ရှင်ရဲ့သားက မေသူ့ကို ကြိုက်နေတာလား… ခစ်ခစ်…”
“ထင်တာပဲ… ကျမကတော့ စိတ်မဝင်စားပါဘူး… ဒါပေမယ့် အကာအကွယ်တော့ ရသွားတာပေါ့… အဲ့ဒါနဲ့ ပုံမှန် တစ်ညနှစ်သောင်းနဲ့ပဲ ဆိုဖြစ်တာ…”
“အင်း… မိဘတွေ ရှိသေးလား…”
“အမေမရှိတော့ဘူး… အဖေကနောက်မိန်းမနဲ့… အဖေလေဖြတ်နေတာကြာပြီ… မိထွေးက အိမ်မှာဗိုလ်လုပ်နေတော့ အိမ်မှာဆို သိပ်စိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းတာ… ဒါပေမယ့် အဖေ့ကိုပြုစုဖို့ရှိနေတော့လဲ သည်းခံနေရတာပဲ… မိထွေးကလဲ ဖောက်ပြန်နေလားမသိပါဘူး… ကျမလဲ နောက်လင်နောက်လိုက်သွားလဲ အေးတာပဲဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးထားတာ…”
မေသူပြောပြတာ နာထောင်ပြီး ကျုပ်တို့လင်မယား သက်ပြင်းချမိတယ်။ ရင်အေးက မေသူ့ကို ဖက်ကာ ခေါင်းလေးကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ကားမောင်းလာတာ အင်းလျားကန်ရောက်လာပြီမို့ ကန်ဘောင်မှာပဲ ကားထိုးရပ်လိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးက ကားပေါ်မှာပဲနေခဲ့မယ်ဆိုပြီး မေသူ့ကို ခေါ်သွားစေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေသူ့လက်ကိုဆွဲပြီး ကန်ဘောင်က ခုံတန်းလေးဆီ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ကန်ဘောင်က ခုံတန်းလေးမှာထိုင်တော့ မေသူ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးမှီလာတာမို့ ကျုပ် မေသူ့ကို ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ မေသူ ကျုပ်ကို အတင်းပြန်ဖက်လာတယ်။
“ရွှတ်… ရွတ်… လွမ်းလိုက်ရတာ ကိုရယ်… မေသူ ကို့ကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အခုပြန်ဆုံပြီပဲကွာ… ထပ်မလွမ်းရတော့ဘူးနော်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဖက်ထားပါကိုရယ်… မေသူ့ကို တင်းတင်းဖက်ထားပါ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… သူလေးရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်နဲ့ မေသူ ခုံတန်းလေးမှာ တင်းတင်းဖက်ပြီး အကြာကြီးနမ်းကြတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းတယ်။
“မေသူ ကို့ကိုချစ်လိုက်တာ… ဝေးသွားမှ ကို့ကို မေသူ တကယ်ချစ်မိသွားမှန်း သိရတာ… မေသူလေ ကို့ကို တစ်ရက်မှ မမေ့ဘူး… သိလား… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“သူလေးရယ်… ကို့မှာ အေးရှိနေတာ သိသားနဲ့ အဲ့လောက်တောက် ချစ်မိရလား… သူလေးပဲခံစားရမှာပေါ့…”
“မသိဘူးကွာ… မေသူ ကို့ကို ချစ်တာပဲသိတယ်… ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ ချစ်ရချစ်ရ ချစ်နေမှာပဲ… ပြွတ်… ဟိုးဘက်ခုံတန်းက မှောင်ရိပ်နည်းနည်းကျတယ်… အဲ့ကိုသွားရအောင်… မေသူ ကို့လီးကြီးကိုလဲ လွမ်းလှပြီ… ခစ်ခစ်…”
မေသူက ကျုပ်ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လီးကိုပွတ်သပ်ပြီးပြောကာ ရယ်ကျဲကျဲလုပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေသူ့နဖူးလေးကိုနမ်းလိုက်ပြီး အမှောင်ရိပ်ကျနေတဲ့ ခုံတန်းလေးဆီ နှစ်ယောက်သား လျှောက်သွားလိုက်တော့တယ်။ အမှောင်ရိပ်ထဲက ခုံတန်းလေးမှာထိုင်တာနဲ့ မေသူက ကျုပ်ဘောင်းဘီခါးပါတ်ကို ဖြုတ်ကာ ဇစ်ဆွဲချပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက မာစပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တော့တယ်။
“ပြွတ်… လွမ်းလိုက်ရတာကွာ… လူရော လီးရောပဲ… ပြွတ်… ဟင်း…”
“သူလေးရယ်…”
မေသူ ခုံတန်းလေးပေါ် တစောင်းလေးထိုင်ပြီး ကျုပ်လီးကို တစ်ချက်နမ်းကာ ကုန်းစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းလို့ ညည်းမိတယ်။ မေသူက ကျုပ်လီးကို အားရပါးရ လွမ်းခဲ့ရသမျှ အတိုးချ စုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လီးက မေသူ့အပြုအစုအောက်မှာ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ တောင်နေပြီ။ မေသူကတော့ အားရပါးရစုပ်နေတုန်း။ ကျုပ်လက်က မေသူ့ ဖင်တွေကို ဂျင်းဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်နေတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကြည့်တော့လဲ လူရှင်းနေတယ်။
“ရပြီ သူလေးရဲ့… ကိုလဲ သူလေးစောက်ဖုတ်ကို အလွမ်းပြေယက်ချင်သေးတယ်…”
“ပြွတ်… နောက်မှ ယက်ပါလားကိုရယ်… မေသူ အရမ်းခံချင်နေပြီ…”
“ခဏပဲ ပေးယက်ကွာ… ကို သူလေးရဲ့ စောက်ရည်အရသာလေးကို လွမ်းလို့…”
“ပြီးရောကွာ… ခဏပဲနော်…”
မေသူက သူ့ဘောင်းဘီ ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ဘောင်းဘီရော အတွင်းခံပါ တစ်ခါတည်း လျောချပြီး ခုံတန်းပေါ်မှာ တစ်ဘက်လှည့်ကာ ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ နောက်မှာ ပြူထွက်နေတဲ့ မေသူ့စောက်ဖုတ်လေးကို လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။ မေသူ့စောက်ဖုတ်က စောက်ရည် ရွှဲအိုင်နေတာပဲ။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်အုံကို ငုံပစ်လိုက်ပြီးမှ စောက်ခေါင်းထဲ လျာကြီးထိုးထည်ပစ်တယ်။ စောက်စိလေးကို လျာနဲ့ သပ်တင်လိုက်ပြီးမှ သူ့အနောက်မှာ ခြေတစ်ဖက်ချရပ်ကာ ဒူးထောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေသူ့စောက်ပက်ဝထဲ လီးကို ဖိထည့်လိုက်တော့ မေသူ့စောက်ဖုတ်က အရင်ထက်တောင် ကျပ်နေသေးတယ်။
“သူလေးရယ်… ကျပ်လိုက်တာကွာ…”
“အင်း… သူလေး အလိုးမခံတာ… ကိုနဲ့ လိုးပြီးကတည်းကပဲ…”
“သူလေးရယ်…”
ကျုပ် မေသူ့ကို သနားသွားပြီး ကျပ်စီးနေတဲ့ မေသူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ချော့သွင်းကာ စလိုးပေးတယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်… လွမ်းလိုက်ရတာ… ”
“သူလေးရယ်…”
ကျုပ်လဲ မေသူ့ စောက်ပက်က အဝင်အထွက်ချောမွေ့လာပြီမို့ အရှန်တင်ပြီးလိုးတယ်။ မေသူညည်းသံလေး တဟင်းဟင်းနဲ့ အလိုးခံတယ်။ လိုးရင်းနဲ့ ဘေးဘီကို လျှောက်ကြည့်တော့ ကျုပ်တို့အနောက်မှာ လူတစ်ယောက် ကုန်းကုန်းလေးနဲ့ ချောင်းနေလို့ လန့်သွားသေးတယ်။ ထိုလူက ခေါင်းလေးဖော်ပြီး မျက်နှာပြမှ ရင်အေးဖြစ်နေတယ်။ ချစ်ဇနီးလေးက သူဝါသနာအတိုင်းလာချောင်းနေပြီ။ ကျုပ်လဲ မေသူ့ကို အရှိန်တင်ပြီးလိုးရင်း မေသူတစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်က ခုံမှာပြန်ထိုင်ပြီး မေသူ့ကို ကျုပ်ပေါင်ကြားဝင်ထိုင်စေကာ အပေါ်က ဆောင့်လိုးခိုင်းတယ်။ မေသူ ကျုပ်ဒူးကို အားပြုပြီး ဆောင့်လိုးပေးတယ်။ မေသူလဲ ရင်အေးကို မြင်သွားတယ်။ မေသူက ပြုံးစိစိနဲ့။ မေသူ နောက်တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်လီးစွပ်လျှက်ပဲ ထိုင်ပြီး အမောဖြေတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို အနောက်ကနေ ဖက်ထားပေးပြီး သူ့နို့တွေကို တီရှပ်အောက်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး ဘရာကို မတင်ကာ နယ်နေလိုက်တယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်… မမက လာချောင်းနေတာပဲ…”
“အေးက အဲ့လိုပဲ… ကို သူများနဲ့လိုးရင် လိုက်ချောင်းနေကျ…”
“ခစ်ခစ်… လိုက်လဲလိုက်တဲ့ လင်မယားတွေ…”
“အေးကြည့်လို့ကောင်းအောင်… သူ့ဘက်ဖင်လှည့်ပြီး ကို့ကို ကုန်းပေး ကို အနောက်ကနေလိုးမယ်…”
“အင်း… လိုးလေ… သူလေး အဖုတ်ထဲမှာ ပြီးပေးနော် ကို… သူလေး ကို့လရည့်ပန်းခံရတာကို လွမ်းနေတာ…”
“အင်းပါ… ထ…”
မေသူ ကျုပ်ပေါ်က ထကာ ရင်အေးဘက်ကျောပေးပြီး ရပ်လျှက် ခုံတန်းလေးကိုလက်ထောက် ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့နောက်ကရပ်ပြီး လိုးပေးတယ်။ ရင်အေး မေသူ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးဝင်တာ မြင်ရအောင် အနေအထားကိုပြင်ပြီးလိုးတယ်။ ရင်အေးက ချောင်းနေရင်းနဲ့ လက်မထောင်ပြသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ပြီးချင်လာတော့ မေသူ့စောက်ပက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးပြီး မေသူ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ မေသူလဲ ပြီးသွားတယ်။ ခဏအမောဖြေပြီးမှ မေသူစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်တော့ မေသူက ကျုပ်လီးကို စုပ်ပြီး သန့်ရှင်းပေးသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ကြပြီး ရင်အေးဆီလျှောက်လာကြတော့ ရင်အေးလဲ အကွယ်ကနေ ထွက်လာပြီ။ ကျုပ် ရင်အေးနဲ့ မေသူကို တစ်ဖက်စီထားကာ ဖက်ထားပေးပြီး ကားဆီပြန်လျှောက်လာလိုက်တယ်။ ရင်အေးပါးလေးကိုလဲ တရှုံ့ရှုံ့ နမ်းမိသေးတယ်။ ကားပေါ်တက်ပြီးတော့ မေသူ့ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့ လိပ်စားမေးပြီး မောင်းထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
“ခစ်ခစ်… မမကလဲနော် ပေါ်တင်လာကြည့်လဲရနေတာကို ချောင်းနေသေးတယ်…”
“မမလဲ အဲ့လိုဝါသနာပါလို့ပါကွာ… နောက်ကျ ပေါ်တင်ထိုင်ကြည့်နေမှာ… ဒါနဲ့ အထဲမှာပြီးလိုက်တာမလား ဆေးသောက်အုံးနော်… မဟုတ်ရင်လဲ သုံးလခံသာထိုးထားလိုက်တော့… နောက်လဲ တဂျိန်းဂျိန်း ချိန်းပြီး လိုးနေကြမယ့်ဟာ… ခစ်ခစ်…”
“ဟုတ်ပါ့… အဲ့လိုပဲ လုပ်ရတော့မလိုပဲ… ခစ်ခစ်… မမက အူမတိုဘူးလား…”
“နည်းနည်းတော့ တိုတာပေါ့… ဒါပေမယ့် ကိုက မမကို ပိုပိုချစ်လာတော့ အူတိုတာပျောက်ပြီး… ကြည်နူးနေတာ…”
“ဟုတ်မယ်… ခုနကလဲ မမကို ကိုက တဖွဖွကိုနမ်းနေတာနော် ခစ်ခစ်…”
“ဟီး… အိမ်ကျရင်လဲ မမကို တအားလိုးတော့မှာ… ခစ်ခစ်…. မမကပဲ ကို ပင်ပမ်းမှာစိုးလို့ ပြန်တားနေရတာ…”
“ခစ်ခစ်… ”
သူတို့ချင်းလေပေးဖြောင့်ပြီး စကားပြောတာနားထောင်ရင်း မောင်းလာတာ မေသူ့အိမ်ရှေ့ကိုရောက်ပြီလေ။ မေသူတို့က သာမန်ရပ်ကွက်ငယ်လေးမှာပဲ ခြံဝန်းနဲ့ ပျဉ်ထောင်အိမ်လေး။ အန်တီတစ်ယောက်က ခြံတံခါးဖွင့်ပေးလို့ ကျုပ်တို့လင်မယား မေသူနဲ့အတူ အိမ်ထဲဝင်လိုက်ကြတယ်။
“သမီးရယ်… နောက်ကျလိုက်တာ… ဘယ်သဝေထိုးနေမှန်းမသိဘူး…”
အသံက စိတ်ပူသံပါနေပေမယ့် မာဆတ်ဆတ်တော့ဖြစ်နေတယ်။
“ဒီမှာ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ တွေ့နေလို့ပါ… ကာ ကိုကြီးနဲ့မမ အိမ်ထဲဝင်…”
“လာ လာ…”
ကျုပ်တို့လဲ အိမ်ထဲဝင်တော့ အိမ်ထဲမှာ အခန်းနှစ်ခန်းနဲ့ ဧည့်ခန်းရှိနေတယ်။ အိမ်ကတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနဲ့ မေသူ့မိထွေးက အိမ်မှုကိစ္စနိုင်နင်းပုံပဲ။ ရုပ်လဲချောပါတယ်။ မျက်နှာက တစ်ခုခုကို အလိုမကျသလို ခပ်တင်းတင်းဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်တော့ မေသူက ဂစ်တာအိတ်ကို ချိတ်လိုက်ပြီး အခန်းထဲဝင်သွားကာ သူ့အဖေကို သက်သာရဲ့လားလို့ မေးနေသံကြားရတယ်။ ပြီးတော့မှ အခန်းထဲကပြန်ထွက်လာပြီး
“ကိုကြီးနဲ့ မမ… ခဏနော်… မေသူ အဝတ်အစားလဲလိုက်အုံးမယ်…”
ပြောပြီး နောက်ထပ်အခန်းတစ်ခုထဲ ဝင်သွားတယ်။ မီးဖိုထဲဝင်သွားတဲ့ မေသူ့မိထွေးက ဗန်းတစ်ဗန်းနဲ့ ပြန်ထွက်လာပြီး ကျုပ်တို့လင်မယားအရှေ့ကို ကော်ဖီခွက်နဲ့ လက်ဖက်သုပ်ပန်းကန်လေး ချပေးတယ်။
“ကော်ဖီသောက်… လက်ဖက်သုပ်လေးစားကြ… ဧည့်သည်ပါလာမှန်းမသိလို့… ရှိတာပဲကျွေးရတာ…”
“ရပါတယ် အန်တီ… ကျနော်တို့လဲ မေသူနဲ့ မတွေ့တာကြာပြီ… အခုမှ မမျှော်လင့်ဘဲ ဆုံလို့ သူ့အိမ်ရောက်ဖူးအောင် လိုက်လည်တာ… ကျနော်က တေဇာပါ… ဒါက ကျနော့်ဇနီး ရင်အေးတဲ့…”
“အင်း… အန်တီက ယုယုလွင်တဲ့… သမီးကတော့ အန်တီယုပဲခေါ်တယ်… အန်တီ့အကြောင်းတော့ သမီးကပြောပြတယ်မလား…”
“ဟုတ်ကဲ့… ပြောပြပါတယ်… အန်တီက သူ့အဖေရဲ့ နောက်အိမ်ထောင်ဆိုတဲ့အကြောင်းလောက်ပါပဲ…”
“အန်တီလဲ… သမီးကို ဘီယာဆိုင်မှာ သီချင်းမဆိုဖို့ပြောပါတယ်… ဘယ်လိုမှပြောမရလို့… လွှတ်ထားရတာ…”
“အို… အန်တီယုကလဲ… ဒီစက်ရုံအလုပ်က လစာဘယ်လောက်မှရတာမဟုတ်ဘူး… ဖေဖေ့ဆေးဖိုးနဲ့ အိမ်စားရိတ်က ဘယ်လိုလုပ်လောက်မှာလဲ… အန်တီ့အလုပ်ကလဲ မေ့လောက်ရှိမှ တစ်ခါ ပွဲဖြစ်တာ…”
“ပြောလိုက်ရင် ဆင်ချေချည်းပဲ… ကတ်ကတ်ကိုလန်နေတာပဲ… လာ ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံထားအုံး… အမေ ကိုအေးကို ဆေးလူးပေးလိုက်အုံးမယ်…”
အန်တီယုယုလွင်က သူ့ကိုယ်သူ အမေလို့သုံးပေမယ့် မေသူကတော့ အန်တီယုလို့ပဲ ခေါ်သည်။ မေသူ့ကို ချစ်တဲ့ပုံရှိပေမယ့် စိတ်အလိုမကျမှု ရှိနေသလိုမျိုး လေသံက မာဆတ်ဆတ်နဲ့။ မေသူကလဲ အမေလို့လက်ခံပုံမရချေ။ ဒါကြောင့် နှစ်ယောက်သားက စကားပြောလိုက်တာနဲ့ ဘုနဲ့ဘောက် ထဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်ကြားမှာ နားလည်မှုလွဲနေတာတော့ ကြီးကြီးမားမားရှိနေပြီ။ အန်တီယုယုလွင် အခန်းထဲဝင်သွားတော့ မေသူက ကျုပ်တို့ဘေးက ခုံမှာဝင်ထိုင်သည်။

အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၁) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၂) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၃) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၄) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၅) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၆) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၇) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၈) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၉) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) 👈 ဖတ်ရန်နှိပ်ပါ။

➡️တင်ထားပြီးသမျှ အပြာစာအုပ် အောစာအုပ်များ စာရင်းကြည့်ရန်နှိပ်ပါ။⬅️